Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 81/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:

SSA Stanisław Kucharczyk

Sędziowie:

SA Andrzej Mania

SA Andrzej Wiśniewski (spr.)

Protokolant:

sekr. sądowy Karolina Pajewska

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Christophera Świerka

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2015 r. sprawy

P. Z.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 12 lutego 2015 r., sygn. akt III K 252/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności do 7 (siedmiu) lat,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od skazanego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze.

Andrzej Wiśniewski Stanisław Kucharczyk Andrzej Mania

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Szczecinie rozpoznawał sprawę P. Z. o objęcie wyrokiem łącznym skazań prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Iławie z dnia 07 maja 2010r., w sprawie II K 204/09 za przestępstwo z art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 14 listopada 2008r., na karę 5 (pięciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych po 40 złotych każda,

2. Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 26 marca 2013r. w sprawie III K 261/11, za przestępstwo z art. 258 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k., popełnione w okresie od czerwca 2008r. do 13 listopada 2008r. na karę 2 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 §1 k.k. i w zw. z art. 4 §1 k.k. popełnione w okresie od 11 czerwca 2008r. do 13 listopada 2008r., na karę 3 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 20 złotych każda, którym orzeczono karę łączną w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrokiem łącznym z dnia 12 lutego 2015r. Sąd połączył kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny orzeczone wyrokami opisanymi w punktach 1 i 2 części wstępnej wyroku i wymierzył P. Z. karę łączną 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w rozmiarze 300 stawek dziennych po 40 złotych każda.

W pozostałym zakresie Sąd orzekł o zaliczeniu okresu faktycznego pozbawienia wolności na poczet nowoorzeczonej kary łącznej. Sąd zwolnił skazanego od kosztów sądowych.

Wyrok zaskarżył obrońca skazanego.

Obrońca skazanego zaskarżył wyrok w części dotyczącej kary pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny, zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów postępowanie, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.

-.

-

art. 424 §2 k.p.k. w zw. z art. 443 k.p.k. poprzez wadliwe określenie w uzasadnieniu wyroku górnej granicy możliwej do orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności nieuwzględniającej zakazu reformationis in peius określonego w art. 443 k.p.k.,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do wymierzenia skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji;

3.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny.

Wobec powyższych zarzutów, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w rozmiarze 300 stawek dziennych po 10 złotych każda na zasadzie pełnej absorpcji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej 7 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy skazanego zasługiwała na częściowe uwzględnienie tylko w zakresie wysokości wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności. Naprowadzone przez skarżącego okoliczności nie przekonały bowiem Sądu odwoławczego o potrzebie ingerencji w wysokość kary łącznej grzywny, tym bardziej, że liczba stawek dziennych została ukształtowana w najniższym wymiarze, a wysokość stawki dziennej, uwzględniając zajęcia zarobkowe skazanego, pozwoli na ich uiszczenie.

Nie jest też trafny pierwszy zarzut apelacji – obrazy przepisów postępowania, jako że Sąd I instancji nie uchybił zakazowi reformationis in peius. Granice orzekania kary łącznej, w tym przypadku – pozbawienia wolności, wyznaczają bowiem przepisy prawa materialnego, a dopiero po wymierzeniu kary łącznej zawartej w tych granicach, Sąd dokonuje ewentualnej korekty jej wymiaru w oparciu o zasadę reformationis in peius. Granice kary łącznej pozbawienia wolności wynosiły zatem od 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (kara najsurowsza) do 10 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar). Wymierzona kara 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności mieściła się w tych granicach, a nadto nie przekraczała dotychczas orzeczonej kary 8 lat pozbawienia wolności. Nie doszło zatem ani do obrazy prawa materialnego, ani prawa procesowego.

Sąd odwoławczy uznał jednak, że ze względu na ścisły związek rodzajowy dwóch przestępstw uczestnictwa w obrocie narkotykami (za które skazano P. Z. wyrokami Sądu Okręgowego w Szczecinie i Sądu Rejonowego w Iławie) oraz związek czasowy przestępstwa udziału w zorganizowanej grupie przestępczej i obrotu narkotykami, za które skazano P. Z. wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie, wymierzona kara łączna pozbawienia wolności powinna w nieco większym stopniu uwzględniać zasadę absorpcji niż uczynił to Sąd I instancji, stąd obniżono jej wymiar do 7 lat. Nie przekonały natomiast Sądu odwoławczego o potrzebie zastosowania pełnej absorpcji. Związek rodzajowy, czasowy i podmiotowy pomiędzy przestępstwami, za które został skazany P. Z. istnieje, nie jest jednak on tak silny, by powodował konieczność zastosowania pełnej absorpcji.

W rezultacie częściowego uwzględnienia apelacji obrońcy skazanego, na podstawie art. 437 §2 k.p.k. należało zmienić zaskarżony wyrok poprzez obniżenie wysokości kary łącznej pozbawienia wolności do 7 lat i utrzymanie wyroku w mocy w pozostałym zakresie.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 636 §1 k.p.k., uznając, że brak jest podstaw do zwolnienie skazanego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze.

(A. Wiśniewski) (S. Kucharczyk) (A. Mania)

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13