Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Wiesława Stachowiak

Sędziowie: SSA Ewa Cyran

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr.)

Protokolant: insp.ds.biurowości Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2015 r. w Poznaniu

sprawy G. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji G. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt VII U 4076/13

zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję w ten sposób, że przyznaje G. W. prawo do przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wynagrodzeń uzyskanych w Zakładach (...) w P. w wysokości:

- za rok 1972 - 8.070 zł

- za rok 1973 - 24.868,80 zł

- za rok 1974 - 27.897 zł

- za rok 1975 - 31.200 zł

- za rok 1976 - 38.238 zł

- za rok 1977 - 39.567 zł

przyjmując, że:

- kwota składki zewidencjonowana na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 21.854,41 zł

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 321.559,86 zł

- wyliczona kwota emerytury wynosi 1.347,78 zł, a po waloryzacji – na dzień 1 czerwca 2013 r., tj. na dzień złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia - wynosi 1.401,69 zł.

UZASADNIENIE

Decyzją, z dnia 11 lipca 2013 r. o znaku (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił G. W. przeliczenia podstawy wymiaru emerytury.

W terminowo złożonym odwołaniu G. W. wniosła o przeliczenie emerytury z uwzględnieniem wynagrodzenia osiągniętego w zakładzie pracy (...) od dnia 03 lipca 1972 r. do 31 grudnia 1977 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podnosząc, że z przedłożonych dokumentów wynika jedynie stawka godzinowa wynagrodzenia, a brak jest jakiejkolwiek informacji o tym, jaką ilość godzin odwołująca faktycznie przepracowała.

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne :

G. W., z. d. S., ur. (...), z zawodu technik odzieżowy, w okresie od 03 lipca 1972 r. do 31 lipca 1979 r. była zatrudniona w Zakładach (...) w P. - Zakładzie Produkcyjnym w Ś. na stanowisku brygadzisty krojowni. W dniu 10 czerwca 1972 r. odwołująca, jako uczennica ostatniej klasy Techniku (...) w P., zawarła z powyższym zakładem pracy umowę celem odbycia wstępnego stażu pracy na stanowisku szwaczki maszynowej. Punkt 3 powyższej umowy stwierdzał, że po odbyciu wstępnego stażu pracy absolwent zostanie zatrudniony na stanowisku odpowiednim do posiadanych kwalifikacji, z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości akordowej 7,10 zł, przeciętną płacą 2000 zł plus deputat 55 złotych. Odwołująca przystąpiła do pracy w dniu 03 lipca 1972 r., jako stażystka z wynagrodzeniem zasadniczym 6,00 zł na godzinę oraz premią do 25% wynagrodzenia.

Z dniem 16 listopada 1972 r. odwołującej przyznano wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 7,10 zł na godzinę oraz premią do 9%.

W dniu 17 listopada 1972 r. zakład pracy sporządził skierowane do odwołującej pismo, w którego treści stwierdził, że zaszeregowuje odwołującą na okres zastępstwa od 17 listopada 1972 r. do 31 grudnia 1972 r. na stanowisku brakarza wyrobów gotowych z wynagrodzeniem zasadniczym 9,00 zł oraz premią 30%. Jednocześnie zakład pracy stwierdził, że po tym okresie odwołująca przejdzie na poprzednio zajmowane stanowisko szwaczki maszyn stebnujących z wynagrodzeniem zasadniczym 7,10 zł na godzinę oraz premią do 9%.

Z dniem 02 stycznia 1973 r. odwołującą, jako brakarza wyrobów gotowych, zaszeregowano z wynagrodzeniem zasadniczym 9,00 zł na godzinę oraz premią do 30%. W okresie od dnia 02 stycznia do 28 lutego 1973 r. odwołującą zaszeregowano w ramach zastępstwa na stanowisku brakarza wyrobów gotowych z wynagrodzeniem w wysokości 9,00 zł na godzinę oraz premią do 30%. W piśmie z dnia 20 stycznia 1973 r. zakład pracy stwierdził, że po tym okresie odwołująca przejdzie na poprzednio zajmowane stanowisko szwaczki maszyn stebnujących z wynagrodzeniem zasadniczym 7,10 zł na godzinę oraz premią do 9%.

Od dnia 01 maja 1973 r. zakład pracy zaszeregował odwołującą, jako krawca i brakarza wyrobów gotowych z uposażeniem 11,50 zł oraz premią 10%.

Od dnia 01 listopada 1974 r. zakład pracy przyznał odwołującej, jako brygadziście szwalni wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 13,00 zł na godzinę oraz premię do 20%.

Od dnia 02 stycznia 1975 r. odwołującej, jako brygadziście krojowni, przyznano wynagrodzenie w wysokości 13,00 zł na godzinę oraz premię do 20%, od dnia 01 stycznia 1976 r., 15 zł na godzinę oraz premię do 30%, od dnia 01 czerwca 1976 r. premię do 16,50 zł na godzinę plus premię do 20%.

W dniu 15 listopada 1975 r. zakład pracy potrącił odwołującej 10% premii za spowodowanie obniżenia gatunkowości w sztukach.

W roku 1978 r. odwołująca osiągnęła wynagrodzenie w łącznej kwocie 51378 zł, a w roku 1979 r. w łącznej kwocie 31389 zł.

Odwołująca pracowała w Zakładach (...) w P. - Zakładzie Produkcyjnym w Ś. do dnia 31 lipca 1979 r. Zakład pracy wydał odwołującej świadectwo pracy z dnia 01 sierpnia 1979 r., stwierdzające wykonywanie pracy na stanowisku brygadzisty krojowni z wynagrodzeniem 16,50 zł na godzinę oraz premią do 30%.

Decyzją z dnia 14 czerwca 2007 r. pozwany przyznał G. W. prawo do emerytury od dnia 23 kwietnia 2007 r., a podjął wypłatę świadczenia od 01 maja 2007 r., tj. od ustania zatrudnienia. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ZUS przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił 53,84%. Przy obliczeniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru ZUS uwzględnił wynagrodzenia osiągnięte przez odwołującą w latach: 1978, 1979, 1980, 1984,1985, 1986, 1987, 1990, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 2003, 2004, 2005 i 2006. Emerytura wynosiła 938,61 zł.

Decyzją z dnia 07 maja 2012 r. ZUS przyznał odwołującej prawo do emerytury kapitałowej od dnia 23 kwietnia 2012 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru za lata 1972 - 1977 ZUS przyjął kwoty wynagrodzenia minimalnego, zaznaczając, że po dostarczeniu Rp - 7 może nastąpić ewentualne przeliczenie. Emerytura wynosiła 1207,08 zł. Decyzją z dnia 07 maja 2012 r. o znaku (...) ZUS wstrzymał odwołującej wypłatę emerytury.

W dniu 17 czerwca 2013 r. odwołująca wniosła o obliczenie emerytury, powołując się na nowo uzyskane dokumenty dotyczące okresu od 1972 r. do 1979 r. W odpowiedzi na powyższy wniosek ZUS w dniu 11 lipca 2013 r. wydał zaskarżoną decyzję.

Mając powyższe ustalenia na uwadze oraz dokonaną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie G. W. nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazał, że sposób obliczenia podstawy wymiaru świadczenia oraz dodatkowe wymogi, które muszą być spełnione w celu ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego wskazany jest art. 15 i art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie była wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego przez odwołującą się w okresie od 03 lipca 1972 r. do 31 lipca 1979 r. w Zakładach (...) - Zakładzie Produkcyjnym w Ś..

Sąd Okręgowy stwierdził, iż w jego ocenie przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło zasadności twierdzeń odwołującej w zakresie wynagrodzeń uzyskiwanych przez nią w okresie spornym. Sąd Okręgowy podkreślił, że kwota uzyskiwanego wynagrodzenia w sprawie dotyczącej sporu o wysokość świadczenia powinna zostać ustalona w sposób precyzyjny i niebudzący wątpliwości. Tymczasem przedstawione przez odwołującą dokumenty nie są wystarczające do określenia wysokości uzyskiwanego przez nią wynagrodzenia. Nawet bowiem w przypadku precyzyjnego określenia stawki godzinowej znajdującego się w przedłożonych przez nią dokumentach stanowiących cześć dokumentacji osobowej, zgromadzona dokumentacja nie stanowi dowodu na ilość faktycznie przepracowanych przez odwołującą godzin oraz wysokość faktycznie wypłaconego przez pracodawcę wynagrodzenia w spornym okresie (odwołująca dysponuje takimi dokumentami jedynie w odniesieniu do okresu 1978 - 1979, który został już uwzględniony przez pozwanego).

Z powyższych powodów, na podstawie wyżej wskazanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie od zaskarżonej decyzji.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła G. W..

Zaskarżając wyrok w całości apelująca wniosła o jego zmianę, ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W treści uzasadnienia apelująca podkreślała, iż w momencie obliczenia wynagrodzenia za lata 1972-1979 na podstawie angaży (stawek godzinowych), wysokość należnej emerytury uległyby podwyższeniu. Apelująca wskazała, że w spornym czasie była zatrudniona w Zakładach (...) w P. – Zakładzie Produkcyjnym w Ś. i uzyskiwała wynagrodzenie wyższe niż wartość minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązująca w tym czasie.

Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Odwołanie G. W. od zaskarżonej decyzji, w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa, zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż bezsporna w niniejszej sprawie jest podstawa rozstrzygnięcia i sposób obliczania wysokości podstawy wymiaru emerytury. Słusznie Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 – t.j.- dalej ustawa emerytalna) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Zgodnie z ustępem 2a cytowanego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4 cyt. ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4) mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19 (art. 15 ust. 4 ustawy).

Zgodnie art. 111 ust. 1 ustawy wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1.  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2.  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3.  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia czy można - na podstawie informacji zawartych w aktach osobowych odwołującej – ustalić wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego przez G. W. w latach 1972-1977, gdy była zatrudniona w Zakładach (...) w P. – Zakładzie Produkcyjnym w Ś. (dalej (...)). Odwołująca przedłożyła dokumenty stwierdzające, iż w tym czasie była zatrudniona w przedmiotowym zakładzie i uzyskiwała wynagrodzenie wynikające ze stawki godzinowej.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko organu rentowego, z którego wynika, iż z treści angaży z zakładu pracy (...), zawierających jedynie informacje o wysokości stawki godzinowej przyznanej odwołującej, bez ilości faktycznie przepracowanych godzin - nie można ustalić dokładnie, w jakiej wysokości odwołująca uzyskiwała wynagrodzenie w spornym okresie, co za tym idzie, należało przyjąć kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników. Odwołująca z kolei domagała się przeliczenia emerytury i ustalenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia na podstawie wynagrodzenia z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu przy uwzględnieniu zarobków z okresu zatrudnienia w (...) od 3 lipca 1972 r. do 31 grudnia 1977 r. w kwotach wyższych niż minimalne wynagrodzenie za pracę.

Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności wskazuje, że wprowadzenie od dnia 1 stycznia 1999 r. opcji ustalania podstawy wymiaru świadczenia w oparciu o dowolnie wybrane 20 lat kalendarzowych oznaczało możliwość korzystniejszego ukształtowania prawa do świadczeń. W praktyce zrodził się jednak problem udowodnienia wysokości składników wynagrodzeń uzyskiwanych w bardziej odległym czasie (np. w zakładach pracy, które już nie istnieją, względnie nie dysponują pełną dokumentacją płacową z danych lat). Obecnie środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412), są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie, którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Jak wynika z § 22 ust. 1 tego rozporządzenia, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym (w postępowaniu przed organem rentowym) stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W § 28 ust. 1 wskazano natomiast, że środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów dotyczących okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokości wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy.

W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być jednak dowodzone wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe, dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami. Nie mają, więc zastosowania w postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów (vide wyrok sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r. I UK 179/06, LEX nr 585712, z dnia 14 czerwca 2006 r. I UK 115/06, OSNP 2007/17-18 poz. 257).

Warto również zauważyć, że w przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdującą się w jego aktach osobowych, tj. umowy o pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. W takim jednak wypadku uwzględnić można tylko takie składniki, które są pewne, stałe, wypłacane były w danym okresie i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r. III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można zatem ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego.

W niniejszej sprawie odwołująca dysponowała jedynie dokumentami potwierdzającymi wysokość angaży, stawek godzinowych uzyskiwanych w (...) w spornym okresie. W ocenie Sądu Apelacyjnego, przedstawione przez nią dokumenty, wbrew temu, co przyjął Sąd I instancji, były wystarczające do tego, aby obliczyć wysokość wynagrodzenia odwołującej w sposób pewny.

W oparciu o wskazane przez odwołującą dowody, w celu rozstrzygnięcia kwestii spornej, Sąd Apelacyjny zobowiązał organ rentowy do hipotetycznego przeliczenia wysokości emerytury odwołującej w najkorzystniejszym wariancie, przy uwzględnieniu wynagrodzeń za lata 1972-1977 w oparciu o przedłożone przez wnioskodawczynie angaże:

- od 3.07.1972 r. do 15.11.1972 r. - 6 zł/godz.,

- od 16.11.1972 r. do 28.02.1973 r. - 9 zł/godz.,

- od 1.03.1973 r. do 30.04.1973 r. - 7,10 zł /godz.,

- od 1.05.1973 r. do 30.10.1974 r. - 11,50 zł/godz.,

- od 1.11.1974 r. do 30.11.1974 r. - 13,00 zł/godz.,

- od 1.12.1974 r. do 31.12.1974 r. - 11,50 zł/godz.,

- od 1.01.1975 r. do 31.12.1975 r. - 13,00 zł/godz.,

- od 1.01.1976 r. do 31.05.1976 r. - 15,00 zł/godz.,

- od 1.06.1976 r. do 31.12.1977 r. - 16,50 zł/godz.,

przyjmując, że czas pracy odwołującej w podanych wyżej latach wynosił od poniedziałku do piątku 8 godzin dziennie, a w soboty 6 godzin dziennie. Organ rentowy został zobowiązany także do określenia na podstawie tych danych wwpw świadczenia i wysokości emerytury odwołującej.

Wykonując zobowiązanie organ rentowy wskazał, iż po dokonaniu stosownych obliczeń wysokość wynagrodzenia odwołującej wynosiło: za rok 1972 – 8070 zł, za rok 1973 – 24868,80 zł, za rok 1974 – 27897 zł, za rok 1975 – 21200zł, za rok 1976 – 38238 zł, za rok 1977 – 39567 zł. Najkorzystniejszy wskaźnik podstawy wymiaru z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu mógłby wynosić 61,16%, a wysokość emerytury wynosiłaby na dzień 1.06.2013 r. kwotę 1312,58 zł. Organ rentowy dokonując hipotetycznego przeliczenia emerytury (przeliczono kapitał początkowy z uwzględnieniem wynagrodzenia wynikającego z angaży) ustalił, że wysokość emerytury na dzień 1.06.2013 r., tj. na dzień złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia wynosiłaby 1401,69 zł. Obecnie pobierane świadczenie na dzień 1.06.2013 r. wynosiło 1255,36 zł.

Ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia na poziomie 61,16 % okazał się wyższy niż wyliczony uprzednio (53,86%), czego wymaga przepis art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, umożliwiający ponowne obliczenie emerytury.

Zważyć należy, że odnośnie ustalonej wysokości wynagrodzenia wnioskodawczyni za lata 1972-1977, Sąd miał na uwadze, że w rzeczywistości wynagrodzenie to mogło kształtować się na innym poziomie, gdyż odwołująca przykładowo mogła w spornym czasie pracować w nadgodzinach. Jednakże do wyliczenia hipotetycznej kwoty zarobków za ten okres, Sąd Apelacyjny wskazał organowi rentowemu przyjęcie stawki godzinowej przy uwzględnieniu, że czas pracy odwołującej w podanych wyżej latach wynosił od poniedziałku do piątku 8 godzin dziennie, a w soboty 6 godzin dziennie. Sąd mógł jedynie wskazać, aby uwzględniać tylko te składniki wynagrodzenia, które są pewne i wynikają z angażu i odnoszą się do czasu pracy wynikającego z kodeksu pracy obowiązującego w spornym okresie.

Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny stwierdza, że przedstawione przez G. W. dokumenty, były wystarczające do tego, aby uwzględnić roszczenie odwołującej, która nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji braku pełnej dokumentacji pracowniczej obejmującej sporny okres. Wbrew stanowisku Sądu I instancji i stanowisku organu rentowego, na postawie angaży, na podstawie ustalonej stawki godzinowej, można było ustalić wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego przez odwołującą. Przyjęcie wysokości minimalnego wynagrodzenia z spornych lat było dla G. W. niekorzystne, zwłaszcza, iż można przyjąć z całą pewnością, że w spornych okresach wnioskodawczyni uzyskiwała je, co najmniej w wysokości obliczonej w sposób hipotetyczny w piśmie ZUS. Zważyć należy, iż wysokość wynagrodzenia obliczonego w sposób hipotetyczny, odpowiada wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez odwołującą w latach kolejnych, w których zachowały się karty i listy płac (tj. rok 1978 i 1979).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny uznał, że apelacja okazała się zasadna i dlatego na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję i przyznał G. W. prawo do przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wynagrodzeń uzyskanych w Zakładach (...) w P. w wysokości: za rok 1972 - 8.070 zł, za rok 1973 - 24.868,80 zł, za rok 1974 - 27.897 zł, za rok 1975 - 31.200 zł, za rok 1976 - 38.238 zł, za rok 1977 - 39.567 zł przyjmując, że: kwota składki zewidencjonowana na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 21.854,41 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 321.559,86 zł, wyliczona kwota emerytury wynosi 1.347,78 zł, a po waloryzacji – na dzień 1 czerwca 2013 r., tj. na dzień złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia - wynosi 1.401,69 zł.