Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Pa 40/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Małgorzata Andrzejewska (spr.)

Sędziowie:

SSO Teresa Kalinka

SSO Grażyna Łazowska

Protokolant:

Ewa Gambuś

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2015r. w Gliwicach

sprawy z powództwa Ł. K. (K.)

przeciwko Domowi Pomocy Społecznej w P.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 4 grudnia 2014 r. sygn. akt IV P 323/14

oddala apelację.

(-) SSO Teresa Kalinka (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (spr.) (-) SSO Grażyna Łazowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Transkrypcja uzasadnienia wygłoszonego

w dniu 2.7.2015 r. w sprawie VIII Pa 40/15

w zakresie znaczników czasowych 00:08:43 – 00:15:42

x_ (...)_VIII_Pa_40_15_51_ (...)_ (...)_ (...)_ (...)_X.mp4)

* * * * * * początek tekstu

[ Przewodniczący 00:00:06.974]

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 2 lipca 2015 roku w sprawie
VIII Pa 40/15.

Powód Ł. K. wniósł pozew przeciwko Domowi Pomocy Społecznej w P. domagając się przywrócenia do pracy. Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wyrokiem z dnia
4 grudnia 2014 roku oddalił powództwo w zakresie roszczenia o przywrócenie do pracy
i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.375,60 złotych tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę z naruszeniem przepisów. Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na artykule 45 paragraf 2 Kodeksu pracy w związku z artykułem 47 (1) Kodeksu pracy uznając, że pracodawca wypowiadając powodowi umowę o prace naruszył przepis artykułu 30 paragraf 4 Kodeksu pracy. Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem podniesione w niej zarzuty są nieuzasadnione.
W ocenie Sądu II instancji, Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia odnośnie stanu faktycznego, przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a następnie
w prawidłowy sposób zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, dokonał trafnej oceny zebranych dowodów i wyciągnął właściwe wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku. Dokonana przez Sąd I instancji swobodna ocena dowodów nie narusza reguł przyjętych w artykule 233 paragraf 1 kpc. W konsekwencji Sąd Okręgowy, jako prawidłowe ocenił ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd I instancji, uznał je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu sądu odwoławczego. Stanowisko takie prezentuje wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku w sprawie I PKN 339/98. W ocenie sądu II instancji, podniesione w apelacji strony pozwanej zarzuty, są nieuzasadnione i nie zasługują na uwzględnienie. Sąd I instancji prawidłowo, bowiem uznał, że wypowiedzenie powodu, powodowi umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów, albowiem strona pozwana naruszyła artykuł 30 paragraf 4 Kodeksu pracy poprzez wskazanie zbyt ogólnej
i nieskonkretyzowanej przyczyny wypowiedzenia. Nie zostało, bowiem podane przez pracodawcę, z jakimi działaniami powoda należy łączyć niedbałe wykonywanie przez niego obowiązków służbowych. Podobnie również przyczyna dotycząca nieinformowania pracodawcy o braku możliwości podjęcia pracy, nie została skonkretyzowana poprzez wskazania chociażby, jakiego miało to dotyczyć okresu i co pracodawca w tym konkretnym przypadku rozumie pod sformułowaniem nieinformowanie pracodawcy
o braku możliwości podjęcia pracy. Kodeks pracy nie przewiduje faktycznie katalogu przyczyn uzasadniających wypowiedzeniu umowy o pracę, przyjmuje się jednak,
że przyczyna wypowiedzenia powinna być prawdziwa i na tyle ważna, aby uzasadniała dokonanie wypowiedzenia. Powinna to być, zatem przyczyna rzeczywista, konkretna
i uzasadniona. Przypomnieć należy, że podanie przyczyny oznaczać powinno wskazanie konkretnego zdarzenia lub zdarzeń, względnie okoliczności, które zdaniem pracodawcy uzasadniają wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę. A naruszenie artykułu
30 paragraf 4 Kodeksu pracy ma miejsce wówczas, gdy pracodawca nie wskazuje w ogóle przyczyny wypowiedzenia, bądź, gdy wskazana przez niego przyczyna jest niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika. Stanowisko takie wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2001 roku I PKN 641/99 i które to stanowisko Sąd Okręgowy w całości podziela. Wskazać też należy, że pracodawca nie może uzupełnić przyczyny braku wskazania konkretnej przyczyny rozwiązania, bądź wypowiedzenia umowy o pracę, po wniesieniu przez pracownika powództwa o przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie, co wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 roku
I PKN 423/98. Reasumując w ocenie Sądu II instancji należy jednoznacznie stwierdzić,
że wypowiedzenie powodowi umowy o pracę zostało dokonane z naruszeniem wymogów formalnych, artykuł 30 paragraf 4 Kodeksu pracy i Sąd Rejonowy prawidłowo, w oparciu o artykuł 47 (1) Kodeksu pracy, zasądził na rzecz powoda odszkodowanie. Mając, zatem powyższe na uwadze na mocy artykułu 386 paragraf 4 Kodeksu postępowania cywilnego sąd II instancji oddalił apelację strony pozwanej, jako pozbawianą podstaw.

Przepisywanie.pl SERWER - Automatyzacja Przepisywania Nagrań

Zatwierdzono transkrypcję dnia 21 lipca 2015 r.

VIII Pa 40/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ