Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 lipca 2014 roku powódka (...) Spółdzielnia (...) w O. wniosła o zasądzenie od G. M. kwoty 101.682,94 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lutego 2013 roku oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że sprzedawała swoje wyroby (...) sp. z o.o. w B.. W 2010 roku spółka ta zaprzestała regulować należności za kupowane wyroby. Pismem z dnia 5 listopada 2010 roku spółka wystąpiła do Sądu o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu. Sąd ogłosił taką upadłość mocą postanowienia z dnia 20 grudnia 2010 roku. W dniu 18 października 2011 roku pozwany Grzegorz M. M., jako prezes zarządu w/w spółki, złożył propozycję spłaty należności w postępowaniu układowym. DO postępowania układowego powódka zgłosiła swoje wierzytelności na łączną kwotę 135.801,87 złotych. Wierzytelności te obejmowały należność główną w kwocie 115.113,15 złotych oraz odsetki w kwocie 20.688,72 złotych. Powódka, mając na uwadze zapewnienia pozwanego zawarte we wniosku o upadłość układową oraz w propozycjach układowych, głosowała za układem. Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2012 roku Sąd zatwierdził układ pomiędzy w/w spółką (...) a wierzycielami. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 19 stycznia 2012 roku. Stosownie do układu, spółka (...) winna była spłacać należność wynoszącą kwotę 80.579,20 złotych w 12 kwartalnych ratach po 6.714,93 złotych. Dokonała jednak tylko dwóch wpłat na kwotę 13.430,21 złotych. Układ nie został więc dotrzymany. Z odpisu z KRS w/w spółki wynika, że Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Cieszynie umorzył przeciwko spółce egzekucję z tego powodu, że nie uzyska w jej wyniku sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. Pozwany, jako członek zarządu spółki (...), winien ponosić odpowiedzialność za jej zobowiązania, spełnione bowiem zostały przesłanki art. 299 k.s.h. Spółka (...) powinna było prowadzić swoje księgi rachunkowe rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco, a to stosownie do art. 24 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Przy takim prowadzeniu ksiąg, pozwany miał możliwość zorientowania się, jaki jest rzeczywisty stan majątkowy spółki, od którego zależy jej wypłacalność. Ustawodawca wprowadził w art. 299 k.s.h. odpowiedzialność członków zarządu spółki w razie bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce. Pozwany mógłby uwolnić się od tej odpowiedzialności jedynie wtedy, gdyby udowodnił, że we właściwym czasie zgłosił upadłość lub postępowanie układowe. Skoro układ nie został wykonany, a egzekucja do spółki (...) okazała się bezskuteczna, co wynika z odpisu z KRS tejże spółki, to jest oczywistym, że postępowanie upadłościowe i układ nie zostały wszyte w odpowiednim czasie. Powódka dochodzi od pozwanego należności głównej w kwocie 101.682,94 złotych. Kwota ta stanowi różnicę między należnością główną zgłoszoną do postępowania układowego w kwocie 115.113,15 złotych, a wpłatami na podstawie układu wynoszącymi 13.430,21 złotych.

(pozew k. 3-6)

Na rozprawie w dniu 2 lipca 2015 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

(e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 roku (k. 70v.), czas nagrania: 00:01:51)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Spółdzielnia (...) w O. została wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego w dniu14 maja 2003 roku pod numerem (...). Przedmiotem jej działalności są m.in. wszelkie działania w zakresie przetwórstwa mleka, działalność produkcyjna w zakresie produkcji i przetwórstwa rolno-spożywczego, handel detaliczny i hurtowy mlekiem i wyrobami mleczarskimi.

(odpis z KRS powódki k. 7-10)

Powódka sprzedawała swoje wyroby (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B..

(okoliczność bezsporna)

W 2010 roku spółka (...) zaprzestała regulować należności, a pismem z dnia 5 listopada 2010 roku wystąpiła do Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z wnioskiem o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu. Zapewniła we wniosku, że jej stan daje możliwość prowadzenia działalności umożliwiającej osiąganie zysków i odzyskanie płynności finansowej, konieczne jest jednak w tym celu zawarcie umów na nowych warunkach. Warunkiem powodzenia jest zawarcie układu z wierzycielami.

(okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek o ogłoszenie upadłości k. 31)

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2010 roku Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej, VI Wydział Gospodarczy, w sprawie o sygn. akt VI GU 54/10, ogłosił upadłość (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. z możliwością zawarcia układu.

(postanowienie z dnia 20 grudnia 2010 roku k. 30, odpis z KRS spółki (...) k. 23-26v.)

W dniu 10 stycznia 2011 roku spółka (...) zawiadomiła powódkę o treści w/w postanowienia, przesyłając jednocześnie druk „wniosku zgłoszenia wierzytelności w postępowaniu upadłościowym”.

(pismo z dnia 10 stycznia 2011 roku k. 29)

We wniosku z dnia 17 lutego 2011 roku, skierowanym do Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej, powódka zgłosiła do masy upadłości swoją wierzytelność w kwocie łącznej 135.801,87 złotych, na którą składała się kwota należności głównej w wysokości 115.113,15 złotych i kwota odsetek w wysokości 20.688,72 złotych. Do wniosku załączyła wydruk rozrachunków nierozliczonych.

(wniosek zgłoszenia z dnia 17 lutego 2011 roku k. 27-27v., wydruk rozrachunków nierozliczonych k. 28)

W dniu 18 października 2011 roku spółka (...) złożyła propozycje spłaty wierzycieli w postępowaniu układowym. Powódka w dniu 8 grudnia 2011 roku zagłosowała „za” układem.

(propozycje spłaty wierzycieli k. 18-19, informacja dla wierzycieli k. 20, karta do głosowania k. 22, pełnomocnictwo k. 21)

Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2012 roku Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej, VI Wydział Gospodarczy, w sprawie o sygn. akt VI GUp 16/10, zatwierdził układ zawarty w dniu 14 grudnia 2011 roku pomiędzy spółką (...) a wierzycielami.

(postanowienie z dnia 11 stycznia 2012 roku k. 17-17v.)

Postanowieniem z dnia 20 marca 2012 roku Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej, VI Wydział Gospodarczy, w sprawie o sygn. akt VI GUp 16/10, zakończył postępowanie układowe.

(postanowienie z dnia 20 marca 2012 roku k. 16, odpis z KRS spółki (...) k. 13-15)

Stosownie do układu, spółka (...) winna była spłacać należność wynoszącą kwotę 80.579,20 złotych w 12 kwartalnych ratach po 6.714,93 złotych. Dokonała jednak tylko dwóch wpłat na kwotę w łącznej wysokości 13.430,21 złotych (pierwsza wpłata w dniu 12 kwietnia 2012 roku w kwocie 6.715,31 złotych, a druga – w dniu 4 lutego 2013 roku w kwocie 6.714,90 złotych).

(okoliczność bezsporna, a nadto: pismo z dnia 2 stycznia 2015 roku k. 63, potwierdzenia przelewów k. 64 i 65)

Postanowieniem z dnia 27 grudnia 2012 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Cieszynie M. N., w sprawie o sygn. akt Km 839/12, umorzył egzekucję prowadzoną przeciwko spółce (...) z uwagi na fakt, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

(okoliczność bezsporna, a nadto: odpis z KRS spółki (...) k. 13-15)

W piśmie z dnia 7 maja 2014 roku powódka, działając na podstawie art. 299 k.s.h., wezwała pozwanego oraz M. D. do zapłaty kwoty 101.682,94 złotych w terminie do dnia 31 maja 2014 roku lub do ułożenia się co do jej spłaty. Wskazała, że ze swoim żądaniem występuje dlatego, że na skutek niewłaściwego działania wzywających, jako członków zarządu spółki (...), doszło do niewypłacalności wymienionej spółki, co uniemożliwiło zaspokojenie należności powódki w wymienionej kwocie. Wina członków zarządu polega na nie zgłoszeniu we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości i niedotrzymaniu układu. Powódka wskazała, że brak zastosowania się do pisma spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego bez dalszych dodatkowych wezwań.

(wezwanie z dnia 7 maja 2014 roku k. 11 wraz z potwierdzeniem nadania k. 12)

Aktualnie, spółka (...) pozostaje w upadłości likwidacyjnej. We wniosku z dnia 1 września 2014 roku, skierowanym do Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej (sygn. akt VI GUp 4/14), powódka ponownie zgłosiła do masy upadłości swoją wierzytelność, tym razem w kwocie łącznej 141.339,28 złotych, na którą składała się kwota należności głównej w wysokości 101.682,94 złotych, kwota odsetek w wysokości 13.218,78 złotych oraz wierzytelność niepieniężna o wartości 26.437,56 złotych.

(okoliczność bezsporna, wniosek zgłoszenia z dnia 17 lutego 2011 roku k. 68)

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy oparł się na dowodach z dokumentów załączonych do akt sprawy . Przedstawione wyżej okoliczności nie zostały w skuteczny sposób zakwestionowane przez stronę przeciwną do podnoszącej je.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne i jako takie, podlega oddaleniu w całości.

Stosownie do treści art. 299 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 roku – Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2013 roku, poz. 1030 t.j.), jeżeli egzekucja przeciwko spółce (z ograniczoną odpowiedzialnością) okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania.

W literaturze przedmiotu podniesiono, że surowa odpowiedzialność członków zarządu wynika z przyjętej w kodeksie spółek handlowych konstrukcji prawnej spółki z o.o. (...) i zasady odpowiedzialności znajdują uzasadnienie w wyłączeniu prawa wspólników do prowadzenia spraw spółki z jednoczesnym powierzeniem tego uprawnienia członkom zarządu spółki. W konsekwencji to nie wspólnicy, ale członkowie zarządu ponoszą, w określonych prawem sytuacjach, odpowiedzialność zarówno cywilną, jak i karną (tak A. Szajkowski, M. Tarska, Kodeks, 2005, t. II, s. 964). Podkreślić należy, że w komentowanym przepisie - w odróżnieniu od np. art. 293 k.s.h. - mowa jest o odpowiedzialności za zobowiązania, a nie za szkodę (zob. M. Gutowski, Charakter prawny i zakres przedmiotowy odpowiedzialności członków zarządu spółki z o.o. na podstawie art. 299 k.s.h., PPH 2008, nr 11, s. 24 i n.; T. Siemiątkowski, Odpowiedzialność..., op. cit., s. 207 i n.).

Odpowiedzialność członków zarządu za zobowiązania spółki nie jest odpowiedzialnością solidarną członków zarządu i spółki, a jedynie odpowiedzialnością solidarną członków zarządu. Ponadto, trudno tu mówić o subsydiarności jako przeciwieństwie do odpowiedzialności pierwszorzędnej. Można co najwyżej przyjąć posiłkową, uzupełniającą odpowiedzialność członków zarządu, jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna. Subsydiarność musiałaby oznaczać wspólną odpowiedzialność spółki i członków zarządu z określoną kolejnością zaspokojenia, podczas gdy w kontekście komentowanej regulacji możemy mówić jedynie o kolejności, bez wspólnej odpowiedzialności.

Bezskuteczność egzekucji przeciwko spółce jest warunkiem poniesienia odpowiedzialności - na podstawie komentowanej regulacji - przez członków zarządu (oraz inne osoby, które mogą ją ewentualnie ponieść). Przyjąć należy, że komentowana regulacja zawiera odniesienie do wszelkich form egzekucji prowadzonej zarówno na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, jak i przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (zob. A. Kidyba, Spółka..., op. cit., s. 800; K. Dąbek-Krajewska, Przepis art. 298 k.h. jako przesłanka odpowiedzialności członków zarządu spółki z o.o., Rejent 1999, nr 9, s. 35; J. Jacyszyn (w:) J. Jacyszyn, S. Krześ, E. Marszałkowska-Krześ, Kodeks spółek handlowych. Komentarz, Warszawa 2001, s. 401). Termin „egzekucja" zawarty w art. 299 k.s.h. posiada bowiem tę samą treść normatywną, którą określeniu temu nadają unormowania regulujące cywilne i administracyjne postępowanie egzekucyjne. Oznacza on zatem zagwarantowaną przez państwo możliwość przymusowej realizacji przewidzianych obowiązującymi przepisami prawa rodzajów odpowiedzialności. Nie należy go natomiast pojmować w znaczeniu potocznym, odnoszącym go do okoliczności niezaspokojenia wierzyciela przez spółkę, bez nawiązania do gwarantowanego przymusem państwowym sposobu, w jaki zobowiązanie może być poddane realizacji (por. A. Karolak, Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2003 r., V CKN 416/01, PPH 2004, nr 5, s. 53).

Powód w postępowaniu opartym o przesłanki z art. 299 k.s.h. musi legitymować się tytułem egzekucyjnym wydanym przeciwko spółce. Skoro bowiem możliwość występowania przeciwko członkom zarządu uzależniona została w tym przepisie od okazania się bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce, to należy przyjąć, że hipoteza art. 299 § 1 k.s.h. objęła, przede wszystkim, wszczęcie egzekucji, a do tego wymagany jest tytuł wykonawczy (art. 778 k.p.c.). Jedynie jako wyjątek przyjmuje się sytuację, gdy uzyskanie takiego tytułu jest niemożliwe, bo spółka straciła byt prawny wskutek wykreślenia jej z rejestru (wyr. SN z dnia 23 maja 2013 roku, IV CSK 660/12, Lex Nr: 1365725, wyr. SN z dnia 26 stycznia 2012 roku, I PK 78/11, Lex nr: 1241146 i 1216840, uchw. SN z dnia 15 czerwca 1999 roku, III CZP 10/99)

Wyraźne nawiązanie do egzekucji w ujęciu przepisów o postępowaniu cywilnym nie pozostawia wątpliwości, że przyjęte w nim unormowanie zakłada uprzednio prawomocne osądzenie zobowiązania spółki wobec wierzyciela. Tylko w takim przypadku może wchodzić w grę późniejsze „okazanie się” bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce i to nawet w szerszym rozumieniu tego pojęcia, obejmującym sytuacje, gdy wszczęcie egzekucji nie doprowadziłoby do zaspokojenia wierzytelności. Jeśli bowiem w wyjątkowych przypadkach można uznać, że do wykazania przesłanki odpowiedzialności z art. 298 § 1 k.h. (obecnie art. 299 § 1 k.s.h.) wszczęcie egzekucji nie jest konieczne, to owa „niekonieczność” także świadczy o istnieniu, jako zasady wymagania prowadzenia przez wierzyciela egzekucji przeciwko spółce, a więc legitymowania się przez niego tytułem wykonawczym. Jedynie wtedy, gdy wyjątkowo nie jest wymagane wszczęcie egzekucji, do wykazania istnienia zobowiązania spółki wobec wierzyciela wystarczający jest tytuł egzekucyjny. Tytuł ten musi przybrać postać prawomocnego orzeczenia zasądzającego świadczenie w sprawie wszczętej wyłącznie przeciwko spółce, a nie przeciwko członkom jej zarządu (wyr. SN z dnia 21 października 2003 roku, I CK 160/02, Lex nr: 150617).

Wierzyciel, który nie uzyskał tytułu egzekucyjnego przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, nie może w procesie wytoczonym na podstawie art. 299 ksh wykazywać przesłanki w postaci bezskutecznej egzekucji powołując dowody na okoliczność, że prowadzone postępowanie upadłościowe nie daje pozytywnych rokowań na zaspokojenie jego wierzytelności (wyr. SA w Białymstoku z dnia 16 grudnia 2003 roku, I ACa 681/03, Lex nr: 82527, uchwała SN z dnia 15 czerwca 1999 roku, III CZP 10/99, Lex nr: 36449, wyr. SN z dnia 19 stycznia 2000 roku, II CKN682/98, Lex nr: 51055).

Zgodnie z art. 264 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. z 2012 roku, poz. 1112 t.j.), z zastrzeżeniem art. 296, po zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego wyciąg z zatwierdzonej przez sędziego-komisarza listy wierzytelności, zawierający oznaczenie wierzytelności oraz sumy otrzymanej na jej poczet przez wierzyciela, jest tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu.

W postępowaniu mającym za przedmiot ustalenie listy wierzytelności dochodzi do badania istnienia i wysokości wierzytelności upadłościowych. Badanie odbywa się wprawdzie w sposób uproszczony, jednak nie byłoby pożądane, aby ustalenie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym było całkowicie pozbawione znaczenia w sytuacji, gdy dochodzi do ukończenia lub umorzenia postępowania upadłościowego bez zaspokojenia albo po częściowym zaspokojeniu ustalonej wierzytelności. Z tego względu, chociaż ustalenie listy jest dokonywane na potrzeby postępowania upadłościowego, wyciąg z zatwierdzonej listy wierzytelności w razie zakończenia lub umorzenia postępowania upadłościowego jest tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu. Wierzyciel może zatem po uzyskaniu klauzuli wykonalności prowadzić na jego podstawie egzekucję swej należności (Andrzej Jakubecki, Komentarz do art. 264 ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze, stan prawny na dzień 1 października 2010 roku).

Mając powyższe na uwadze oraz przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy wyraźnego podkreślenia wymaga, że powódka nie wykazała, iż legitymuje się tytułem egzekucyjnym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.. Nie wykazała również, że spółka ta utraciła byt prawny wskutek wykreślenia jej z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, co stanowić by mogło wyjątek od ogólnie przyjętej reguły konieczności uzyskania tytułu egzekucyjnego.

A. od powyższego wskazać dodatkowo należy, że przedmiotowe roszczenie powódki jest przedwczesne. Powódka nie wykazała bowiem bezskuteczności egzekucji przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B..

Nie należy przecież zapominać, że pomimo tego, iż postanowieniem z dnia 27 grudnia 2012 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Cieszynie M. N., w sprawie o sygn. akt Km 839/12, umorzył egzekucję prowadzoną przeciwko spółce (...) z uwagi na fakt, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych, to aktualnie przeciwko spółce (...) toczy się postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku tejże spółki. W takiej sytuacji, dowodem bezskuteczności egzekucji może być postanowienie sądowe oddalające wniosek o ogłoszenie upadłości bądź w sytuacji umorzenia postępowania upadłościowego w oparciu o art. 361 ust. 1 pkt 1 PrUpadNapr. Oczywiście chodzi jedynie o przypadek, w którym wniosek o ogłoszenie upadłości został oddalony na podstawie art. 13 ust. 1 lub 2 PrUpadNapr, to znaczy w sytuacji, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub w razie stwierdzenia, że majątek dłużnika jest obciążony hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską w takim stopniu, że pozostały jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Podobnie dowodem bezskuteczności egzekucji może być postanowienie umarzające postępowanie upadłościowe na podstawie art. 361 pkt 1 PrUpadNapr, tzn. w sytuacji, gdy majątek pozostały po wyłączeniu z niego przedmiotów majątkowych dłużnika obciążonych hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania (tak: A. Szajkowski, M. Tarska, [w:] Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz KSH, t. II, 2005, s. 966; K. Strzelczyk,[w:] Potrzeszcz, Siemiątkowski, Komentarz KSH. Sp. z o.o., 2001, s. 645; A. Rachwał, [w:] Włodyka, System pr. handl., t. 2A, 2007, s. 1035; Kidyba, Komentarz KSH, t. I, 2005, s. 1325; Pabis, Spółka z o.o., 2004, s. 527; A. Karolak, [w:] A. Mariański, A. Karolak, Odpowiedzialność członków zarządu…, s. 41). Obydwa powyższe postanowienia mają charakter dokumentów urzędowych i nie jest wykluczone dowodzenie przez członka zarządu okoliczności przeciwnej.

Dowodem bezskuteczności egzekucji z majątku spółki nie jest natomiast postanowienie o ogłoszeniu upadłości (tak: A. Rachwał, [w:] Włodyka, System pr. handl., t. 2A, 2007, s. 1035). Ogłoszenie upadłości spółki z o.o. oznacza bowiem jedynie, iż stała się ona niewypłacalna, tzn. że nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1 PrUpadNapr), lub że jej zobowiązania przekraczają wartość majątku (art. 11 ust. 2 PrUpadNapr). Ogłoszenie upadłości dłużnika, niezależnie od opcji postępowania upadłościowego, otwiera jednak dopiero możliwość zaspokojenia się przez wierzyciela spółki z o.o. z jej majątku i nie może stanowić samo przez się dowodu bezskuteczności egzekucji. Dowodem takim może być natomiast postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego, mimo istnienia niezaspokojonych wierzycieli, w sytuacji gdy przyczyną zakończenia tego postępowania było wykonanie ostatecznego planu podziału (368 ust. 1 PrUpadNapr; tak A. Karolak, [w:] A. Mariański, A. Karolak, Odpowiedzialność członków zarządu…, s. 43) – tak komentarz do ar. 299 k.s.h., red. E. Jara 2015 wyd. 8/ T. Szczurowski.

Na kanwie rozpatrywanego przypadku powódka nie wykazała, aby w sprawie wydane zostało postanowienie sądowe oddalające wniosek o ogłoszenie upadłości, postanowienie umarzające postępowanie upadłościowe czy postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego. Nie wykazała zatem bezskuteczności egzekucji – koniecznej przesłanki do wystąpienia z powództwo przeciwko członkowi zarządu spółki z o.o.

Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak w sentencji wyroku.

Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda