Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015 r. w Szczecinie

sprawy J. M. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt VII U 215/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 554/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z 18 grudnia 2012 roku, po rozpatrzeniu wniosku J. M. (1), odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, ponieważ komisja lekarska ZUS orzeczeniem z 14 grudnia 2012 roku uznała, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy.

Z powyższą decyzją nie zgodził się J. M. (1), który w odwołaniu z 15 stycznia 2013 roku wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Podniósł, że jego stan zdrowia nie pozwala mu na podjęcie jakiejkolwiek pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko komisji lekarskiej ZUS oraz argumentację, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Nadto pozwany wskazał, że ubezpieczony w okresie od 5 września 2010 roku do 31 grudnia 2012 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Wyrokiem z dnia 15 maja 2014r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy ustalił, że J. M. (1) urodził się (...). Legitymuje się wykształceniem zasadniczym zawodowym jako kierowca-mechanik. W toku swojej aktywności zawodowej y pracował jako kierowca, monter-kierowca, palacz c.o., a ostatnio do września 2005 roku jako monter urządzeń i instalacji ciepłowniczych. W okresie od 5 września 2005 roku do 30 listopada 2010 roku ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku ze stanem po leczeniu operacyjnym, chemioterapii i radioterapii guza nowotworowego prawego płuca. Natomiast w okresie od 1 grudnia 2010 roku do 31 grudnia 2012 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu stanu po leczeniu operacyjnym, chemio- i radioterapii raka płuca prawego, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, zespołu bólowego kręgosłupa L/S w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, zespołu bólowego kręgosłupa C, uszkodzenia splotu typu Erba-Duchenne`a strony lewej po przebytym w dzieciństwie urazie oraz przebytego udaru mózgu. Aktualnie u J. M. (1) rozpoznaje się:

- stan po operacyjnym usunięciu górnego płata płuca prawego w 2005 roku, chemioterapii i radioterapii – bez cech wznowy,

- zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego i szyjnego z okresowym zespołem bólowym,

- zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe stawu barkowego lewego z ograniczeniem ruchomości,

- zaburzenia drożności nosa: przerost małżowin, skrzywienie przegrody, nieżyt nosa – stan po leczeniu operacyjnym przerostu małżowin nosowych w styczniu 2014 roku,

- zespół obturacyjnego bezdechu sennego,

- podejrzenie alergii wziewnej,

- POCHP z miernymi zaburzeniami wentylacji płuc FEV1-71%,

- obustronny szerokopasmowy niedosłuch mieszany,

- stan po przebytym udarze niedokrwiennym mózgu.

Sąd Okręgowy wskazał, że schorzenia występujące u ubezpieczonego wymagają systematycznego leczenia ambulatoryjnego, ale nie ograniczają zdolności do wykonywania pracy zarobkowej, biorąc pod uwagę wiek, ogólny stan zdrowia, poziom wykształcenia i możliwość wykonywania dotychczasowej lub innej pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny sprawy Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie J. M. (1), stanowiące przedmiot rozpoznania w sprawie niniejszej, okazało się w całości nieuzasadnione, co skutkowało jego oddaleniem. Wobec prezentowanego przez organ rentowy stanowiska, który uznał ubezpieczonego za osobę zdolną do pracy i odmówił mu prawa do renty na dalszy okres ze względu na niespełnienie wszystkich warunków określonych w art. 57 ust. 1 ustawy emerytalno – rentowej, kwestią oddaną pod rozwagę sądu była ocena, czy odwołujący się jest nadal osobą niezdolną do pracy, a jeśli tak, czy jest to niezdolność całkowita, czy też jedynie częściowa oraz w jakich ramach czasowych się zamyka.

Ustalenia w tym przedmiocie zostały poczynione przez Sąd Okręgowy w oparciu o analizę dokumentacji rentowej i medycznej J. M. (1) oraz w szczególności na podstawie przeprowadzonego w toku postępowania sądowego dowodu z opinii biegłych sądowych lekarz specjalistów z onkologii, ortopedii, neurologii, pulmonologii, otolaryngologii oraz medycyny pracy.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że biegli sądowi lekarze ww. specjalności – na podstawie analizy źródłowej dokumentacji medycznej, zebranego od ubezpieczonego wywiadu oraz po przeprowadzeniu badań – rozpoznali u J. M. (1) wskazane w uzasadnieniu niniejszego wyroku schorzenia. Spójnie jednak wyjaśnili, dlaczego nie dają one podstaw do orzekania długotrwałej, częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia po 31 grudnia 2012 roku. Jak wyjaśniła biegła z zakresu onkologii, w zakresie schorzenia onkologicznego w wyniku zastosowania skojarzonego leczenia u ubezpieczonego uzyskano prawie 9-letnie przeżycie bez wznowy choroby. Aktualnie nie stwierdza się skutków ubocznych tego leczenia. Biegli z zakresu ortopedii i neurologii wskazali, że u ubezpieczonego ustąpiły cechy zespołu korzeniowo-bólowego odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, co świadczy o poprawie stanu zdrowia w tym zakresie. Natomiast dysfunkcja lewego stawu barkowego ma charakter trwały, co pozostaje jednak bez wpływu na ocenę zdolności do pracy. Biegła z zakresu pulmonologii wyjaśniła, że widoczne w spirometrii u ubezpieczonego objawy niewydolności oddechowej typu obturacyjnego niewielkiego stopnia wymagają regularnego leczenia zachowawczego w poradni pulmonologicznej. Ponadto ubezpieczony wymaga diagnostyki alergologicznej oraz leczenia nieżytu nosa, a ze względu na tendencje do bólów głowy i niskiego ciśnienia wskazane jest w jego przypadku unikanie w diecie pokarmów nasilających hipotonię. Z kolei biegła z zakresu otolaryngologii rozpoznała u ubezpieczonego zaburzenia drożności nosa: przerost małżowin i skrzywienie przegrody, kwalifikujące się do zabiegu operacyjnego, a nadto nieżyt nosa, zespół obturacyjnego bezdechu sennego, obustronny szerokopasmowy niedosłuch mieszany. Biegła ta wskazała, że zespół bezdechu sennego może stanowić przeciwwskazanie do pracy w zawodzie kierowcy do czasu, kiedy ubezpieczony będzie mógł używać aparatu (...), tj. do uzyskania poprawy drożności nosa w wyniku planowanego na styczeń 2014 roku zabiegu. Nadto podniosła, że obustronny dość symetryczny, szerokopasmowy niedosłuch mieszany, który również może ulec poprawie w związku z poprawieniem warunków oddychania przez nos, może być przeciwwskazaniem do zawodowego prowadzenia pojazdów. Niemniej ocenę w tym zakresie pozostawiła biegłej z zakresu medycyny pracy. Biegła z zakresu medycyny pracy wskazała, że schorzenia pulmonologiczne, ortopedyczno-neurologiczne i onkologiczne występujące u ubezpieczonego wymagają systematycznego leczenia ambulatoryjnego, ale nie ograniczają zdolności do wykonywania pracy zarobkowej, biorąc pod uwagę wiek, ogólny stan zdrowia, poziom wykształcenia i możliwość wykonywania dotychczasowej lub innej pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych. Nie znalazła również podstaw, aby z uwagi na stan laryngologiczny, opisany przez biegłą z zakresu otolaryngologii, zakwalifikować J. M. (1) do osób niezdolnych do pracy, tym bardziej, że w styczniu 2014 roku poddał się on zabiegowi operacyjnemu, w wyniku którego uzyskano poprawę drożności nosa, a ubezpieczony może używać aparatu (...).

Sąd Okręgowy zauważył przy tym, iż opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania wydane zostały przez biegłych sądowych - specjalistów posiadających wieloletnią praktykę zawodową, cieszących się dużym autorytetem, po uprzednio przeprowadzonym badaniu ubezpieczonego oraz analizie treści wcześniejszej dokumentacji lekarskiej dotyczącej ubezpieczonego. Opinie są logiczne i spójne, a wnioski w nich zawarte prawidłowo uzasadnione.

W ocenie Sądu Okręgowego, powyższej oceny nie mogą podważać tylko subiektywne odczucia samego J. M. (1), który poza polemiką z rozpoznaniem postawionym przez biegłych sądowych (dotyczącym z resztą nie tyle medycznego rozpoznania chorób, co postawionej diagnozy dotyczącej braku niezdolności do pracy) nie przedstawił żadnych argumentów świadczących o ewentualnej wadliwości przeprowadzonych przez biegłych badań. W uwzględnieniu powyższego sąd nie podzielił zarzutów ubezpieczonego formułowanych przez niego w pismach procesowych, ponieważ nie zawierały one merytorycznych zastrzeżeń co do treści opinii, mogących podważyć prawidłowość badania i posiadaną przez biegłych wiedzę specjalną z zakresu medycyny.

Sąd Okręgowy zważył, że biegli w niniejszej sprawie poza kryteriami medycznymi, uwzględnili wszystkie przesłanki niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd I instancji zgodził się z J. M. (1), że jest on osobą chorą, jednakże zakres stwierdzonych u niego schorzeń nie powoduje jego niezdolności do pracy, ponieważ o niezdolności do pracy decyduje upośledzenie funkcji organizmu, czy danego narządu, a nie same zmiany anatomiczne. Dlatego też rozpoznane u powoda schorzenia, mimo że istnieją, nie muszą powodować jego niezdolności do pracy. Dla ustalenia bowiem niezdolności do pracy nie wystarcza samo stwierdzenie u pacjenta zmian chorobowych, konieczne jest jeszcze ustalenie, że zmiany te upośledzają funkcje organizmu w stopniu uniemożliwiającym (całkowicie lub częściowo) wykonywanie pracy.

Dalej Sąd I instancji wskazał, że również stałość pozostawania w leczeniu, tak jak to ma miejsce w przypadku ubezpieczonego, nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania niezdolności do pracy, nawet jeśli w pewnych okresach wymaga on czasowych zwolnień lekarskich (orzeczenie Sądu Najwyższego z 12 lipca 2005 r., sygn. akt II UK 288/04, OSNP 2006/5-6/99). Rozpoznane i opisane przez biegłych schorzenia nie dają bowiem tak istotnych objawów klinicznych, które wykluczałyby ubezpieczonego jako pracownika.

Sąd Okręgowy w swoich rozważaniach wskazał również, że specyfiką świadczenia rentowego, jest jego okresowość, co znaczy, że by nabyć na powrót uprawnienie do tego świadczenia, u osoby wnioskującej musi dojść do stwierdzenia niezdolności do pracy. Organ rentowy stwierdza jedynie czy zostały spełnione ustawowe warunki do nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia (art. 57 ustawy). Muszą być one spełnione łącznie w chwili orzekania przez organ rentowy o prawie do tego świadczenia.

Argumentując, jak wyżej, sąd uznał odwołanie J. M. (1) za bezzasadne i dlatego też oddalił je na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu pierwszej instancji wniósł ubezpieczony J. M. (1) wnosząc o zmianę powyższego wyroku.

Apelujący wskazał, że wnosi zastrzeżenia do treści opinii onkologicznej z dnia 11 marca 2013. Jego zdaniem, w wyniku badania biegła stwierdziła, że wycięty guz był przerzutem nowotworu a ogniska pierwotnego nie zlokalizowano. Wobec tego trudno zgodzić się z stwierdzeniem o wyleczeniu nowotworu. Jednocześnie skarżący wskazał, że w lipcu 2010 roku w wyniku badania tomografii komputerowej stwierdzono udar niedokrwienny mózgu, o czym w opinii biegłej neurolog nie ma nawet wzmianki. Apelujący podniósł również, że biegła z zakresu otolaryngologii uznała go jako częściowo czasowo niezdolnego do pracy z powodu bezdechu sennego. Dodał, że w styczniu 2014 roku wykonano zabiegi pod śluzówkowej redukcji tkanek małżowiny nosowych dolnych oraz podniebienia miękkiego z częściową uvulektomią co miało pozwolić na korzystanie z aparatu capa. Niestety jest to nadal niemożliwe, ponieważ konieczny jest następny zabieg, który zaplanowany został na 1 grudnia 2014 roku (skierowanie do szpitala).

Skarżący wskazał, że jest osobą z ustalonym stopniem niepełnosprawności, która wymaga pomocy innej osoby. Uważa, że stan jego zdrowia w dalszym ciągu nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej. Wykonanie najprostszej czynności ruchowej wiąże się z wielkim wysiłkiem, częstymi bólami głowy i kręgosłupa oraz bardzo częstymi napadami senności.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja ubezpieczonego J. M. (1), jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Odwoławczego apelacja ubezpieczonego nie zawierała zasadnych podstaw ani faktycznych, ani prawnych, które mogłyby doprowadzić do jej uwzględnienia. Ustalenia faktyczne poczynione w tej sprawie przez Sąd Okręgowy są prawidłowe. Sąd I instancji ustalając stan faktyczny oparł się na całokształcie zebranego materiału dowodowego, należycie go rozważył i wskazał jakim środkom dowodowym – w szczególności opiniom biegłych sądowych odpowiednich specjalności - dał wiarę, przedstawiając prawidłową ich ocenę, którą właściwie uargumentował.

Należy przy tym zauważyć, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, iż sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen powszechnej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2002 r. V CKN 1354/00 LEX nr 77046). W orzecznictwie dominuje pogląd, zgodnie z którym nie wystarcza samo przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (wyrok SN z dnia 8 kwietnia 2009 r., II PK 261/08). Apelujący powinien zatem wskazać, które z dowodów i w jakiej części zostały przez Sąd I instancji ocenione z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, a w rezultacie, jakie ustalenia faktyczne Sądu są nieprawidłowe. Wymogom tym nie odpowiada apelacja ubezpieczonego. Stanowi ona w zasadzie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji. W konsekwencji uznać trzeba, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, opierając się na dowodach z dokumentacji medycznej, jak też na opiniach biegłych. Ustalenia faktyczne sądu orzekającego są prawidłowe i znajdują oparcie w materiale dowodowym. Sąd Apelacyjny ustalenia te przyjmuje za własne. Nie ma więc konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2001 r., V CKN 348/00, Lex nr 52761, Prok.i Pr. 2002/6/40).

Sąd pierwszej instancji dokonał właściwej oceny zebranego materiału dowodowego zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. Ocena jest swobodna ale nie dowolna, pozostaje w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Analiza akt postępowania w tej sprawie wskazuje, że Sąd orzekający nie naruszył przepisów prawa materialnego, które pośrednio zarzuca apelujący.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy J. M. (1) jest po dniu 31 grudnia 2012 r. osobą nadal częściowo niezdolną do pracy, czy też w jego stanie zdrowia nastąpiła poprawa w porównaniu z okresem poprzednim, kiedy to pobierał– przyznane mu przez organ rentowy – okresowe świadczenie rentowe .

Należy przy tym wskazać, że wywiedziona przez ubezpieczonego apelacja w zasadzie ograniczała się do sformułowania zastrzeżeń co do treści opinii biegłych zgromadzonych w sprawie. Formułowane przez ubezpieczonego twierdzenia stanowią w zasadzie polemikę z opiniami biegłych oraz prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji. Niemniej jednak w toku kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku należało się do nich odnieść.

I tak w zakresie twierdzenia ubezpieczonego, że jego zdaniem trudno zgodzić się z stwierdzeniem o wyleczeniu nowotworu należy wskazać na następujące wnioski i ustalenia wynikające z opinii biegłych. Biegła z zakresu onkologii w sporządzonej opinii wskazała, że wykonano radykalne usunięcie górnego płata płuca prawego. Wyniki badań RTG płuc ze stycznia 2012 r. – bez cech wznowy nowotworowej. Jednocześnie biegła stwierdziła na podstawie przeprowadzonego badania onkologicznego i analizy dokumentacji medycznej, że wnioskodawca jest zdolny do pracy od 31 grudnia 2012 r. W wyniku zastosowanego leczenia uzyskano bowiem prawie 8 letnie przeżycie bez wznowy choroby. W tym zakresie nieuzasadnione jest twierdzenie apelującego sugerujące, że nowotworu nie wyleczono. Ubezpieczony nie podpiera swojej tezy żadnym materiałem pozwalającym na jej pozytywną weryfikację, a opinia biegłego onkologa opiniującego w sprawie H. Z. jest w tym zakresie jasna i kategoryczna, oparta na wiedzy specjalistycznej posiadanej przez biegłego lekarza.

Odnośnie zarzutów apelującego do opinii otolaryngologicznej biegłej E. D. należy podkreślić, że biegła tej specjalizacji stwierdziła, że rozpoznany u wnioskodawcy zespół bezdechu sennego może stanowić przeciwwskazanie do pracy jedynie w zawodzie kierowcy. Nie wskazała natomiast o przeciwwskazaniach do pracy w innych zawodach, które ubezpieczony wykonywał, w tym palacza c.o., czy ostatnio wykonywanego zawodu montera urządzeń i instalacji ciepłowniczych. Istotnym jest jednak, że w swojej opinii biegła nie wypowiedziała się kategorycznie, a kluczową rolę w tej kwestii przyznała biegłemu z zakresu medycyny pracy.

Biegła z zakresu medycyny pracy dr R. D. w swojej opinii na k. 92 akt sprawy, wskazała kategorycznie, że ubezpieczony jest zdolny do pracy. Podstawą opinii było przy tym badanie ubezpieczonego oraz przeprowadzony z nim wywiad, a także opinie wydane przez biegłych, którzy opiniowali wcześniej.

Ponadto, w związku z twierdzeniami ubezpieczonego , że w lipcu 2010 roku w wyniku badania tomografii komputerowej stwierdzono u niego udar niedokrwienny mózgu, o czym w opinii biegłej neurolog nie ma nawet wzmianki należy wskazać, że niezdolność do pracy określa się na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Tymczasem dniem wydawania decyzji organu rentowego będącej przedmiotem niniejszej sprawy był dzień 18 grudnia 2012 roku. Nie ma zatem podstaw do tego aby dokonywać oceny stany zdrowia ubezpieczonego na dzień określony na dwa lata przed wydaniem przedmiotowej decyzji. Nadto podkreślić należy, że biegli opiniujący zapoznają się z całością dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w aktach sprawy i aktach rentowych, a więc biegły neurolog widział również dokumentację wcześniejszą i nie uznał niezdolności do pracy z powodów neurologicznych. Podnieść należy, że w okresie od 5 września 2005 roku do 30 listopada 2010 roku ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Natomiast w okresie od 1 grudnia 2010 roku do 31 grudnia 2012 roku J. M. (1) był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy m.in. z powodu stanu po leczeniu przebytego udaru mózgu i wówczas przy okazaniu istotnie znaczenie miała wskazywana dokumentacja. Zdaniem Sądu subiektywne przekonanie ubezpieczonego, że jest niezdolny do pracy nie jest wystarczające dla przyznania renty w myśl przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Spełnienie ustawowych przesłanek koniecznych dla przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy należy jeszcze potwierdzić, czego w niniejszym postępowaniu ubezpieczony nie wskazał, pomimo przeprowadzenia szeregu dowodów. U ubezpieczonego nastąpiła poprawa stanu zdrowia w stosunku do wcześniejszego okresu, kiedy przyznano mu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w 2010 roku. Poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy polega na ustąpieniu cech zespołu korzeniowo – bólowego odcinka lędźwiowo- krzyżowego kręgosłupa. Natomiast objawy niewydolności oddechowej typu obturacyjnego są niewielkiego stopnia i wymagają regularnego leczenia zachowawczego.

Wobec powyższego, należało uznać, że w świetle zebranego materiału dowodowego, przepisów prawa mających zastosowanie w tej sprawie i po analizie opinii biegłych sądowych, orzeczenie sądu pierwszej instancji odpowiada prawu. Sąd Okręgowy zasadnie oddalił odwołanie, bowiem J. M. (1) nie spełnił podstawowej przesłanki do uzyskania renty z tytułu niezdolności do pracy, a mianowicie na było choćby częściowo niezdolny do pracy na dzień wydania spornej decyzji.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do wydania orzeczenia zgodnego z wnioskiem apelacji i na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

Jeżeli ubezpieczony uważa, że jego stan zdrowia pogorszył się (o czym ma świadczyć nowa dokumentacja lekarska) po wydaniu zaskarżonej decyzji to może wystąpić z nowym wnioskiem o rentę. Zdolność do pracy będzie wówczas badana na dzień złożenia tego wniosku.

SSA Barbara Białecka SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak