Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Krystyna Szczechowicz

Ławnicy: Irena Raulin, Teresa Juszkiewicz

Protokolant: Monika Polak - Kuzior

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Agnieszka Dobies

po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2015 roku

sprawy

1. Ł. S.

urodz. (...) w N.

syna Z. i E. z domu R.

2. W. R.

urodz. (...) w N.

syna J. i C. z domu K.

3. K. B.

urodz. (...) w O.

syna Z. i E. z domu C.

oskarżonych o to, że

I. w dniu (...). w miejscowości K., w sklepie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, dokonał rozboju, w ten sposób, że używając przemocy polegającej na przytrzymywaniu E. P. oraz popychaniu A. S. oraz grożąc w/w sprzedawczyniom natychmiastowym użyciem przemocy poprzez posłużenie się przedmiotem przypominającym broń palną oraz okazanie noża połączone z żądaniem wydania pieniędzy, zabrał w celu przywłaszczenia znajdujące się w w/w sklepie mienie w postaci 25 pakietów papierosów ( po 10 paczek papierosów w każdym pakiecie) o łącznej wartości 3500 zł na szkodę właściciela sklepu PPHU (...) L. W. z/s w B.,

tj. o przestępstwo z art. 280§ 2 k.k.

II. w nocy na (...) w miejscowości K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim uszkodzeniu kłódki oraz kraty zabezpieczającej drzwi wejściowe, usiłował włamać się do sklepu (...) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niemożność pokonania dalszych zabezpieczeń, czym działał na szkodę właściciela sklepu PPHU (...) L. W. z/s w B.,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

III. w nocy na (...) w K. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim wyważeniu drzwi wejściowych włamał się do salonu gier, a następnie do automatów do gier marki A. oraz A. na szkodę firmy (...) z siedzibą w W., z których zabrał w celu przywłaszczenia kasety z zawartością pieniędzy w łącznej kwocie 1900 zł na szkodę T. C.,

tj. o przestępstwo określone w art. 279 § 1 k.k.

IV. w nocy z (...). w Ł. gm. K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim wycięciu dwóch prętów z kraty zabezpieczającej okno oraz wypchnięciu okna włamał się do sklepu (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia trzy butelki Whisky oraz papierosy różnych marek, tj. mienie o łącznej wartości 2615, 20 zł na szkodę M. K.,

tj. o przestępstwo określone w art. 279 § 1 k.k.

a nadto Ł. S. i W. R. o to, że:

V. w nocy na (...). w K., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim wycięciu otworu w kracie zabezpieczającej okno i wypchnięciu tego okna, włamał się do wnętrza sklepu (...), skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 5554, 08 zł na szkodę właściciela sklepu PPHU (...) L. W. z/s w B.,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

VI. w nocy na (...) w miejscowości K., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim wygięciu kraty zabezpieczającej okno antywłamaniowe, usiłował włamać się do sklepu (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niemożność pokonania dalszych zabezpieczeń, przy czym pokonując zabezpieczenia dokonał uszkodzenia w/w okna wraz z futryną o wartości 2000 zł na szkodę właściciela sklepu PPHU (...) L. W. z/s w B.,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VII. w nocy na (...). w miejscowości L. gm. N., w salonie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, dokonał rozboju, w ten sposób, że grożąc natychmiastowym użyciem przemocy poprzez posłużenie się przedmiotem przypominającym broń palną i okazanie go dozorcy lokalu A. P., po uprzednim rozerwaniu ścian dwóch automatów do gier, zabrał w celu przywłaszczenia dwie kasetki z pieniędzmi o łącznej wartości około 4000 zł na szkodę firmy (...) z o.o. z/s w W.,

tj. o przestępstwo określone w art. 280 § 1 k.k.

VIII. w okresie (...). w O. przy ul. (...) w salonie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inna ustaloną osobą, po uprzednim wygięciu ryglów zamków, włamał się do dwóch automatów do gier skąd z automatu (...) PL (...) zabrał w celu przywłaszczenia czytnik banknotów (...) 10- (...) o wartości 2681, 65 zł, H. (...)V A. C. o wartości 401, 62 zł oraz pieniądze w kwocie 500 zł, tj. mienie o łącznej wartości 3583,27 zł na szkodę H. Fruits Polska z/s w W., a z automatu A. (...) zabrał w celu przywłaszczenia H. E. o wartości 426,93 zł czytnik banknotów (...) 10SS ID (...) o wartości 2681, 65 zł oraz pieniądze w kwocie 500 zł, tj. mienie o łącznej wartości 3605, 58 zł na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.,

tj. o przestępstwo określone w art. 279 § 1 k.k.

IX. w lipcu 2014r. w Ł. gm. K., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim przecięciu kraty zabezpieczającej okno usiłował włamać się do sklepu (...) na szkodę M. K. lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przez osoby trzecie,

tj. o przestępstwo określone w art. 13§ 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

a ponadto Ł. S. również o to, że:

X. w dniu (...). w O. wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środki odurzające w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste o masie 0, 690 g,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. 05.179. 1485 z późn. zm.)

XI. w (...). w O. przy ul. (...) w siedzibie swojego pracodawcy- (...) w trakcie zawierania umowy o pracę posłużył się uprzednio podrobionym w celu użycia za autentyczny dokumentem w postaci suplementu do dyplomu ukończenia (...) Szkoły Wyższej im. J. R. w O.,

tj. o przestępstwo określone w art. 270§ 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego Ł. S. uznaje za winnego popełnienia czynów z pkt: II, III, IV, V, VI, VIII i IX ustalając, że czynów tych dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw i za to skazuje go na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1k.k., art. 279 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zaś w oparciu o art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) wymierza karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  oskarżonego Ł. S. uznaje za winnego popełnienia czynów:

a) z pkt I i za to skazuje go na podstawie art. 280 § 2 k.k. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

b) z pkt VII i za to skazuje go na podstawie art. 280 § 1 k.k. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

c)z pkt X i za to skazuje go na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r., poz. 124 ze zm.) na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

d) z pkt XI na podstawie art. 270 § 1 k.k. na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolnosci;

III.  na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego Ł. S. i orzeka wobec niego karę łączną 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 63§ 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Ł. S. kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia (...)roku,

V.  oskarżonego W. R. uznaje za winnego popełnienia czynów z pkt: II, III, IV, V, VI, VIII i IX ustalając, że czynów tych dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw i za to skazuje go na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1k.k., art. 279 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zaś w oparciu o art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) wymierza karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  oskarżonego W. R. uznaje za winnego popełnienia czynów:

a) z pkt I i za to skazuje go na podstawie art. 280 § 2 k.k. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

b) z pkt VII i za to skazuje go na podstawie art. 280 § 1 k.k. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

VII.  na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego W. R. i orzeka wobec niego karę łączną 3 (trzech) lat i 1 (jeden) miesięcy pozbawienia wolności,

VIII.  na podstawie art. 63§ 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego W. R. kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia (...)roku,

IX.  oskarżonego K. B. uznaje za winnego popełnienia czynów z pkt: II, III, IV ustalając, że czynów tych dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw i za to skazuje go na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1k.k., art. 279 § 1 k.k., zaś w oparciu o art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) wymierza karę 1 (jednego) roku i 2 (dwa)miesiące pozbawienia wolności,

X.  oskarżonego K. B. uznaje za winnego popełnienia czynu z pkt I i za to skazuje go na podatnie art. 280 § 2 k.k. na karę 3 ( trzech) lat pozbawienia wolności,

XI.  na podstawie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego K. B. i orzeka wobec niego karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

XII.  na podstawie art. 63§ 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego K. B. kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia (...)roku,

XIII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka solidarnie wobec oskarżonych Ł. S., W. R. i K. B. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz:

a)  L. W. kwoty 3500 (trzy tysiące pięćset) złotych,

b)  T. C. kwoty 1900 (jeden tysiąc dziewięćset) złotych,

c)  M. K. kwoty 2615,20 (dwa tysiące sześćset piętnaście i 20/100) złotych

XIV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka solidarnie wobec oskarżonych Ł. S. i W. R. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz:

a)  L. W. kwoty 7554,08 (siedem tysięcy pięćset pięćdziesiąt cztery i 8/100) złotych,

b)  (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 7583.27 (siedem tysięcy pięćset osiemdziesiąt trzy 27/100) złotych,

c)  (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 3605,58 (trzy tysiące sześćset pięć i 58/100) złotych,

XV.  na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 124 ze zm.) orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci suszu roślinnego koloru zielono – brązowego z pkt 14 wykazu dowodów rzeczowych k. 661 v., przechowywanego w Wojewódzkiej Składnicy Środków Odurzających i Substancji Psychotropowych oraz proszku koloru białego wskazanego pod poz. 1 wykazu dowodów rzeczowych k.761, a zapisanego pod numerem 23/15 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Olsztynie;

XVI.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: łapki ciesielskiej poz. 8 wykazu dowodów rzeczowych k.761, kominiarki poz. 7 wykazu dowodów rzeczowych k.761, pistoletu hukowego koloru czarnego poz. 34 wykazu dowodów rzeczowych k.762, noża z plastikową rękojeścią koloru czarnego poz. 41 wykazu dowodów rzeczowych k.763, pistoletu z tworzywa sztucznego poz. 42 wykazu dowodów rzeczowych k.763, dyplomu ukończenia studiów I stopnia poz. 14 wykazu dowodów rzeczowych k.762, pieczątki okrągłej z orłem poz. 15 wykazu dowodów rzeczowych k.762, pieczątki podłużnej imiennej poz. 16 wykazu dowodów rzeczowych k.762, pieczątki podłużnej poz. 17 wykazu dowodów rzeczowych k.762, a zapisanych pod numerem 23/15 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Olsztynie;

XVII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazuje zwrócić:

a) oskarżonemu Ł. S. dowody rzeczowe z pozycji: 2-6, 9 – 13, wykazu dowodów rzeczowych k.761, a zapisanych pod numerem 23/15 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Olsztynie;

b) oskarżonemu W. R. dowody rzeczowe z pozycji: 32, 33, 35 – 40, 43 – 45 wykazu dowodów rzeczowych k.762 - 763, a zapisanych pod numerem 23/15 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Olsztynie;

c)oskarżonemu K. B. dowody rzeczowe z pozycji 18-31 wykazu dowodów rzeczowych k.762, a zapisanych pod numerem 23/15 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Olsztynie;

d)M. K. w postaci elementu kraty zabezpieczającej z pozycji 46 wykazu dowodów rzeczowych k.763, a zapisanego pod numerem 23/15 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Olsztynie;

XVIII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 83/15

UZASADNIENIE

Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny:

Na wstępie zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt wydania wyroku w trybie art. 387 k.p.k. w brzemieniu nadanym ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 ze zm.), jak też złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku w części odnoszącej się wyłącznie do oskarżonego K. B., ograniczono zakres uzasadnienia kierując się regułami z art. 423 § 1a k.p.k. i art. 424 § 3 k.p.k. określonymi ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 ze zm.)

Przechodząc do meritum wskazać wypada, że wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, stosownie do brzmienia art. 387 § 1, 2 i 3 k.p.k. nadanego ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 ze zm.), jest możliwe jedynie przy zachowaniu obwarowań i reguł procesowych określonych cytowanym przepisem, do których zalicza się złożenie wniosku o wydanie wyroku skazującego i przedstawienie przez uprawniony podmiot ściśle określonej propozycji w zakresie wymiaru kary. Bezspornym jest również, że uwzględnienie wskazanego wniosku jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości, zaś prokurator i pokrzywdzeni należycie powiadomieni o terminie rozprawy oraz pouczeni o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku, nie zgłoszą sprzeciwu.

W świetle powyższego stwierdzić trzeba, że na rozprawie w dniu 22 lipca 2015 r. oskarżony K. B. – reprezentowany przez obrońcę z wyboru - wyraził wolę zainicjowania trybu z art. 387 k.k. przedstawiając wniosek o wymierzenie mu: za czyn z art. 280 § 2 k.k. - kary 3 lat pozbawienia wolności (najniższej przewidzianej za kwalifikowaną postać zbrodni rozboju), za stanowiące ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. przestępstwa z pkt II – IV wypełniające znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. oraz art. 279 § 1 k.k. – kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz w konsekwencji kary łącznej w wysokości 3 lat pozbawienia wolności (przy zastosowaniu pełnej absorpcji). Nadto postulował o orzeczenie obowiązku solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej tymi przestępstwami i przepadku dowodów rzeczowych.

Prokurator oraz obecny na rozprawie pokrzywdzony L. W. nie sprzeciwili się przedmiotowemu wnioskowi (k. 895). Pokrzywdzeni E. P., A. S., T. C. i M. K. zostali natomiast należycie powiadomieni zarówno o terminie rozprawy, jak też pouczeni o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego wniosku z art. 387 k.p.k. (k. 811v, 875-879, 881, 889).

Na tle zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, ujawnionego w oparciu o art. 387 § 5 k.p.k., nie budzą również wątpliwości okoliczności popełnienia przypisanych K. B. poszczególnych czynów. Zwrócić mianowicie wypada uwagę, że wymieniony oskarżony konsekwentnie na każdym etapie postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw jasno, logicznie i wszechstronnie wyjaśniając, że wraz z Ł. S. i W. R. we (...) r. wzięli udział we włamaniu do sklepu (...) w miejscowości Ł. oraz do salonu gier w K., jak też usiłowali włamać się do sklepu (...) w K., a nadto dokonali tamże rozboju z użyciem noża na osobach E. P. i A. S. (k. 121, 225, 245-246, 590-591, 893v-894). Powyższe znalazło potwierdzenie w wyjaśnieniach współoskarżonych Ł. S. i W. R. (k. 69-72, 214v, 256-257, 593-594, 891-892, 124-128, 219v, 250-251, 587-588, 892v-893v), zeznaniach pokrzywdzonych A. S., E. P., L. W., T. C. i M. K. (k. 8-10, 161-162, 16-18, 134-136, 145-146, 521, 21-23, 165-166, 402-404, 413, 436-437, 536, 599), świadka D. K. (k. 434) oraz protokołach oględzin, przeszukania i eksperymentu procesowego (k. 12-14, 48, 77-79,87-100,103-110,140-142,150-151, 205-209, 419-422, 426-433).

W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do odmówienia wiary oskarżonemu K. B. w zakresie, w jakim przyznał się do sprawstwa i winy. Wymieniony szczerze i wnikliwie przedstawił przebieg inkryminowanych zdarzeń. Relacjonowane przez niego w sposób spójny wydarzenia układają się w logiczną całość korespondując z pozostałymi zgromadzonymi na potrzeby niniejszego postępowania dowodami, których miarodajność nie była kwestionowana. Powyższe przesądza za uznaniem jego wersji zdarzeń za prawdziwą.

Odnosząc się do czynu z art. 280 § 2 k.k. zaznaczyć dodatkowo wypada, że poza rozważaniami Sądu nie pozostała kwestia, iż K. B. przed Sądem oraz w toku przesłuchania w dniu (...)r. odmiennie niż poprzednio podawał, że nie miał wiedzy ani świadomości co do posłużenia się przez W. R. nożem w trakcie dokonywania rozboju w dniu (...)r. w sklepie (...) w K.. Przytoczone stanowisko – mając na uwadze, że pozostaje w opozycji do wyjaśnień oskarżonego z wcześniejszego etapu śledztwa, kiedy to wymieniony wprost wskazywał, że po dokonaniu wzajemnych uzgodnień z Ł. S. i W. R. oraz po zaopatrzeniu się w kominiarki, atrapę broni oraz nóż przystąpili wspólnie do akcji przestępczej, w trakcie której W. R. posługiwał się nożem on zaś atrapą broni palnej w zamiarze dokonania zaboru w celu przywłaszczenia mienia ze sklepu, stosując przy tym przemoc i grożąc sprzedawczyniom natychmiastowym jej użyciem (k. 121, 246) – nie zasługuje na podzielenie jako wiarygodne. Tym bardziej, że fakt posłużenia się nożem w trakcie popełnienia przestępstwa rozboju potwierdzili podczas pierwszych przesłuchań współoskarżeni Ł. S. i W. R. (k. 71 ….W. wziął również nóż z plastikową czarną rączką. Pistolet i nóż widziałem u nich.”; k. 126 „.. Ja wziąłem pistolet taki zabawkowy, ale wyglądał jak prawdziwy, miałem też nóż”), jak też E. P. i A. S., które to konsekwentnie opisywały, że jeden ze sprawców demonstrował nóż artykułując jednocześnie żądania wydania mienia, a drugi stojący obok niego w tym czasie celował do nich z przedmiotu przypominającego broń. Co istotne, w świetle ich relacji, oczywistym jest, że oskarżeni – którzy znajdowali się od siebie w niewielkiej odległości - nie tylko nie oponowali przeciwko podejmowanym przez siebie działaniom, ale również aktywnie uczestniczyli w kolejnych etapach krytycznego zdarzenia.

W tym miejscu wskazać wypada, że warunkiem odpowiedzialności za przestępstwo rozboju z art. 280 k.k. jest dążenie sprawcy do zaboru rzeczy (kradzieży) poprzez użycie przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia bądź doprowadzenie pokrzywdzonego do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Zatem dla bytu przestępstwa określonego w art. 280 k.k. niezbędne są dwa elementy pozostające z sobą w ścisłym związku, a mianowicie przemoc wobec osoby lub choćby groźba natychmiastowego jej użycia albo też doprowadzenie ofiary do stanu nieprzytomności lub bezbronności oraz zabór rzeczy celem jej przywłaszczenia. Ten ścisły związek z tymi dwoma elementami działania skierowanego przeciwko różnym dobrom (zamach na osobę, zamach na mienie) polega na tym, że zamach na człowieka jest tu tylko środkiem do realizacji głównego celu, jakim jest zabór mienia; środek ten sprawca stosuje po to, aby dokonać zaboru mienia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dn. 22.08.1975 r. V KR 120/75, OSNKW 1975, nr 12, poz. 163, wyrok Sądu Najwyższego z dn. 10.03.1983 r., I KR 36/83, niepubl.).

Przestępstwo rozboju występuje w dwóch typach: podstawowym i kwalifikowanym. Przepis art. 280 § 2 k.k. określa kwalifikowany typ rozboju, zgodnie, z którym przestępstwo to jest popełnione wówczas, gdy sprawca kradnie rzecz, używając taksatywnie wymienionych w tym przepisie szczególnych sposobów zachowania skierowanych na osobę, a służących do zawładnięcia rzeczą, przybierających postać m.in. posłużenia się przez sprawcę nożem. Użyte w art. 280 § 2 k.k. określenie „posługuje się” jest określeniem szerszym od słowa „używa”. Każda zatem forma demonstrowania narzędzia wskazanego w tym przepisie w celu dokonania zaboru rzeczy, zmierzającą do spotęgowania przemocy względnie groźby jej natychmiastowego użycia dla wywołania większej obawy i poczucia zagrożenia może być posługiwaniem się niebezpiecznym przedmiotem (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 9 października 2003 r., II AKa 266/03, OSAB 2004, z. 1, poz. 29; wyrok SN z dnia 9 grudnia 2002 r., II KKN 373/00, LEX nr 56921).

W ocenie sądu wykorzystanie noża w trakcie rozboju w dniu (...)r. było poprzedzone wcześniejszymi uzgodnieniami między oskarżonymi i miało na celu pokonanie oporu pokrzywdzonych, aby umożliwić zabór mienia ze sklepu. K. B. obejmował zatem swoim zamiarem – podobnie jak Ł. S. i W. R. – urzeczywistnienie również tego znamienia czynu zabronionego z art. 280 § 2 k.k. Pomimo bowiem, że nie wykonywał on czynności czasownikowych stanowiących o realizacji przestępstwa rozboju kwalifikowanego, to był świadomy zachowania W. R., akceptował je i łączył się z nim, traktując je jak własne.

W tym miejscu wskazać tylko na marginesie należy, że nawet przyjęcie za wiarygodnej drugiej wersji wyjaśnień oskarżonego K. B. nie wpłynęłoby na ocenę prawną jego zachowania.

Jak powszechnie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie sądowym działanie wspólnie i w porozumieniu w rozumieniu art. 18 § 1 k.k. nie ogranicza się do takich sytuacji, gdy wszelkie elementy i przebieg podjętego działania wynikają z uprzedniego uzgodnienia między współdziałającymi, lecz mieści w sobie również takie działania, których podjęcie dyktuje czy wymusza dynamiczny rozwój wydarzeń, o ile postawa współdziałającego nie dostarczy podstaw do przyjęcia, iż nie akceptuje on działań nieuzgodnionych, wykraczających poza zakres wstępnego porozumienia, gdyż jedynie wówczas możliwe jest uznanie, iż sprawca ten ponosi odpowiedzialność w granicach swego pierwotnego zamiaru, z wyłączeniem czynności stanowiących nieakceptowany eksces współdziałającego (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 22 sierpnia 2012 r., II Ka 245/12, LEX nr 1258292)

W przypadku zatem, gdyby nawet oskarżony W. R. sam z własnej inicjatywy wyjął nóż i trzymał go w ręku artykułując jednocześnie żądania wydania mienia to oskarżony K. B. dalej uczestnicząc w tym zdarzeniu celując w sprzedawczynie przedmiotem przypominającym broń, akceptował zachowania współsprawcy i ponosi odpowiedzialność za całość akcji przestępczej.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 30 sierpnia 2012 r., II AKa 140/12 „Do przyjęcia współsprawstwa obejmującego zamiar dokonania rozboju kwalifikowanego - z użyciem noża, konieczne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonuje wszystkich czynności czasownikowych przestępstwa. Nie jest konieczne wcześniejsze porozumienie sprawców, lecz wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu zabronionego, przy czym może mieć ono charakter dorozumiany” (LEX 1236870). Problematyka przyjęcia wobec oskarżonych współsprawstwa zostanie omówiona szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Sąd uznał zmianę wersji wyjaśnień K. B. w omawianym zakresie za przejaw „swoistej instrumentalnej gry z wymiarem sprawiedliwości" ukierunkowanej na osiągnięcie określonych – korzystnych z punktu widzenia oskarżonego - celów procesowych. Z tego też względu zmienność postawy wymienionego nie stanowiła przeszkody do ustalenia, że zachodzą warunki określone w art. 387 k.p.k. (por. postanowienie SN z dnia 8 stycznia 2007 r., II KK 275/06, OSNKW 2007, nr 2, poz. 19). Okoliczności popełnienia czynu i wina K. B. nie budzą wszak wątpliwości w świetle zebranych dowodów, a jego przyznanie się i oświadczenie, o jakim mowa w art. 387 § 1 k.p.k., uznać należy za wyraz swobodnego korzystania z uprawnień procesowych.

Reasumując, Sąd stwierdził, że wynikające ze wskazanych dowodów, ocenionych całościowo, we wzajemnym powiązaniu, zależności o charakterze logicznym i chronologicznym - w sposób przekonujący pozwalają na ustalenie, że to oskarżony K. B. dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z Ł. S. i W. R. popełnienia wszystkich zarzucanych mu przestępstw.

Co istotne, w świetle spójnych i jasnych wyjaśnień wszystkich współoskarżonych oczywistym jest również istnienie między nimi porozumienia co do realizacji akcji przestępczych opisanych w punkcie I-IV aktu oskarżenia.

Wskazać wypada, że konstytutywnymi elementami współsprawstwa są: element strony podmiotowej - porozumienie dotyczące wspólnego wykonania czynu zabronionego oraz element strony przedmiotowej - wspólne wykonanie tego czynu (zob. A. Wąsek, Kodeks karny. Komentarz, t. I, Gdańsk 1999, s. 237; wyrok SN z dnia 15 maja 2001 r., V KKN 730/98, OSNPK 2001, z. 10, poz. 1).

Jeśli chodzi o pierwszy z w/w elementów, to ustawa nie wymaga żadnej szczególnej formy, w jakiej zawarte miałoby być porozumienie. Może więc ono mieć wyraźny albo dorozumiany (konkludentny) charakter (zob. wyrok SN z dnia 12 grudnia 2002 r., III KKN 371/00, Prok. i Pr. 2003, z. 7-8, poz. 2; wyrok SN z dnia 15 maja 2001 r., V KKN 730/98, prok. i Pr. 2001, z. 10, poz. 1). O porozumieniu można mówić bowiem zarówno wówczas, gdy „sprawcy wspólnie realizują wcześniej ustalone przestępne przedsięwzięcie, jak i wtedy, gdy wcześniej ustaleń takich nie podejmowali, a i tak wspólnie realizują znamiona czynu przestępnego, mając świadomość wspólnego działania" (zob. wyrok SA w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 r., II AKa 122/00, Prok. i Pr. 2001, z. 5, poz. 25).Przepis art. 18 § 1 k.k. nie określa również czasu, w jakim porozumienie powinno być zawarte. Możliwe jest zatem zawarcie porozumienia przed przystąpieniem do realizacji wspólnego wykonania czynu zabronionego, jak i w trakcie wykonywania tego czynu, najpóźniej zaś w momencie realizacji działań sprawczych (zob. A. Wąsek, Kodeks karny, Komentarz, Gdańsk 1999, s. 237; wyrok SA w Katowicach z dnia 22 marca 2001 r., II Aka 66/01, Prok. i Pr. 2002, z. 3, poz. 17; wyrok SA w Lublinie z dnia 15 czerwca 2000 r., II AKa 70/00, Prok. i Pr. 2001, z. 5, poz. 24; wyrok SA w Krakowie z dnia 15 maja 2001 r., II AKa 353/02, Prok. i Pr. 2003, z. 9, poz. 18). Podkreśla się nadto, że nie wszystkie elementy podejmowanego działania muszą wynikać z wcześniej zawartego porozumienia. Mogą one stanowić następstwo dynamicznego rozwoju sytuacji, mającego miejsce w trakcie zdarzenia. Jeżeli jednak służą wspólnym zamierzeniom i są aprobowane przez wszystkich sprawców czynu, to brak jest podstaw do kwestionowania współsprawstwa (zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 29 sierpnia 2000 r., II AKa 121/00, OSA 2001, z. 5, poz. 30; wyrok SA w Katowicach z dnia 30 stycznia 2003 r., II AKa 348/02, Prok. i Pr. 2004, z. 2, poz. 10). Trafnie ujął to Sąd Apelacyjny w Katowicach wskazując, że: "dla bytu przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. nie jest konieczne, aby sprawcy działający wspólnie uzgodnili uprzednio, że przestępstwa dokonają z użyciem niebezpiecznego narzędzia. Użycie niebezpiecznego narzędzia - dotyczy to również noża - może bowiem nastąpić w trakcie dokonywanego już rabunku, nawet przez jednego ze sprawców. Jeśli pozostali sprawcy na takie działanie wyrażają, nawet w sposób dorozumiany, zgodę i współdziałają ze sprawcą używającym noża, odpowiadają za popełnienie przestępstwa kwalifikowanego" (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 22 marca 2001 r., II AKa 66/01, OSA 2001, z. 10, poz.65).

Odnosząc się z kolei do przedmiotowego elementu współsprawstwa, jakim jest wspólne wykonanie czynu zabronionego, wskazać należy, że dla ustalenia współsprawstwa nie jest wymagane, by każda osoba uczestnicząca w popełnieniu przestępstwa realizowała swoim zachowaniem jej czasownikowe znamiona. Istotne natomiast jest to, aby w ramach zawartego porozumienia wspólnicy mieli świadomość uczestniczenia w przestępczym przedsięwzięciu, w którym ich zachowania, przydzielone uprzednio lub w trakcie akcji, wzajemnie się uzupełniają i dopełniają. W doktrynie i orzecznictwie powszechny jest bowiem pogląd, że zawarta w art. 18 § 1 k.k. koncepcja współsprawstwa zasadza się na możliwości przypisania każdemu ze współsprawców całości popełnionego z co najmniej jedną jeszcze osobą przestępstwa, a wiec także tego, co zostało zrealizowane przez innego współdziałającego, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam wykonał czyn zabroniony (zob. P. Kardas w: Kodeks Karny. Część Ogólna. Komentarz, Zakamycze 2004, tom I, str. 297 i powołane tam judykaty). Decydujący dla odpowiedzialności za współsprawstwo jest zakres porozumienia, które obejmując całość akcji przestępnej spaja zachowania poszczególnych współdziałających w jedność (zob. P. Kardas, Kodeks..., s. 299).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, nie można mieć najmniejszych wątpliwości, że oskarżony K. B. dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa rozboju kwalifikowanego działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. S. i W. R.. Materiał dowodowy prowadzi bowiem do jednoznacznego wniosku, że wymienieni oskarżeni razem zaplanowali popełnienie rozboju w dniu (...)r. w miejscowości K., do czego miały im posłużyć wcześniej pozyskane kominiarki, atrapa broni oraz nóż – ujawnione następnie w samochodzie Ł. S.. Każdy ze współoskarżonych miał przy tym świadomość użycia noża podczas rozboju, co znajduje potwierdzenie w ich pierwszych wyjaśnieniach korespondujących z zeznaniami pokrzywdzonych.

Uwzględniając zatem zborność logiczną faktów składających się na przyczynowo – skutkowy ciąg zdarzenia Sąd uznał oskarżonego K. B. za winnego tego, że w dniu (...). w miejscowości K., w sklepie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. S. i W. R., dokonali rozboju w ten sposób, że używając przemocy polegającej na przytrzymywaniu E. P. oraz popychaniu A. S. oraz grożąc w/w sprzedawczyniom natychmiastowym użyciem przemocy poprzez posłużenie się przedmiotem przypominającym broń palną oraz okazanie noża połączone z żądaniem wydania pieniędzy, zabrali w celu przywłaszczenia znajdujące się w w/w sklepie mienie w postaci 25 pakietów papierosów (po 10 paczek papierosów w każdym pakiecie) o łącznej wartości 3500 zł na szkodę właściciela PPHU (...) L. W. z/s w B., tj. przestępstwa z art. 280§2 k.k.

Co więcej, w świetle jasnych, spójnych i konsekwentnych wyjaśnień oskarżonych korespondujących z zeznaniami L. W., T. C., M. K., D. K. oraz protokołami oględzin i przeszukań oczywistym jest, że K. B. wspólnie i w porozumieniu z Ł. S. i W. R. dopuścił się popełnienia dwóch kradzieży z włamaniem w nocy na(...) oraz w (...)r., a także usiłowania włamania w nocy na (...)

Odnośnie przestępstw z art. 279 § 1 k.k. wskazać trzeba, że oskarżeni, po uprzednim uzgodnieniu sposobu działania, usunęli przeszkody materialne będące częścią konstrukcji zamkniętych pomieszczeń w postaci drzwi wejściowych oraz okna, utrudniających dostęp do wnętrza sklepu (...) oraz salonu gier w K., po czym dokonali stamtąd zaboru w celu przywłaszczenia odpowiednio: trzech butelek alkoholu oraz papierosów o wartości łącznej 2.615,20 zł, a także kasetki z pieniędzmi w kwocie 1.900 zł.

Co się zaś tyczy czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. oskarżeni K. B., Ł. S. i W. R. w nocy na (...)r. zmierzając bezpośrednio do dokonania czynu zabronionego z art. 279 § 1 k.k. podjęli działania polegające na uszkodzeniu kłódki oraz kraty zabezpieczającej drzwi wejściowe do sklepu (...) w miejscowości K.. Celu wymienieni jednak nie osiągnęli wskutek wystąpienia okoliczności, na których zaistnienie wpływu nie mieli, a mianowicie z powodu niemożności pokonania dalszych, dodatkowych, zabezpieczeń pomieszczenia, do którego chcieli się dostać.

W ocenie Sądu, bazując na zgromadzonych w sprawie dowodach i dokonanych w oparciu o ich analizę jednoznacznych i niebudzących wątpliwości ustaleniach faktycznych, nie budzi zatem wątpliwości fakt, że K. B., Ł. S. i W. R. współdziałali w realizacji wszystkich znamion zrzucanych im aktem oskarżenia czynów zabronionych.

Uwzględniając natomiast okoliczność, że przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. K. B. dopuścił się trzykrotnie, w krótkich – bo zaledwie kilku i kilkunastodniowych – odstępach czasu, nadto z wykorzystaniem takiej samej sposobności – a mianowicie we współdziałaniu z tymi samymi osobami, powielając powtarzającą się okazję do przeprowadzenia akcji przestępczych w warunków nocnych przy użyciu tych samych narzędzi - zaszła podstawa do zakwalifikowania ich jako ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396). Co istotne, w aktualnym stanie prawnym, jedną z przesłanek zastosowania art. 91 § 1 k.k. jest, aby możliwe było orzeczenie jednej kary „określonej w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z przestępstw wchodzących w ciąg”. Oznacza to, że dla przyjęcia ciągu przestępstw w przedmiotowej sprawie nie ma już obecnie bez cienia wątpliwości znaczenia, że poszczególne przestępstwa zostały popełnione w formie dokonania i usiłowania. Podstawą wymierzenia kary w obu przypadkach jest wszak ten sam przepis – art. 279 § 1 k.k.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy oraz ustalony w oparciu o dowody stan faktyczny, nie ulega – w ocenie Sądu – wątpliwości, że sprawstwo i wina oskarżonego zostały dowiedzione. Z tego też względu Sąd uznał, że K. B. w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.:

- w nocy na (...) w K. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim wyważeniu drzwi wejściowych włamał się do salonu gier, a następnie do automatów do gier marki A. oraz A. na szkodę firmy (...) z siedzibą w W., z których zabrał w celu przywłaszczenia kasety z zawartością pieniędzy w łącznej kwocie 1900 zł na szkodę T. C., czym wyczerpał znamiona art. 279 § 1 k.k.

- w nocy z (...). w Ł. gm. K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim wycięciu dwóch prętów z kraty zabezpieczającej okno oraz wypchnięciu okna włamał się do sklepu (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia trzy butelki Whisky oraz papierosy różnych marek, tj. mienie o łącznej wartości 2615, 20 zł na szkodę M. K., czym wyczerpał znamiona art. 279 § 1 k.k.

a nadto:

- w nocy na (...) w miejscowości K., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim uszkodzeniu kłódki oraz kraty zabezpieczającej drzwi wejściowe, usiłował włamać się do sklepu (...) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niemożność pokonania dalszych zabezpieczeń, czym działał na szkodę właściciela sklepu PPHU (...) L. W. z/s w B., czym wyczerpał znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

Wymierzając oskarżonemu K. B. zawnioskowane przez niego kary jednostkowe 3 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 280 § 2 k.k. oraz 1 roku i 2 miesięcy za ciąg przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Sąd uwzględnił przede wszystkim stopień ich społecznej szkodliwości, a także stopień zawinienia samego oskarżonego.

W pierwszej kolejności analizując stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez K. B. czynu z art. 280 § 2 k.k. Sąd wziął pod uwagę sposób i okoliczności jego popełnienia, a także rodzaj i charakter naruszonych nim dóbr, postać zamiaru i motywację sprawcy.W oparciu o powyższe stwierdził, że stopień ten jest znaczny z uwagi na wagę i elementarny charakter dóbr, w które godził wymieniony swym przestępnym zachowaniem, tj. zarówno mienie oraz zdrowie ludzkie, jak też zuchwały sposób jego działania i okoliczności mu towarzyszące: wykorzystanie warunków nocnych, po uprzednim zaopatrzeniu się w niezbędne narzędzia, wytypowanie na ofiary bezbronnych kobiet.

Analizując okoliczności, które legły u podstaw oceny społecznej szkodliwości ciągu przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. wyeksponować należy zaś wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu K. B. w ramach tego ciągu czynów urzeczywistniający się zarówno w godzeniu przez wymienionego w dobro, jakim jest mienie; jak też sposób jego działania – precyzyjny i przemyślany, polegający na wielokrotnym, powtarzaniu działań przy wykorzystaniu tej samej sposobności. Nie sposób również pominąć nagannej motywacji oskarżonego, który pomimo stabilnej sytuacji zawodowo – majątkowej, podjął się przestępczych działań kierując się chęcią osiągnięcia łatwego zysku.

Przy wymiarze poszczególnych kar, jako okoliczności łagodzące, Sąd uwzględnił natomiast, że K. B. nie był dotychczas karany, przyznawał się konsekwentnie do sprawstwa i winy, co znalazło odzwierciedlenie w jego obszernych i co do istoty spójnych wyjaśnieniach.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wymierzone K. B. kary jednostkowe nie tylko nie przekraczają stopnia jego winy, ale realizują w odpowiednim zakresie cele zapobiegawcze i wychowawcze. Kary w w/w postaci nie tylko uzmysłowią oskarżonemu konieczność ponoszenia odpowiedzialności za swoje zachowanie, ale nadto dadzą wyraz negatywnej ocenie tego typu zachowań. Jednocześnie, zdaniem Sądu, uczynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnią swe zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Uwzględniając zaproponowany przez oskarżonego K. B. w trybie art. 387 § 1 k.p.k. wymiar kary łącznej pozbawienia wolności Sąd wziął pod uwagę, że czyny popełnione przez wymienionego wykazywały zarówno bliski związek przedmiotowy, (albowiem godziły w mienie) oraz czasowy (zostały popełnione w przeciągu miesiąca w kilkudniowych odstępach), jak również podmiotowy (częściowa zbieżność podmiotów nimi pokrzywdzonych). Na tym tle połączenie kar jednostkowych na zasadzie pełnej absorpcji i ukształtowanie wymiaru kary łącznej na poziomie 3 lat pozbawienia wolności jawi się ze wszech miar słuszną i korzystną dla oskarżonego. Tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę, że Sąd był uprawniony do wymierzenia w omawianym przypadku kary łącznej w oparciu o zasadę kumulacji na okres 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Trzeba przy tym podkreślić, iż orzeczona kara łączna pozbawienia wolności nie pogarsza sytuacji prawnej oskarżonego, ani nie stanowi zbyt znacznej premii wynikającej z faktu popełnienia przez niego większej liczby przestępstw. Spełnia tym samym wymogi kary sprawiedliwej.

Na podstawie art. 63§ 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego K. dama B. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia (...)roku.

Z uwagi natomiast na fakt wyrządzenia przez K. B., Ł. S. i W. R. przestępstwami z punktu I-IV aktu oskarżenia szkody w warunkach współsprawstwa orzeczono wobec wymienionych, adekwatnie do treści złożonych przez nich wniosków z art. 387 § 1 k.p.k., na podstawie art. 46 § 1 k.k. solidarnie obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: L. W. kwoty 3500 złotych, T. C. kwoty 1900 złotych oraz M. K. kwoty 2615,20 złotych.

W oparciu o art. 44 § 2 k.k. orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazie dowodów na kartach 761-762 pod pozycjami 7, 8, 34, 41, 42, które służyły K. B. oraz pozostałym współsprawcom do popełnienia przestępstw.

Natomiast zgodnie z art. 230 § 2 k.p.k. nakazano zwrócić oskarżonemu K. B. dowody rzeczowe z pozycji 18-31 wykazu dowodów rzeczowych k.762, a zapisane pod numerem 23/15 księgi przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Olsztynie, albowiem stały się one zbędne dla postępowania karnego.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w oparciu o przepisy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 r. późn. zm.), uznając że sytuacja rodzinno-majątkowa oskarżonego K. B., który nie posiada majątku, jak również jego możliwości zarobkowe oceniane przez pryzmat tego, iż nie posiada ona aktualnie źródła dochodu i przebywa w zakładzie karnym nie pozwala mu na ich poniesienie.