Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SSO Jerzy Zalasiński

Sędziowie: SSO Katarzyna Antoniak (spr.)

SSO Elżbieta Wojtczuk

Protokolant: sekr. sądowy Anna Wąsak

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2015 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P. (1)

przeciwko (...) Spółdzielni (...) w S.

o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne

na skutek apelacji powoda J. P. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17 października 2014r. sygn. akt IV P 609/13

I. oddala apelację;

II. nakazuje wypłacić z sum Skarbu Państwa (kasa Sądu Okręgowego w Siedlcach) na rzecz radcy prawnego T. L. kwotę 424,35 (czterysta dwadzieścia cztery 35/100) zł w tym należny podatek VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz powoda J. P. (1) z urzędu.

Sygn. akt: IV Pa 85/14 UZASADNIENIE

Wyrokiem z 17 października 2014r. Sąd Rejonowy w (...):

I.  nakazał pozwanej (...) Spółdzielni (...) w S. sprostowanie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z 20 grudnia 2013r. wystawionego powodowi J. P. (1) w ten sposób, że w miejsce zwrotu określającego okres zatrudnienia „od 21 czerwca 1978r. do 31 grudnia 1985r. oraz od 1 stycznia 1990r. do 31 sierpnia 2013r.” wpisać zwrot: „od 21 czerwca 1978r. do 31 lipca 2013r. (od 1 stycznia 1986r. do 31 grudnia 1989r. pracownik zatrudniony był w (...) w S., Zakład (...) - zakład przejęty na podstawie art.23.1 kp)” oraz w miejsce zwrotu określającego okres wykonywania pracy kierowcy samochodu ciężarowego wyżej 3,5 tony „od dnia 1 października 1984r. do dnia 31 grudnia 1985r. oraz od dnia 1 stycznia 1990r. do dnia 30 czerwca 2009r. wpisać zwrot „od 1 października 1984r. do 30 czerwca 2009r.”,

II.  oddalił w pozostałym zakresie żądanie sprostowania świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

III.  oddalił żądanie dotyczące odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę oraz odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

IV.  w pozostałym zakresie postępowanie umorzył,

V.  zasądził z sum Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Siedlcach na rzecz r.pr. T. L. kwotę 1 808,10 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej przez niego powodowi z urzędu, w tym podatek od towarów i usług,

VI.  odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu.

Rozstrzygnięcie to było wynikiem następujących ustaleń i wniosków Sądu Rejonowego:

W pozwie z 29 kwietnia 2013r. skierowanym przeciwko pozwanej (...) Spółdzielni (...) w S. powód J. P. (1) domagał się uznania za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę. W uzasadnieniu pozwu podniósł, że podlega ochronie przedemerytalnej, gdyż spełnia warunek stażu emerytalnego 25 lat, w tym wymaganego okresu pracy 15 lat w szczególnych warunkach uprawniający do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Wskazał, że 3 lutego 2014r. skończy 60 lat, dlatego okres ochronny w jego przypadku trwa od 3 lutego 2010r.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu stanowiska pozwany wskazał, że na skutek ciągłego spadku sprzedaży i ilości przewożonych przez kierowców towarów, brak było możliwości zapewnienia pracy wszystkim zatrudnionym kierowcom. Dlatego podjęto decyzję o redukcji zatrudnienia na tych stanowiskach. Po ocenie przydatności poszczególnych kierowców zdecydowano o rozwiązaniu umowy o pracę m.in. z powodem. Łącznie zlikwidowano trzy stanowiska kierowców. Według zgromadzonych przez pracodawcę dokumentów nie ma podstaw do przyjęcia, że powód legitymuje się okresem pracy podlegającym zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych w wymiarze takim, jak podaje, bowiem z dokumentów wynika, że ma jedynie 10 lat i 3 miesiące takiego stażu.

Sąd Rejonowy wskazał, że na rozprawie w dniu 29 maja 2013r. strony zawarły ugodę sądową, na mocy której pozwany przedłużył powodowi okres wypowiedzenia do 31 sierpnia 2013r. i zobowiązał się do zapłaty na jego rzecz nagrody jubileuszowej za 40 lat pracy oraz odprawy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika. Powód cofnął pozew za zgodą pełnomocnika pozwanej i postanowieniem z tej samej daty postępowanie podlegało umorzeniu. W następstwie zawartej ugody, w dniu 4 czerwca 2013r. pozwana wystawiła powodowi świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze, w którym wskazała, że powód był u niej zatrudniony w okresie od 21 czerwca 1978r. do 31 grudnia 1985r. i od 1 stycznia 1990r. do nadal, zaś w okresie od 21 czerwca 1978r. do 31 grudnia 1985r. i od 1 stycznia 1990r. do 30 czerwca 2009r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony.

Następnie w wyniku zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego z 4 czerwca 2013r. o umorzeniu postępowania Sąd drugiej instancji postanowieniem z 22 lipca 2013r. uchylił powyższe orzeczenie i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania.

W toku ponownego rozpoznania sprawy powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 8 089,08 złotych tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę naruszające art.39 kp z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 8 089,08 złotych tytułem odprawy z związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn niedotyczących powoda z ustawowymi odsetkami od 1 września 2013r. do dnia zapłaty, kwoty 4 044,54 złotych tytułem odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także nakazania pozwanej sprostowania świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 24 grudnia 2013r. poprzez podanie właściwego okresu świadczenia pracy w szczególnych warunkach ,tj. wpisanie okresu zatrudnienia „od 21.06.1978r. do 31.08.2013r. (od 1.01.1986r. do 31.12.1989r. pracownik był zatrudniony w (...) w S., Zakład (...) – zakład przejęty na podstawie art. 23 ¹ kp)” zamiast „od 21.06.1978r. do 31.12.1985r. oraz od 1.01.1990r. do 31.08.2013r.” i wpisanie zdania „ w okresie od 14.09.1982r. do 30.06.2009r. stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony” zamiast „w okresie od 1.10.1984r. do 31.12.1985r. oraz od 1.01.1990r. do 30.06.2009r. stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony”.

Na rozprawie w dniu 4 czerwca 2014r. powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania odprawy.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód J. P. (1) urodził się w dniu (...) W dniu 21 czerwca 1978r. powód podjął pracę w Wojewódzkiej Spółdzielni (...) w S. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem ryczałtowym w wysokości 3 400 złotych oraz dodatkiem w kwocie 600 złotych za wykonywanie czynności spedycyjnych. W tym okresie jeździł samochodem osobowym marki (...). Od 1 czerwca 1980r. wynagrodzenie powoda zostało podwyższone do kwoty 3 750 złotych oraz dodatku w kwocie 800 złotych za wykonywanie czynności spedycyjnych, a od 1 października 1980r. – do kwoty 4 100 złotych bez zmiany dodatku za wykonywanie czynności spedycyjnych. Z dniem 1 października 1981r. powód nabył prawo do dodatku stażowego. Zgodnie z wytycznymi Zarządu (...) Mleczarskiego do opracowania zakładowych tabel płac, stawek akordowych i regulaminów premiowania dla pracowników Wojewódzkich Zakładów (...) w wykonaniu uchwały Nr 47/82 Zarządu CZSMl z 10 sierpnia 1982r. kierowcy prowadzący stale samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony do 13 ton posiadają kategorię zaszeregowania od III do VII ze wskazaniem stawki godzinowej w widełkach dla poszczególnych kategorii, zaś kierowcy prowadzący stale samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3,5 tony posiadają kategorię zaszeregowania od II do VI ze wskazaniem stawki godzinowej w widełkach dla poszczególnych kategorii. Natomiast kierowcy samochodów osobowych wynagrodzenie mieli określone ryczałtem.

W dniu 14 września 1982r. powód otrzymał ramowy zakres czynności na stanowisku kierowcy samochodowego w (...) Spółdzielni (...) w S. (OSM GS w S.). W dniu 7 listopada 1982r. prezes zarządu OSM GS w S. E. B. wystawił J. P. (1) zaświadczenie, zgodnie z którym od 1 lipca 1982r., na podstawie uchwały nr 47/82 Zarządu CZSMl pracownikowi przyznano wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie 6 750 złotych, dodatek stażowy oraz premię zgodnie z regulaminem premiowania. Powód podpisał odbiór powyższego dokumentu. W dniu 7 listopada 1982r. prezes zarządu OSM GS w S. E. B. wystawił J. P. (1) kolejne zaświadczenie, zgodnie z którym od 14 września 1982r., na podstawie uchwały nr 47/82 Zarządu CZSMl pracownikowi przyznano wynagrodzenie akordowe wg kat. II ,tj. 21 złotych za godzinę, dodatek stażowy oraz premię zgodnie z regulaminem premiowania. Powód podpisał odbiór powyższego dokumentu.

Zgodnie z tabelą kategorii i stawek zaszeregowania kierowców z 8.11.1982r. kierowcy prowadzący stale samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony do 13 ton posiadają kategorię zaszeregowania od III do VII ze wskazaniem stawki godzinowej w widełkach dla poszczególnych kategorii, zaś kierowcy prowadzący stale samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3,5 tony posiadają kategorię zaszeregowania od II do IV ze wskazaniem stawki godzinowej w widełkach dla poszczególnych kategorii.

Do 30 września 1984r. powód świadczył pracę jako kierowca samochodu marki (...),tj. samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3,5 tony. W dniu 1 października 1984r. prezes zarządu OSM GS w S. E. B. wystawił powodowi kolejne zaświadczenie, zgodnie z którym od 1 października 1984r. powodowi przyznano wynagrodzenie wg kat. III ,tj. 24 złotych za godzinę, dodatek stażowy oraz premię zgodnie z regulaminem premiowania. Powód nie podpisał odbioru powyższego dokumentu. Od 1 października 1984r. powód zaczął świadczyć pracę jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

W dniu 31 grudnia 1985r. prezes zarządu OSM GS w S. E. B. rozwiązał z powodem z dniem 31 grudnia 1985r. umowę o pracę w związku z likwidacją gospodarstwa samochodowego w OSM w S..

Od 1 stycznia 1986r. powód stał się pracownikiem Wojewódzkiego Związku Spółdzielni (...) w S. Zakład (...) w W. Oddział w S. ( (...) w W. Oddział w S.). W zaświadczeniu wystawionym w dniu 1 stycznia 1986r. przez nowego pracodawcę wskazano, że pracownik jest przyjęty do pracy z zachowaniem ciągłości pracy i płacy, a warunki pracy i płacy pozostają takie same jakie obowiązywały w OSM w S.. Na powyższe warunki powód wyraził zgodę. Powód był zatrudniony w (...) w W. Oddział w S. do 31 grudnia 1989r. Z tym dniem powód zawarł porozumienie z pracodawcą, że jego umowa o pracę ulegnie rozwiązaniu w związku decyzjami podjętymi przez Radę Nadzorczą (...) w W. Oddział w S. i OSM w S. o likwidacji Zakładu (...) i przekazaniu środków transportowych oraz pracowników na rzecz (...) Spółdzielni (...).

W dniu 31 grudnia 1989r. (...) w W. Oddział w S. wystawił powodowi świadectwo pracy, w którym wskazano okres zatrudnienia od 21 czerwca 1978r. do 31 grudnia 1989r. na stanowisku kierowcy samochodowego. W dniu 4 stycznia 1990r. Zarząd (...) w S. w oparciu o uchwałę nr 17/89 Rady Nadzorczej z 16 grudnia 1989r. w sprawie przejęcia transportu mleczarskiego od Zakładu (...) oraz uchwałę nr 21/89 Rady Nadzorczej Wojewódzkiego Związku Spółdzielni (...) w S. z 17 grudnia 1989r. w sprawie zbycia Spółdzielniom środków trwałych transportowych Zakładu (...) i przekazania pracowników zatrudnionych w bazach przyjął powoda do pracy w OSM w S. z dniem 1 stycznia 1990r. na czas nieokreślony z zachowaniem ciągłości pracy. W okresie zatrudnienia w OSM w S. J. P. (1) wykonywał pracę samochodem ciężarowym powyżej 3,5 tony.

W dniu 25 kwietnia 2013r. powód otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31 lipca 2013r. Jako przyczynę swej decyzji pozwany wskazał likwidację stanowiska pracy kierowcy w D. (...). W dniu 29 maja 2013r. powód zawarł z pozwanym w/w ugodę sądową, na mocy której pozwany przedłużył powodowi okres wypowiedzenia umowy o pracę do 31.08.2013r. i zobowiązał się do zapłaty na jego rzecz nagrody jubileuszowej za 40 lat pracy oraz odprawy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika. Wobec zawarcia ugody sądowej Sąd postanowieniem z tego samego dnia umorzył postępowanie.

W dniu 4 czerwca 2013r. pozwany wystawił powodowi świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze, w którym wskazał, że był on zatrudniony w okresie od 21 czerwca 1978r. do 31 grudnia 1985r. i od 1 stycznia 1990r. do nadal, zaś w okresie od 21 czerwca 1978r. do 31 grudnia 1985r. i od 1 stycznia 1990r. do 30 czerwca 2009r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony.

W wyniku zażalenia powoda na postanowienie o umorzeniu postępowania z Sąd drugiej instancji postanowieniem z 22 lipca 2013r. uchylił powyższe orzeczenie do ponownego rozpoznania i przekazał sprawę S. pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W dniu 20 grudnia 2013r. pozwany wystawił powodowi nowe świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze, w którym wskazał, że był on zatrudniony w okresie od 21 czerwca 1978r. do 31 grudnia 1985r. i od 1 stycznia 1990r. do 31 sierpnia 2013r., zaś w okresie od 1 października 1984r. do 31 grudnia 1985r. i od 1 stycznia 1990r. do 30 czerwca 2009r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Mając na uwadze treść drugiego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze decyzją z 7 lutego 2014r. organ rentowy odmówił powodowi prawa do emerytury. W wyniku odwołania od powyższego orzeczenia sprawa zawisła przed Sądem Okręgowym w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt IV U (...)i do chwili obecnej nie została zakończona. Powód nie pozostaje w stosunku pracy i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Pobiera zasiłek dla bezrobotnych.

Sąd Rejonowy wskazał, że w przedstawionym stanie faktycznym ocena zasadności żądań powoda uzależniona była od rozstrzygnięcia tego, czy na dzień 1 stycznia 1999r. powód legitymował się stażem pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 15 lat, a w szczególności, czy pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony rozpoczął w dniu 14 września 1982r. – jak twierdził, czy też w dniu 1 października 1984r. – jak twierdziła pozwana. Ustalenie to miało wpływ na ocenę, czy powód znajdował się w tzw. okresie ochronnym uregulowanym w art.39 kp, a w konsekwencji, czy nabył prawo do odszkodowania z tytułu wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę, a także na ocenę, czy wystawione przez pracodawcę w dniu 20 grudnia 2013r. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze okazało się prawidłowe, a w konsekwencji, czy powód nabył prawo do odszkodowania z tytułu wydania niewłaściwego świadectwa wykonywania tej pracy.

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art.184 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art.32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy ,tj. w dniu 1 stycznia 1999r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego art.32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego art.27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

W myśl §4 ust.1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w w/w wieku, jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Powód wywodził swoje uprawnienia do wcześniejszej emerytury z faktu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Praca tego rodzaju zaliczona jest do pracy w szczególnych warunkach, o czym stanowi wykaz A dział VIII poz.2 załącznika do w/w rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze . Z treści decyzji organu rentowego z 7 lutego 2014r. wynika, że na dzień 1.01.1999r. powód ma udowodnione 25 lat, 1 miesiąc i 14 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące 15 dni okresów nieskładkowych ,tj. łączny staż pracy wynosi 25 lat, 3 miesiące i 29 dni. Powód nie pozostaje w stosunku pracy i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Sąd Rejonowy podkreślił, że ustalenie prawa do świadczenia z ubezpieczenia z ubezpieczenia społecznego wymaga przedstawienia dowodów precyzyjnych, jednoznacznych i pewnych. Zgodnie z art.232 kpc obowiązek przedstawienia takich dowodów spoczywał na powodzie. Na poparcie tezy, że wykonywał zatrudnienie na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony od 14 września 1982r. powód przywołał treść zaświadczenia z 7 listopada 1982r., zgodnie z którym od 14 września 1982r. przyznano mu wynagrodzenie akordowe wg kat. II ,tj. 21 złotych za godzinę oraz dowody z zeznań świadków J. P. (2), M. W., C. Ż., A. S., S. W., E. H., Z. G., Z. D., S. B., J. P. (3) i A. W.. W odniesieniu do zeznań świadków E. H., Z. G., M. W., C. Ż., A. S. i S. W. Sąd Rejonowy wskazał, że osoby te nie umiały sobie przypomnieć, do kiedy powód jeździł TARPANEM ,tj. samochodem ciężarowym o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3,5 tony. Świadek J. P. (2) podjęła zatrudnienie u pozwanej dopiero od 1986r., więc rzeczą naturalną jest, że nie miała wiedzy odnośnie daty rozpoczęcia przez powoda pracy jako kierowcy tego rodzaju samochodu ciężarowego. Bezpośredni przełożony powoda Z. D., który podjął decyzję o zmianie rodzaju pojazdu, którym powód świadczył pracę, nie mógł sobie przypomnieć, jak długo powód jeździł TARPANEM. Wskazał, że mógł to być 1983r. lub 1984r. Okazane świadkowi dokumenty, a w szczególności angaże znajdujące się w aktach osobowych powoda, nie pomogły świadkowi w przypomnieniu sobie konkretnej daty rozpoczęcia przez powoda pracy jako kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Świadek S. B. zeznał, że powód zaczął jeździć tzw. beczką (samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony) od 1980r. albo od początku lub końca 1981r. Nadto wyjaśnił, że „Nie powiem, czy to mogła być połowa 1981r., ani czy to mogła być połowa 1982r. (…) To był koniec 1981r. lub początek 1982r.”. W świetle twierdzeń powoda, że pracę w tym charakterze rozpoczął od 14 września 1982r. zeznania tego świadka pozostają w sprzeczności z jego relacją. Trudno bowiem określić wrzesień 1982r. mianem początku lub końca 1982r. Świadek nie umiał też sprecyzować dokładnej daty dziennej podjęcia przez powoda pracy w tym charakterze. Świadek J. P. (3) zeznał, że w latach 70-tych i 80-tych jeździł tzw. beczką i trwało to do lata 1984r. Świadek nie wiedział, od kiedy powód zaczął jeździć tzw. małą beczką. Przyznał, że powód jeździł TARPANEM, lecz trwało to bardzo krótko - około 1 – 3 miesięcy. Nie umiał także sprecyzować dokładnej daty dziennej podjęcia przez powoda pracy w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Nadto określenie, że powód jeździł TARPANEM około 1–3 miesięcy stoi w sprzeczności z treścią relacji powoda, który twierdził, iż praca przy użyciu tego rodzaju pojazdu trwała od czasu podjęcia pracy u pozwanej ,tj. od 21 czerwca 1978r. do 14 września 1982r. (tak powód w piśmie z 3 czerwca 2013r. na k.36) ,tj. ponad 4 lata, co trudno określić mianem „bardzo krótko”. Kolejny świadek A. W. zeznał, że gdy zatrudnił się u pozwanej w lipcu 1981r., to w tym czasie powód jeździł TARPANEM, a następnym roku po zatrudnieniu się świadka przeszedł na tzw. beczkę i stało się to wiosną/środkiem lata 1982r. Świadek nie umiał jednak sprecyzować dokładnej daty dziennej podjęcia przez powoda pracy w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Wskazanie przez niego daty podjęcia przez powoda pracy na tzw. beczce stoi w sprzeczności z relacją powoda, gdyż wrzesień trudno określić mianem „wiosna/środek lata”.

Ze wskazanych wyżej przyczyn Sąd Rejonowy uznał relacje tych świadków za bardzo wątpliwe, a przez to zupełnie nieprzydatne do rozstrzygnięcia kwestii od kiedy powód rozpoczął pracę w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Sąd Rejonowy podkreślił, że w orzecznictwie przyjmuje się, że dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków - w sytuacji, jaka zaistniała w sprawie niniejszej - jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla powoda. W przeciwnym razie należałoby bowiem założyć, że dokumentacja pracownicza była świadomie przez pracodawcę prowadzona wadliwie. Tymczasem brak jest jakichkolwiek przesłanek nawet na uprawdopodobnienie takiej tezy nie mówiąc już o potrzebie jej udowodnienia. Sąd Rejonowy wskazał – powołując się na zeznania świadka E. H. - że najbardziej wiarygodnym dowodem na to od kiedy i w jakim okresie powód jeździł samochodem ciężarowym o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do lub powyżej 3,5 tony były sporządzane przez pracodawcę miesięczne karty pracy, w których wskazywano kto i jakim samochodem świadczył pracę. Sąd nie dysponował jednak takim rodzajem środków dowodowych, które stanowiłyby podstawę do poczynienia istotnych ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do treści przywołanego przez powoda zaświadczenia z 7 listopada 1982r., zgodnie z którym od 14 września 1982r. przyznano mu wynagrodzenie akordowe wg kat. II ,tj. 21 złotych na godzinę Sąd Rejonowy wskazał, że nie potwierdza ona tezy powoda o rozpoczęciu z dniem 14 września 1982r. pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Zgodnie z wytycznymi Zarządu (...) Mleczarskiego do opracowania zakładowych tabel płac, stawek akordowych i regulaminów premiowania dla pracowników Wojewódzkich Zakładów (...) w wykonaniu uchwały Nr 47/82 Zarządu CZSMl z 10 sierpnia 1982r. kierowcy prowadzący stale samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony do 13 ton posiadają kategorię zaszeregowania od III do VII, zaś kierowcy prowadzący stale samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3,5 tony posiadają kategorię zaszeregowania od II do VI. Dokument ten został sporządzony w wykonaniu uchwały Nr 47/82 Zarządu CZSMl z 10 sierpnia 1982r., a zatem sprzed daty dokonania zmiany w charakterze pracy i wynagrodzenia powoda, więc nie mógł być podstawą do stosownych ustaleń. Następnie opracowano kolejną tabelę kategorii i stawek zaszeregowania kierowców z 8 listopada 1982r., zgodnie z którą kierowcy prowadzący stale samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony do 13 ton posiadają kategorię zaszeregowania od III do VII ze wskazaniem stawki godzinowej w widełkach dla poszczególnych kategorii, zaś kierowcy prowadzący stale samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3,5 tony posiadają kategorię zaszeregowania od II do IV (poprzednio II – VI) ze wskazaniem stawki godzinowej w widełkach dla poszczególnych kategorii. Przedmiotowa tabela obowiązywała od 1 listopada 1982r. (k.100) i według niej należy interpretować zapisy zawarte w dwóch zaświadczeniach z 7 listopada 1982r. i z 1 października 1984r. Sąd Rejonowy wskazał, że obie tabele są zgodne z załącznikiem w postaci zasad wynagradzania pracowników zatrudnionych w transporcie samochodowym do protokołu dodatkowego nr 43 z 30 września 1980r. do Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników zatrudnionych w spółdzielczości zaopatrzenia i zbytu z 28 grudnia 1974 r. w sprawie zmiany załącznika nr 8 do w/w Układu.

Sąd Rejonowy podkreślił, że zgodnie z zaświadczeniem z 7 listopada 1982r. od 14 września 1982r. powodowi przyznano wynagrodzenie akordowe wg kat. II ,tj. 21 złotych na godzinę. Zgodnie z tabelą obowiązującą od 1 listopada 1982r. (k.101) takie wynagrodzenie przysługuje kierowcy prowadzącemu stale samochód ciężarowy o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3,5 tony ze stawką godzinową mieszczącą się w widełkach 19-22 złotych na godzinę przewidzianą dla tej kategorii. Z kolei zgodnie z zaświadczeniem z 1 października 1984r. powodowi przyznano wynagrodzenie wg kat. III ,tj. 24 złotych na godzinę. Zgodnie z powyższą tabelą (k.101) takie wynagrodzenie przysługuje kierowcy prowadzącemu stale samochód ciężarowy o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony do 13 ton, o czym świadczy numer kategorii (III) w połączeniu ze stawką godzinową mieszczącą się w widełkach 20-24 złotych na godzinę przewidzianą dla tej kategorii. Gdyby zatem powód – jak twierdzi - od 14 września 1982r. świadczył pracę jako kierowca prowadzący stale samochód ciężarowy o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony do 13 ton, to jego wynagrodzenie byłoby określone wg kategorii co najmniej III i stawki godzinowej co najmniej 20 złotych na godzinę. Tymczasem jego wynagrodzenie od tego momentu było co prawda określone na 21 złotych na godzinę, lecz wskazana była kategoria II, a nie III. W ocenie Sądu pierwszej instancji trudno zakładać, że sporządzając to zaświadczenie pracodawca się pomylił. Zawarto na nim jedynie poprawkę w zakresie daty obowiązywania tego wynagrodzenia poprzez przekreślenie zwrotu „1 lipca” i nadpisanie zwrotu „14 września”, lecz nie dokonywano poprawek w zakresie kategorii zaszeregowania. Brak jest także dowodów na to, aby dokumentacja pracownicza znajdująca się w aktach osobowych powoda była świadomie przez pracodawcę prowadzona wadliwie, czy też wręcz fałszowana. Twierdzenia powoda, że zaczął jeździć jako kierowca samochodem ciężarowym o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony od 14 września 1982r. nie zostały poparte żadnymi dowodami i z tych przyczyn Sąd uznał je nieprawdziwe. Ponadto powód do końca nie był pewny tej okoliczności, gdyż zeznając wskazał, że „To jest w przybliżeniu tej daty. (…) Dokładnie nie pamiętam, czy to był 14 września” (k.163v). Powyższym ustaleniom nie przeczy w ocenie Sądu Rejonowego treść dokumentów w postaci „Ramowego zakresu czynności i materialnej odpowiedzialności kierowcy samochodowego” z 14 września 1982r. oraz (...) z 14 września 1982r. Nie wskazano w nich bowiem, jakiego rodzaju pojazdem powód jeździł od tego momentu. Analizując ich treść Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że stanowią one raczej zakres obowiązków dla wszystkich kierowców bez względu na rodzaj prowadzonego pojazdu. Z przedstawionych względów Sąd Rejonowy uznał, że pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony powód rozpoczął od 1 października 1984r. Tym samym żądanie sprostowania świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze w zakresie daty początkowej tej pracy okazało się bezzasadne.

W ocenie Sądu Rejonowego zasadny okazał się natomiast wniosek o sprostowanie tego świadectwa poprzez zawarcie informacji, że w okresie od 1 stycznia 1986r. do 31 grudnia 1989r. powód był zatrudniony u pozwanej jako poprzednika i następcy prawnego (...) w S. Zakładu (...) w W. Oddział w S.. O tym, że (...) w S. Zakładu (...) w W. Oddział w S. przejął powoda od pozwanej na zasadzie art.23 ¹ kp od 1 stycznia 1986r., a następnie od 1 stycznia 1990r. pozwana przejęła powoda na zasadzie art.23 ¹ kp z (...) w S. Zakładu (...) w W. Oddział w S. świadczą dowody w postaci: uchwały nr 17/89 i 21/89 Rady Nadzorczej OSM w S. (k.177-181), świadectwo pracy wystawione w dniu 31 grudnia 1989r. przez (...) w W. Oddział w S. oraz zeznania świadków. Dlatego mając na uwadze powyższe ustalenia na podstawie art.97§2 ¹ kp Sąd Rejonowy nakazał pozwanej sprostowanie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze z 20 grudnia 2013r. w sposób określony w pkt I wyroku.

Za bezzasadne Sąd Rejonowy uznał dalsze żądanie powoda nakazania pozwanej sprostowania tego świadectwa w zakresie końcowej daty pracy u pozwanej. Przypomniał, że w dniu 25 kwietnia 2013r. powód otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który – zgodnie z treścią art.30§2 ¹ kp - upłynął w dniu 31 lipca 2013r. Bez znaczenia jest okoliczność, że na mocy ugody sądowej z 29 maja 2013r. pracodawca przedłużył powodowi okres wypowiedzenia umowy o pracę do 31 sierpnia 2013r., skoro wobec uchylenia postanowienia o umorzeniu postępowania, ugoda ta została wycofana z obrotu prawnego. Zatem prawidłowa data zakończenia stosunku pracy między stronami przypada na 31 lipca 2013r.

Odnosząc się następnie do żądania powoda zasądzenia na jego orzecz odszkodowania za wadliwe wypowiedzenie umowy o pracę, Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z treścią art.39 kp pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Powyższy zakaz dotyczy także tych pracowników nabywających prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Postępowanie dowodowe wykazało, że powód nie nabył prawa do tzw. wcześniejszej emerytury od 3 lutego 2014r. Zatem w dniu wręczenia wypowiedzenia umowy o pracę nie znajdował się w tzw. okresie ochronnym przewidzianym przez wskazany przepis. Powód nie podnosił przy tym innych argumentów świadczących o niezgodności z przepisami tej decyzji pracodawcy. W tych okolicznościach roszczenie to nie mogło być uwzględnione.

Przechodząc do żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze Sąd Rejonowy wskazał, że roszczenie to ocenić należy na podstawie art.471 kc w zw. z art.300 kp. Zgodnie z art.471 kc dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zatem w przypadku roszczenia opartego na art.471 kc muszą zaistnieć łącznie trzy przesłanki odpowiedzialności kontraktowej ,tj.: niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania (naruszenie zobowiązania), fakt poniesienia szkody, związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Zgodnie z art.361§1 kc dłużnik ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swego działania i zaniechania. W ocenie powoda szkoda, której miał doznać na skutek wydania niewłaściwego świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, polegała na uniemożliwieniu mu przejścia na tzw. wcześniejszą emeryturę od 3 lutego 2014r. W przedstawionych wyżej rozważaniach wykazano, że przedmiotowe świadectwo okazało się częściowo błędne, ale nie w zakresie dotyczącym daty początkowej pracy powoda na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony, a tylko ta okoliczność miała znaczenie dla ustalenia, czy na dzień 1 stycznia 1999r. powód legitymuje się 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Brak jest zatem związku przyczynowego między częściowo nienależytym wykonaniem zobowiązania przez pracodawcę a szkodą w postaci nie nabycia prawa do emerytury.

Z uwagi na cofnięcie przez powoda roszczenia o odprawę, a także nie popierania przez niego roszczenia o przywrócenie do pracy, zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, rekompensaty z tytułu utraty wynagrodzenia i nieodprowadzenia składek do ZUS w tym zakresie na podstawie art.355§1 kpc postepowanie podlegało umorzeniu.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz powoda z urzędu przez r.pr. T. L. Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o treść §15 w zw. z §11 ust.1 pkt 1 i 2 i w zw. z §6 pkt 3 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Ponadto z uwagi na trudną sytuację materialną powoda, Sąd Rejonowy na postawie art.102 kpc odstąpił od obciążania go kosztami procesu.

Od powyższego wyroku apelację złożył powód reprezentowany przez pełnomocnika zaskarżając go w części ,tj. w zakresie punktów I, II, III i V i zarzucając mu:

1.  naruszenie art.245, 246 i 247 kpc polegające na tym, że do odrzucenia dowodu z dokumentu sporządzonego w obligatoryjnej formie pisemnej – aneksu do umowy o pracę (angażu z 7 listopada 1982r.) Sąd Rejonowy wykorzystał zeznania świadków,

2.  nietrafnych ustaleń co do daty początkowej pracy powoda na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony i daty końcowej całego okresu zatrudnienia u powódki,

3.  niezasadnego naliczenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powoda reprezentowanego z urzędu poprzez pominięcie zasądzenia zwrotu kosztów doręczeń pism procesowych stronie przeciwnej.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku:

I. poprzez nakazanie pozwanej wpisania w świadectwie pracy powoda okresu zatrudnienia u pozwanej od 21 czerwca 1978r. do 31 sierpnia 2013r. (od 1 stycznia 1986r. do 31 grudnia 1989r. pracownik był zatrudniony w (...) w S., Zakład (...) - zakład przejęty na podstawie art.23.1 kp zamiast okresu od 21 czerwca 1978r. do 31 lipca 2013r. …” oraz wpisania okresu pracy powoda na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony od 14 września 1982r. do 30 czerwca 2009r. zamiast „od dnia 1 października 1984r. do 30 czerwca 2009r.”.

II. poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 8 089,08 złotych tytułem odszkodowania za wypowiedzenie powodowi umowy o pracę na czas nieokreślony z naruszeniem art.39 kp z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

III. poprzez zasądzenie na rzecz powoda na podstawie art.99 kp kwoty 4 044,54 złotych tytułem odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy w szczególnych warunkach z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

IV. poprzez zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego powoda z urzędu,

ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda podlegała oddaleniu jako bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego Są Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny i wyprowadził z niego logiczne wnioski. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanych mu naruszeń prawa.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu błędnego uznania przez Sąd Rejonowy, że umowa o pracę rozwiązała się w dniu 31 lipca 2013r., a nie w dniu 31 sierpnia 2013r., jak ustaliły strony w ugodzie zawartej przed Sądem Rejonowym w dniu 29 maja 2013r., wskazać należy, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 lipca 2013r., a zatem z końcem trzeciego miesiąca okresu wypowiedzenia. Pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę w piśmie z 24 kwietnia 2013r. za trzymiesięcznym wypowiedzeniem, które obejmowało miesiące maj, czerwiec i lipiec 2013r. (pismo o wypowiedzeniu umowy o pracę k.3 akt sprawy). W tych okolicznościach pozbawione podstaw prawnych jest twierdzenie powoda, że umowa o pracę rozwiązała się miesiąc później, a zatem z dniem 31 sierpnia 2013r. Faktem jest, że na rozprawie w dniu 29 maja 2013r. strony zawarły ugodę, w której ustaliły, że okres wypowiedzenia powodowi umowy o pracę zakończy się z dniem 31 sierpnia 2013r., a ponadto, że pozwana wypłaci powodowi nagrodę jubileuszową oraz odprawę w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika (protokół rozprawy z 29 maja 2013r. k.34), niemniej jak wynika z dalszej analizy akt sprawy w dniu 24 czerwca 2013r. powód złożył zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania wydane wyniku ugodowego zakończenia sporu i w zażaleniu tym oświadczył, że odwołuje oświadczenie zgody na zawarcie ugody, która w jego ocenie narusza jego interes jako pracownika (zażalenie powoda z 24 czerwca 2013r. k.45). Na skutek tego zażalenia Sąd Okręgowy w Siedlcach postanowieniem z 23 lipca 2013r. uchylił postanowienie o umorzeniu postępowania i sprawę przekazał Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania (postanowienie k.61-62). W tych okolicznościach, skoro powód uchylił się od skutków ugody zawartej w dniu 29 maja 2013r., w której strony przewidziały, że umowa o pracę rozwiąże się miesiąc później niż wynika to z okresu wypowiedzenia, to obecnie nie może podnosić, że umowa o pracę rozwiązała się z dniem 31 sierpnia 2013r., jak ustalono w ugodzie. W związku z tym Sąd Rejonowy zasadnie oddalił roszczenie powoda o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie daty rozwiązania umowy o pracę.

Nieuzasadniony okazał się również zarzut powoda błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy daty początkowej pracy powoda na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało podstaw do ustalenia, że tego rodzaju pracę powód rozpoczął z dniem 14 września 1982r. Świadczy o tym bezspornie dowód z dokumentu - na który zresztą powołał się powód, ale błędnie go interpretując - ,tj. tzw. angaż datowany na 7 listopada 1982r., w którym pracodawca z dniem 14 września 1982r. przyznał powodowi na podstawie uchwały nr 47/82 Zarządu CZSMl kat. II ,tj. 21 zł/godz. - akord plus dodatek za staż pracy w wysokości 9% plus premię zgodnie z Regulaminem Premiowania (kopia złożona przez powoda na k.116 akt sprawy i kopia egzemplarza tego samego dokumentu złożonego na k.20 akt osobowych zawierająca podpis powoda - wykonana przez Sąd i złożona na k.301 akt sprawy). Wskazując na ten dokument powód wywodził, że z dniem 14 września 1982r. pracodawca przyznał mu wynagrodzenie określone stawką godzinową – akordową, co w jego ocenie świadczy o tym, że z tym dniem rozpoczął pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony, gdyż kierowcy takich samochodów mieli wynagrodzenie określone właśnie stawką godzinową. Twierdzenie powoda jest jednak mylne. W powyższym dokumencie pracodawca jako podstawę swojej decyzji o przyznaniu wynagrodzenia powołał dokument w postaci uchwały nr 47/82 Zarządu CZSMl. W nawiązaniu do tego pozwana złożyła wytyczne Zarządu (...) Mleczarskiego dla opracowania zakładowych tabel płac, stawek akordowych i regulaminów premiowania dla pracowników Wojewódzkich Zakładów (...) w wykonaniu w/w uchwały 47/82 Zarządu CZSMl z 10 sierpnia 1982r. Z załączonego do tych wytycznych taryfikatora kwalifikacyjnego (wytyczne i taryfikator na k.96-97 akt sprawy) wynika, że kategoria II. zaszeregowania, a więc taka, którą przyznano powodowi, dotyczy kierowców samochodów ciężarowych, ale o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3,5 tony, a nie powyżej 3,5 tony. W przypadku kierowców prowadzących samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony stosowane stawki zaszeregowania zaczynają się od kategorii III. Taka zaś kategoria, jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, została powodowi przyznana dopiero od 1 października 1984r. (angaż z 1 października 1984r. - na k.22 akt osobowych powoda, a kopia tego dokumentu wykonana przez Sąd i złożona na k.303 akt sprawy), co prowadzi do logicznego wniosku, że powód zaczął jeździć samochodami ciężarowymi o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony dopiero od 1 października 1984r. Niesłuszny jest przy tym zarzut apelującego, że Sąd Rejonowy nie ocenił dokumentów w postaci Ramowego zakresu czynności i materialnej odpowiedzialności kierowcy samochodu OSM w S., a także deklaracji o przyjęciu przez powoda odpowiedzialności za powierzony środek transportowy i towary do przewiezienia (oba dokumenty pokwitowane przez powoda z dniem 14 września 1982r. - kopia wykonana z akt osobowych – k.298-300 akt sprawy). Na stronie 16 uzasadnienia Sąd Rejonowy wskazał, że powyższe dokumenty nie odnoszą się do rodzaju pojazdu (o masie całkowitej do 3,5 tony lub powyżej 3,5 tony), a zatem nie stanowią dowodu potwierdzającego stanowisko powoda. Ponadto powód, co jest niesporne, przed rozpoczęciem pracy na samochodzie ciężarowym o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony jeździł mniejszym samochodem ciężarowym marki T., a zatem uzasadnione jest stwierdzenie, że w/w dokumenty dotyczą pracy na samochodzie, którym aktualnie jeździł powód.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, że w/w angaż z 7 listopada 1982r. stanowi obiektywny dowód na okoliczność daty początkowej pracy powoda jako kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony. Sąd ten słusznie stwierdził, że dowody z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków nie dawały podstaw do poczynienia pewnych ustaleń w sprawie. Zeznania świadków był mało kategoryczne, świadkowie podawali przybliżone daty, albo nie pamiętali istotnych dla sprawy dat, a wbrew twierdzeniom apelującego w sprawie, która może mieć znaczenia dla ustalenia świadczenia z ubezpieczenia społecznego, nie jest możliwe czynienie ustaleń z „tolerancją kilku miesięcy”. Należy również wskazać, że na wniosek powoda zawarty w apelacji Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z list płac powoda za okres od 1 lipca 1982r. do 31 grudnia 1982r., ale złożone przez pozwanego dokumenty w postaci tych list płac nie wniosły nic do sprawy, gdyż zawierają one zbiorcze kwoty wynagrodzenia (listy płac w kopercie na k.283 akt sprawy). Co do kart pracy, o których załączenie powód również wnioskował wskazać należy, że jak wynika z oświadczenia pełnomocnika powoda dokumenty te – z uwagi na upływ czasu – nie zachowały się. Reasumując stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że brak jest podstaw do sprostowania świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z 20 grudnia 2013r. w zakresie daty początkowej pracy powoda na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony. Odnosząc się jeszcze do twierdzeń apelującego co do braku wyjaśnienia przez pozwaną przyczyn wystawienia powodowi dwóch świadectw wykonywania prac w szczególnych warunkach wskazujących różne okresy pracy powoda w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony wskazać należy, że w piśmie z 27 grudnia 2013r. (na k.119-120 akt sprawy) pozwana wyjaśniła, że świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 4 czerwca 2013r. (k.46 akt sprawy) zostało wystawione błędnie i dlatego w dniu 20 grudnia 2013r. wystawiono drugie świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że świadectwo z 20 grudnia 2013r. zostało wystawione prawidłowo.

Wobec braku podstaw do ustalenia, że powód rozpoczął pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony – zaliczaną do pracy w szczególnych warunkach i dającą podstawy do ubiegania się o emeryturę w niższym wieku nie powszechny wiek emerytalny – wcześniej niż wskazał to pracodawca w świadectwie z 20 grudnia 2013r., Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż wypowiadając powodowi umowę o pracę pozwana naruszyła przepis art.39 kp zakazujący wypowiadania umowy o pracę pracownikowi w okresie 4 lat przed osiągnięciem wieku emerytalnego, jeżeli pracownik posiada okres zatrudnienia umożliwiający uzyskanie prawa do emerytury. W przedstawionym stanie powód nie legitymuje się bowiem 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił, że brak jest podstaw do przyznania powodowi od pozwanej odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Na marginesie wskazać należy, że w sporze z organem rentowym o prawo do emerytury fakt wykonywania pracy w szczególnych warunkach można wykazywać różnymi środkami dowodowymi. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach jest jednym z takich dowodów.

Co do zarzutu apelacji dotyczącego nie zasądzenia na rzecz pełnomocnika powoda kosztów doręczeń pism procesowych stronie przeciwnej wskazać należy, że wnosząc apelację r.pr. T. L. działał w imieniu powoda jako strony procesowej. Powód zaś nie ma interesu prawnego w kwestionowaniu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na jego rzecz z urzędu przez r.pr. T. L.. Koszty te – jak wynika z pkt V wyroku zostały zasądzone na rzecz w/w pełnomocnika z sum Skarbu Państwa. Oznacza to, że interes prawny w zakwestionowaniu powyższego rozstrzygnięcia ma sam pełnomocnik, gdyż to jego interesów, a nie interesów strony dotyczy pkt V wyroku (tak Sąd Najwyższy w uchwale z 8 marca 2012r. w sprawie III CZP 2/12, OSNC 2012/10/115 i uchwale z 25 czerwca 2009r. w sprawie III CZP 36/09, OSNC 2010/2/24). Radca prawny T. L. nie wniósł jednak zażalenia na powyższe rozstrzygnięcie o kosztach przyznanych w pkt V wyroku. Niezależnie od tego wskazać należy, że brak jest podstaw do kwestionowania wysokości kosztów przyznanych pełnomocnikowi. Jako podstawę swojego rozstrzygnięcia w tym zakresie Sąd Rejonowy wskazał treść §15 w zw. z §11 ust.1 pkt 1 i 2 i w zw. z §6 pkt 3 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Powołany paragraf 15 rozporządzenia stanowi zaś o zwrocie pełnomocnikowi zarówno opłaty w wysokości nie niższej niż 150% stawek minimalnych, a także niezbędnych udokumentowanych wydatków, a zatem również kosztów przesyłek pocztowych.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art.385 kpc apelację powoda oddalił. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej przez r.pr. T. L. na rzecz powoda z urzędu Sąd orzekł na podstawie §15 w zw. z §12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).