Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2015 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Marta Czapska

w obecności oskarżyciela Prokuratora Joanny Niedzielskiej

po rozpoznaniu dnia 03 września 2015 r. , 10 września 2015 r. i 22 września 2015 r. na rozprawie w Legionowie sprawy:

K. Z., syna G. i J. z d. K. , ur. (...) w N.

oskarżonego o to, że :

1.  w dniu 22 października 2013 roku w msc. K., woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i rozpoczął manewr wyprzedzania poruszającego się tym samym pasem ruchu w tym samym kierunku samochodu m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowanego przez M. G. w zbyt małej odległości od jadącego z naprzeciwka samochodu m-ki M. nr rej. (...), kierowanego przez J. M., w wyniku czego, w celu uniknięcia zderzenia z samochodem m-ki M. nr rej. (...), zmuszony był przerwać manewr wyprzedzania i w czasie powrotu na swój pas ruchu uderzył prawym przednim narożnikiem swojego samochodu w pojazd m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowany przez M. G., co skutkowało wprowadzeniem pojazdu m-ki R. (...) nr rej. (...) w ruch rotacyjny i uderzeniem w samochód M. nr rej. (...), w wyniku czego obrażeń ciała w postaci urazu jamy brzusznej z uszkodzeniem śledziony oraz pourazowym uszkodzeniem-przedziurawieniem jelita cienkiego w odcinku początkowym oraz jelita grubego - kątnicy, złamania żeber IV, V i IX po stronie lewej, złamania kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, rany szarpanej okolicy biodrowej prawej oraz złamania wyrostka kłykciowego kości łokciowej lewej ze zwichnięciem w stawie łokciowym, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu doznała M. G., przy czym kierując samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny wyrokiem z dnia 30 lipca 2013 roku sygn. akt II W 433/13 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym

tj. o czyn z art.177§ 2 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k.

1.  Oskarżonego K. Z. ramach czynu zarzucanego mu w pkt 1 zarzutów uznaje za winnego tego że w dniu 22 października 2013 roku w miejscowości K., woj. (...), w obszarze skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 24 ust. 1 pkt. 1 i art. 24 ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i rozpoczął manewr wyprzedzania poruszającego się przed nim, tym samym pasem ruchu w tym samym kierunku, samochodu m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowanego przez M. G., w zbyt małej odległości od jadącego z naprzeciwka samochodu marki M. nr rej. (...), kierowanego przez J. M., w wyniku czego, w celu uniknięcia zderzenia z samochodem m-ki M. nr rej. (...), zmuszony był przerwać manewr wyprzedzania i w czasie powrotu na swój pas ruchu uderzył prawym przednim narożnikiem swojego samochodu w pojazd m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowany przez M. G., co skutkowało wprowadzeniem pojazdu m-ki R. (...) nr rej. (...) w ruch rotacyjny i uderzeniem w samochód M. nr rej. (...), w wyniku czego obrażeń ciała w postaci urazu jamy brzusznej z uszkodzeniem śledziony oraz pourazowym uszkodzeniem-przedziurawieniem jelita cienkiego w odcinku początkowym oraz jelita grubego - kątnicy, złamania żeber IV, V i IX po stronie lewej, złamania kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, rany szarpanej okolicy biodrowej prawej oraz złamania wyrostka kłykciowego kości łokciowej lewej ze zwichnięciem w stawie łokciowym, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu doznała M. G. to jest popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. skazuje go na karę 1 ( jednego ) roku i 8 ( ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Oskarżonego K. Z. ramach czynu zarzucanego mu w pkt 1 zarzutów uznaje za winnego tego że w dniu 22 października 2013 roku w msc. K., woj. (...) kierował samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie II Wydział Karny z dnia 30 lipca 2013 roku sygn. akt II W 433/13 środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym to jest popełnienia czynu z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. skazuje, go karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. Z. karę łączną biorąc za podstawę kary pozbawienia wolności orzeczone w punkcie 1 i 2 wyroku i wymierza oskarżonemu K. Z. karę łączną 1 ( jednego ) roku i 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  Na podstawie art. 42 § 1 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt. 1 wyroku orzeka wobec oskarżonego K. Z. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 ( sześciu ) lat ;

5.  Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócić J. M. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych ( k. 87 ) pod poz. 1 ;

6.  Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego K. Z. na rzecz oskarżyciela posiłkowej M. G. kwotę 3500 zł ( trzy tysiące pięćset złotych ) tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu;

7.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego K. Z. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 301/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 30 lipca 2013 r. sygn. akt II W 433/13, orzeczono wobec oskarżonego K. Z. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 07 sierpnia 2015 r. W wyroku tym nie nałożono na K. Z. obowiązku zwrotu prawa jazdy wobec jego oświadczenia iż prawo jazdy zgubił. Oskarżony K. Z. był obecny na ogłoszeniu wyroku w tej sprawie . Starostwo Powiatowe w N. w dniu 05 listopada 2011 r. wystąpiło z żądanie zwrotu tego dokumentu, czego oskarżony K. Z. nie uczynił ( k. 251-252 ) . Dlatego też na wniosek Starostwa Powiatowego w N. Sąd Rejonowy w Legionowie postanowieniem z dnia 12.11.2013 r. zobowiązał K. Z. do niezwłocznego zwrotu dokumentu prawa jazdy kat. B o nr (...) do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w N. ( k. 249 ) . W dniu 10 stycznia 2014r. w K. Z. złożył oświadczenie o zagubieniu prawa jazdy ( k. 245 ) . W związku z powyższym orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 30.07.2013 r. sygn. akt II W 433/13, wobec oskarżonego K. Z. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy zaczął biec od dnia 10.01.2014 r. ( k. 243 ) .

W dniu 22 października 2013 roku K. Z. mimo orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 30.07.2013 r. sygn. akt II W 433/13 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy pojechał samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) z N. w kierunku M.. Oskarżony K. Z. około godziny 08:00 jechał ulicą (...) przez miejscowość K.. Przed samochodem oskarżonego z prędkością około 40-45 km/h jechała samochód marki R. (...) o nr rej. (...) kierowany przez M. G. . Oskarżony K. Z. dwukrotnie podejmował próbę wyprzedzenia pojazdu R. (...) o nr rej. (...) i gdy oba samochody znajdowały się na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulica (...), oskarżony K. Z. po raz trzeci rozpoczął manewr wyprzedzania. Gdy samochód marki O. (...) o nr rej. (...) kierowany przez oskarżonego K. Z. znajdował się już na lewym pasie ruchu, na wysokości tyłu samochodu pokrzywdzonej, oskarżony K. Z. zauważył, znajdujący się na jego pasie ruchu w odległości około 100 m, jadąc z naprzeciwka, samochód ciężarowy marki M. o nr rej. (...), kierowany przez J. M.. Kierowca samochód ciężarowy marki M. o nr rej. (...) na widok znajdującego się na jego pasie ruchu samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez oskarżonego K. Z. zaczął hamować. Oskarżony K. Z. natomiast gwałtownie zjechał na prawy pas ruchu, przy wykonaniu tego manewru, przód kierowanego przez niego samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) z prawej strony uderzył z lewej strony w tył samochodu marki R. (...) nr rej. (...) kierowanego przez M. G. . Po uderzeniu samochód marki R. (...) nr rej. (...) kierowany przez M. G. wpadł w poślizg i zaczął obracać się dokoła własnej osi przemieszczając się na lewy pas ruchu. Widząc to, kierujący samochodem ciężarowym marki M. o nr rej. (...) J. M. próbował zjechać na prawy pas ruchu na znajdującą się tam zatokę autobusową, jednakże doszło do zderzenia obu tych pojazdów. Po uderzeniu R. (...) zostało odrzucone na lewą stronę jezdni i zatrzymało się na nieutwardzonym poboczu.

Na skutek tego zdarzenia drogowego pokrzywdzona M. G. doznała obrażeń ciała w postaci urazu jamy brzusznej z uszkodzeniem śledziony oraz pourazowym uszkodzeniem-przedziurawieniem jelita cienkiego w odcinku początkowym oraz jelita grubego - kątnicy, złamania żeber IV, V i IX po stronie lewej, złamania kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, rany szarpanej okolicy biodrowej prawej oraz złamania wyrostka kłykciowego kości łokciowej lewej ze zwichnięciem w stawie łokciowym, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu ( k. 40-41 ) .

Do wypadku doszło w obszarze zabudowanym, z ograniczeniem administracyjnie prędkości do 50 km/h, na prostym odcinku drogi pokrytej nawierzchnią asfaltową o szerokości 6 m, z oznakowaniem poziomym, przy małym natężeniu ruchu. W tym czasie warunku drogowe były złe, jezdnia mokra i śliska, a widoczność ograniczona mgłą do około 150 metrów. Wszystkie pojazdy uczestniczące w wypadku były sprawnie technicznie.

Oskarżony K. Z. ( k. 14 ) , pokrzywdzona M. G. ( k. 44- 45 ) oraz świadek J. M. ( k. 15 ) w chwili zdarzenia byli trzeźwi .

Podczas wykonywaniu czynności przez funkcjonariusza WRD w L. R. S. oskarżony na miejscu tego wypadku drogowego K. Z. okazał prawo jazdy kat. B nr (...) ( k. 1- 2 ) które miał rzekomo zgubić .

K. Z. ma ukończone 29 lata , jest kawalerem , nie ma na nikogo na utrzymaniu , pracuje i uzyskuje dochód w wysokości 1200 zł , był karany ( k. 302 ) , nie leczy się psychiatrycznie ani odwykowo.

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : częściowo wyjaśnień oskarżonego K. Z. ( k. 54-55 , k. 74 , 114 , k. 140-141 , k. 310 i k. 319 ) , zeznań świadków: M. G. ( k.29-30 i k. 115-116) i J. M. ( k.38 i k. 116), notatki urzędowej ( k. 1-2, k. 19 i k. 61-62 ) , szkicu miejsca wypadku drogowego ( k. 3 ) , protokołu oględzin ( k. 4-5, k. 6-7, k. 8-9 i k 12-13 ) , wykazu dowodów rzeczowych ( k. 10-11 ) , protokołu użycia alkometru ( k. 14-16 ) , karty informacyjnej ( k. 35 ) , opinii ( k. 40-41 i k. 44-45 ) , karty karnej ( k. 57-58 i k.109-110 ) , danych osobo-poznawczych ( k. 60 ) , materiału fotograficznego ( k. 63-63c ) , odpisu wyroku ( k. 65 ) , wykazu dowodów rzeczowych ( k. 87 ) , danych z ewidencji kierowców ( k. 102- 103 ), pisma ze Starostwa Powiatowego w N. ( k. 120-121 ) , odpisu wyroku ( k. 133 ) , dokumentów nadesłanych ze Starostwa Powiatowego w N. ( k. 227-298 ) , karty karnej ( k. 302 ) oraz dokumentów z akt II W 433/13 .

K. Z. stanął pod zarzutem iż : w dniu 22 października 2013 roku w msc. K., woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i rozpoczął manewr wyprzedzania poruszającego się tym samym pasem ruchu w tym samym kierunku samochodu m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowanego przez M. G. w zbyt małej odległości od jadącego z naprzeciwka samochodu m-ki M. nr rej. (...), kierowanego przez J. M., w wyniku czego, w celu uniknięcia zderzenia z samochodem m-ki M. nr rej. (...), zmuszony był przerwać manewr wyprzedzania i w czasie powrotu na swój pas ruchu uderzył prawym przednim narożnikiem swojego samochodu w pojazd m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowany przez M. G., co skutkowało wprowadzeniem pojazdu m-ki R. (...) nr rej. (...) w ruch rotacyjny i uderzeniem w samochód M. nr rej. (...), w wyniku czego obrażeń ciała w postaci urazu jamy brzusznej z uszkodzeniem śledziony oraz pourazowym uszkodzeniem-przedziurawieniem jelita cienkiego w odcinku początkowym oraz jelita grubego - kątnicy, złamania żeber IV, V i IX po stronie lewej, złamania kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, rany szarpanej okolicy biodrowej prawej oraz złamania wyrostka kłykciowego kości łokciowej lewej ze zwichnięciem w stawie łokciowym, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu doznała M. G., przy czym kierując samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny wyrokiem z dnia 30 lipca 2013 roku sygn. akt II W 433/13 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym to jest popełnienia czynu z art.177§ 2 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k.

Oskarżony K. Z. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k. i nie przyznał się do popełnienia czynu z art. 244 k.k. ( k. 54 i k. 74 ) . Oskarżony K. Z. wyjaśnił iż tego dnia była silna mgła , nawierzchnia jezdni była śliska . Jadąc do pracy chciał wyprzedzić jadący przed nim samochód marki R. . Podczas manewru wyprzedzania zobaczył jadącego z naprzeciwka TIR-a i chciał szybko wrócić na swój pas ruchu. Jednak zahaczył zderzakiem samochód R. który wpadł w poślizg a następnie pod nadjeżdżającego TIR-a ( k. 54 -55 ) . Dodatkowo oskarżony K. Z. stwierdził iż pismo odnośnie zwrotu prawa jazdy otrzymał dopiero w grudniu 2013 r. i była na nim adnotacja że do momenty zwrotu prawa jazdy zakaz nieobowiązane ( k. 74 ) .

Na rozprawie przed Sądem w dniu 03 czerwca 2014 r. oskarżony K. Z. przyznał się do popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k. i nie przyznał się do popełnienia czynu z art. 244 k.k. i wyjaśnił jaki był przebieg zdarzenia drogowego w dniu 22 października 2013 r. . Ponadto stwierdził kiedy i z jakich powodów zwrócił prawo jazdy do Starostwa Powiatowego w N. ( k. 114 ) . Natomiast na rozprawie w dniu w dniu 01 lipca 2014 r. oskarżony K. Z. ponownie opisał powody z jakich w jego ocenie w dniu zdarzenia nie obowiązywał go zakaz prowadzenia pojazdów ( k. 140-141 ) .

Natomiast na rozprawie w dniu 03 września 2015 r. i 22 września 2015 r. oskarżony K. Z. ponowienie przyznał się do popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k. i nie przyznał się do popełnienia czynu z art. 244 k.k. i odmówił złożenia wyjaśnień, potwierdzając swoje wcześniej złożone wyjaśnienia ( k. 310 i k. 319 ) .

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego K. Z. w zakresie jakim przyznał się do popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k. i opisał przebieg zdarzenia drogowego z dnia 22 października 2013 r. . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego K. Z. są dokładne , jasne , spójne , logiczne i korespondującym z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego . Wyjaśnienia oskarżonego zakresie w jakim Sąd dał im wiarę korespondują z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z zeznaniami świadków: M. G. ( k.29-30 i k. 115-116) i J. M. ( k.38 i k. 116) w zakresie jakim Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków .

Sąd nie dał wiary w pozostałą część wyjaśnień oskarżonego K. Z. odnośnie faktu dlaczego w jego ocenie w dniu zdarzenia nie obowiązywał go zakaz prowadzenia pojazdów i tym samym nie popełnił czynu z art. 244 k.k.. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego K. Z. nie zasługują na wiarę jako niejasnym , nielogicznym , wewnętrznie sprzecznym i nakierowanym na uniknięcie odpowiedzialności i pomniejszenie swojej winny. Te wyjaśnienia oskarżonego K. Z. stanowią przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełniony przez niego czyn z art. 244 k.k. . Na wstępnie należy zauważyć iż z akt kierowcy K. Z. nadesłanych przez Starostwo Powiatowe w N. ( k. 227 -298 ) wynika kiedy oskarżony otrzymał stosowane wezwanie do zwrotu prawa jazdy i jakie znajdowały się na nim pouczenia . Należy wskazać iż z pismem Starostwa Powiatowego w N. z dnia 05 listopada 2013 r. wynika iż oskarżony K. Z. został wezwany do zwrotu prawa jazdy. Na piśmie tym znajduję się informacja „Do chwili zwrotu prawa jazdy zakaz nie biegnie” ( k. 252 ) . Oskarżony K. Z. nie zwrócił jednak na to żądanie prawa jazdy. Należy wskazać iż oskarżony K. Z. otrzymał to wezwanie już po zdarzeniu drogowym z dnia 22 października 2013 r. . Ponadto oskarżony K. Z. był na ogłoszeniu wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 30.07.2013 r. sygn. akt II W 433/13 i miał pełną świadomość iż orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy . Tym samym oskarżony K. Z. doskonale wiedział że ten zakaz obowiązuje i powinien zwrócić dokument prawa jazdy . Ponadto w toku postępowania w sprawie II W 433/13 oskarżony K. Z. oświadczył iż zgubił dokument prawa jazdy , co było nie prawdą , gdyż podczas zdarzenia drogowego z dnia 22 października 2013 r. dysponował dokumentem prawa jazdy które rzekomo miał zgubić ( k. 1-2 ) .

Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonego K. Z. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków : M. G. oraz J. M. jako jasnym , dokładnym i precyzyjnym.

Z zeznań świadków M. G. ( k.29-30 i k. 115-116) i J. M. ( k.38 i k. 116) wynika jaki przebieg miało zdarzenia drogowe z dnia 22 października 2013 r. . Ponadto z zeznań świadka M. G. wynika jakie obrażenia odniosła w wyniku przedmiotowego wypadku drogowego . Wersja zdarzeń przedstawiona przez tych świadków ścisłe koresponduje w wyjaśnieniami oskarżonego K. Z. w zakresie jakim Sąd dał im wiarę .

Fakt, że wymienieni wyżej świadkowie precyzyjnie określają zakres swojej wiedzy na temat zdarzenia, w zakresie których Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, świadczy zdaniem Sądu o braku skłonności do konfabulacji i dążeniu do rzetelnego przedstawienia przebiegu wydarzeń.

Sąd dał pełną wiarę sprawozdaniu z przeprowadzonych badań krwi sporządzonego przez Laboratorium Kryminalistyczne Komendy (...) Policji nr (...) z dnia 29 października 2013 r. jako jasnemu , rzeczownemu , fachowemu i obiektywnemu . Z opinii tej wynika iż w nadesłanej próbce krwi należącej do pokrzywdzonej M. G. stwierdzona 0,00 promila alkoholu etylowego we krwi ( k. 44-45 ).

Sąd dał pełną wiarę opinii pisemnej biegłego lekarza M. R. z dnia 10 listopada 2013 r. dotyczącej obrażeń ciała pokrzywdzonej M. G. ( k. 40-41 ) jako jasnej , dokładnej i fachowej . Została ona sporządzona przez biegłego dysponującego fachową wiedzą z zakresu chirurgii ogólnej i obrażeń ciała. Z opinii tej wynika wprost jakie obrażenia ciała w wyniku wypadku drogowego doznała pokrzywdzona M. G. oraz że obrażenia te są ciężkimi obrażeniami ciała i należy kwalifikować je w myśl art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. jako chorobę realnie zagrażającą życiu .

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżonego K. Z. w ramach zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. 1 zarzutów został uznany za winnego tego za winnego tego że w dniu 22 października 2013 roku w miejscowości K., woj. (...), w obszarze skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 24 ust. 1 pkt. 1 i art. 24 ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i rozpoczął manewr wyprzedzania poruszającego się przed nim, tym samym pasem ruchu w tym samym kierunku, samochodu m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowanego przez M. G., w zbyt małej odległości od jadącego z naprzeciwka samochodu marki M. nr rej. (...), kierowanego przez J. M., w wyniku czego, w celu uniknięcia zderzenia z samochodem m-ki M. nr rej. (...), zmuszony był przerwać manewr wyprzedzania i w czasie powrotu na swój pas ruchu uderzył prawym przednim narożnikiem swojego samochodu w pojazd m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowany przez M. G., co skutkowało wprowadzeniem pojazdu m-ki R. (...) nr rej. (...) w ruch rotacyjny i uderzeniem w samochód M. nr rej. (...), w wyniku czego obrażeń ciała w postaci urazu jamy brzusznej z uszkodzeniem śledziony oraz pourazowym uszkodzeniem-przedziurawieniem jelita cienkiego w odcinku początkowym oraz jelita grubego - kątnicy, złamania żeber IV, V i IX po stronie lewej, złamania kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, rany szarpanej okolicy biodrowej prawej oraz złamania wyrostka kłykciowego kości łokciowej lewej ze zwichnięciem w stawie łokciowym, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu doznała M. G. to jest popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k. .

Oskarżonego K. Z. ramach czynu zarzucanego mu w pkt 1 zarzutów został uznany za winnego tego że w dniu 22 października 2013 roku w msc. K., woj. (...) kierował samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie II Wydział Karny z dnia 30 lipca 2013 roku sygn. akt II W 433/13 środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym to jest popełnienia czynu z art. 244 k.k. .

Przepis art. 177 § 1 k.k. stanowi iż karze podlega , kto, narusza chociażby nieumyślnie , zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym , powoduje nieumyślnie wypadek , w którym inna osoba odniosła obrażenia wskazane w art. 157 § 1 kk. Według art. 177 § 1 k.k. ze zwykłym, zwanym też średnim wypadkiem mamy do czynienia, jeżeli jego skutkiem jest uszczerbek na zdrowiu osoby innej niż sprawca, polegający na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres przekraczający 7 dni (tj. skutek określony w art. 157 § 1 k.k. ).

Przepis art. 177 § 2 k.k. stanowi , że jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Przedmiotem ochrony art. 177 k.k. są najbardziej fundamentalne z wartości, za jakie należy uznać życie i zdrowie człowieka. Nie jest natomiast przedmiotem ochrony bezpieczeństwo w komunikacji, które stanowi jedynie pewien specyficzny stan, charakteryzujący się brakiem zagrożeń dla wspomnianych dóbr. Zwraca uwagę fakt, że w katalogu tym zabrakło mienia, co jest wynikiem częściowej depenalizacji tzw. lekkiego wypadku komunikacyjnego. Wymogiem odpowiedzialności karnej w oparciu o znamiona art. 177 k.k. jest naruszenie reguł ostrożnego postępowania z dobrem prawnym. Ta cecha, charakterystyczna skądinąd dla wszystkich przestępstw nieumyślnych, doznaje w treści omawianego przepisu pewnych ograniczeń. Przy ustalaniu zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy wypadku komunikacyjnego uwzględnić należy okoliczności przedmiotowe związane ze zdarzeniem , takie jak trudne warunki drogowe, opady atmosferyczne, siła wiatru, stan drogi lub innego szlaku komunikacyjnego itp. Na uwzględnienie zasługują również liczne okoliczności związane z cechami pojazdu prowadzonego przez sprawcę, na przykład zły stan techniczny, o ile rzecz jasna nieprawidłowości w tym zakresie nie zostały sprowadzone przez kierującego. Krąg stawianych sprawcy wymogów odnoszony jest do pewnego zgeneralizowanego wzorca normatywnego , może on przybrać formę standardową („rozsądny obywatel”) lub kwalifikowaną („dobry kierowca”), zależeć to będzie od istoty badanego zdarzenia i roli, jaką odegrał sprawca (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, PiP 1996, z. 6, poz. 105). Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną. Przesądza to o kwalifikacji wypadku komunikacyjnego jako występku nieumyślnego. Podmiotem występku spowodowania wypadku komunikacyjnego - ze względu na znamię naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu - może być jedynie uczestnik ruchu, którego dotyczy obowiązek przestrzegania tych zasad, a więc kierujący pojazdem mechanicznym, pieszy, woźnica, rowerzysta, osoba prowadząca kolumnę pieszych i in. (por. K. Buchała, w: A. Zoll (red.), Komentarz 2, wyd. 1999, s. 394). W zależności od skutków rozróżnia się zwykły i ciężki wypadek. W hipotezie art. 177 § 2 k.k. doszło do spenalizowania przestępstwa wieloodmianowego. Skutek tu opisany polegać może bądź na spowodowaniu ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby, bądź też jej śmierci. W treści art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. wymieniono cztery kategorie chorób: chorobę nieuleczalną, chorobę długotrwałą, chorobę realnie zagrażającą życiu i trwałą chorobę psychiczną. Są to określenia, których ocena musi się opierać na kryteriach medycznych, zgodnych z obecnym stanem wiedzy w tej dziedzinie, co niewątpliwie wymaga zasięgnięcia opinii biegłych. W orzecznictwie przyjęto, iż za chorobę długotrwałą uznaje się chorobę, która narusza funkcjonowanie organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy (pro . wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1972 r., RW 6/72 oraz wyr. SN z 13 II 1976 r., KR 192/72; por. też J. Bafia i in., Komentarz, s. 106.) ( Komentarz do art.156 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. ).

Oskarżony K. Z. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 177 § 2 k.k. . Należy stwierdzić iż oskarżony K. Z. w dniu 22 października 2013 roku w miejscowości K., woj. (...), w obszarze skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 24 ust. 1 pkt. 1 i art. 24 ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym . Działanie oskarżonego K. Z. polegało na tym, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i rozpoczął manewr wyprzedzania poruszającego się przed nim, tym samym pasem ruchu , w tym samym kierunku, samochodu marki R. (...) nr rej. (...), kierowanego przez M. G., w zbyt małej odległości od jadącego z naprzeciwka samochodu marki M. nr rej. (...), kierowanego przez J. M., w wyniku czego, w celu uniknięcia zderzenia z samochodem marki M. nr rej. (...), zmuszony był przerwać manewr wyprzedzania i w czasie powrotu na swój pas ruchu uderzył prawym przednim narożnikiem swojego samochodu w pojazd m-ki R. (...) nr rej. (...), kierowany przez M. G., co skutkowało wprowadzeniem pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) w ruch rotacyjny i uderzeniem w samochód M. nr rej. (...).

Zgodnie z treścią art. 24 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. , poz. 1137 ze zm. ) kierujący pojazdem jest obowiązany przed wyprzedzaniem upewnić się w szczególności, czy: ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudnienia komukolwiek ruchu , kierujący, jadący za nim, nie rozpoczął wyprzedzania , kierujący, jadący przed nim na tym samym pasie ruchu, nie zasygnalizował zamiaru wyprzedzania innego pojazdu, zmiany kierunku jazdy lub zmiany pasa ruchu. W art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym wskazano przykładowo podstawowe obowiązki kierującego pojazdem przed wyprzedzaniem. Na niewyczerpujące ich wyliczenie wskazuje użyte w tym przepisie słowo "w szczególności". Jednym z nich jest upewnienie się, czy kierujący pojazdem ma odpowiednie miejsce do wyprzedzania bez utrudniania komukolwiek ruchu; chodzi o drogę konieczną do wykonania tego manewru. Droga ta powinna być - zwłaszcza na drogach dwukierunkowych po jednym pasie ruchu - jak najkrótsza dla umożliwienia wykonania manewru na odcinku o dostatecznej widoczności i powrotu na poprzedni pas ruchu, a jednocześnie odpowiednio długa, aby rozpoczęcie manewru było wyraźne i nie stanowiło zaskoczenia dla innych uczestników ruchu oraz by pozwalała na spokojne zjechanie na pas ruchu zajmowany przed rozpoczęciem tego manewru. Zbyt krótka droga prowadzi do tzw. zajechania drogi kierującemu pojazdem wyprzedzanym. Dokonując tej oceny, należy brać pod uwagę nie tylko obecność pojazdów na drodze, ale i innych użytkowników. Kierowca pojazdu wyprzedzającego, przed rozpoczęciem manewru wyprzedzania, musi brać pod uwagę istniejącą sytuację na drodze i dopiero po jej rozeznaniu i upewnieniu się, że istnieją ku temu warunki, może przystąpić do wyprzedzania. "Wyprzedzający - jak zaznaczył Sąd Najwyższy - musi mieć absolutną pewność, że na widocznym i wolnym odcinku drogi zdoła wyprzedzić jadący wolniej pojazd. Powinien przy tym uwzględnić panujące warunki drogowe, stan pogody, szerokość jezdni, utrudnienia w ruchu itp." (wyr. SN z dnia 18 lipca 1972 r., V KRN 256/72 (w:) R.A. Stefański, Przestępstwa i wykroczenia..., poz. 302). ( za Komentarz do art. 24 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ) .

Zgodnie natomiast z treścią art. 24 ust 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. , poz. 1137 ze zm. ) zabrania się wyprzedzania pojazdu silnikowego jadącego po jezdni na skrzyżowaniu, z wyjątkiem skrzyżowania o ruchu okrężnym lub na którym ruch jest kierowany. Chodzi o jakiekolwiek skrzyżowanie, niezależnie od tego, czy droga jest z pierwszeństwem przejazdu, czy podporządkowana. Słusznie Sąd Najwyższy zauważył, że: „Prawdą jest, co dostrzegł zresztą Sąd Rejonowy, iż znak ten sygnalizuje skrzyżowanie z drogą podporządkowaną po prawej stronie, podczas gdy skrzyżowanie to ma charakter dwustronny. Należy jednak zauważyć, że każdy znak sygnalizujący skrzyżowanie, bez względu na to, jaki ma mieć charakter, oznacza zakaz podejmowania w jego obrębie manewru wyprzedzania" (pro wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1999 r., V KKN 47/98, niepubl.). Zakaz wyprzedzania pojazdu, a nie innego uczestnika ruchu, obowiązuje na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejścia, na którym ruch jest kierowany (art. 26 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ), na przejeździe dla rowerzystów i bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejazdu, na którym ruch jest kierowany (art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym), na przejeździe kolejowym i bezpośrednio przed nim (art. 28 ust. 3 pkt. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ), na przejeździe tramwajowym i bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejazdu, na którym ruch jest kierowany (art. 28 ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ). ( za Komentarz do art. 24 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ) .

Oskarżony K. Z. wykonał ten manewr wyprzedzania w miejscu niedozwolonym w obrębie skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...) . Ponadto nie upewnił się czy ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania bez utrudnienia komukolwiek ruchu. Należy wskazać iż tego dnia warunki drogowe były złe , jezdnia mokra i śliska zaś widoczność ograniczała mgła do odległości ok. 150 m .

Ponadto należy stwierdzić iż w wyniku tego zdarzenia kierowca samochodu marki R. (...) nr rej. (...) M. G. doznała obrażeń ciała w postaci urazu jamy brzusznej z uszkodzeniem śledziony oraz pourazowym uszkodzeniem-przedziurawieniem jelita cienkiego w odcinku początkowym oraz jelita grubego - kątnicy, złamania żeber IV, V i IX po stronie lewej, złamania kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, rany szarpanej okolicy biodrowej prawej oraz złamania wyrostka kłykciowego kości łokciowej lewej ze zwichnięciem w stawie łokciowym, skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu ( k. 40-41 ) .

Należy wskazać iż oskarżony K. Z. przyznał się do popełnienia tego czynu , zaś przedstawiona przez niego wersja wydarzeń ściśle koresponduje z zeznaniami świadków M. G. ( k.29-30 i k. 115-116) i J. M. ( k.38 i k. 116).

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina K. Z. co do popełnienia przez niego czynu opisanego w pkt. 1 wyroku nie budzą wątpliwości.

Natomiast przepis art. 244 k.k. stanowi, iż karze podlega ten kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. Przedmiotem ochrony jest respektowanie orzeczeń sądowych ustanawiających określony rodzaj zakazu lub nakazu Według SN: „Przedmiotem ochrony przepisu art. 244 k.k. jest orzeczenie każdego sądu (cywilnego, administracyjnego lub karnego), zawierające zakaz określonej w nim działalności, także innej niż gospodarcza” (postanowienie SN z dnia 26 lutego 2004 r., I KZP 47/03, OSNKW 2004, nr 3, poz. 35). Zdaniem Marka tak daleko idące rozszerzenie zakresu penalizacji na podstawie art. 244 k.k. jest dyskusyjne (Marek, Komentarz, s. 534). Zachowanie sprawcze polega na nierespektowaniu orzeczeń sądu dotyczących orzeczonego przez sąd zakazu, obowiązku lub nakazu bądź też niewykonywaniu zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. W doktrynie istniała wątpliwość, czy w art. 244 kryminalizowane jest tylko nieprzestrzeganie zakazów stanowiących środki karne określone w art. 39 k.k., czy także nieprzestrzeganie zakazów orzekanych przez sąd na innej podstawie prawnej. Jak zauważył Marek "należy przychylić się do szerszej interpretacji, gdyż wąskie rozumienie zakazów (...) nie wynika z brzmienia art. 244, który ma na celu karnoprawną ochronę respektowania orzeczeń sądowych w zakresie określonym w tym przepisie" (Marek, Komentarz, s. 534).Podmiotem tego przestępstwa może być osoba, wobec której sąd orzekł środek karny w postaci zakazu zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową lub obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, oraz osoby, które nie wykonują zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany (por. art. 197-199 k.k.w. co do wykonania podania wyroku do publicznej wiadomości). Marek podnosi, że odpowiedzialności karnej podlega także ten, kto współdziała w naruszeniu zakazu sądowego, np. dyspozytor dopuszczający do prowadzenia pojazdu przez osobę pozbawioną prawa jazdy (Marek, Komentarz, s. 523). „Ze względu na to, że orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia (art. 43 § 2 k.k. i art. 29 § 3 k.w.) do przypisania oskarżonemu przestępstwa określonego w art. 244 k.k., a polegającego na umyślnym niezastosowaniu się do tego zakazu, niezbędne jest przede wszystkim ustalenie, iż w chwili czynu miał on świadomość faktu uprawomocnienia się orzeczenia skazującego” (wyrok SN z dnia 17 stycznia 2003 r., WA 75/02). ( za Marek Mozgawa Komentarz do art. 244 Kodeksu karnego ) .

W powyższej sprawie oskarżony K. Z. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 244 k.k. albowiem w dniu 22 października 2013 roku w msc. K., woj. (...) kierował samochodem m-ki O. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie II Wydział Karny z dnia 30 lipca 2013 roku sygn. akt II W 433/13 środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym . Tym samym oskarżony K. Z. wypełnił wszystkie znamiona czynu z art. 244 k.k. opisanego w pkt. 2 wyroku . Znamiona tego czynu są spełnione, gdy zakaz, do którego sprawca nie stosuje się, został orzeczony przez sąd prawomocnie, co wymaga ustalenia świadomości sprawcy, co do uprawomocnienia się orzeczonego zakazu (tak wyrok Sądu Najwyższego z 17 stycznia 2003 r., WA 75/02, OSNKW 2003, nr 5-6, poz. 44). Niewątpliwym jest iż oskarżony K. Z. wiedział o orzeczonym wobec niego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie II Wydział Karny z dnia 30 lipca 2013 roku sygn. akt II W 433/13 środku karnym zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy . Wynika to wprost z wyjaśnień oskarżonego K. Z. w których przyznał iż był obecny ogłoszeniu tego wyroku . Należy wskazać iż dyspozycję art. 244 k.k. wyczerpuje ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu, który obowiązuje od daty uprawomocnienia się wyroku, bez względu na to, czy i kiedy zrealizuje obowiązek zwrotu dokumentu i bez względu także na tok postępowania wykonawczego ( tak wyrok Sądu Najwyższego z 11 marca 2004 r., III KK 341/03, Prok. i Pr. 2004, nr 10, poz. 3). Ponieważ przestępstwo z art. 244 k.k. może być popełnione jedynie z winy umyślnej, do jego przypisania konieczne jest ustalenie, że sprawca, nie stosując się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów, miał świadomość jego prawomocności, od której, w myśl art. 43 § 2 k.k., ów zakaz obowiązuje ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2004 r., III KK 341/03, Prok. i Pr. 2004, nr 10, poz. 3). Tym samym oskarżony K. Z. doskonale wiedział iż w 22 października 2013 r. kierował pojazdem mechanicznym– samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) pomimo obowiązującego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu. Okoliczności które wskazał oskarżony K. Z. w swoich wyjaśnieniach nie znalazły potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym zwłaszcza w dokumentach znajdujących się w aktach kierowcy K. Z. ( k. 227 -298 ).

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego K. Z. co do popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu z art. 244 k.k. opisanego w pkt. 2 wyroku nie budzą wątpliwości.

Wymierzając oskarżonemu K. Z. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra jakim bezpieczeństwo w ruchu drogowym , oraz skutki jakie to zdarzenie drogowe spowodowało , ponadto oskarżony kierował pojazdem mechanicznym mimo orzeczonego wobec niego prawomocnym wyrokiem pojazdów mechanicznych kat. B w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy co winno się spotkać z właściwą i surową represją karną .

Okolicznością obciążająca jest fakt iż oskarżony K. Z. był karany ( k. 302 ) .

W powyższej sprawie Sąd nie stwierdził istnienia żadnych okoliczności łagodzących wobec oskarżonego K. Z. .

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu K. Z. : za czyn opisany w pkt. 1 wyroku stanowiący przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt. 2 wyroku stanowiący przestępstwo z art. 244 . karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd orzekł w pkt. 3 wyroku wobec oskarżonego K. Z. karę łączną biorąc za podstawę kary pozbawienia wolności orzeczone w punkcie 1 i 2 wyroku i wymierzył oskarżonemu K. Z. karę łączną 1 ( jednego ) roku i 10 ( dziesięciu ) miesięcy pozbawienia wolności.

Orzeczona wobec oskarżonego K. Z. kara łączna 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Winna spełnić wobec oskarżonego funkcję wychowawczą i powstrzymać go w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Należy zauważyć iż tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może skłonić oskarżonego K. Z. do refleksji nad swoim zachowaniem i powstrzymać ich od popełnienia w przyszłości podobnych przestępstw. Kara ta winna spełnić przede wszystkim wobec oskarżonego funkcję represyjną . Na wymiar kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego K. Z. miał przede wszystkim sposób jego działania oraz skutki jakie jego czyny spowodowały . Dlatego wymierzona wobec oskarżonego K. Z. kara łączna 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności w powyższym przypadku wina przede wszystkim na pierwszym miejscu zrealizować dyrektywę prewencji ogólnej izolując oskarżonego K. Z. od społeczeństwa dla którego stanowi niewątpliwe duże zagrożenie .

Sąd orzekł wobec oskarżonego K. Z. na podstawie art. 42 § 1 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt. 1 wyroku zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 ( sześciu ) lat . Należy zauważyć ,że stwarzanie zagrożenia, jakie prowadzenie pojazdu przez sprawcę mogłoby spowodować w przyszłości, jest przesłanką orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów z art. 42 § 1 k.k. . Nie jest to przesłanka konieczna (na co wskazuje zwrot „w szczególności”), a jedynie wskazanie sądowi, że w takich wypadkach istnieje szczególna potrzeba orzeczenia fakultatywnego wszak co do zasady zakazu. Stopień zagrożenia należy oceniać na podstawie okoliczności danego przypadku, rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa, okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa, stopień poczucia odpowiedzialności ( pro wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1982 r., V KRN 106/82, OSNPG 1982, nr 8, poz. 108) . Przesłanką orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów wobec sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji nie jest samo naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu, gdyż zaistnienie okoliczności należących do znamion przestępstwa nie może być wystarczającą podstawą orzeczenia środka karnego (por. R. A. Stefański, Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 1989 r., V KRN 195/89, Probl. Praw. 1990, nr 10-12, s. 159). Z zachowania sprawcy musi wynikać wniosek, że lekceważy on zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1988 r., OSNPG 1989, poz. 52 ). Oskarżony został skazany za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji , a z okoliczności popełnienia przez oskarżonego tego czynu ,a zwłaszcza skutków jakie doznała pokrzywdzona wynika , iż prowadzenie przez niego pojazdów zagraża bezpieczeństwu w komunikacji , dlatego Sąd orzekł ten środek karny. Sąd uznał ponadto , iż okres 2 lat jest wystarczający dla spełnienia roli represyjnej wobec oskarżonego. Tylko ten środek karny spełni wobec oskarżonego funkcję prewencyjną i wychowawczą oraz zapobiegnie powrotowi do przestępstwa .

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazał zwrócić J. M. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych ( k. 87 ) pod poz. 1 .

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego K. Z. na rzecz oskarżyciela posiłkowej M. G. kwotę 3500 zł ( trzy tysiące pięćset złotych ) tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonego K. Z. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę dochody oskarżonego .

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.