Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Anna Ogińska - Łągiewka

Protokolant Anna Szwed

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2015 roku w Warszawie

sprawy z powództwa C. G.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda C. G. kwotę 5.791,46 (pięć tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt jeden 46/100) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 17 lipca 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda C. G. kwotę 1.534,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 2404/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 września 2013 r. powód C. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 9.225,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 13 czerwca 2013 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ samochód marki C. o nr rej. (...), którego właścicielem jest powód. Pojazd sprawcy był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych OC u pozwanego. Powód wskazał, że wysokość powstałej szkody wynosi 16.039,53 zł. Pozwany wypłacił z tytułu odszkodowania kwotę 6.813,67 zł. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy ustaloną przez powoda wysokością szkody, a kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela z tytułu odszkodowania (pozew k. 1-3).

W odpowiedzi na pozew z dnia 5 listopada 2013 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że przyznane odszkodowanie nie może przewyższać wartości szkody, a co za tym idzie wypłacona kwota 6.813,67 zł w pełni kompensuje skutki zdarzenia drogowego z dnia 13 czerwca 2013 r. (odpowiedź na pozew k. 15-16).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 czerwca 2013 r. doszło do kolizji drogowej w której uszkodzeniu uległ samochód marki C. o nr rej. (...), będący własnością C. G.. Sprawcą kolizji był R. Z. kierujący samochodem M. (...) o nr rej. (...). Pojazd sprawcy był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych OC u pozwanego. W wyniku kolizji w samochodzie C. uszkodzone zostały drzwi prawe przednie i tylne oraz błotnik prawy (bezsporne).

Powód zgłosił powstanie szkody w pozwany towarzystwie. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, pozwany ustalił na podstawie sporządzonego kosztorysu, wysokość szkody na kwotę 6813,67 zł i odszkodowanie w takiej kwocie wypłacił powodowi. Ustalając wysokość szkody pozwany zastosował urealnienie na części zamienne C. w wysokości 60 % (druk zgłoszenia szkody k. 44-46, decyzja o przyznaniu odszkodowania k. 47).

Biegły sądowy ustalił, że rzeczywiste koszty naprawy pojazdu C. nr rej. (...) w związku ze szkodą z dnia 13 czerwca 2013 r. wynosiły 12.605,13 zł z VAT, 10.248,07 zł netto (ustna opinia biegłego k. 220-221, 207-233).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o załączone do akt sprawy i wskazane wyżej dokumenty, których autentyczność, w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, nie budziła żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na pisemnej i ustnej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. W pierwszej opinii pisemnej biegły stwierdził, że rzeczywiste koszty naprawy pojazdu C. nr rej. (...) w związku ze szkodą z dnia 13 czerwca 2013 r. wynosiły 11.313,98 zł z VAT (9.198,36 zł netto). Powód zakwestionował opinię biegłego w zakresie przyjętej stawki roboczogodziny za prace naprawcze przy pojeździe, wskazując że biegły nie wskazał na jakiej podstawie przyjął stawkę 100 zł. Ponad to stwierdził, że w kosztorysie naprawy, nie zostały uwzględnione następujące pozycje, które był niezbędne do dokonania naprawy samochodu: demontaż błotnika, koszt wymiany wewnętrznej folii ochronnej drzwi, klej do szyb, koszt sprawdzenia geometrii osi przedniej, koszt użycia lakieru metalizowanego oraz demontaż części potrzebnych do cieniowania błotnika (pismo powoda z 23 kwietnia 2014 r. k. 97-99).

Do zarzutów powoda biegły odniósł się w pisemnej opinii uzupełniającej wydanej po dokonaniu oględzin pojazdu marki C.. Biegły stwierdził, że rzeczywiste koszty naprawy samochodu w związku ze szkodą z dnia 13 czerwca 2013 r. wynosiły 11.408,89 zł z VAT (9.275,52 zł netto). Biegły wskazał, że w samochodzie zostały zamontowane oryginalne części dla nadwozia z 2005 r. Ocenił, że drzwi prawe przednie i tylne były naprawiane i malowane. Biegły wykonał kompletację części samochodu zgodnie z systemem kalkulacji autoryzowanego salonu naprawczego. Wartość części zamiennych została określona na czerwiec 2013 r. Były to części oryginalne, ponieważ brak było informacji, że w samochodzie były zamontowane części inne niż oryginalne części z 2013 r. Biegły wyjaśnił, że zastosował stawkę za prace blacharsko-lakiernicze w wysokości 100 zł, ponieważ taka średnia stawka obowiązywała w zakładach naprawczych w W. i okolicach w 2013 r. Biegły nie uwzględnił lakierowania błotnika tylnego prawego, ponieważ na dokumentacji zdjęciowej nie było uszkodzenia tego elementu. Biegły wyjaśnił, że różnica wartości kalkulacji powoda wynika przede wszystkim z różnicy wartości drzwi przednich prawych. Wskazał, że brak jest dowodu z którego wynikałoby, że drzwi te były wymienione, a następnie powtórnie uszkodzone i naprawione (pisemna opinia uzupełniająca biegłego k. 166-175).

Powód zakwestionował pisemną opinię uzupełniającą biegłego w zakresie przyjętej stawki roboczogodziny za prace naprawcze przy pojeździe na poziomie 100 zł. Ponad to stwierdził, że biegły nie uwzględnił w kosztorysie następujących czynności naprawczych: czynności związanych z naprawą błotnika, wymiany wewnętrznej folii ochronnej drzwi, wklejenia szyby bocznej, oraz lakierowania lakierem metalizowanym (pismo powoda z 9 marca 2015 r. k. 184-186).

W ustnej uzupełniającej opinii i sporządzonej na jej podstawie kalkulacji biegły ocenił, że rzeczywiste koszty naprawy pojazdu C. wynosiły 12.605,13 zł z VAT (10.248,07 zł netto). Biegły wyjaśnił sposób kalkulacji jednostek czasowych dla wykonania poszczególnych elementów naprawy. W ustnej uzupełniającej opinii i sporządzonej na jej podstawie kosztorysie biegły uwzględnił czynności zdjęcia i wbudowania błotnika (uzupełniająca opinia ustana k. 220-221, 207-233).

Ustna uzupełniająca opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony postępowania. Ustalając koszt przywrócenia stanu poprzedniego samochodu C. po kolizji z dnia 13 czerwca 2013 r. Sąd oparł się na ustnej uzupełniającej opinii biegłego i sporządzonym na jej postawie kosztorysie. Opinia ta – łącznie z materiałem przedstawionym w opiniach pisemnych zawierała szczegółowe wyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla ustalenia wartości szkody. W powołanej opinii biegły wyjaśnił wszystkie wątpliwości podnoszone przez powoda oraz wskazał na podstawy na których oparł swoje wnioski. Opinia biegłego, łącznie z opiniami uzupełniającymi była zupełna oraz zawierała logiczne wnioski, dlatego też Sąd wykorzystał ją ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Stosownie zaś do art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Natomiast zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. nr 124, poz. 1152 ze zm.). Stosownie do art. 34 ust. 1 powołanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy).

W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a zakład ubezpieczeń z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania winien wypłacić odszkodowanie w pełnej wysokości, tj. odpowiadającej rozmiarom wyrządzonej szkody. Poszkodowany może zatem domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (zakładu ubezpieczeń) odszkodowania obejmującego koszty prac naprawczych, w wyniku których uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem oraz kosztów części zamiennych niezbędnych do dokonania naprawy. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., (sygn akt III CZP 32/03, Monitor Prawniczy z 2004, nr 2, s. 81) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu ww. orzeczenia wskazał jednoznacznie, że kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Wskazać przy tym należy, że w orzecznictwie dominuje stanowisko, iż roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., sygn. akt V CKN 1273/00, LEX nr 55515, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 lutego 2007 r., sygn akt I ACa 1179/06, LEX nr 298601).

Wskazać należy, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odszkodowania wynika wprost z art. 363 k.c. Szkoda powstaje w chwili wypadku, a w konsekwencji - obowiązek jej naprawienia powstaje w tym samym momencie. W niniejszej sprawie bezspornym było, że powód w wyniku kolizji z dnia 13 czerwca 2013 r. poniósł szkodę – uszkodzeniu uległ należący do niego pojazd marki C. o nr rej. (...). Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialność za szkodę powstałą w wyniku kolizji. Sporna między stronami postępowania była jedynie wysokość należnego odszkodowania. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, że wysokość szkody w pojeździe powoda wynosiła 12.605,13 zł z VAT (10.248,07 zł netto). Pozwany z tytułu odszkodowania za zgłoszoną szkodę wypłacił powodowi kwotę 6.813,67 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.791,46 zł, która odpowiada różnicy w wysokości szkody jaką poniósł powód, a kwocie odszkodowania wypłaconej przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z powołanym przepisem, dłużnik opóźniający się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego jest zobowiązany do uiszczenia odsetek za czas opóźnienia. Opóźnienie się w spełnieniu świadczenia powstaje, jeżeli dłużnik nie spełnia go w czasie właściwym. W niniejszej sprawie Sąd ustalił dzień początkowy biegu terminu odsetek na dzień 17 lipca 2013 r. i od tej daty zasądził odsetki, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, ponieważ żądana przez powoda kwota przewyższała wysokość szkody jaką poniósł on w związku ze zdarzeniem z 13 czerwca 2013 r., a za które ponosi odpowiedzialność pozwany. Zgodnie z powołanym już art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania winien wypłacić odszkodowanie w pełnej wysokości, tj. odpowiadającej rozmiarom wyrządzonej szkody. Odszkodowanie nie może prowadzić do nadmiernego wzbogacenia poszkodowanego. W konsekwencji, żądanie wypłaty odszkodowania ponad poniesioną szkodę podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie II wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Zgodnie z powołanym przepisem, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W niniejszej sprawie żądanie powoda zostało uwzględnione w części, dlatego Sąd stosunkowo rozdzielił koszty między stronami, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.534,00 zł, o czym orzeczono w punkcie III wyroku.