Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant sekr. sąd. M. O.

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę kwoty 12.576 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia kwotę 8800 zł (osiem tysięcy osiemset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 570 zł (pięćset siedemdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami:

a) od kwoty 50 zł (pięćdziesiąt złotych) od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty,

b) od kwoty 520 zł (pięćset dwadzieścia złotych) od dnia 20 lutego 2015 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  obciąża pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 1506,48 zł (jeden tysiąc pięćset sześć złotych czterdzieści osiem groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych;

5.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1498,66 zł (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 143/13

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 8 lutego 2013 roku skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W., powód R. K. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 10 100 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty, w tym kwotę 8 700 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 1 400 złotych tytułem odszkodowania za koszty leczenia, dojazdów i pomocy osób trzecich. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w wyniku wypadku drogowego z dnia 16 września 2012 roku powód doznał obrażeń ciała: wstrząśnienia mózgu, urazu prawego stawu biodrowego, urazu prawego stawu kolanowego, stłuczenia stawu barkowego, stłuczenia kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, który uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił powodowi kwotę 5 200 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 400 złotych tytułem odszkodowania. Po wypadku pomimo podjętego leczenia powodowi nadal towarzyszą nawracające zawroty i bóle głowy, ból prawej strony ciała, problemy z koncentracją i skupieniem uwagi. Nadto u powoda zdiagnozowano zespół stresu pourazowego. W ocenie powoda wypłacone na jego rzecz świadczenia nie spełniają kompensacyjnej roli, zatem uzasadnione jest wystąpienie z dalszymi roszczeniami. Żądanie pozwu w zakresie odsetek ustawowych od dnia 10 grudnia 2012 roku uwzględnia 30 dniowy termin na likwidację szkody.

(pozew k. 2-4, pełnomocnictwo 5, oświadczenia pełnomocnika powoda k. 233-234, k. 253)

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 marca 2013 roku pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od udzielonych pełnomocnictw procesowych. Pozwany podniósł, że przyjął odpowiedzialność gwarancyjną za szkodę powoda, przyznając mu na etapie postępowania likwidacyjnego: 5 200 złotych zadośćuczynienia oraz 400 złotych tytułem odszkodowania za koszty leczenia. Pozwany podniósł również, iż nie wszystkie schorzenia zgłaszane przez powoda w okresie powypadkowym pozostawały w związku ze zdarzeniem szkodzącym i nie mogą one stanowić podstawy do oceny negatywnych następstw dla zdrowia powoda. Zakwestionowano także konieczność zapewnienia powodowi pomocy osób trzecich, nie wykazano, bowiem iż powód po wyjściu ze szpitala takiej szczególnej opieki potrzebował. Pozwany zakwestionował też wytoczone powództwo co do wysokości żądania. W jego ocenie wypłacona kwota tytułem zadośćuczynienia stanowi sumę adekwatną do krzywdy powoda. Podobnie świadczenia wypłacone z tytułu odszkodowania całkowicie skompensowały uszczerbek powoda związany z przebytym urazem. Pozwany podniósł także, iż w sytuacji ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek ustawowych od chwili wyrokowania.

(odpowiedź na pozew k. 19-24, pełnomocnictwo k. 25, odpis KRS k. 27-37)

W piśmie procesowym z dnia 5 marca 2015 roku pełnomocnik powoda rozszerzył żądanie pozwu w ten sposób, że ostatecznie wniósł o zasądzenie kwoty 12 576 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty, w tym kwoty 8 800 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 3 776 złotych odszkodowania za poniesione koszty leczenia i koszty opieki osób trzecich. W uzasadnieniu podniósł, że rozszerzenie powództwa jest uzasadnione stopniem doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu. Leczenie powoda trwa nadal i nie sposób określić jak długo będzie trwać.

(pismo pełnomocnika powoda k. 212-213)

W piśmie z dnia 9 kwietnia 2015 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości, także w rozszerzonym zakresie, wskazując, iż wysokość zadośćuczynienia za krzywdę nie może stanowić wyliczenia matematycznego opartego wyłącznie o orzeczony uszczerbek na zdrowiu. W ocenie pozwanego, przyznanie powodowi żądanej przez niego kwoty zadośćuczynienia prowadziłoby do jego nieuzasadnionego wzbogacenia. W zakresie żądanego odszkodowania, w ocenie strony pozwanej nie zostało ono udowodnione. Nie ma nadto podstaw do żądania odsetek od dnia 10 grudnia 2012 roku w zakresie kosztów leczenia, skoro te koszty nie zostały przez powoda w tym terminie poniesione.

(pismo pełnomocnika pozwanego k. 217-218)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 września 2012 roku w Ł., na wysokości posesji nr (...) ulicy (...), kierujący samochodem marki O. (...) o nr rej (...) D. G. nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy, nie ustąpił pierwszeństwa i doprowadził do zderzenia z kierującym rowerem marki A., R. K.. Sprawca zdarzenia objęty był w tej dacie ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

(bezsporne, kserokopia notatki K. w Ł. w załączonych aktach szkody – koperta nr 63, kserokopia odpisu wyroku k. 8)

Bezpośrednio po wypadku powód został przewieziony karetką pogotowia ratunkowego do Szpitala im. (...) w Ł., gdzie po wykonaniu badań rtg biodra i kolana prawego, a także tomografii komputerowej głowy i odcinka szyjnego kręgosłupa, rozpoznano u niego uraz uogólniony, wstrząśnienie mózgu. Po trzydniowej hospitalizacji w Klinice (...) powód został wypisany do domu, z zaleceniem kontroli w poradni neurologicznej. Po wypadku powód był konsultowany neurologicznie, psychologicznie i ortopedycznie, oraz leczył się m.in. z powodu bólów kręgosłupa szyjnego i piersiowo – lędźwiowego. W 2013 roku po rozpoznaniu u powoda rozmiękania chrząstki stawowej stawu kolanowego, podawano mu w poradni ortopedycznej kwas hyaluronowy do stawu.

(karta informacyjna k. 38-39, historia choroby k. 40, karta informacyjna k. 41-42, opis konsultacji neurologicznych k. 46, 48, opis konsultacji ortopedycznej k. 49, historia choroby k. 58-61, kserokopie: opis wizyty neurologicznej k. 9, opis konsultacji psychologicznej k. 10, historia choroby k. 127-131, skierowanie k. 130)

W aspekcie neurologicznym w wyniku wypadku z dnia 16 września 2012 roku powód doznał powierzchownego urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu. Wypadek z dnia 16 września 2012 roku pod względem neurologicznym nie spowodował u powoda uszczerbku na zdrowiu. Powód nie wymagał też pomocy i opieki osób trzecich w związku z doznanymi w zdarzeniu urazami. Koszt leczenia przeciwbólowego i przeciwlękowego powoda to 50 złotych. Z powodu krwawienia z dolnego odcinka przewodu pokarmowego, po miesiącu zalecono odstawienie leków. Rokowania co do stanu zdrowia powoda z przyczyn neurologicznych są dobre.

(pisemna opinia biegłej neurolog J. B. k. 189-192, ustna opinia uzupełniająca k. 252)

Z ortopedycznego punktu widzenia powód na skutek zdarzenia z dnia 16 września 2012 roku doznał chondromalacji (rozmiękania) chrząstki stawowej stawu rzepkowo-udowego prawego po jego stłuczeniu. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda spowodowany tym urazem wynosi 3 %. Cierpienia fizyczne powoda związane z uszkodzeniem chrząstki stawowej były przewlekłe, okresowo nasilające się. Uraz kolana spowodował miernego stopnia utrudnienia w pełnym obciążaniu prawej kończyny dolnej (zwłaszcza przy chodzeniu na długi dystans, połączonym z dźwiganiem ciężarów, długotrwałym uprawianiu sportów wymagających biegania i skakania). Leczenie przedmiotowego urazu nie zostało zakończone, utrzymują się objawy chonodromalacji rzepki. Uraz wymagał poddania się przez powoda iniekcji preparatu kwasu hyaluronowego (raz w roku w postaci czterech iniekcji w odstępach tygodniowych). Koszt takiej kuracji w kwocie 520 zł obejmuje 4-krotne iniekcje. Zabiegi rehabilitacyjne powód mógł odbywać bezpłatne w ramach NFZ. Leczenie ortopedyczne powoda nie było szczególnie uciążliwe, nie powodowało komplikacji. U powoda nie wystąpiły objawy świadczące o pogorszeniu stanu zdrowia w następstwie urazu. Powód nie wymagał pomocy osób trzecich po wypadku. (pisemna opinia biegłego ortopedy J. F. k. 206-28, ustna opinia uzupełniająca k. 234-235)

W wyniku wypadku u powoda wystąpiły objawy zespołu stresu pourazowego, które trwały przez okres 2 miesięcy, a następnie uległy stopniowemu wygaszeniu. Obecnie występują u niego pojedyncze objawy neurotyczne związane z wypadkiem. Pod względem psychiatrycznym, stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda po wypadku wynosi 4 %. Po wypadku wystąpiły u powoda zaburzenia adaptacyjne, które ograniczyły jego funkcjonowanie osobiste, społeczne i towarzyskie oraz spowodowały istotne cierpienie w sferze psychicznej. Objawy te utrzymywały się przez ok. 2 miesiące, później wraz z leczeniem ich nasilenie malało. Powód nie wymagał opieki osób trzecich. Rokowania na przyszłość w aspekcie psychiatrycznym są dobre.

(pisemne opinie biegłej psychiatry K. K. (1) k. 79-82, 122-124, ustna opinia uzupełniająca biegłej k. 236, pisemna opinia sądowo-psychologiczna biegłego T. K. k. 107-109)

Poczucie krzywdy potęgował u powoda fakt, iż na ok. miesiąc od wypadku miał wyznaczoną datę ślubu. Powód z uwagi na towarzyszący mu ból i ograniczenia w poruszaniu się, samodzielnie nie mógł zajmować się niespełna dwuletnim dzieckiem. Nadto po wypadku stał się bardziej nerwowy. Powód nadal odczuwa dolegliwości związane z urazem nogi.

(zeznania świadka K. K. (2) k. 73)

Pełnomocnik powoda w dniu 9 listopada 2012 roku zgłosił (...) Spółce Akcyjnej w W. szkodę, żądając wypłaty: 40 000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 3 000 złotych tytułem odszkodowania.

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powodowi kwotę 5 200 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 400 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia. O podjętych decyzjach i zakończeniu sprawy pełnomocnik powoda poinformowany został pismami z dnia 23 listopada 2012 roku oraz 16 stycznia 2013 roku.

(zgłoszenie szkody, decyzje pozwanego z dn. 23.11.2012 r. oraz 16.01.2013 r – załączone akta szkody koperta nr 63, bezsporne)

Po wypadku powód poniósł koszty: w dniu 17 listopada 2012 roku w wysokości 150 zł tytułem zapłaty za konsultację ortopedyczną, w dniu 6 listopada 2012 roku w wysokości 150 zł tytułem zapłaty za konsultację neurologiczną, w dniu 29 listopada 2012 roku w wysokości 2250 zł tytułem zapłaty za zabiegi fizykoterapeutyczne, w dniu 26 października 2012 roku w wysokości 100 zł tytułem zapłaty za konsultację psychologiczną.

(kserokopie rachunków k. 11-15)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich dokumentacji medycznej i jej kserokopii, opinii biegłych z zakresu neurologii, ortopedii, psychologii i psychiatrii, oraz zeznań świadka K. K. (2). Stan faktyczny na podstawie kserokopii dokumentów ustalono na podstawie przepisu art. 308 k.p.c.

Sąd pominął zeznania świadka K. K. (2) w tej części gdy wskazywała na zakres koniecznej opieki dla powoda po wypadku, gdyż ustalenia stanu faktycznego w tym zakresie wymagały wiadomości specjalnych – w tym przypadku z zakresu lekarzy danej specjalności.

Sąd pominął też dowód z zeznań powoda, gdyż prawidłowo wezwany na termin rozprawy /k. 237/ pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania, nie stawił się i nie usprawiedliwił swojej nieobecności.

Opinie powołanych biegłych są spójne, logiczne i stanowią pełnowartościowe źródło wiedzy specjalistycznej. Są one zupełne i wyczerpujące.

Po złożeniu przez biegłych opinii uzupełniających nie były one kwestionowane przez strony reprezentowane przez zawodowych pełnomocników. Nie żądano także dalszego uzupełnienia opinii.

Odnosząc się do opinii sądowo-psychiatrycznej sporządzonej przez biegłą K. K. (1), wskazać należy, iż Sąd podziela stanowisko biegłej o braku konieczności korzystania przez powoda z pomocy osób trzecich po wypadku. Biegła wyjaśniła, że taka potrzeba istnieje po stronie osób z głębokimi uszkodzeniami mózgu, a nie w przypadku osoby cierpiącej na zaburzenia adaptacyjne. Także pozostali biegli lekarze w zakresie swych specjalności wykluczyli potrzebę korzystania z pomocy innych osób przez powoda. Z tych względów Sąd pominął stwierdzenie zawarte w opinii biegłego psychologa, że powód był niezdolny do samodzielnego funkcjonowania przez okres 2 miesięcy, zwłaszcza, że biegły wskazał tylko na celowość wsparcia osób trzecich dla powoda, a nadto opinia tego biegłego służyć miała głównie dla wydania opinii i ustaleniu następstw wypadku dla powoda w aspekcie psychiatrycznym.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W sprawie bezspornym jest, że sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie, a także okoliczności wypadku. Spór koncentrował się zatem wokół zakresu obrażeń ciała odniesionych przez powoda w wyniku przedmiotowego zdarzenia oraz wysokości szkody, a w konsekwencji wysokości świadczeń rekompensujących jej zakres.

Według art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Również zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę.

Przepis art. 445 § 1 k.c. przewiduje m.in., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia.

Przez tę "odpowiednią" sumę należy rozumieć kwotę pieniężną, której wysokość utrzymana jest w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa oraz dostosowaną do okoliczności konkretnego wypadku. Jednym z kryteriów określających "odpowiedniość" zadośćuczynienia jest jego kompensacyjny charakter (wyrok SN z 15 lutego 2006 r., IV CK 384/05, opubl. w LEX nr 190756, wyrok SN z 6 czerwca 2003 r., IV CKN 213/01, opubl. w LEX nr 141396). Oznacza to, że przyznana poszkodowanemu kwota powinna stanowić realną wartość ekonomiczną w odniesieniu do doznanej krzywdy, nie będąc przy tym jedynie wartością symboliczną, jak i nie stanowiąc źródła bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego (wyrok SN z 28 września 2001 r., III CKN 427/00, opubl. w LEX nr 52766 oraz wyrok SA w Lublinie, I ACa z 29 września 2005 r., 510/05, opubl. w (...)).

Przy oznaczeniu zakresu wyrządzonej krzywdy należy wziąć pod uwagę rodzaj naruszonego dobra, zakres (natężenie i czas trwania) naruszenia, trwałość skutków naruszenia i stopnień ich uciążliwości ( por. wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, LEX nr 327923; wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSN 1981, Nr 5, poz. 81; wyrok SN z 9 stycznia 1978 r., IV CR 510/77, OSN 1978, Nr 11, poz. 210). Na pojęcie krzywdy składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych (wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027).

Kryterium pozwalającym na pewną obiektywizację rozmiaru doznanej szkody może być w niniejszej sprawie stopień długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda wynoszący łącznie 7% z uwagi na ortopedyczne i psychiatryczne następstwa. W następstwie wypadku z dnia 16 września 2012 roku powód doznał powierzchownego urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu. Następstwem zdarzenia jest tez chondromalacja chrząstki stawowej stawu rzepkowo-udowego prawego po jego stłuczeniu. Nadto u powoda po wypadku wystąpiły objawy zespołu stresu pourazowego, a obecnie występują u niego pojedyncze objawy neurotyczne związane z wypadkiem. Rokowanie, co do stanu zdrowia powoda na przyszłość, pod względem psychiatrycznym i neurologicznym, jest dobre, zaś ortopedyczne następstwa wypadku nie są jednoznaczne. Uzależnione są one od ewentualnych postępów choroby chrząstki stawowej, choć dotychczas stan zdrowia powoda nie uległ pogorszeniu. Leczenie ortopedyczne nie było szczególnie uciążliwe i nie powodowało komplikacji.

Uwzględniając zarówno rodzaj i rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, jak też dyrektywę przyznawania umiarkowanego zadośćuczynienia, w ocenie Sądu odpowiednie zadośćuczynienie stanowi kwota 14.000 złotych. Uwzględniając dokonaną na rzecz powoda przez pozwane towarzystwo wcześniejszą wypłatę świadczenia w kwocie 5 200 złotych, Sąd ostatecznie zasądził na rzecz powoda kwotę 8 800 złotych tytułem dalszego zadośćuczynienia.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne, protezy, kule, wózek inwalidzki itp.), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia (por. np. orz. SN z 21.5.1973 r., II CR 194/73, OSP 1974, Nr 4, poz. 83) oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (np. przejazdów, wyżywienia). Powód w związku z wypadkiem poniósł koszt zakupu leków przeciwbólowych i przeciwlękowych, których miesięczny koszt biegła neurolog oszacowała na kwotę 50 złotych. Ponadto w związku z odniesionym urazem prawego stawu kolanowego i powstałej w jego wyniku chondromalacji (rozmiękania) chrząstki stawu rzepkowo-udowego, powód został poddany terapii kwasem hyaluronowym w postaci czterech iniekcji, której łączny koszt wynosi 520 zł. Obecnie nie ma możliwości stwierdzenia czy powód będzie potrzebował dalszej terapii.

Powód do pozwu załączył fakturę VAT opiewającą na kwotę 2250 złotych z tytułu zabiegów fizykoterapeutycznych. Biegły ortopeda w opinii pisemnej wskazał, że rehabilitacja skutecznie mogła zostać przeprowadzona w uspołecznionych placówkach medycznych, tj bezpłatnie. W ocenie Sądu powód nie udowodnił zasadności żądania zwrotu kosztów leczenia w tym zakresie. Podobnie za nieudowodnione uznać należy żądanie zwrotu kosztów opieki osób trzecich. Po pierwsze powództwo w tym zakresie nie zostało sprecyzowane – pełnomocnik powoda nie oznaczył w jakim wymiarze pomoc i opieka osób trzecich była świadczona i jakiej kwoty z tego tytułu żąda. Po drugie biegli lekarze wskazali, iż opieka ta nie była uzasadniona zakresem obrażeń ciała odniesionych przez powoda w wyniku wypadku z dnia 16 września 2012 roku.

W postępowaniu likwidacyjnym pozwany wypłacił na rzecz powoda odszkodowanie 400 zł tytułem pokrycia kosztów udokumentowanych rachunkami złożonymi także przy pozwie (k. 11, 12, 15).

Ostatecznie Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 570 złotych odszkodowania, na którą składało się żądanie zwrotu kosztów leczenia: zakupu leków przeciwbólowych i przeciwlękowych (50 złotych) oraz kosztów iniekcji kwasem hyaluronowym (520 złotych).

Mając powyższe na uwadze powództwo w zakresie żądania odszkodowania w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł zgodnie z żądaniem na podstawie art. 481 k.c. Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Istotnym, zatem jest ustalenie momentu, w którym dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku (art. 817 § 1 k.c.), chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. Pozwany nie wykazał, aby taka potrzeba istniała.

W niniejszej sprawie data zgłoszenia szkody przez powoda wskazana w pozwie (9.11.2012r.) nie była sporna między stronami, zatem uwzględniając 30-dniowy termin do wypłaty świadczenia od daty zgłoszenia, Sąd zasądził ustawowe odsetki od kwoty zadośćuczynienia – 8 800 złotych oraz odszkodowania - 50 złotych (tytułem kosztów zakupu leków), zgodnie z żądaniem pozwu tj od dnia 10 grudnia 2012 roku. W zakresie żądania odsetek od kwoty odszkodowania w wysokości 520 złotych z tytułu zwrotu kosztów leczenia kwasem hyaluronowym, wskazać należy, iż informacja o potrzebie poniesienia przez powoda kosztów z tego tytułu pojawiła dopiero na skutek wydania przez biegłego ortopedę pisemnej opinii. Uprzednio roszczenie w tym zakresie stronie pozwanej nie było zgłaszane. Nadto zasadność poniesienia tego wydatku powstała dopiero w 2013 roku. Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd ustawowe odsetki od odszkodowania w kwocie 520 złotych orzekł od dnia 20 lutego 2015 roku tj. daty następnej po doręczeniu pełnomocnikowi strony pozwanej odpisu opinii biegłego /k. 226/, gdyż wówczas dopiero pozwany powziął wiadomość o celowości tego wydatku, mając przy tym świadomość w zakresie żądania powoda tytułem odszkodowania za koszty leczenia co do wysokości. Co do kwoty odszkodowania obejmującej zakup leków przeciwbólowych i przeciwlękowych w pierwszym miesiącu po wypadku, pozwany miał możliwość ustalenia w postępowaniu likwidacyjnym zasadności tego leczenia powoda. Powód bowiem już w zgłoszeniu szkody wskazywał na dolegliwości bólowe i cierpienia psychiczne.

Sąd na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c., Sąd obciążył na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi pozwanego kwotą 1 506,48 zł należną tytułem zwrotu kosztów tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa (w tym opłata od rozszerzonego powództwa i wydatki związane z opiniami biegłych).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powód ostatecznie żądał zasądzenia kwoty 12 576 złotych. Zasądzona na jego rzecz suma stanowi 74,51 % dochodzonego roszczenia. Łącznie koszty poniesione przez powoda to 3 422 złotych (505 zł tytułem opłaty od pozwu, 2. 400 zł – kosztów zastępstwa procesowego, 500 zł – zaliczka na biegłych, 17 zł - opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa), zaś pozwany poniósł koszty w wysokości 2 617 złotych (2 400 zł – kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł - opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa, 200 zł – zaliczka na biegłych). Wysokość wynagrodzenia pełnomocników stron została ustalona - w przypadku powoda na podstawie § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Dz.U. z 2013r., poz. 461), - w przypadku pozwanego na podstawie § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).

Zasądzona na rzecz strony powodowej tytułem kosztów procesu kwota 1 498,66 złotych uwzględnia procent w jakim powód wygrał sprawę, oraz koszty poniesione w toku procesu przez obie strony.