Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski – spr.

Protokolant Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku Wiesławy Sawośko-Grębowskiej

po rozpoznaniu w dniach 04 lipca i 24 lipca 2013 roku

sprawy K. P.

oskarżonego o czyn z art. 178 a § 1 k.k.;

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 06 marca 2013 roku, sygnatura akt XV K 1837/12

I.  Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

A.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jeden) roku;

B.  na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 08 grudnia 2012 roku do dnia 22 marca 2013 roku,

C.  na podstawie art. 43 § 1 k.k. nakłada na oskarżonego obowiązek

zwrotu prawa jazdy do właściwego Wydziału Komunikacji ,

II.  W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

III.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za

postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

K. P. został oskarżony o to, że:

w dniu 18 listopada 2012 roku o godz. 7:50 w (...)na ulicy (...)prowadził pojazd mechaniczny marki (...)o nr rej. (...) (...) będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając w I badaniu: 0,29 mg/dm ³ (0,609 promila) i w II badaniu 0,31 mg/dm ³ (0,651 promila) alkoholu w wydychanym powietrzu,

to jest o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 6 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt XV K 1837/12 na mocy art. 66 § 1 i 2 k.k., art. 67 § 1 k.k. postępowanie wobec oskarżonego K. P. warunkowo umorzono na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok.

Na mocy art. 67 § 3 k.k. orzeczono wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięciuset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty i obciążono go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 90 (dziewięćdziesiąt) złotych.

Na zasadzie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1 i 2 k.p.k. apelację od powyższego orzeczenia wniósł prokurator, zaskarżając powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego K. P. w zakresie nie orzeczenia środka probacyjnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 4 k.p.k. skarżący orzeczeniu temu zarzucił niesłuszne niezastosowanie wobec oskarżonego K. P. środka probacyjnego w postaci zakaz uprowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, w sytuacji gdy zachowanie oskarżonego dowiodło, iż stanowi on istotne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczenia oraz powszechność i nagminność tego rodzaju przestępstw przemawiały za orzeczeniem wobec oskarżonego takiego środka.

Na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec K. P. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja rzecznika oskarżenia okazała się zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego orzeczenia i orzeczeniem wobec K. P. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Na wstępie należy przede wszystkim stwierdzić, iż Sąd I Instancji w oparciu o właściwie przeanalizowany i oceniony materiał dowodowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, a na ich podstawie wywiódł prawidłowe wnioski, co do sprawstwa i winy oskarżonego K. P. w zakresie zarzucanego i przypisanego mu czynu. Należy podkreślić, że Sąd Rejonowy dokonał właściwej analizy wszystkich ujawnionych w sprawie dowodów, ocenił je zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym. Z uwagi na brak zastrzeżeń apelującego, co do poczynionych ustaleń faktycznych (w zakresie sprawstwa oskarżonego), bardziej szczegółowa analiza wyroku w tym zakresie jest bezcelowa. Tym bardziej, że powyższa część pisemnych motywów orzeczenia została w całości podzielona przez Sąd Odwoławczy.

Na pełną aprobatę w ocenie Sądu Okręgowego zasługiwał wniosek prokuratora, w którym sugerował potrzebę zastosowania w stosunku do oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Wprawdzie oskarżony K. P. złamał zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym po raz pierwszy, jednakże biorąc pod uwagę stan jego nietrzeźwości (I - badanie 0,29 mg/dm ³, II - badanie 0,31 mg/dm ³) oraz fakt, że zdecydował się wsiąść i prowadzić samochód w godzinach porannych na ulicy (...), w dzień w którym odbywa się giełda samochodów i kiedy ruch jest znaczny pozwala uznać, iż prowadzenie przez niego pojazdu mechanicznego zagraża bezpieczeństwu w ruchu lądowym.

Zgodzić się należy z rzecznikiem oskarżenia, że zagrożenie jakie powodował na bardzo uczęszczanej trasie nie było iluzoryczne, ale jak najbardziej realne, tym bardziej, że oskarżony prowadził pojazd w dniu 18 listopada 2012 r. zatem w dniu, w którym przeważnie warunki pogodowe wymagają od kierowcy skupienia i uwagi. Faktem jest, że sytuacja życiowa i zawodowa oskarżonego znaczenie się pogorszy w sytuacji utraty przez niego prawa jazdy na okres 1 roku. Nie należy jednak zapominać, że jest to konsekwencja jego niezgodnego z prawem zachowania.

Zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 67 § 3 k.k. umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów, wymieniony w art. 39 pkt 3 k.k., do lat 2. Zgodnie z art. 42 § 2 k.k. sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, 174 lub 177. Analizując zakres obu przepisów nie ulega wątpliwościom, że zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w sytuacji, w której postępowanie karne zostaje warunkowo umorzone, pozostaje fakultatywny. Przepis art. 67 § 3 in fine k.k. jest bowiem w zakresie orzekania tego środka karnego przepisem szczególnym w stosunku do art. 42 § 2 k.k. i wyłącza stosowanie tego ostatniego w zakresie przez siebie objętym, a więc przy warunkowym umorzeniu postępowania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2002 r., I KZP 33/01, OSNKW 2002, nr 3-4, poz. 15).

Nie zmienia to jednocześnie tego, że w ocenie Sądu Okręgowego zachowanie oskarżonego K. P. uzasadnia zastosowanie w stosunku do niego tego środka karnego, aby wzbudzić refleksję w oskarżonym, co do własnego postępowania w przyszłości. Będzie stanowić dla niego dodatkową represję i dolegliwość, która w ocenie Sądu Okręgowego nie przekroczy stopnia jego winy i będzie sprawiedliwą reakcją na złamanie przez oskarżonego norm prawnych. Środek ten ponadto wyeliminuje oskarżonego z grona uczestników ruchu na okres jednego roku i zapewni bezpieczeństwo w komunikacji.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do treść art. 437 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zmienił orzeczenie Sądu I Instancji w ten sposób, że na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec K. P. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Na podstawie art. 63 § 2 k.k. zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 8 grudnia 2012 do dnia 22 marca 2013 r. Z informacji nadesłanej ze Starostwa Powiatowego Wydział Komunikacji w (...)(k. 70) wynikało, że w dniu 22 marca 2013 r. zwrócono mu prawo jazdy, zaś zatrzymano je w dniu 8 grudnia 2012 r. (k.7-8).

Na podstawie zaś art. 43 § 1 k.k. nałożono na oskarżonego K. P. obowiązek zwrotu prawa jazdy do właściwego Wydziału Komunikacji, w pozostałym zakresie utrzymując zaskarżony wyrok w mocy.

Na mocy art. 624 § 1 k.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, iż przemawiają za tym zasady słuszności.