Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2015 r. w Lublinie

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty

na skutek apelacji J. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 8 czerwca 2015 r. sygn. akt VIII U 350/14

oddala apelację.

Barbara Hejwowska Elżbieta Czaja Zofia Kubalska

Sygn. akt III AUa 755/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 lutego 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił J. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS skarżący nie został uznany za osobę niezdolną do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca zakwestionował jej trafność, oraz wywodził okoliczności związane ze swoim stanem zdrowia podkreślając fakt orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Z treści odwołania wynikało, iż domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania mu prawa do renty.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2015 roku Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie

Podstawą wyroku były następujące ustalenia:

J. S. urodził się (...) Ma wykształcenie średnie zawodowe/techniczne, w zawodzie technik mechanik, po zasadniczej szkole zawodowej – ślusarz. Ostatnio, przed złożeniem wniosku o prawo do renty pracował jako starszy specjalista (od dnia 1 marca 1982r.), zaś wykonywane zatrudnienie było zgodne z posiadanymi przez niego kwalifikacjami zawodowymi. Swoją pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy przy monitorze ekranowym; praca była średnio – ciężka, przeważnie siedząca, wymagająca wysiłku umysłowego, sprawności obu rąk, dobrej ostrości wzroku.

Badający wnioskodawcę w dniu 7 stycznia 2014r. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał: nadciśnienie tętnicze z zajęciem serca, blok lewej odnogi pęczka(...), cukrzycę typu II, otyłość typu trzewnego, niedomogę bólową kręgosłupa w odcinku L-S i stawów barkowych w przebiegu zmian zwyrodnieniowych oraz przerost gruczołu krokowego i stwierdził, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 stycznia 2017r., częściowa niezdolność do pracy powstała w okresie od 4 września 1968r., istniała w dniu 1 grudnia 2013r. i trwa nadal. Komisja Lekarska ZUS rozpoznała: nadciśnienie tętnicze, blok lewej odnogi pęczka H., cukrzycę typu II leczoną doustnie, otyłość, niedomogę bólową kręgosłupa i stawów barkowych na tle zmian zwyrodnieniowych bez istotnego upośledzenia funkcji narządu ruchu i stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

W opinii z dnia 29 maja 2014r. biegli: neurolog dr T. G., kardiolog – dr J. P., endokrynolog dr M. K., ortopeda dr Z. T. i otolaryngolog dr J. K. rozpoznali u skarżącego: cukrzycę typu II bez udokumentowanych powikłań narządowych, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa bez objawów korzeniowych w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, zespół bólowy prawego barku bez upośledzenia sprawności prawej kończyny górnej, nadciśnienie tętnicze w wywiadzie oraz niedosłuch obustronny i stwierdzili, że badany jest osobą zdolną do pracy.

W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że wnioskodawca jest leczony z powodu cukrzycy od około 10 lat i przyjmuje leki przeciwcukrzycowe oraz przestrzega odpowiedniej diety. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono u niego uszkodzenia obwodowego układu nerwowego, czynnego drażnienia korzeni nerwowych, zaburzeń czucia czy też niedowładów. Zakres ruchów jego kończyn górnych biegli określili jako szeroki, stwierdzili nadto sprawny chwyt obu rąk. Nadciśnienie tętnicze skarżącego jest prawidłowo kontrolowane, od 10 lat jest on poddawany leczeniu. Pozostaje pod kontrolą laryngologiczną i stopień występującego u niego niedosłuchu nie wpływa na zdolność do pracy. Zdaniem biegłych, występujące u skarżącego, okresowo zaostrzające się dolegliwości mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy.

W opinii biegły urolog J. M. rozpoznał u J. S. gruczolaka stercza Io z odczynem zapalnym w trakcie leczenia specjalistycznego, zaburzenia dysuryczne do diagnostyki oraz leczenia specjalistycznego i stwierdził, że skarżący nie jest osobą niezdolną do pracy. W uzasadnieniu opinii lekarz specjalista wskazał, że choroby układu moczowego nie wywołały istotnego upośledzenia jego wydolności i funkcji u skarżącego, dającym podstawy do stwierdzenia niezdolności do pracy.

W opinii uzupełniającej, wywołanej na skutek zastrzeżeń wnioskodawcy biegły kardiolog dr J. P. wskazał, iż w całości podtrzymuje swoją wcześniejszą opinię. Podał, iż przedstawiona przez skarżącego nowa dokumentacja leczenia pokazuje cechy bloku lewej odnogi pęczka H., która jest często obserwowana u chorych z nadciśnieniem tętniczym, nie są to jednak zmiany, które powodowałyby niezdolność do pracy. W opinii uzupełniającej biegły otolaryngolog również w pełni podtrzymał wcześniej sporządzoną przez siebie opinię. Wskazał, że upośledzenie słuchu odwołującego się, w aktualnie rozpoznanym stopniu, nie powoduje występowania u niego niezdolności do pracy. Zdaniem biegłego, jeśli wnioskodawca zastosuje aparat słuchowy, może to znacznie podnieść komfort jego życia.

Do powyższej opinii strony nie zgłosiły zastrzeżeń, zaś Sąd uznał, iż uzyskał wiadomości specjalne niezbędne do wydania rozstrzygnięcia w sprawie.

Zdaniem Sądu, wywołane w sprawie opinie zostały sporządzone przez niekwestionowanych specjalistów z zakresu schorzeń występujących u wnioskodawcy. Biegli dokonali oceny stanu zdrowia skarżącego w kontekście jego zdolności do pracy w sposób kompleksowy oraz w sposób jasny, precyzyjny i wyczerpujący uzasadnili swoje oceny. Opinie nie zawierały żadnych sprzeczności - opinie uzupełniające w pełni podtrzymywały wnioski zawarte w opiniach głównych, po dokonaniu analizy nowej dokumentacji leczenia złożonej przez skarżącego.

Zwrócić należy również uwagę na treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2007 r. (III UK 130/06, OSNP 2008/7-8/113, Lex 368973), zgodnie z którym „Opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia i związanych z nimi dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku. Sąd nie może - wbrew opinii biegłych - oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu”. Sąd orzekający to stanowisko w pełni podziela.

Odwołanie nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 i 7
ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z treścią art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Natomiast z przepisu art. 58 ust. 2 wynika, że okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Zgodnie z art. 12 ust. l ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Orzekając na podstawie uwzględnionych opinii biegłych specjalistów Sąd Okręgowy uznał, iż stan zdrowia wnioskodawcy aktualnie nie powoduje niezdolności do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Tym samym J. S. nie spełnia podstawowej przesłanki warunkującej uzyskanie świadczenia rentowego i z tego względu, jego odwołanie należało oddalić.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej cytowanych przepisów oraz treści art. 477 ¹⁴ § 1 kpc Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją w całości przez wnioskodawcę.

Jak wynika z treści apelacji skarżący zarzucając błędną ocenę jego stanu zdrowia dokonaną przez biegłych wnosi o zmianę wyroku i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika został uznany za częściowo niezdolnego do pracy, które to orzeczenie zostało zakwestionowane. Skarżący wnosił o przesłuchanie lekarza orzecznika na okoliczność rozbieżności wydawanych orzeczeń na podstawie tej samej dokumentacji, dopuszczenie dowodu z opinii biegłych kardiologa i lekarza medycyny pracy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej. Jeżeli uzasadnienie orzeczenia sądu pierwszej instancji, sporządzone zgodnie z wymaganiami art. 328 § 2 k.p.c., spotyka się z pełną akceptacją sądu drugiej instancji, to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, publ. OSNAP 1998, Nr 3, poz. 104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98, publ. OSNAP 2000, Nr 4, poz. 143).

Z treści lakonicznych zarzutów apelacji , wynika, że skarżący nie zgadza się z dokonaną przez biegłych oceną jego stanu zdrowia.

Sąd badając przesłankę niezdolności do pracy wnioskodawcy oparł się na opiniach biegłych sądowych - specjalistów z zakresu schorzeń jakimi dotknięty jest wnioskodawca. Z podzielonych przez Sąd opinii wynika brak niezdolności do pracy.

W wydanych w niniejszej sprawie opiniach biegli jednoznacznie stwierdzili, że obecny stopień zaawansowania schorzeń, na które cierpi wnioskodawca nie stanowi przeciwskazania do wykonywania pracy na ostatnio zajmowanym przez stanowisku czy też zgodnie z posiadanymi przez niego kwalifikacjami. Opinie były przez biegłych uzupełniane. W toku procesu wnioskodawca nie przedstawiał zarzutów merytorycznych do opinii, zmierzających do zakwestionowania ich wartości. Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych, uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną, a apelacja nie zawiera argumentów pozwalających na jej uwzględnienie. Brak jest podstaw do prowadzenia dalszego postepowania dowodowego, bowiem w toku postępowania przeprowadzonego przed Sądem pierwszej instancji istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy zostały wyjaśnione w sposób gruntowny i wszechstronny.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.