Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2015 r. w Szczecinie

sprawy K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przyznanie renty

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 października 2014 r. sygn. akt VI U 1452/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na rzecz K. C. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Romana Mrotek SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak

III A Ua 862/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił K. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 2 października 2013 r. ustaliła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji K. C. wskazał, że jego stan zdrowia uniemożliwia mu wykonywanie pracy, co uprawnia go do przyznania prawa do renty.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując uzasadnienie zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 13 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu K. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 23 kwietnia 2013 r. na stałe, z wyłączeniem okresów pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy i zasiłku chorobowego (punkt I) oraz zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (punkt II).

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

K. C. urodzony w dniu (...) wniosek o rentę złożył w dniu 10 kwietnia 2013 r. Ma wykształcenie zawodowe jako technolog żywności. Pracował w swoim zawodzie jako rozbieracz-wykrawacz, kierownik masarni i starszy mistrz rozbioru i wykrawania

K. C. choruje na chorobę niedokrwienną serca - dusznicę bolesną, stan po wszczepieniu by-passów, nadciśnienie tętnicze i zaburzenia gospodarki lipidowej. Jest osobą częściowo niezdolną do pracy na stałe, od dnia 23 kwietnia 2013 r.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego oraz art. 57 w związku z art. 12 i 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j. t. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.; powoływana dalej jako: ustawa emerytalno-rentowa) Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że na skutek odwołania się ubezpieczonego od powyższej decyzji, istotnym w sprawie było ustalenie i rozstrzygnięcie czy spełnia on warunki niezbędne do uznania, że jest osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy oraz co do charakteru tej niezdolności tj. czy jest ona trwała czy okresowa.

W celu oceny stanu zdrowia skarżącego sąd meriti dopuścił dowód z opinii biegłych i miał na uwadze, że biegły sądowy kardiolog wskazał, iż schorzenia ubezpieczonego czynią go częściowo niezdolnym do pracy na stałe, od ustania okresu zasiłkowego. Sąd ten w pełni podzielił stanowisko biegłego co do istnienia u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy uznając, że rzetelnie ocenił on faktyczny stan zdrowia badanego. W ocenie sądu pierwszej instancji opinia biegłego jest spójna i logiczna oraz fachowo udziela odpowiedzi na postawione przez sąd pytania.

Dalej sąd meriti podniósł, że z uwagi na zastrzeżenia zgłoszone do tej opinii przez ubezpieczonego, iż w jego przypadku można mówić o całkowitej niezdolności do pracy, w opinii uzupełniającej biegły kardiolog podtrzymał opinię o częściowej niezdolności do pracy wnioskodawcy. Wskazał, że całkowita niezdolność do pracy istniała u skarżącego w okresie korzystania z zasiłku chorobowego. Później jego stan zdrowia uległ poprawie powodując częściową niezdolność do pracy. Tej opinii strony nie kwestionowały.

Następnie Sąd Okręgowy mając na uwadze art. 100 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej wskazał, że w dniu złożenia wniosku o rentę ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy do 22 kwietnia 2013 r. Po zakończeniu tego okresu nadal pracował do końca lipca 2013 r. W trakcie pracy korzystał z wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy i zasiłku chorobowego. Ponieważ ustalenia w jakich to było okresach nie udało sie dokonać z uwagi na sprzeczne informacje od płatnika składek i organu rentowego, Sąd zdecydował się na ogólną formułę wykluczającą pobieranie za ten sam okres zasiłków i renty.

Dlatego w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. sąd pierwszej instancji zmienił zaskarżoną decyzję. O kosztach procesu sąd ten orzekł zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c.

Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim w części określającej daty przyznania świadczenia nie zgodził się Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który w wywiedzionej apelacji zarzucił mu:

1)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, przez przyjęcie, że odwołującemu się przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 23 kwietnia 2013 r. na stałe, a nie od dnia 21 lipca 2013 r. poczynając;

2)  naruszenie prawa materialnego - art. 100 ust. 1 i 2 ustawy emerytalno-rentowej wskutek jego niewłaściwego zastosowania, przez przyznanie odwołującemu prawa do świadczenia rentowego w czasie pobierania przez niego zasiłku chorobowego.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o:

- zmianę wyroku poprzez wskazanie, że prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ubezpieczony nabył z dniem 21 lipca 2013 r.

W uzasadnieniu skarżący między innymi podniósł, że sąd pierwszej instancji ustalając datę przyznania ubezpieczonemu prawa do renty pominął istotną okoliczność w sprawie, a mianowicie fakt, że odwołujący pobierał zasiłek chorobowy do dnia 20 lipca 2013 r. (k. 400 akt ZUS).

Mając na uwadze treść art. 100 ust. 1 i 2 ustawy emerytalno-rentowej prawo do świadczenia rentowego odwołującemu winno być przyznane nie od dnia 23 kwietnia 2013 r., jak orzekł Sąd, lecz od dnia 21 lipca 2013 r.

W odpowiedzi na apelację K. C., działając przez pełnomocnika, wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wskazując, że rozstrzygnięcie Sadu Okręgowego jest prawidłowe, a zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed sądem pierwszej instancji. Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne oraz należycie umotywowaną ocenę prawną sporu Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd Apelacyjny nie dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776; z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, LEX nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, LEX nr 558303).

W odpowiedzi na zarzuty apelacji należy wskazać, że zarówno zarzut sprzecznych istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, przez przyjęcie, że odwołującemu się przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 23 kwietnia 2013 r. na stałe, jak również zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 100 ust. 1 i 2 ustawy emerytalno-rentowej przez przyznanie odwołującemu prawa do świadczenia rentowego w czasie pobierania przez niego zasiłku chorobowego, należało uznać za chybione.

Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku jednoznacznie wskazał, że prawo do renty przysługuje od dnia 23 kwietnia 2013 r., z wyłączeniem okresów pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy i zasiłku chorobowego. W sprawie bezspornym jest fakt, że ubezpieczony do dnia 22 kwietnia 2013 r. przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim z powodu schorzeń kardiologicznych, które – w opinii biegłego kardiologa – powodowały wówczas nawet całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonego. Po tej dacie ubezpieczony nadal pozostawał w zatrudnieniu, a kolejne zwolnienie lekarskie miało miejsce od dnia 18 lipca 2013 r. Przy czym, stosunek pracy ubezpieczonego został rozwiązany z dniem 20 lipca 2013 r.

Przy takich ustaleniach nie można uznać, że sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia art. 100 ust. 1 i 2 ustawy emerytalno-rentowej. Określając datę początkową przyznania ubezpieczonemu prawa do renty Sąd Okręgowy oparł się na opinii biegłego sądowego kardiologa, która nie była kwestionowana przez organ rentowy. W opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił, że wnioskodawca był całkowicie niezdolny do pracy po zabiegu operacyjnym, ale tylko przez okres zasiłku chorobowego 180 dni, a ten okres zwolnienia lekarskiego zakończył się z dniem 22 kwietnia 2013 r. Oczywistym przy tym jest, że pozostawanie ubezpieczonego w zatrudnieniu nie stanowi podstawy odmowy prawa do renty, jeżeli w tym czasie zostały spełnione przesłanki do przyznania świadczenia. Natomiast sąd pierwszej instancji nie mając pewności co do okresów pobierania przez K. C. po tej dacie wynagrodzenia za czas choroby czy zasiłku chorobowego, słusznie uznał, że sformułowanie „z wyłączeniem okresów pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy i zasiłku chorobowego” wypełni dyspozycję art. 100 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej.

Ponieważ zaskarżone rozstrzygnięcie uwzględnia uregulowanie art. 100 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej oraz fakt, że w okresie częściowej niezdolności do pracy tj. od 23 kwietnia 2013 r. K. C. pobierał świadczenie w związku z chorobą to oba zarzuty apelacji organu rentowego należało uznać za chybione.

Uwzględniając powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację w całości (punkt 1).

O kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), przy czym Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Do celowych kosztów postępowania należy, między innymi, koszt ustanowienia zastępstwa procesowego, który w sprawach o świadczenia z ubezpieczenia społecznego, wynosi 60 zł, zgodnie z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j. t. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.). Zatem, skoro oddalono w całości apelację organu rentowego, uznać należało, że przegrał on postępowanie odwoławcze w całości, a wobec tego, zasądzono od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w całości – 120 zł, zgodnie z § 12 ust. 1 pkt. 2 powołanego rozporządzenia (punkt 2).

SSA Romana Mrotek SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak