Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 1 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Tatarczyk

Sędziowie: SO Andrzej Dyrda (spr.)

SR del. Ewa Buczek - Fidyka

Protokolant Paulina Kozioł

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2015 r. sprawy

z wniosku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

z udziałem B. K. (K.), K. G. i M. K. (K.)

o stwierdzenie zasiedzenia służebności

na skutek apelacji uczestników B. K. i M. K.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 8 września 2014 r., sygn. akt I Ns 399/12

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w punktach 1, 2 i 4 w ten sposób, że:

a)  oddalić wniosek;

b)  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz każdego z uczestników postępowania B. K. i M. K. kwotę po 137 zł (sto trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

2.  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz każdego z uczestników postępowania B. K. i M. K. kwotę po 160 zł (sto sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Tomasz Tatarczyk SSO Andrzej Dyrda

UZASADNIENIE

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniósł o stwierdzenie, iż nabył w drodze zasiedzenia służebność gruntową odpowiadającą treścią służebności przesyłu polegającą na prawie eksploatacji gazociągu oraz dostępu do niego w celu usunięcia awarii i remontu oraz jego modernizacji na działkach nr (...) dla których Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach prowadzi KW (...) położoną w M. obręb Ż., stanowiącą nieruchomość będącą własnością uczestników B. K., T. G.. W uzasadnieniu podniósł, że przez wskazany wyżej działki przebiega gazociąg podwyższonego średniego ciśnienia DN 400 CN 1,6 MPa relacji S. – Z. wybudowany w oku 1968. Inwestorem budowy gazociągu była Huta (...), natomiast po wybudowaniu gazociąg został przekazany na rzecz Górnośląskich Okręgowych Zakładów Gazownictwa Z. – poprzednika prawnego wnioskodawcy. Wskazał, iż użytkowanie gazociągu i korzystanie w niezbędnym zakresie z gruntu przez prowadzącego przedsiębiorstwo trwa ponad 40 lat tj. przez okres wystarczający do stwierdzenia zasiedzenia. Podniósł, iż przedmiotem zasiedzenia mogą być tylko służebności czynne - taki jest też charakter służebności obciążającej nieruchomości uczestników postępowania, o czym świadczą chociażby przeprowadzone prace konserwacyjne i remonty. Gazociąg posadowiony na nieruchomości uczestnika jest w sposób widoczny oznaczony łupkami kierunkowymi, które wskazują jego istnienie i przebieg pod powierzchnią ziemi. Gazociąg został posadowiony na nieruchomości uczestnika przez poprzednika prawnego wnioskodawcy świadomie, a wnioskodawca stale i regularnie z niego korzysta. Podniósł, iż gazociąg posadowiony na nieruchomości uczestnika jest w sposób widoczny oznaczona słupkami kierunkowymi, które wskazują jego istnienie i przebieg pod powierzchnią ziemi.

W odpowiedzi na wniosek uczestniczki postępowania B. K., T. G. wniosły o oddalenie wniosku oraz zasądzenie od wnioskodawcy na ich rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazały, iż nie zasługuje na uwzględnienie z tego powodu, że wnioskodawca nie spełnił wymogu korzystania z trwałego i widocznego urządzenia, zgodnie z art. 292 kc. Podniosły, iż słupki kierunkowe znajdujące się na powierzchni gruntu na które powołuje się wnioskodawca, zostały umieszczone na gruncie dopiero w 2010 roku, kiedy wnioskodawca modernizował sieć, a wcześniej nie było żadnych widocznych oznaczeń co do istnienia na tym gruncie gazociągu. Podniosły, iż nie można zgodzić się również z twierdzeniem, iż wnioskodawca i jego poprzednicy posiadają służebność w dobrej wierze. Wskazały, iż rurociąg posadowiony został w 1968 roku nielegalnie – brak bowiem było tytułu prawnego do zajęcia wymienionych nieruchomości pod jego budowę i eksploatację w formie odpowiedniej decyzji administracyjnej czy też zgody właścicieli nieruchomości w tym zgody uczestniczek. Podniosły, iż po stronie wnioskodawcy należy przyjąć zatem istnienie złej wiary, a w konsekwencji okres niezbędny do zasiedzenia służebności wynosi lat 30. Z ostrożności procesowej wskazały, iż do lat 90 nie miały możliwości skutecznego zapobieżenia naruszania ich prawa własności przez bezprawne posadowienie na ich nieruchomości i korzystanie z gazociągu przez poprzedników prawnych wnioskodawcy. W tym zakresie uczestniczki powołały się na zawieszenie bieg terminu zasiedzenia służebności na zasadzie art. 175 w zw z art. 121 pkt 4 kc.

Uczestnik K. G. nie złożył odpowiedzi na wniosek.

Uczestniczka postępowania T. G. zmarła w dniu 14 grudnia 2013 roku.

Postanowieniem z dnia 20 marca 2014 roku spadek po niej nabył wnuk M. K..

Postanowieniem z dnia 8 września 2014 roku postępowanie w sprawie zawieszono, podejmując je następnie z udziałem następcy prawnego uczestniczki T. M. K..

Na rozprawie w dniu 8 września 2014 roku pełnomocnik uczestników wniósł o oddalenie wniosku podając, iż uczestnicy o istnieniu gazociągu dowiedzieli się dopiero w 2007 roku. Wskazał, iż nie wyrażali oni zgody na posadowienie gazociągu.

Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 8 września 2014r. stwierdził, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. z dniem 19 września 1987r. nabyła w drodze zasiedzenia służebność przesyłu polegającą na prawie eksploatacji gazociągu usytuowanego na nieruchomości położonej w M. stanowiącej działki o numerach ewidencyjnych (...) dla których Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach prowadzi KW (...), dostępu do niego w celu usunięcia awarii i remontu oraz jego modernizacji. Ustalił, że zakres służebności będzie zgodny z jej przebiegiem wskazanym w opinii z dnia 17 stycznia 2014r. sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu geodezji i kartografii J. M., przy czym uczynił opinię integralną częścią niniejszego postanowienia. Nadto nakazał pobrać od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach kwotę 1.150,91 zł tytułem wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w toku postępowania, oraz ustalił, że każdy z zainteresowanych ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości położonej w M. składającej się z działek o nr (...) dla której Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach prowadzi KW (...).

Przez nieruchomość uczestników przebiega fragment gazociąg podwyższonego średniego ciśnienia DN 400 CN 1,6 MPa relacji S. – Z. wybudowany w roku 1968. Budowa gazociągu odbyła się na podstawie decyzji lokalizacyjnej (...) w K. z dnia 22 sierpnia 1962 roku dotyczącej budowy gazociągu magistralnego dla Huty (...) na trasie S. – M.. W decyzji wskazano, iż nie narusza ona praw osób trzecich.

Po wybudowaniu gazociągu w dniu 18 września 1967 roku dokonano jego próby szczelności. W czasie jej trwania gazociąg zakopany był w 95%.

Przebieg gazociągu oznaczony był w terenie słupkami betonowymi, następnie od 2010 roku plastykowymi o wysokości min 2 m. Umiejscowienie słupków w terenie oznaczono na mapie już w chwili jego projektowania. Słupek znacznikowy znajduje się m.in. na działce sąsiedniej w stosunku do działki uczestników. Słupek ten ma ok 1 m wysokości. Działka zarośnięta jest chaszczami, jest to nieużytek. Na działce uczestników słupka nie posadowiono. Przebieg gazociągu zgłoszony jest do zasobu geodezyjnego i uwidoczniony jest na wyrysach z mapy zasadniczej nieruchomości uczestników.

W chwili budowy gazociąg właścicielem nieruchomości była pani G..

Gazociąg jest gazociągiem o długim przebiegu, położenie ich wymaga szerokich wykopów. Same rury też muszą być gdzieś składowane. Są to rury metrowej średnicy Budowa trwa przynajmniej rok. Nie sposób nie zauważyć prac prowadzonych przy budowie gazociągu.

Uczestnik K. G. jako dziecko widział prace przy budowie gazociągu. O przebiegu gazociągu przez pole uczestników dowiedział się w latach 80 tych. W okolicy 1983 roku uczestnik pracował przy budowie boiska w Ż. podczas której Prezes dysponował mapami na których oznaczony był gazociąg. Okoliczność ta spowodowała przesunięcie projektowanej na boisku szatni o 25 m zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Gazociąg od chwili wybudowania jest nieprzerwanie eksploatowany, na bieżąco konserwowany. W 2010 roku nastąpiła jego gruntowna modernizacja spowodowana jego wiekiem. Gazociąg jest regularnie kontrolowany - w trakcie obchodu gazociągu obchodowy idzie wzdłuż trasy gazociągu kontrolując jego urządzenia. Obchody są miesięczne i kwartalne. Przebieg gazociągu do zasobu geodezyjnego zgłoszono po zakończeniu prac geodezyjnych bezpośrednio po wykonaniu inwestycji.

Pierwszym posiadaczem służebności były Górnośląskie Okręgowe Zakłady Gazownictwa z siedzibą w Z. do 1975 roku oraz kolejno Górnośląskie Zakłady (...) z siedzibą w Z. w latach 1975-1982, G. (...) z siedzibą w Z. w latach 1982-1996, (...) spółka akcyjna w W. Oddział Górnośląski Okręgowy Zakład Gazownictwa w Z. w latach 1996-1999, (...) spółka akcyjna w W. Oddział Górnośląski Zakład (...) w Z. w latach 1999- 2003, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w latach 2003 – 2007, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w latach 2007 – 2008, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością od 2008 roku. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością przejęta została przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z dniem 1 lipca 2013 roku.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy zakwalifikował roszczenie wnioskodawcy w oparciu o art. 292 k.c. w związku z art. 172 k.c. oraz wskazał na przesłanki takiego nabycia (tj. służebność gruntowa musi polegać na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia w określonym czasie, którego długość uzależniona jest od dobrej lub złej wiary).

Sąd Rejonowy uznał, że brak jest podstaw do uznania, że zasiedzenie służebności było dokonywane w dobrej wierze, gdyż korzystanie z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności gruntowej na podstawie oświadczenia złożonego bez formy aktu notarialnego jest posiadaniem tej służebności w złej wierze.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w ocenie Sądu Rejonowego, wskazuje, że gazociąg znajdujący się na nieruchomości uczestników został wybudowany w roku 1961, a jej eksploatacja rozpoczęła się z dniem 31.12.1961 i nieprzerwanie trwa do dziś.

Sąd wskazał, że kodeks cywilny, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 1965 r., wprowadził w przepisie art. 172 k.c. termin zasiedzenia przy dobrej wierze - 10 lat, zaś przy złej wierze - 20 lat i terminy te obowiązywały do zmiany art. 172, wprowadzonej ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 z późn. zm.) na mocy której terminy te wynoszą obecnie 20 i 30 lat. Te krótsze terminy stosuje się, gdy zasiedzenie nastąpiło przed wejściem w życie wyżej wymienionej noweli, tj. przed dniem 1 października 1990 r. Przy przyjęciu złej wiary do zasiedzenia doszło z datą 19 września 1987 roku a więc z upływem lat 20 począwszy od daty 19 września 1967 roku kiedy to gazociąg przeszedł próbę szczelności po wykonaniu inwestycji.

Wskazując, że kodeks cywilny nie definiuje pojęcia trwałego i widocznego urządzenia oraz dokonując analizy wypowiedzi doktryny oraz poglądy judykatury Sądu Najwyższego, Sąd Rejonowy wskazał, że "urządzenia" należy rozumieć jako wynik celowego działania ludzkiego uzewnętrzniony w trwałej postaci widocznych przedmiotów czy urządzeń wymagających do swego powstania pracy ludzkiej. Winny one odpowiadać treści służebności gruntowej pod względem gospodarczym i umożliwiać lub ułatwiać korzystanie z nieruchomości władnącej w zakresie treści tej służebności.

Uwzględniając powyższe, Sąd Rejonowy stwierdził, że widoczność urządzenia (gazociągu) musi być ujmowana szeroko i nie może stronić od specyficznej treści służebności. Zdaniem Sądu o widoczności można mówić zarówno wtedy gdy albo na powierzchni znajdują się takie elementy urządzenia, które wskazują na jego istnienie i lokalizację, albo gdy urządzenie to jest zaznaczone na mapie ewidencyjnej. Właściciel nie może w ocenie Sądu zasłaniać się zarzutem, iż nie zna mapy ewidencyjnej swojej nieruchomości i wskutek tego nie wie, jakie podziemne urządzenia tam się znajdują skoro mapy te są jawne, i dostępne we właściwym organie. Bez znaczenia jest tu okoliczność czy właściciel podejmował jakiekolwiek kroki w celu uzyskania tych map i zapoznania się z ich treścią.

Sąd uznał, że słupki znacznikowe (posadowione na sąsiedniej działce), a w szczególności ich posadowienie na konkretnej działce nie mają dla stwierdzenia zasiedzenia roli decydującej. Sąd wskazał, że w realiach niniejszej sprawy słupek taki posadowiono w momencie realizacji gazociągu na działce sąsiedniej i nadal tam się on znajduje. Dodatkowo, podczas wysłuchania uczestnik G. wskazał, iż jako małe dziecko obserwował prace związane z wykonaniem gazociągu, widział wykonane wykopy znacznych rozmiarów, nadto w latach 80 tych przy budowie boiska dowiedział się o przebiegu gazociągu.

Sąd nadto uznał, że możliwość zastosowania art. 121 pkt 4 w związku z art. 175 k.c. wchodzi w rachubę wówczas, gdy zainteresowany wykaże, że w ramach dopuszczalnych przed 1989 r. środków prawnych, rzeczywiście podejmował takie próby i nie były one skuteczne, albo że ich niepodjęcie wynikało z uzasadnionego zagrożenia dla niego samego lub jego bliskich; samo ogólne powołanie się na ówczesną sytuację społeczno-polityczną nie jest wystarczające do uznania, że nastąpiło zawieszenie lub przerwanie biegu zasiedzenia. Zdaniem Sądu żadnych okoliczności tego rodzaju uczestnicy nie wykazali.

Konkludując, Sąd stwierdził, że wnioskodawca w sposób wyczerpujący wykazał, iż nabył on prawo do korzystania z nieruchomości stanowiącej własność wnioskodawcy w swej treści odpowiadającej służebności przesyłu przez zasiedzenie. Spełnił on wszystkie przesłanki z art. 292 k.c., wobec tego nabycie owej służebności nastąpiło nieodpłatnie z mocy prawa.

Integralną częścią postanowienia uczyniono opinię biegłego J. M. z której wynika przebieg służebności.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia wniosły uczestniczki postępowania. Zarzuciły naruszenie art. 292 k.c. przez przyjęcie, że gazociąg będący przedmiotem sporu pomiędzy stronami jest widocznym urządzeniem ze względu na jakiekolwiek źródło wiedzy o jego istnieniu po stronie uczestników, a także naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów z art. 233 $ 1 k.p.c. przez przyjęcie, że przebieg spornego gazociągu był ujawniony na mapie zasadniczej (ewidencyjnej) oraz, że uczestnicy wiedzieli o istnieniu gazociągu przed 2005r., mimo, że okoliczność ta nie została wykazana przez wnioskodawcę a przeczą jej zeznania uczestników i złożone przez nich dokumenty, a z ostrożności procesowej, w razie nieuwzględnienia powyższych zarzutów, podniosły błędne określenie przez sąd treści zasiedzonej służebności gruntowej, gdyż na stwierdzoną datę zasiedzenia, tj. 19 września 1987r. strefa ochronna gazociągu wynosiła 30 m (po 15 m na każdą strefę) natomiast przyjęta przez sąd strefa ochronna 8 m (po 4 m na każdą stronę) powstała dopiero wskutek modernizacji gazociągu na przełomie 2009/2010r.

Na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia prawa służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu, względnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Nadto wniosły o zasądzenie na rzecz uczestników od wnioskodawcy zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie wnioskodawcy przyjmując za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia normy prawne zawarte w art. 292 k.c. i art. 172 k.c., a następnie prawidłowo ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Niemniej jednak wnioski wyprowadzone z tak ustalonego stanu faktycznego, nie zasługiwały na uwzględnienie, co skutkowało wydaniem przez Sąd Okręgowy orzeczenia reformatotyjnego.

Przesłanki nabycia służebności w drodze zasiedzenia określają dwa przepisy: art. 292 k.c. oraz, stosowany odpowiednio, art. 172 k.c. Przesłankami tymi są: posiadanie służebności polegające na korzystaniu z widocznego i trwałego urządzenia w zakresie odpowiadającym określonej treści służebności oraz określony w ustawie upływ czasu, w zależności od tego czy posiadacz był w dobrej czy złej wierze. Przesłanki te muszą być spełnione kumulatywnie.

Ustawodawca nie sprecyzował pojęcia "trwałego i widocznego urządzenia". Niemniej jednak, obszerny dorobek judykatury, jednoznacznie wskazuje, że za trwałe i widoczne urządzenie należy przyjmować trwałą (nie chwilową) postać widocznego przedmiotu będącego rezultatem świadomego działania człowieka, który ponadto odpowiada treści służebności pod względem gospodarczym, a nadto nie jest skutkiem działania sił natury. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1969r., II CR 516/68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2002r., II CKN 160/00; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1999r., III CKN 379/98; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 1960r., 2 CR 951/59).

Judykatura wskazywała wiele przykładów takiego trwałego i widocznego urządzenia na nieruchomości. Wśród nich wymieniono m.in.: rowy odwadniające, nasypy, studnie, groble, utwardzenia na gruncie szlaku drożnego, mostki albo osadniki widoczne na powierzchni ziemi wraz z dołączonymi do nich rurami kanalizacyjnymi znajdującymi się pod powierzchnią gruntu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1969 r., II CR 516/68; wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 4 lutego 1988 r., IV CR 45/88; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2002 r., V CKN 972/00).

Uwzględniając ustalony stan faktyczny zwrócić należy uwagę, że Sąd Najwyższy w aktualnym orzecznictwie, w wielu orzeczeniach zajął się problematyką widoczności w kontekście urządzeń usadowionych pod ziemią. Zwrócić należy uwagę, że Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 stycznia 2013r. (II CSK 289/12) wskazał, że gazociągi, wodociągi i kanalizacje, to w przeważającej części urządzenia podziemne i już z tego względu nieracjonalna jest interpretacja art. 292 k.c., której wynikiem byłoby wymaganie, aby rura gazowa w toku biegu terminu zasiedzenia była widoczna dla właściciela każdej nieruchomości, przez którą to urządzenie przebiega. Zatem przesłanka widoczności urządzenia w rozumieniu art. 292 k.c. jest spełniona zarówno wtedy, gdy właściciel nieruchomości wie, że na jego nieruchomości pod powierzchnią gruntu jest usytuowane trwałe urządzenie, jak i wtedy, gdy mógł się o tym dowiedzieć, stwierdzając istnienie na gruncie oznaczeń wymaganych właściwymi przepisami dla danego rodzaju urządzenia podziemnego. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2013r., II CSK 389/12). Niemniej jednak, odnotować należy, że w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2011r. (I CSK 157/11), wskazano, że dla nabycia przez zasiedzenie służebności przesyłu nie jest niezbędne, by widoczne elementy trwałego urządzenia, będącego przedmiotem korzystania przez przedsiębiorcę przesyłowego, znajdowały się na nieruchomości, którą obciążać ma ta służebność.

W ocenie Sądu Okręgowy, ustalony stan faktyczny nie dawał podstaw do przyjęcia aby ta przesłanka widoczności urządzenia została w niniejszym stanie faktycznym dopełniona.

Zwrócić należy uwagę, że samo umiejscowienie jedynego znaku granicznego na działce sąsiedniej (k. 17), który znajdował się w okresie zasiadywania służebności, nie przesądzało o przebiegu gazociągu w terenie, a jedynie sygnalizuje on istnienie takiego urządzenia. Późniejsze wyznaczniki w terenie (k. 18 -20) pojawiły się dopiero po modernizacji gazociągu w 2009/2010r.

Również zeznania uczestników postępowania jednoznacznie wskazują, że nie mieli świadomości przebiegu gazociągu, natomiast zeznania K. G., nie były precyzyjne, niejasne, odnosiły się do postrzegania przebiegu gazociągu w okresie dzieciństwa (10 – 12 lat), natomiast w późniejszym okresie wiadomości te nie dawały podstaw do przyjęcia, że jego świadomość w tym zakresie uległa znacznemu poszerzeniu.

Nadto brak jest podstaw do uznania, że uczestnicy postępowania mieli wiedzy o przebiegu gazociągu w terenie. Zwrócić należy uwagę, że uczestnicy nie mieli obiektywnego dostępu do map geodezyjnych wskazujących na przebieg gazociągu w terenie. Przedłożone przez wnioskodawcę mapy wskazujące przebieg gazociągu (k. 14) były mapami projektowymi. Wnioskodawca nie wykazał, aby mapy te zostały złożone we właściwym urzędzie, co skutkowałoby wykazaniem, że uczestnicy postępowania mieli realną możliwość zapoznania się z przebiegiem gazociągu.

Z tych względów apelacja została uwzględniona, co skutkowało oddaleniem wniosku, w oparciu o art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

Konsekwencją zmiany zaskarżonego postanowienia było orzeczenie o kosztach postępowania za I instancję w oparciu o art. art. 520 § 2 k.p.c. uwzględniając sprzeczność interesów wnioskodawcy i uczestników postępowania.

Wobec ewidentnej sprzeczność interesów wnioskodawcy i uczestników postępowania, o kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 520 § 2 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c. przy uwzględnieniu § 7 pkt 3 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013r. poz. 490).

SSR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Tomasz Tatarczyk SSO Andrzej Dyrda