Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2015r. w O.

sprawy z odwołania W. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek odwołania W. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 26.06.2015r. znak (...)

orzeka:

1. zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje W. Z. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 02.06.2015r.,

2. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

W. Z. wniósł odwołanie od decyzji (...) w P. z dnia 26.06.2015r., którą odmówiono mu prawa do świadczenia przedemerytalnego stwierdzając, że nie spełnia warunków do przyznania tego świadczenia, określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30.04.2004r. o świadczeniach przedemerytalnych.

W uzasadnieniu odwołujący wskazał, że wbrew stanowisku ZUS, stosunek pracy został rozwiązany z powodu likwidacji stanowiska pracy u pracodawcy Z. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...).

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie wskazując, że na dzień ustania ostatniego zatrudnienia uwzględniono ubezpieczonemu 37 lat 8 miesięcy i 13 dni okresów składkowych i nieskładkowych, lecz nie spełnia on warunku określonego w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Organ rentowy wskazał, iż w świadectwie pracy wskazano, że stosunek pracy odwołującego na stanowisku tokarza ustał na skutek rozwiązania umowy przez pracodawcę z powodu likwidacji stanowiska pracy, lecz z przeprowadzonego postępowania z Wydziałem (...) i Składek wynika, że liczba zatrudnionych osób nie uległa zmianie. Z tych względów zdaniem organu rentowego decyzją z dnia 26.06.2015r. prawidłowo odmówiono W. Z. prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.12.2005r. W. Z. zawarł ze Z. K., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...), umowę o pracę na stanowisku tokarza na czas nieokreślony. Powyższa umowa została rozwiązana przez Z. K. z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31.10.2014r. Przyczyną rozwiązania umowy była likwidacja stanowiska pracy odwołującego, bowiem pracodawca zaczął zamawiać podzespoły od firm zewnętrznych, dlatego tokarz nie był mu już do tego potrzebny.

W dniu 01.06.2015r. W. Z. złożył w ZUS wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego. Zaskarżoną decyzją z dnia 26.06.2015r. organ rentowy odmówił mu prawa do tego świadczenia stwierdzając, że nie spełnia warunków określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30.04.2004r. o świadczeniach przedemerytalnych, bowiem nie doszło do likwidacji jego stanowiska, gdyż liczba zatrudnionych osób nie uległa zmianie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W. Z. wniósł odwołanie od decyzji (...) Oddziału w P. z dnia 26.06.2015r., którą odmówiono mu prawa do świadczenia przedemerytalnego.

W ocenie Sądu odwołanie jest zasadne.

Przedmiotem sporu było ustalenie, czy zostały spełnione przesłanki określone w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30.04.2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (t.j. Dz.U.2013.170).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30.04.2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz.U. Nr 120, poz. 1252, ze zm.) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn.

Stosownie do art. 2 ust. 3 w/w ustawy, świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1.  nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2.  w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3.  złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Z zaświadczenia Powiatowego Urzędu Pracy w M., wystawionego w dniu 01.06.2015r., wynika, że W. Z. jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna od dnia 03.11.2014r. i przez okres 6 miesięcy pobierał zasiłek dla bezrobotnych. Do dnia wydania zaświadczenia nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych (k. 30 akt SP5 7070524). W świetle powyższego zaświadczenia odwołujący spełnia więc warunki określone w art. 2 ust. 3 w/w ustawy.

Zdaniem Sądu zostały również spełnione przesłanki określone w art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Poza sporem jest, że odwołujący w okresie od 01.12.2005r. do 31.10.2014r. był zatrudniony na stanowisku tokarza w firmie (...), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...).

ZUS uznał, że nie został spełniony warunek z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, gdyż wprawdzie w świadectwie pracy wskazano, iż stosunek pracy został rozwiązany z powodu likwidacji stanowiska pracy, lecz z danych uzyskanych z Wydziału Ubezpieczeń i Składek wynika, że liczba zatrudnionych osób nie uległa zmianie.

Odwołujący wywodził natomiast, że jego stanowisko pracy - tokarz, zostało zlikwidowane.

Rozstrzygnięcie w sprawie było uzależnione od wykazania, iż stosunek pracy odwołującego został rozwiązany w sposób wskazany w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych, tj. z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia. Zgodnie z art. 2 ust. 1pkt 29 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy ilekroć w ustawie jest mowa o przyczynach dotyczących zakładu pracy - oznacza to:

a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy Kodeks pracy, w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

b) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c) wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy.

Zdaniem Sadu zastosowanie w sprawie znajdzie art. 2 ust. 1pkt 29b, bowiem W. Z. wykazał, iż nastąpiła likwidacja jego stanowiska pracy.

Odwołujący wywodził, że jego stanowisko pracy-tokarz, zostało zlikwidowane. Przesłuchiwany w charakterze strony zeznał, że pracował jako tokarz w firmie, która świadczyła usługi transportowe oraz wykonywała przyczepy i rozrzutniki. Z jego zeznań wynika, iż pracował w warsztacie wykonując podzespoły do produkowanych rzeczy, lecz zwolniono go, bo zaczęto sprowadzać gotowe podzespoły i jako tokarz był już niepotrzebny, a pozostali spawacze i kierowcy. W. Z. pytany, dlaczego mimo jego zwolnienia liczba pracowników nie uległa zmianie zeznał, iż stale są przyjmowani pracownicy na stanowiskach kierowcy.

Należy dać wiarę zeznaniom W. Z., bowiem zostały one potwierdzone dokumentami, w tym jego aktami osobowymi i świadectwem pracy oraz zeznaniami pracodawcy. Przesłuchiwany w charakterze świadka Z. K. zeznał, że jego firma prowadziła usługi transportowe i dorabiała części samochodowe, zaś odwołujący był u niego zatrudniony na stanowisku tokarza w warsztacie mechanicznym. Świadek pytany o przyczynę rozwiązania umowy o pracę z W. Z. zeznał, że tokarz nie był już potrzebny, gdyż jego firma zaprzestała wyrabiania części, zaczęła je sprowadzać. Nadto jego brat również ma własną firmę i zatrudnia tokarza, w związku z tym w razie potrzeby korzystał z pomocy firmy brata. Świadek zeznał, że w tej sytuacji zdecydował o likwidacji etatu tokarza a po rozwiązaniu umowy z odwołującym w październiku 2014r., na jego miejsce nie zatrudniono nowego pracownika w warsztacie mechanicznym. Także i on, pytany, dlaczego mimo zwolnienia odwołującego liczba pracowników nie uległa zmianie zeznał, iż nie zatrudnił nowego tokarza, natomiast mógł zostać zatrudniony kierowca, gdyż w tej grupie ma miejsce duża rotacja pracowników.

Z w/w zeznań Z. K. wynika więc, że stosunek pracy odwołującego został rozwiązany z przyczyn dotyczących pracodawcy. Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż są spójne, logiczne oraz mają potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w niniejszej sprawie.

Do akt ZUS odwołujący złożył umowę o pracę, zawartą ze Z. K. w dniu 01.12.2005r., na czas nieokreślony na stanowisku tokarz. W aktach ZUS i w aktach osobowych odwołującego znajduje się oświadczenie pracodawcy z 29.07.2014r. o wypowiedzeniu umowy o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31.10.2014r.

Wprawdzie w świadectwie pracy W. Z. zapisano, iż stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron, a nie za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, lecz w świetle zeznań świadka Z. K. i pisemnego oświadczenia o wypowiedzenia zapis ten należy uznać za nieprawidłowy. Z. K. potwierdził, iż odwołującemu złożono oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Nie potrafił natomiast wyjaśnić, dlaczego w świadectwie mimo tego znalazł się zapis o ustaniu zatrudnienia na mocy porozumienia stron. Wskazał jedynie, iż wypisywaniem świadectwa pracy zajmują się inne osoby, a on nie ma wiedzy merytorycznej w tym zakresie. W ocenie Sądu należy uznać, iż zawarty w świadectwie pracy zapis o ustaniu zatrudnienia na mocy porozumienia stron jest nieprawidłowy, gdyż w istocie ustanie to nastąpiło w trybie art. 30 § 1 pkt 2 kp i taki też przepis wskazano jako podstawę ustania zatrudnienia.

Należy też uznać, iż likwidacja stanowiska pracy odwołującego była spowodowana przyczynami organizacyjnymi i produkcyjnymi istniejącymi po stronie jego pracodawcy. W. Z. pracował na stanowisku tokarza a wobec sprowadzania gotowych części nie było potrzeby zatrudniania osoby na takim stanowisku.

Rozwiązanie stosunku pracy odwołującego nastąpiło wobec tego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, gdyż spełnia wymagania określone w art. 2 ust. 1pkt 29 b tej ustawy. Nastąpiło bowiem z powodu likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych i produkcyjnych w trybie kodeksu pracy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż W. Z. wykazał spełnienie przesłanek określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, co skutkowało przyznaniem mu tego świadczenia. Sąd przyznał więc odwołującemu prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 02.06.2015r., tj. od dnia następnego po dniu złożenia wniosku.

Z tych względów na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc orzeczono jak w sentencji.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, stosowanego odpowiednio, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do świadczenia przedemerytalnego, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego co do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010r., II UK 330/09, LEX 604220). W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie ma podstaw do obciążenia organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu odwołującemu prawa do świadczenia przedemerytalnego, gdyż w sprawie zaistniała konieczność sprawdzenia, czy istotnie doszło do likwidacji stanowiska pracy odwołującego a okoliczność ta została wykazana dopiero przed Sądem.