Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania : I. B. (1)

od decyzji : Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

nr (...) z dnia 31 lipca 2014 r.

w sprawie: I. B. (1)

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

z udziałem zainteresowanego R. O. (1)

o ustalenie obowiązku ubezpieczenia

oddala odwołanie.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn.akt VI U 2406/14

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 31 lipca 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – na podstawie art.83 ust. 1, art.38 ust.1, art.6 ust.1 pkt 1 , art.11 ust.1, art.12 ust.1 , art.36 ust. 4 i 11 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2013r., poz.1442 z późn. zm.) – stwierdził, że I. B. (1), jako pracownik u płatnika składek R. O. (1), nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 1 marca 2014r.

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ rentowy podał, że I. B. (1) została zgłoszona przez płatnika składek R. O. (1) od 1 marca 2014r. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w wymiarze ½ etatu. Od 8 kwietnia 2014r. I. B. (1) stała się niezdolna do pracy, a płatnik składek wykazał za nią w raportach ZUS RSA wynagrodzenie za czas choroby od 8 kwietnia 2014r. do 10 maja 2014r. i zasiłek chorobowy od 11 maja 2014r..

Powołując się na zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności na brak jednoznacznych dowodów na faktyczne wykonywanie pracy przez I. B. (1), rozbieżności w zeznaniach płatnika i ubezpieczonej oraz fakt, że zarówno przed zatrudnieniem I. B. (1), jak i od chwili powstania jej niezdolności do pracy, płatnik R. O. (1) nie zatrudnił do dnia wydania przedmiotowej decyzji żadnej nowej osoby na miejsce nieobecnej I. B. (1), organ rentowy uznał, że zawarta przez te osoby umowa o pracę zawarta została dla pozoru.

Zgodnie z art.83 paragrafem 1 Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014r. , poz.121) nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. W opinii organu rentowego czynności podjęte przez pracownika i pracodawcę nie służyły uzyskaniu wynagrodzenia, a pracodawca nie liczył na wykonywanie pracy przez pracownika. Wyłącznym zamiarem obydwu stron było natomiast to, aby pracownik uzyskał świadczenia z ubezpieczenia społecznego. W konsekwencji I. B. (1) nie jest pracownikiem w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy i nie istniał obowiązek zgłoszenia jej do ubezpieczeń społecznych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł w imieniu I. B. (1) jej pełnomocnik procesowy, zarzucając zaskarżonej decyzji :

1/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę

rozstrzygnięcia, poprzez uznanie, że umowa o pracę z dnia 28 lutego

2014r. była pozornym stosunkiem pracy zawartym w celu uzyskania

przez ubezpieczoną świadczenia z ubezpieczenia społecznego,

2/ naruszenie art.83 paragraf 1 Kodeksu cywilnego poprzez uznanie, że

umowa o pracę z dnia 28 lutego 2014r. była pozornym stosunkiem

pracy zawartym w celu uzyskania przez ubezpieczoną świadczenia z

ubezpieczenia społecznego.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wnosiła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że podlega ona obowiązkowym ubezpieczeniom : emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 marca 2014r.

W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik procesowy ubezpieczonej w szczegółowy sposób opisał okoliczności, które doprowadziły do zawarcia umowy o pracę pomiędzy pracodawcą R. O. (1) a I. B. (1), na mocy której została ona zatrudniona od dnia 1 marca 2014r. w wymiarze ½ etatu za wynagrodzeniem 2100 zł brutto na stanowisku projektanta mebli i miejscem wykonywania pracy w M. przy ul.(...) oraz w O. przy ul.(...) ( to znaczy w miejscu zamieszkania ubezpieczonej).

Odwołująca się twierdziła, że głównie świadczyła pracę na rzecz R. O. (1) w swoim miejscu zamieszkania, jednak zdarzało się również , że projektowała meble i wykonywała wizualizacje w siedzibie firmy pracodawcy, który regularnie dostarczał ubezpieczonej rysunki techniczne na podstawie których wykonywała ona projekty i wizualizacje. Przekazywanie rysunków technicznych i projektów mebli wraz z wizualizacją odbywało się w siedzibie firmy (...) lub w miejscu zamieszkania ubezpieczonej, a za wykonaną pracę otrzymywała ona wynagrodzenie, zgodnie z zawartą umową o pracę.

Ponadto w dniu 14 marca 2014r. ubezpieczona wraz z R. O. (1) była w mieszkaniu M. K. – klienta R. O. (1), w miejscowości (...) koło G., celem dokonania pomiarów pomieszczenia, w którym następnie ubezpieczona projektowała meble.

Pełnomocnik ubezpieczonej argumentował przy tym, iż podczas zeznań złożonych w postępowaniu prowadzonym przez organ rentowy ubezpieczona i R. O. (1) podali, że nie miała ona bezpośredniego kontaktu z klientami firmy, lecz wynikało to z faktu, iż uznali oni prowadzone przez organ rentowy postępowanie za standardową procedurę sprawdzającą, i w związku z tym nie dokonali oni wystarczająco szczegółowej analizy czasu pracy ubezpieczonej u R. O. (1) i byli zaskoczeni podczas przesłuchania pytaniem o kontakt z klientem, nie pamiętając o jednorazowej wizycie ubezpieczonej u klienta. Nadto M. K. ostatecznie nie zamówił u R. O. (1) zaprojektowanych mebli, co również mogło być powodem niezapamiętania uczestnictwa ubezpieczonej w spotkaniu. Po otrzymaniu zaskarżonej decyzji ubezpieczona dokładnie przeanalizowała czynności wykonywane w ramach stosunku pracy w marcu 2014r. i przypomniała sobie wtedy, że uczestniczyła w spotkaniu w dniu 14 marca 2014r. oraz zgromadziła większość z wykonanych przez nią projektów mebli wraz z rysunkami technicznymi, na podstawie których wykonywała projekty.

Powyższe okoliczności przemawiały – zdaniem autora odwołania – za tym, że zaskarżona decyzja jest nieprawidłowa, a stanowisko organu rentowego co do pozorności umowy o pracę z dnia 28 lutego 2014r. jest niesłuszne. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 lutego 2006r. (III UK 150/05) stwierdził, że nie można uznać, że umowa o pracę została zawarta dla pozoru w sytuacji , gdy dochodzi do faktycznego świadczenia pracy.

Istota pozorności wyraża się w tym, iż bezwzględnie nieważne jest oświadczenie woli wyrażone na zewnątrz, gdyż ono, ukrywając inną czynność prawną, zostało złożone dla pozoru, czyli bez zamiaru wywołania skutków prawnych. W sytuacji , gdy pracownik podjął i wykonał pracę nie można uznać, że umowa o pracę została zawarta dla pozoru. Podobne stanowisko – wskazywał autor odwołania – wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 października 2005r. (sygn. akt III UK 32/05; w wyroku z dnia 25 stycznia 2005r. sygn. akt II UK 141/04 oraz w wyroku z dnia 21 maja 2010r. sygn. akt I UK 43/10). Umowa o pracę będzie zatem zawarta dla pozoru, czyli nie będzie podstawą do objęcia strony tej umowy ubezpieczeniami społecznymi , w przypadku, gdy podczas składania oświadczeń woli obie umawiające się strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a podmiot wskazany jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy. W przedmiotowej sprawie strony umowy o pracę z dnia 28 lutego 2014r. zawierały tę umowę z założeniem, że będą realizowały swoje prawa i obowiązki wynikające ze stosunku pracy. Ubezpieczona wykonywała na rzecz R. O. (1) pracę polegającą na projektowaniu mebli , pod kierownictwem R. O. (1), w miejscu i czasie określonym w umowie o pracę , za co otrzymała należne jej wynagrodzenie. W tych okolicznościach nie sposób uznać, że umowa zawarta pomiędzy ubezpieczoną a R. O. (1) była zawarta dla pozoru.

Odnosząc się do zarzutu organu rentowego, zgodnie z którym wyłącznym zamiarem ubezpieczonej było uzyskanie świadczenia z ubezpieczenia społecznego, ubezpieczona stanowczo zaprzeczyła temu twierdzeniu, podkreślając że od marca 2014r. podjęła pracę i faktycznie ją wykonywała. Nie przewidywała jednak, że nastąpią komplikacje związane z ciążą, które uniemożliwią jej wykonywanie pracy od dnia 8 kwietnia 2014r. Niezależnie od tego, przyjmując nawet, że poprzez zawarcie umowy o pracę z dnia 28 lutego 2014r. ubezpieczona dążyła do uzyskania świadczenia z ubezpieczenia społecznego , to zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2007r. II UK 211/07 nie można uznać za nieważną umowę o pracę, która nie narusza art.22 Kodeksu pracy, nawet gdy jej zawarcie dyktowane było wyłącznie chęcią uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania , powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a dodatkowo nadmienił, że decyzją z dnia 3 września 2014r. ustalił, iż od miesiąca kwietnia 2014r. podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe I. B. (1) jako pracownika P.W. (...) Spółki jawnej stanowi kwota 950 zł w przeliczeniu na okres miesiąca.

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje :

Ubezpieczona I. B. (1) (poprzednie nazwisko S.) w okresie od 21 stycznia 2010r. do końca stycznia 2014r. zatrudniona była w Przedsiębiorstwie (...) S. N. E. (...) Spółce jawnej w B. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku projektanta mebli, kasjera. W miesiącu lutym 2014r. była osobą bezrobotną, a w dniu 28 lutego 2014r. zawarła ponownie z powyższym pracodawcą umowę o pracę z dnia 28 lutego 2014r. ( z terminem rozpoczęcia pracy w dniu 3 marca 2014r.) , na mocy której zatrudniona została na czas nieokreślony w wymiarze ½ etatu (20 godzin tygodniowo) na stanowisku projektanta mebli – kasjera za wynagrodzeniem brutto 1900 zł.

Ubezpieczona, będąc wcześniej zatrudniona w wyżej wskazanej Spółce jawnej w pełnym wymiarze czasu pracy, otrzymywała wynagrodzenie miesięczne brutto także w kwoccie 1900 zł brutto.

Decyzją z dnia 3 września 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. ustalił, że od miesiąca kwietnia 2014r. podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, t.j. emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe I. B. (1) jako pracownika P.W. (...) Spółki jawnej stanowi kwota 950 zł w przeliczeniu na okres miesiąca. Ubezpieczona od tej decyzji nie odwołała się (okoliczności niesporne, przyznane przez ubezpieczoną i potwierdzone kserokopiami dokumentów : świadectwa pracy z 3 II 2014r. i umowy o pracę z dnia 28 lutego 2014r. – w aktach osobowych powódki nadesłanych do akt sprawy przez R. O. (1)).

W dniu 28 lutego 2014r. I. B. (1) (nosząca wówczas nazwisko panieńskie S.) podpisała z R. O. (1) umowę o pracę na czas nieokreślony (z terminem rozpoczęcia pracy w dniu 1 marca 2014r.) , na mocy której miała zostać zatrudniona w wymiarze ½ etatu na stanowisku projektanta mebli, za wynagrodzeniem brutto 2100 zł. W punkcie 1 podpunkcie 2 tej umowy strony wskazały także miejsce wykonywania pracy : M. ul. (...) (siedziba pracodawcy) i O. ul. (...) (miejsce zamieszkania I. B. (1)).

W momencie zawierania tej umowy ubezpieczona była na początku 3 miesiąca ciąży (o której dowiedziała się pod koniec lutego 2014r.) , a od 8 kwietnia 2014r. korzystała ze zwolnienia lekarskiego, jako osoba niezdolna do pracy.

Ważność tej umowy zakwestionował w zaskarżonej decyzji organ rentowy, w związku z tym istota sporu sprowadzała się do tego, czy umowa ta stanowiła rzeczywistą podstawę do objęcia I. B. (1) od dnia 1 marca 2014r. obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi : emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym.

W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczonej w postępowaniu przed organem rentowym oraz w postępowaniu sądowym nie udało się wykazać, aby podjęła ona pracę w firmie (...) i rzeczywiście ją świadczyła, zgodnie z postanowieniami umowy o pracę z dnia 28 lutego 2014r. oraz w warunkach wskazanych w art.22 paragraf 1 Kodeksu pracy.

Z inicjatywy strony odwołującej się przeprowadzone zostały na rozprawie dowody z zeznań świadków : M. K., B. B. (1) , M. B. i B. B. (2) oraz dowód z przesłuchania stron : I. B. (1) i R. O. (1).

Dowody te nie podważyły prawidłowości ustalenia organu rentowego, co do pozorności umowy o pracę z dnia 28 lutego 2014r. zawartej pomiędzy ubezpieczoną a R. O. (1).

Na początku rozważań dotyczących mocy dowodowej i wiarygodności zaoferowanych przez stronę odwołującą się dowodów, wskazać należy iż kobieta w ciąży (tak jak inne osoby) ma pełne prawo do poszukiwania i podejmowania zatrudnienia. Jednakże z prawa do podjęcia zatrudnienia nie wynika jeszcze obowiązek nawiązania z nią stosunku pracy, niezależnie od rzeczywistych potrzeb danego pracodawcy, tylko z tej przyczyny, że dana osoba poszukuje zródła utrzymania. Gospodarcza potrzeba zatrudnienia pracownika jest dla przedsiębiorcy , a więc osoby prowadzącej działalność w celu osiągnięcia maksymalnego zysku, przy możliwie jak największym ograniczeniu kosztów działalności , zawsze konkretna, a nie iluzoryczna. Pracodawca zatrudniając nowego pracownika powinien wykazać rzeczywistą ekonomiczną potrzebę utworzenia nowego stanowiska pracy, na przykład określonym kontekstem rozwoju gospodarczego firmy takim jak: poszerzenie rozmiaru prowadzonej działalności, zwiększenie ilości zamówień, zwolnienie konkretnego stanowiska pracy przez innego pracownika. Tego rodzaju okoliczności racjonalizują działanie podmiotu gospodarczego w aspekcie stricte ekonomicznym.

Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy zauważyć należy, iż zainteresowany pracodawca (płatnik) R. O. (1) przyznał na rozprawie, iż I. B. (1) była jego jedynym pracownikiem, i zarówno przed, jak i po podpisaniu z nią umowy o pracę z dnia 28 lutego 2014r. nie zatrudniał innych pracowników na stanowisku projektanta mebli oraz innych stanowiskach (informacyjne wysłuchanie R. O. – e-protokół rozprawy k.78). Nie zatrudnił też nikogo w okresie , w którym ubezpieczona była niezdolna do pracy ( od 8 kwietnia 2014r. do dnia porodu bliźniaczego – 13 sierpnia 2014r.). Dowód z przesłuchania płatnika, zamiast potwierdzić gospodarcze uzasadnienia zatrudnienia ubezpieczonej, zaprzeczył zupełnie racjonalności ekonomicznej tego rodzaju działania pracodawcy. Na podstawie dowodu z przesłuchania R. O. (1) Sąd Okręgowy ustalił bowiem że zatrudnienie przez niego ubezpieczonej na podstawie zawartej na czas nieokreślony umowy o pracę w wymiarze ½ etatu za wynagrodzeniem 2100 zł brutto przekroczyło granicę racjonalności ekonomicznej. Jak wynika z jego przesłuchania w latach 2012 – 2014 uzyskiwał on przeciętnie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej dochody rzędu około 1500 zł miesięcznie. Tymczasem koszt miesięcznego wynagrodzenia „netto”, bez obciążeń publiczno – prawnych I. B. (1) , wynosił około 1700 zł, co samo przez się generowało stratę w działalności firmy (...) niezależnie od innych ponoszonych przez niego kosztów prowadzonej działalności.

Na brak rzeczywistej potrzeby ekonomicznej zatrudnienia powódki w jego firmie wskazuje także brak zatrudnienia po jej zachorowaniu, w jej miejsce, innej osoby. R. O. (1) stwierdził bowiem, że mu się trochę nie bilansowało i było robionych przez ubezpieczoną dużo projektów, przy małej liczbie klientów. Podał on również, że radził sobie bez zatrudniania w miejsce ubezpieczonej innej osoby, bo sam bardzo dużo pracuje, jak również wyjaśnił iż właściwie to nie wie dlaczego nie zatrudnił w miejsce ubezpieczonej innej osoby w czasie gdy była ona niezdolna do pracy i pobierała zasiłek chorobowy, mimo że wtedy nie ponosił żadnych kosztów związanych z jej zatrudnieniem. W innym miejscu wyjaśniał on, że nie zatrudnił w miejsce ubezpieczonej innego pracownika, bo obawiał się że będzie musiał go zwolnić gdy ubezpieczona wróci do pracy (informacyjne wysłuchanie R. O.).

Powołane fragmenty informacyjnego wysłuchania R. O. (1) same w sobie podważają racjonalność ekonomiczną działania tego pracodawcy. Podkreślić należy, że pracodawca ten podpisał z osobą, z którą wcześniej nie pracował i której nie znał, umowę o pracę na czas nieokreślony. Warunki płacowe wskazane w tej umowie stwarzały sytuację pozbawiającą tego przedsiębiorcę a limine możliwości uzyskiwania przychodu. Jeśli bowiem do momentu zatrudnienia I. B. (1) osiągał on miesięcznie przeciętny dochód z działalności swojej firmy na poziomie około 1500 zł miesięcznie, to już samo tylko zatrudnienie jej na warunkach umowy o pracę z dnia 28 lutego 2014r. generowało stałą stratę w wysokości około kilkuset złotych. Niezależnie od tego zwrócić należy uwagę, iż oczywiście nieracjonalne z ekonomicznego punktu widzenia było to postanowienie umowy o pracę, które przewidywało wynagrodzenie dla pracownicy na stanowisku projektanta mebli w wysokości 2100 zł brutto za pracę na ½ etatu. Wniosek ten daje się wyprowadzić z faktu, iż I. B. (1) w okresie zatrudnienia w P.U. (...) S. N., E. (...) Spółka jawna w B. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku projektanta mebli – kasjera uzyskiwała miesięcznie wynagrodzenie za pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w wysokości 1900 zł brutto.Wyeksponować w tym miejscu należy, iż zgodnie z umową o pracę zawartą z tym pracodawcą w dniu 28 lutego 2014r. na stanowisku projektanta mebli – kasjera miała ona zarobić także 1900 zł brutto, tyle ze za pracę w wymiarze ½ etatu.

Okoliczność tę zakwestionował organ rentowy w odrębnym od rozpoznawanej sprawy postępowaniu zakończonym decyzją (...) Oddziału w B. z dnia 3 września 2014r. (nr (...) (...) (...)), ustalającą obniżoną do 950 zł podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne jako pracownika P.W. (...) Sp. j., przy czym ubezpieczona nie kwestionowała odwołaniem tej decyzji (poza sporem).

W odwołaniu pełnomocnik procesowy ubezpieczonej I. B. twierdził, że podjęła ona zatrudnienie u R. O. (1) od 1 marca 2014r. i wykonywała na jego rzecz pracę polegającą na projektowaniu mebli, pod jego kierownictwem w miejscu i czasie określonym w umowie o pracę, za co otrzymywała należne jej wynagrodzenie. Tymczasem Sąd Okręgowy ustalił, iż ubezpieczona I. B. (1) nie wykonywała na rzecz R. O. (1) pracy, gdyż dowody zaoferowane na tę okoliczność przez stronę odwołującą się nie potwierdzały w sposób pewny bądź graniczący z pewnością tego faktu.

Zdaniem ubezpieczonej dowodami, które miały potwierdzać wykonywanie przez nią pracy zgodnie z pisemną umową z dnia 28 lutego 2014r.. na rzecz R. O. (1) miały być dołączone do odwołania kolorowe wydruki komputerowe oraz dwa odrębne rysunki przedstawiające projekty umeblowania pomieszczeń mieszkalnych (k.10 do 15 i od 19 do 42 akt sprawy). Dowody te nie zawierały jednak dat i godzin ich sporządzenia, jak również nie były nawet podpisane przez I. B. (1) . Ponadto brak w ich treści odwołania się do konkretnych klientów, dla których miały być one sporządzone.

Zatem ich moc dowodowa i wiarygodność były wątpliwe, gdyż dokumenty te mogły zostać sporządzone przez dowolny podmiot i w dowolnym czasie. Rozważając moc i wiarygodność tych dowodów Sąd Okręgowy konfrontował je z pozostałym materiałem dowodowym. Wynik tej konfrontacji nie był – w ocenie Sądu – dla strony odwołującej się korzystny. Zeznając w charakterze strony I. B. (1) podała, że wykonywała dla R. O. (1) tylko takie kolorowe wydruki bądź odrębne rysunki , jakie jej okazano z konkretnych kart akt sprawy, i że na pewno nie wykonywała czarno- białych rysunków (projektów). Tę wersję swoich zeznań zmieniła ona jednak po okazaniu jej przez przewodniczącego składu orzekającego czarno białych projektów umeblowania pomieszczeń złożonych do akt sprawy (na żądanie Sądu) przez R. O. (1) ( w odrębnej teczce zawierającej także kserokopie akt osobowych powódki). Powyższa sprzeczność pomiędzy zeznaniem powódki (zgodnie z którym wykonała ona tylko kolorowe projekty i odręczne kolorowe rysunki w okresie faktycznie przepracowanym u R. O.) , a stanowiskiem procesowym R. O. (1) i jego twierdzeniami i zeznaniami (zgodnie z którymi I. B. (1) wykonała dla niego projekty umeblowania pomieszczeń złożone wraz z aktami osobowymi) miała – w ocenie Sądu Okręgowego – decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sprzeczność ta podważała w ogóle twierdzenie odwołującej o wykonywaniu przez nią jakiejkolwiek pracy na rzecz R. O. (1).

Pośrednich, choć przekonujących argumentów dla tego ustalenia Sąd Okręgowy doszukał się ponadto w analizie sytuacji życiowej ubezpieczonej, w której znajdowała się ona w 2014r. Za niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego uznać należy bowiem to, aby powódka – dowiadując się pod koniec lutego 2014r. o tym, iż jest w ciąży bliźniaczej – wzmagała swoją aktywność zawodową poprzez :

- uzyskanie w firmie (...) wynagrodzenia za ½ etatu w kwocie 1900 zł brutto, która do 31 stycznia 2014r. stanowiła jej wynagrodzenie miesięczne u tego pracodawcy za pracę wykonywaną na pełen etat ;

- podjęcia zatrudnienia u R. O. (1) także na ½ etatu.

Ocenę tę potwierdza przy tym fakt, iż w tym czasie ubezpieczona studiowała zaocznie, uczęszczając w weekendy na zajęcia.

Odnosząc się do dowodów z zeznań świadków M. K., B. B. (1), M. B. i B. B. (2) Sąd Okręgowy uznaje te dowody za niewiarygodne.

Po pierwsze osoby te są osobami bliskimi dla I. B. (1) ( mąż, teściowie i narzeczony siostry) co wskazuje na to, iż są one zainteresowane korzystnym dla niej rozstrzygnięciem w sprawie. Co istotniejsze treść ich zeznań jest niewiarygodna wobec okoliczności podawanych przez te osoby i sprzeczności między ich zeznaniami, jak również zeznaniami powódki i R. O. (1).

Przykładowo wskazać należy, iż świadkowie B. B. (1) (mąż powódki) i M. B. (jej teść) podawali, iż ubezpieczona była na pomiarach u klienta 1 raz, natomiast świadek B. B. (2) (teściowa powódki) twierdziła, że ubezpieczona jeździła na pomiary 2 razy w tygodniu, i że tych pomiarów u klientów było dużo. Ponadto świadek ta zeznała, iż ubezpieczona (jej synowa) wykorzystywała na dojazdy do klientów samochód teściów (marki C. (...)) i sama go prowadziła, oraz że R. O. (1) przywoził do miejsca zamieszkania ubezpieczonej adresy klientów, do których miała ona pojechać.

Tymczasem z zeznań ubezpieczonej i R. O. (1) wynikało, że ubezpieczona była tylko raz u klienta (M. K.) w celu dokonania pomiarów pomieszczeń i że zawiózł ją tam własnym samochodem pracodawca R. O. (1), który z kolei zeznał, iż chciał aby jeździła ona dopiero w przyszłości do klientów.

Zwrócić jeszcze w tym miejscu należy uwagę na fragment zeznań świadka M. B., w którym wspominał on, że w miejscu ich zamieszkania (będącym jednocześnie miejscem zamieszkania powódki) znajdował się tylko jeden komputer i że pytał synową kiedy będzie mógł coś zrobić na komputerze.

Zasady doświadczenia życiowego wskazują jednak, iż osoba wykonująca zawodowo prace projektowe na komputerze czyni to na własnym sprzęcie.

Według twierdzeń powódki, R. O., świadków i postanowień umowy o pracę z dnia 28 II 2014r. powódka miała wykonywać pracę m.in. w znacznej części w miejscu swojego zamieszkania. W ocenie Sądu jest bardzo mało prawdopodobne aby rzeczywiście mogła ona swobodnie wykonywać pracę przy pomoc komputera, z którego korzystały na codzień jeszcze trzy inne osoby (teściowie i mąż).

Okoliczność ta dodatkowo podważa - zdaniem Sądu - twierdzenie o wykonywaniu przez nią obowiązków wynikających z pisemnej umowy o pracę w miejscu zamieszkania.

Zgodnie z art.83 paragrafem 1 Kodeksu cywilnego nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał - w ocenie Sądu Okręgowego – podstawy do dokoania ustaleń co do pozorności umowy o pracę zawartej przez I. B. (1) i R. O. (1). Umowa ta nie była bowiem w rzeczywistości wykonywana, a jej strony stwarzały jedynie pozory rzekomego wykonywania obowiązków pracownika i pracodawcy. Pozorność tej czynności prawnej wynikała z tych ustalonych elementów stanu faktycznego sprawy, które z jednej strony podważały ekonomiczną potrzebę zatrudnienia przez R. O. (1) pracownika na stanowisku projektanta mebli, a z drugiej strony wskazywały na brak rzeczywistej realizacji przez strony postanowień umownych.

W tej sytuacji zgodzić należy się ze stanowiskiem organu rentowego, zgodnie z którym wyłącznym zamiarem stron tej umowy było uzyskanie przez I. B. (1) wyższych świadczeń z ubezpieczeń społecznych w okresie jej długotrwałej niezdolności do pracy.

Zgodnie z art.6 ust. 1, art.11 ust.1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2013r. poz.1442 z późn.zm.) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami .

Skoro umowa o pracę z dnia 28 lutego 2014r. zawarta pomiędzy ubezpieczoną a R. O. (1) była nieważna z mocy art.83 paragrafu 1 K.c., to z tytułu tej umowy I. B. (1) nie mogła podlegać obowiązkowo powyższym ubezpieczeniom społecznym.

Zaskarżona decyzja odpowiadała zatem prawu i dlatego na podstawie art 477 ¹⁴ paragrafu 1 K.p.c. w związku z powołanymi przepisami prawa materialnego odwołanie podlegało jako bezzasadne oddaleniu.