Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Agata Zając (spr.)

Sędziowie: SA Irena Piotrowska

SO del. Magdalena Nałęcz

Protokolant: Izabela Nowak

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2015r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa M. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt III C 1333/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie drugim częściowo w ten tylko sposób, że zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz M. B. kwotę 1 057,82 zł (jeden tysiąc pięćdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2011 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od M. B. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 2 700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 1243/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 czerwca 2012 r. M. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) SA w W. kwoty 87 836,93 zł z odsetkami od 13 czerwca 2009 r. stanowiącej koszt naprawy pojazdu i kwoty 11 336,29 zł z odsetkami od 16 sierpnia 2011 r. jako koszt sporządzenia wyceny i koszt niemieckiego adwokata. Powód załączył do pozwu kosztorys naprawy uszkodzeń sporządzony przez Biuro (...) we F. na kwotę 19 694,38 euro, tj. 87 836,93 zł według kursu euro z dnia szkody.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że szkoda nie mogła powstać w podanych przez powoda okolicznościach.

Wyrokiem z dnia 14 maja 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 48 063,41 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2011 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i ustalił, że koszty postępowania obciążają strony po połowie, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 czerwca 2009 r. w miejscowości M. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki C. (...), którego właścicielem jest powód a którym w chwili zdarzenia kierował W. S.. Sprawcą kolizji był W. C. kierujący pojazdem V., który nie zdążył zatrzymać się przed hamującym pojazdem powoda i uderzył go w tylną część nadwozia. Sprawca ubezpieczony był z tytułu OC w pozwanym Towarzystwie.

Powód zlecił wykonanie kosztorysu naprawy uszkodzeń pojazdu w Biurze (...) we F., które naprawę szkody wyliczyło na kwotę 19 694,38 euro, co w przeliczeniu, według kursu euro z dnia kolizji, dało kwotę 87 836,93 zł.

W chwili zdarzenia punkt przyłożenia siły znajdował się po prawej stronie względem osi wzdłużnej pojazdu C. oraz w obrębie przedniego lewego naroża samochodu V., do kolizji doszło przy bardzo niskiej prędkości zderzeniowej, o czym świadczy brak występowania widocznych pęknięć na poszyciu zderzaka tylnego oraz występowanie jedynie niewielkich pęknięć struktury na łuku nadkola tylnego prawego oraz poszycia zderzaka od strony wewnętrznej. Wyklucza to możliwość uszkodzenia takich części jak: wzmocnienie zderzaka z lewej strony, zawiasy pokrywy bagażnika, uszczelka pokrywy bagażnika, lampy tylne z prawej strony oraz podłużnica tylna prawa.

Z uszkodzeń pozostających w związku przyczynowym z kolizją do wymiany nadaje się: zderzak tylny, wspornik zderzaka tylnego, nakładka dolna zderzaka tylnego, absorber zderzaka tylnego, dwa emblematy zderzaka tylnego, pokrywa komory bagażnika, uszczelka prawa zderzaka tylnego, ochrona ściany bocznej prawej – nadkole wewnętrzne ściany prawej, rama klapy tylnej, wykładzina blachy zamykającej tył – wykładzinę bagażnika. Do naprawy zakwalifikowano ścianę boczną tylna prawą i podłogę bagażnika. Lakierowania wymagały drzwi prawe, ściana boczna prawa, pokrywa bagażnika, podłużnica tylna prawa, zderzak tylny.

Koszty naprawy samochodu wynoszą 7 908,99 euro (9 411,69 euro brutto).

Powód poniósł też koszty związane z wykonaniem opinii rzeczoznawcy w kwocie 1 364,86 euro oraz koszty związane z usługami świadczonymi przez niemieckiego adwokata w kwocie 1 176,91 euro.

Pełnomocnik powoda adwokat A. W. w dniu 18 sierpnia 2009 r. zwrócił się o zapłatę kwoty 19 719,94 euro do (...) w M., które odmówiło zapłaty odszkodowania wskazując, iż powód powinien dochodzić odszkodowania w Polsce.

Pismem z dnia 28 lipca 2011 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 87 836,93 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 czerwca 2009 r. w terminie 14 dni od otrzymania wezwania oraz kwoty 11 336,29 zł z tytułu kosztów związanych z uzyskaniem opinii rzeczoznawcy i wynagrodzeniem pełnomocnika. Do pozwanego pismo wpłynęło w dniu 1 sierpnia 2011 r.

Pismem z 13 września 2011 r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, iż zakres uszkodzeń pojazdu C. nie koreluje z zakresem uszkodzeń pojazdu V..

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy oparł się na złożonych do akt dokumentach oraz opiniach biegłych, tj. opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków mgr inż. P. S. oraz biegłego z zakresu techniki samochodowej, wyceny wartości pojazdów oraz jakości i kosztów napraw powypadkowych M. M., uznając obie opinie za rzetelne i wyczerpujące.

Za wiarygodne Sąd Okręgowy uznał też zeznania świadków W. S. i W. C., a także częściowo zeznania świadka Ł. J. (1).

Prywatną opinię Biura (...) we F. Sąd Okręgowy potraktował jako wyjaśnienia strony powodowej.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że sprawcą kolizji, w wyniku której został uszkodzony samochód powoda był W. C. kierujący pojazdem V. i posiadający ubezpieczenie OC wykupione u pozwanego. Podstawę odpowiedzialności stanowi art. 822 § 1 k.c., zaś zakres świadczeń pozwanego jako ubezpieczyciela reguluje art. 36 ust.1 ustawy z dnia 23 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 123, poz. 1152 ze zm.), zgodnie z którym odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. Tym samym zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c pozwany ponosi odpowiedzialność szkodę pozostającą w normalnym związku przyczynowym z działaniem lub zaniechaniem, z którego szkoda wynikła.

Wskazując na treść opinii biegłego P. S. Sąd Okręgowy uznał, że do zdarzenia doszło w wyniku niezachowania przez kierującego samochodem V. bezpiecznej odległości od poprzedzającego pojazdu i uderzenia w tylną część hamującego pojazdu C.. W związku przyczynowym ze zdarzeniem pozostają uszkodzenia pojazdu C. z wyjątkiem uszkodzeń zakwestionowanych przez biegłego.

Określając wysokość należnego powodowi odszkodowania Sąd Okręgowy uwzględnił uszkodzenia pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem za który ponosi odpowiedzialność pozwany oraz koszty naprawy określone przez biegłego M. M. oraz koszt opinii sporządzonej przez prywatnego rzeczoznawcę na zlecenie powoda uznając, że ta opinia umożliwiła powodowi wystąpienie z konkretnymi roszczeniami i okazała się być przydatna do ustalenia wysokości szkody powoda.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia kosztów pomocy prawnej pełnomocnika poniesionych w postępowaniu przedsądowym, powołując orzecznictwo Sądu Najwyższego i stwierdzając, że koszt te nie mieszczą się w odszkodowaniu należnym poszkodowanemu w wyniku kolizji drogowej, a także wskazując, że powód nie uzasadnił, iż korzystanie z pomocy pełnomocnika było w okolicznościach niniejszej sprawy obiektywnie uzasadnione i konieczne, zaś uszczerbek ten nie pozostaje w normalnym związku przyczynowym z uszkodzeniem pojazdu powoda.

Orzekając o odsetkach Sąd Okręgowy wskazał na treść art. 817 § 1 k.c. uznając, iż pozwany pozostaje w opóźnieniu od dnia 1 września 2011 r.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekła na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł powód, zaskarżając wyrok w zakresie oddalającym powództwo i rozstrzygającym o kosztach procesu.

Powód podniósł zarzuty:

- naruszenia prawa materialnego, w szczególności art. 361 § 2 k.c. poprzez przyjęcie, że zasądzona na rzecz powoda kwota wyczerpuje zasadę pełnego odszkodowania za poniesione przez powoda straty oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono – podczas gdy zasądzona kwota nie spełnia takiego waloru,

- naruszenia prawa materialnego, w szczególności art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 k.c. poprzez uznanie, że pozwany ma zapłacić zasądzoną kwotę z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2011 r. w sytuacji, gdy powód winien spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty szkody,

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania wyroku i mającego istotny wpływ na jego treść a polegającego na przyjęciu, że zasądzona kwota wyczerpuje zasadę pełnego odszkodowania, a sporządzone w przedmiotowej sprawie opinie biegłych są w pełni przydatne dla ustalenia wartości poniesionej szkody, w sytuacji gdy opinie te były przez powoda kwestionowane oraz sporządzona w szczególności przez biegłego M. M. opinia nie pozwala na ustalenie wartości szkody jaką poniósł powód, a ustalona przez biegłego wartość szkody nie rekompensuje strat jakie poniósł powód.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i orzeczenie o kosztach postępowania, a także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii Serwisu C. w Niemczech, który zostanie dołączony do akt niezwłocznie po sporządzeniu, a w konsekwencji dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu mechaniki i techniki samochodowej oraz wyceny wartości pojazdów i wartości i kosztów napraw pojazdów – na okoliczność ustalenia rzeczywistej szkody poniesionej przez powoda, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja powoda jedynie częściowo zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu zdarzenia i skutków kolizji, błędnie jedynie uznając, iż uszkodzenie lampy tylne z prawej strony nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem za które ponosi odpowiedzialność pozwany. Dokonując ustaleń w tym zakresie Sąd Okręgowy posiłkował się opinią biegłego P. S., który jednoznacznie stwierdził, że w wyniku zderzania z pojazdem V. w pojeździe powoda nie mogły zostać uszkodzone: wzmocnienie zderzaka z lewej strony, zawiasy pokrywy bagażnika, uszczelka pokrywy bagażnika oraz podłużnica tylna prawa – to uszkodzenie powstało w trakcie zdarzenia z 2008 r. Co do uszkodzenia lamp tylnych z prawej strony biegły wskazał, że jest możliwe ich uszkodzenie, ale dokumentacja fotograficzna nie potwierdza tej szkody.

W ocenie Sądu Okręgowego fakt uszkodzenia lamp tylnych potwierdzają zeznania świadka W. S., który w chwili zdarzenia kierował samochodem powoda oraz świadka Ł. J. (2), który widział pojazdy po zderzeniu i udzielił pomocy kierującemu pojazdem powoda.

Sąd Apelacyjny w oparciu o powyższe dowody ustalił, że poza uszkodzeniami wskazanymi przez Sąd Okręgowy w zakres szkody powoda wchodzą też koszty wymiany lamp tylnych prawych wskazane w opinii biegłego M. M..

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne ustalenia Sądu Okręgowego jako znajdujące pełne oparcie w zgromadzonych w sprawie dowodach.

Za bezzasadne Sąd Apelacyjny uznał podniesione w apelacji zarzuty co do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Zarzuty te w istocie sprowadzają się do kwestionowania oceny dowodów z opinii biegłych, przy czym skarżący nie sformułował zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., wskazując jedynie, że opinie te były kwestionowane przez powoda a ustalona przez biegłego M. M. wartość szkody nie rekompensuje strat poniesionych przez powoda.

Nie ulega wątpliwości, że w toku postępowania powód zgłaszał zastrzeżenia do opinii biegłych, którzy do tych zastrzeżeń odnosili się w opiniach ustnych.

W szczególności zgłaszane przez powoda zastrzeżenia dotyczące opinii biegłego M. M., a mianowicie że naprawa podłużnicy, ściany bocznej i podłogi bagażnika spowoduje obniżenie wartości pojazdu, że na terenie Niemiec ciężko znaleźć warsztat, który naprawiłby przedmiotowe części, samochód powoda jest sportowy, osiąga duże prędkości, a naprawa takich elementów jak podłużnica może wpływać na bezpieczeństwo jazdy, wobec czego należy uwzględnić koszt wymiany tych elementów były przedmiotem ustnej opinii biegłego. Biegły wskazał, że uszkodzenia pojazdu powoda były niewielkie, nie trzeba wymieniać części, które zakwalifikował do naprawy, a ich naprawa nie wpłynie na funkcjonalność pojazdu i nie będzie zagrożenia dla bezpieczeństwa korzystania z samochodu. Po opinii uzupełniającej pełnomocnik powoda nie zgłaszał dalszych zastrzeżeń do tej opinii, ponadto z opinii biegłego P. S. wynika, że uszkodzenie podłużnicy tylnej prawej nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością pozwanego.

Ponadto mimo kwestionowania opinii sporządzonych przez biegłych powód nie zgłaszał wniosków dowodnych zmierzających do powołania innych biegłych, a na rozprawie w dniu 7 maja 2014 r. pełnomocnik powoda wskazał, że nie składa zastrzeżeń do opinii i nie zgłasza wniosków dowodowych.

Tym samym Sąd Okręgowy nie dysponował innymi dowodami – poza wyceną sporządzoną przez rzeczoznawców we F. – wykazującymi wysokość poniesionej przez powoda szkody, na którym, zgodnie z art. 6 k.c., spoczywał ciężar dowodu w zakresie wykazania szkody i jej wysokości.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 lipca 2014 r. II CSK 569/13 opinia sporządzona na prywatne zlecenie powoda nie posiada waloru dowodu z opinii w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c., lecz wobec przyjęcia jej przez sąd do akt, ma znaczenie wyjaśnienia stanowiącego poparcie stanowiska strony, z uwzględnieniem wiadomości specjalnych. Wywiedzione z takiej opinii twierdzenia powoda co do wysokości szkody której naprawienia żąda w niniejszym postępowania zostały jednak zweryfikowane opiniami biegłych sądowych, które Sąd Okręgowy uznał za prawidłowe i których na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik powoda nie zakwestionował.

W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, z jakich przyczyn uznał opinie te za miarodajne dla wyjaśnienia okoliczności wymagających wiedzy specjalistycznej, zaś podniesione w apelacji zarzuty, będące powieleniem zarzutów podnoszonych w toku postępowania i wyjaśnianych w ramach opinii ustnych, należy uznać na tym etapie postępowania za spóźnione i nieskuteczne.

Niewątpliwie opinia biegłego nie ma w sprawie znaczenia rozstrzygającego i podlega ocenie jak każdy środek dowodowy, jednak w oparciu o właściwe dla jej oceny na płaszczyźnie merytorycznej kryteria, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2015 r. IV CSK 275/14).

Sąd Okręgowy uznał, że opinie biegłych opierają się na prawidłowych założeniach metodologicznych, są kompletne, spójne, nie zawierają błędów logicznych ani wniosków nie poddających się ocenie, a tym samym są przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy i Sąd Apelacyjny w pełni ocenę tę podziela.

Trafnie więc Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcia na – ostatecznie nie kwestionowanych – opiniach biegłych.

Za spóźnione Sąd Apelacyjny uznał zawarte w apelacji wnioski dowodowe, gdyż zarówno wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, jak i przedłożenie dokumentu z opinii Serwisu C. w N. mogły być przez powoda zgłoszone w toku postępowania przed Sądem I instancji, zaś w apelacji nie wskazano żadnych okoliczności uzasadniających zgłoszenie tych wniosków dopiero na etapie postępowania apelacyjnego.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 361 § 2 k.c.

Niewątpliwe z powyższego przepisu wynika zasada pełnej rekompensaty poniesionej szkody, a więc szkody, jakiej naprawienia może żądać poszkodowany.

Jednak formułując pozew poszkodowany określa zakres swojego żądania wskazując konkretne roszczenie i jego podstawę faktyczną, zaś rozstrzygnięcie Sądu musi mieścić się w granicach żądania powoda.

To powód określa szkodę, której naprawienia żąda od pozwanego i zakresem żądania wskazanym przez powoda związany jest Sąd rozpoznający sprawę. Nawet w wypadku uznania, że poza wskazaną szkodą powód poniósł także inną stratę lub nie uzyskał innych korzyści Sąd nie może – nawet w ramach kwoty żądanej przez powoda – tych strat lub korzyści objąć swoim rozstrzygnięciem, gdyż wyszedłby wówczas ponad żądanie, naruszając art. 321 k.p.c.

Wskazywana przez powoda szkoda obejmowała tylko koszt naprawy pojazdu, przy czym bezsporne jest, że powód nie naprawił pojazdu i nie przedstawił dowodów dokumentujących rzeczywiście poniesione z tego tytułu koszty.

Trafnie Sąd Okręgowy wskazał, że odpowiedzialność pozwanego ograniczona jest to tych kosztów naprawy tych uszkodzeń pojazdu powoda, które pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zderzeniem z pojazdem V. w dniu 12 czerwca 2009 r., opierając się w tym zakresie na opiniach biegłych zarówno co do zakresu szkód pozostających w związku przyczynowym ze zdarzeniem, jak i kosztów naprawy pojazdu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 r. III CZP 32/01 (OSNC 2004/4/51) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

Takie ceny brał pod uwagę biegły M. M. wskazując, iż są to średnie stawki jakie obowiązują w Niemczech w okolicach miejsca zamieszkania powoda.

Trafnie także Sąd Okręgowy uznał, że nie pozostaje w związku przyczynowy ze zdarzeniem za które odpowiada pozwany koszt pomocy prawnej uzyskanej przez powoda w toku postępowania likwidacyjnego.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Za normalne następstwo danego zdarzenia uważa się natomiast taki skutek, który zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia. Ponadto pojęciem szkody nie można obejmować takiego uszczerbku, który jest skutkiem celowych i świadomych czynności poszkodowanego. Dlatego też Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 lutego 2002 r. V CKN 908/00 (LEX nr 54365), iż koszty wynagrodzenia pełnomocnika poszkodowanego, poniesione w postępowaniu przedsądowym, nie mieszczą się w odszkodowaniu należnym poszkodowanemu w kolizji drogowej, gdy podstawą odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zawarta ze sprawcą szkody.

Sąd Apelacyjny nie znalazł też podstaw do uwzględnienia zarzutów dotyczących daty wymagalności odsetek.

Wbrew twierdzeniom skarżącego z powołanych w apelacji przepisów art. 481 § 1 k.c. i art. 817 k.c. nie wynika, że pozwany winien spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty szkody.

Przede wszystkim art. 481 k.c. odnosi się do jedynie do opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego, którego konsekwencją jest obowiązek zapłaty odsetek. O opóźnieniu dłużnika można mówić w sytuacji, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia wymagalnego, a więc świadczenia terminowego – z upływem określonego terminu lub świadczenia bezterminowego – jeśli zostało ono postawione w stan wymagalności.

Świadczenie ubezpieczyciela nie wynika ze zobowiązania terminowego, a jego wymagalność uzależniona jest aktywności poszkodowanego jako wierzyciela, gdyż zgodnie z art. 455 k.c. dopiero wezwanie do spełnienia świadczenia stawia jej w stan wymagalności. Trafnie Sąd Okręgowy wskazał, że powód skierował do pozwanego żądanie zapłaty odszkodowania dopiero pismem z dnia 28 lipca 2011 r., które pozwany otrzymał w dniu 1 sierpnia 2011 r. Nie można bowiem uznać za skuteczne wobec pozwanego żądania skierowanego do spółki niemieckiej.

O dacie wymagalności żądania powoda decyduje przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie.

Tym samym, jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, pozwany winien spełnić świadczenie do dnia 31 sierpnia 2011 r., co oznacza że pozostaje w opóźnieniu od dnia 1 września 2011 r. i od tej daty powód może żądać odsetek zgodnie z art. 481 k.c.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny częściowo uwzględnił apelację i zmienił wyrok Sąd Okręgowego zasądzając na rzecz powoda dalszą kwotę 1057,82 zł stanowiącą wskazany przez biegłego M. M. koszt wymiany lamp prawnych tylnych z odsetkami od dnia 1 września 2011 r., zaś w pozostałym zakresie apelację powoda jako bezzasadną oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. z uwagi na to, że apelacja okazała się zasadna jedynie w nieznacznej części.