Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 sierpnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Marta Fidzińska - Juszczak (spr.)

Sędziowie: SSA Iwona Łuka-Kliszcz

SSA Feliksa Wilk

Protokolant: starszy sekretarz Mariola Pater

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2013 r. na rozprawie

sprawy z wniosku: M. Ś.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w N.

o emeryturę

na skutek skargi wnioskodawczyni o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 marca 2008 r., sygn. III AUa 1087/07

p o s t a n a w i a:

o d r z u c i ć skargę.

sygn. akt III AUa 211/13

UZASADNIENIE

M. Ś. w dniu 5 lutego 2013r. zażądała: „ rewizji postanowienia orzeczonego w sentencji wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 5 marca 2008r., sygn. akt III AUa 1087/07”., co w istocie oznaczało wniesienie skargi o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem wymienionym wyżej a oddalającym apelację M. Ś. od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie Wydziału IV Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 kwietnia 2007r., sygn. akt IV U 879/06, oddalającego jej odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w N. z dnia 28 grudnia 2005r., którą to decyzją organ rentowy odmówił M. Ś. emerytury.

Skarżąca wskazała, że Sąd Apelacyjny wydając wyrok w dniu 5 marca 2008r. i nie uwzględniając umowy o pracę z dnia 1 czerwca 1970r. w (...) T., oraz umowy dodatkowej ( tzw. chałupniczej) zawartej w dniu 4 grudnia 1971r. z (...) (...) „wyzerował okres ponad 15 lat jej ubezpieczenia” i pozbawił ją prawa do emerytury. W dalszym ciągu wywiodła, że w dniu 15 stycznia 2012r. złożyła w ZUS Oddziale w T. wniosek przyznanie emerytury należnej wyłącznie za okres pracy i ubezpieczenia w Polsce – bez łączenia jej z emeryturą amerykańską i decyzją z dnia 25 września 2012r. organ rentowy przyznał jej emeryturę wyliczoną tylko za okresy pracy i ubezpieczenia w Polsce a co najważniejsze uznano w końcu umowę z dnia 1 czerwca 1970r. i cały okres / składkowy/ od 1 czerwca 1970r. do 24 listopada 1979r. został jej zaliczony.

W świetle powyższego skarżąca wniosła o ponowną rzetelną analizę faktów, argumentów i dokumentów, i obiektywną decyzję, która zminimalizuje poniesione szkody i doznane krzywdy.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu.

Przesłanki dotyczące wznowienia postępowania cywilnego określone są w art. 401, 401 ¹,403 kpc. Na zasadzie art. 401 kpc można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności: 1) jeżeli w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona albo jeżeli orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się wyroku nie mogła domagać się wyłączenia; 2) jeżeli strona nie miała zdolności sadowej lub procesowej, albo nie była należycie reprezentowana bądź jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możliwości odwołania; nie można jednak żądać wznowienia, jeżeli przed uprawomocnieniem się wyroku niemożność działania ustała lub brak reprezentacji był podniesiony w drodze zarzutu albo strona potwierdziła dokonane czynności procesowe. Wedle art. 401 ¹ kpc można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Zgodnie z art. 403 § 1 kpc można żądać wznowienia na tej podstawie, że: 1) wyrok został oparty na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym, następnie uchylonym; 2) wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa. Z kolei jak stanowi art. 403 § 2 kpc, można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Zgodnie zaś z art. 403§ 4 kpc , można żądać wznowienia jeżeli na treść wyroku miało wpływ postanowienie niekończące postępowania w sprawie, wydane na podstawie aktu normatywnego uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą, uchylone lub zmienione zgodnie z art. 416 ^1. kpc.

W konkretnej sprawie wnioskodawczyni żąda wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem z dnia 5.03.2008r. sygn. III AUa 1087/07 i powołuje się na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 września 2012r. w której organ rentowy, przyznając jej emeryturę( tylko za okresy pracy w Polsce) uwzględnił okres pracy nakładczej od 1 czerwca 1970r. do 3 grudnia 1971r. ( nota bene na podstawie notatki na posiedzenie kolegialne ( k. 104 a.r. ), tj. okres będący przedmiotem oceny przez Sąd Apelacyjny w postępowaniu zakończonym wyrokiem z dnia 5 marca 2008r., sygn. III AUa 1087/07. Aby rozstrzygnąć dopuszczalność złożonej przez M. Ś. skargi, należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę, że badanie dopuszczalności wznowienia postępowania w sprawie polega zarówno na kontroli, czy wskazane przez skarżącego okoliczności dają się podciągnąć pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, jak również wymagane jest ustalenie, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje. W konsekwencji tego zapatrywania przyjmuje się, że skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu, jeżeli w okolicznościach konkretnej sprawy sprecyzowana przez stronę podstawa nie zostanie przez sąd stwierdzona. W postępowaniu z dnia 17 czerwca 2010r., sygn. III CZ 18/10 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że : zgodnie z art. 403 §2 kpc, podstawa wznowienia może być późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Muszą to być okoliczności istniejące już w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, ale wówczas stronie nieznane i tym samym niemożliwe do wykorzystania przez nią w tym postępowaniu. Muszą one przy tym dotyczyć podstawy faktycznej żądania albo uzasadniać obronę przed żądaniem. Jednocześnie nie uwzględnia się tu okoliczności wynikających już z materiału procesowego, jeżeli pominięte zostały przez stronę na skutek opieszałości, zaniedbania. zapomnienia lub błędnej oceny potrzeby ich powołania. Podstawę wznowienia z art.403 § 2 kpc mogą stanowić środki dowodowe nie tylko nieujawnione, ale nieujawniane, tj. takie, o których istnieniu strona nie wiedziała i wiedzieć nie mogła. Fakty ujawniane, czyli te, które strona powinna znać nie są objęte hipotezą wskazanego przepisu. (LEX nr 686067). Podobnie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10.02.1999r. sygn. II CKN 807/98, LEX 78214; z dnia 4.03.2005r., sygn. III CZP 134/04, Lex 15/652; z dnia 7.04.2010r. sygn. II PZ 8/10, lex 603833.

Analiza argumentacji zawartej w powołanym wyżej – utrwalonym – orzecznictwie Sądu Najwyższego prowadzi do wniosku, że niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie zachodzi jednak, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu. W złożonej skardze M. Ś. po raz kolejny powołuje się na treść umowy z dnia 1 czerwca 1970r. ( dla zaliczenia jej okresu pracy od 1.06.1970r. do 3.12.1971r.), gdy tymczasem dokument ten był nie tylko ujawniony w toku postępowania, ale i oceniony przez Sąd, który stwierdził, że „ nie kwestionuje prawdziwości przedłożonej do akt rentowych umowy o pracę nakładczą, zawartej w dniu 1 czerwca 1970r. pomiędzy wnioskodawczynią, a Wojewódzkim(...)w T., a jedynie okoliczność, ,że na jej podstawie nie można uznać, że został spełniony wymóg osiągania wynagrodzenia w wysokości co najmniej połowy obowiązującego najniższego wynagrodzenia”. ( vide uzasadnienie III AUa 1087/07). Tak więc nie ma podstaw, aby przedmiotowa umowa mogła zostać uznana za środek dowodowy przewidziany w art. 403 § 2 kpc, tj. taki który istniał już w czasie prowadzenia zaskarżonego postępowania, ale stronie nie był wówczas znany i niemożliwy do wykorzystania przez nią ||( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6.06.2012r., sygn. IV CZ11/12, lex 1232806).

Sąd Apelacyjny badając dopuszczalność przedmiotowej skargi o wznowienie postępowania ( nietrafnie nazwanej „ rewizją wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 5.03.2008r.”,) miał na uwadze zawartą w niej argumentację, że decyzją z dnia 25.09.2012r. organ rentowy przyznał wnioskodawczyni emeryturę ( za okresy pracy w Polsce), i zaliczył okres od 1.06.1970r. do 3.12.1971r. Jednakowoż powyższa okoliczność nie oznacza automatycznie zaistnienia podstawy wznowienia postępowania, albowiem jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 stycznia 2008r. , IV CZ 2/08 (niepubl.) nie stanowi podstawy wznowienia postępowania odmienna ocena prawna poczyniona w innym postępowaniu. A za takie postępowanie- w konkretnym wypadku należało uznać postępowanie przed organem rentowym. Okoliczność, że organ rentowy orzekł odmiennie, opierając się na oświadczeniach świadków ( k. 325 a.r.) i dokumentach istniejących na długo przed prawomocnym zakończeniem postępowania dotyczącego wnioskodawczyni, którego wznowienia domaga się, nie stanowi nowej okoliczności faktycznej w rozumieniu art. 403 § 2 kpc. Tym samym M. Ś. także w oparciu o tę okoliczność nie może – zdaniem Sądu Apelacyjnego – skutecznie domagać się wznowienia postępowania.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny odrzucił skargę o wznowienie postępowania, na zasadzie art. 410 § 1 kpc jako nieopartą na ustawowej podstawie w rozumieniu przepisów przytoczonych na wstępie.