Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Bartkowska

Protokolant referent stażysta Marta Mech

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...). (...) Spółka jawna w B.

przeciwko M. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 10 501,74 zł (dziesięć tysięcy pięćset jeden złotych siedemdziesiąt cztery grosze) z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 31 października 2014 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 943,00 złotych (dwa tysiące dziewięćset czterdzieści trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Joanna Bartkowska

UZASADNIENIE

Powód (...). (...) Spółka Jawna w B. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) kwoty 10.501,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31.10.2014 r. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 14.05.2014 r. pozwana złożyła zamówienie na dwie bramy (wymiary: 3740x2700 oraz 3820x2730) i wskazała, iż dostawa ma zostać dokonana na 25 tydzień roku. Powód podniósł, iż w dniu 15.05.2014 r. wysłał do pozwanej potwierdzenie zamówienia, ze wskazaniem daty realizacji zamówienia na dzień 17.06.2014 r. oraz datą załadunku towaru na dzień 13.06.2014 r. Powód podkreślił, iż zgodnie z Ogólnymi Warunkami Sprzedaży (...) warunkiem dostarczenia towaru było dokonanie wpłaty zaliczki w wysokości 100 % przed dostarczeniem zamówienia. Powód wskazał, iż w dniu 12.06.2014 r. przypomniał pozwanej o załadunku towaru oraz poprosił o wysłanie potwierdzenia dokonania wpłaty. W odpowiedzi na powyższe pozwana zmieniła termin dostawy. Powód podał, iż pozwana wielokrotnie zmieniała termin dostawy, jednocześnie podtrzymując chęć realizacji zamówienia po czym w dniu 22.09.2014 r. anulowała oba zamówienia i pismem z dnia 12.11.2014 r. poinformowała, iż nie odbierze zamówionego towaru. Powód wskazał, iż w odpowiedzi na powyższe w dniu 14.11.2014 r. skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty faktury (...) oraz odebrania towaru. Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie uregulowała wskazanej należności.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 5 lutego 2015 r., sygn. akt (...) Sąd Rejonowy w B. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od powyższego orzeczenia wniosła pozwana wskazując, iż zaskarża nakaz zapłaty w całości. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana potwierdziła, iż dokonała zamówienia u powoda na dwie bramy garażowe. Pozwana wskazała, iż dokonywała przesunięcia terminu dostawy, gdyż klient, który zamówił bramy nie był obecny w kraju i nie mógł odebrać zamówienia i ponieważ jej klient anulował zamówienie na przedmiotowe bramy to ona też anulowała swoje zamówienie. Pozwana wskazała, iż powód zajmuje się produkcją bram i w związku z powyższym panele zamówionych przez nią bram może wykorzystać do produkcji innych bram. Ponadto pozwana podniosła, iż pomiędzy nią a powodem przed dokonaniem anulowania przedmiotowego zamówienia istniały nieporozumienia, gdyż powód nie uznawał reklamacji pozwanej na zamawiane przez nią bramy. Pozwana wskazała również, iż powód wystawił jej fakturę nie informując ją o tym ponadto nie przekazał jej przedmiotowych bram, a więc nie musi płacić za towar, którego nie otrzymała. Pozwana powołując się na ustawę z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów wskazała, iż towar zakupiony poza siedzibą firmy, drogą elektroniczną lub e-mailową może zostać zwrócony w terminie 14 dni.

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanej, powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Powód wskazał, iż zarzuty pozwanej są bezpodstawne oraz nie zasługują na uwzględnienie. Powód podniósł, iż pozwana dokonała anulowania zamówienie po upływie ponad 4 miesięcy od daty zamówienia i 3 miesięcy od daty pierwszego planowanego terminu realizacji zamówienia, zaś anulowanie zamówienia, zgodnie z Ogólnymi Warunkami Sprzedaży (...) jest możliwe jedynie w terminie do 48 godzin od daty złożenia zamówienia. Powód wskazał, że pozwana przez cały okres między złożeniem zamówienia a jego anulowaniem podtrzymywała chęć realizacji zamówienia. Powód podniósł również, iż nie widzi związku pomiędzy rzekomymi nieporozumieniami między stronami dotyczącymi rzekomych reklamacji a przedmiotową sprawą.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 maja 2014 r. pozwana złożyła u powoda dwa zamówienia na bramy przemysłowe.

Dowód: mail z dnia 14.05.2014 r. (k. 11), zamówienie nr (...) (k. 12), zamówienie nr (...) (k. 13)

Powód potwierdził zamówienie, wskazując termin realizacji zamówienia na dzień 17 czerwca 2014 r. Pozwana zobligowana została do wpłaty 100 % zaliczki przed wykonaniem zamówienia, tj. kwoty 10.501,74 zł. Powód wykonał przedmiot zamówienia.

Dowód: potwierdzenie zamówienia: (...) (k. 14)

Pozwana nie uiściła zaliczki i dzień przed planowana dostawą towaru przesunęła realizację zamówienia na 27 tydzień, po czym ponownie zmieniła termin dostawy.

Dowód: mail z dnia 12.06.2014 r. (k. 17), maile z dnia 13.06.2014 r. (k.17v.)

Pozwana nie odebrała zamówionego towaru i dniu 22.09.2014 r. anulowała zamówienia nr (...) i nr (...).

Dowód: mail z dnia 12.06.2014 r. (k. 18)

Z uwagi, iż pozwana nie anulowała zamówienia w ciągu 48 godzin od daty zamówienia, lecz dopiero po 4 miesiącach od zamówienia powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) z dnia 30.10.2014 r., a następnie wezwał pozwaną do zapłaty kwoty wynikającej z powyższej faktury w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

Dowód: faktura (...) (k. 15), wezwanie do zapłaty z dnia 14.11.2014r. (k. 20)

Powyższy stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość i autentyczność nie budziły jego wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Należy zauważyć, iż stosunek obligacyjny łączący strony sporu swoją konstrukcją najbardziej jest zbliżony do umowy o dzieło. Zgodnie z art. 627 k.c. przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa o dzieło jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą, wzajemną i odpłatną, a jej zawarcie następuje zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi umów (zob. A. Brzozowski (w:) System prawa prywatnego, t. 7, 2004, s. 316–317). Ekwiwalentem świadczenia przyjmującego zamówienie, które polega na wykonaniu dzieła, jest świadczenie zamawiającego polegające na zapłacie wynagrodzenia, z czego wynika odpłatny charakter umowy o dzieło. Umowa o dzieło jest umową o „rezultat usługi".

W przedmiotowej sprawie miedzy stronami, wytworzył się stosunek zobowiązaniowy. Powód zobowiązał się do wykonania i dostarczenia dwóch bram przemysłowych. W zamian pozwana zobowiązała się do odebrania przedmiotowego zamówienia oraz dokonania zapłaty za wykonane bramy przed ich dostarczeniem. Pozwana otrzymała od powoda potwierdzenie zamówienia, w którym to potwierdzeniu były zawarte informacje o kwocie należnej za wykonane dzieło oraz sposobie płatności. Ponadto pozwana przy składaniu zamówienia potwierdziła, iż zapoznała się i akceptuje Ogólne Warunki Sprzedaży (...). Powód wykonał dzieło, za którą należna mu była zapłata i zawiadomił pozwaną o możliwości odbioru zamówionych bram, zgodnie ze złożonym przez pozwaną zamówieniem. Pozwana na podstawie stosunku obligacyjnego łączącego go z powodem była zobowiązana do uiszczenia całości należności.

Zgodnie z art. 643 k.c. zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem. Jeżeli zamawiający bezpodstawnie uchyla się od odbioru prawidłowo wykonanego i wydanego dzieła, popada w zwłokę dłużnika, odpowiada za przypadkową utratę lub uszkodzenie dzieła, a ponadto ma obowiązek zapłaty umówionego wynagrodzenia (tak, słusznie, K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, s. 1155; W. Siuda, Istota..., s. 28; A. Brzozowski, Odpowiedzialność..., s. 37 i n.;).

Biorąc, więc pod uwagę powyższe Sąd zważył, iż pozwana na mocy umowy łączącej ją z powodem zobligowana była do odbioru dzieła. Powód wykonał swoje dzieło na czas i był gotów do dostarczenia go w miejsce wskazane przez pozwaną, bądź wydać je w ramach odbioru osobistego. Jednakże pozwana mimo kilkukrotnego przekładania odbioru bram, ostatecznie odmówiła ich odbioru i wskazała, iż anuluje zamówienie. Podkreślenia wymaga fakt, iż strony już wcześniej współpracowały ze sobą. Pozwana znała warunki zawartej umowy i wiedziała, iż anulowanie zamówienia może być możliwe jedynie w terminie do 48 godzin od daty złożenia zamówienia.

W ocenie Sądu na uwzględnienie nie zasługują zarzuty pozwanej zawarte w sprzeciwie do nakazu zapłaty.

Należy zauważyć, że fakt, iż klient pozwanej, dla którego wykonane zostały bramy, odmówił odbioru zamówienia i je anulował, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Stronami niniejszego stosunku zobowiązaniowego była pozwana oraz powód, powód zaś wykonał przedmiotowe bramy wyłącznie na zlecenie pozwanej. Regułą, zaś, jaka obowiązuje w dziedzinie prawa kontraktowego, jest zasada pacta sunt servanda. Wobec powyższego pozwana winna była odebrać przedmiot umowy i zapłacić powodowi wynagrodzenie za wykonane dzieło. Pozwana mogła jedynie po odbiorze dzieła, dochodzić od swojego kontrahenta odszkodowania za skutki niewykonania zobowiązania. Nie mogła zaś na tej podstawie uchylać się od wykonania swojego zobowiązania.

Dla przedmiotowej sprawy nie ma znaczenia również fakt, iż pomiędzy pozwaną a powodem przed anulowaniem przedmiotowego zamówienia istniały nieporozumienia, związane z faktem, iż powód nie uznawał reklamacji pozwanej na zamawiane przez nią bramy. Pozwana swoje ewentualne zarzuty w przedmiotowej sprawie mogła opierać na wadach bram będących przedmiotem niniejszego postępowania i w oparciu o reklamacje złożone, co do sposobu ich wykonania. Dla niniejszej sprawy bez znaczenia są reklamacje składane w stosunku do wykonania innych zamówień.

Odnosząc się do zarzutu, iż powód wystawił jej fakturę nie informując ją o tym oraz nie przekazał jej przedmiotowych bram, zaś ona nie musi płacić za towar, którego nie otrzymała, podkreślenia wymaga fakt, iż pozwana zobligowana została do zapłaty za wykonanie przedmiotu umowy, przed dostarczeniem jej bram na mocy warunków umowy, z którymi została zaznajomiona. W tym miejscu należy zauważyć, iż zgodnie z art. 642 § 1. k.c. w braku odmiennej umowy przyjmującemu zamówienie należy się wynagrodzenie w chwili oddania dzieła. Z regulacji art. 642 § 1 k.c. wynika, że zagadnienie terminu wypłaty wynagrodzenia przyjmującemu zamówienie, istotne z perspektywy istoty umowy o dzieło, jako umowy odpłatnej, powinno być, co do zasady, rozstrzygnięte w tej umowie. W przedmiotowej umowie pozwana zobowiązała się do zapłacenia wynagrodzenia powodowi przed dostarczeniem bram. W związku z powyższym pozwana nie może się powoływać na okoliczność, iż brak zapłaty wynika z nie otrzymania dzieła. Na uwzględnienie przy tym nie zasługuje zarzut, iż powód wystawił pozwanej fakturę nie informując ją o tym. Należy zauważyć, iż powód wielokrotnie sygnalizował pozwanej fakt wykonania dzieła i możliwość jego odbioru oraz wiążący się z tym obowiązek zapłaty wynagrodzenia za wykonane dzieło. Ponadto powód mailem z dnia 30.10.2014 r. przekazał pozwanej przedmiotową fakturą oraz ponownie wezwał do zapłaty należności z niej wynikającej oraz do odebrania bram. W ocenie Sądu powód spełnił wszystkie swoje obowiązku wynikającego z umowy i w związku z powyższym nie był zobligowany do dodatkowego informowania pozwanej o fakcie wystawienia faktury za wykonane dzieło.

Ponadto pozwana powołała się w sprzeciwie na ustawę z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów i wskazała, iż towar zakupiony poza siedzibą firmy, drogą elektroniczną lub e-mailową może zostać zwrócony w terminie 14 dni. W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż przytoczony przez pozwaną akt prawny już nieobowiązuje, a w jego miejsce uchwalona została ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Jednakże podkreślić należy, iż przedmiotem regulacji w/w ustaw jest ochrona praw konsumenta. Zaś zgodnie z Art. 22 ¹. k.c. konsumentem jest osoba fizyczna dokonująca z przedsiębiorcą czynności prawne niezwiązane bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. W przedmiotowej sprawie bezspornym był fakt, iż pozwana zawarła umowę na wykonanie dwóch bram przemysłowych w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a więc w stosunku do niej przedmiotowa ustawa nie ma zastosowania.

Należy również zauważyć, że godnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232, art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.

W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1997 r., sygn. II CKN 531/97, Lex nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. IV CSK 299/06).

W ocenie Sądu pozwana nie wykazała okoliczności, które uprawniałyby ją do odstąpienia od umowy. Pozwana z jednej strony przytoczyła twierdzenia, które w żaden sposób nie wykazywały zasadności odmowy zapłaty wynagrodzenia powodowi oraz odbioru wykonanego dzieła, zaś z drugiej strony na swoją obronę nie powołała żadnych dowodów uwiarygodniających jej stanowisko w sprawie. Podkreślenia wymaga fakt, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą. Pozwana w żaden sposób nie sprostała ciężarowi dowodów, który na niej spoczywał i nie udowodniła, iż pozew powoda był bezzasadny, a ona skutecznie mogła uchylić się od obowiązku dokonania zapłaty za wykonane dzieło.

Raz jeszcze podkreślenia wymaga fakt, iż prawidłowe zachowanie się dłużnika w wykonaniu zobowiązania polega na zadośćuczynieniu oczekiwaniom wierzyciela, którego uzasadnieniem jest istniejące między stronami zobowiązanie. Jeżeli dłużnik uchybia swoim obowiązkom, nie spełniając świadczenia lub spełniając je w sposób nienależyty, to wierzyciel może podjąć kroki zmierzające do przymusowej realizacji świadczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.501,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 października 2014 r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powoda na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. ustalając początek terminu biegu odsetek od dnia następnego po dniu wymagalności faktury wskazanego na dokumencie tj. 30 grudnia 2014 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie koszty, jakie poniósł powód to kwota 2.943,00 zł. Na powyższą kwotę składa się kwota 526 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 2400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W związku z powyższym w punkcie 2 wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.943,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Joanna Bartkowska