Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 19 sierpnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w K. Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jan Bartniak

Protokolant: st. sekr. sąd. Stella Michalska

po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2015 roku w K.

sprawy z powództwa F. (...) N. (...) z siedzibą w K.

przeciwko R. K.

o zapłatę 102.480,06 zł

1.  zasądza powodowi F. (...) N. (...)y z siedzibą w K. od pozwanego R. K. kwotę 102.480,06 zł (sto dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt 06/100 złotych)
z ustawowymi odsetkami:

– od kwoty 66.566,67 zł (sześćdziesiąt sześć tysięcy pięćset sześćdziesiąt sześć 67/100 złotych) od dnia 11 lipa 2014 roku do dnia zapłaty,

– od kwoty 35.913,39 zł (trzydzieści pięć tysięcy dziewięćset trzynaście
39/100 złotych) od dnia 9 maja 2015 roku do dnia zapłaty.

2.  zasądza powodowi od pozwanego kwotę 8.725 zł (osiem tysięcy siedemset dwadzieścia pięć złotych) kosztów procesu.

SSO Jan Bartniak (...)

Sygn. akt I C 80/15

UZASADNIENIE

Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w K. F. Finanse N. (...) z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego R. K. kwoty 102.480,06 zł. tytułem wierzytelności nabytej w drodze umowy cesji z dnia 11 lipca 2014 r., która powstała w związku z udzieleniem pozwanemu (przez zbywcę (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.) roszczeń Banku wynikających z kredytu gotówkowo - konsumpcyjnego z dnia 5 lutego 2009 r. oraz zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu w tym zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł. W uzasadnieniu powód podnosił to, że pozwany nie zapłacił kredytobiorcy zobowiązania w części, stąd roszczenie co do kwoty kapitału (66.566,67 zł.) objęte pozwem stało się wymagalne z dniem 21 lipca 2011 r. tj. w dniu w którym upłynął „termin płatności pierwszej niezapłaconej przez pozwanego raty.” Powód dochodzi w pozwie także skapitalizowanych odsetek (w łącznej kwocie 35.913,39 zł.) wyliczonych przez kredytodawcę do dnia poprzedzającego nabycie wierzytelności przez powoda. Mino zawiadomienia pozwanego o dokonanym przelewie i wezwaniu do zapłaty, „wezwanie pozostało ono bez żadnego efektu.”(powód k.11v.)

Pozwany mimo wezwania (k.73 akt) i zobowiązania na rozprawie w dniu 22 maja 2015 r. (k.74-74v) nie kwestionował swej odpowiedzialności do zasady, nie złożył odpowiedzi na pozew i wniosków dowodowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 lutego 2009 r. pomiędzy R. K., a Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. doszło do zawarcia umowy kredytu gotówkowego na cele konsumpcyjne (kredyt gotówkowy (...) - nr umowy (...)), z okresem kredytowania 5 lat, z okresem spłaty od 5 marca 2009 r. do 5 lutego 2014 r. (umowa kredytu, k.56-57v, harmonogram spłat kredytu k.58-58v). Ze względu na brak spłaty w uzgodnionym terminie, kredytodawca po bezskutecznym wezwaniu dłużnika do zapłaty zaległych rat i odsetek, pod rygorem iż brak wpłaty w terminie 7 dni stanowi wypowiedzenie umowy kredytu vide (pismo z dnia 28 lipca 2011 r. k.92 akt), w następnie braku oczekiwanych działań ze strony kredytobiorcy, wystawił w dniu 5 stycznia 2012 r., bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) i uzyskał w dniu 16 lutego 2012 r. w sprawie Sądu Rejonowego w K. w o sygn. akt I Co (...) postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (vide k.2-9, k.16, k.19-20 cyt. sprawy Co (...) ) Wierzyciel – kredytodawca prowadził w sprawie prowadzonej przez komornika S. O. (przy Sądzie Rejonowym w K.) Km (...) postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi R. K., które to umorzono na wniosek wierzyciela postanowieniem z dnia 6 listopada 2014 r, po tym gdy w dniu 4 lipca 2014 r. wierzyciel – kredytodawca sprzedał powodowemu Funduszowi wierzytelności wymienione w załączniku nr (...) do aneksu z dnia (...) sierpnia 2014 r. do umowy z dnia 4 lipca 2014 r. ( w tym wierzytelność wobec pozwanego w tym procesie R. K.) „z dniem przeniesienia”, który nastąpił w dniu 11 lipca 2014 r.(niesporne nadto cyt. wyżej: umowa sprzedaży wierzytelności k.17-29v, aneks nr (...) do umowy sprzedaży k.49-50, załącznik nr (...) do aneksu obejmujący sprzedaż wierzytelności przysługującej kredytodawcy od pozwanego k.54v-55).

Kolejnym pismem (vide pismo z dnia 14 sierpnia 2014 r. k.59, potwierdzenie dowodu nadania ww. pisma do pozwanego k.61-63) nabywca wierzytelności wzywał pozwanego do dobrowolnej zapłaty należności. Wobec braku uregulowania wierzytelności, wystąpił przeciwko powodowi z pozwem (wniesionym do sądu w dniu 20.11.2014 r.) o zapłatę początkowo skierowanej do elektronicznego postępowania upominawczego i w sprawie VI Nc-e (...) Sądu Rejonowego L. (...) VI Wydział Cywilny, Sąd ten przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Okręgowemu w K., stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty „z uwagi na wątpliwości odnośnie treści umowy na którą powołuje się powód” i po rozpoznaniu skargi powoda na przekazanie sprawy wg właściwości postanowieniem z dnia 16 grudnia 2014 r., sprawa trafiła do sądu właściwego w dniu 26 stycznia 2015 r. i po uzupełnieniu braków pozwu, (vide pisma powoda takie jak: pełnomocnictwo, opłata sądowa, pozew jego załączniki i dowody powołane w elektronicznym postępowaniu upominawczym), wpłynęły do tut. sądu w dniu12 marca 2015 r., a pozew z załącznikami doręczono pozwanemu w dniu 8 maja 2015 r.(niesporne, nadto k. 8-59, k.61-63 i k.71-73).

Pozwany mimo wezwania nie złożył odpowiedzi na pozew, a podczas obecności na rozprawie w dniu 22 maja 2015 r.(k.74-74v), oświadczył, ze „co do samej zasady odpowiedzialności, to nie kwestionuje odpowiedzialności za dług… nie widziałem wcześniejszego wezwania do zapłaty niż wezwanie otrzymane z odpisem pozwu.” Wskazywał, że od 2 lat nic się, jeśli chodzi o egzekucję, nie działo.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o złożone i powołane wyżej dokumenty, których treść i autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Należy zauważyć, iż w istocie stan faktyczny był bezsporny, natomiast strony różniła interpretacja ustalonych faktów.

Sąd zważył co następuje:

Powód domagał się zasądzenia kwoty 102.480,06 zł. tytułem wierzytelności nabytej w drodze umowy cesji z dnia 11 lipca 2014 r., będącej sumą dwu kwot: 66.566,67 zł. wierzytelności głównej poprzedniego wierzyciela z odsetkami ustawowymi od dnia 11 lipca 2014 r. (tj. dnia w którym nastąpiło zgodnie z umową z dnia 4 lipca 2014 r. przeniesienie wierzytelności na rzecz powoda), nadto kwoty skapitalizowanych przez poprzednika prawnego powoda odsetek wg stanu na dzień sprzedaży wierzytelności (vide k.54v-55 lista wierzytelności sprzedanych w pozycji dotyczącej pozwanego) z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu.

Skuteczność umowy kredytu i prawa przelewu wierzytelności z niej wynikającej należy oceniać z punktu widzenia przepisów obowiązujących w dacie jej dokonania, a więc w niniejszej sprawie w dniu 5 lutego 2009 r. Tym samym należy mieć na względzie, że zastosowanie mają przepisy obowiązujące po nowelizacji ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 4 września 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 231, poz. 1546). zmieniającej powyższą ustawę z dniem 13 stycznia 2009 roku. To przesądza, że w sprawie nie będą mieć zastosowania obowiązujące przed wskazaną nowelizacją ustawy przepisy art. 326 ust. 1-4 ustawy w jej brzmieniu z 2005 r. oraz art.92c ustawy - Prawo bankowe, uchylone powołaną wyżej nowelizacją. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że wymagania wskazane przez przepisy prawa bankowego aktualnie obowiązujące zostały w niniejszej sprawie spełnione. Podzielić należy stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2010 r. (IV CSK 558/09, OSNC 2010, nr 12, poz. 168, jak również w orzeczeniu z dnia 12 stycznia 2011 r. I CSK118/10), w którym stwierdzono, że jeżeli dłużnik banku będący kredytobiorcą nie dotrzymuje warunków udzielenia kredytu, bank może dokonać przelewu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego bez zgody zarówno tego dłużnika, jak i dłużnika banku z tytułu zabezpieczonego kredytu.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgoda ta byłaby potrzebna jeżeli w umowie wierzyciela z dłużnikiem wyłączono by możliwość przeniesienia wierzytelności, co w sprawie nie ma miejsca. Przelew tej wierzytelności nie pogarsza sytuacji dłużnika. Żaden przepis ustawy nie zakazywał przelewu tej wierzytelności, jak również nie sprzeciwiała mu się właściwość tego zobowiązania (np. czynność została dokonana z pokrzywdzeniem wierzyciela). Na skutek przelewu nie uległ zmianie stosunek zobowiązaniowy, a jedynie na nabywcę wierzytelności (fundusz) przeszedł ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi (bank).

Mając powyższe na uwadze Sąd uwzględnił powództwo w całości kwoty głównej i odsetek, o czym orzekł w punkcie pierwszym wyroku. Z tym, że w zakresie dotyczącym odsetek od odsetek, istniejącą rozbieżność sformułowań między żądaniem opisanym w pozwie o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym i w pozwie który wpłynął w dniu 12 marca 2015 r. (do tutejszego sądu po uzupełnieniu braków pozwu), a doręczonym pozwanemu w dniu 4 maja 2015 r. (k.10 i k.71) potraktowano w ten sposób że - z uwagi na to, że pozwany dowiedział się o żądaniu dotyczącym odsetek od odsetek - w dniu doręczenia mu odpisu pozwu, zasądzono je od tej daty.

O ile zapisy zawarte w ww. pismach strony powodowej nie wyrażają danej (przyjętej przez Sąd) woli powoda, to zauważyć należy nadto, że w danej sprawie odpis pozwu (i pozostałych pism procesowych) sąd doręczył drugiej stronie procesowej z urzędu zgodnie z zasadą oficjalności doręczeń. W momencie doręczenia odpisu pozwu (pozwania) osobie wskazanej w pozwie jako pozwany, nastąpiło jej wejście do procesu jako pozwanego. W tym momencie osoba ta dowiedziała się o wysuniętym przeciwko niej żądaniu, a zdarzenie to rodzi skutki procesowe wskazane m.in. w art. 192 k.p.c.. Najdonioślejszym zaś skutkiem powyższego doręczenia jest umożliwienie pozwanemu podjęcia obrony procesowej. W sytuacji w której strona powodowa podejmowała działania prawne, które w efekcie skutkowały wydłużeniem postępowania zanim sporawa trafiła do sądu właściwego do jej rozpoznania, skutki ww. działań powoda nie powinny obciążać pozwanego.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wynikiem procesu w oparciu o art. 98 k.p.c., w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 j.t.) zasądzając na rzecz strony powodowej zgodnie z żądaniem pozwu (k.11) poniesione przez nią koszty sądowe 5.125 zł.) i zastępstwa procesowego wg norm przepisanych (3.600 zł.)

/-/ SSO Jan Bartniak