Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 maja 2015 roku w sprawie z powództwa A. C. przeciwko T. P. o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji, Sąd Rejonowy w Łowiczu oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych poprzez niezasadne przyjęcie, że samochód M. (...) zajęty przez Komornika M. A. jest własnością dłużnika T. C., w sytuacji, gdy stanowi on majątek powódki i służy jej do prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa przeciwegzekucyjnego i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki jest nieuzasadniona, a podniesione w niej zarzuty nie mogą prowadzić do wzruszenia zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zakwestionowania prawidłowości ustaleń Sądu Rejonowego i w pełni je podzielił. Ustalenia te mają bowiem oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, zaś wyprowadzone wnioski nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów. Wszelkie elementy stanu faktycznego niniejszej sprawy zostały ustalone w oparciu o wszechstronną analizę materiału dowodowego, zgromadzonego zgodnie z przepisami procesowymi i poddanego kompleksowej ocenie, czemu Sąd pierwszej instancji dał wyraz w szczegółowych motywach zaskarżonego wyroku. Powzięte na tej podstawie wnioski nie budzą zastrzeżeń i zasługują na uwzględnienie, zatem ustalenia te Sąd Okręgowy przyjął, jako podstawę swojego rozstrzygnięcia.

Apelująca kwestionując rozstrzygnięcie Sądu I instancji stara się wykazać, iż orzeczenie to zapadło na skutek błędnie dokonanych ustaleń faktycznych, tj. niezasadnym przyjęciu, że przedmiotowy samochód zajęty przez komornika M. A. jest własnością dłużnika T. C., w sytuacji, gdy stanowi on majątek osobisty apelującej i służy jej do prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższy zarzut jest o tyle niezasadny, iż Sąd I instancji nie dokonywał merytorycznej oceny zasadności powództwa. Wbrew stanowisku apelującej przesłankami, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku nie były te wskazane w apelacji. Otóż przyczyną oddalenia przez Sąd I instancji powództwa było ustalenie niezachowania przez powódkę terminu wynikającego z treści art. 841 § 3 k.p.c.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu meritii, wskazując, iż nie dostrzega w nim żadnej nieprawidłowości. Należy podkreślić, że skuteczność powództwa z art. 841 k.p.c. uzależniona została od zachowania terminu do jego wniesienia. Powództwo interwencyjne może być wniesione w terminie miesiąca od dnia, w którym osoba trzecia dowiedziała się o naruszeniu jej praw w wyniku prowadzonej egzekucji.

Analiza akt sprawy wskazuje, iż powyższy termin nie został przez powódkę zachowany, co musiało skutkować oddaleniem powództwa. Sąd I instancji trafnie wskazał, iż powódka była obecna podczas czynności komornika w postaci zajęcia ruchomości, które nastąpiło w dniu 26 września 2013 roku.

Co więcej, powódka podpisała zarówno protokół zajęcia ruchomości w dwóch miejscach jako świadek czynności i jako dozorca, do którego wpisano uwagi dotyczące współwłasności samochodu (protokół zajęcia ruchomości k.105 akt komorniczych). Dodatkowo w protokole z czynności podejmowanych w dniu 26 września 2013 roku jest informacja, że komornik sądowy pouczył A. C. i G. C. o możliwości złożenia w terminie jednego miesiąca od dnia zajęcia powództwa o zwolnienie przedmiotów zajętych w tym dniu spod egzekucji do sądu właściwości ogólnej rzeczowo, w okręgu w którym prowadzona jest egzekucja, a pouczenie to odczytano i obie osoby, w tym powódka, protokół podpisały (protokół k. 104 akt komorniczych. Przedmiotowy pozew został wniesiony w dniu 3 grudnia 2014 roku, a więc ze znacznym przekroczeniem miesięcznego okresu wyznaczonego wskazanym przepisem.

Wskazać również należy, iż w przeważającej większości wypowiedzi w doktrynie i jednolicie w dotychczasowym orzecznictwie przyjmuje się, że miesięczny termin do wytoczenia powództwa z art. 841 k.c. jest terminem prawa materialnego, zastrzeżonym do wytoczenia powództwa (uchw. SN z dnia 17 lipca 2007 r., III CZP 57/07 - OSP 2009, nr 4, poz. 41, z glosą J. Jankowskiego). Termin ten ma charakter terminu prekluzyjnego i w związku z tym nie może zostać przywrócony (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2007 roku, V CSK 275/07, LEX nr 677785). Wniesienie powództwa interwencyjnego po jego upływie, co sąd uwzględnia z urzędu, stanowi podstawę jego oddalenia (D. Zawistowski w: Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne. Komentarz. pod red. J. Gołaczyńskiego, wyd. Lex 2012).

Skoro powódka terminowi do wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego uchybiła, na mocy art. 841 § 1 i 3 k.p.c. powództwo podlegało oddaleniu.

Uwzględniając powyższe oraz brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym z urzędu Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od A. C. na rzecz T. P. kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461).