Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2015 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - (...) w B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w B.

z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt I C 893/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

III.  oddala wniosek powoda o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 394/15

UZASADNIENIE

Powód K. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – (...) w B. kwoty 95.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. W uzasadnieniu wskazał, że w jednostce tej(...) które nie było prawidłowo zabezpieczone. (...). Powód próbował poinformować o tym oddziałowego, który przyszedł po 40 minutach i dopiero po apelu wieczornym po godzinie 20.00 przekazał mu dwie tabletki (...). Powód miał zostać doprowadzony dopiero po apelu do lekarza w ambulatorium, który (...). Powód podnosił, iż dopiero po 8 dniach (...). W uzupełnieniu powództwa powód wskazał, że żądana kwota dotyczy zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie art. 445 k.c. Wskazał ponadto, że dopiero w dniu 8 lipca 2013 roku jego(...)

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kwoty 3.600 złotych z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana wskazała, że w przypadku oparcia żądania zapłaty zadośćuczynienia o przepisy dotyczące naruszenia dobra osobistego, powód winien udowodnić istnienie działania lub zaniechania sprawcy stanowiącego naruszenie dobra osobistego, wyrządzenie krzywdy niemajątkowej i związek przyczynowy. Zdaniem pozwanego funkcjonariusze pozwanego działali wobec powoda w ramach swoich uprawnień i nie można przypisać im bezprawności. Zdaniem strony pozwanej powód nie wykazał zaistnienia szkody i winy po stronie pozwanego Skarbu Państwa oraz związku przyczynowego, czego wymaga przepis art. 415 k.c. Zdaniem pozwanego z notatki

wychowawcy wynika bowiem, (...), nie zaś w okolicznościach wskazanych w pozwie. Pozwany wyjaśnił, (...)Ponadto powód wskazał na dwie różne godziny samego zdarzenia, co świadczy o braku wiarygodności w jego twierdzeniach. Pozwany w odpowiedzi na pozew podniósł, że powód został niezwłocznie doprowadzony do lekarza po zdarzeniu, przebadany i zaopatrzony medycznie(...). Pozwany wskazał ponadto, że (...). Wskazano także, że wobec powoda była sprawowana opieka medyczna w sposób prawidłowy, bez naruszenia jego praw. Pozwany zakwestionował też samą wysokość roszczenia powoda.

Sąd Okręgowy w B. wyrokiem z dnia 11 marca 2015 r. w punkcie pierwszym oddalił powództwo, w punkcie drugim zasądził od powoda na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w punkcie trzecim przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w B. na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat K. M. w B. kwotę 147,60 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

Sąd Okręgowy wydał przedmiotowy wyrok w oparciu o ustalenie, że powód K. K. będąc osadzonym w (...)w B. (...). Powód po zdarzeniu wyjaśnił, że siedział (...) Po konsultacji lekarskiej udzielonej w tym samym dniu została powodowi założona (...) i zlecono wykonanie w dniu następnym badania (...). Takie badanie nie mogło zostać wykonane w tym samym dniu, albowiem zdarzenie miało miejsce w niedzielę. W związku z brakiem w tym dniu badania (...) założenie(...)miało charakter profilaktyczny i dalsze leczenie było uzależnione od tego badania. W dniu 1 lipca 2013 roku dokonano badania (...) (...). Sąd I instancji ustalił, iż w dniu 9 lipca 2013 roku powód samowolnie zdjął założoną (...), w związku z czym (...)została mu założona ponownie, (...)W dniu 9 sierpnia 2013 roku (...)powoda została usunięta. W świetle ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy w dniu 1 lipca 2013 roku wykonano zdjęcie (...) opisane następnie w dniu 8 lipca 2013 roku i stwierdzono(...). Leczenie powoda w (...) w B. było prawidłowe, powód miał (...)

przez okres wystarczający do uzyskania (...).(...). Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny na podstawie treści dowodów z dokumentów oraz na podstawie zeznań świadków Z. G. i L. M., które były jasne, logiczne, zgodne z treścią dokumentów, a także wzajemnie się uzupełniały. Podnieść należy, że zeznania te odnosiły się bezpośrednio do osoby powoda i czynności podejmowanych wobec niego w związku ze zdarzeniem z dnia 30 czerwca 2013 roku. Sąd I instancji oparł się jedynie częściowo na zeznaniach powoda, tj. w części, w której zostały one potwierdzone dowodami z dokumentów w zakresie dokonywania (...). Sąd Okręgowy wskazał, iż w pozostałej części nie dał wiary jego zeznaniom w zakresie podnoszonej przez niego przyczyny powstania krzywdy. W ocenie Sądu I instancji przyczyna krzywdy wskazywana przez powoda nie została udowodniona, jak również same twierdzenia powoda podnoszone teraz i poprzednio były sprzeczne, co miało wpływ na ocenę ich wiarygodności. Sąd Okręgowy pominął przy tym zeznania świadków R. K. oraz P. B. i K. W., albowiem zeznania te nie wnosiły nowych okoliczności do sprawy, świadkowie ci nie byli świadkami zdarzenia, ani jego pośrednimi uczestnikami, ich zeznania miały jedynie charakter hipotetyczny, odnoszący się do tego, co jedynie słyszeli i przypuszczali. W konsekwencji ich treść nie odnosiła się do samego zdarzenia z udziałem powoda oraz do okoliczności, które miały miejsce później w trakcie leczenia. Sąd I instancji oparł się także na opinii biegłego S. F., jednakże z uwagi na to, że powód nie przesądził samej zasady odpowiedzialności pozwanego, nie miały znaczenia w sprawie twierdzenia biegłego co samego uszczerbku na zdrowiu powoda, jego zakresu i treści, lecz jedynie twierdzenia co do samego procesu leczenia powoda w pozwanej jednostce penitencjarnej. W związku z tym także Sąd Okręgowy oddalił wniosek powoda o przesłuchanie biegłego na rozprawie, albowiem zarzuty kierowane do

biegłego dotyczyły właśnie kwestii związanej z samym uszczerbkiem na zdrowiu, która w tej sprawie nie była brana pod uwagę, jako okoliczność dalej idąca, w związku z brakiem samej zasady odpowiedzialności cywilnej pozwanego. Sama opinia biegłego w zakresie procesu leczeniu powoda była w ocenie Sądu I instancji jasna, logiczna, sporządzona na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej i w oparciu o aktualny stan wiedzy w tym przedmiocie.

W rozważaniach prawnych zawartych w uzasadnieniu przedmiotowego wyroku Sąd Okręgowy zważył, iż żądanie powoda w niniejszej sprawie nie było uzasadnione. Sąd I instancji wskazał, że powód swoje roszczenie wywodził z faktu (...) oraz z faktu niewłaściwego leczenia doznanego urazu w (...) w B., w czym upatrywał naruszenia dobra osobistego w postaci zdrowia, wobec czego żądał zadośćuczynienia na podstawie art. 445 k.c. W orzecznictwie wskazuje się, że jedynie szczególny rodzaj dóbr osobistych w postaci zdrowia i wolności może podlegać ochronie przewidzianej w art. 444 k.c. i 445 k.c. W tym przypadku powód powoływał się na zdrowie. Jednocześnie Sąd I instancji podniósł, iż powód oprócz kwestii naruszenia dobra osobistego powoływał się na odpowiedzialność pozwanego wynikającą z art. 415 k.c., co wynika z treści pisma pełnomocnika powoda z dnia 24 kwietnia 2014 roku. W ocenie Sądu Okręgowego niezależnie od wskazywanej podstawy prawnej, roszczenie powoda nie mogło zostać uwzględnione. W ocenie Sądu Okręgowego nie wykazał on, aby ze strony pozwanego doszło do naruszenia dobra osobistego powoda w postaci zdrowia. Jedynie bowiem z uwagi na zachowanie pochodzące od innej osoby można twierdzić, że z tego powodu doszło do naruszenia dobra osobistego. Sąd Okręgowy skonstatował, iż w niniejszej sprawie uprawnionym jest stwierdzenie, że powód wyłącznie przyczynił się do powstania ewentualnego uszczerbku na swoim zdrowiu w myśl art. 362 k.c., co jednocześnie wyłącza odpowiedzialność pozwanego na podstawie art. 361 k.c. Osoba dochodząca zasądzenia zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych powinna wykazać jedynie fakt naruszenia jej dobra osobistego. Zgodnie z domniemaniem wynikającym z art. 24 § 1 k.c. przyjmuje się, że naruszenie tego dobra było bezprawne. Sąd Okręgowy stwierdził, iż rzeczą powoda w niniejszej sprawie było skonkretyzowanie dobra osobistego, w ramach którego doznał uszczerbku, a także wykazanie, że w określony sposób zostało ono naruszone. Zdaniem Sądu I instancji powód winien w procesie dążyć do ustalenia stanu faktycznego, który stanowiłby podstawę do stwierdzenia, że stan taki mógł naruszyć wskazane przez niego dobra osobiste. Po udowodnieniu tych okoliczności należałoby dopiero rozważyć istnienie przesłanki bezprawności, warunkującej stwierdzenie naruszenia dobra osobistego w myśl art. 24 § 1 k.c. W ocenie Sądu Okręgowego o ile można przyjąć, że u powoda doszło do naruszenia stanu jego zdrowia, to fakt ten nie miał źródła w zachowaniu czy zaniechaniu pozwanego, a zatem nie doszło do naruszenia przez pozwanego dobra osobistego powoda. Sąd I instancji uznał bowiem za niewiarygodne twierdzenia powoda o tym, że (...) znajdującego się w celi w (...) w B., lecz na skutek jego własnego zawinionego zachowania polegającego na tym, że powód (...). Taki opis zdarzenia powód podał oddziałowemu, który został spisany w dniu 1 lipca 2013 roku. Sąd Okręgowy podniósł, iż wówczas powód nie zgłosił faktu niesprawności czy uszkodzenia łóżka, czy też innych okoliczności zdarzenia, wskazał także, że czuje się bezpiecznie i chce w tej celi pozostać do końca kary. Podobny opis zdarzenia znajduje się w książeczce zdrowia powoda pod datą 30 czerwca 2013 roku, kiedy to powód został po raz pierwszy zbadany przez lekarza. We wpisie tym wskazano, że powód(...). Okoliczność, na którą powołuje się powód, czyli (...) Zatem same twierdzenia powoda co do okoliczności zdarzenia były między sobą sprzeczne, lecz uwzględniając okoliczności, które wskazał powód bezpośrednio po zdarzeniu, w ocenie Sądu Okręgowego powód doznał złamania w wyniku upadku z parapetu. Zdaniem Sądu Okręgowego twierdzenie (...)zostało podniesione wyłącznie na potrzeby próby uzyskania od pozwanego zadośćuczynienia. Po pierwsze powód dopiero w późniejszym okresie wskazał na taką okoliczność, a po drugie brak było jakichkolwiek świadków przedmiotowego zdarzenia. Sąd I instancji wskazał, iż zeznania świadków potwierdzających jedynie pośrednio uzyskaną wiedzę o tym, że(...), nie jest wystarczającym dowodem w sprawie powoda. Ponadto o tym, że do zdarzenia doszło w okolicznościach, które pierwotnie podał powód, świadczy w ocenie Sądu I instancji to, że powód niejednokrotnie w podobny sposób próbował nielegalnie kontaktować się z innymi osadzonymi i w tym celu przebywał na parapecie okna. Powód nie był także konsekwentny w zakresie swoich wyjaśnień dotyczących godziny zdarzenia, skoro w pozwie wskazał na godzinę 18.30, natomiast z pisma wcześniejszego, skierowanego do dyrekcji jednostki, wynika godzina późniejsza – 20.10. W związku z tym przyjąć należy, że wpis w książeczce zdrowia powoda pod datą 9 lipca 2013 roku został dokonany wyłącznie na podstawie podanych przez powoda lekarzowi twierdzeń bez sprawdzenia ich wiarygodności i był niezgodny ze stanem faktycznym. Brak było bowiem okoliczności i dowodów, które mogłyby

choćby uprawdopodobnić tezę powoda, poza owym zapisem w książeczce zdrowia, z drugiej strony zasady doświadczenia życiowego wskazują na to, że okoliczności wskazane przez powoda bezpośrednio po wypadku są zgodne z prawdziwym opisem zdarzenia. Same twierdzenia powoda w tym zakresie nie były konsekwentne, co miało wpływ na ocenę ich wiarygodności dokonaną przez Sąd Okręgowy. W związku z powyższym zdaniem Sądu I instancji brak było podstaw do przypisania pozwanemu zachowania lub zaniechania naruszającego dobra osobiste powoda, także w zakresie zgłoszonego zarzutu niewłaściwego leczenia już po zdarzeniu. Jak bowiem wynika z dokumentacji medycznej, z książeczki zdrowia powoda oraz zeznań świadków Z. G. i L. M., powód jeszcze w tym samym dniu został zbadany przez lekarza i profilaktycznie(...). Nie można było czynić zarzutu pozwanemu, że nie wykonano najpierw badania (...), albowiem zdarzenie miało miejsce w niedzielę. Zaznaczono przy tym, że dalsze leczenie było uzależnione od wyniku badania (...), które zlecono na następny dzień. Oznacza to, że w przypadku uznania, że nie ma konieczności stosowania(...), zostałaby ona wówczas zdjęta. Jak wynika z dowodów z dokumentów do badania doszło w dniu 1 lipca 2013 roku, natomiast sam opis zdjęcia nastąpił później. Zalecono w związku z badaniem noszenie (...) Sąd Okręgowy zwrócił uwagę także na okoliczność, iż w dniu 9 lipca 2013 roku powód nie miał(...)W związku z tym za bezzasadne Sąd I instancji uznał twierdzenia powoda, iż nie doszło do (...), która została zdjęta ostatecznie w dniu 9 sierpnia 2013 roku. Jak wskazał powołany do sprawy biegły (...), takie działanie pozwanego było należyte i wystarczające do uzyskania(...) w związku z tym leczenie powoda było prawidłowe. Sąd Okręgowy podzielił te twierdzenia opinii. W związku z (...)przez powoda Sąd Okręgowy zauważył, że do braku całkowitego i prawidłowego(...)mogło dojść z winy powoda, (...), spowodował niejako przerwanie procesu leczenia. Za takie zachowanie pozwany nie odpowiada, skoro sam podjął prawidłowe czynności medyczne i zalecił odpowiednie leczenie, do którego w pewnym momencie powód nie dostosował się. W konsekwencji powyższego w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do przypisania pozwanemu faktu naruszenia dóbr osobistych powoda z art. 24 k.c. Powód nie wykazał także, aby funkcjonariusze pozwanego zachowywali się w sposób naruszający dobra powoda. (...), w związku z tym jego twierdzenia, zarzucające podobne zachowania wobec jego

osoby, Sąd Okręgowy uznał za niewiarygodne. Odnosząc się natomiast do podstawy prawnej odpowiedzialności pozwanego wynikającej z przepisów art. 415 k.c. i następnych, Sąd Okręgowy uznał, iż nie można przypisać pozwanemu winy, która to stanowi konieczną i jedną z przesłanek odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego. Jej brak powoduje bezprzedmiotowość badania dalszych przesłanek w postaci szkody i istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprawcy a szkodą. Po stronie pozwanego brak jest też podstaw do przypisania obiektywnie niewłaściwego zachowania, które mogłoby ewentualnie uruchomić odpowiedzialności z art. 417 k.c. W konsekwencji w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda na podstawie art. 445 § 1 k.c., wobec czego powództwo zostało oddalone zgodnie z punktem pierwszym wyroku.

O należnych kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.i § 10 ust. 1 pkt 25 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. W ocenie Sądu I instancji brak było podstaw do przyjęcia w tej sprawie innej wysokości wynagrodzenia pełnomocnika, albowiem roszczenie powoda było związane z szeroko rozumianym pojęciem warunków wykonywania przez powoda kary pozbawienia wolności. Nie sposób bowiem przeoczyć, że swoje roszczenie powód wywodził z faktu osadzenia w pozwanym areszcie w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności. Okoliczności związane z podejmowanym wobec osadzonego leczeniem są jednym z elementów wykonywania kary pozbawienia wolności i wraz z pozostałymi aspektami życia w warunkach osadzenia, składają się na warunki odbywania kary. Jednocześnie Sąd Okręgowy na podstawie § 11 ust. 1 pkt 25 w związku z § 19 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348 z późn.zm.) w związku z art. 98 § 3 k.p.c. przyznał od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w B. na rzecz pełnomocnika powoda kwotę 147,60 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Od przedmiotowego wyroku apelację wniósł powód, zaskarżając go w całości i domagając się jego zmiany poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu, ewentualnie uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w B., a ponadto zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania w I i II instancji. Skarżący zarzucił naruszenie:

1.  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (...), co

doprowadziło do pozbawienia powoda możliwości wykazania istnienia zasady odpowiedzialności cywilnej pozwanego przez ustalenie, czy leczenie w (...) przebiegało w sposób prawidłowy wobec niejednoznacznych wniosków pisemnej opinii dotyczących obrażeń powstałych u powoda, a wymagających dalszego leczenia operacyjnego,

2.  art. 232 zdanie 1 k.p.c. poprzez uznanie, że powód, na który spoczywał ciężar dowodu, nie wskazał dowodów stwierdzających, że pozwany ponosi odpowiedzialność za doznaną przez powoda krzywdę, podczas gdy powód wykazał wystąpienie zaniedbania po stronie pozwanej i związek przyczynowy pomiędzy nim a wystąpieniem szkody,

3.  art. 233 § 2 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadą logicznego rozumowania, wiedzą i doświadczeniem życiowym, dotyczących:

a)  powrotu(...)powoda do pełnej sprawności w wyniku leczenia wdrożonego w (...) w B., podczas gdy z opinii biegłego wynika, że złamanie spowodowało ograniczenie(...)a ponadto w dalszym ciągu istnieje konieczność (...)

b)  przyczyn zaistnienia szkody, której Sąd upatruje w zachowaniu powoda, podczas gdy powód wykazał, że szkoda jest konsekwencją (...)i wadliwie przeprowadzonego leczenia w (...) w B..

4.  art. 362 k.c. polegającego na niewłaściwym zastosowaniu, na skutek przyjęcia, że powód swym zachowaniem przyczynił się do wystąpienia szkody, co wyłącza odpowiedzialność pozwanego, podczas gdy powód wykazał, że bezpośrednią przyczyną (...)natomiast krzywda w postaci niepełnej sprawności fizycznej, bólu i ograniczeń ruchowych jest konsekwencją nieprawidłowego leczenia w warunkach izolacji więziennej.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, iż niezasadnie Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej ustnej opinii biegłego, albowiem opinii pisemnej zarzucono ogólnikowość i wewnętrzną sprzeczność, a wniosek zmierzał do wykazania odpowiedzialności pozwanego, a nie tylko uszczerbku na zdrowiu wynikającego ze złamania. W ocenie powoda Sąd I instancji błędnie ustalił, iż przyczyną

(...).

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji powoda i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i sformułował na ich podstawie zasadne wnioski, które Sąd Apelacyjny w całości podziela.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może być uznany za uzasadniony, albowiem powód nie podniósł żadnego argumentu przemawiającego za przyznaniem, iż doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów przez Sąd I instancji. Powód przedstawia bowiem jedynie własną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów i swoją wersję wydarzeń, a naruszenia przywołanych przepisów postępowania upatruje wyłącznie w tym, że Sąd I instancji dokonał oceny odmiennej. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. przyznaje Sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli Sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych poprzez przedstawienie przez skarżącego własnej wersji stanu faktycznego. Formułując taki zarzut skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny Sąd naruszył przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (por. red. A. Zieliński, K. Flaga – Gieruszyńska, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Warszawa 2014). Skuteczność zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k.p.c. i wynikającej z normy przewidzianej w tym przepisie zasady swobodnej oceny dowodów zależy od wykazania przez apelującego niekonsekwencji w rozumowaniu, kojarzeniu faktów i wyciąganiu z nich wniosków, a więc naruszenia uznanych zasad oceny dowodów i prawniczej argumentacji. Potencjalnie możliwa odmienna ocena zebranych dowodów, jeżeli skarżący nie wykazał na czym polega wadliwość rozumowania Sądu dokonującego innej oceny, sama w sobie nie może prowadzić do zakwestionowania ustaleń Sądu I instancji ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 27

maja 2014 r., sygn. akt V ACa 23/14, LEX nr 1506122). Wobec powyższego Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów skarżącego odnoszących się do naruszenia przepisów postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. i nie znalazł podstaw do podważenia oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest zasadny także zarzut naruszenia art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Skarżący podniósł przy tym, że naruszenia tego przepisu upatruje w uznaniu przez Sąd I instancji, iż powód nie wykazał za pomocą wskazywanych przez siebie dowodów wystąpienia po stronie pozwanej zaniedbań oraz istnienia związku przyczynowego pomiędzy nimi a szkodą. Podnieść jednakże należy, iż art. 232 zdanie pierwsze k.p.c. wskazuje jedynie na obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony, nie stanowi podstawy wyrokowania Sądu i z tego względu nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez Sąd rozstrzygnięcia ( por. E. Marszałkowska – Krześ, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, C.H. Beck 2015 r., Legalis). Uzasadnienie przedmiotowego zarzutu ponadto świadczy o tym, iż skarżący zarzuca błędną jego zdaniem ocenę przeprowadzonych na jego wniosek dowodów, co w istocie odnosi się do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 233 § 1 k.p.c. W związku z powyższym zarzut naruszenia art. 232 zdanie pierwsze k.p.c. Sąd Apelacyjny uznał za niezasadny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego chybiony jest zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego (...). Zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla sprawy istotne znaczenie, a na mocy art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Przede wszystkim podnieść należy, iż obecny na rozprawie w dniu 11 marca 2015 r. pełnomocnik powoda nie zgłosił zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. w związku z naruszeniem wspomnianych przepisów postępowania poprzez oddalenie wniosku dowodowego, a zatem nie przysługuje skarżącemu prawo powoływania się w apelacji na naruszenie tych przepisów postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 grudnia 2014 r., sygn. akt I ACa 903/14, Legalis nr 1195682). Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu Apelacyjnego zasadnie Sąd I instancji przyjął, iż opinia biegłego w zakresie oceny prawidłowości procesu leczenia przeprowadzonego w (...) jest jednoznaczna, a zatem zastrzeżenia do jej treści w zakresie ustalenia skutków wypadku nie wymagały wyjaśnienia w drodze uzupełniającej

opinii biegłego, skoro także okoliczności faktyczne świadczą o tym, że uraz powoda nie był wynikiem działania lub zaniechania pozwanego.

Podzielić należy argumentację skarżącego jedynie w tym tylko zakresie, iż Sąd Okręgowy w sposób niewłaściwy powołał się w niniejszej sprawie na art. 362 k.c. Sąd I instancji wskazał bowiem, iż powód wyłącznie przyczynił się do powstania ewentualnego uszczerbku na swoim zdrowiu zgodnie z art. 362 k.c., co jednocześnie wyłącza odpowiedzialność pozwanego na podstawie art. 361 k.c. Na mocy art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. O przyczynieniu się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody można mówić w sytuacji, gdy szkoda jest wynikiem zdarzenia, za które odpowiada inny podmiot, ale także zachowania się samego poszkodowanego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 3 października 2014 r., sygn. akt I ACa 352/14, LEX nr 1526932). W niniejszej sprawie prawidłowo ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny daje podstawę do wykluczenia, aby krzywda powoda wynikała z działania lub zaniechania pozwanego w związku ze stosowaniem niebezpiecznych łóżek czy nieprawidłowym leczeniem, a była wynikiem wyłączenie zachowania samego powoda w związku ze schodzeniem z parapetu i samowolnym ściągnięciem szyny z ręki. Wobec powyższego nie może być mowy o przyczynieniu się w stanie faktycznym niniejszej sprawy. W tych okolicznościach faktycznych prawidłowo Sąd I instancji skonstatował, iż powód nie udowodnił, aby za jego krzywdę odpowiedzialny był pozwany, a zatem roszczenie o zadośćuczynienie skierowane przeciwko niemu nie znajduje oparcia w przywołanych przez stronę powodową przepisach prawa.

W związku z powyższym Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda na mocy art. 385 k.p.c., o czym orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku na mocy art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu § 10 ust. 1 pkt. 25 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. 2013 r. poz. 490 ze zm.).

W punkcie trzecim sentencji wyroku Sąd Apelacyjny oddalił wniosek powoda o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego z uwagi na brak oświadczenia pełnomocnika z urzędu, że nie zostały one zapłacone w całości lub części. Zgodnie z § 20 rozporządzenia

Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ((t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ze zm.), wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części. Sformułowanie tego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że wspomniane oświadczenie powinno być wyraźnie sformułowanie we wniosku adwokata o przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy udzielonej stronie postępowania z urzędu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2012 r., V CZ 133/11).