Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Zenon Węcławik

Protokolant: Anna Gembalska

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2015 r. w Kamiennej Górze

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko M. M. (2)

o eksmisję

I.  powództwo oddala,

II.  nieuiszczoną opłatę sądową zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

sygn. akt I C 1493/15

UZASADNIENIE

Powódka M. M. (1), w pozwie złożonym dnia 10 lipca 2015 r., domagała się eksmisji pozwanego M. M. (2) z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w B. przy ul. (...). W uzasadnieniu swego żądania wywiodła, że – pomimo rozwodu stron - zamieszkuje z pozwanym i ich wspólna córką w lokalu komunalnym, pozwany zaś od wielu lat nadużywa alkoholu, nie pracuje i nie ponosi kosztów bieżącej eksploatacji mieszkania. Nie utrzymuje też pozwany czystości w mieszkaniu i zakłóca porządek domowy. Poza tym, pozostawia mieszkanie otwarte i niszczy drzwi wejściowe. Wobec pozwanego orzeczono kilka lat temu obowiązek leczenia odwykowego w niestacjonarnym zakładzie lecznictwa.

Pozwany M. M. (2) – prawidłowo wezwany – nie stawił się na rozprawę i nie ustosunkował się na piśmie względem żądania powódki, a także nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności.

Zgodnie z art.15 ust.2 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ( t.j.: Dz.U.2014.150 ) zawiadomiono o postępowaniu Gminę B..

Ustalono:

M. M. (1) i M. M. (2) zawarli związek małżeński w dniu 21 listopada 1992 r. Pozwany M. M. (2) wraz z powódką M. M. (1) zamieszkują w lokalu mieszkalnym nr (...) w B. przy ul. (...). Lokal ten stanowi własność Gminy B. i najmowany jest przez powódkę na podstawie umowy najmu z dnia 10 września 1979 r. Pozwany zamieszkał w przedmiotowym lokalu mieszkalnym zaraz po ślubie stron. Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem prawomocnym z dnia 2 grudnia 2013 r. Strony mają jedno dziecko – córkę A. w wieku 23 lat, która ma zasądzone od pozwanego alimenty w wysokości 250,00 zł miesięcznie. Obecnie córka stron studiuje i odwiedza matkę co kilka tygodni.

( dowód: wyrok na k. 5 akt, umowa najmu lokalu na k. 16 – 17 akt i zeznania powódki M. M. (1) z dnia 28.10.2015 r. )

Pozwany ma 52 lata i pracuje zarobkowo. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kamiennej G. z dnia 21 maja 2008 r., sygn. akt R III Ns 77/08 pozwany zobowiązany został do leczenia odwykowego w niestacjonarnym zakładzie lecznictwa i podjął nakazane mu leczenie odwykowe, jednak po dwóch latach zaprzestał jego.

( dowód: załączone akta R III Ns 77/08 )

Powódka ma 37 lat, jest krawcową-szwaczką, ale obecnie pozostaje bez pracy i poza najmowanym lokalem nie ma innych możliwości zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych. We wspólnym mieszkaniu zajmuje mniejszy pokój i do wejścia od mieszkania musi przechodzić przez pokój pozwanego. Pozwany, po orzeczeniu o jego przymusowym leczeniu w niestacjonarnym zakładzie odwykowym, nadal często spożywa alkohol. Wyzywa też często powódkę obelżywymi słowami oraz zakłóca porządek domowy łomocąc w drzwi pokoju powódki. Latem 2015 r. pozwany uszkodził drzwi wejściowe do mieszkania wyłamując je. Policja wzywana wówczas dwukrotnie przez powódkę do interwencji poprzestawała jedynie na pouczeniach pozwanego. Poza tym, w mieszkaniu stron nie było innych interwencji Policji. Pozwany nie był karany za znęcanie się nad członkami swojej rodziny. Wraz ze swoim licznym rodzeństwem pozwany odziedziczył po swoich rodzicach dom na wsi, jednak w spadkowym domu zamieszkuje jeden z braci pozwanego, a stan prawny tego domu jest dotychczas nieuregulowany.

( dowód: zeznania powódki M. M. (1) z dnia 28.10.2015 r. i informacja Policji na k. 15 akt )

Sąd zważył:

Powództwo było nieuzasadnione.

Pozwany M. M. (2) był uprawniony do zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym nr (...) w B. przy ul. (...), na zasadzie przewidzianej treścią art. 28 ¹ k.r.o. Przepis ten mówi, że gdy prawo do mieszkania przysługuje jednemu małżonkowi, drugi małżonek jest uprawniony do korzystania z tego mieszkania w celu zaspokojenia potrzeb rodziny ( zob. np.: wyrok SN z dnia 21 marca 2006 r., V CSK 185/05 - OSNC 2006/12/208 i wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 stycznia 2014 r., (...) SA/Gl 284/13 - Lex nr 1532088 ). P. należy odnieść również do małżonka rozwiedzionego ( zob. wyrok SA w Gdańsku z dnia 25 lutego 2011 r., I ACa 928/10 – POSAG 2011/2/3-17 ).

Podstawą prawną żądania powódki był przepis art.13 ust. 2 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ( t.j.: Dz.U.2014.150 ). Zgodnie z tym przepisem, współlokator może wytoczyć powództwo o nakazanie przez sąd eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie.

Bez wątpienia ustalone zachowanie pozwanego czyni uciążliwym wspólne zamieszkiwanie stron, jednak - ocenie Sądu - nie wyczerpuje ono znamion przewidzianych treścią powołanego wyżej przepisu ( rażąco nagannego postępowania uniemożliwiającego wspólne zamieszkiwanie stron ). Owszem, zachowania pozwanego należy ocenić niewątpliwie nagannie na płaszczyźnie aksjologicznej, niemniej jednak nie może to oznaczać swoistego automatyzmu ocen i związanych z tym skutków na gruncie prawa. W realiach bowiem niniejszej sprawy, częste spożywanie alkoholu przez pozwanego, wyzywanie powódki obelżywymi słowami i zakłócanie porządku domowego łomotaniem w drzwi pokoju powódki oraz uszkodzenie przez pozwanego drzwi wejściowych do mieszkania, niesie w sobie jeszcze zbyt mały ładunek uporczywości i złej woli, aby można było przyjąć, że wypełniają cechy rażąco nagannego postępowania uniemożliwiającego wspólne zamieszkiwanie byłych małżonków ( zob. np.: ( wyrok SO w Łodzi z dnia 22 maja 2014 r., III CA 1423/13 - Lex nr 1731098 ).

Rekapitulując, materiał dowodowy zebrany w sprawie nie potwierdził twierdzenia powódki, że pozwany M. M. (2) swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia powódce wspólne zamieszkiwanie, co mogłoby uzasadniać eksmisję pozwanego ze wspólnego mieszkania. Z pewnościa ustalone zachowanie pozwanego należało ocenić jako niedopuszczalne z punktu widzenia zasad moralnych, jednakże nie wyczerpujące jeszcze znamion zawartych w art. 13 ust. 2 Ustawy o ochronie praw lokatorów. Przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy - pomimo nie wdania się w spór przez pozwanego - okoliczności faktyczne dotyczące konfliktów domowych stron, podniesione przez powódkę Sąd uznał za wykazane i nie budzące wątpliwości. Nie było zatem potrzeby prowadzenia dalszego postępowania dowodowego na ich potwierdzenie. Sama zresztą powódka nie przejawiała w tej mierze dalszej aktywności dowodowej.

Mając na uwadze ustalone w sprawie okoliczności faktyczne oraz przywołane wyżej motywy, na podstawie art.13 ust. 2 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ( t.j.: Dz.U.2014.150 ), orzeczono jak w pkt I wyroku.

Orzeczenie o kosztach sądowych zawarte w pkt II wyroku znajduje uzasadnienie w treści art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w związku z art. 98 kpc. i art. 27 pkt 11 u.k.s.c.