Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2015r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO. Arkadiusz Marcia

Protokolant : Magdalena Kiełbus

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. G. kwotę 41.000 (czterdzieści jeden tysięcy) złotych z należnymi odsetkami ustawowymi od dnia 16 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Świdnicy kwotę 2.050 złotych tytułem części opłaty od której powód był zwolniony,

IV.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej koszty procesu w kwocie 490,66 zł,

V.  odstępuje od ściągnięcia z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia nieopłaconych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 1745/15

UZASADNIENIE

Powód M. G. domagał się od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. zasądzenia kwoty 85.000,00 zł z ustawowymi odsetkami do dnia 2 kwietnia 2002 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych z wyodrębnionymi kosztami zastępstwa adwokackiego w kwocie 3.600,00 zł i opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 1700 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dochodzone przez niego świadczenie ma swe źródło w wypadku drogowym, do którego doszło w dniu(...)roku, w wyniku którego śmierć poniósł jego syn- G. G.. Podniósł, iż w następstwie wypadku znacznemu pogorszeniu uległa jego sytuacja życiowa- został on pozbawiony opieki i pomocy ze strony syna w życiu codziennym, chorobie, niedołęstwie starczym. Podnosił, iż syn wspomagał go finansowo, jak i pomagał mu przy wykonywaniu prac domowych. Naprowadzał, iż mieli wspólne plany na przyszłość.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu swego stanowiska pozwany ubezpieczyciel zakwestionował istnienie podstawy odpowiedzialności pozwanego, wskazując iż w dacie wypadku nie obowiązywał przepis prawa stanowiący o uprawnieniu do żądania zadośćuczynienia za ochronę dóbr osobistych. Nadto podnosił, iż przywołane w pozwie okoliczności nie dowodzą naruszenia dóbr osobistych ani zasadności przyznania zadośćuczynienia z tego tytułu. Zarzucał też, że żądanie powoda jest znacznie wygórowane i nieusprawiedliwione przesłankami przywołanego jako podstawy prawnej roszczenia art. 448 kc.

Na rozprawie w dniu 20 listopada 2015 r. pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu, wskazując iż na kwotę 85.000,00 zł składa się: kwota 60.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 25.000,00 zł tytułem odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej powoda wskutek śmierci syna (art. 446 § 3 kc).

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

W dniu (...) r., ok. godz.12.15 na drodze C.- W. w pobliżu miejscowości I. doszło do wypadku drogowego, którego sprawcą był R. K., kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...). W wyniku tego zdarzenia sprawca zdarzenia,jak i pasażerowie, a wśród nich G. G. ponieśli śmierć na miejscu.

Śledztwo przeciwko R. K. z uwagi na jego śmierć zostało umorzone.

dowód: postanowienie o umorzeniu śledztwa- k.23- 33

Sprawca zdarzenia był objęty umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej z (...) S.A. z siedzibą w W..

bezsporne

G. G. był osobą zdrową, sprawną fizycznie. W dacie wypadku miał 21 lat, odbywał służbę wojskową. Nie pobierał wówczas żołdu. Przed rozpoczęciem służby wojskowej zamieszkiwał z rodzicami i dwójką rodzeństwa. Miał wykształcenie podstawowe. Pracował dorywczo, okresowo, tj. przez ok.2-3 miesięcy, osiągając dochody na poziomie kwoty 800 zł, a potem nie pracował. Pomagał rodzicom w pracach fizycznych, przy remontach.

W czasie gdy syn powoda-G. G. podejmował się prac dorywczych, powód nie pracował.

dowód: przesłuchanie powoda- k.77

Powód bardzo przeżył śmierć syna. Miał z nim bardzo dobre relacje. Mieli plany wspólnego zamieszkiwania.

dowód: przesłuchanie powoda- k. 77

M. G. ma(...) lat; jest żonaty. Żona powoda- B. G. jest zatrudniona w Szkole Podstawowej w P. na stanowisku(...)za wynagrodzeniem 1396,00 zł netto.

Powód ma jeszcze dwójkę dzieci- córkę i syna. Córka ma męża i dwoje dzieci, mieszka kilometr od powoda, zaś syn ma żonę i troje dzieci, mieszka w województwie (...); wspiera ojca finansowo. Powód utrzymuje z nimi kontakt.

dowód: akta szkody (koperta)

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 12 maja 2015 r. M. G. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31 maja 2016 r. Pobiera rentę w wysokości 1.458,08 zł.

Orzeczeniem (...) ds Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 10 marca 2014 r. M. G. został zaliczony do lekkiego stopnia stopnia niepełnosprawności na stałe.

dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 12.05.2015 r.- k.12

decyzja ZUS z dnia 21.08.2015 r.- k. 13

orzeczenie o stopniu niepełnosprawności- k. 40-41

Powód otrzymał odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ jego syn G. G. w wysokości 38.000,00 zł.

dowód: przesłuchanie powoda- k. 77

M. G. zgłosił ubezpieczycielowi- stronie pozwanej szkodę na osobie z ubezpieczenia OC.

dowód: akta szkody (koperta)

Pismem z dnia 2 kwietnia 2002 r. (...) S.A. z siedzibą w W. odmówił wypłaty powodowi odszkodowania z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej w związku ze śmiercią syna.

dowód: pismo (...) S.A z dnia 2.04.2002 r.- k.34- 35

Pismem z dnia 28 maja 2014 r. reprezentujący powoda pełnomocnik zgłosił pozwanemu na podstawie art. 448 kc w zw. z art.24 kc roszczenie o zapłatę kwoty 80.000,00 zł tytułem śmierci G. G..

W odpowiedzi na powyższe pozwany pismem z dnia 16 czerwca 2014 r. odmówił wypłaty żądanej kwoty, uzasadniając swoje stanowisko brakiem podstaw do przyznania zadośćuczynienia.

dowód: wezwanie do zapłaty- k.36-37

pismo (...) S.A z dnia 16.06.2014 r.- k.39

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Zgodnie z treścią przepisu art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody samoistni posiadacze tychże środków (ewentualnie posiadacze zależni, którym posiadacze samoistni oddali środek komunikacji w posiadanie zależne) mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych; również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności (tj. oparcie odpowiedzialności na zasadzie winy). W myśl zaś przepisu art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Na zasadach ogólnych odpowiedzialność ponoszą również kierujący mechanicznymi środkami komunikacji, nie będący ich posiadaczami samoistnymi bądź zależnymi. Na mocy przepisów dotyczących ubezpieczeń majątkowych odpowiedzialność ta spada w istocie na ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku albowiem w myśl przepisu art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych /Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm./ ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Podkreślenia jednakże wymaga, iż zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było, że w wyniku wypadku, do którego doszło w dniu (...) roku, śmierć poniósł G. G.- syn powoda. Poza sporem pozostawało także i to, że sprawca wypadku ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej, która w związku z powyższym co do zasady ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku. Powód zgłosił jej swoje żądania dotyczące wypłaty zadośćuczynienia, odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej jeszcze przed wszczęciem postępowania sądowego w piśmie procesowym. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana odmówiła wypłaty żądanych kwot kwestionując podstawy swej odpowiedzialności oraz wysokość żądanych kwot, uznając je za wygórowane.

Konstruując stan faktyczny w niniejszej sprawie, w aspekcie istotnym z punktu widzenia przesłanek zawartych w przepisach, z których powód wywodzi swoje roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie tj. art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c , Sąd oparł się głównie na zeznaniach powoda- Mara G. oraz dokumentach obrazujących aktualną sytuację finansową powoda. Prawdziwości, rzetelności i treść dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała; nie budziły one również zastrzeżeń Sądu, stąd też mogły one stanowić materiał dowodowy zdatny do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Z kolei dowodom osobowym, zdaniem Sądu, należało zasadniczo przypisać walor wiarygodności, bowiem są one spójne, logiczne i przekonywujące.

Rozprawiając się z pierwszym zarzutem strony pozwanej wskazać należy, iż Sąd nie podziela jej argumentacji odnośnie braku podstaw prawnych żądania sformułowanego w pozwie. Słusznie natomiast podstawy prawnej swego roszczenia powód upatruje w treści art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U Nr 124, poz.1152 z późn. zm). Zadośćuczynienie to ma bowiem rekompensować krzywdy doznane w dniu 28 listopada 2001 r. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, iż co do zasady najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę także wówczas, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku. (vide: uchwała SN z 22.10.2010 r., III CZP 76/10, Biul. SN 2010/10/11).

Ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. Do katalogu dóbr osobistych należy zaliczyć również więzi rodzinne. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 k.r.o.), zaś więź rodzinna odgrywa doniosłą rolę, zapewniając członkom rodziny m.in. poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną oraz gwarantuje wzajemną pomoc w wychowaniu dzieci i zapewnieniu im możliwości kształcenia. Prawo do życia rodzinnego i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi zatem dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 i 24 k.c., co oznacza, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może zatem stanowić naruszenie dóbr osobistych członków jej rodziny i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c.

Krąg osób uprawnionych do zadośćuczynienia jest taki sam, jak w art. 446 § 3 k.c. (por. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 268). Uprawnionymi do żądania kompensaty są wyłącznie członkowie rodziny zmarłego, przy czym muszą być to najbliżsi członkowie tej rodziny. Tym samym zadośćuczynienie ma kompensować nie tyle doznany ból spowodowany śmiercią osoby bliskiej, lecz przedwczesną utratę członka rodziny. Dobrem osobistym, którego naruszenie wymaga rekompensaty, jest zatem prawo do życia w rodzinie. Powód powyższą przesłankę spełnia; jako ojciec zmarłego G. G. bezsprzecznie należy do kręgu wskazanych wyżej osób.

Podobnie za ziszczony uznać należy kolejny warunek przyznania zadośćuczynienia, tj. doznanie przez powódkę szkody niemajątkowej (krzywdy). Istotę szkody niemajątkowej wiąże się z naruszeniem czysto subiektywnych przeżyć człowieka" (vide: Z. R., Zadośćuczynienie pieniężne..., s. 166). Zadośćuczynienie ma za zadanie wyrównać krzywdę w postaci naruszenia prawa do życia w rodzinie, jak też ból, cierpienie i poczucie osamotnienia spowodowany utratą najbliższej osoby (wyrok SA w Lublinie z dnia 7 lipca 2009 r., II AKa 44/09, LEX nr 523973). Naruszenie prawa do życia w rodzinie stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich. Inaczej mówiąc krzywda to szkoda niemajątkowa, która objawia się przede wszystkim w dotkliwych ujemnych przeżyciach psychicznych, bólu, żalu, poczucia straty, osamotnienia, braku oparcia otrzymywanego dotychczas od bliskiej osoby.

Fakt doznania przez powoda krzywdy jest bezsporny, strona pozwana nigdy okoliczności tej nie kwestionowała.

Wobec stwierdzenia, iż powód należy do kręgu uprawnionych do żądania kompensaty ( zadośćuczynienia), jak też, że doznał krzywdy, w dalszej kolejności rzeczą Sądu było wyznaczenie właściwej, adekwatnej do rozmiaru tejże krzywdy kwoty.

Ustalając sumę należnego powodowi zadośćuczynienia na kwotę 60.000,00 zł, Sąd uznał, iż tak ustalona kwota stanowi właściwą rekompensatę za cierpienia psychiczne, jakich przez całe życie będzie doznawać powód w związku ze śmiercią syna. Jednocześnie wskazana wyżej suma jest- zdaniem Sądu- utrzymana w rozsądnych granicach, uwzględniających aktualne warunki oraz przeciętną stopę życiową społeczeństwa, w którym funkcjonuje powód, spełnia funkcje kompensacyjne, jest społecznie uzasadniona i nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia. Równocześnie Sąd zdaje sobie sprawę, iż niewątpliwie przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego tylko w pewnym stopniu zrekompensuje powodowi doznaną krzywdę za naruszenie prawa do życia w rodzinie. Zasądzając ostatecznie na rzecz powoda kwotę 41.000,00 zł Sąd miał na względzie fakt, iż powód wraz z małżonką otrzymali odszkodowanie z tytułu wypadku w pracy w kwocie 38.000,00 zł. Odszkodowanie to w wysokości przypadającej na powoda (19.000,00 zł) należało zatem mieć na uwadze przy ustalaniu należnego powodowi dalszego zadośćuczynienia i o tę kwotę pomniejszono zasądzone na jego rzecz zadośćuczynienie.

Nie zasługiwało natomiast na uwzględnienie żądanie zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania na podstawie przepisu art. 446 § 3 k.c.

Stosownie do treści przepisu art. 446 § 3 k.c. jeżeli nastąpiła śmierć bezpośrednio poszkodowanego, sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego od zobowiązanego do naprawienia szkody stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek śmierci poszkodowanego nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Najbliżsi członkowie zmarłego (bezpośrednio poszkodowanego) uznawani są w takim wypadku za pośrednio poszkodowanych zdarzeniem wywołującym szkodę. Celem tego odszkodowania jest zaś pokrycie pozostających w związku przyczynowym ze śmiercią zmarłego szeroko rozumianych szkód majątkowych, często nieuchwytnych i trudnych do obliczenia, czyli niekorzystnych zmian bezpośrednio w sytuacji materialnej najbliższych członków rodziny zmarłego, jak też zmian w sferze dóbr niematerialnych (np. spowodowane bólem i cierpieniem po śmierci najbliższej osoby pogorszenie stanu zdrowia, zmniejszenie aktywności życiowej i motywacji do podejmowania działań w kierunku pozyskania dóbr materialnych), które rzutują jednak na ich sytuację materialną (vide m. in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2004 roku, sygn. akt IV CK 445/03, LEX nr 173555). Wskazuje się nadto, iż przy ocenie wpływu wstrząsu psychicznego spowodowanego śmiercią osoby najbliższej na ogólną sytuację życiową pokrzywdzonego pod kątem widzenia przesłanki z art. 446 § 3 k.c. należy mieć na uwadze kwestię związku przyczynowego między śmiercią osoby najbliższej i spowodowanym tym wstrząsem a pogorszeniem się sytuacji życiowej. Pogorszenie się sytuacji życiowej musi być bowiem obiektywnym i przyczynowo uzasadnionym wynikiem śmierci osoby najbliższej, a nie wynikać tylko z subiektywnych reakcji i ich życiowych konsekwencji (tak m. in. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 1980 roku, sygn. akt IV 412/80, Lex nr 8277).

Na takiej też podstawie powód M. G. oparł swoje roszczenie odszkodowawcze dochodzone od strony pozwanej w przedmiotowym postępowaniu.

Przypomnieć należy, iż ustawodawca określając przesłanki, od których ziszczenia uzależnione jest przyznanie osobie bliskiej zmarłemu odszkodowania posługuje się pojęciem „znacznego pogorszenia”. Mając więc na uwadze zasadę wyrażoną w art. 6 kc na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, iż jego obecna sytuacja odbiega w sposób istotny od tej sprzed śmierci jego syna, czemu w ocenie Sądu powód nie podołał.

W pierwszej kolejności zauważyć trzeba, iż w dacie zgonu G. G. nie był nigdzie zatrudniony; odbywał zasadniczą służbę wojskową. Nie miał wówczas żadnych dochodów i zaledwie podstawowe wykształcenie. Istotnym jest również, że przed podjęciem służby wojskowej syn powoda sporadycznie podejmował się prac dorywczych na okresy nie dłuższe niż 2- 3 miesiące, osiągając z tego tytułu dochody w wysokości do 800 zł. Kierując się zasadami doświadczenia życiowego wątpliwym wydaje się, by osiągając dochody w w/w wysokości syn powoda był w stanie- jak to sugeruje powód- partycypować w kosztach utrzymania rodziny, bowiem tak skromne wynagrodzenie było wystarczające jedynie do pokrycia podstawowych, minimalnych własnych potrzeb egzystencjalnych G. G.. Zauważyć wreszcie trzeba, że w czasie kiedy G. G. podejmował się prac dorywczych, powód nie pracował, natomiast obecnie osiąga dochód w postaci świadczenia rentowego. W tym kontekście chybiona jest całkowicie argumentacja powoda jakoby skutkiem śmierci syna jego sytuacja życiowa uległa pogorszeniu. Mając na uwadze wykształcenie G. G., jego doświadczenie zawodowe, przyjąć należało, że mało realnym jest, by po zakończeniu służby wojskowej podjął atrakcyjne finansowo zatrudnienie, przyczyniając się tym samym do podniesienia standardu życia powoda.

Podsumowując, przedstawiona przez powoda argumentacja zmierzająca do wykazania, że skutkiem śmierci jego syna- G. G. doszło do znacznego pogorszenia się sytuacji życiowej powoda, nie odniosła zamierzonego skutku, bowiem powód powyższych okoliczności nie wykazał. Wobec tego, żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz odszkodowania z art. 446 § 3 kc należało oddalić.

Odsetki od przyznanej w pkt I wyroku kwoty 41.000,00 zł zasądzone zostały począwszy od dnia 16 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty.

W myśl przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zobowiązania z czynów niedozwolonych są zobowiązaniami bezterminowymi, dlatego też stosować do nich należy przepis art. 455 k.c., zgodnie z którym stan opóźnienia (czy zwłoki) w ich wykonaniu pojawia się wtedy, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Poza sporem jest, że wiadomość o wystąpieniu szkody powoda strona pozwana uzyskała na skutek pisma powoda z maja 2014 roku, przy czym w piśmie owym powód podał konkretne kwoty, jakie w jego ocenie zrekompensowałyby mu szkody z poszczególnych tytułów (tak w zakresie świadczenia odszkodowawczego, jak i zadośćuczynienia). Pismo to było wezwaniem do zapłaty o jakim mowa w przepisie art. 455 k.c. Żądania wyartykułowane z tego tytułu w pozwie mieszczą się w kwotach jakich wypłaty powód domagał się w tymże piśmie. W ocenie Sądu żądanie zasądzenia odsetek ustawowych może być zatem w niniejszej sprawie uwzględnione także za okres przed dniem wydania wyroku. Ponieważ pozwany zajął stanowisko w sprawie żądań powoda w piśmie datowanym na dzień 16 czerwca 2014 r., od tejże daty pozwany pozostawał w opóźnieniu, a zatem jest ona właściwa jako początkowa liczenia odsetek.

Orzekając o kosztach procesu (punkt III i IV sentencji wyroku) Sąd oparł się o przepis art.100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia. Zgodnie z treścią przepisu art. 100 k.p.c koszty procesu będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone wówczas gdy częściowo uwzględnione zostały żądania strony powodowej. Przez koszty procesu należy rozumieć koszty zastępstwa procesowego i koszty sądowe, a więc opłaty sądowe oraz podlegające zwrotowi wydatki sądowe wymienione w art. 3-5 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2005 r. nr 167 poz. 1398 z późn. zm.). Stronie reprezentowanej przez adwokata należą się koszty zastępstwa procesowego w wysokości określonej rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

Powód M. G. wygrał proces w 48,23% (żądał 85.000,00 zł, a jego powództwo uwzględnione zostało do kwoty 40.000,00 zł). W toku sprawy poniósł on koszty w postaci: 1.500,00 zł opłata od pozwu, koszty zastępstwa adwokackiego- 3.600,00 zł, opłata od pełnomocnictwa- 17 zł, razem- 5.117,00 zł. Pozwany poniósł koszty zastępstwa adwokackiego- 3.600 zł, opłata od pełnomocnictwa- 17 zł, 2.050 zł- część opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony; razem- 5.667,00 zł. Ponieważ powód wygrał w 48,23% należy mu się od pozwanego zwrot kwoty 2.456,16 zł (5117 zł x 48%), a pozwanemu od powoda- 2.946,80 zł ( (...) 52%). Po ostatecznym rozliczeniu tych kosztów zasadnym było obciążenie powoda obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego różnicy między wzajemnymi należnościami stron, tj. kwoty 490,66 zł (2.946,80 zł- 2.456,16 zł).

Kierując się treścią przepisów art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 roku, Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) w zw. z art. 83 ust. 2 w/w ustawy oraz art. 100 zd. 1 k.p.c., a także faktem, iż na mocy postanowienia tut. Sądu z dnia 28 września 2015 roku powód był zwolniony od kosztów sądowych częściowo tj. ponad kwotę 1.500 zł od opłaty sądowej od pozwu Sąd obciążył stronę pozwaną obowiązkiem uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Świdnicy kwoty 2.050,00 zł tytułem części opłaty sądowej, od której powód była zwolniona (vide: punkt IV sentencji). Opłata sądowa od pozwu wynosiła 4.250,00 zł, a stronę pozwaną winna obciążać część tej opłaty, tj. w takim zakresie, w jakim ostatecznie uległa ona żądaniom powoda, tj. w 48,23%, czyli kwota 2.050,00 zł. Jednocześnie mając na uwadze sytuację finansową powoda, odstąpiono od nakazania ściągnięcia z roszczenia zasądzonego na jego rzecz brakującej opłaty. Zaakcentować należy, iż powód utrzymuje się ze świadczenia rentowego w wysokości 1200 zł. Powyższe okoliczności, a także wysokość brakującej opłaty uzasadniają zaniechanie obciążania powoda tymi kosztami.