Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Kawecki

Protokolant: Paulina Krawczuk

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2015 roku w Dzierżoniowie

sprawy z powództwa (...) (...) (...) G.

przeciwko A. K.

o zapłatę kwoty 5 308,97 zł

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 523/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) (...) G.w pozwie wniesionym

w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniosła o zasądzenie od pozwanej A. K. kwoty 5 308,97 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 5 145,91 zł od dnia 20 marca

2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami sądowymi w kwocie 67 zł, kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 1 200 zł i prowizją e-C. w kwocie 0,84 zł.

W uzasadnieniu pozwu podała, że wierzytelność dochodzona pozwem powstała w wyniku zawarcia przez pozwaną z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) W.(wierzycielem pierwotnym) w dniu 09.04.2014 r. umowy pożyczki nr (...). Pożyczka ta została udzielona na okres 34 miesięcy we wnioskowanej przez pozwaną kwocie 20 000 zł. Pomimo precyzyjnie ustalonych w umowie zasad zwrotu pożyczonej kwoty, pozwana nie wywiązała się jednak z warunków umowy. Dalej strona powodowa podała, że w dniu 25.04.2014 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanej wierzytelności na rzecz powodowego Funduszu, tym samym uzyskał on legitymację procesową czynną w niniejszym postępowaniu. Ponieważ zaś pozwana nie dokonywała spłaty pożyczki zgodnie z ustaleniami umownymi, umowa pożyczki została wypowiedziana i „z dniem 06.02.2015 r. kwota stała się wymagalna”. Zobowiązanie pozwanej na dzień sporządzenia pozwu wynosi natomiast 5 308,97 zł, na co składa się: 1 798,47 zł – zaległa część kapitału, 3 347,44 zł – należności uboczne w postaci odsetek od kapitału, odsetek karnych z tytułu zwłoki w zapłacie poszczególnych rat i opłaty operacyjnej za usługę pożyczkodawcy w postaci czynności związanych z obsługą pożyczki (stanowiących wraz z kapitałem całkowity koszt pożyczki) oraz 163,06 zł – opłaty za monity kierowane do pozwanej. Strona powodowa podała też, iż podjęła próby polubownego odzyskania należnej kwoty, kierując do pozwanej wezwanie do zapłaty, jednakże próby te okazały się bezskuteczne.

Sąd Rejonowy w Lublinie postanowieniem z dnia 07 kwietnia 2015 r. stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, powołując się na przepis art. 499 pkt 2 k.p.c., i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W piśmie procesowym z dnia 07.05.2015 r. uzupełniającym braki formalne pozwu strona powodowa między innymi wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz opłaty skarbowej w kwocie 17 zł w ramach zwrotu kosztów postępowania oraz opłaty uzupełniającej od pozwu w kwocie 183 zł.

Na rozprawie w dniu 06 lipca 2015 r. pozwana oświadczyła, że nie jest w stanie zapłacić kwoty dochodzonej pozwem, albowiem jest bankrutem, brała mniejsze kredyty, żeby spłacać duże. Ponadto jest osobą nieuleczalnie chorą, w ostatnim czasie przebywała czterokrotnie w szpitalu, a jej emerytura jest zajęta przez komornika. Podała też, iż próbowała negocjować ze stroną powodową w sprawie zawieszenia spłat rat pożyczki, ale bezskutecznie, na potwierdzenie czego przedłożyła pismo strony powodowej z dnia 27 sierpnia 2014 r.

o niewyrażeniu zgody na zawieszenie spłat rat pożyczki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 09 kwietnia 2014 r. została zawarta pomiędzy pozwaną A. K.a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) S.K.A. z siedzibą we W.(obecnie (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...)

(...) W.) umowa pożyczki nr (...), na podstawie której pożyczkodawca na wniosek pozwanej udzielił jej pożyczki gotówkowej w kwocie 2 000 zł, na okres od dnia 09.04.2014 r. do dnia 09.02.2017 r. włącznie, na warunkach określonych

w umowie oraz Regulaminie pożyczek(...)

Dowód: odpis umowy pożyczki nr (...) z dnia 09 kwietnia 2014 r.

Pozwana zobowiązała się do terminowego zwrotu udzielonej jej pożyczki wraz

z opłatami i wszelkimi innymi należnymi pożyczkodawcy na podstawie umowy kosztami oraz odsetkami, które dotyczą okresu obowiązywania umowy (całkowitej kwoty do zapłaty), która na dzień zawarcia umowy wynosiła 6 120,72 zł, w 34 ratach miesięcznych,

w wysokości 180 zł każda, płatnych w terminie do dnia 9. każdego kolejnego miesiąca.

Dowód: odpis umowy pożyczki nr (...) z dnia 09 kwietnia 2014 r.

W dniu 08 maja 2014 r. pożyczkodawca wystosował do pozwanej pismo nazwane „pismo informacyjne – zmiana rachunku do wpłat”, w którym wskazał, że w dniu 25 kwietnia 2014 r. nastąpiła „zmiana podmiotu obsługującego (…) pożyczkę” na zasadzie art. 509 i nast. Kodeksu cywilnego, a co za tym idzie, zmiana rachunku bankowego, na rzecz którego winny być dokonywane spłaty rat pożyczki, której pozwana jest stroną. Pożyczkodawca podał też, że w następstwie dokonanej transakcji w jego miejsce wstąpił nowy podmiot – strona powodowa (...) (...) G..

Dowód: odpis zawiadomienia o cesji – pisma informacyjnego z dnia 08 maja 2014 r.

Pismem z dnia 01 grudnia 2014 r. strona powodowa wezwała pozwaną do uregulowania wymagalnych zaległości w spłacie ratalnej powyższej pożyczki w kwocie 403,91 zł, w nieprzekraczalnym terminie do dnia 15.12.2014 r., pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki.

Dowód: odpis wezwania do zapłaty z dnia 01 grudnia 2014 r.

W związku zaś z istniejącą zaległością w wysokości 585,75 zł w spłacie ratalnej powyższej pożyczki, strona powodowa pismem z dnia 31 grudnia 2014 r. wypowiedziała umowę pożyczki. Wezwała też pozwaną o dokonanie spłaty zadłużenia do dnia 07.01.2015 r., informując, że brak wpłaty we wskazanym terminie skutkować będzie rozpoczęciem biegu 30-dniowego okresu wypowiedzenia i rozwiązaniem umowy. Poinformowała też pozwaną, iż z upływem powyższego terminu wypowiedzenia wymagalna staje się cała pozostała do spłacenia kwota pożyczki w wysokości 5 160,31 zł.

Dowód: odpis wypowiedzenia umowy z dnia 31 grudnia 2014 r.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie jest zasadne.

Przelew wierzytelności uregulowany w przepisach art. 509 k.c., w relacji dłużnik cedowanej wierzytelności a jej cesjonariusz powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje bowiem status wierzyciela, przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu (cedentowi).

Z powyższego wynika, że cesjonariusz nie może żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze aniżeli mógł to uczynić cedent. Sytuacja prawna dłużnika nie może ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z sytuacją, jaka istniała przed przelewem (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lutego 2013 r., V ACa 733/12, LEX nr 1289450). Należy jednocześnie podkreślić, że warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, iż takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06, „Monitor Prawniczy” 2006, nr 16, s. 849).

W niniejszej sprawie nie było wątpliwości, że w dniu 09 kwietnia 2014 r. pozwana zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) S.K.A. z siedzibą we W.(obecnie (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) W.) umowę pożyczki wskazaną w pozwie. Z dokumentów przedłożonych przez powodowy Fundusz, w szczególności wezwania do zapłaty

i wypowiedzenia umowy wynikało też wprost, że pozwana nie spłacała należności wynikających z powyższej umowy. Najistotniejsze jednak było to, że strona powodowa nie przedstawiła dowodów, które świadczyłyby o tym, że dochodzona pozwem należność, wynikająca z przedmiotowej umowy pożyczki, przysługiwała zbywcy wierzytelności. O ile bowiem strona powodowa wykazała, że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) S.K.A. (...) W.była wierzycielem pozwanej, o tyle brak jest dowodów wskazujących na to, że wierzytelność ta przysługiwała następnie stronie powodowej. Nie wynika to bowiem ponad wszelką wątpliwość z żadnego ze złożonych przez stronę powodową dokumentów, w szczególności z pisma informacyjnego

z dnia 08 maja 2014 r., zawiadamiającego jedynie pozwaną o cesji wierzytelności, gdzie podana jest data zawarcia umowy przelewu wierzytelności. Dokument ten świadczy bowiem tylko o zawarciu takiej umowy, ale nie wynika z niego, jakie konkretne wierzytelności zostały przeniesione na stronę powodową. Strona powodowa nie udowodniła również wysokości dochodzonego roszczenia, albowiem z przedłożonych dokumentów nie wynika, jakich należności dochodzi oraz jak one powstały i jak zostały naliczone.

W świetle opisanych wyżej dowodów nie można zatem z całą pewnością stwierdzić, iż doszło do przelewu wierzytelności w stosunku do pozwanej na rzecz powodowego Funduszu.

Mając więc na uwadze, że strona powodowa nie udowodniła zarówno istnienia dochodzonej pozwem wierzytelności, jak i dokonania na jej rzecz przelewu tej wierzytelności, należało powództwo oddalić.

Dlatego też, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.