Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2015r.

Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Alicja Romanowska (spr.)

Sędziowie: SO Grażyna Borzestowska

SO Renata Żywicka

Protokolant : st. sekr. sądowy Łukasz Szramke

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2015r. w Elblągu

na rozprawie sprawy z odwołania M. K. (1)

od decyzji Wojewódzkiego (...)

z dnia 15/07/2014r., nr (...).2014

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 27 sierpnia 2015r ., sygn. akt IVU 450/14

I.  uchyla zaskarżony wyrok w części ustalającej, iż skarżący spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo u ruchu drogowym i w tym zakresie umarza postępowanie,

II.  w pozostałym zakresie odrzuca apelację.

Sygn. akt IV Ua 47/15

UZASADNIENIE

Skarżący M. K. (1) wniósł do Sądu Rejonowego w Elblągu odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego (...) w E. z dnia 15 lipca 2014 r. nr (...).2014, na mocy którego zaliczono go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do dnia 30 czerwca 2018 r. odmawiając mu jednocześnie uprawnienia wynikającego z tytułu treści przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

W uzasadnieniu odwołania skarżący wskazał, że nie zgadza się z tym orzeczeniem.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki (...) w E. wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że rozpoznając odwołanie skarżącego od orzeczenia (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w E. z dnia 4 czerwca 2014 r. zmienił przedmiotowe orzeczenie uznając, że symbolem przyczyny niepełnosprawności jest schorzenie o symbolu 09-M i 11-I, a skarżący wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji.

W toku swego postępowania Wojewódzki (...) w E. wskazał, że uwzględnił wszystkie przesłanki wynikające z treści § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności. Zatem nie istnieją podstawy do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Sad Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 27.08.2015r w sprawie IV U 450/15 zmienił zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego (...) z dnia 15 lipca 2014 r. zaliczając M. K. (1) do osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym na okres od dnia 24 marca 2015 r. do dnia 30 czerwca 2018 r. z powodu schorzenia o symbolu 1 I-I, a ponadto ustalił, iż skarżący spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym.

Rozstrzygnięcie oparto o następujące ustalenia i rozważania:

Skarżący jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Ten stopień niepełnosprawności jest spowodowany cukrzycą typu drugiego, schyłkową niewydolnością nerek, polineuropatią cukrzycową, retinopatią, stopą cukrzycową, nadciśnieniem tętniczym, przewlekłą niewydolnością serca, przewlekłą chorobą niedokrwienną.

Powyższe schorzenia powodują, że skarżący jest osobą wymagającą opieki innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Naruszenie sprawności organizmu w tym zakresie jest okresowe, zaś stopień niepełnosprawności powinien być orzeczony do dnia 30 czerwca 2018 r. Znaczny stopień niepełnosprawności występuje u skarżącego od dnia 24 marca 2015 r., a więc od dnia badania.

Stan zdrowia skarżącego oraz jego schorzenia powodują istotne ograniczenia ruchowe uzasadniające korzystanie z tzw. karty parkingowej, o której mowa w art. 8 ust.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

W ocenie Sądu Rejonowego odwołanie skarżącego zasługiwało na uwzględnienie.

Dokonując swoich ustaleń Sąd Rejonowy opierał się na opiniach biegłych sądowych o specjalności z zakresu chirurgii kardiologii, okulistyki i diabetologii, albowiem to schorzenia z tej dziedziny medycyny eksponowane były przez ubezpieczonego, jako skutkujące największą dysfunkcją w jego życiu codziennym, co ma wpływ na ocenę stopnia niepełnosprawności. To właśnie opinie biegłego chirurga Z. C., okulisty W. N., kardiologa A. K., a zwłaszcza diabetologa, K. R., były dla Sądu I instancji kluczowe przy dokonywaniu ostatecznego rozstrzygnięcia.

Dodatkowo Sąd Rejonowy w swych ustaleniach opierał się także na znajdującej się w aktach rentowych pozwanego dokumentacji medycznej skarżącego. W ocenie Sądu Rejonowego dokumentacja ta, jest w pełni wartościowym środkiem dowodowym w sprawie. Stanowiła też materiał porównawczy dla biegłych sądowych, którzy sporządzając opinię w niniejszej sprawie po przeprowadzonym badaniu skarżącego mogli odnieść dokonane przez siebie spostrzeżenia do obiektywnego materiału. Sąd Rejonowy dał wiarę opiniom biegłych. Opinie te sporządzone zostały przez osoby posiadające profesjonalną wiedzę z przedmiotu, w ramach którego zostały zlecone, nadto wydane zostały zgodnie z aktualnymi zasadami nauki i doświadczenia w powyższym zakresie. Są one ponadto logiczne i spójne wewnętrznie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997 r. Nr 123 poz. 776 z późn. zm.) do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Z kolei do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Są to definicje ustawowe stanowiące źródło oceny stanu zdrowia ubezpieczonej w świetle oceny stopnia jej niepełnosprawności. Jak widać w obu przypadkach podstawową przesłanką jest niezdolność do pracy, albo zdolność do jej świadczenia jedynie w zakładach pracy chronionej, przy czym kluczową różnicą w odniesieniu do znacznego stopnia niepełnosprawności jest konieczność stwierdzenia, że osoba niepełnosprawna wymaga, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Z kolei pojęcie lekkiego stopnia niepełnosprawności odwołuje się do naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Biegli w sposób wyczerpujący uzasadnili swoje stanowisko, szczegółowo opisując skąd wywodzą się ich oceny. Wnioski, które przedstawili były logiczne i kompleksowe. W tej sytuacji Sąd Rejonowy w pełni oparł się na ich ustaleniach w swym rozstrzygnięciu, podkreślając, że wiodącą opinią była opinia biegłego diabetologa. Ze sporządzonych opinii wyraźnie wynika, że jedynie w zakresie schorzeń o charakterze diabetologicznym ich stopień rozwoju, negatywnego wpływu na funkcjonowanie skarżącego spełnia przesłanki do zaliczenia go do znacznego stopnia niepełnosprawności. Sąd Rejonowy w pełni podzielił oceny zaprezentowane przez biegłych.

W opiniach uzupełniających biegli podtrzymali swoje dotychczasowe stanowiska wyrażone w opiniach głównych

Ewentualne niezadowolenie strony z opinii biegłych nie uzasadnia dyskwalifikacji tej opinii, a tym bardziej powołania nowego ich zespołu. Powyższe nie stanowi też przyczyny wezwania biegłego na rozprawę w celu złożenia opinii ustnej uzupełniającej. Nie można przyjąć, że Sąd jest zobowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych, czy też instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest dla strony niekorzystna. W świetle art. 286 k.p.c Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wtedy gdy złożona opinia zawiera istotne braki, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r. II CR 817/73, Lex nr 7404, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r. II CR 562/74 Lex 7607, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1998 r., II UKN 220/98 OSNAP 1999/18/597). Sąd orzekający w pełni te poglądy podziela, uznając, że w niniejszej sprawie istotne dla sprawy okoliczności zostały wyjaśnione na podstawie opinii pisemnych wymienionych wyżej biegłych oraz opinii ustnych.

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd Rejonowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie zaliczając skarżącego do znacznego stopnia niepełnosprawności na czas określony. Z uwagi na fakt, iż z opinii biegłych chirurga, kardiologa i i diabetologa wynika , że skarżący ma znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się Sąd orzekł o spełnieniu przez niego wymogów określonych w przepisie art. 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Wojewódzki (...) w E. zaskarżając go w całości

Wyrokowi zarzucił :

1 naruszenie art. 6b ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127 poz. 721, z późń. zm.) poprzez nie orzeczenie o wskazaniach, o których mowa w przedmiotowym przepisie, w następstwie czego wyrok nie zawiera wymaganych prawem rozstrzygnięć.

2.  naruszenie prawa materialnego w postaci art. 8 ust. 3a i ust. 4 ustawy za dnia 20 czerwca 2014 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) polegające na powołaniu się w wyroku na nieobowiązujący przepis.

3  naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez niedokonanie wszechstronnej oceny materiału dowodowego w następstwie czego przyznane zostało prawo do korzystania z karty
parkingowej.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, że w obowiązującym stanie prawnym brak jest jednoznacznej regulacji, z której wynikałoby wskazanie organu właściwego do wykonania wyroku sądu w sprawach z zakresu orzecznictwa o niepełnosprawności. Należy zatem uznać, iż wyroki takie stanowią orzeczenia o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności. Tym samym prawomocny wyrok o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności, zgodnie z art 365 § 1 k.p.c. wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał lecz również inne sądy i inne organy, które przyznają określone świadczenia.

Art. 6b ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych nakłada powinność zawarcia w orzeczeniu poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności, wskazań dotyczących w szczególności:

1.  odpowiedniego zatrudnienia uwzględniającego psychofizyczne możliwości danej osoby;

2.  szkolenia, w tym specjalistycznego;

3.  zatrudnienia w zakładzie aktywności zawodowej;

4.  uczestnictwa w terapii zajęciowej;

5.  konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie danej osoby;

6.  korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki;

7.  konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji;

8.  konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji;

9.  spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 3a pkt 1, 2 i 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), przy czym w przypadku osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna).

Wskazania, o których mowa w art. 6b ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych ustala się stosownie do naruszonej sprawności organizmu oraz ograniczeń funkcjonalnych uzasadniających korzystanie z ulg i uprawnień. Stanowią one w świetle wskazanego przepisu integralną część orzeczenia.

Sąd I instancji w swoim rozstrzygnięciu pominął wskazania, o których mowa wyżej, za wyjątkiem wskazania wynikającego z treści pkt. 9, nie uzasadniając tym samym jakimi przesłankami kierował się ograniczając rozstrzygniecie sprawy do określonego zakresu. Niewątpliwie zmiana przez Sąd I instancji orzeczenia (...) poprzez ustalenie innego stopnia niepełnosprawności dla osoby skarżącej rodzi takie skutki w następstwie, których ustalenia wynikające z zaskarżonego orzeczenia (...) nie mają zastosowania do nowego rozstrzygnięcia, w którym ustalony został inny stopień niepełnosprawności. Tym samym w ocenie wnoszącego apelację wyrok ten nie spełnia wymogów, o jakich mowa we wskazanym przepisie i jako taki nie może się ostać.

Sąd pierwszej I instancji orzekł o prawie do korzystania z karty parkingowej, powołując się na treść art. 8 ust. 1 ustawy prawo o ruch drogowym z jednoczesnym wskazaniem, iż skarżący spełnia przesłanki określone w tym przepisie. Aktualny stan prawny w sposób odmienny reguluje kwestię spełnienia przesłanek do uzyskania karty parkingowej. Przede wszystkim zmiana obowiązująca od dnia 1 lipca 2014 r. (na co powołał się organ w swoim piśmie procesowym z dnia 28 maja 2015 r. - w aktach sprawy) wprowadziła do ustawy prawo o ruch drogowym nowe warunki do uzyskania karty parkingowej, o jakich mowa w art. 8 ust. 3a i 4. W myśl wskazanego przepisu kartę parkingową wydaje się osobie mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się, która zaliczona została do znacznego stopnia niepełnosprawności lub umiarkowanego stopnia przy którym (umiarkowanym) spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna).

Z zebranych w aktach sprawy dowodów w postaci opinii biegłych, w ocenie wnoszącego apelację nie wynika, w sposób jednoznaczny, iż skarżący M. K. (1) spełnia warunki do uzyskania karty parkingowej.

Przede wszystkim jedynie z opinii biegłego diabetologa wynika, iż skarżącego można zaliczyć do znacznego stopnia niepełnosprawności. Pozostali biegli (chirurg i kardiolog) w swoich opiniach nie potwierdzili tego. Jak wyżej wskazano stopień umiarkowany kwalifikuje do przyznania karty parkingowej, o ile osoba ma znaczne ograniczone możliwości poruszania się i przyczyna niepełnosprawności wynika ze schorzenia o symbolu 04-O. 05- R lub 10-N. Skarżący nie legitymuje się schorzeniami o takich symbolach w stopniu umiarkowany. Wbrew zatem twierdzeniom Sądu I instancji wynikających z treści uzasadnienia nie jest możliwe przyjęcie, iż wskazane opinie kwalifikują do przyznania karty parkingowej. Ponadto ze sformułowania zwartego w treści opinii biegłego z zakresu diabetologii również nie wynika, iż skarżący ma „znacznie" ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Zdefiniowany został stopień niepełnosprawności jako znaczy, co nie zawsze oznacza znaczne ograniczenie możliwości samodzielnego poruszania się. W ocenie skarżącego takiego wniosku nie można wyprowadzić z przedmiotowej opinii.

W tym stanie rzeczy apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Skarżący wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego w zakresie zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 6b ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127 poz. 721, z późń. zm.) poprzez nie orzeczenie o wskazaniach, o których mowa w przedmiotowym przepisie, jako niedopuszczalna - podlega odrzuceniu .

Oceniając powyższe żądanie, co do którego nie odniósł się Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku, powołać należy treść art.351§1 k.p.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem strona może w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu - od jego doręczenia, zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości żądania, o natychmiastowej wykonalności albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu.

Przez nieorzeczenie o całości żądania należy rozumieć brak orzeczenia co do żądania zgłoszonego przez powoda w pozwie i w toku procesu, w tym również żądania w przedmiocie zasądzenia odsetek, kosztów, czy też w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności.

W świetle art. 367§1 k.p.c.apelacja do sądu drugiej instancji przysługuje od wyroku sądu pierwszej instancji. Powyższe określa zakres postępowania apelacyjnego adekwatnie do przedmiotu rozpoznania i przedmiotu orzeczenia postępowania pierwszoinstancyjnego, to jest stanowi realizację zasad dyspozycyjności i zakazu orzekania ponad żądanie (art. 321 k.p.c) oraz dopuszczalności apelacji tylko od wyroku sądu pierwszej instancji, a niedopuszczalności apelacji od braku rozstrzygnięcia w wyroku sądu pierwszej instancji (art. 367§1 k.p.c) (wyr. SN z 7 lutego 2008 roku, II PK 163/07, niepubl.).

Niedopuszczalną jest zatem apelacja od wyroku nieistniejącego ( sententia non existens). Strona nie może domagać się zmiany bądź uchylenia wyroku co do roszczenia, o którym sąd pierwszej instancji nie orzekł w sentencji zaskarżonego rozstrzygnięcia. Innymi słowy, nie może żądać kontroli instancyjnej orzeczenia w przedmiocie, co do którego sąd pierwszej instancji ostatecznie się nie wypowiedział (zob. orz. SN z 24 listopada 1971 roku, I PR 75/71, OSNPG 1972, Nr 7, poz. 46). Brak merytorycznego orzeczenia w określonym przedmiocie może być zatem usunięty wyłącznie w drodze uzupełnienia wyroku, a nie apelacji.

W przedmiotowej apelacji strona pozwana zarzuciła, że Sąd I instancji nie orzekł o uprawnieniach wskazywanych w art. 6b ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. Wniosła więc apelację w przedmiocie żądania, które nie zostało rozpoznane i rozstrzygnięte w postępowaniu przed Sądem meriti. Zauważyć należy, że Sąd Rejonowy nie wypowiedział się procesowo w kwestii tego roszczenia ani w sentencji, ani w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Jednocześnie pełnomocnik pozwanego w przepisanym terminie nie domagał się uzupełnienia wydanego przez Sąd Rejonowy wyroku o rozstrzygnięcie w powyższym przedmiocie.

Wobec powyższego w postępowaniu apelacyjnym brak jest w tym zakresie substratu zaskarżenia. Brak więc podstaw prawnych do orzekania o przedmiotowym roszczeniu przez Sąd II instancji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy odrzucił apelację w powyższym zakresie,orzekając jak w pkt II wyroku stosownie do art. 373k.p.c w zw z art. 370 k.p.c.

Nietrafny jest również zarzut pozwanego naruszenia art 8 ust 3 a i ust 4 ustawy z 20.06.2014r. o ruchu drogowym polegający na powołaniu się przez Sąd I instancji na nie obowiązujący przepis.

Ubezpieczony M. K. (1) wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopnia niepełnosprawności w dniu 6.05.2014r. wskazując, iż występuje z powyższym wnioskiem dla celów uzyskania karty parkingowej I uzyskania zasiłku pielęgnacyjnego.

W dniu złożenia wniosku obowiązywała ustawa Prawo o ruchu drogowym, która w art. 8 ust 5 wskazywała, iż kartę parkingową osobie niepełnosprawnej o obniżonej sprawności ruchowej wydaje się na podstawie wydanego przez Zespół ds. Orzekania Niepełnosprawności:

1.  orzeczenia o niepełnosprawności;

2.  orzeczenia o stopniu niepełnosprawności;

3.  orzeczenia o wskazaniu do ulg i uprawnień

- wraz ze wskazaniem o których mowa w art. 6 ust 3 pkt 9 ustawy z 27.08.97r o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Art. 6b ust 3 pkt 9 ustawy o rehabilitacji zawodowej oraz społecznej i zatrudnieniu osób niepełnosprawnych w brzmieniu obowiązującym na dzień składania wniosku przez M. K. (1) przewidywał, że w orzeczeniu o niepełnosprawności powinny być zawarte dane dot. spełnienia przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust 1 ustawy z 20.06.97r. prawo o ruchu drogowym, przy czym w przypadku osób niepełnosprawnych zaliczonych do lekkiego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności orzeczonej symbolem 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba nieurologiczna).

Ustawa z 23.10.13r. o zmianie ustawy o prawie o ruchu drogowym oraz niektórych ustaw dodała w art. 8 po ust. 3 ust. 3a w brzmieniu:

Kartę parkingową wydaje się:

1.  osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mające znacznie ograniczone możliwości poruszania się.

Powyższa ustawa dokonała także zmiany w art. 4 wyżej cytowanej ustawy w ustawie z 27.08.97r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w zakresie art. 6b ust 3 pkt 9 nadając mu brzmienie:

Spełnienia przez osoby niepełnosprawne przesłanek określonych w art. 8 ust 3a pkt 1 i 2 i ustawy z 20.06.97r. prawo o ruchu drogowym, przy czym w przypadku osób zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-O (choroby narządu ruchu), 05-R (upośledzenie narządu ruchu lub 10-N (choroba neurologiczna).

Zgodnie z nowymi zasadami na podstawie orzeczeń wydawanych przez zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności po 1.07.14r. kartę parkingową mogą otrzymać jedynie osoby niepełnosprawne zaliczone do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mające znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Przy czym osoby zaliczone do umiarkowanego stopnia mogą otrzymać kartę parkingową jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolami 04-O (choroby narządu ruchu), 05-R (upośledzenie narządu ruchu lub 10-N (choroba neurologiczna).

Ustawa z dnia 23.10.2013r. dokonując powyższych zmian zarówno w ustawie o prawie o ruchu drogowym jak i ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej i zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie zawiera żadnych przepisów przejściowych, co oznacza, że nowe przepisy, jako przepisy prawa materialnego, mają zastosowanie dopiero w stosunku do wniosków, które osoby uprawnione złożyły do zespołów d/s orzekania niepełnosprawności po tej dacie.

Słusznie zatem Sąd Rejonowy badając prawidłowość zaskarżonej decyzji przyjął, że uprawnienia ubezpieczonego do karty parkingowej należy oceniać w oparciu o przepisy art. 8 ust 1 i 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1.07.14r.

Aby ubezpieczony nabył takie uprawnienia wystarczające było, aby legitymował się znacznym stopniem niepełnosprawności i był osobą o obniżonej sprawności ruchowej, niezależnie od przyczyn obniżenia tej sprawności.

Z opinii biegłej lekarz diabetolog w sposób jednoznaczny wynika, iż ubezpieczony spełnia te przesłanki . Biegła w opinii, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ustaliła, że M. K. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym i ma ograniczoną zdolność do samodzielnego poruszania się.

W tym miejscu zwrócić należy jednak uwagę, że zgodnie z art. 6 ust 1 ustawy z 23.10.13r. o zmianie ustawy prawo o ruchu drogowym i niektórych innych ustaw karty parkingowe wydane na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują ważność do dnia określonego jako data ważności karty nie dużej niż do 30.06.15r.

W związku z powyższym, zważywszy, że wyrok Sądu I Instancji wydany został w dniu 27.08.15r.,a więc po upływie daty wskazanej wyżej orzekanie w przedmiocie uprawienia do karty parkingowej wg uprzednio obowiązujących przepisów było bezprzedmiotowe, albowiem przyznana karta z dniem 30.06.2015r traciłaby ważność.

Zgodnie z art. 6 ust 2 wyżej cytowanej ustawy z 23.10.13r. osobom zaliczonym do znacznego stopnia niepełnosprawności, posiadającym ważne orzeczenie wydane przez powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności i mającej przyczynę niepełnosprawności oznaczoną symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna), zawierające wskazanie o spełnieniu przesłanek uprawniających do uzyskania karty parkingowej na podstawie przepisów dotychczasowych - kartę parkingową wydaje się na podstawie tego orzeczenia.

Zarówno w toku postępowania przed zespołem ds. orzekania niepełnosprawności, jak i postępowania sądowego, opinie wydawali biegli sądowi z zakresu okulistyki, diabetologii, kardiologii i chirurgii i nie wynika, aby ubezpieczony był osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności z innych przyczyn, niż diabetologicznych.Dlatego też brak podstaw aby uprawnienia do karty parkingowej przyznać na okres po 30.06.15r. na podstawie orzeczenia o dotychczasowym znacznym stopniu niepełnosprawności.

Mając powyższe na uwadze Sąd zgodnie z art. 386§3k.p.c w związku z art. 355§1k.pc Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

SSO Renata Żywicka SSO Alicja Romanowska(spr.) SSO Grażyna Borzestowska