Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko J. L.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla W. w W.

z dnia 8 maja 2015 r., sygn. akt XV GC 531/11 (połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygnaturach: XV GC 531/11, XV GC 1028/11, XV GC 1030/11, XV GC 2002/11)

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od J. L. na rzecz J. S. 6000 zł (sześć tysięcy złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt XXIII Ga 1317/15

UZASADNIENIE

Sygn. akt XV GC 531/11

J. S. (dalej także: powód) wniósł o zasadzenie od J. L. (dalej także: pozwany) kwoty 60.390 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty a także o zasądzenie kosztów postępowania w kwocie 6.637 zł. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XV GC 1028/11

J. S. wniósł o zasadzenie od J. L. kwoty 58.646 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty a także o zasądzenie kosztów postępowania w kwocie 6.550 zł. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XV GC 1030/11

J. S. wniósł o zasadzenie od J. L. kwoty 43.878 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty a także o zasądzenie kosztów postępowania w kwocie 4.611 zł. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sygn. akt XV GC 2002/11

J. S. wniósł o zasadzenie od J. L. kwoty 36.566 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty a także o zasądzenie kosztów postępowania w kwocie 4.246 zł. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Postanowieniem z dnia 29 października 2011r. Sąd Rejonowy połączył sprawę prowadzoną pod sygn. akt XV GC 531/11 ze sprawami o sygn. akt XV GC 1130/11, XV GC 2002/11, XV GC 1028/11 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i postanowił sprawy te prowadzić dalej pod sygn. akt XC GC 531/11.

Sąd Rejonowy dla W. w W. wyrokiem z dnia 8 maja 2015 r.: w sprawie XV GC 531/11 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 60.390 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty (pkt I); zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.637 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II); nakazał pobrać z zaliczki wpłaconej przez pozwanego i zaksięgowanej w dniu 6 lipca 2014 r. pod pozycją (...) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. w W. kwotę 316,55 zł tytułem kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa (pkt III); wypłacił pozwanemu kwotę 1.330,45 zł tytułem zwroty niewykorzystanej części zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego (pkt IV); w sprawie XV GC 1028/11 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 58.646 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty (pkt V); zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.550 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt VI); w sprawie XV GC 1030/11 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 43.878 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty (pkt VII); zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.611 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (VIII); w sprawie XV GC 2002/11 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 28.419,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty (pkt IX); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt X) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 32.99,99 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt XI).

Sąd Rejonowy ustalił, że strony zawarły umowę przedmiotem której był remont pomieszczeń w budynku. Powód zobowiązał się wykonać na pozwanego komplet prac remontowych określonych szczegółowo w kosztorysie ofertowym stanowiącym załącznik do umowy za wynagrodzeniem (...) zł netto. Strony zawarły następnie aneks do umowy, zgodnie z którym powód wykona także komplet prac dodatkowych za wynagrodzenie w wysokości (...)zł netto.

Sąd Rejonowy ustalił dalej, że w miarę wykonywania kolejnych partii prac powód wystawiał na rzecz pozwanego faktury VAT tytułem należności za prace już wykonane. Z uwagi na brak całkowitej zapłaty należności wynikających z wystawionych faktur, powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 239.960,55 zł tytułem należności wynikających z danych faktur VAT wraz z odsetkami, w terminie do dnia 28 lutego 2010r. Pozwany w dniu 1 listopada 2010 r. zgłosił powodowi wady. Pomimo całkowitego wykonania robót i odebrania ich przez pozwanego nie wszystkie należności wynikające z wystawionych przez powoda faktur zostały uregulowane. Kwota z faktury nr (...) została zapłacona jedynie częściowo - 17.000 zł. Kwoty wynikające z faktur VAT o nr: (...) nie zostały w ogóle uiszczone.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony m.in. na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa dopuszczonej na okoliczność istnienia wad w wyremontowanym przez powoda budynku i ich charakteru, a także na okoliczność stosunku wartości robót wolnych od wad do ich wartości obliczonej z uwzględnieniem ewentualnych wad. Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z treścią opinii biegłego posadzka wykonana przez powoda została zrealizowana zgodnie z zamówieniem i zakresem z kosztorysu oraz odpowiada warunkom dla wzmocnionych posadzek. Treść umowy, jaka łączyła strony, zgadza się z tym, co zrobił powód. Grubość posadzki była taka, jak się strony umówiły. Biegły wskazał, że powód nie wykonał fundamentu pod maszyny, gdyż nie miał tej pracy zleconej. W ocenie biegłego pęknięcia na posadzce powstały wskutek nieprawidłowego posadowienia maszyn przez pozwanego bezpośrednio na posadzce, zamiast na specjalistycznych fundamentach. Odnośnie nieszczelności okien biegły nie stwierdził żadnych zacieków. Biegły wskazał, iż nie można uznać usterek, na które powołuje się pozwany. W ocenie Sądu Rejonowego przedstawione przez biegłego opinie były spójne i logiczne i stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd Rejonowy podkreślił, że ostatecznie, po ustnej opinii uzupełniającej, opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, że roszczenie powoda w przeważające mierze zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Rejonowy oddalił tylko powództwo w zakresie części dochodzonych odsetek. W ocenie Sądu Rejonowego roboty budowlane wykonane przez powoda nie posiadały żadnych wad w momencie ich przekazania pozwanemu. O powyższym świadczyła nie tylko opinia biegłego, ale również załączone do akt protokoły częściowego odbioru robót jak i protokół końcowego odbioru robót. W ocenie Sądu Rejonowego wady, tj. pęknięcia posadzki, powstały z winy pozwanego, w związku z niewłaściwym ustawieniem ciężkich maszyn, co jednoznacznie stwierdził biegły sądowy. Zarzut wadliwego wykonania przez powoda prac Sąd Rejonowy uznał za nieudowodniony, a tym samym nie było podstaw do obniżenia należnego powodowi zgodnie z umową wynagrodzenia. Wobec powyższych argumentów, Sąd Rejonowy wywiódł, że niecelowe było wnikliwe zajmowanie się kwestią, czy wady zgłoszono w terminie.

W ocenie Sądu Rejonowego powód przedstawionymi do pozwu dokumentami udowodnił swoje roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany nie kwestionował faktu, że za część faktur zapłacił z opóźnieniem. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. Pozwany zakwestionował wysokość odsetek w zakresie faktur (...). Łącznie pozwany zakwestionował wyliczenie odsetek co do kwoty 8.147,22 zł. Po zsumowaniu kwot należnych z danych faktur VAT tytułem odsetek uzyskano kwotę 28.419,27 zł, zatem powód słusznie dochodził zasądzenia kwoty 28.419,27 zł tytułem odsetek ustawowych od niespłaconych w terminie należności wynikających z faktur stanowiących dowód w sprawie. W pozostałym zakresie w ocenie Sądu Rejonowego powództwo należało oddalić.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, a w punkcie XI sentencji wyroku na podstawie art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany i zaskarżył go co do orzeczenia w sprawie: XV GC 531/11 w części tj. co jego pkt. l, II i III, XV GC 1028/11 w całości, XV GC 1030/11 w całości, XV GC 2002/11 w części tj. co do jego pkt. IX i XI. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego i materialnego które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1) naruszenie przepisów postępowania cywilnego tj.:

- art. 233 §1 k.p.c. poprzez błędne rozważenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz wyprowadzenie wniosków końcowych sprzecznych z tym materiałem, a w konsekwencji uznanie, że winę za pęknięcie posadzki ponosi pozwany, przez co jego roszczenia wynikające z rękojmi nie zasługują na uwzględnienie,

- art.102 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i obciążenie pozwanego kosztami zastępstwa procesowego w zupełności, bez uwzględnienia okoliczności, że dochodzone przez powoda roszczenia były jednorodzajowe -wynikały z tej samej umowy, zostały połączone we wstępnej fazie do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, pisma pełnomocnika powoda były składane w zasadzie do jednej -połączonej sprawy, wspólne dla wszystkich spraw, rozprawy toczyły się w jednej -połączonej sprawie, co nie wymagało dodatkowego nakładu pracy ze strony pełnomocnika powoda.

2) naruszenie prawa cywilnego materialnego tj.

- 637 § 1 k.c. w zw. z art. 656 § 1 k.c., poprzez jego niezastosowanie i odmowę przyznania pozwanemu prawa do obniżenia wynagrodzenia z tytułu wykonania dzieła,

- 471 k.c. poprzez uznanie że w przedmiotowej sprawie to pozwany przyczynił się do powstania pęknięć w posadzce.

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku łącznego i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy poprzez oddalenie powództwa w każdej z połączonych spraw, oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji z uwzględnieniem rozstrzygnięcia o kosztach procesu postępowania apelacyjnego.

Pozwany wniósł ponadto o rozpoznanie przez sąd drugiej instancji postanowienia sądu pierwszej instancji z dnia 04 lipca 2011 r. o oddaleniu wniosku pozwanego o zabezpieczenie dowodu z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy budowlanego i kosztorysowego w części odnoszącej się do ustalenia istnienia wad w wyremontowanym przez powoda budynku i ich charakteru.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu za drugą instancję zgodnie z normami przepisanymi.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy akceptuje te ustalenia i uznaje je za własne. Na aprobatę zasługuje również ocena prawna dokonana przez sąd pierwszej instancji.

Na wstępie zaznaczyć należy, że mimo że pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł zarzut wadliwego wykonania wskazanych robót przez powoda i w związku z wadami powstrzymał się z zapłatą faktur i zgłosił powodowi roszczenie z tytułu rękojmi, to jednak nie przedstawił skutecznie na poparcie swoich zarzutów żadnych dowodów. Samo twierdzenie strony, jak słusznie zwraca uwagę Sąd Najwyższy, nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.) (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 listopada 2001 r., I PKN 660/00, Lex nr 80854). Skoro pozwany twierdził, że roboty miały wady i związku z tym żądał obniżenia wynagrodzenia tak, że żądana pozwem zapłata nie była należna powinien tę okoliczność udowodnić. Przede wszystkim należy podkreślić, że zgłoszenie przeciwko żądaniu pozwu zarzutu stanowiącego dla tego żądania przeciwwagę powoduje, że w zakresie zgłoszonego zarzutu pozwany sam staje się powodem i powinien udowodnić okoliczności leżące u jego podstaw. Przekładając tę zasadę na okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że to pozwany powinien był wykazać, że roboty miały wady. To on bowiem wyprowadzał z tego korzystny dla siebie wniosek, ten mianowicie, że wskutek wad należało obniżyć należne powodowi wynagrodzenie o wartość niezapłaconych przez pozwanego faktur VAT. Nie bez znaczenia był również fakt, że niniejszy spór toczył się między przedsiębiorcami, których obowiązują wyższe standardy staranności oraz że strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników. W niniejszej sprawie pozwany przedstawił de facto jeden dowód na okoliczność przedmiotowych wad – e-mail z dnia 1 listopada 2010 r. (k. 103), w którym to w sposób lakoniczny wskazał, że w remontowanym przez powoda obiekcie ujawniły się wady takie jak: nieszczelność okien w hali produkcyjnej, odpadające tynki ze ścian wewnętrznych, przecieki w dachu, pęknięta podłoga, niesprawny zamek przy furtce wejściowej. Zgłoszony przez niego wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego nie potwierdził również tez podnoszonych przez pozwanego, o czym szerzej będzie mowa poniżej. Podkreślić trzeba, że reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli powód udowodnił fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających, jej zdaniem, oddalenie powództwa (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, Lex nr 8416). Również w ocenie Sądu Okręgowego powód wykazał zasadności powództwa a pozwany nie wykazał, że roboty wykonane przez powoda miały wady i co za tym idzie należało obniżyć wysokość wynagrodzenia i w konsekwencji powództwo było niezasadne.

Niezasadny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy wszechstronnie ocenił materiał dowodowy zaprezentowany przez obie strony postępowania i wyciągnął logiczne, zgodne z doświadczeniem życiowym wnioski. Apelacja z pewnością nie zdołała podważyć tych ustaleń. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił opinię biegłego sądowego. Wskazać należy, że powinnością sądu orzekającego jest ocena materiału dowodowego, w tym opinii biegłego, na podstawie jego całokształtu i wyciąganie wniosków z niego płynących. Sąd miał prawo oprzeć się na opinii biegłego, z pewnością jednak wyciągnął z niej własne wnioski m.in. dotyczące winy za pęknięcia parkietu i twierdzenia apelacji w tym przedmiocie nie są zasadne. Podkreślić należy, że biegły w niniejszej sprawie wypowiadał się trzykrotnie (k. 183, k. 293, k. 363). W pierwszej opinii pisemnej biegły stwierdził, że nie może wydać opinii bowiem pozwany nie dostarczył dokumentów, które by umożliwiłyby ocenę czy i ewentualnie jakie wady wystąpiły (k. 192). Po dokonaniu oględzin biegły sporządził kolejną opinię pisemną (uzupełniającą) gdzie znów podkreślił, że z uwagi na brak dostarczenia dokumentów przez pozwanego o wystąpieniu rzekomych wad m.in. sporządzenia protokołu wad i usterek oraz faktu, że w budynku został przeprowadzony remont przez kolejnych najemców nie jest możliwe stwierdzenie wad w wykonanych przez powoda pracach. Biegły podkreślił również, że wszystkie protokoły robót z zapisem o ich dobrej jakości zostały podpisane przez pozwanego (k. 322). W kolejnej opinii - ustnej uzupełniającej - biegły podkreślił, że to pozwany nie wskazywał na ciężar maszyny, która to miała stać na przedmiotowej posadzce (k. 364). Podkreślić w tym miejscu należy, że pozwany w trakcie procesu skupił się de facto jedynie na wadach posadzki właśnie. Słusznie Sąd Rejonowy ocenił opinie biegłego jako wiarygodne i się na nich oparł.

Niezasadne są twierdzenia apelacji że to powoda należy obciążyć odpowiedzialnością za pęknięcia w posadzce. Wskazać przede wszystkim należy, że na okoliczność wad pozwany przedstawił przedmiotowego maila oraz wnioskował właśnie o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Treść e-maila – jak wyżej wspomniano – jest na tyle lakoniczna, że nie może on stanowić wartościowego materiału dowodowego, na podstawie tylko którego można by wywieść z całą pewnością, że wskazane przez pozwanego wady z resztą bardzo ogólnie opisane wystąpiły. Forma ta również nie spełnia też wymagań stawianych notyfikacji wad i wezwania do ich usunięcia w rozumieniu art. 637 § 1 k.c. w zw. z art. 656 § 1 k.c., bowiem nie ma w nim wskazanego terminu do usunięcia wad z zagrożeniem, że po jego upływie pozwany nie przyjmie naprawy. Ponadto na marginesie wskazać należy, że roboty w całości zostały odebrane ostatecznie w dniu 15 października 2009 r., natomiast e-mail pochodzi z dnia 1 listopada 2010 r., zatem z pewnością z przekroczeniem rocznego terminu na skuteczne zgłoszenie wad (art. 568 § 2 k.c.). Zarzut naruszenia ww. przepisów prawa materialnego okazały się zatem niezasadny.

Z drugiej strony sądowi orzekającemu została przedstawiona opinia biegłego oraz protokoły odbioru robót podpisane przez pozwanego. Z protokołów tych bezsprzecznie wynika, ze roboty wykonane przez powoda zostały odebrane przez pozwanego bez zastrzeżeń. Tym samym pozwany własnoręcznym podpisem potwierdził, że nie miały one wad. Warto podkreślić dalej, że biegły wydał opinie na podstawie skromnego materiału dowodowego zaprezentowanego przez pozwanego. Z opinii wynika słuszny wniosek, że w stosunku do posadzki to pozwany winien zastrzec w umowie, że posadzka powinna odpowiadać wyższym standardom z uwagi na fakt, że mają stać na niej gabarytowe maszyny. To nie rolą powoda (wykonawcy) było domyślanie się takich okoliczności. Również bez znaczenia było czy powód wiedział czy też nie jakiego rodzaju prace wykonywane były przez pozwanego w remontowanym pomieszczeniu czy też że widział maszyny pozwanego, bowiem wykonał on prace zgodnie z umową, a w jej treści nie było wskazane aby posadzka miała zawierać fundament przeznaczony pod ciężkie maszyny. Nieskuteczne z pewnością jest przerzucanie ciężaru dbania o dobór odpowiedniego sposobu remontu pomieszczenia dla dobra działalności pozwanego na powoda, ponieważ z pewnością pozwany w umowie powinien zadbać aby posadzka odpowiadała wymogom prowadzonej przez niego działalności.

Podsumowując powyższą część rozważań wskazać należy, że pozwany przez swoją bierność dowodową uniemożliwił sądowi zapoznanie się z rzekomymi wadami robót wykonanych przez powoda. Co do wad podłogi, słusznie stwierdził sąd pierwszej instancji, że winę ponosi pozwany bowiem nie zastrzegł w umowie wyraźnie, że podłoga ma być wykonana w sposób niestandardowy z uwagi na zalegające na niej ciężkie maszyny. Próby przerzucania odpowiedzialności za brak doboru odpowiedniej techniki wykonania posadzki na powoda nie mogły być skuteczne (art. 6 k.c.).

Odnosząc się następnie do wniosku apelacji o rozpoznanie postanowienia sądu pierwszej instancji z dnia 04 lipca 2011 r. o oddaleniu wniosku pozwanego o zabezpieczenie dowodu z opinii biegłego sądowego wskazać należy, że co prawda postanowienie to jest niezaskarżalne, lecz nie można zapomnieć że w sytuacji kiedy wniosek ten został oddalony pozwany mógł dokonać szeregu czynności na potwierdzenie stawianych tez o istnieniu wad w budynku, zatem nie jest prawdą, że odmowa zabezpieczenia tego dowodu uniemożliwiła w późniejszym okresie ocenę twierdzeń pozwanego. Wniosek ten zatem nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwany przede wszystkim mógł wykonać zdjęcia rzekomych wad, wnieść o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, którzy mogliby zeznać o istnieniu wad. Pozwany nie podjął się jednak tych czynności, pozostał bierny dowodowo.

Niezasadny okazał się także zarzut naruszenia art. 102 k.p.c. Podkreślić należy, że przepis ten urzeczywistnia zasadę słuszności i stanowi wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik sporu, a zatem nie podlega wykładni rozszerzającej i związany jest z obowiązkiem strony podania okoliczności zezwalających na przyjęcie, że zachodzi „szczególnie uzasadniony wypadek”. Przy ocenie czy działanie strony nosi cechy niesumienności i oczywiście niewłaściwego postępowania należy mieć na uwadze czy strona naruszyła normy procesowe zawierające zakaz lub nakaz. Nadto zaś zachowanie naruszające musi być z gruntu niewłaściwe w kontekście norm obiektywnych. Pozwany nie wykazał, a sąd z urzędu nie dopatrzył się, aby w niniejszym postępowaniu zachodziły przesłanki do zastosowania dobrodziejstwa wynikającego z art. 102 k.p.c. Z pewnością okoliczność połączenia kilku spraw do wspólnego rozpoznania i rzekomo wynikający z tej okoliczności niższy nakład pracy pełnomocnika powoda nie stanowi owego „szczególnie uzasadnionego przypadku”.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy oddalił apelację, jako bezzasadną na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego. Stawka kosztów zastępstwa wynika z § 13 ust.1 pkt 1 w zw. § 6 pkt 5 i 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Na zasądzoną kwotę 6.000 zł składają się stawki minimalne, wyliczone dla każdej z zaskarżonych spraw na podstawie wartości przedmiotu zaskarżenia z osobna i następnie zsumowane, tj. o sygn. akt XV GC 531/11 kwota 1.800 zł na podstawie § 13 ust.1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 6 ww. rozporządzenia, o sygn. akt XV GC 1028/11 kwota 1.800 zł na podstawie § 13 ust.1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 6 ww. rozporządzenia, o sygn. akt XV GC 1030/11 kwota 1.200 zł na podstawie § 13 ust.1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 ww. rozporządzenia oraz o sygn. akt XV GC 2002/11 kwota 1.200 zł na podstawie § 13 ust.1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 ww. rozporządzenia (1.800 + 1.800 + 1.200 + 1.200 = 6.000).