Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2015 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa M. O.

przeciwko Skarbowi Państwa-Aresztowi Śledczemu W. S. w W.

o zadośćuczynienie

orzeka:

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciąża powoda kosztami postepowania w sprawie;

III.  nie uiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt XXIV C 94/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 lipca 2014 r. M. O. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego W. S. kwoty 80.000 złotych. Powództwo swe powód oparł na zasadzie art. 417 k.c. oraz art. 77 ust. 1 Konstytucji RP. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu M. O. wskazał, że pozwany jest odpowiedzialny za utratę zdrowia, cierpienie psychiczne, złe leczenie oraz lekceważenie powoda jak również za przetrzymywanie powoda w przeludnionych celach oraz w ciężkich i niehumanitarnych warunkach. Powód wskazał, że od listopada 2011 r. do stycznia 2014 r. przebywał w Areszcie Śledczym W. - S., gdzie był osadzony na różnych oddziałach i w różnych celach, wówczas pozwany nie zapewnił mu odpowiedniej normy mieszkalnej przypadającej na skazanego. Powód dodał, że pozwany nie zapewnił mu również należytych warunków bytowych. W oknach celi zamontowane były blindy, co ograniczało dopływ powietrza natomiast w okresie letnim podnosiły temperaturę w celi. Powód dodał, że jest chory na cukrzycę i nadciśnienie tętnicze i trzymanie go w takich warunkach jest jego zdaniem niehumanitarne. Podniósł także, że dwa razy dziennie wyłączany był prąd, a kąpiel na oddziale trwała jedynie 7 minut. Powód wskazał, że w Areszcie Śledczym W. - S. cały czas panuje nieludzki hałas, który jest spowodowany odlotami jak i przylotami samolotów, co uniemożliwia mu czytanie i oglądanie telewizji a także utrudnia zaśnięcie (pozew k. 2-4).

W piśmie procesowym z dnia 04 września 2014 r. powód zmodyfikował powództwo w ten sposób, że domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 200.000 zł. Powód zarzucił pozwanemu brak opieki medycznej. Wskazał, że w Areszcie Śledczym W. – S. oczekiwał na konsultację okulistyczną ponad rok czasu, że pomimo jego choroby na cukrzycę, badanie poziomu cukru dokonywane miał jedynie sporadycznie. Nadto wskazał, że brak oświetlenia w celi spowodował, że pogorszył mu się wzrok (pismo procesowe – k. 26).

W piśmie złożonym w dniu 03 czerwca 2015 r., strona pozwana zastępowana przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, że powód powołując się na przepis art. 417 k.c. w żaden sposób nie wykazał domniemanej szkody, jej wysokości ani normalnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniami sprawczymi a hipotetyczną szkodą. Pozwany zaznaczył także, iż powód nie wykazał koniecznych przesłanek do zasądzenia kwoty na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych. Odnosząc się do zarzutu powoda odnośnie hałasu spowodowanego przelotem samolotów pozwany wskazał, że w żaden sposób nie ma wpływu na hałas podczas startów i lądowań samolotów. Pozwany zaprzeczył również by powód przebywał w pozwanej jednostce w warunkach przeludnienia. Odnośnie zarzutu dotyczącego zamontowania w oknach cel mieszkalnych przesłon wskazał, na rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 października 2003 r. w sprawie sposobów ochrony jednostek organizacyjnych Służby Więziennej i wynikający z niego obowiązek pełnego systemu ochrony w zakładach karnych typu zamkniętego i w aresztach śledczych. Pozwany podniósł, że okna budynków i budowli, w których stale i czasowo przebywają osadzeni, wyposażone są w kraty lub spełniające ich funkcje inne zabezpieczenia techniczno-ochronne. Zastosowane przesłony pełnią rolę zabezpieczeń techniczno – ochronnych i zamontowane są w sposób zapewniający dostateczny dopływ świeżego powietrza. Pozwany wskazał także, że temperatura w pomieszczeniach spełnia wymogi dla pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi. Pozwany wyjaśnił, że wyłączenie napięcia w gniazdkach wtykowych umożliwiających pobór energii elektrycznej we wszystkie dni tygodnia w godz. 23.30-5.30 oraz od poniedziałku do soboty w godz. 9.00-12.00 następowało na podstawie zarządzenia Dyrektora Aresztu Śledczego w W. S.. Pozwany wskazał, że pozwana jednostka realizuje kąpiel zgodnie z ustawą z dnia 6 czerwca 2009 r. Kodeks karny wykonawczy oraz zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego aresztowania oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno – porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności. Dodatkowo pozwany wyjaśnił, że ciepła woda w celach dostarczana jest okresowo trzy razy w ciągu doby na podstawie zarządzenia Dyrektora pozwanej jednostki ustalającego porządek wewnętrzny. Pozwany podniósł również, że podczas pobytu powoda w pozwanej jednostce miał on zapewnioną profesjonalną opiekę medyczną adekwatną do zdiagnozowanych schorzeń (odpowiedź na pozew k. 102-108).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. O. od (...)przebywał w Areszcie Śledczym w W.-S.. Podczas odbywania kary w AŚ W.-S., M. O. przebywał w okresach: (...) w różnych celach, w których liczba osadzonych wahała się od 1 do 3 w jednej celi. Przebywał on w powyższej jednostce penitencjarnej w następujących pawilonach i celach:

a) od (...)

b) od (...)

c) (...)

d) (...)

e)(...)

f) (...)

g) (...)

h) (...)

i) (...)

j) (...)

k) (...)

l) (...)

m) (...)

n)(...)

Powód w trakcie pobytu w Areszcie Śledczym w W.-S. nie przebywał w warunkach przeludnienia.

(dowód: wykaz pomieszczeń – odpowiedź na pozew k. 104-105, zeznania powoda – protokół z rozprawy z dnia 12 listopada 2015 r., k. 266-267, nagranie – k. 268)

Powód M. O. korzystał z więziennej służby zdrowia zapewnionej przez Areszt Śledczy W. - S.. Był objęty podstawową i specjalistyczną opieką medyczną. Z uwagi na stwierdzoną cukrzycę oraz nadciśnienie tętnicze miał dokonywane pomiary poziomu cukru oraz pomiar RR (ciśnienie tętnicze) jak również tętna, co było odnotowywane w karcie pomiaru bądź książce zdrowia osadzonego. W związku z chorobą nadciśnienia tętniczego osadzony otrzymywał stosowne leki. Powód pozostawał pod opieką okulistyczną. Konsultację okulistyczną wyznaczono m.in. na dzień 23 września 2011 r., do której to jednak nie doszło z uwagi na odmowę jej odbycia przez powoda (wpis do książki zdrowia z dnia 23.09 2011 r. oraz z 19.10.2011 r.). M. O. zgłaszał się do lekarza z różnymi problemami. Podczas pobytu w pozwanej jednostce wykonano mu różnego rodzaju badania min.: RTG klatki piersiowej w związku z rozpoznaniem stłuczenia żebra strony prawej i lewej (wpis do książki zdrowia, k. 117-118, wynik badania k. 118), badanie ogólne moczu i posiew moczu z uwagi na zgłaszane przez powoda dolegliwości z oddawaniem moczu (wpis do książki zdrowia z dnia 22.05.2012 r., k. 122, badania k. 123, 125, 127, 134, 136, 158), badanie radiologiczne (wyniki badania k. 130), badanie CT szyi jednofazowe (badanie k. 131), badanie WZW typ B (wirusowe zapalenie wątroby), cystoskopię (wynik badania k. 143), morfologię (wynik badania k. 141), biochemię krwi (wynik badania k. 150) oraz wykonano u powoda test przesiewowy na obecność wirusa HIV (sprawozdanie z badań k. 138). M. O. był wielokrotnie badany przez specjalistów, w tym chirurga (wpis do książki zdrowia: z dnia 22.10.2012 r., k. 126, z dnia 25.06.2012 r., k. 124, z dnia 16.07.2012 r., k. 124, z dnia 15.10.2012 r., k. 126), urologa (wpis do książki zdrowia z dnia 26.11.2012 r., k. 128, z dnia 10.06.2013 r., k. 142), laryngologa (wpis do książki zdrowia z dnia 22.01.2013 r., k. 132), okulistę (k.137, wpis do książki zdrowia z 13.05.2013 r., k. 140, konsultacja okulistyczna 15.04.2013 r., k. 137), diabetologa (wpis do książki zdrowia: z dnia 23.06.2014 r., k. 153, z dnia 02.10.2013 r., k. 166), psychiatrę (wpis do książki zdrowia: z dnia 13.06.2014 r., k. 153, z dnia 07.07.2014 r., k. 155, z dnia 14.07.2014 r., k. 155, z dnia 21.07.2014 r., k. 155, z dnia 22.12.2014 r., k. 161,

Zgłaszane przez powoda dolegliwości były odnotowywane w książce zdrowia osadzonego. W maju 2012 r. powód zgłosił problem z oddawaniem moczu, zlecono wówczas badanie ogólne moczu (wpis do książki zdrowia z dnia 22.05.2012 r., k. 122), które to zostało wykonane (wynik badania k. 123). Dnia 26 października 2012 r. zlecono powodowi badanie USG jamy brzusznej a zwłaszcza układu moczowego (wpis do książki zdrowia z dnia k. 128), które zostało wykonane w grudniu 2012 r. (k. 130). Zaznaczono również, że wymagana jest cystoskopia w przypadku wystąpienia jakichkolwiek zmian (wpis do książki zdrowia, k. 128). W styczniu 2013 r. powód ponownie zgłosił problemy z oddawaniem moczu. Wdrożono leczenie w związku z tą dolegliwością oraz skierowano go na badania (badanie moczu, cystoskopię) oraz zlecono konsultację urologiczną. 15 kwietnia 2013 r. powód złożył skargę na niewłaściwą opiekę medyczną w trakcie pobytu w Areszcie Śledczym w W. S.. Po przeanalizowaniu całości zebranego materiału w tym dokumentacji medycznej uznano za uzasadnione zarzuty powoda odnośnie długiego okresu oczekiwania na badanie USG oraz cystoskopię pęcherza moczowego (pisma k. 6 – 7). Dnia 10 czerwca 2013 r. wykonano badanie cystoskopii (k. 143). W związku z powyższym zastosowano jednodniowe leczenie w (...) Szpitalu (...) MSWiA w W. przy ul. (...) (karta informacyjna k. 144). Wdrożono leczenie w związku z zdiagnozowanym ostrym zapaleniem cewki moczowej. W tym samym okresie (styczniu 2013 r.) powód skarżył się również na chrypkę. W związku z podejrzeniem raka krtani wykonano u niego CT szyi. Wynik nie wykazał patologii (wpis do książki zdrowia z dnia 30.01.2013 r., k. 133). Dnia 31 lipca 2013 r. powód nadal uskarżał się na pieczenie w cewce moczowej, wydano mu talon na leki. Ponadto tego dnia M. O. prosił o skierowanie go na konsultację okulistyczną, która odbyła się w dniu 7 sierpnia 2013 r. (wpis do książki zdrowia z 31.07.2013 r. i z 07.08.2013 r., k. 145). M. O. pozostawał również pod opieką stomatologa. Dnia 30 września 2013 r. dokonano badania stanu jamy ustnej powoda oraz poinstruowano go o higienie. Podczas badania zakwalifikowano powoda do ekstrakcji zęba (usunięcia zęba) , do czego nie doszło na skutek sprzeciwu powoda. Wykonano wówczas wygładzenia ostrych krawędzi szkliwa (wpis do książki zdrowia z 30.09.2013 r., k. 166). Na początku października M. O. zgłosił się z bólem zęba, ponownie odmówił jego usunięcia prosząc o założenie opatrunku, co zostało uczynione (wpis do książki zdrowia z 02.10.2013 r., k. 166). 18 kwietnia 2014 r. powód ponownie odbył konsultację okulistyczną podczas której dokonano m.in. badania dna oka, M. O. otrzymał wówczas receptę na okulary (wpis do książeczki zdrowia z dnia 18.04.2014 r., k. 152).

(dowód: książka zdrowia osadzonego k. 115-169)

W powyższej jednostce penitencjarnej na podstawie zarządzenia Dyrektora Aresztu Śledczego w W. - S. miało miejsce czasowe wstrzymaniu dopływu energii elektrycznej do obwodów gniazd zasilających w celach mieszkalnych we wszystkie dni tygodnia w godz. 23.30-5.30 oraz od poniedziałku do soboty w godz. 09.00 – 12.00. Raz w tygodniu osadzeni mieli ciepłą kąpiel. W jednostce tej zapewniony był dostęp do zimnej i ciepłej wody zgodnie z obowiązującym porządkiem wewnętrznym. Zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Aresztu Śledczego w W. – S. ciepła woda w celach była dostarczana okresowo trzy razy w ciągu doby. Osadzeni posiadali w celach elektryczne urządzenia do podgrzewania wody. W oknach cel mieszkalnych zamontowane są przesłony (tzw. blendy), co jest zgodne z przepisami prawnymi. Takie rozwiązanie zostało zastosowane nie w celu ograniczenia dopływu światła czy też świeżego powietrza ale jako zabezpieczenie techniczno-ochronne. Wszystkie pomieszczenia lokalne wyposażone są w wentylację grawitacyjną. Nad terenem Aresztu Śledczego w W.-S. przelatują samoloty, w związku z czym dobiega tam hałas.

(dowód: zeznania świadków: A. R. i J. K. – protokół z rozprawy z dnia 18.08.2015 r. – k. 218-222)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, które uznał za wiarygodne i których prawdziwość nie była kwestionowana przez strony. Sąd częściowo oparł się także na zeznaniach świadków A. R. i J. K. które uznał za wiarygodne. Sąd miał jednak na uwadze, że część zeznań powyższych świadków stanowi ich subiektywną ocenę tj. np. ocena opieki w jednostce a poszczególne informacje podane przez świadków, dają jedynie ogólne wyobrażenie o sytuacji panującej w jednostce penitencjarnej.

Sąd oddalił wniosek dowodowy złożony przez powoda o przesłuchanie świadka R. J., M. W., R. Z. i K. W. uznając, że materiał zgromadzony w sprawie był wystarczający do rozstrzygnięcia niniejszej spraw a ich uwzględnienie jedynie pociągnęłoby za sobą wydłużenie czasu postępowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda w zakresie w jakim znajdują one odbicie w ustalonym stanie faktycznym. Do zeznań przez niego czynionych należało podejść ze szczególną ostrożnością i uznać je za wiarygodne jedynie w zakresie nie kolidującym z treścią innych środków dowodowych, pozbawiając wiarygodności w zakresie wątpliwym. W zgromadzonym materiale dowodowym nie znajdują bowiem potwierdzenia wszystkie jego twierdzenia. Zauważyć także wypada, że podczas składania zeznań powód wypowiadał swoje oceny i subiektywne sądy na temat warunków osadzenia, które to oceny (subiektywne sądy, odczucia) nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych. Sąd miał także na uwadze, iż jest on zainteresowany korzystnym wynikiem niniejszej sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w sprawie niniejszej nie zasługuje na uwzględnienie.

M. O. wniósł - powołując się na art. 417 k.c. oraz na art. 77 Konstytucji RP o zasądzenie od pozwanego – Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego W. - S. w W. kwoty w wysokości 200.000 złotych, podnosząc, że w jednostce penitencjarnej, w której przebywał - nie zapewniono mu należytych warunków bytowych. Powód łączył także odpowiedzialność pozwanego za szkodę mu wyrządzoną w związku z zaniechaniem udzielenia mu właściwej pomocy medycznej przez lekarzy świadczących usługi medyczne na rzecz służby zdrowia Aresztu Śledczego W.-S.. Powód M. O. zgłoszone przez siebie roszczenie wywodzi z naruszenia jego dóbr osobistych.

Zasadność roszczenia powoda należało rozważać w oparciu o przepisy art. 23 i art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. oraz art. 417 § 1 k.c..

Zgodnie z przepisem art. 417 § 1 k.c. Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej. Przesłankami odpowiedzialności Skarbu Państwa na gruncie tego przepisu są, zatem: szkoda wyrządzona przy niezgodnym z prawem wykonywaniu czynności z zakresu władzy publicznej oraz normalny związek przyczynowy pomiędzy niezgodnym z prawem wykonywaniem takich czynności a powstaniem szkody.

Pojęcie szkody w prawie cywilnym obejmuje zarówno uszczerbek majątkowy, jak i uszczerbek o charakterze niemajątkowym (krzywdę). Z kolei, istnienie związku przyczynowego należy oceniać na zasadach wynikających z art. 361 § 1 k.c. Oznacza to, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej. Zakres odpowiedzialności odszkodowawczej wynikającej z przepisu art. 417 § 1 k.c. obejmuje wszelkie zachowania związane wykonywaniem władzy publicznej z wyjątkiem tych, które unormowane są w przepisie art. 417 ¹ § 1-4 k.c. oraz sytuacji uregulowanych przepisami szczególnymi, do których odsyła art. 421 k.c.

Treść art. 23 k.c. wskazuje, że dobra osobiste człowieka pozostają pod ochroną prawa cywilnego. Przepis ten zawiera otwarty katalog dóbr osobistych.

Ocena czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego nie może być dokonywana według miary indywidualnej wrażliwości osoby, która czuje się dotknięta zachowaniem innej osoby, ale musi być dokonana przy stosowaniu kryteriów obiektywnych (tak też Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 28 sierpnia 1996 r., I ACr 341/96, OSA 7-8/1997, poz. 43).

W myśl art. 24 k.c. ochrona cywilnoprawna przysługuje jedynie przed bezprawnym naruszeniem dobra osobistego. Bezprawne jest zachowanie sprzeczne z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego, bez względu na winę, a nawet świadomość sprawcy. Wskazany przepis wprowadził domniemanie bezprawności działania. Dlatego w procesie o ochronę dóbr osobistych to pozwany ma obowiązek wykazać, że jego działanie nie było bezprawne. Działanie nie jest bezprawne zwłaszcza wówczas, gdy jest oparte na przepisie obowiązującego prawa.

W przypadku bezprawnego naruszenia dobra osobistego art. 24 k.c. pozwala osobie, której dobro osobiste zostało naruszone żądać, aby sprawca naruszenia dopełnił czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, a w szczególności złożył oświadczenie w odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach określonych w kodeksie cywilnym, może ona również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy na wskazany cel społeczny. Zasady przyznawania zadośćuczynienia doprecyzowano w art. 448 k.c., który stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Naruszenia cudzych dóbr osobistych może dopuścić się także podmiot niebędący osobą fizyczną, w tym również jednostka organizacyjna Skarbu Państwa taka jak zakład karny, czy areszt śledczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2010 r., II CSK 486/09, LEX nr 599534).

W ocenie Sądu powód, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z art. 6 k.c., w żaden sposób nie wykazał, aby jakiekolwiek działanie lub zaniechanie pozwanego doprowadziło do wyrządzenia szkody u powoda. Zgodnie zaś z treścią powyższego przepisu ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sąd rozważa zaistnienie bezprawności działania pozwanego dopiero w wypadku udowodnienia przez stronę powodową, że doszło do wyrządzenia szkody, tj. dopiero wówczas, gdy strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób uznać, aby jakiekolwiek działania funkcjonariuszy jednostki penitencjarnej, w których przebywał powód, skutkowały powstaniem u niego szkody.

Powód zarzucał przeludnienie w celach, niezapewnienie mu odpowiedniego metrażu. Pozwany w odpowiedzi na pozew zawarł wykaz pomieszczeń w których przebywał powód wraz z ich powierzchnią oraz liczbą osadzonych. Powód na rozprawie w dniu 12 listopada 2015 r. potwierdził, powyższe twierdzenia pozwanego. Tymczasem z wykazu przedstawionego przez stronę pozwaną jednoznacznie wynika, że cele w których umieszczono powoda spełniały standard 3 m ² na osadzonego wynikający z art. 110 § 2 k.k.w. Zarzut przeludnienia należy wobec tego uznać za bezzasadne gdyż nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy.

Niezasadne są zarzuty powoda dotyczące zamontowania przesłon okiennych w celach. Konieczność zamontowania przysłon okiennych wynika ze specyfiki jednostki penitencjarnej oraz wymogów zapewnienia odpowiedniego bezpieczeństwa. Powód nie wykazał przy tym by przesłony okienne zostały zamontowane w oknach Aresztu Śledczego W. - S. niezgodnie z zasadami sztuki budowlanej, czy też nie posiadały wymaganych atestów i certyfikatów i by nie mogły być wykorzystane do celów, do jakich zostały użyte. Dodać także należy, że powód nie sprostał ciężarowi dowodowemu w zakresie twierdzenia, jakoby brak odpowiedniego oświetlenia w celi spowodował, że pogorszył mu się wzrok. Powyższe twierdzenie powoda nie zostało poparte żadnymi dowodami.

Nadto, w przekonaniu Sądu Okręgowego brak jest również podstaw do postawienia pozwanemu zarzutu działania niezgodnego z prawem w przypadku braku stałego dostępu do ciepłej wody w celi. Takiego obowiązku nie nakładają na pozwanego żadne uregulowania prawne, zaś wymóg zapewnienia osadzonym warunków do należytej higieny osobistej realizowany jest poprzez zapewnienie prawa do korzystania z kąpieli przynajmniej raz w tygodniu, zgodnie § 30 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonania kary pozbawienia wolności. Z zeznań złożonych przez świadków wynika również, że w ciągu tygodnia osadzeni korzystali z umywalki w celi (stale z zimną wodą oraz trzy razy w ciągu doby z ciepłą wodą), a kąpiel w łaźni, gdzie była dostępna ciepła woda, mieli jeden raz w tygodniu – co jest zgodne z treścią powyższego rozporządzenia. W niniejszej sprawie powyższa norma została zachowana, a więc nie doszło do naruszenia prawa w tym zakresie.

W ocenie Sądu jako typowe zarzuty zmierzające tylko i wyłącznie do podniesienia poziomu standardu pobytu w więzieniu należy ocenić wysuwane przez powoda pretensje, że w areszcie śledczym jest okresowo wyłączany prąd w celach. W ocenie Sądu czasowe ograniczenia w dostępnie do energii elektrycznej nie można uznać za okoliczność, która powoduje naruszenia dóbr osobistych powoda. Prąd w jednostce penitencjarnej, w której przebywał powód był wyłączany jedynie w określonych godzinach, zatem czynności wymagające użycia energii elektrycznej, powód mógł wykonać w pozostałych godzinach, kiedy energia elektryczna była dostarczana do gniazdek zasilających. Ograniczenie w dostępnie do prądu, w ocenie Sądu stanowi normalną niedogodność związaną z odbywaniem karny pozbawienia wolności. Powód winien się liczyć z takimi ograniczeniami, odbywając kare pozbawienia wolności, nie może wymagać by jego warunki bytowe były tożsame z warunkami panującymi na wolności.

Zdaniem Sądu Okręgowego niewiarygodne są także twierdzenia powoda, że nie miał on zapewnionego wyżywienia podczas pobytu w Sądzie w związku z wyznaczoną rozprawą. Powyższe nie znajdują potwier­dzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Natomiast z zeznań świadka A. R. wynika, że będąc konwojowany na rozprawę, otrzymywał on przed opuszczeniem jednostki penitencjarnej wyżywienie w postaci suchego prowiantu oraz napoju, co tym bardziej podważa wiarygodność twierdzenia powoda w tym zakresie.

Co do silnie akcentowanej przez powoda kwestii hałasu w związku z przelatującymi nad jednostką penitencjarną samolotami, co rzeczywiście potwierdzają świadkowie zawnioskowani przez powoda, to w ocenie Sądu Okręgowego trudno przyjąć, że doszło w tym zakresie do naruszenia dóbr osobistych powoda ze strony pozwanego. Niewątpliwie związane są z tym niedogodności to jednakże powód nie dowodzi w jaki sposób naruszono jego dobra osobiste, wskazując raczej na uciążliwości z tym związane tj. uniemożliwienie czytania, oglądania telewizji, trudności w zasypianiu. Powód nie udowodnił także by niedogodności te przełożył się w jakikolwiek sposób na stan jego zdrowia. Dodać należy, że dotykało to wszystkich osadzonych w tej jednostce i było spowodowane czynnikiem niezależnym od władz więziennych. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy oddalił wniosek powoda o powołanie biegłego na okoliczność zbadania poziomu hałasu panującego na terenie Aresztu Śledczego W.- S..

W ocenie Sądu Okręgowego powód nie wykazał również, aby strona pozwana nie zapewniła mu właściwej opieki lekarskiej, co skutkować miało rozstrojem jego zdrowia podczas pobytu w Areszcie Śledczym W. - S..

W odniesieniu do trudności w korzystaniu z pomocy medycznej twierdzenia powoda pozostają w opozycji do zapisów zawartych w dokumentacji medycznej, z treści których w sposób jednoznaczny wynika, że M. O. taką pomoc otrzymywał. Okoliczność, że na wizytę u lekarza trzeba było poczekać kilka dni, a u specjalisty jeszcze dłużej nie może być postrzegana jako naruszenie dóbr osobistych, bowiem taka sama sytuacja dotyczy dostępu do służby zdrowia w ramach NFZ przez osoby nieodbywające kary pozbawienia wolności. Faktem powszechnie znanym jest bowiem to, że pacjenci przebywający na wolności mają bardzo często wyznaczane odległe, nieraz kilkumiesięczne terminy na wizytę nie tylko u lekarzy specjalistów ale nawet u lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej.

Ponadto brak jest podstaw w materiale dowodowym sprawy aby przyjąć, że powód doznał utraty zdrowia i cierpień na skutek zaniedbań personelu aresztu śledczego w zakresie jego diagnostyki i leczenia. Co do kwestii opieki medycznej to wystarczające wydaje się odwołanie do zapisów w książce zdrowia osadzonego. W stosunku do powoda zebrano dokładny wywiad medyczny, z uwagi na stwierdzoną cukrzycę oraz nadciśnienie tętnicze powód miał dokonywane pomiary poziomu cukru oraz pomiar RR (ciśnienie tętnicze) jak również tętna, co było odnotowywane w karcie pomiaru bądź książce zdrowia osadzonego. W związku z chorobą nadciśnienia tętniczego osadzony otrzymywał stosowne leki. Powodowi wykonano szereg niezbędnych badań w związku ze zgłaszanymi dolegliwościami oraz dokonano niezbędnych konsultacji specjalistycznych. Odnośnie zarzutu pozwanego w zakresie opieki okulistycznej zaznaczyć trzeba, że powodowi wyznaczono konsultację okulistyczną m.in. na dzień 23 września 2011 r., która nie doszła do skutku tylko dlatego, że powód odmówił konsultacji (wpis do książki zdrowia z dnia 23.09 2011 r. oraz z 19.10.2011 r.).

Zdaniem Sądu Okręgowego nie zostały udowodnione zarzuty co do nieprawidłowości leczenia powoda w trakcie pobytu w Areszcie Śledczym W. S.. Ogólne twierdzenia powoda zawarte w uzasadnieniu pozwu oraz wyartykułowane na rozprawie w dniu 12 listopada 2015 r. (utrata zdrowia na skutek złego leczenia) nie zostały poparte żadnymi dowodami. Zaznaczyć trzeba, że ocena prawidłowości leczenia powoda w trakcie osadzenia w Areszcie Śledczym W. – S. wymagała wiadomości specjalnych (art. 278 k.p.c.) a zatem zeznania powoda nie mają w tym zakresie wystarczającej mocy dowodowej.

Reasumując stwierdzić należy, iż ustalone przez Sąd Okręgowy fakty nie dają podstawy do przypisania pozwanemu odpowiedzialności za wyrządzenie powodowi jakiejkolwiek szkody a zatem powództwo jako niezasadne należało oddalić.

Z powyższych względów należało orzec jak w pkt I. wyroku.

Sąd uznał natomiast za zasadne nieobciążanie przegrywającego sprawę powoda kosztami procesu. Stosownie do art. 102 k.p.c. w przypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może nie obciążać strony przegrywającej kosztami procesu. Przepis nie precyzuje bliżej pojęcia „wypadków szczególnych”, pozostawiając rozwiązanie tego zagadnienia praktyce sądowej. Brak jakichkolwiek ograniczeń wyliczonych choćby przykładowo wskazuje na intencję ustawodawcy szerokiego pojmowania zakresu tego terminu (postanowienie SN z 28 czerwca 1966 roku,
I CR 372/65). Za nieobciążaniem przegrywającego powoda kosztami procesu przemawiała nie tylko jego trudna sytuacja materialna (został częściowo zwolniony od kosztów sądowych), lecz także swoisty charakter sprawy. Jak wskazał Sąd Najwyższy do wypadków szczególnie uzasadnionych w rozumieniu art. 102 k.p.c. można także zaliczyć sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu sądu (postanowienie SN z 15 marca 1982 r., I CZ 30/82, LEX nr 8403). Mając powyższe na uwadze i uznając sytuację, w jakiej znalazł się powód za wypadek szczególnie uzasadniony, Sąd orzekł jak w punkcie II. wyroku.