Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Starogardzie Gdańskim I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: Małgorzata Wasiniewska

Protokolant: Weronika Kamińska

po rozpoznaniu w dniu 03 grudnia 2015 roku w Starogardzie Gdańskim

na rozprawie sprawy

z powództwa P. D.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda P. D. kwotę 6.442,10 zł (słownie: sześć tysięcy czterysta czterdzieści dwa złote 10/100) z odsetkami ustawowymi naliczanymi od następujących kwot i dat:

- od kwoty 6.073,10 (słownie: sześć tysięcy siedemdziesiąt trzy złote 10/100) od dnia 05 listopada 2010 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 369,00 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych 00/100) od dnia 07 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty,

2. w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3. zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda P. D. kwotę 1.547,53 zł (słownie: jeden tysiąc pięćset czterdzieści siedem złotych 53/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 124/14

UZASADNIENIE

Powód P. D. wniósł przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. pozew o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 6.442,10 złotych wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od kwoty 6.073,10 złotych od dnia 26 października 2010 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 369,00 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wniósł także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu P. D. wskazał, że na skutek zdarzenia z dnia 24 września 2010 roku uszkodzeniu uległ pojazd będący jego własnością marki V. (...) o nr rej. (...), zaś sprawcą zdarzenia był kierujący pojazdem ubezpieczonym w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w zakładzie ubezpieczeń pozwanego. Powód podniósł także, że fakt uszkodzenia pojazdu zgłosił pozwanemu niezwłocznie, czyli w dniu 24 września 2010 roku celem podjęcia postępowania likwidacyjnego w sprawie. Pozwany przyznał na rzecz powoda odszkodowanie w łącznej kwocie 5.365,00 złotych. Powód, nie zgadzając się z przyznaną mu przez pozwanego sumą odszkodowania, zlecił we własnym zakresie wycenę kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, która wyniosła 11.438,10 złotych. Powód pismem z dnia 02 września 2013 roku wezwał pozwanego do zapłaty na swoją rzecz kwoty 6.073,10 złotych stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą wyceny kosztów naprawy ustaloną na podstawie wyceny sporządzonej na zlecenie powoda, a kwotą odszkodowania przyznanego i wypłaconego dobrowolnie przez pozwanego. Pozwany nie ustosunkował się do roszczeń powoda zgłoszonych w piśmie z dnia 02 września 2013 roku, dlatego też, w ocenie P. D., z przyczyn wskazanych szczegółowo wyżej, żądanie pozwu jest jak najbardziej zasadne.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 11 grudnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt I Nc (...) Sąd Rejonowy w S. G. I Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł sprzeciw. Pozwany nie zakwestionował swojej odpowiedzialności, co do zasady. Wskazał, że prawidłowo obliczył należną powodowi od pozwanego wartość odszkodowania. Jednocześnie pozwany zakwestionował kalkulację szkody sporządzoną na prywatne zlecenie powoda P. D.. Pozwany podniósł także, że nieuzasadnione jest żądanie przez powoda zwrotu kosztów wykonania prywatnej ekspertyzy, albowiem P. D. nie uzgodnił jej wykonania z pozwanym. W zakresie żądania odsetek pozwany wskazał, że swoje świadczenie wobec powoda winien spełnić w terminie 30 dni od dnia uzyskania wiadomości o szkodzie, a powyższe miało miejsce dopiero w dniu 04 października 2010 roku.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 24 września 2010 roku doszło do kolizji drogowej na, skutek której uszkodzeniu uległ stanowiący własność powoda P. D. samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w W. – pozwanym w niniejszej sprawie.

/okoliczności niesporne/

Na skutek postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel przyznał na rzecz powoda kwotę 5.365,00 złotych tytułem odszkodowania oraz kwotę 244,00 złote tytułem kosztów holowania pojazdu.

/okoliczności niesporne/

Wskutek zdarzenia z dnia 24 września 2010 roku w pojeździe powoda powstała strefa uszkodzeń zgrupowana w obrębie przedniej i przedniej lewej części pojazdu i ich charakter jest typowy dla zderzenia z innym pojazdem. Uszkodzeniu uległy między innymi: osłona zderzaka, wspornik zderzaka, błotnik, pokrywa, poprzeczka zamka, klamka drzwi, wykładzina drzwi, szyba okna drzwi przednia lewa, prowadnica szyby, listwy drzwi, lusterko zewnętrzne lewe, chłodnica powietrza, prowadnica chłodnicy, maska silnika, reflektor, kierunkowskaz, znaczek V., tablica rejestracyjna. Zakres uszkodzeń wyżej wskazanych elementów stwierdzony i opisany w kalkulacji szkody sporządzonej przez pozwanego na potrzeby likwidacji szkody oraz ich charakter dają podstawę do przyjęcia, że powstały one w wyniku zdarzenia z dnia 24 września 2010 roku.

/dowód: pisemna opinia biegłego sądowego A. P. z dnia 07.01.2015 r. k.99- 112,, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego A. P. z dnia 29.05.2015 r. k.144-147/

Koszt naprawy wszystkich wyżej wymienionych uszkodzeń, w tym prac blacharskich i lakierniczych, przy uwzględnieniu stawek za roboczogodzinę stosowanych w zakładach napraw samochodów na terenie rynku lokalnego S. i okolic w 2010 roku wyniósł 11.441,70 złotych przy zastosowaniu części oryginalnych. Aby nastąpiła pełna restytucja uszkodzonego pojazdu rozumiana jako przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji, to należy zastosować do jego naprawy części oryginalne zalecane przez producenta. Z dokumentacji nie wynika, aby elementy w pojeździe powoda zakwalifikowane do wymiany nosiły cechy nieoryginalnych. Zastosowanie do naprawy części nowych i oryginalnych spowoduje polepszenie stanu technicznego poszczególnych wymienianych elementów pojazdu w stosunku do stanu sprzed kolizji, jednak przełożenie tego faktu nie będzie miało wpływu na wzrost wartości rynkowej samochodu powoda jako całości, w stosunku do wartości sprzed zdarzenia.

/dowód: pisemna opinia biegłego sądowego A. P. z dnia 07.01.2015 r. k.99- 112,, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego A. P. z dnia 29.05.2015 r. k.144-147/

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

Stan faktyczny sprawy został ustalony przede wszystkim na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, których autentyczność i prawdziwość, poza kalkulacjami szkodowymi wykonanymi przez powoda i pozwanego, nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, a ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości Sądu, dlatego uznano je w całości za wiarygodne.

Sąd podzielił wydane w niniejszej sprawie pisemne opinie biegłego sądowego A. P., gdyż są one wyczerpujące i w pełni odpowiadają na zadane biegłemu pytania. Zdaniem Sądu przedmiotowe opinie stanowiły w pełni rzetelne i miarodajne źródło ustaleń w niniejszej sprawie. Przede wszystkim sporządziła je osoba posiadająca niezbędne wiadomości specjalne, wobec której nie zachodziły uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności. Zawierały one jasne, stanowcze i precyzyjnie sformułowane wnioski, poprzedzone zapoznaniem się z okolicznościami zdarzenia i zakresem uszkodzeń pojazdu powoda sporządzonym przez pozwanego na potrzeby likwidacji szkody oraz poparte zostały szczegółowym uzasadnieniem. Biegły wskazał, jakimi kryteriami kierował się odpowiadając na pytania postawione mu przez Sąd, przedstawił w tej mierze stosowne dane i sposób obliczeń. Biegły wyjaśnił przyjęte stawki roboczogodziny jako kwotę 90,00 złotych za prace blacharsko-mechaniczne i 100,00 złotych za prace lakiernicze, wskazując, że są to stawki średnie warsztatów blacharsko – lakierniczych obowiązujących w warsztatach regionu (...) w 2010 roku. Biegły dokonał także analizy uszkodzeń pod kątem zastosowania do ich usunięcia części nowych oryginalnych. W ocenie biegłego tylko zastosowanie części oryginalnych gwarantuje pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji, nie powodując jednocześnie wzrostu jego wartości, a to dlatego, że z dokumentacji nie wynika, aby elementy kwalifikowane do wymiany, w wyniku zdarzenia z dnia 24 września 2010 roku, nosiły cechy nieoryginalnych.

Sąd oddalił wniosek powoda o przesłuchanie go w charakterze strony, albowiem w okolicznościach przedmiotowej sprawy, uznał wniosek ten za bezprzedmiotowy, nie mający żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Odpowiedzialność pozwanego za uszkodzenie pojazdu powoda nie była sporna i kwestionowana przez stronę pozwaną. Podstawą prawną tej odpowiedzialności był art. 35 i art. 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Zgodnie z pierwszym z przytoczonych przepisów „ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu”. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 cytowanej ustawy).

Z kolei podstawą odpowiedzialności posiadacza (kierującego pojazdem) był art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c., stanowiący, że „samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody a także posiadacz zależny, któremu posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego środka komunikacji, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności”.

W istocie spór w niniejszej sprawie, sprowadzał się do ustalenia wysokości należnego powodowi P. D. odszkodowania (zakres uszkodzeń pojazdu powoda w wyniku zdarzenia z dnia 24 września 2010 roku był niesporny pomiędzy stronami).

Podkreślić należy, że świadczenie zakładu ubezpieczeń zawsze polega na zapłacie określonej sumy pieniężnej jako odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art.805 § 2 pkt 1 k.c.), przy czym suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 8241 § 1 k.c. ).

Za powszechnie przyjęte w orzecznictwie należy uznać stanowisko, zgodnie z którym „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione /celowe/ koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku” (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, sygn. akt. III CZP 32/03, publ. OSNC 2004/4/51), a jednocześnie obejmuje koszty nowych części i innych materiałów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNC 1973, z.6, poz.111). Wysokość odszkodowania za uszkodzony pojazd nie może być ustalona w oparciu o ceny tzw. zamienników części, które są tańsze niż oryginalne podzespoły, zaś ubezpieczyciel nie może swobodnie zaniżać odszkodowania o koszty amortyzacji pojazdu i zasłaniać się tym, że uszkodzone części nie były nowe (porównaj: uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, źródło strona internetowa Sądu Najwyższego – www.sn.pl). Należy w tym miejscu także zaakcentować, że roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody oraz jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana i czy poszkodowany w ogóle zamierza dokonać naprawy (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 roku w sprawie V CKN 1273/00). Stanowiska te Sąd w niniejszym składzie podziela.

Na gruncie niniejszej sprawy należało uznać, że brak jest podstaw do przyjęcia, że powodowi nie należy się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej wartości uszkodzonych w wyniku kolizji elementów, których zastosowanie przywróciłoby pojazd do stanu sprzed jego uszkodzenia. Powodowi należałoby się odszkodowanie nawet wówczas, gdyby zaniechał naprawy. Jego uszczerbek majątkowy obejmuje koszt wykonania wszystkich niezbędnych prac naprawczych, w tym wymiany uszkodzonych części na oryginalne, a nie części zamienne alternatywnych dostawców.

Koszt naprawy pojazdu został oszacowany przez biegłego na kwotę 11.441,70 złotych i zdaniem Sądu można było uznać go za ekonomicznie uzasadniony.

Uwzględniając powyższe rozważania Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.073,10 złotych /kwota naprawy 11.441,70 zł minus wypłacone powodowi przez pozwanego odszkodowanie, czyli 5.365,00 zł, daje kwotę 6.076,70 zł, jednakże powód nie rozszerzył żądań pozwu w zakresie wysokości odszkodowania/ - punkt 1-szy wyroku.

O odsetkach od kwoty odszkodowania Sąd orzekł, na podstawie art. 817 § 1 kc, zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku oraz na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), w myśl którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powód nie udowodnił /art.6 kc/, aby zgłosił pozwanemu szkodę w dniu 24 września 2010 roku. Powyższe nie wynika również z akt szkody przedłożonych przez pozwanego. Pierwsze informacje o zaistnieniu zdarzenia pochodzą z dnia 05 października 2010 roku – akta szkody, a zatem należało przyjąć twierdzenia pozwanego, że szkoda została zgłoszona w dniu 04 października 2010 roku, a skoro tak, to 30 dni od tej daty upłynęło w dniu 04 listopada 2010 roku, a więc powód miał uprawnienie domagać się odsetek od kwoty odszkodowania od dnia 05 listopada 2010 roku – punkt 1-szy wyroku.

W punkcie 2-gim wyroku Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od kwoty 6.073,10 złotych za okres od dnia 26 października 2010 roku do dnia 04 listopada 2010 roku oraz od kwoty 369,00 złotych za okres od dnia 11 października 2013 roku do dnia 06 stycznia 2014 roku.

W ocenie Sądu powodowi należy się od pozwanego zwrot kosztów sporządzenia prywatnej wyceny przez M. K. na zlecenie P. D. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 roku, sygn. akt III CZP 24/04, publ. OSNC z 2005 roku, nr 7-8, poz. 117). Każdy ma bowiem prawo dbać o swoje interesy i zabezpieczać je w sposób najbardziej według siebie właściwy. W szczególności powód miał prawo dokonać wyceny szkody powstałej w jego samochodzie na skutek zdarzenia z dnia 24 września 2010 roku. W tym wypadku potrzebna była wiedza specjalistyczna, a powód takowej nie posiada, dlatego też, przed wystąpieniem do Sądu miał on prawo zasięgnąć porady profesjonalnego podmiotu. Okoliczność, iż zasięgnięcie opinii było odpłatne, nie może w takiej sytuacji przemawiać za niedopuszczalnością zaliczenia kosztów jej sporządzenia do wysokości żądania powoda, skoro uzyskana przez niego ocena rozstrzygała o zasadności kierowanego przez niego roszczenia. Ponadto, podkreślenia wymaga fakt, iż powód, działając w celu zabezpieczenia swoich interesów, swoim zachowaniem nie zmierzał do powiększenia szkody. Jego działania nie naruszały ani porządku prawnego, ani zasad współżycia społecznego. Sąd zasądził odsetki ustawowe od kwoty 369,00 złotych za sporządzenie prywatnej wyceny szkody od dnia doręczenia pozwanemu odpisu nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu – od dnia 07 stycznia 2014 roku /k.38/, albowiem powód wcześniej nie wzywał pozwanego do zapłaty kwoty 369,00 złotych poniesionej na wycenę szkody sporządzoną przez M. K. na zlecenie P. D. – punkt 1 – szy i 2 – gi wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc mając na uwadze zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu - punkt 3-ci wyroku. Na koszty należne powodowi od pozwanego złożyły się koszty opłaty od pozwu, czyli 323,00 złote, koszty opinii biegłego poniesione przez powoda w łącznej kwocie 1.224,53 złote /999,25 złotych + 225,28 złotych/, co dało łączną kwotę 1.547,53 złote.