Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Sławińska

Protokolant: sekr. sądowy Monika Załęska

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2015 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. G.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  ustala, że powódka J. G. ponosi koszty procesu w całości, pozostawiając szczegółowe wyliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 sierpnia 2013 roku skierowanym przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W. powódka J. G. wniosła o zasądzenie od pozwanego tytułem odszkodowania kwoty 82 311 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 26 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego w wysokości trzykrotności stawki minimalnej. W uzasadnieniu wskazała, że jest właścicielką nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), która została objęta obszarem ograniczonego użytkowania utworzonego uchwałą nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z 20 czerwca 2011 roku. Powódka wyjaśniła, że w związku z wprowadzeniem OOU nastąpiło ograniczenie korzystania z nieruchomości, polegające na konieczności znoszenia podwyższonych norm akustycznych. Spowodowało to także obniżenie atrakcyjności nieruchomości i doznała szkody w wysokości 58 311 zł polegającej na utracie jej wartości. Powódka podała, że uchwała wprowadziła też wymagania techniczne dotyczące budynków objętych obszarem, polegających na obowiązku zastosowania zabezpieczenia zapewniającego klimat akustyczny w pomieszczeniach zgodnie z ustawą Prawo budowlane oraz przepisami wykonawczymi do tej ustawy. Powódka wskazała, że poniosła z tego tytułu szkodę w wysokości 24 000 zł (pozew k.2-8).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że przypisanie mu odpowiedzialności na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku prawo ochrony środowiska wymaga wykazania ograniczeń w sposobie korzystania z nieruchomości wynikających z utworzenia OOU, a także tego, że korzystanie z niej w sposób dotychczasowy lub z w sposób zgodny z jej przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone. Ponadto wymaga wykazania poniesienia szkody, która pozostaje w związku z ograniczeniami wynikającymi z objęcia danej nieruchomości OOU oraz istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy szkodą, a ograniczeniami wynikającymi z objęcia danej nieruchomości OOU. W ocenie pozwanego strona powodowa nie wykazała, aby w należącym do niej budynku mieszkalnym nie istniał odpowiedni poziom klimatu akustycznego. Ponadto nie wykazała, że na terenie należącej do niej nieruchomości, w związku z jej położeniem przekroczony, jest dopuszczalny poziom hałasu. Położenie nieruchomości powódki poza strefami Z1 i Z2 nie powoduje bowiem powstania w ww. nieruchomości żadnych nowych ograniczeń, które przewiduje § 5 uchwały nr 76/11. Wobec tego nie wykazała ona również, aby wprowadzenie OOU spowodowało konkretna szkodę w jej nieruchomości, obniżając jej wartość. W ocenie pozwanego samo położenie lokalu w OOU nie przekłada się na spadek jej atrakcyjności oraz wartości, gdyż składa się na nią kilkadziesiąt jej cech. Pozwany zwrócił również uwagę na hałas drogowy w dzielnicy B., w której znajduje się lokal, a który jest wyższy niż np. hałas lotniczy (odpowiedź na pozew k.69-82).

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie. Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015 roku pełnomocnik powódki oświadczył, że cofa żądanie w zakresie rewitalizacji akustycznej, tj. o zasądzenie z tego tytułu kwoty 24 000 zł bez zrzeczenia się roszczenia. Pełnomocnik pozwanego oświadczył, że nie wyraża zgody na cofnięcie powództwa w tym zakresie bez zrzeczenia się roszczenia (protokół k.509-510, nagranie CD k.511).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. G. jest właścicielką nieruchomości lokalowej położonej w W. przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...). Lokal nabyła w dniu 8 czerwca 2009 roku (kopia aktu notarialnego k.12-37, wydruk księgi wieczystej k.40-46).

Uchwałą nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 roku, która weszła w życie 4 sierpnia 2011 roku, utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (dalej OOU). Na mocy tej uchwały nieruchomość powódki znalazła się w całości w strefie OOU, poza strefami Z1 i Z2. W myśl § 3 uchwały - granicę zewnętrzną obszaru ograniczonego użytkowania wyznaczono na podstawie odpowiedniej izolinii równoważnego poziomu dźwięku A LAeqN = 45 dB i izolinii LAeqD = 55 dB w przypadku, gdy izolinia LAeqN = 45 dB zawiera się wewnątrz obszaru ograniczonego izolinią LAeqD = 55dB (§ 3 ust.1). Granicę wewnętrzną obszaru ograniczonego użytkowania wyznacza granica terenu lotniska (§ 3 ust.2). Zgodnie z
§ 4 uchwały w obszarze ograniczonego użytkowania wyróżniono dwie strefy: 1) strefę Z1, której granicę zewnętrzną wyznacza izolinia miarodajnego poziomu dźwięku 55 dB w porze nocy, od wewnątrz granica lotniska; 2) strefę Z2, której granicę wyznacza od zewnątrz izolinia miarodajnego poziomu dźwięku 50 dB w porze nocy, a od wewnątrz granica strefy Z1. W § 5 ust. 1 i 2 uchwały w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadzono następujące ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z terenów: w strefie Z1: a) zakazano przeznaczania terenów pod zabudowę mieszkaniową jedno- i wielorodzinną, mieszkaniowo-usługową, zagrodową, zamieszkania zbiorowego, związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitale i domy opieki społecznej, b) zakazano lokalizowania budynków o funkcji mieszkaniowej, mieszkaniowo- usługowej, zagrodowej, zamieszkania zbiorowego, szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, c) zakazano zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcji mieszkaniowej, mieszkaniowo-usługowej, zagrodowej, zamieszkania zbiorowego, szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży. Natomiast w strefie Z2: a) zakazano przeznaczania terenów pod szpitale i domy opieki społecznej oraz pod zabudowę związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, b) zakazano lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, c) zakazano zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitali i domów opieki społecznej. Ponadto w § 6 pkt 2 uchwały określono wymagania techniczne dotyczące budynków objętych obszarem ograniczonego użytkowania, w szczególności wskazano, iż w istniejących budynkach należy zastosować zabezpieczenia zapewniające właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach zgodnie z ustawą prawo budowlane i przepisami wykonawczymi do tej ustawy (Dz. Urzędowy Województwa (...) z 2011 roku, nr 128 poz. 4086, bezsporne).

Uchwałą nr 153/11 z dnia 24 października 2011 roku zmieniającą uchwałę w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., Sejmik Województwa (...) zmienił uchwałę nr 76/11, w szczególności w ten sposób, że z § 6 pkt 2 uchwały usunął słowo „właściwy” (§ 1 pkt 2 uchwały nr 153/11 Dz. Urzędowego Województwa (...) z 2011 roku, nr 206, poz. 6173).

Zarządcą (...) im. (...) w W. jest pozwane Przedsiębiorstwo Państwowe (...) (bezsporne).

Nieruchomość powódki znajduje się na osiedlu (...) w dzielnicy B.. Zachodnia część tego osiedla została objęta OOU. Wartość nieruchomości powódki położonej w OOU według cen aktualnych na 31 sierpnia 2015 roku wynosiła 837 325 zł. Natomiast wartość nieruchomości podobnych położonych na osiedlu (...) w dzielnicy B. poza OOU według cen aktualnych na 31 sierpnia 2015 roku wynosiła 807 502 zł. Wartość nieruchomości powódki według cen aktualnych na 3 sierpnia 2011 roku wynosiła 888 667 zł, a wartość nieruchomości podobnych położonych na osiedlu (...) w dzielnicy B. poza (obecnym) OOU według cen z tego dnia wynosiła 857 971 zł. Analiza rynku lokalnego wykazuje, że zarówno obecnie, jaki i w okresie bezpośrednio poprzedzającym wejście w życie uchwały nr 76/11 z 2011 roku wartość przedmiotowej nieruchomości oszacowana w oparciu o transakcje dotyczące nieruchomości lokalowych zlokalizowanych na terenie zachodniej części osiedla (...) jest około 30 000 zł wyższa od wartości oszacowanej w oparciu o transakcje dotyczące nieruchomości lokalowych zlokalizowanych we wschodniej części osiedla (...). Relacja ta nie zmieniła się pomimo objęcia zachodniej części osiedla (...). W obu lokalizacjach zaobserwowano spadek wartości na poziomie około 50 000 zł, tj. około 6%. W okolicy, gdzie położona jest nieruchomość powódki transakcje na rynku nieruchomości nie wykazują wpływu położenia w OOU na wartość nieruchomości, świadomość uczestników rynku nie wykazuje by w tej lokalizacji był faktyczny wpływ tego położenia. Nie ma spadku ich wartości z uwagi na wprowadzenie OOU. Przedmiotowa nieruchomość znajduje się 7,5 km od lotniska, przeloty w tym rejonie odbywają się rzadko, mieszkańcy skarżą się na hałas emitowany przez ul. (...) oraz linie tramwajowe. Potencjalni nabywcy nie poruszają tematu strefy OOU (opinia biegłej E. W. k.417-474, ustne wyjaśnienia do opinii E. W. k.508-509, nagranie CD k.511).

Pismem doręczonym pozwanemu w dniu 22 lipca 2013 roku powódka, powołując się na art. 129 ust. 2 oraz art. 136 ust. 3 ustawy prawo ochrony środowiska, wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 170 000 zł tytułem odszkodowania związanego z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), w tym 120 000 zł tytułem utraty wartości nieruchomości oraz 50 000 zł tytułem konieczności poniesienia nakładów niezbędnych na rewitalizację akustyczną w terminie 3 dni od otrzymania pisma (wezwanie k.47, potwierdzenie odbioru k.48).

Powyższy stan faktyczny Sądu ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana przez strony, a ponadto nie budziła ona wątpliwości Sądu oraz na podstawie znanych Sądowi z urzędu wyżej wskazanych aktów prawa miejscowego.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na dowodzie z opinii biegłego ds. (...). Sposób badań zaprezentowany przez biegłą wskazuje na prawidłowy tok podejmowania kolejnych czynności analitycznych. Dodatkowo biegła odnosząc się do zastrzeżeń zgłoszonych do jej opinii złożyła przekonujące wyjaśnienia na rozprawie. W sposób rzeczowy i logiczny przedstawiła podstawy przyjętych ustaleń i twierdzeń oraz wyprowadzonych z nich wniosków. Biegła wyjaśniła również zastosowany przez nią dobór nieruchomości podobnych uwzględniony do wyceny i dlaczego konieczne było w tym zakresie rozszerzenie go o mniejsze powierzchnie. Podkreślając, że lokalizacja jest czynnikiem o dużo większym wpływie, niż powierzchnia. Pozwala to uznać opinię za rzetelną, nie budzącą wątpliwości co do wiedzy i fachowości jej autorki.

Odmiennie Sąd ocenił opinię biegłej z zakresu wyceny nieruchomości I. H., o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Podstawy ustalenia stanu faktycznego nie stanowiły złożone do akt prywatne analizy, gdyż nie były sporządzone na zlecenie Sądu oraz inne wykazy danych. W ocenie Sądu mają one wagę taką, jak twierdzenia stron i dokumenty prywatne. Sąd uznał, iż nie mogą one zostać uznane za obiektywne, a tym samym za wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Roszczenie znajduje materialnoprawne oparcie w art.129 ust.2 Prawa ochrony środowiska z 27 kwietnia 2001 r. (Dz.U. z 2008 roku, Nr 25, poz. 150 ze zm. - dalej (...)). Zgodnie z powołanym przepisem, jeśli w z związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel poniósł szkodę, może domagać się odszkodowania, w tym także w zakresie spadku wartości nieruchomości.

Szkoda właściciela nieruchomości może się przejawiać zarówno spadkiem wartości nieruchomości, jak również poniesionymi przez niego kosztami, a także kosztami przyszłymi, prac skutkujących przywróceniem klimatu akustycznego panującego w nieruchomości tj. rewitalizacji akustycznej (co wynika z art.136 ust. 3 PrOchrŚrod). Warunkami powstania roszczenia odszkodowawczego są zatem ustanowienie OOU, szkoda po stronie właściciela nieruchomości oraz związek przyczynowy pomiędzy tymi przesłankami. Następstwo przyczynowo-skutkowe ma charakter normalny w rozumieniu art. 361 § 1 k.c., gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest zwykłym następstwem określonego zdarzenia (por. wyrok SN z dnia 26 stycznia 2006 r. II CK 372/05, Legalis nr 110034). Wykazanie wszystkich elementów składających się na podstawę faktyczną dochodzonego roszczenia obciążały zgodnie z art. 6 k.c. powódkę.

Odnosząc się do roszczenia o odszkodowanie w wysokości 58 311 zł za zmniejszenie wartości nieruchomości wskazać należy, że związek ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania z obniżeniem wartości nieruchomości należy rozumieć szeroko. W związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści uchwały o utworzeniu obszaru (zwłaszcza ograniczeń w zabudowie), lecz także obniżenie jej wartości wynikające z tego, że na skutek jej wejścia w życie może dojść do zawężenia granic własności (art. 140 i 144 k.c.) i tym samym ścienienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania. Właściciel, który przed wejściem w życie uchwały mógł żądać zaniechania immisji (hałasu) przekraczającego standard ochrony środowiska, w wyniku ustanowienia obszaru możliwości takiej zostaje pozbawiony. Szkodą podlegającą naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 PrOchrŚrod może więc być także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że właściciel będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje (por. wyrok SN z dnia 25 maja 2012 r., I CSK 509/11, Legalis nr 526797, postanowienie SN z dnia 24 lutego 2010 r. III CZP 128/09, Legalis nr 210590).

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, iż na podstawie uchwały nr 76/11 nieruchomość powódki została objęta OOU utworzonego dla (...) im. (...), nie została ona jednak zaliczona do żadnej z dwóch szczególnych stref utworzonych w ogólnym obszarze ograniczonego użytkowania, czyli ani do strefy Z 1, ani też do strefy Z 2. W konsekwencji przedmiotowy akt prawa miejscowego nie wprowadził w odniesieniu do nieruchomości powódki żadnych szczególnych ograniczeń w zakresie możliwości korzystania z jej nieruchomości. Ograniczenia te zostały bowiem wprowadzone jedynie wobec nieruchomości objętych strefą Z 1 lub strefą Z 2. Natomiast dopuszczalny poziom hałasu pomiędzy zewnętrzną izolinią OOU, a granicą strefy Z2 (tj. w obszarze gdzie jest położony lokal powódki) wynoszący pomiędzy 45 a 50 dB nie przekracza norm określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 roku w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. nr 120, poz. 826). Zgodnie z jego treścią, dopuszczalny poziom hałasu lotniczego w porze nocnej dla zabudowy mieszkaniowej zgodnie ze wskaźnikiem LAeqN wynosi do 50 dB.

W tej sytuacji należało uznać, że uchwała Sejmiku nie podniosła dopuszczalnego dla zabudowy mieszkaniowej poziomu hałasu na terenie, na którym położona jest nieruchomość powódki. Ewentualna przyczyną zmniejszenia wartości jej nieruchomości lokalowej nie jest związana z koniecznością znoszenia dopuszczalnych („zalegalizowanych”) na OOU immisji przekraczających standardy jakości środowiska, które są określone w ww. Rozporządzeniu.

W ocenie Sądu obniżenie ceny nieruchomości musi być skutkiem ustanowienia OOU, a nie wzrostem hałasu. Na marginesie wspomnieć jednak należy, że nie udowodniono by na terenie tym dochodziło do faktycznego przekroczenia poziomu hałasu związanego z funkcjonowaniem lotniska dopuszczalnego dla zabudowy mieszkaniowej. Dowodem na przekroczenie tych norm nie mogą być wyciągi z pomiaru hałasu w punkcie pomiarowym (...) (k.377-390), gdyż poza tym, że są to ekspertyzy, które nie zostały wykonane na zlecenie Sądu, to dotyczą one poziomu hałasu ustalonego dla konkretnego miejsca leżącego w innej dzielnicy W.. Nie dowodzą one zatem, że taki sam hałas będzie występował wokół lokalu powódki, który jest położony w innym miejscu.

Zdaniem Sądu w toku niniejszego procesu nie wykazano, by objęcie lokalu powódki strefą OOW spowodowało obniżenia wartości nieruchomości. Nie ma racji powódka twierdząc, że nieruchomości mieszkaniowe znajdujące się na obszarze ograniczonego użytkowania, zawsze tracą na wartości. Zaznaczyć przy tym trzeba, że lotnisko istniało także przed wprowadzeniem strefy, stąd walory estetyczne położenia nieruchomości, na które wskazywała powódka nie zmieniły się na skutek wprowadzenia OOU. O tym czy ograniczenia środowiskowe związane z samym wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania mają wpływ na zmianę wartości danej nieruchomości decydują okoliczności konkretnego przypadku. A o tym, czy okoliczność ta zostanie uwzględniona ujemnie w aspekcie ekonomicznym decyduje lokalny rynek nieruchomości. Stąd ustalenie tego stanu w odniesieniu do nieruchomości powódki wymagało wiedzy specjalnej z zakresu wyceny wartości nieruchomości. Z opinii biegłej E. W. wynika, że ceny nieruchomości obecnie są niższe niż przed wprowadzeniem strefy, jednak spadek wartości jest analogiczny w przypadku lokali położonych w strefie i poza nią, a utworzenie OOU nie miało wpływu na wartość lokalu powódki. Istotne są wyjaśnienia biegłej E. W., że położenie nieruchomości w bezpośrednim sąsiedztwie lotniska może powodować obniżenie wartości nieruchomości, jednak z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. W opinii wskazano, że uciążliwości związane ze stanem otoczenia w postaci hałasu lotniczego (k.428-429), według map akustycznych są niższe od hałasu drogowego w miejscu położenia lokalu. Ulica (...) jest jedną z głównych arterii komunikacyjnych dzielnicy oraz zachodniej części miasta. Z uwagi na intensywny ruch samochodowy i tramwajowy obserwuje się tam wysoki poziom hałasu komunikacyjnego. Opinia biegłej pozwala wysnuć wniosek, że spadek wartości lokalu nie wynikał z wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania, gdyż był on odnotowywany na całym lokalnym rynku nieruchomości. Wprowadzenie OOU nie miało więc wymiernego ekonomicznie skutku dla wartości nieruchomości powódki.

Sąd nie doszukał się błędu w przyjętej przez biegłą metodologii badań sprowadzającej się do zestawienia trendów zmian wartości nieruchomości w obszarze i poza obszarem przez porównanie tych zmian na podstawie analiz transakcji na dzień przed wprowadzeniem OOU oraz na dzień sporządzania opinii, gdyż metoda ta uwzględnia atrybuty rzeczywiście wpływające na wartość nieruchomości w przedmiotowej sprawie. Ponadto skoro wprowadzenie strefy OOU miało być zdarzeniem szkodzącym, to konieczne było ustalenie wartości nieruchomości na okres przed wejściem w życie uchwały i na dzień sporządzenia opinii. Przy czym zestawienie to powinno odnosić się do nieruchomości położonych w strefie OOU, jak i poza strefą, po to by ustalić czy zmiana wartości nieruchomości wynikała z faktu wprowadzenia tej strefy, czy też z innych uwarunkowań. Pozwoliło to odnotować spadek wartości nieruchomości z uwzględnieniem przyczyny jej powstania. Zdaniem Sądu badania cen rynkowych odzwierciedlają stan świadomości uczestników rynku nieruchomości. Ruchy cen rynkowych są najbardziej uchwytnym i obiektywnym miernikiem zmian wartości, zaś świadomość uczestników rynku nieruchomości jest pojęciem abstrakcyjnym, opisującym w sposób uśredniony reakcje, jakie na rynku nieruchomości wywołało wprowadzenie OOU wokół lotniska. Reakcja rynku jest odpowiedzią na wprowadzenie obszaru. Kryterium to jest miarodajne, badanie ruchów cen stanowi powszechnie akceptowany wyznacznik wartości (np. art. 363 § 2 k.c.). Ceny transakcyjne wyrażają wartości, jaką za nieruchomość byłby gotów zapłacić hipotetyczny nabywca (por. art. 151 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Dz.U.2015.1774 j.t.). Podkreślić należy, że kwestia ustalenia, w jaki sposób wejście w życie uchwały wpłynęło na wartość nieruchomości nie została w jakikolwiek sposób narzucona biegłemu.

Sąd natomiast pominął opinię biegłej I. H. uznając, że przyjęła ona błędną metodologię, przyjmując ryczałtowy wskaźnik wyliczony na podstawie ankiet dotyczących wpływu położenia lotniska wojskowego w P. na ceny nieruchomości oraz na podstawie badań zagranicznych dotyczących wpływu hałasu lotniczego na cenę. Następnie zbadała rynek lokalny w dzielnicy B. znajdujący się poza obszarem OOU, a średnią cenę nieruchomości za 1m ^{( 2)} pomnożyła przez metraż lokalu powódki, a tak uzyskany wynik pomniejszyła o ww. wskaźnik. Spowodowało to, że opinia ta nie odnosi się do konkretnej nieruchomości powódki, nie bierze pod uwagę reakcji lokalnego rynku, dotyczy wprowadzenia OOU wokół zupełnie innego lotniska, a ponadto wskazuje jedynie na potencjalną możliwość obniżenia wartości nieruchomości.

Odnosząc się do żądania dotyczącego rewitalizacji akustycznej wskazać należy, że w niniejszej sprawie na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015 roku pełnomocnik powódki wprawdzie oświadczył, że cofa żądanie w zakresie rewitalizacji akustycznej, tj. o zasądzenie kwoty 24 000 zł bez zrzeczenia się roszczenia, jednak z uwagi na to, że pełnomocnik pozwanego nie wyraził zgody na owe cofnięcie pozwu, nie było ono skuteczne. W myśl bowiem art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

Roszczenie to podlega oddaleniu jako nieudowodnione co do samej zasady, jak i wysokości. Zgodnie z art.136 ust. 3 PrOchrŚrod. w razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. Powódka nie zaoferowała żadnych dowodów wskazujących, że istnieje konieczność zastosowania w jej lokalu dodatkowych zabezpieczeń akustycznych oraz jaki byłby ich ewentualny koszt. Nie wykazano więc by wskutek ustanowienia OOU koniecznym było zmodernizowanie mieszkania powódki dostosowujące je do wymagań technicznych wskazanych w § 6 Uchwały nr 76/11. Wniosek dowodowy w przedmiocie dopuszczenia dowodów z opinii biegłego został przez nią cofnięty, pomimo, że pozwany podnosił m.in., że budynek, w którym znajduje się lokal powódki został wybudowany w 2009 roku, stąd powinien się on charakteryzować odpowiednim klimatem akustycznym, jaki byłby wymagany dla lokalu położonego poza OOU. Wobec tego nie wykazano zwłaszcza by budynek nie spełniał wymagań ochrony akustycznej wynikających z obowiązujących norm i przepisów prawa budowlanego, które to wymagania techniczne zgodnie z § 6 Uchwały nr 76/11 powinny być również zastosowane w budynkach objętych OOU.

Wobec powyższego nie można uznać by objęcie nieruchomości powódki w/w obszarem ograniczonego użytkowania, spowodowało szkodę po jej stronie. Stąd orzeczenie jak w punkcie I wyroku.

O zasadach ponoszenia kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., ustalając zgodnie z wynikiem postępowania w sprawie, że powódka ponosi koszty procesu w całości, pozostawiając jednocześnie ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu na podstawie z art. 108 § 1 k.p.c.