Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w III Wydziale Cywilnym w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Szymon Stępień

Protokolant: sekr. sądowy Agnieszka Dunaj

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w P.

przeciwko P. K. i J. B. (1)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w P. na rzecz pozwanych P. K. i J. B. (1) kwotę 1.217 zł (tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 96/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 grudnia 2015 roku

wydanego w postępowaniu uproszczonym

Powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w P. w dniu 21 października 2014 r. wniosła o solidarne zasądzenie od pozwanych P. K. oraz J. B. (1) na swoją rzecz kwoty 5.348,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 4.925,38 zł od dnia 18 września 2014 r. do dnia zapłaty i od kwoty 423,53 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto zwrot kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł i opłaty skarbowej w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwanym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w P., zatem zgodnie z art. 4 ust. 1 – 1 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1222 ze zm., dalej określana jako „usm”) zobowiązani są wnosić opłaty eksploatacyjne na pokrycie kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w części przypadającej na ich lokal. W październiku 2013 r. dokonano rozliczenia opłat
z tytułu centralnego ogrzewania w przedmiotowym lokalu, w wyniku czego po stronie pozwanych powstała niedopłata w wysokości 4.240,25 zł. Reklamacja P. K.
w tym zakresie nie została uwzględniona. Na dzień 18 września 2014 r. zadłużenie pozwanych wobec powódki z tytułu opłat za użytkowanie lokalu za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 sierpnia 2014 r., po rozliczeniu kosztów ogrzewania, wyniosło 4.925,38 zł, natomiast odsetki z tytułu opóźnienia skapitalizowane na dzień 18 września 2014 r. – 423,53 zł.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie nakazem zapłaty z dnia 30 października 2014 r., sygn. akt III Nc 6412/14, wydanym w postępowaniu upominawczym, uwzględnił w całości powództwo strony powodowej.

Powyższemu nakazowi zapłaty sprzeciwili się pozwani, zaskarżając go w całości, co doprowadziło to utraty mocy przez nakaz zapłaty. Wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie na swą rzecz solidarnie od powódki kosztów postępowania. Pozwani zarzucili powódce niewykazanie roszczenia, zarówno co do zasady, jak i wysokości w zakresie naliczenia kosztów związanych z rozliczeniem centralnego ogrzewania, częściowego spełnienia roszczenia przez pozwanych jeszcze przed wniesieniem powództwa oraz obciążenie pozwanych odpowiedzialnością za zobowiązanie powstałe w związku
z korzystaniem z lokalu mieszkalnego przez osoby trzecie. Uzasadniając swe stanowisko zarzucili ponadto niezgodność statutu spółdzielni mieszkaniowej (...) z siedzibą
w P. z przepisami prawa bezwzględnie wiążącego, zwłaszcza regulacji zawartych
w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 ze zm.). Pozwani przyznali, że są w sporze z powódką co do zasadności i wysokości naliczonych kosztów ogrzewania, zarzucając, że zostało wykonane nierzetelnie, na podstawie wadliwych pomiarów, w oparciu o zasady sprzeczne z prawem – w tym zakresie pozwani wskazali, że § 41 ust. 2 Regulaminu zasad rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz ustalania opłat za używanie lokali powodowej spółdzielni jest niezgodny z art. 45a ust. 7 Prawa energetycznego, co skutkuje jego nieważnością. Pozwani podkreślili, że skoro powódka dochodzi od nich niedopłaty powstałej w wyniku rozliczenia kosztów centralnego ogrzewania, zobowiązana jest przedłożyć dowody na okoliczność prawidłowości działania instalacji grzewczej, prawidłowości dokonanych pomiarów, prawidłowości zastosowanej metody rozliczenia i wysokości kosztów przyjętych do tego rozliczenia, czego nie uczyniła.

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swe stanowiska procesowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nr (...) położonego w P. przy ul. (...), o powierzchni użytkowej 64,14 m ², w dniu 30 października 2012 r. zostało nabyte przez P. K. na podstawie umowy z dnia 30 października 2012 r. Osobami zgłoszonymi do wspólnego zamieszkania z P. K. byli: J. B. (2), oraz małoletni L. B. i H. B.. Rzeczony lokal mieszkalny znajduje się w zasobach powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w P.. J. G. jest członkiem powodowej Spółdzielni. Pozwana członkostwo to nabyła w 2014 r. Pozwana wprowadziła się do tego mieszkania 2 grudnia 2012 r.

Okoliczność bezsporna, a nadto:

-

stwierdzenie przejścia własnościowego prawa do lokalu, k. 10;

-

wykaz osób zameldowanych w lokalu, k. 11, 12;

-

odpis aktu notarialnego z dnia 30.10.2012 r., k. 64-68;

-

zeznania pozwanej, k. 215-216;

W dniu 14 października 2013 r. działająca na zlecenie powódki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. dokonała rozliczenia kosztów ogrzewania lokalu zajmowanego przez pozwanych, w sezonie grzewczym 2012/2013, ustalając, przy uwzględnieniu wpłaconych przez pozwanych zaliczek, niedopłatę tych kosztów w wysokości 4.240,25 zł. Rozliczenie to zostało wystawione w dniu 17 października 2013 r., które następnie powódka doręczyła pozwanym 22 października 2013 r.

Dowód:

-

odpis rozliczenia kosztów, k. 13;

-

potwierdzenie odbioru rozliczenia, k. 14;

-

zestawienie salda i odsetek, k. 15,

-

zestawienie należności, k. 16-23;

Rozliczenie kosztów ogrzewania w spółdzielni mieszkaniowej (...) dokonywane jest na podstawie obowiązującego regulaminu zasad rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz ustalania opłat za używanie lokali. Koszty za centralne ogrzewanie ustalane są w oparciu o wskazania urządzeń pomiarowych. Kosztem dostawy energii cieplnej są wydatki ponoszone przez spółdzielnię mieszkaniową (...) za ciepło dostarczone przez dostawcę. Podziału kosztów zakupu ciepła na centralne ogrzewanie
i podgrzanie ciepłej wody użytkowej dokonuje się w proporcjach wynikających z odczytów ilości ciepła pobranego i zamówionej mocy cieplnej w węzłach. Całkowite koszty dostawy ciepła rozlicza się z podziałem na koszty stałe i koszty zmienne, odrębnie dla centralnego ogrzewania i podgrzania wody. Koszty centralnego ogrzewania ewidencjonuje się
z uwzględnieniem odczytów ilości ciepła pobranego z poszczególnych węzłów, przy czym jednostką rozliczeniową jest m ² powierzchni użytkowej lokali w poszczególnych budynkach zasilanych z danego węzła. Opłaty za centralne ogrzewanie ustala się na podstawie kosztów rzeczywistych, które obejmują wydatki ponoszone na zakup ciepła oraz wydatki za rozliczenie kosztów indywidualnych, w tym za obsługę elektronicznych podzielników kosztów. W przypadku zmiany użytkownika lokalu, zobowiązanym z tytułu rozliczenia lokalu będzie osoba, której w dacie ustalenia wysokości zobowiązania przysługuje prawo do lokalu. Rozliczenie ze zbywcą lokalu w oparciu o odczyt podzielników jest dopuszczalne, w sytuacji gdy udostępni lokal pracownikowi spółdzielni w celu dokonania odczytu wskazań podzielników kosztów i potwierdzi sporządzony z odczytu protokół, oraz wpłaci zaliczkę na pokrycie kosztów centralnego ogrzewania za okres, w którym przysługiwało zbywcy prawo do lokalu w danym okresie rozliczeniowym. Okres rozliczeniowy kosztów centralnego ogrzewania wynosi 12 miesięcy i zaczyna się 1 sierpnia a kończy 31 lipca następnego roku.

Przedsiębiorstwem rozliczającym koszty centralnego ogrzewania w spółdzielni mieszkaniowej (...) w P. jest (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.. Wymieniona spółka dokonuje rozliczenia za c.o.
na podstawie informacji przesyłanych przez spółdzielnię mieszkaniową (...)
o poniesionych kosztach i informacji o wysokości naliczonych zaliczek. W budynku, w którym znajduje się lokal zajmowany przez pozwanych, w okresie objętym żądaniem pozwu, stosowane były podzielniki ciepła elektroniczne dwuczujnikowe. Rozliczenie ogrzewania następuje na podstawie faktur wystawionych przez (...). Sumowane są wszystkie faktury dotyczące węzła cieplnego, następnie odczytywane są podzielniki ciepła po 15 maja każdego roku.

W związku z reklamacją pozwanej spółdzielnia dokonała zbadania prawidłowości działania podzielników ciepła, która została zlecona (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.. Pracownicy rzeczonej spółki zdjęli 3 podzielniki
z 3 pokojów w lokalu zajmowanym przez pozwanych. Ekspertyza sporządzona przez producenta podzielników ciepła nie wykazała ich wad. Podzielniki te pozostały u producenta.

Dowód:

-

pismo powódki z dnia 5.08.2014 r., k. 27;

-

regulamin, k. 70-74;

-

zeznania świadka I. P., k. 163;

-

zeznania świadka M. G., k. 164;

-

zeznania świadka P. D., k. 164-165;

-

zeznania świadka A. R., k. 212-213;

-

przesłuchanie W. S. w charakterze powódki, k. 213-215,

-

przesłuchanie pozwanej, k. 215-216;

Z protokołu odczytu podzielników kosztów spółdzielni mieszkaniowej (...) wynika, że w lokalu nr (...) położonym w budynku przy ul. (...) w P., podzielniki wskazywały w dniu 28 maja 2013 r. w kuchni numer podzielnika (...): 209, pokój (...) numer podzielnika (...): (...), pokój (...) numer podzielnika (...): (...), pokój (...): (...).

Pismem z dnia 24 października 2013 r. pozwani zwrócili się do powódki o przekazanie wyników ekspertyzy podzielników centralnego ogrzewania (...), (...) oraz (...). Powódka odpowiedziała na to pismo załączając ekspertyzę podzielników kosztów. Następnie pismem z dnia 7 listopada 2013 r. pozwana zwróciła się do powódki z prośbą o wystawienie realnego rachunku do zapłaty za centralne ogrzewanie. Zakwestionowała zasadność wysokości naliczonych kosztów do zapłaty. Odpowiadając na złożoną reklamację powódka stwierdziła, że w świetle dokonanej przez służby techniczne analizy i kontroli protokołu odczytu podzielników oraz rozliczenia kosztów ogrzewania nie stwierdzono błędów w przeprowadzonym rozliczeniu energii cieplnej przedmiotowego okresu rozliczeniowego. Pozwana pismem z dnia 28 listopada 2013 r. odwołała się do rady nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej od odmownej decyzji zarządu powódki. Zakwestionowała zasadność naliczonych kosztów ogrzewania. Rada nadzorcza wymienionej spółdzielni mieszkaniowej stwierdziła, że po wnikliwej analizie akt sprawy uznała postępowanie zarządu w tej sprawie za prawidłowe. Pozwana odpowiedziała na to pismo rady nadzorczej nie zgadzając się z przedstawionym w tymże piśmie stanowiskiem. Rada nadzorcza ustosunkowując się do tego stanowiska wskazała na możliwość rozłożenia niedopłaty z tytułu rozliczenia kosztów centralnego ogrzewania na raty.

Dowód:

-

rozliczenia kosztów, k. 42-45, 92-95;

-

pismo z dnia 28.11.2013 r., k. 25-26;

-

pismo z dnia 5.08.2014 r., k. 27;

-

pismo z dnia 14.04.2014 r., k. 28;

-

pismo z dnia 8.03.2014 r., k. 29-30;

-

pismo z dnia 24.10.2013 r., k. 31;

-

pismo z dnia 24.10.2013 r., k. 32;

-

pismo z dnia 13.11.2013 r., k. 33;

-

pismo z dnia 7.11.2013 r., k. 34;

-

protokół odczytu podzielników kosztów, k. 36;

Pismami z dnia 3 lipca 2014 r. i 28 lipca 2014 r. powódka wzywała pozwanych do zapłaty należności za używanie lokalu, w tym spornej niedopłaty. Pozwani odnosząc się do wezwań do zapłaty zakwestionowali wysokość naliczonej przez spółdzielnię mieszkaniową opłaty za ogrzewanie .

Okoliczność bezsporna, a nadto:

-

pismo z dnia 3.07.2014 r., k. 38;

-

pismo z dnia 28.07.2014 r., k. 39-40, 41-42;

-

pismo z 23.04.2014 r. oraz 23.09.2014 r., k. 102, 103;

Dnia 30 września 2014 r. powódka sporządziła saldo, w którym wskazała na niedopłatę w łącznej kwocie 5.610,51 zł, zaś na dzień 23 października 2015 r. z rozliczenia kosztów ogrzewania za okres rozliczeniowy od 1 sierpnia 2014 r. do 31 lipca 2015 r. wynika nadpłata w kwocie 550,46 zł.

Dowód:

-

zestawienie należności, k. 16-23;

-

rozliczenie kosztów ogrzewania, k. 181.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się bezzasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 4 ust. 1 i 1 ¹ usm, zgodnie z którym osoby, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat. Stosownie do art. 4 ust. 6 usm, za opłaty, o których mowa w art. 4 ust. 1, odpowiadają solidarnie z członkami spółdzielni, właścicielami lokali niebędącymi członkami spółdzielni lub osobami niebędącymi członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, osoby pełnoletnie stale z nimi zamieszkujące w lokalu, z wyjątkiem pełnoletnich zstępnych pozostających na ich utrzymaniu, a także osoby faktycznie korzystające z lokalu.

Pozwani nie kwestionowali tego, że przysługuje im spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przy ul. (...) w P.. Pozwani nie negowali tego, że co do zasady ciąży na nich obowiązek regulowania kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem mieszkania, w tym ponoszenia kosztów centralnego ogrzewania, jednakże wywodzili, że powódka nie udowodniła wysokości przysługującego jej roszczenia z tytułu opłaty za centralne ogrzewanie.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z obowiązującą w procesie cywilnym zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.), na powódce spoczywał obowiązek wykazania faktów, z których wywodziła dochodzone roszczenie, zarówno co do zasady i wysokości, zaś obowiązek dowodowy pozwanych obejmował fakty tamujące lub niweczące roszczenie powódki. Przy tym podkreślić trzeba, że obowiązek dowodzenia po stronie pozwanych aktualizował się dopiero w przypadku udowodnienia ich odpowiedzialności przez powódkę. Dlatego też powinnością sądu było w pierwszej kolejności ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne uzasadniające zgłoszone żądanie (a mianowicie czy podjęła niezbędną inicjatywę dowodową), a dopiero w razie pozytywnego przyjęcia w tym zakresie, rozstrzygnięcie o zarzutach strony przeciwnej. Brak przedstawienia przez powódkę dowodów na okoliczność istnienia roszczenia i jego wysokości powoduje, że ewentualnie podjęta przez stronę pozwaną inicjatywa dowodowa staje się zbędna i nie ma potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczności mające podważyć zasadność roszczenia.

Należy zaakcentować, iż zgodnie z art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zasadą jest zatem, że sąd dokonuje ustaleń na podstawie materiału przedstawionego przez strony. Zasada prowadzenia postępowania dowodowego w ramach wniosków stron winna w szczególności znaleźć zastosowanie w przypadku, gdy – tak jak w rozpoznawanej sprawie - obie strony są reprezentowane przez zawodowych pełnomocników.

Podkreślenia również wymaga, że zgodnie z art. 227 kpc przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenia, a zatem przede wszystkim te, które decydują o powstaniu danego roszczenia, tak co do zasady, jak i wysokości. Sąd pomija wnioski dowodowe, które nie zmierzają do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, jak również takie, które - z uwagi na rodzaj zgłoszonego dowodu – nie dają możliwości ustalenia na jego podstawie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia.

Wbrew przywołanym regułom powódka nie naprowadziła żadnych dowodów pozwalających na ustalenie, że koszty centralnego ogrzewania lokalu zajmowanego przez pozwanych w okresie objętym sporem kształtują się w wysokości wskazanej w dołączonym do pozwu rozliczeniu. Rozliczenie to, któremu powódka przypisuje kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia, którego wysokość została ustalona na podstawie rozliczenia przeprowadzonego przez działającą na jej zlecenie (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T., nie posiada jednak nawet mocy dowodowej odpowiadającej mocy dokumentów prywatnych. Zgodnie z treścią art. 245 kpc, dokumenty prywatne stanowią wyłącznie dowód na to, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie o zawartej w nich treści. Tymczasem kwestionowane przez pozwanych rozliczenie nie zawiera podpisu osoby, która je sporządziła. Brak jest podstaw do tego, aby rozliczeniu temu przyznać wartość dowodową zgodną z wolą powódki, bowiem uwzględniając zakres okoliczności kwestionowanych przez pozwanych, dla wykazania wysokości należności obciążających pozwanych nieodzowne było przedstawienie przez powódkę takiego materiału dowodowego, w tym takich dokumentów, które nie tylko obrazują sposób ich wyliczenia, lecz przede wszystkim potwierdzają okoliczności stanowiące podstawę określenia kosztów centralnego ogrzewania w danej wysokości i prawidłowość ich przyjęcia. Pomijając sam fakt niepodpisania rozliczenia k. 16-23, to strona powodowa nie przedstawiła dokumentu, który wskazywałby sposób obliczenia należności za centralne ogrzewanie. Natomiast jak wynika z § 38 ust. 1, obowiązującego u powódki, regulaminu zasad rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz ustalania opłat za używanie lokali spółdzielni mieszkaniowej (...) w P., kosztem dostawy energii cieplnej są wydatki ponoszone przez spółdzielnię za ciepło dostarczone przez dostawcę, w oparciu o odczyty z podzielników kosztów, w odpowiednich proporcjach, dokonywane są koszty zakupu ciepła na centralne ogrzewanie (§ 38 ust. 6 regulaminu). Konieczne było zatem wykazanie przez stronę powodową poniesienia przezeń kosztów zakupu ciepła oraz sposobu proporcjonalnego podziału tychże kosztów. Waloru takiego nie posiada przytoczony wyżej regulamin zasad rozliczenia kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz ustalania opłat za używanie lokali powódki, który zawiera jedynie, jak sam tytuł tejże regulacji na to wskazuje, zasady rozliczania, bez precyzyjnego obliczenia poszczególnych wartości składających się na wysokość dochodzonego roszczenia. Przede wszystkim wskazać należy na brak przedłożenia kosztów zakupu przez powodową spółdzielnię energii cieplnej w (...) oraz sposobu dokonania pomiarów przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T., z uwzględnieniem wszystkich wartości dotyczących lokalu zajmowanego przez pozwanych. Powódka nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów, które byłyby miarodajne dla ustalenia przyjętej przez spółkę (...) metody rozliczenia, w tym uwzględnionych współczynników. Powódka winna była wykazać również fakt poniesienia określonych, całkowitych kosztów ogrzewania, które wedle regulaminu, mają następnie ulegać podzieleniu na część stałą i zmienną. Przesłuchany na tę okoliczność członek zarządu powódki zasłonił się tajemnicą handlową (...). Powołanie się na tę tajemnicę handlową działa na niekorzyść strony powodowej, która nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia. Nie sposób przyjąć, aby zasłonięcie się, w stosunku do sądu, tajemnicą handlową przedsiębiorstwa, mogło zwolnić stronę powodową z obowiązku dowodzenia spornej okoliczności. Zważyć przy tym należy, że przedmiotowe roszczenie wynikać miało z udziału pozwanych w kosztach ogrzewania. Nie sposób przyjąć, by istotne z punktu widzenia wysokości roszczenia rozliczenie współczynników korygujących, miało nastąpić na podstawie niepodlegających weryfikacji ustaleń podmiotu działającego na zlecenie powódki. Z żadnego dowodu nie wynikało, by ustalenie takich współczynników nastąpiło zgodnie obowiązującym regulaminem.

Powódka nie wykazała również, by zastosowane w lokalu pozwanych podzielników ciepła były sprawne i mogły wskazywać prawidłowe dane. Na tę okoliczność powódka nie przedstawiła żadnego dowodu z wyjątkiem odwołania się do ekspertyzy producenta. Co prawda z ekspertyzy miało wynikać, że podzielniki były sprawne, jednak należy zauważyć, że ekspertyza taka zostałaby przeprowadzona przez producenta a jednocześnie rozliczającego koszty ogrzewania. Na marginesie należy również zauważyć, że taka pozasądowa ekspertyza nie posiada mocy dowodu z opinii biegłego, o którym mowa w art. 278 k.p.c.

Oprócz zapłaty z tytułu kosztów ogrzewania w wysokości 4.240,25 złotych powódka dochodziła od pozwanych zapłaty kwoty 685,13 złotych tytułem pozostałych opłat eksploatacyjnych. Pozwani przyznali fakt istnienia tego zadłużenia, wobec czego zgodnie z treścią art. 229 k.p.c., nie wymagał on dowodu. Niemniej jednak należy zauważyć, że z pisma powódki z dnia 14 listopada 2014 roku wynikało, że pozwani należność tę uiścili. Powódka nie kwestionowała tego faktu.

Stan faktyczny w sprawie sąd ustalił na podstawie przywołanych w uzasadnieniu dowodów odpowiednio do ich mocy dowodowej. Dowody z dokumentów prywatnych oceniono jako potwierdzenie wyłącznie tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia. Zeznania świadków i stron, obrazujące genezę sporu stron, w istocie okazały się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia okoliczności ważkich dla ustalenia czy dochodzona pozwem wierzytelność istnieje. Pominięty został przez Sąd dowód z kserokopii (k.176), gdyż dotyczy on innego lokalu i jako taki nie ma znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Jednocześnie wskazać należy, że sąd oddalił wniosek pozwanych o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z uwagi na to, iż wobec opisanej wyżej postawy powódki brak było materiału dowodowego, w oparciu o który biegły mógłby sporządzić opinię, a ponadto – udzielenie odpowiedzi na zagadnienia sformułowane przez pozwanych w tezie dowodowej w tym zakresie nie pozwalałyby na ustalenie, czy w istocie koszt ciepła dostarczonego do lokalu pozwanych w sezonie grzewczym 2012/2013 stanowił kwotę wskazaną przez powódkę. Podkreślić przy tym należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi oceny zebranego materiału, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Nie może ona być natomiast sama jako taka źródłem materiału faktycznego sprawy ani tym bardziej stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłego. Dlatego też wskazane w opinii ogólne zasady sąd musi odnieść do konkretnych okoliczności rozpoznawanej sprawy mając na uwadze ostateczne ustalenia faktyczne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2006 r., V CSK 11/06, LEX nr 230204). Wobec tego sąd uznał, że dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nie przyczyniłoby się do wyjaśnienia okoliczności, których ocena wymaga wiadomości specjalnych. Zebrany materiał dowodowy wskazuje na to, że opinia taka miałaby walor jedynie hipotetyczny, gdyż brak jest chociażby podzielników kosztów, których prawidłowość działania mogłaby zostać oceniona przez biegłego sądowego.

Bierna postawa powódki i niewłaściwie ukierunkowana przez nią inicjatywa dowodowa skutkowała tym, że nie wykazała ona podstawowych okoliczności warunkujących ustalenie, iż przysługuje jej wobec pozwanych dochodzone pozwem roszczenie. Już z tych przyczyn powództwo podlegało oddaleniu, a to czyniło zbędnym odnoszenie się do pozostałych zarzutów sformułowanych przez pozwanych, w szczególności dotyczących sprzeczności z prawem przywoływanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty postanowień regulaminu zasad rozliczania kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowymi oraz ustalania opłat za używanie lokali. Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Zgodnie z treścią art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc, stanowiących o ogólnej zasadzie ponoszenia przez strony odpowiedzialności za wynik procesu, powódka zobligowana była zwrócić pozwanym poniesione przez nich koszty postępowania, a mianowicie – wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych w kwocie 1.200 zł, ustalone stosownie do § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.) oraz wydatki na pokrycie opłaty skarbowej od udzielonego przez nich pełnomocnictwa procesowego – 17 zł.