Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 1 lipca 2014 r. do 24 listopada 2014 r. M. T. (1) kilkukrotnie spotykał się z R. S. w celu sprzedaży temu ostatniemu środka odurzającego w postaci marihuany. Zazwyczaj w trakcie pojedynczego spotkania R. S. nabywał 1 gram wskazanego środka za cenę 50 zł. Transakcje były umawiane w ten sposób, że R. S. dzwonił na telefon komórkowy należący do M. T. (2), składał zamówienie na narkotyki, po czym obaj mężczyźni spotykali się na trzeciej klatce schodowej bloku przy ul. (...) w W.. R. S. nabył w ten sposób łącznie 10 gramów marihuany za łączną kwotę 500 złotych.

dowód: zeznania świadka R. S. (k. 26v, 285), wyjaśnienia oskarżonego (k. 68, 80, 266)

W dniu 26 listopada 2014 r. funkcjonariusze Policji w składzie sierż. szt. T. M., sierż. szt. M. J., sierż. szt. M. R. oraz asp. J. Z. w związku z uzyskaną wiedzą operacyjną udali się na ul. (...) w W., gdzie zamieszkiwał M. T. (1). Obszar klatki schodowej nr III został objęty obserwacją. Około godz. 12:40 na teren wskazanej klatki schodowej wszedł z zewnątrz R. S. i korzystając z windy wjechał na jedenaste piętro. Stanął przed kratą oddzielającą klatkę schodową od korytarza i przy pomocy telefonu komórkowego skontaktował się z M. T. (1). Po kilku minutach z lokalu nr (...) wyszedł M. T. (1). Podszedł do kraty, otworzył ją i poprzez podanie dłoni przywitał się z R. S.. Na widok nadchodzącego funkcjonariusza mężczyźni zaczęli kierować się jednak do lokalu nr (...).

dowód: zeznania świadka T. M. (k. 30v-31, 267)

Wyżej wymienieni zostali wylegitymowani, a następnie dokonano ich przeszukania. W wyniku podjętych czynności w lewej zewnętrznej kieszeni bluzy M. T. (1) ujawniono torebkę foliową z zapięciem strunowym z zawartością suszu roślinnego koloru zielonego - ziela konopi innych niż włókniste.

dowód: zeznania świadka T. M. (k.30v, 267), protokół przeszukania (k. 8-10), protokół oględzin (k. 13-14), opinia z przeprowadzonych badań chemicznych (k.100-102)

W toku dalszych działań w mieszkaniu nr (...) zajmowanym przez M. T. (1) zabezpieczono także inne przedmioty zawierające środki odurzające. W szafce kuchennej znaleziono pojemnik z tworzywa sztucznego z napisem „G. standard whey” z trzema torebkami foliowymi z zawartością tego ziela konopi innych niż włókniste, a w szufladzie komody znajdującej się w salonie zawiniątko z folii aluminiowej z zawartością sproszkowanej żywicy konopi. Ponadto w pufie stojącej obok komody ujawniono pudełko tekturowe z zawartością torebek foliowych z zapięciem strunowym w ilości około 1000 sztuk, zaś w łazience w otworze technicznym pod wanną zabezpieczono szklany słoik z zamknięciem typu wek z zawartością ziela konopi innych niż włókniste oraz wagę koloru czarnego.

dowód: zeznania świadka T. M. (k.30v-31, 267), protokół przeszukania (k. 4-6), protokół oględzin (k. 15-16, 17-18, 23-24, 32-34 ), wykaz dowód rzeczowych (k. 45), opinia z przeprowadzonych badań chemicznych (k.100-102)

Zabezpieczone ziele konopi innych niż włókniste miało łączną wagę netto 120,80g, zaś żywica konopi 0,29g netto.

dowód: opinia z przeprowadzonych badań chemicznych (k.100-102)

M. T. (1) ma obecnie 26 lat. Jest obywatelem polskim. Legitymuje się wykształceniem średnim, bez zawodu. Jest kawalerem. Nie posiada nikogo na utrzymaniu. Utrzymuje się z prac dorywczych z zarobkami ok. 2.500 zł miesięcznie. Nie ma majątku. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. II K 1408/13 został skazany za przestępstwa z art. 62. ust. 1 i art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. dowód: dane osobopoznawcze (k. 66-67, 266), wywiad środowiskowy (k. 252-254), dane o karalności (k. 55-57, 244-245), odpis wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie II K (k. 94-96)

Oskarżony zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak również przed Sądem przyznał się do zarzucanych mu czynów. Nie składał jednak szczegółowych wyjaśnień. dowód: wyjaśnienia oskarżonego (k. 68, 80, 266)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. M. T. (1) konsekwentnie kilkukrotnie zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed sądem nie kwestionował swego sprawstwa. O jego winie jednoznacznie świadczą także dowody w postaci zeznań świadków T. M. i R. S., jak również nieosobowe źródła dowodowe w postaci m.in. protokołu przeszukania zajmowanego przez niego mieszkania (k. 4-5), protokołu przeszukania jego odzieży (k. 8-9), protokołu użycia testera narkotykowego (k. 19), protokołów oględzin czy też opinii z przeprowadzonych badań chemicznych (k.100-102). Wszystkie te dowody wzajemnie się uzupełniają, tworząc spójny i logiczny ciąg zdarzeń.

Jako polegające na prawdzie Sąd uznał zeznania świadka T. M.. Świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, obcym zarówno dla oskarżonego, jak i R. S., niemającym żadnego interesu w składaniu fałszywych zeznań i wykonującym jedynie swoje zawodowe czynności. Podkreślić trzeba, że świadek ten w przypadku składania fałszywych zeznań narażałby się bezpośrednio nie tylko na powszechną odpowiedzialność karną za przestępstwo z art. 233 § 1 k.k., lecz także na odpowiedzialność dyscyplinarno-służbową. Jego zeznania korespondują z całokształtem zgromadzonego materiału dowodowego, któremu nie przeczył przecież i sam oskarżony.

Walorem wiarygodności Sąd obdarzył także zeznania świadka R. S., który potwierdził, że nabywał marihuanę od M. T. (1) i szczegółowo opisał okoliczności z tym związane. Zeznania te pozostają w zbieżności z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie.

Co się zaś tyczy zeznań świadek K. I., nie przyczyniły się one do odtworzenia stanu faktycznego niniejszej sprawy w kontekście czynów zarzucanych oskarżonemu. Sam natomiast brak podejrzeń świadka co do prowadzenia działalności przestępczej przez oskarżonego nie może automatycznie świadczyć, iż ten w istocie nie popełnił przypisanego mu przestępstwa.

Ponadto jako rzetelną i wyczerpującą Sąd ocenił opinię z przeprowadzonych badań chemicznych wykonanych w Laboratorium Kryminalistycznym Komendy Stołecznej Policji. Wskazana opinia została przygotowana przez powołaną do tego osobę, mającą odpowiednią fachową wiedzę i doświadczenie do jej sporządzenia.

Sąd za wiarygodne uznał również pozostałe dokumenty zaliczone w poczet materiału dowodowego, albowiem zostały one zgromadzone zgodnie z zasadami procedury karnej i nie budziły wątpliwości. Nie ma żadnych podstaw, aby odmówić im przymiotu rzetelności. Również żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości. W szczególności Sąd jako wiarygodne ocenił dokumenty w postaci: protokołu zatrzymania (k. 2), protokołów przeszukania (k. 4-6, 8-10, 20-21), notatki z użycia psa (k. 12), protokołów oględzin (k. 13-14, 15-16, 17-18, 23-24, 32-34, 35-37, 38-41, 42-44, 47-49, 82-89), protokołu użycia testera narkotykowego (k. 19), wykazu dowodów rzeczowych (k. 45), danych o karalności (k. 55-57, 244-245), odpisu wyroku II K 1408/13 (k. 94-96) czy wywiadu środowiskowego o oskarżonym (k. 252-254).

M. T. (1) został oskarżony o to, że:

1.  w okresie od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 24 listopada 2014 r. w W. przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w krótkich odstępach czasu udzielił R. S. środek odurzający w postaci marihuany w ilości 10 gramów za łączną kwotę 500,- złotych; tj. o czyn z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 §1 K.K.

2.  w dniu 26 listopada 2014 r. w W. w mieszkaniu przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci marihuany w ilości 130.02 grama; tj. o czyn z art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Warunkiem odpowiedzialności za przestępstwo określone w art. 59 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest udzielanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej innej osobie (ewentualnie ułatwianie użycia lub nakłanianie do takiego zachowania), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Środkiem odurzającym jest każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, działająca na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie środków odurzających stanowiącym załącznik nr 2 do ww. ustawy.

Jak wynika to z akt sprawy M. T. (1) sprzedawał R. S. marihuanę, która stanowi ziele konopi innych niż włókniste i sklasyfikowana została jako środek odurzający grup I-N i IV-N. Do wykazania odpowiedzialności oskarżonego za zarzucony mu czyn określony w punkcie pierwszym aktu oskarżenia, konieczne było jednak także ustalenie, iż jego działania miały na celu osiągnięcie z tego tytułu korzyści majątkowej lub osobistej. Ustalony w sprawie stan faktyczny nie pozostawia wątpliwości, iż M. T. (1) kilkukrotnie w okresie od 1 lipca 2014 do 24 listopada 2014 r. wręczał R. S. środki odurzające. Owo „wręczanie” należy utożsamiać ze znamieniem czasownikowym „udzielania” narkotyku innej osobie. Ponadto przy ustaleniu, iż M. T. (1) nie robił tego za darmo, na zasadzie koleżeńskiej przysługi, lecz pobierał za to pieniądze w łącznej kwocie 500zł (50 zł za 1 gram), wyczerpane zostało ostatnie ze znamion art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Jako że oskarżony wskazaną działalność, polegającą na udzielaniu narkotyków za pieniądze, prowadził na pewnym odcinku czasowym i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru kwalifikację prawną tego występku należało zmienić i uzupełnić o art. 12 k.k. Wiarygodne zeznania świadka R. S. w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym nie pozostawiają bowiem żadnych wątpliwości, iż oskarżony sprzedawał mu marihuanę podczas kilkukrotnie powtarzających się spotkań, podejmowanych w krótkich odstępach czasu. Oczywistym jest również, iż M. T. (1) działał w ten sposób z góry powziętym zamiarem prowadzenia intratnej sprzedaży, gdy tylko nadarzy się taka sposobność, to znaczy, gdy R. S. złoży zamówienie na narkotyk.

W przypadku przestępstwa stypizowanego w art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jego znamiona polegają na posiadaniu wbrew przepisom ustawy znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych. Jak ustalono w toku postępowania, w wyniku działań funkcjonariuszy Policji podjętych 26 listopada 2014 r. w mieszkaniu przy ul. (...) zajmowanym przez M. T. (1) ujawniono środki w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości netto 120,80 gram oraz żywicy konopi w ilości netto 0,29 grama. Środki te stanowią środki odurzające należące do grup I-N i IV-N.

Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę jaki rodzaj środków posiada, do czego one służą oraz co do faktu nielegalności takiego zachowania. Nie jest on również żadnym z podmiotów uprawnionych do zgodnego z prawem posiadania tego typu środków w oparciu o art. 24 ust. 2-5, art. 33 ust. 1-2, art. 34, art. 35 oraz art. 42 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Łączna waga netto zajętego u oskarżonego ziela konopi wynosiła 120,80 g, a typowa porcja handlowa tego ziela zawiera się w przedziale 0,3-1,0g. Natomiast typowa porcja handlowa żywicy konopi zawiera się w przedziale 0,2-0,5g, wobec czego znaleziona u oskarżonego ilość żywicy konopi stanowiła ok. 1 porcji handlowej. W związku z tym wskazana ilość ziela konopi zawierała od 120 do 402 porcji handlowych.

Kwestia „znacznej ilości” narkotyków była kilkukrotnie przedmiotem orzecznictwa Sądu Najwyższego, w wyniku czego wypracowano jednolitą w tej materii interpretację powyższego znamienia czynu zabronionego określonego w art. 62 ust 2. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (zob. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z 01 stycznia 2007 r., sygn. III KK 257/06, postanowienie Sądu Najwyższego z 23 września 2009 r., sygn. I KZP 10/09, wyrok Sądu Najwyższego z 01 marca 2006 t., sygn. III KK 47/05). Konsekwentnie przyjmuje się wobec tego, że „znaczna ilość” narkotyków to taka, która wystarczy do jednorazowego odurzenia co najmniej kilkudziesięciu osób.

W tym stanie rzeczy ustalona przed Sąd ilość porcji handlowych, którą zawierały środki odurzające znalezione u oskarżonego w sposób widoczny przekraczają wskazaną granicę zaspokojenia potrzeb kilkudziesięciu osób uzależnionych.

Sąd jako zasadne uznał także zmodyfikowanie opisu drugiego z czynów zarzucanych oskarżonemu tak, aby jak najpełniej oddawał on całość zachowania sprawcy i zarazem precyzyjnie odzwierciedlał ujemny ładunek społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd za przestępstwo z art. 59 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. skazał oskarżonego na karę 1 roku pozbawienia wolności. Przypisany M. T. (1) czyn cechował się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Podkreślić należy, że w tym przypadku oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, a jego działanie cechowało się swego rodzajustałym zamiarem sprzedaży narkotyków R. S.. Niewątpliwie kilkukrotność transakcji, pewien powtarzający się przy ich okazji „rytuał” muszą świadczyć jednoznacznie, iż nie były one incydentalne, lecz stanowiły regularne źródło dochodów oskarżonego. Udzielanie środków odurzających innym osobom powoduje dalece posunięte negatywne skutki o wymiarze społecznym, wpływając negatywnie na wiele aspektów życia. Co więcej, M. T. (1) był uprzednio karany z art. 62 ust. 1 i art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował fakt, że środki, które udzielał oskarżony zaliczane są powszechnie do tzw. narkotyków „miękkich”, a ilość, którą R. S. nabył od M. T. (1) nie była znaczna. Sąd wziął pod uwagę również młody wiek oskarżonego oraz to, że przyznał się on do zarzucanego mu czynu.

Jako, że sprawca przypisanego mu czynu dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd na podstawie art. 33 § 2 k.k. obok kary pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu także grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

Za przestępstwo popełnione z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Również ten występek cechował się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Oskarżony posiadał bowiem znaczną ilość środków odurzających, wystarczającą dla zaspokojenia potrzeb bardzo wielu osób. W sposób oczywisty nie była to zatem drobna ilość na własny użytek, lecz przeciwnie, gdyż oskarżony przecież także udzielał środków odurzających, czyniąc to w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Nadto, obostrzająco na wymiar kary działał fakt uprzedniej karalności oskarżonego za przestępstwo z art. 62 ust.1 i art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował młody wiek sprawcy i jego przyznanie się do winy.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną 1 roku pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej Sąd brał pod uwagę zarówno czynniki zbliżające jej wymiar do pełnej absorpcji, jak i wpływające na jej zaostrzenie – skutkujące zbliżeniem jej ostatecznego wymiaru do prostej kumulacji kar jednostkowych.

Sąd uznał, że kara łączna właśnie w najniższym dopuszczalnym prawnie wymiarze 1 roku pozbawienia wolności – a więc połączenie kar jednostkowych na zasadzie absorpcji – będzie odpowiadała zasadom wymiaru kary łącznej.

Zadecydował o tym fakt, iż oba występki były skierowane przeciwko temu samemu prawnie chronionemu dobru i były ze sobą ściśle powiązane, a oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, co świadczy o tym, że zrozumiał on skutki swojego postępowania.

Jednakże w ocenie Sądu brak było podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania tak orzeczonej kary pozbawienia wolności. Dyrektywy zastosowania tej instytucji wskazane zostały w treści art. 58 § 1 k.k. oraz art. 69 § 1 i 2 k.k. Podstawową przesłanką warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności jest stwierdzenie, iż będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary. Wśród tych celów na plan pierwszy wysuwają się cele związane z prewencją indywidualną i ogólną (art. 53 § 1 k.k.). Zdaniem Sądu, zarówno pierwszy, jak i drugi z tych elementów wymaga orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności. W ramach przesłanki spełnienia celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, podkreślić należy, że był on już skazany za przestępstwo z art. 62 ust. 1 i 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę łączną pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Oskarżony, swoim zachowaniem wykazał, że taka kara nie spełnia swoich zadań i nie osiąga w stosunku do oskarżonego skutku odstraszającego go od popełniania kolejnych czynów zabronionych. W szczególności podnieść w tym miejscu należy okoliczność, iż przestępstwa będące przedmiotem niniejszego postępowania M. T. (1) popełnił zaledwie kilka miesięcy po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie o sygn. II K 1408/13 wydanego przez Sąd Rejonowy w L. (...). Świadczy to o dużym poczuciu bezkarności i całkowitym lekceważeniu wymiaru sprawiedliwości.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wyrazić przekonanie, iż orzeczona kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania jest w pełni adekwatna do winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a także uczyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w niniejszej sprawie, tj. jego tymczasowe aresztowanie od dnia 26.11.2014 r. do dnia 6.03.2015r. (101 dni).

Jako że dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych (k. 45) pod poz. 606/15, 607/15, 608/15, 609/15, 611/15 służyły do popełnienia przestępstwa, Sąd na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł ich przepadek, nakazując ich zniszczenie.

W myśl art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd zobligowany był również do orzeczenia przepadku dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych (k. 45) pod poz. ­­­603/15, 604/15, 605/15, 610/15 stanowiących środki odurzające ujawnione u oskarżonego, nakazując zarazem ich zniszczenie.

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. od M. T. (1) zasądzono na rzecz Skarbu Państwa kwotę 748,15,- złotych tytułem zwrotu wydatków oraz 580,- zł. tytułem opłaty, łącznie tytułem kosztów sądowych kwotę (...),15,- (tysiąca trzystu dwudziestu ośmiu 15/100) złotych. Sąd wziął pod uwagę, że w szczególności w świetle jego sytuacji rodzinnej (kawaler, brak osób na utrzymaniu) i majątkowej (oszczędności z wykonywanej pracy) uiszczenie powyższych kosztów nie będzie stanowiło dla niego nadmiernego uszczerbku.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w wyroku.