K 14/90
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
12
Postanowienie
z dnia 13 lutego 1991 r.
(K. 14/90)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący: Prezes TK Mieczysław Tyczka
Sędziowie TK: Czesław Bakalarski
Tomasz Dybowski (sprawozdawca)
Kazimierz Działocha (sprawozdawca)
Antoni Filcek
Henryk Groszyk
Wojciech Łączkowski
Leonard Łukaszuk
Maria Łabor-Soroka
Remigiusz Orzechowski
Janina Zakrzewska
Andrzej Zoll
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 lutego 1991 r. sprawy z wniosku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionego do Trybunału Konstytucyjnego na podstawie art. 27 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, o stwierdzenie zgodności art. 1 ust. 1 i art. 2 ustawy z dnia 9 listopada 1990 r. o przejęciu majątku byłej PZPR - z art. 1 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
postanawia
pozostawić wniosek bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, działając na podstawie art. 27 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem z dnia 18 grudnia 1990 r. o stwierdzenie zgodności art. 1 ust. 1 i art. 2 ustawy z dnia 9 listopada 1990 r. o przejęciu majątku byłej PZPR - z art. 1 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Po wszczęciu postępowania a przed rozpoznaniem powyższego wniosku przez Trybunał Konstytucyjny na rozprawie nowo wybrany Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia 31 stycznia 1991 r. do Trybunału Konstytucyjnego cofnął wniosek poprzedniego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Trybunał Konstytucyjny rozpatrzył na posiedzeniu pismo Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 stycznia 1991 r. i ustalił, co następuje.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, a także ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 22, poz. 98 z późn. zm.), nie reguluje kwestii cofnięcia wniosku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego w trybie art. 27 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Konstytucja i ustawa o Trybunale Konstytucyjnym, a także uchwała Sejmu z dnia 31 lipca 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 39, poz. 184) nie normują w związku z tym skutków prawnych cofnięcia takiego wniosku przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ani trybu postępowania Trybunału Konstytucyjnego w razie cofnięcia wniosku. Trybunał Konstytucyjny uznał jednak, że - inaczej niż w przypadku wniosków uprawnionych podmiotów zgłaszanych w trybie art. 19 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, których cofnięcie nie wiąże Trybunału Konstytucyjnego - Prezydent Rzeczypospolitej ma prawo cofnąć wniosek do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją ustawy jeszcze nie podpisanej i nie ogłoszonej i że cofnięcie to zamyka możliwość rozpatrzenia wniosku przez Trybunał Konstytucyjny.
Takie stanowisko Trybunału Konstytucyjnego uzasadnione jest charakterem kompetencji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, określonej w art. 27 ust. 4 Konstytucji. Kompetencja ta przysługuje Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wyłączeniem innych organów państwa i ma na celu realizację jego obowiązków określonych w art. 32 Konstytucji. Jest także wyjątkiem od zasady, że Trybunał Konstytucyjny orzeka o zgodności z Konstytucją bądź z aktami ustawodawczymi aktów normatywnych dopiero z chwilą ich ogłoszenia, a gdy nie podlegają ogłoszeniu - z chwilą ich ustanowienia (art. 3 pkt 2 i 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). W stosunku do ustaw nie podpisanych i nie ogłoszonych w Dzienniku Ustaw Trybunał Konstytucyjny nie posiada ponadto prawa wszczęcia postępowania z inicjatywy własnej, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Z uwagi na wyjątkowy charakter kompetencji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej określonej w art. 27 ust. 4 Konstytucji, ograniczonej tylko do Jego osoby, a także ze względu na to, że wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zgłoszony w wykonaniu tej kompetencji stanowi niezbędną przesłankę do wszczęcia postępowania przez Trybunał Konstytucyjny, należało uznać, że cofnięcie wniosku zamyka drogę do dalszego postępowania w sprawie.
Trybunał Konstytucyjny nie miał podstaw prawnych do umorzenia postępowania w niniejszej sprawie. Z przepisów prawa wynika, że może on umorzyć postępowanie zasadniczo tylko w sytuacji określonej w art. 4 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Kierując się natomiast swoim stanowiskiem, jakie zajął w analogicznej sytuacji cofnięcia wniosku zgłoszonego w trybie art. 27 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, postanowił pozostawić wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 grudnia 1990 r. bez rozpoznania (postanowienie TK z 26 października 1988 r., sygn. U. 7/88).
Postanowienie
z dnia 13 lutego 1991 r.
(K. 14/90)
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Przewodniczący: Prezes TK Mieczysław Tyczka
Sędziowie TK: Czesław Bakalarski
Tomasz Dybowski (sprawozdawca)
Kazimierz Działocha (sprawozdawca)
Antoni Filcek
Henryk Groszyk
Wojciech Łączkowski
Leonard Łukaszuk
Maria Łabor-Soroka
Remigiusz Orzechowski
Janina Zakrzewska
Andrzej Zoll
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 lutego 1991 r. sprawy z wniosku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionego do Trybunału Konstytucyjnego na podstawie art. 27 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, o stwierdzenie zgodności art. 1 ust. 1 i art. 2 ustawy z dnia 9 listopada 1990 r. o przejęciu majątku byłej PZPR - z art. 1 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
postanawia
pozostawić wniosek bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, działając na podstawie art. 27 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem z dnia 18 grudnia 1990 r. o stwierdzenie zgodności art. 1 ust. 1 i art. 2 ustawy z dnia 9 listopada 1990 r. o przejęciu majątku byłej PZPR - z art. 1 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Po wszczęciu postępowania a przed rozpoznaniem powyższego wniosku przez Trybunał Konstytucyjny na rozprawie nowo wybrany Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia 31 stycznia 1991 r. do Trybunału Konstytucyjnego cofnął wniosek poprzedniego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Trybunał Konstytucyjny rozpatrzył na posiedzeniu pismo Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 stycznia 1991 r. i ustalił, co następuje.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, a także ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 22, poz. 98 z późn. zm.), nie reguluje kwestii cofnięcia wniosku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego w trybie art. 27 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Konstytucja i ustawa o Trybunale Konstytucyjnym, a także uchwała Sejmu z dnia 31 lipca 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 39, poz. 184) nie normują w związku z tym skutków prawnych cofnięcia takiego wniosku przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ani trybu postępowania Trybunału Konstytucyjnego w razie cofnięcia wniosku. Trybunał Konstytucyjny uznał jednak, że - inaczej niż w przypadku wniosków uprawnionych podmiotów zgłaszanych w trybie art. 19 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, których cofnięcie nie wiąże Trybunału Konstytucyjnego - Prezydent Rzeczypospolitej ma prawo cofnąć wniosek do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją ustawy jeszcze nie podpisanej i nie ogłoszonej i że cofnięcie to zamyka możliwość rozpatrzenia wniosku przez Trybunał Konstytucyjny.
Takie stanowisko Trybunału Konstytucyjnego uzasadnione jest charakterem kompetencji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, określonej w art. 27 ust. 4 Konstytucji. Kompetencja ta przysługuje Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wyłączeniem innych organów państwa i ma na celu realizację jego obowiązków określonych w art. 32 Konstytucji. Jest także wyjątkiem od zasady, że Trybunał Konstytucyjny orzeka o zgodności z Konstytucją bądź z aktami ustawodawczymi aktów normatywnych dopiero z chwilą ich ogłoszenia, a gdy nie podlegają ogłoszeniu - z chwilą ich ustanowienia (art. 3 pkt 2 i 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). W stosunku do ustaw nie podpisanych i nie ogłoszonych w Dzienniku Ustaw Trybunał Konstytucyjny nie posiada ponadto prawa wszczęcia postępowania z inicjatywy własnej, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Z uwagi na wyjątkowy charakter kompetencji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej określonej w art. 27 ust. 4 Konstytucji, ograniczonej tylko do Jego osoby, a także ze względu na to, że wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zgłoszony w wykonaniu tej kompetencji stanowi niezbędną przesłankę do wszczęcia postępowania przez Trybunał Konstytucyjny, należało uznać, że cofnięcie wniosku zamyka drogę do dalszego postępowania w sprawie.
Trybunał Konstytucyjny nie miał podstaw prawnych do umorzenia postępowania w niniejszej sprawie. Z przepisów prawa wynika, że może on umorzyć postępowanie zasadniczo tylko w sytuacji określonej w art. 4 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Kierując się natomiast swoim stanowiskiem, jakie zajął w analogicznej sytuacji cofnięcia wniosku zgłoszonego w trybie art. 27 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, postanowił pozostawić wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 grudnia 1990 r. bez rozpoznania (postanowienie TK z 26 października 1988 r., sygn. U. 7/88).