Pełny tekst orzeczenia

663/II/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 22 lutego 2012 r.
Sygn. akt Tw 1/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zbigniew Cieślak,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Naczelnej Rady Lekarskiej o zbadanie zgodności:
§ 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie przekazywania izbom lekarskim środków finansowych na pokrycie kosztów czynności wykonywanych przez izby lekarskie (Dz. U. Nr 94, poz. 611) z art. 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1 i art. 216 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 115 ust. 3 w zw. z art. 115 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 219, poz. 1708, ze zm.),

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2012 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Naczelnej Rady Lekarskiej (dalej: NRL) o zbadanie zgodności § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie przekazywania izbom lekarskim środków finansowych na pokrycie kosztów czynności wykonywanych przez izby lekarskie (Dz. U. Nr 94, poz. 611; dalej: rozporządzenie z 2010 r.) z art. 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1 i art. 216 ust. 1 Konstytucji oraz art. 115 ust. 3 w zw. z art. 115 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 219, poz. 1708, ze zm.; dalej: ustawa o izbach).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wniosek przedstawiony przez ogólnokrajową władzę organizacji zawodowej podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).

2. Naczelna Rada Lekarska występuje o kontrolę § 3 ust. 3 rozporządzenia z 2010 r., zgodnie z którym wysokość środków finansowych na pokrycie kosztów czynności administracyjnych związanych z realizacją niektórych zadań samorządu lekarzy (oraz czynności, których wykonywanie na podstawie odrębnych przepisów zostało przekazane izbom lekarskim) w danym roku nie może przekraczać kwoty zaplanowanej na ten cel w budżecie państwa, w części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
Wnioskodawca podważa zgodność § 3 ust. 3 rozporządzenia z 2010 r. z art. 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1 i art. 216 ust. 1 Konstytucji oraz art. 115 ust. 3 w zw. z art. 115 ust. 1 ustawy o izbach, zarzucając, że „kwestionowana regulacja wykracza poza zakres upoważnienia ustawowego, nie spełnia jego wytycznych, wkracza w materię regulacji zastrzeżoną dla ustawy, narusza konstytucyjnie gwarantowane prawa majątkowe oraz zasady: demokratycznego państwa prawnego, zaufania do organów państwa i stanowionego przez nie prawa, określoności i sprawiedliwości społecznej” przez co uniemożliwia lub znacznie ogranicza „sprawne wykonywanie zadań oraz czynności przekazanych izbom lekarskim”.

3. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że 27 grudnia 2010 r. wpłynął do Trybunału wniosek NRL o zbadanie zgodności § 3 ust. 3 rozporządzenia z 2010 r. z art. 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 216 ust. 1 Konstytucji (sygn. Tw 40/10).
Postanowieniem z 19 maja 2011 r. (podtrzymanym postanowieniem z 6 września o nieuwzględnieniu zażalenia) Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o TK, odmówił nadania wspomnianemu wnioskowi NRL dalszego biegu w odniesieniu do badania zgodności § 3 ust. 3 rozporządzenia z 2010 r. z art. 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 216 ust. 1 Konstytucji z powodu oczywistej bezzasadności postawionych zarzutów. Ponadto, samoistną podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu z uwagi na przesłankę niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK) stanowiła okoliczność, że wnioskodawca domagał się oceny zaskarżonego przepisu w aspekcie celowości.
W postanowieniu z 19 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, że choć NRL nie wyraziła w uchwale z 17 grudnia 2010 r. (nr 38/10/VI) w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego woli poddania kontroli § 3 ust. 3 rozporządzenia z 2010 r. z przepisami ustawy o izbach, w szczególności jej art. 115 ust. 1 (przeznaczenie środków finansowych z budżetu państwa na pokrycie kosztów określonych czynności wykonywanych przez izby lekarskie) i art. 115 ust. 3 (upoważnienie do wydania rozporządzenia), to jednak w samym wniosku takie żądanie zostało przedstawione.

4. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że wniosek inicjujący niniejsze rozpoznanie wstępne odpowiada – ze względu na zakres zaskarżenia i przedstawioną argumentację – wnioskowi NRL, który wpłynął do Trybunału 27 grudnia 2010 r. (sygn. Tw 40/10). Jedyna różnica sprowadza się do tego, że konstruowanie zarzutów naruszenia przepisów ustawy o izbach znalazło tym razem formalne oparcie w (będącej podstawą wystąpienia z wnioskiem w niniejszej sprawie) uchwale NRL nr 22/11/VI z 8 października 2011 r., w której wyraźnie wskazano wśród wzorców kontroli art. 115 ust. 3 w zw. z art. 115 ust. 1 ustawy o izbach. Okoliczność ta nie ma jednak zasadniczego znaczenia, gdyż w postanowieniu z 19 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że uznaje zarzuty niezgodności § 3 ust. 3 rozporządzenia z 2010 r. z art. 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1 i art. 216 ust. 1 Konstytucji za oczywiście bezzasadne, niezależnie od niewskazania w uchwale z 17 grudnia 2010 r. art. 115 ust. 3 w zw. z art. 115 ust. 1 ustawy o izbach.
Naczelna Rada Lekarska formalnie „uzupełniła” (w porównaniu z poprzednim wnioskiem) swoje dotychczasowe stanowisko o dodatkowe rozważania, których konkluzja sprowadza się zasadniczo do twierdzenia, że „kwestionowany przepis rozporządzenia zawiera (…) bezpodstawnie ograniczenie wydatkowania przewidzianych ustawą środków »do wysokości zaplanowanej na ten cel w budżecie ministra«”. Powyższe pozwala stwierdzić, że nawet fragmenty niepowtórzone dosłownie za poprzednim wnioskiem w gruncie rzeczy oddają istotę zarzutów znanych Trybunałowi i ocenionych przezeń w postanowieniach z 19 maja i 6 września 2011 r. wydanych w sprawie o sygn. Tw 40/10.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, aprobując w pełni stanowisko wyrażone w powołanych orzeczeniach, uznaje zarzuty naruszenia przez § 3 ust. 3 rozporządzenia z 2010 r. art. 2, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1 i art. 216 ust. 1 Konstytucji oraz art. 115 ust. 3 w zw. z art. 115 ust. 1 ustawy o izbach lekarskich za oczywiście bezzasadne, natomiast żądanie oceny kwestionowanego przepisu w aspekcie celowości – za niedopuszczalne. Okoliczności te uzasadniają odmowę nadania wnioskowi NRL dalszego biegu (art. 36 ust. 3 i art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).

Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.