Pełny tekst orzeczenia

59/1/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 17 września 2014 r.
Sygn. akt Ts 25/14

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Małgorzata Pyziak-Szafnicka,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej E.Z. w sprawie zgodności:
1) art. 40 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 427, ze zm.) w zw. z art. 4171 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) i w zw. z art. 4241b ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.) z art. 30, art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 47 oraz art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 40 § 1 w zw. z art. 91a § 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 427, ze zm.) z art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 64 ust. 2 oraz art. 77 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 stycznia 2014 r. (data nadania), sprecyzowanej w piśmie z 14 maja 2014 r., E.Z. (dalej: skarżąca) wystąpiła o zbadanie zgodności 1) art. 40 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 427, ze zm.; dalej: p.u.s.p.) w zw. z art. 4171 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121; dalej: k.c.) i w zw. z art. 4241b ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 30, art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 47 oraz art. 77 Konstytucji; a także 2) art. 40 § 1 w zw. z art. 91a § 6 p.u.s.p. z art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 64 ust. 2 oraz art. 77 Konstytucji.
Skargę konstytucyjną sformułowano na podstawie następującej sprawy. Postanowieniem z 9 lipca 2003 r. (sygn. akt IV Ca 407/03) Sąd Okręgowy w Płocku – Wydział IV Cywilny Odwoławczy, wskutek stwierdzenia oczywistej obrazy przepisów, wytknął uchybienie Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie (skarżąca zasiadała w jednoosobowym składzie tego sądu). Postanowieniem z 25 lutego 2004 r. (sygn. akt IV Ca 864/03) Sąd Okręgowy w Płocku – Wydział IV Cywilny Odwoławczy, wskutek stwierdzenia oczywistej obrazy przepisów, ponownie wytknął uchybienie Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie (skarżąca zasiadała w jednoosobowym składzie tego sądu). W związku z tymi wytykami sądowymi skarżąca wniosła przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu w Płocku powództwo o ochronę swoich dóbr osobistych i o zadośćuczynienie. Wyrokiem z 7 września 2010 r. (sygn. akt I C 1794/05) Sąd Okręgowy w Płocku – Wydział I Cywilny oddalił powództwo. Od tego orzeczenia skarżąca złożyła apelację, którą Sąd Apelacyjny w Łodzi – Wydział I Cywilny oddalił wyrokiem z 23 listopada 2011 r. (sygn. akt I ACa 873/11). Na powyższe orzeczenie skarżąca wniosła skargę kasacyjną. Sąd Najwyższy uwzględnił tę skargę i wyrokiem z 7 lutego 2013 r. (sygn. akt II CSK 325/12) uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie przed Sądem Apelacyjnym w Łodzi (począwszy od rozprawy z 23 listopada 2011 r.) i przekazał sprawę temu sądowi do ponownego rozpoznania. Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny w Łodzi – Wydział I Cywilny oddalił apelację skarżącej wyrokiem z 8 listopada 2013 r. (sygn. akt I ACa 426/13), doręczonym jej 16 grudnia 2013 r. Na to orzeczenie skarżąca nie wniosła skargi kasacyjnej.
Zdaniem skarżącej norma prawna, rekonstruowana przez nią na podstawie art. 40 § 1 p.u.s.p. w zw. z art. 4171 § 2 k.c. i w zw. z art. 4241b k.p.c., narusza przysługujące jej konstytucyjne prawa wynikające z art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1 i art. 77 Konstytucji w zakresie, w jakim „(wobec pominięcia odesłania do przepisów kodeksu postępowania cywilnego w części regulującej stwierdzanie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia) – według powszechnej i w stabilny sposób ukształtowanej praktyki – wyłącza możliwość badania zgodności z prawem orzeczenia wydanego na podstawie art. 40 § 1 [p.u.s.p.] (…) oraz wyłącza możliwość dochodzenia naprawienia szkody wyrządzonej sędziemu takim orzeczeniem”. Skarżąca podnosi też, że art. 91a § 6 p.u.s.p. narusza jej prawa, wywodzone przez nią z art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 64 ust. 2 i art. 77 Konstytucji, ponieważ „nie przewiduje możliwości wniesienia wolnego od opłat sądowych środka odwoławczego od postanowienia w przedmiocie tzw. wytyku judykacyjnego mimo, że orzeczenie to – w przypadku dwukrotnego wytknięcia uchybienia – powoduje ex lege negatywne skutki w stosunku służbowym sędziego sprawozdawcy w postaci wydłużenia o trzy lata okresu oczekiwania na wyższą stawkę wynagrodzenia zasadniczego”.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 kwietnia 2014 r. skarżącą wezwano do uzupełnienia braków skargi przez: 1) dosłanie brakujących załączników; 2) wyjaśnienie, czy przedmiotem skargi jest art. 40 § 1 p.u.s.p. w brzmieniu obowiązującym do wejścia w życie ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 203, poz. 1192; ustawa z 2011 r.) w zw. z art. 4171 § 2 k.c. i w zw. z art. 4241b k.p.c., czy też art. 40 § 1 p.u.s.p. w brzmieniu nadanym przez ustawę z 2011 r. w zw. z art. 4171 § 2 k.c. i w zw. z art. 4241b k.p.c.; a także dokładne określenie treści normy prawnej, którą skarżąca wywodzi łącznie z zaskarżonych przepisów oraz sposobu naruszenia przez tę normę przysługujących jej wolności lub praw wynikających z art. 30 i art. 47 Konstytucji (przywołanych w uzasadnieniu skargi). Ponadto skarżącą zobligowano do wskazania, jakie przysługujące jej konstytucyjne wolności lub prawa, wynikające z art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 64 ust. 2 oraz art. 77 Konstytucji, zostały naruszone przez art. 91 § 3 p.u.s.p., uchylony ustawą z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 459), oraz dokładnego określenia sposobu ich naruszenia.
Odpowiadając na zarządzenie z 25 kwietnia 2014 r. skarżąca 14 maja 2014 r., dosłała brakujące załączniki i (w dwóch pismach zatytułowanych „Pismo procesowe” oraz „Pismo procesowe – sprostowanie”) wyjaśniła, że „przedmiotem [jej] skargi konstytucyjnej jest art. 40 § 1 (…) [p.u.s.p.] w brzmieniu ustalonym ustawą z 2011 r. w zw. z art. 4171 § 2 k.c. i art. 4241b k.p.c.”, a także opisowo, na ich podstawie, zrekonstruowała kwestionowaną przez siebie normę prawną. Zdaniem skarżącej norma ta narusza nie tylko przysługujące jej prawa, wywodzone przez nią z art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1 oraz art. 77 Konstytucji, lecz również „prawo do ochrony godności i dobrego imienia w tym prawo do opinii sędziego kompetentnego oraz dobrej reputacji zawodowej”, wynikające – w jej przekonaniu – z art. 30 i art. 47 Konstytucji. Zakwestionowane przepisy nie przewidują, jak zaznacza, żadnej formy sprawdzenia zgodności z prawem wytyku judykacyjnego ani procedury odwoławczej od takiego orzeczenia, a tym samym uniemożliwiają sędziemu obronę przed zawartą w wytyku judykacyjnym negatywną oceną jego kwalifikacji zawodowych, polegającą na „przypisaniu mu oczywistej obrazy przepisów prawa”.
Ponadto skarżąca twierdzi, że tylko na skutek oczywistej omyłki przedmiotem swojej skargi uczyniła nieobowiązujący art. 91 § 3 p.u.s.p. zamiast art. 91a § 6 p.u.s.p. Jak podkreśla, art. 91a § 6 p.u.s.p. narusza jej „prawo do równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji)”, ponieważ nie przewiduje „procedury odwoławczej od wytyku judykacyjnego i jego finansowych konsekwencji”. Jako wspólną cechę istotną „uzasadniającą stosowanie wspólnej miary” skarżąca wskazuje „wymierzenie kary za niewłaściwe wykonywanie obowiązków zawodowych w ramach stosunku zatrudnienia”. Skarżąca podnosi, że „skoro ogół zatrudnionych ma zapewnioną możliwość wniesienia odwołania od kary za niewłaściwe wykonywanie obowiązków zawodowych, to zaniechanie zapewnienia sędziemu możliwości odwołania od bardzo dolegliwej, finansowej kary za niewłaściwe wykonywanie obowiązków zawodowych jest pogwałceniem zasady równości wobec prawa”. Skarżąca przekonuje też, że art. 91a § 6 p.u.s.p. narusza jej „prawo sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy wydłużenia awansowego (co równoznaczne jest z obniżeniem wynagrodzenia na trzy lata) przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd w dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym (art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1 Konstytucji)”, a tym samym „powoduje, że prawo do wynagrodzenia sędziego pozostaje pod słabszą ochroną niż wynagrodzenie każdego innego obywatela” (art. 64 ust. 2 Konstytucji). Jak uważa skarżąca, ze względu na brak odesłania do odpowiedniego stosowania przepisów art. 4171 § 2 k.c. i art. 4241b k.p.c. zaskarżony przepis doprowadził do naruszenia jej prawa do naprawienia szkody (wynikającego jej zdaniem z art. 77 Konstytucji).
Dnia 29 maja 2014 r. skarżąca wniosła o wstrzymanie wykonania punktu trzeciego wyroku Sądu Okręgowego w Płocku z 7 września 2010 r., nakazującego pobranie 2500 zł od skarżącej „tytułem zwrotu nieuiszczonych wpisów od pozwów”. Skarżąca twierdzi, że wykonanie tego orzeczenia wiąże się dla niej z dużym uszczerbkiem i uważa też, że zarówno jej interes, jak i interes publiczny „przemawiają za wstrzymaniem wykonania orzeczenia, wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów, które pozwalają z naruszeniem konstytucyjnej zasady równości traktować sędziego gorzej od innych obywateli naszego kraju i pobierać od niego opłaty sądowe wówczas, gdy dochodzi naprawienia szkody wyrządzonej mu w ramach stosunku służbowego niezgodnym z prawem wytykiem judykacyjnym”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu prawnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekły ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Na etapie wstępnej kontroli skargi Trybunał bada, czy skarga ta spełnia warunki formalne określone w art. 46–48 ustawy o TK, czy zarzuty w niej sformułowane nie są oczywiście bezzasadne (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK) i czy nie występują przesłanki, o których mowa w art. 39 ust. 1 ustawy o TK.
Trybunał przypomina, że w świetle art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta norma prawna, na podstawie której sąd orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach skarżącego. W skardze więc skarżący powinien dokładnie określić ten przepis będący podstawą normy prawnej zrekonstruowanej przez sąd, wobec którego domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją.
Przedmiotem skargi skarżąca uczyniła łącznie art. 40 § 1 p.u.s.p. (w brzmieniu nadanym przez ustawę z 2011 r.), art. 4171 § 2 k.c. i art. 4241b k.p.c. Zgodnie z art. 40 § 1 p.u.s.p. (w zakwestionowanym brzmieniu) „[s]ąd apelacyjny lub sąd okręgowy jako sąd odwoławczy, w razie stwierdzenia przy rozpoznawaniu sprawy oczywistej obrazy przepisów, niezależnie od innych uprawnień, wytyka uchybienie właściwemu sądowi. Przed wytknięciem uchybienia poucza się sędziego lub sędziów wchodzących w skład sądu orzekającego w pierwszej instancji o możliwości złożenia na piśmie wyjaśnień w terminie siedmiu dni. Stwierdzenie i wytknięcie uchybienia nie wpływa na rozstrzygnięcie sprawy”. Z kolei w świetle art. 4171 § 2 k.c. „[j]eżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą”. Artykuł 4241b k.p.c. stanowi zaś: „W wypadku prawomocnych orzeczeń, od których skarga nie przysługuje, odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem można domagać się bez uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem w postępowaniu ze skargi, chyba że strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych”. Zdaniem skarżącej przepisy te (interpretowane łącznie) naruszają jej prawa, wywodzone przez nią z art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1 oraz art. 77 Konstytucji, w zakresie, w jakim wyłączają zarówno możliwość badania zgodności z prawem orzeczenia wydanego na podstawie art. 40 § 1 p.u.s.p. (w brzmieniu nadanym przez ustawę z 2011 r.), jak i możliwość dochodzenia naprawienia szkody wyrządzonej sędziemu takim orzeczeniem.
Trybunał zauważa, że ani art. 40 § 1 p.u.s.p. (w zakwestionowanym brzmieniu), ani art. 4171 § 2 k.c., ani też art. 4241b k.p.c. nie miały zastosowania w sprawie skarżącej.
Skarżąca wystąpiła o ochronę swoich dóbr osobistych w związku z wytykami sądowymi z 2003 i 2004 r. Sądy rozstrzygające o wytyku judykacyjnym orzekały wtedy jednak na podstawie art. 40 § 1 p.u.s.p. w brzmieniu obowiązującym do wejścia w życie ustawy z 2011 r., a nie w brzmieniu zakwestionowanym w skardze. Skarżąca nie może więc domagać się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją przepisu, który wobec niej nie miał zastosowania.
Trybunał stwierdza też, że żaden z sądów orzekających w sprawie skarżącej nie oparł swojego rozstrzygnięcia na art. 4241b k.p.c. Sąd pierwszej instancji nie mógł orzekać na jego podstawie, ponieważ swój wyrok wydał 7 września 2010 r., a przepis ten obowiązuje od 25 września 2010 r., czyli od wejścia w życie ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 155, poz. 1037). Z kolei sąd drugiej instancji dwukrotnie go przeoczył, błędnie odnosząc się do stanu prawnego sprzed 25 września 2010 r. To jednak nie umożliwia skarżącej wskazania art. 4241b k.p.c. jako przedmiotu skargi. Wypada powtórzyć bowiem, że źródłem naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego może być wyłącznie przepis (norma prawna), a nie akt jego stosowania.
Trybunał zwraca uwagę na to, że również art. 4171 § 2 k.c. nie był podstawą ostatecznego orzeczenia w sprawie skarżącej. Sądy obu instancji uznały bowiem, że dobra osobiste skarżącej nie zostały naruszone, co w konsekwencji wyłączało ocenę legalności ich naruszenia. Tymczasem przepis ten stanowi o odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkody wyrządzone bezprawiem judykacyjnym, mógłby więc mieć zastosowanie dopiero po ustaleniu, że doszło do ingerencji w dobra osobiste skarżącej.
Trybunał podkreśla nadto, że art. 40 § 1 p.u.s.p. (w brzmieniu nadanym przez ustawę z 2011 r.) w zw. z art. 4171 § 2 k.c. i w zw. z art. 4241b k.p.c. – wbrew odmiennemu stanowisku skarżącej – nie wyłączają możliwości badania zgodności z prawem prawomocnego orzeczenia o wytknięciu sądowi uchybienia. O tym, jakie orzeczenia podlegają kontroli za pomocą skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, decydują art. 4241 i art. 4241a k.p.c. Trzeba dodać, że przepisy te należy wykładać w kontekście art. 1 k.p.c. i zdefiniowanej w nim „sprawy cywilnej”, więc niewątpliwie ustawodawca nie przewidział procedury kontrolnej wobec orzeczeń, o których mowa w art. 40 § 1 p.u.s.p. Tych przepisów skarżąca nie uczyniła jednak przedmiotem skargi, co wyklucza ich kontrolę w postępowaniu skargowym.
Trybunał stwierdza też, że art. 40 § 1 p.u.s.p. (w zakwestionowanym brzmieniu) w zw. z art. 4171 § 2 k.c. i w zw. z art. 4241b k.p.c. nie wyłączają możliwości dochodzenia naprawienia szkody wyrządzonej sędziemu orzeczeniem o wytknięciu sądowi uchybienia. Potwierdza to zresztą wyrok Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2010 r. (sygn. akt I CSK 111/10, LEX nr 1001270), wydany w innej sprawie skarżącej, w którym sąd ten zaznaczył, że bezprawność judykacyjna prawomocnego orzeczenia o wytyku może zostać wykazana w procesie odszkodowawczym, o którym mowa w art. 4241b k.p.c. Zarówno więc ten przepis, jak i art. 4171 § 2 k.c. nie wyłączają możliwości dochodzenia odszkodowania przez sędziego, a wręcz mu to umożliwiają (dotyczy to też dochodzenia przez sędziego ochrony przysługujących mu dóbr osobistych). Potwierdził to zresztą sąd apelacyjny w wydanym w sprawie skarżącej wyroku z 8 listopada 2013 r., w którym podkreślił, że „nie można (…) wykluczyć drogi sądowej w sprawie, w której strona powołuje się [na] naruszenie dobra osobistego na skutek udzielenia wytyku. Droga sądowa w sprawie sporu ujętego w ten sposób jest dopuszczalna”. Z kolei art. 40 § 1 p.u.s.p. w żadnej mierze nie dotyczy tej kwestii, lecz sądu, któremu zarzucono oczywistą obrazę przepisów, a nie sędziego, który zasiadał w jego składzie.
W związku z powyższym w ocenie Trybunału skarga nie spełnia wymagania określonego w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, co w zakresie, w jakim dotyczy art. 40 § 1 p.u.s.p. (w brzmieniu nadanym przez ustawę z 2011 r.) w zw. z art. 4171 § 2 k.c. i w zw. z art. 4241b k.p.c., uzasadnia odmowę nadania jej dalszego biegu.
Trybunał stwierdza również, że – wobec przedstawionych już uwag dotyczących przedmiotu skargi – argumenty mające wykazać naruszenie praw skarżącej, wywodzonych przez nią z art. 30, art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 47 oraz art. 77 Konstytucji, są oczywiście bezzasadne.
Trybunał zaznacza, że art. 30 Konstytucji stanowi o godności, z której wywodzone są wolności i prawa człowieka i obywatela. Z przepisu tego nie wynikają jednak żadne prawa podmiotowe, których ochrony skarżąca mogłaby się domagać w postępowaniu skargowym. „Godność”, do której odwołuje się skarżąca, chroniona jest na podstawie art. 47 Konstytucji (również przez nią przywołanego). Trybunał podkreśla, że skarżącej przyznano instrumenty służące ochronie jej dóbr osobistych, wywodzonych przez nią z art. 47 („prawo do ochrony godności i dobrego imienia w tym prawo do opinii sędziego kompetentnego oraz dobrej reputacji zawodowej”), z których skorzystała, wniosła bowiem powództwo o ochronę dóbr osobistych i domagała się zadośćuczynienia w związku z ich naruszeniem. Jej sprawa była przedmiotem dwuinstancyjnego postępowania przed sądem. Tym samym w ocenie Trybunału skarżąca nie wykazała, że jakiekolwiek wolności lub prawa, o których mowa w art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1 oraz art. 77 Konstytucji, a także w powiązanym z nimi art. 32 Konstytucji, zostały naruszone.

Wziąwszy powyższe pod uwagę, ze względu na oczywistą bezzasadność zarzutu naruszenia art. 30, art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 47 oraz art. 77 Konstytucji przez art. 40 § 1 p.u.s.p. (w brzmieniu nadanym przez ustawę z 2011 r.) w zw. z art. 4171 § 2 k.c. i w zw. z art. 4241b k.p.c. należało odmówić nadania skardze dalszego biegu.
Skarżąca podnosi, że art. 40 § 1 w zw. z art. 91a § 6 p.u.s.p. naruszają jej konstytucyjne prawa wynikające z art. 32, art. 45 ust. 1 w zw. z art. 176 ust. 1, art. 64 ust. 2 oraz art. 77 w zakresie, w jakim nie przewidują możliwości wniesienia „wolnego od opłat sądowych środka odwoławczego od postanowienia w przedmiocie tzw. wytyku judykacyjnego mimo, że orzeczenie to – w przypadku dwukrotnego wytknięcia uchybienia – powoduje ex lege negatywne skutki w stosunku służbowym sędziego sprawozdawcy w postaci wydłużenia o trzy lata okresu oczekiwania na wyższą stawkę wynagrodzenia zasadniczego”.
Zgodnie z art. 91a § 6 p.u.s.p. „[o]kres pracy, o którym mowa w [art. 91a] § 3, ulega wydłużeniu o trzy lata w razie ukarania sędziego w tym czasie karą dyscyplinarną, dwukrotnego wytknięcia uchybienia, o którym mowa w art. 40, lub dwukrotnego zwrócenia uwagi w trybie określonym w art. 37 § 4”. W art. 91a § 3 p.u.s.p. jest mowa o podwyższeniu stawki wynagrodzenia zasadniczego po upływie kolejnych pięciu lat pracy na danym stanowisku sędziowskim.
Ponownie Trybunał zwraca uwagę na art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK i stwierdza, że norma mająca – w przekonaniu skarżącej – wynikać z art. 40 § 1 i art. 91a § 6 p.u.s.p. nie była podstawą wydanego wobec niej ostatecznego orzeczenia. Sądy orzekające w jej sprawie nie badały ani kwestii „środka odwoławczego”, ani „negatywnych skutków w stosunku służbowym”, ani też wydłużenia okresu, po którym następowałoby podwyższenie wynagrodzenia zasadniczego skarżącej. Sprawa, w związku z którą skarżąca zainicjowała postępowanie skargowe, dotyczyła ochrony przysługujących jej dóbr osobistych. Ponadto art. 40 § 1 p.u.s.p. (w zakwestionowanym brzmieniu), jak już powyżej podkreślono, nie był podstawą żadnego z wydanych wytyków judykacyjnych, z którymi skarżąca wiąże naruszenie swoich dóbr osobistych. Co więcej, przepis ten odnosi się wyłącznie do sądu pierwszej instancji, któremu wytknięto oczywistą obrazę przypisów. Dopiero z art. 40 § 3 p.u.s.p. (w brzmieniu nadanym przez ustawę z 2011 r.) wynika, że odpis postanowienia sądu apelacyjnego lub sądu okręgowego jako sądu odwoławczego, zawierającego wytknięcie uchybienia, dołącza się do akt osobowych sędziego (do akt osobowych dołącza się także wyjaśnienia sędziego). Zatem powyższy przepis, a nie ten wskazany przez skarżącą, dotyczy personalnie sędziego zasiadającego w składzie sądu, któremu wytknięto uchybienie.
Z kolei art. 91a § 6 p.u.s.p. dotyczy wpływu wytyków sądowych na podwyżkę wynagrodzenia zasadniczego sędziego, a nie podstaw wydania samego wytyku, co w całości reguluje art. 40 p.u.s.p.
W związku z powyższym Trybunał stwierdza, że skarga, w przedstawionej części, nie spełnia warunku określonego w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, co także przyczyniło się do odmowy nadania jej dalszego biegu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu i w związku z tym pozostawił bez rozpoznania wniosek o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Okręgowego w Płocku z 7 września 2010 r.