Pełny tekst orzeczenia

174/2/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 22 kwietnia 2015 r.
Sygn. akt Ts 219/14

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Granat – przewodniczący
Małgorzata Pyziak-Szafnicka – sprawozdawca
Stanisław Biernat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 stycznia 2015 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Żbikowskich Zakładów „HOSSYB” Sp. z o.o.,

p o s t a n a w i a:


nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 8 sierpnia 2014 r. Żbikowskie Zakłady „Hossyb” Sp. z o.o. w Warszawie (dalej: skarżąca, spółka) wniosły o zbadanie zgodności art. 7 ust. 1 i 2 w związku z art. 12 ust. 1 pkt 1-10 oraz w związku z art. 12 ust. 4 pkt 1-20 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.; dalej: ustawa podatkowa), w brzmieniu obowiązującym w 2006 r., z art. 77 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 2 w związku z art. 2 i art. 7, art. 77 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 2 w związku z art. 32 ust. 1, art. 77 ust. 1 oraz 64 ust. 1 i 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
W przekonaniu skarżącej zakwestionowane unormowania ograniczają prawo do wynagrodzenia szkody poniesionej w związku z naruszającymi prawo działaniami organów administracji publicznej (wynikające z art. 77 ust. 1 Konstytucji), gdyż kwota wypłaconego spółce odszkodowania po zapłaceniu podatku była niższa niż wartość szkody. Poza tym zaskarżone regulacje naruszają prawo własności spółki (art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji), ponieważ jej majątek został uszczuplony o wartość zapłaconego podatku. Jednocześnie skarżąca twierdzi, że kwestionowane przepisy godzą również w prawo do równego traktowania (art. 32 ust. 1 Konstytucji) w związku z prawem do wynagrodzenia szkody poniesionej w konsekwencji naruszających prawo działań organów administracji publicznej (art. 77 ust. 1 Konstytucji) oraz w związku z prawem do ochrony własności (art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji). Wtedy bowiem, gdy wywłaszczona nieruchomość zostaje zwrócona w naturze, nie powstaje obowiązek podatkowy. Natomiast wtedy, gdy zwrot nieruchomości w naturze nie jest możliwy i zostaje wypłacone odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje. W konsekwencji – zdaniem skarżącej – doszło także do naruszenia zasady proporcjonalności przez ograniczenie wolności i praw konstytucyjnych w postaci prawa do ochrony własności oraz prawa do otrzymania wynagrodzenia za szkody spowodowane bezprawnymi działaniami administracji bez oparcia tego ograniczenia w interesie publicznym. Postanowieniem z 13 stycznia 2015 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał stwierdził, że skarga jest oczywiście bezzasadna, gdyż dotyczy luki w prawie oraz prawa do zwolnienia podatkowego, które nie jest prawem poręczonym konstytucyjnie. Ponadto – w ocenie Trybunału – nie wszystkie wskazane wzorce kontroli są adekwatne.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wniósł, w ustawowym terminie, zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący podniósł, że brak kompetencji Trybunału Konstytucyjnego do orzekania w sprawach uzupełnienia ustawy o dodatkowy przepis jest nonsensowny i niezgodny z dotychczasowym orzecznictwem Trybunału. Pełnomocnik wskazał również, że nieodniesienie się w zaskarżonym postanowieniu do wszystkich wzorców kontroli czyni to orzeczenie wadliwym.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty postawione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego sformułowane w zażaleniu zarzuty nie podważają ustaleń dokonanych w zakwestionowanym postanowieniu, a sposób, forma i treść przedstawionych przez skarżącą racji nie pozwalają na ich uwzględnienie. Zażalenie nie wnosi do rozpatrywanej sprawy żadnych nowych merytorycznych argumentów, w znacznej mierze jest jedynie polemiką z ustaleniami zawartymi w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał podkreśla, że podstawą zażalenia powinien być zarzut dotyczący uchybień, które zdaniem skarżącej wystąpiły przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia.
Przede wszystkim Trybunał zwraca uwagę na to, że skarżąca nie odniosła się do jednej z podstaw odmowy, tj. do stwierdzenia, iż w istocie domagała się przyznania prawa do zwolnienia podatkowego, a więc prawa które nie zostało zagwarantowane w Konstytucji i nie podlega ochronie w trybie skargi konstytucyjnej. Tym samym skarżąca nie podważyła prawidłowości ustaleń Trybunału w tym zakresie.
Za chybiony należy także uznać zarzut dotyczący kompetencji Trybunału do orzekania w sprawach luk w prawie. Skarżąca podniosła, że tezy przedstawione w zaskarżonym postanowieniu nie mają potwierdzenia w orzecznictwie Trybunału. Na poparcie swego stanowiska nie przywołała jednak konkretnego postanowienia czy wyroku sądu konstytucyjnego.
W tym kontekście trzeba zauważyć, że pogląd, zgodnie z którym Trybunał Konstytucyjny nie ma kompetencji do rozpatrywania skarg na zaniechania normatywne, jest ugruntowany w orzecznictwie skargowym Trybunału. Rolą Trybunału Konstytucyjnego nie jest bowiem zastępowanie ustawodawcy wtedy, gdy zaniechał on uregulowania jakiegoś zagadnienia, nawet wówczas, gdy obowiązek regulacji nakłada na ustawodawcę Konstytucja (zob. np. wyrok TK z 2 czerwca 2009 r., SK 31/08, OTK ZU nr 6/A/2009, poz. 83 oraz postanowienie TK z 1 marca 2010 r., SK 29/08, OTK ZU nr 3/A/2010, poz. 29).
Odnosząc się z kolei do zarzutu nieodniesienia się w zaskarżonym postanowieniu do wszystkich wzorców kontroli wskazanych przez skarżącą, Trybunał podkreśla, że podstawowymi przesłankami odmowy nadania biegu analizowanej skardze konstytucyjnej było stwierdzenie, że dotyczy ona zaniechania normatywnego oraz że skarżąca domaga się ochrony prawa nieumocowanego konstytucyjnie. Są to okoliczności samodzielnie przesądzające o niedopuszczalności skargi konstytucyjnej. Argumentacja dotycząca nieadekwatności art. 77 ust. 1 Konstytucji jako wzorca kontroli w sprawie skarżącej miała zaś charakter uzupełniający i wzmacniający tezę Trybunału o oczywistej bezzasadności rozpatrywanej skargi konstytucyjnej. Odniesienie się do pozostałych wzorców kontroli wskazanych przez skarżącą było zatem bezcelowe, gdyż nie zmieniłoby rozstrzygnięcia, zgodnie z którym skarga nie spełniała wszystkich wymaganych przez ustawę o TK formalnych warunków jej dopuszczalności.

Wobec powyższego Trybunał w obecnym składzie stwierdza, że w zażaleniu skarżąca nie podważyła przesłanek podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W konsekwencji, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.