Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Rostankowska (spr.)

Sędziowie: SSA Grażyna Świderska - Wandor

SSA Andrzej Czarnota

Protokolant: sekr. sądowy Anna Majewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku Krzysztofa Nowickiego

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2014 r.

sprawy

J. K. (1)

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 258 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zb. z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 25 czerwca 2013 r., sygn. akt IV K 128/11

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze i obciąża go wydatkami tego postępowania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznawał sprawę J. K. (1) oskarżonego o to, że:

I.  (pkt 50 aktu oskarżenia) w nocy 28/29 sierpnia 1991r. w P., wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone) tworząc zorganizowaną grupę, po uprzednim wybiciu wywietrznika znajdującego się w tylnej ścianie garażu i po poszerzeniu powstałego w ten sposób otworu w ścianie garażu oraz otwarciu od wewnątrz zamków zabezpieczających bramę, zabrali w celu przywłaszczenia samochód osobowy marki A. (...) nr rej. (...) wartości 12.000,-zł. na szkodę L. B., to jest o przestępstwo z art.279 § 1 kk w zb. z art.258 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

II.  (pkt 51 aktu oskarżenia) w dniu 1 października 1991r. w P., wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone) oraz z nieustaloną osobą w odniesieniu do której materiał dowodowy wyłączono do odrębnego postepowania, tworząc zorganizowaną grupę, po uprzednim doprowadzeniu przez A. Ł. pracowników (...) w P. do stanu bezbronności za pomocą detonacji granatu typu (...) wydzielającego gaz łzawiący usiłowali zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 50.000,-zł. na szkodę (...) w P., jednakże zamierzonego skutku nie osiągnęli, to jest o przestępstwo z art.13 § 1 kk w zw. z art.280 § 2 kk w zb. z art.258 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

III.  (pkt 52 aktu oskarżenia) w nocy 14/15 lipca 1992r. w P., wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone) tworząc zorganizowaną grupę, po uprzednim doprowadzeniu J. K. (2) do stanu bezbronności za pomocą groźby uduszenia workiem foliowym założonym na głowę, a także skrępowaniu rąk i nóg kajdankami oraz metalowym łańcuchem, zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 7.000,-zł., zegarek złoty z łańcuszkiem wartości 3.000,-zł., zegarek złoty firmy (...) wysadzany brylantami wartości 2.000,-zł., dwie złote bransolety o łącznej wartości 5.000,-zł., złoty pierścionek z brylantem wartości 4.000,-zł. – mienie o łącznej wartości 22.000,-zł. na szkodę J. K. (2), to jest o przestępstwo z art.280 § 1 kk w zb. z art.258 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

IV.  (pkt 53 aktu oskarżenia) 4 kwietnia 1993r. w S. woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone), tworząc zorganizowaną grupę, po uprzednim doprowadzeniu S. B. do stanu bezbronności za pomocą skrępowania rąk kajdankami oraz skrępowaniu nóg stalowym łańcuchem, zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 3.455,03 zł. na szkodę Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S.; pieniądze w kwocie 253,41 zł. na szkodę Spółki (...) S.A., pieniądze w kwocie 3.601,-zł. na szkodę Przedsiębiorstwa (...) Spółka z o.o., pieniądze w kwocie 74,10 zł. na szkodę A. L. oraz pieniądze w kwocie 50,-zł. i pistolet do miotania chemicznych środków obezwładniających marki (...) wartości 150,-zł. - mienie o łącznej wartości 200,-zł. na szkodę L. G., to jest o przestępstwo z art.280 § 1 kk w zb. z art.258 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

V.  (pkt 54 aktu oskarżenia) w nocy z 18 na 19 lipca 1993r. w W. woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone), tworząc zorganizowaną grupę, po uprzednim wybiciu otworu w ścianie budynku mieszczącego sklep myśliwski (...) zabrali w celu przywłaszczenia kniejówkę (...) wartości 1.650,-zł, sztucer (...) wartości 1.190,-zł, sztucer (...) wartości 1230 zł, sztucer (...) wartości 710,-zł., pistolet wzór (...) wartości 220,-zł., rewolwer (...) wartości 220,-zł., rewolwer (...) wartości 160,-zł., dwa pistolety (...) o łącznej wartości 300,-zł., dwa pistolety(...) łącznej wartości 230,-zł., lunetę (...) wartości 230,-zł., lunetę (...) wartości 330,-zł., lunetę marki (...) wartości 25,-zł., 720 sztuk amunicji różnego kalibru o łącznej wartości 725,-zł., dwa pistolety startowe produkcji polskiej o łącznej wartości 26,-zł. oraz srebrną biżuterię z grandlami o łącznej wartości 725,-zł. – mienie łącznej wartości 8.356,-zł. na szkodę K. S. (1), to jest o przestępstwo z art.279 § 1 kk w zb. z art.258 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

VI.  (pkt 55 aktu oskarżenia) w nocy z 20/21 października 1993r. w G., wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone), tworząc zorganizowaną grupę, po uprzednim doprowadzeniu J. J. (2) do stanu bezbronności za pomocą bicia po całym ciele, groźbą pozbawienia życia oraz skrępowaniu rąk i nóg sznurkiem i rzemieniami, z tym zaznaczeniem, iż pokrzywdzona doznała stłuczenia głowy i twarzy oraz klatki piersiowej ze złamaniem żebra IX po stronie lewej w linii łopatkowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała (wzroku, ruchu i oddechowego) na okres dłuższy niż siedem dni, wszedł do wnętrza magazynu skąd zabrali w celu przywłaszczenia 60.053 sztuk kart telefonicznych o wartości 28.224,91 zł. na szkodę (...) S.A. w G., to jest o przestępstwo z art.280 § 1 kk w zb. z art.258 § 1 kk w zb. z art.157 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

VII.  (pkt 56 aktu oskarżenia) w okresie między 12 a 14 listopada 1996r. w C., wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone), tworząc zorganizowaną grupę, po uprzednim przecięciu kraty zabezpieczającej okno prowadzące do garażu zabrali w celu przywłaszczenia łódź motorową marki (...) wartości 100.000 zł na szkodę J. S. (1), to jest o przestępstwo z art.279 § 1 kk w zb. z art.258 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

VIII.  (pkt 62 aktu oskarżenia) w dniu 26 sierpnia 1994r. w P., wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone), tworząc zorganizowaną grupę o charakterze zbrojnym, grożąc natychmiastowym użyciem broni palnej w postaci karabinu myśliwskiego, usiłowali zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 471.254,07 zł. na szkodę (...) w P., jednakże zamierzonego skutku nie osiągnęli, gdyż zostali spłoszeni przez J. S. (2), to jest o przestępstwo z art.13 § 1 kk w zw. z art.280 § 2 kk w zb. z art.258 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

IX.  (pkt 63 aktu oskarżenia) w nocy 16 grudnia 1994r. w S. wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i W. K. (1) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze zostało umorzone), tworząc zorganizowaną grupę, po uprzednim doprowadzeniu K. B. (1) (dozorczyni budynku należącego do (...) w S.) do stanu bezbronności za pomocą skrępowania rąk przewodem elektrycznym oraz wycięciu otworu w kacie pancernej zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2.842,-zł., bony rewaloryzacyjne (...) o wartości 15,62 zł. , a nadto (po wyłamaniu drzwi w magazynie (...)) zabrali 14 sztuk masek przeciwgazowych wartości 63,-zł., 26 par rękawic ochronnych wartości 78,-zł., siedem sztuk menażek wojskowych wartości 35,-zł., trzy pary butów gumowych wartości 30,-zł., to jest mienie łącznej wartości 3.063,62 zł. na szkodę (...) w S. oraz (po wyłamaniu drzwi w pomieszczeniach biurowych) zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200,-zł. i kalkulator wartości 100,-zł. – mienie łącznej wartości 300,-zł. na szkodę PHU (...)w S., a także telefax marki C. wartości 1.800,-zł., dwa zestawy sztućców stołowych wartości 22,-zł. i artykuły spożywcze wartości 30,-zł. – mienie łącznej wartości 1.852,-zł. na szkodę Banku (...) SA w W. – Przedsiębiorstwo w S., to jest o przestępstwo z art.280 § 1 kk w zb. z art.258 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk,

X.  (pkt 65 aktu oskarżenia) w dniu 14 lutego 1997r. w P., wspólnie i w porozumieniu z W. G. (1), A. Ł. i W. G. (2) (w stosunku do którego postępowanie przygotowawcze umorzono), tworząc zorganizowaną grupę o charakterze zbrojnym, po uprzednim doprowadzeniu E., B. i M. C. do stanu bezbronności za pomocą groźby natychmiastowego użycia broni palnej oraz bicia pokrzywdzonych po całym ciele zabrali w celu przywłaszczenia kamerę magnetowidową marki S. (...) wartości 2.500,-zł., aparat fotograficzny marki P. (...) wartości 6.400,-zł., aparat fotograficzny marki C. (...) wartości 290,-zł., 10 sztuk złotych monet o nominale 20 dolarów USA wartości 10.000,-zł., 5 sztuk złotych monet (...) o wartości 5.000,-zł., pierścionek z rubinem wartości 500,-zł., pieniądze w kwocie 20.000,-zł., 30 świadectw udziałowych (...) wartości 48.000,-zł. – mienie łącznej wartości 95.300 zł, pieniędzy w różnych walutach o łącznej wartości 280.000,-zł. – mienie o łącznej wartości 375.300,-zł. na szkodę E., B. i M. C., z tym zaznaczeniem, iż E. C. doznał licznych otarć naskórka okolicy czołowej, wylewów krwawych okolicy nosa i oczu oraz innych obrażeń, które naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu, natomiast M. C. doznała obrażeń ciała w postaci wylewów krwawych okolicy skroniowej prawej, ramienia prawego, biodra lewego, które naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni, zaś B. C. (1) doznała obrażeń ciała w postaci między innymi złamania trzech żeber, otarć naskórka nad kostką boczną, które to obrażenia naruszyły czynności narządów oddychania na okres powyżej siedmiu dni, to jest o przestępstwo z art.280 § 2 kk w zb. z art.157 § 2 kk w zb. z art.258 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk w odniesieniu do czynu popełnionego na szkodę E. i M. C. i art.280 § 2 kk w zb. z art.157 § 1 kk w zb. z art.258 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk w odniesieniu do czynu popełnionego na szkodę B. C. (1).

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2013r. w sprawie sygn. akt 128/11:

oskarżonego J. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach I, V i VII, każdy z tych czynów przy zastosowaniu art.4 § 1 kk zakwalifikował z art.279 § 1 kk i uznał za stanowiące ciąg przestępstw i za to przy zastosowaniu art.91 § 1 kk, na podstawie art.279 § 1 kk w zw. z art.33 § 1, 2 i 3 kk skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności i grzywnę 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 20,-zł.;

oskarżonego uznał o za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach III, IV i IX, każdy z tych czynów przy zastosowaniu art.4 § 1 kk zakwalifikował z art.280 § 1 kk i uznał za stanowiące ciąg przestępstw i za to przy zastosowaniu art.91 § 1 kk na podstawie art.280 § 1 kk w zw. z art.33 § 1, 2 i 3 kk skazał go na karę 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 20,-zł.;

oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach II i VIII, każdy z tych czynów przy zastosowaniu art.4 § 1 kk zakwalifikował z art.13 § 1 kk w zw. z art.280 § 2 kk i uznał za stanowiące ciąg przestępstw i za to przy zastosowaniu art.91 § 1 kk na podstawie art.14 § 1 kk w zw. z art.280 § 2 kk w zw. z art.33 § 1, 2 i 3 kk skazał na karę 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 20,-zł.;

oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VI, który przy zastosowaniu art.4 § 1 kk zakwalifikował z art.280 § 1 kk w zb. z art.157 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk i za to skazał go, a przy zastosowaniu art.11 § 3 kk na podstawie art.280 § 1 kk w zw. z art.33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 20,-zł.;

oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie X, z tym ustaleniem, iż działał on wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, czyn ten przy zastosowaniu art.4 § 1 kk zakwalifikował z art.280 § 2 kk w zb. z art.157 § 1 kk w zb. z art.157 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk i za to na mocy tych przepisów skazał go, a przy zastosowaniu art.11 § 3 kk na podstawie art.280 § 2 kk w zw. z art.33 § 1, 2 i 3 kk wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności i grzywnę 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 20,-zł.;

oskarżonego uznał za winnego tego, że w okresie obejmującym czyny opisane w punktach I, II, III, IV, V, VI, VII i IX, brał udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz w okresie obejmującym czyny opisane w punktach VIII i X brał udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw o charakterze zbrojnym, czyn ten zakwalifikował z art.258 § 1 kk w zb. z art.258 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk i za to skazał go, a przy zastosowaniu art.11 § 3 kk na podstawie art.258 § 2 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności;

na podstawie art.86 § 1 kk i art.91 § 2 kk wymierzone oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i wymierzył karę łączną 8 lat pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 20,-zł.;

na podstawie art.63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16.06.1999r. do dnia 19.10.2005r.;

zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat B. O. kwotę 4.132,80 zł. brutto tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu;

na podstawie art.626 § 1 kpk, art.627 kpk, art.2 ust.1 i art.3 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.800,-zł. tytułem opłaty oraz obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie.

Apelację od wyroku wywiodła obrońca oskarżonego, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa do obrony zagwarantowanego w art.6 ust.3 lit.c Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz naruszenie art.81 § 2 kpk poprzez oddalenie wniosku oskarżonego o zmianę obrońcy z urzędu, mimo poparcia tego wniosku przez obrońcę z urzędu, która wskazała na rozbieżność i brak porozumienia obrony z oskarżonym, co doprowadziło do naruszenia prawa do rzetelnego postępowania przysługującego oskarżonemu,

2.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę materiału dowodowego sprawy i w konsekwencji uznanie za wiarygodne zeznań A. Ł. pomawiającego oskarżonego J. K. (1), oraz oskarżonych T. M., M. M. (1) i J. S. (3) o popełnienie zarzucanych czynów, mimo ich ewidentnej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym jak również z treścią orzeczenia Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 7/07 prawomocnie uniewinniającego trzy ostatnie osoby pomawiane przez A. Ł. o dokonanie zarzucanych im czynów i w konsekwencji poczynienie rażąco dowolnych ustaleń, iż osoby te mogły dopuścić się przestępstw z oskarżonym, gdyż na to wskazują zeznania A. Ł. konsekwentnie podtrzymywane po wskazanym wyroku, mimo że od takiego zarzutu zostały prawomocnie uniewinnione,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się wszystkich zarzucanych mu i rozpoznawanych w niniejszym postępowaniu czynów,

4.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę dowodów i uznanie za wiarygodne zeznań A. Ł. odnośnie udziału oskarżonego w zarzucanym mu czynach, mimo że jak świadek, w początkowej fazie postępowania współoskarżony, przyznał że przez szereg lat nie wspominał w postępowaniu o S. K., ps. (...), o którym zaczął wspominać dopiero po śmierci tejże osoby, mimo że rysopis tej osoby jak również miejsce jej pracy, odpowiadają opisom sprawcy czynów przypisanych oskarżonemu i który przez ograniczenie swojej wiedzy w postępowaniu manipuluje wymiarem sprawiedliwości, jak również mimo że świadek ten potwierdził, że zarzucał oskarżonemu, iż okradł jego brata, co czyni oczywistym pytanie o chęć potencjalnej zemsty na oskarżonym, mimo że w toku postępowania nie ustalono, czy taki napad rzeczywiście kiedykolwiek miał miejsce, niewątpliwie jednak, choćby i bezzasadne oskarżanie J. K. (1), mogło być kierowane poczuciem zemsty lub np. chęcią uchronienia innych osób, np. S. K. przed groźbą odpowiedzialności karnej, mimo ustalonego niskiego progu tolerancji na nielojalność oraz gotowości do fałszywego pomawiania ich, składania zeznań o określonej treści w celu osiągnięcia dla siebie korzyści jak również oszukania lekarzy psychiatrów w Państwowym Szpitalu (...) w L., tak dobrze udając psychicznie chorego, że wydali o nim opinię - cyt.:,.(...)” i przyznał się obecnie, że w przeszłości udawał wtedy udawał psychicznie chorego, aby uzyskać korzystne dla siebie rozstrzygnięcie w sprawie karnej, co doprowadziło do naruszenia art.6 ust.1 EKPC i pozbawienia oskarżonego prawa do rzetelnego postępowania.

A nadto

I.  Co do zarzutu opisanego w punkcie I wyroku (punkt 50 aktu oskarżenia)

5.  rażąco wadliwą ocenę materiału dowodowego poprzez bezzasadne odmówienie wiarygodności świadkom B. D. i H. N. (1) (prawidłowe nazwisko świadka brzmi „N.” – uwaga SA),

6.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk ocenę dowodów i w konsekwencji wadliwe uznanie za wiarygodne zeznań A. Ł.:

- co do wskazania przez niego miejsca kradzieży samochodu A., mimo braku w aktach postępowania jakiegokolwiek dowodu przeprowadzenia takiej czynności,

- co do wskazania po 9 latach od popełnienia przestępstwa, po zapoznaniu się z aktami sprawy, jako miejsca popełnienia przestępstwa dzielnicy (...) w P. niedaleko wieży telewizyjnej,

7.  naruszenie art.424 § 1 kpk poprzez nieustosunkowanie się w uzasadnieniu do zeznań świadka E. Ł., który w dniu 11 kwietnia 2013r. na rozprawie zeznał, że S. K. był fachowcem znającym się na samochodach, co pośrednio wskazywać mogło także na udział tej osoby w zdarzeniu, ponieważ, jak A. Ł. stwierdził on nie znał się na kradzieży samochodów,

8.  naruszenie art.424 § l kpk poprzez istniejącą w treści uzasadnienia sprzeczność wyrażającą się z jednej strony w ustaleniu, że samochód A. był przechowywany w nieustalonym bliżej garażu na terenie P. (s.4 uzasadnienia wyroku), przy jednoczesnym wskazaniu, na karcie 69 uzasadnienia, że A. Ł. wskazał, gdzie przechowywany był ten samochód, podając ul. (...), drugi lub trzeci garaż, co doprowadziło do rażąco wadliwego uznania zeznań świadków B. D. i H. N. (1) (prawidłowo – N., uwaga SA), za niewiarygodne.

II.  Co do zarzutu opisanego w punkcie II wyroku (51 aktu oskarżenia)

9.  naruszenie art.170 § 1 pkt 4 kpk a contrario poprzez oddalenie na rozprawie 7.02.2013r., wniosku dowodowego oskarżonego z dnia 23.07.2012r. - karta 27655 akt niniejszego postępowania, o przeprowadzenie badań DNA włosów ujawnionych tak w kasku jak i peruce znalezionych po napadzie w samochodzie marki A., z uwagi na rzekome ich przeprowadzenie ze wskazaniem k.9256 - 9258, k.10275 - 10291, podczas gdy znajdujące się na tych kartach dokumenty nie są badaniem, którego domagał się oskarżony, ponieważ o tych włosach w kasku i peruce ujawnionych po napadzie wspomina sprawozdanie znajdujące się na k.12193 - 12194 akt głównych, które jest całkowicie pominięte i nie jest przedmiotem jakichkolwiek rozważań Sądu, mimo że jego treść w sposób oczywisty stanowi uzasadnienie dla wniosku dowodowego oskarżonego,

10.  naruszenie art.5 kpk w zw. z art.4 kpk i art.7 kpk poprzez rażąco dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań A. Ł. oraz znalezionych w samochodzie A. w 1991r. po zdarzeniu przedmiotów w postaci peruki, spodni i butów i bezzasadne przyjęcie, że oskarżony J. K. (1) dopuścił się czynu, mimo że rozmiary przedmiotów nie pasowały do osoby J. K. (1) i wadliwe ustalenie, że J. K. (1) mógł nosić obuwie o numerze 45, mając stopę rozmiaru 41, przy jednoczesnym ustaleniu, że oskarżony mógł biegać, co doprowadziło do ustaleń na niekorzyść oskarżonego mimo niedających się usunąć wątpliwości,

11.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę materiału dowodowego sprawy i w konsekwencji rażąco wadliwe ustalenie, iż niewiarygodne są zeznania świadka L. C. co do udziału w przestępstwie S. K., ps. (...), z uwagi na ich sprzeczność z zeznaniami A. Ł., mimo że okoliczność udziału S. K. wyjaśniałaby znalezienie buta w samochodzie o rozmiarze 45 i mimo że przemilczanie przez A. Ł. udziału S. K. w przestępstwach dyskwalifikuje jego wiarygodność jako świadka,

12.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę materiału dowodowego i uznanie w konsekwencji za wiarygodne złożonych dnia 6.08.1992r. i potwierdzonych w postępowaniu rozpoznawczym zeznań A. Ł. odnośnie posiadania przez oskarżonego informatora w (...) w P., dzięki któremu oskarżony miałby się dowiedzieć, że pieniądze nie zostały zaniesione do kasy, lecz do innego pomieszczenia” (k.4414 akt głównych), mimo że, jak wynika z pozostałego materiału dowodowego, cały personel wiedział, że pieniądze na wynagrodzenia dzielone były w pokoju nr (...)obiektu a nie kasy, dokąd udali się sprawcy, co doprowadziło w konsekwencji do błędnego ustalenia udziału oskarżonego w zarzucanym czynie, mimo że żadna z odnalezionych rzeczy w samochodzie nie należała do niego ani nie była przez niego wykorzystywana,

13.  naruszenie art.424 § 1 kpk poprzez nieustosunkowanie się w treści orzeczenia do oświadczenia oskarżonego z dnia 31.05.2012r. (k.24504 niniejszego postępowania), w którym oskarżony wykazał, że żadnego informatora nie mógł mieć, co potwierdza, że zeznania A. Ł. są pomówieniem oskarżonego.

III.  Co do zarzutu opisanego w punkcie III wyroku (nr 52 aktu oskarżenia)

14.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadków M. M. (2), K. M. (1), J. K. (3), A. B. i uznanie ich za niewiarygodne z uwagi na sprzeczność z zeznaniami A. Ł., co do opisu osoby przygotowującej napad, który to opis wyklucza oskarżonego, co do samochodu, jakim przyjechali sprawcy,

15.  błędu w ustaleniach faktycznych, iż oskarżony znał kogoś kto pracował w przedsiębiorstwie należącym do pokrzywdzonej J. K. (2), mimo zeznań pokrzywdzonej oraz jej współpracowników K. B. (2) i A. K., które potwierdziły, że nie znają oskarżonego,

16.  naruszenie art.424 § 1 kpk poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i w konsekwencji nieustosunkowanie się do notatki urzędowej z dnia 15.07.1992r. (k.17202 akt głównych), w której funkcjonariusz Policji, A. B. jako pierwszy rozmawiał z poszkodowaną J. K. (2), która oświadczyła mu, że została napadnięta przez dwóch mężczyzn w wieku ok. 30 lat; jeden niski, szczupły, drugi wyższy, tęższy, co wyklucza zarówno oskarżonego jak i W. K. (1), którzy w czasie zdarzenia mieli odpowiednio 42 lata i 41 lat, różnili się zaledwie 4 cm wzrostu, nigdy nie różnili się wagą, i jak udowodniono w niniejszej sprawie, byli tej samej postury - tzn. oskarżony ważył 81 kg, a W. K. (1) 83 kg, które to dane mogły wskazywać na świadka Ł., który, jak wyjaśnił przed Sądem, zawsze był tej samej postury;

17.  naruszenie art.4 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez oparcie rozstrzygnięcia wyłącznie na dowodach, które przemawiają na niekorzyść oskarżonego, tj. na zeznaniach A. Ł., mimo ich sprzeczności:

- w przedmiocie rzekomej ilości i wykorzystania środków z przestępstwa z zeznaniami H. R.;

- w przedmiocie okoliczności zdarzenia z zeznaniami świadka J. K. (3) i ustalonym w postępowaniu faktem braku budki dla stróża, której rzekomo miał pilnować A. Ł. w czasie napadu;.

IV. Co do zarzutu opisanego w punkcie IV wyroku (53) aktu oskarżenia.

18.  naruszenie art.4 kpk, art.5 kpk i art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez niedokonanie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji bezpodstawnego uznania za wiarygodne zeznań A. Ł. co do roli oskarżonego i przebiegu przestępstwa, a także ilości napastników, ich wieku, mimo sprzeczności tych zeznań z zeznaniami pokrzywdzonego S. B., który jako osoba pokrzywdzona nie miał żadnego interesu przedstawianiu zdarzenia odmiennie od jego przebiegu, a które to zeznania wskazują jednoznacznie, że A. Ł. pełnił inną rolę, aniżeli wskazują jego zeznania oraz że prawdopodobnie ukrywa rzeczywistych sprawców zdarzenia.

19.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 kpk poprzez brak wszechstronnego rozważenia okoliczności wskazywanych przez oskarżonego, iż A. Ł. ukrywa udział w sprawie S. K., pseudonim (...), z którym planował napad na (...) w P. a zaczął o nim mówić dopiero jak ta osoba zmarła, co mogło dowodzić, że świadek ten obawiał się (...) lub chciał go chronić, a nadto uznania za wiarygodne twierdzeń Ł. o braku znajomości topografii P. oraz innych osób w P. aniżeli oskarżony i kolega z domu dziecka, mimo że w aktach głównych widnieją zabezpieczone przy zatrzymaniu Ł. notatki, z których jednoznacznie wynika, że znał on również inne osoby w P., i to mieszkające na Osiedlu (a nie ulicy) (...), niedaleko wieży telewizyjnej.

V.  Co do zarzutu opisanego w punkcie V wyroku (54) aktu oskarżenia.

20.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez dowolne i niezupełne rozważenie materiału dowodowego zebranego w sprawie i w konsekwencji:

- bezpodstawnego uznania za wiarygodne zeznań A. Ł. co do roli oskarżonego i przebiegu przestępstwa, a także ilości napastników mimo sprzeczności tych zeznań z faktami ujawnionymi po przestępstwie na okoliczność których zeznawali C. M. oraz J. S. (3), w szczególności co do miejsca umieszczenia broni oraz nabojów w sklepie w chwili przestępstwa,

- niewyjaśnienie rozbieżności pomiędzy zeznaniami A. Ł. odnośnie umiejscowienia broni i amunicji w chwili przestępstwa a ustalonym w toku czynności procesowych faktycznym miejscem złożenia przedmiotów,

- bezzasadnego uznania za niewiarygodne zeznań J. S. (3),

21.  naruszenie art.424 § l pkt l i 2 kpk poprzez nieustosunkowanie się do oświadczenia oskarżonego z dnia 10.05.2012r. (k.24485).

VI.  Co do zarzutu opisanego w punkcie VI wyroku (55) aktu oskarżenia.

22.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i uznanie za wiarygodne zeznań świadka A. Ł. mimo ich sprzeczności z opisem sprawców dokonanym przez ofiarę, J. J. (2), oraz z zeznaniami K. S. (2), M. Z. (1), A. P.,

23.  naruszenie art.5 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez tłumaczenie wyłącznie na niekorzyść oskarżonego występujących w sprawie wątpliwości, mimo treści zeznań świadka A. P., który wskazywał, że pracownikiem okradzionego magazynu był S. K. oraz ustaleń Policji, iż sprawca musiał wywodzić się z pracowników Zakładu (...) SA i ich zbieżności z wyjaśnieniami świadka L. C., odnośnie udziału w przestępstwie S. K., wspólnie z A. Ł.,

24.  naruszenie art.424 § l pkt l i 2 kpk poprzez nieustosunkowanie się do oświadczeń oskarżonego z dnia 14.12.2012r. (k.27535) oraz z dnia 27.12.2012r. (k.27549).

VII.  Co do zarzutu opisanego w punkcie VII wyroku (56) aktu oskarżenia.

25.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez brak dowolne i niezupełne rozważenie materiału dowodowego zebranego w sprawie i w konsekwencji:

- bezzasadne przyjęcie, że fakt pochodzenia M. K. z C. uprawdopodabnia udział W. K. (1) i J. K. (1) w przestępstwie, mimo poczynionych ustaleń o znacznym konflikcie W. K. (1) z rodziną pierwszej żony datującym się na okres od 1988r. wynikający z faktu poślubienia kuzynki pierwszej żony,

- nieustosunkowanie się przez sąd do okoliczności przyznanej przez A. Ł., który prowadził działalność przestępczą w tej miejscowości, o czym świadczy to, że pod C. ukrywał TIR-a z kawą u brata M. K., jak sam zeznał - którego wielokrotnie odwiedzał w miejscowości P. i o czym sam wyjaśniał przed Prokuratorem, znając drogi dojazdowe do miejsca ukrycia kawy, które to przestępstwo - opisane w punkcie 89 aktu oskarżenia w sprawie VI Ds. 8/99 popełniono w tym samym czasie co zarzucany oskarżonemu czyn, jak również zarzutów stawianych w punktach 9 i 10 aktu oskarżenia,

- sprzeczność poczynionych ustaleń odnośnie miejsca rzekomego przechowywania łodzi z dokumentacją zdjęciową oraz z zeznaniami E. Ł., z której jednoznacznie wynika, że ujawniona łódź, pochodząca z kradzieży nie była ani ukryta za paletami, ani przechowywana w szklarni, jak twierdził A. Ł., co wskazuje na niewiarygodność zeznań tegoż świadka. Jak również zeznań w których wskazał, iż nie jest możliwe, aby na jego - E. - posesji była przechowywana łódź,

- sprzeczności pomiędzy zeznaniami E. Ł., A. Ł. i Z. S. odnośnie miejsca przechowywania i ujawnienia łodzi.

VIII.  Co do zarzutu opisanego w punkcie VIII wyroku (62) aktu oskarżenia.

26.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i uznanie za wiarygodne zeznań świadka A. Ł. co do przebiegu napadu, osób biorących w nim udział, przygotowań, sposobu podziału ról, pomiędzy sprawcami, sposobu przemieszczania się przed i po zdarzeniu, korzystania z siekiery, łomu, roli A. Ł.:

- pomimo ich sprzeczności z opisem sprawców oraz przebiegu zdarzenia dokonanym przez świadków J. S. (3), M. Z. (2), W. K. (2), I. N., R. W. (1), S. H., J. W.,

- pomimo jednoznacznego zeznania, świadka J. S. (3), który przesłuchany przed Sądem oświadczył, że nigdy nie był w P., a zatem nie mógł brać udziału w napadzie, wbrew twierdzeniom świadka A. Ł.,

27.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i na karcie 98 i 99 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku bezzasadne przyjęcie wiarygodności zeznań świadka A. Ł., poprzez przyjęcie, że zeznania świadka M. Z. (2) są zbieżne z jego zeznaniami, ponieważ z relacji świadka wynika, iż mężczyzna ten w wieku 35-40 lat (a więc wieku odpowiadającym ówczesnemu wiekowi J. K. (1), A. Ł.), mimo że na podstawie zeznań świadka M. Z. (2) stworzono portret pamięciowy mężczyzny, który jest całkowicie sprzeczny z fizjonomią oskarżonego, a świadek, po okazaniu jej dnia 30.10.2000r. (k.17571 akt głównych) wizerunków oskarżonego i W. K. (1), nie zwróciła na nich uwagi, natomiast rozpoznała inną osobę, oznaczoną nr 2, jako osobę widzianą w przeddzień napadu i stojącą wówczas przy kasie,

28.  naruszenie art.4 kpk, art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez wadliwe przyjęcie, iż powyższe zeznania świadka M. Z. (2) potwierdzają zeznania A. Ł., z których wynika, iż przed napadem obserwował on razem z oskarżonym szpital i kasę, podczas gdy dowód ten wskazuje na fakt, że A. Ł. dokonał napadu na (...) z osobą o całkowicie innym wyglądzie, karnacji, włosach, wieku, aniżeli oskarżony,

29.  naruszenie art.424 § 1 kpk. poprzez brak ustosunkowania się do oświadczenia oskarżonego z dnia 4.05.2012r. (k.24442), w którym oskarżony wykazuje nieprawdziwość twierdzeń Ł. w oparciu o zeznania świadka I. N.

30.  naruszenie art.4 kpk, art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez wadliwe przyjęcie na k.102 uzasadnienia wyroku, że zeznania świadka W. K. (2) dotyczące cięcia płotu stanowiącego ogrodzenie ocenia jako mało wiarygodne, bo są sprzeczne z tym, co wyjaśnił A. Ł. z uwagi na brak zasilania szlifierki, mimo nieudowodnienia, że szlifierka musiała mieć zasilanie elektryczne oraz mimo faktu, że świadek W. K. (2) na k.3031 akt głównych, jednoznacznie zeznał, że mężczyzna tnący płot w pewnym momencie odwrócił się w jego stronę, przerwał swoją pracę, odwrócił się w lewą stronę i schował się za drzewem co ewidentnie wskazuje na fakt iż była to osoba czyniąca przygotowania do napadu oraz mimo faktu, iż po napadzie świadek W. K. (2) poszedł w miejsce, gdzie mężczyzna przecinał płot i ustalił, że było to właśnie miejsce przecięcia przęseł płotu,

31.  naruszenie art.5 kpk w zw. z art.4 kpk i art.7 kpk poprzez rażąco dowolną ocenę materiału dowodowego dokumentacji przebiegu zatrudnienia oskarżonego i bezzasadne przyjęcie na k.62, że oskarżony J. K. (1), wbrew jego oświadczeniu pracował w jednym ze szpitali na terenie P., bo tak wynika pisma ZUS w P. (k.27804 akt głównych) mimo że z dokumentów jednoznacznie wynika, iż miejsce pracy oskarżonego w przeszłości nosiło inną nazwę, na co jednoznacznie wskazuje także dokument, którego odpis załączam, tzn. Instytut (...), a zatem prawdziwie oskarżony twierdził, że nie pracował w żadnym szpitalu, ponieważ on pracował w instytucie,

32.  naruszenie art.170 § 1 pkt 4 kpk a contrario poprzez oddalenie na rozprawie dnia 26 kwietnia 2013r. wniosku dowodowego oskarżonego z dnia 28.03.2013r. jako bez znaczenia dla okoliczności sprawy, a następnie zwrócenie się na podstawie zarządzenia – k.27772 - do ZUS o historię płatników składek ubezpieczenia oskarżonego, co skutkowało uzyskaniem danych wprowadzających w błąd co do rzeczywistej nazwy miejsca pracy oskarżonego w przeszłości, i uznaniem z tego powodu jego wyjaśnień za niewiarygodne,

33.  naruszenie art.5 kpk w zw. z art.4 kpk i art.7 kpk poprzez rażąco dowolną ocenę materiału dowodowego dokumentacji przebiegu zatrudnienia oskarżonego i bezzasadne przyjęcie, że skoro oskarżony pracował w szpitalu - cyt. k.62 uzasadnienia wyroku, to : „ (...) dzięki długoletniej pracy mógł poznać wielu lekarzy jak i osoby pracujące w (...)”, podczas gdy pomiędzy jego pracą w Instytucie a napadem upłynęło 11 lat, a nadto mając na uwadze fakt, iż oskarżony pracował w swoim miejscu jako mechanik i magazynier do spraw tlenowych, co przeczy tezie o rzekomych szerokich możliwościach poznania lekarzy zarówno z Instytutu (...) jak i lekarzami z (...) w P., zwłaszcza że szpitale te leżą w różnych dzielnicach P.,

34.  sprzeczność powyższych ustaleń również z wyjaśnieniami A. Ł., z dnia 19.02.1999r. (k.386 - 395 akt głównych), zgodnie z którymi - cyt.: „ Chodziliśmy głównie po terenie szpitala za kasjerką patrząc co robi i jak się zachowuje”, co oznaczałoby że oskarżony chodzi za kasjerką ryzykując spotkanie osób, które w tym szpitalu miał znać,

35.  naruszenie art.7 kpk poprzez rażąco dowolną ocenę materiału dowodowego i w konsekwencji bezzasadne przyjęcie, że świadek A. Ł. w sposób wiarygodny podaje przebieg przygotowań do napadu, podczas gdy, jak wskazano powyżej przemilczał on rolę S. K., pominął i nie zostało ustalone, jaką rolę odgrywał J. R. (1), którego dane znaleziono w notatkach A. Ł. przy zatrzymaniu, czy nieustalony do dnia dzisiejszego znajomy Ł. z domu dziecka, a co więcej zeznania te sprzeczne są z opinią DNA(...), która wyklucza możliwość pochodzenia dowodowego włosa, będącego przedmiotem ekspertyzy (...)od osób A. Ł., J. S. (3), W. K. (1) oraz J. K. (1) (włosa znalezionego w wewnętrznej stronie kominiarki porzuconej przez sprawców, a znalezionej w samochodzie marki M., użytym do napadu na (...)),

36.  naruszenie art.424 § 1 kpk przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i w konsekwencji nieodniesienia się do wartości dowodowej włosa, odnalezionego w związku z zarzucanym przestępstwem, co do której ówczesny Sąd Wojewódzki w Poznaniu, na k.7236 akt głównych wskazał w postanowieniu z dnia 19.12.1994r. (sygn. III Ko. 1284/94) cyt.: „prawdopodobieństwo, że znaleziony włos pochodzi od sprawcy napadu jest bowiem tak duże, że nie można nad wynikami tej ekspertyzy przejść obojętnie”,

37.  sprzeczności ustaleń Sądu co do zachowania sprawców po dokonaniu zdarzenia, zwłaszcza pozostawania w samochodzie J. K. (1) w czasie napadu, oraz przemieszczania się po napadzie – k.26 uzasadnienia wyroku z wyjaśnieniami A. Ł., który odmiennie niż Sąd ustalił, dokąd sprawcy się udali, jak również zeznaniami świadka S. H., który wskazał, że wbrew twierdzeniom A. Ł., nikogo nie było w samochodzie,

IX.  Co do zarzutu opisanego w punkcie IX wyroku (63) aktu oskarżenia.

38.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - dowolną ocenę dowodów, w tym udowodnionej pracy przez oskarżonego w pełnym wymiarze godzin w grudniu 1994r. w G., co wskazywało na niemożność popełnienia przestępstwa w S. na szkodę (...), zwłaszcza w kontekście sporadycznych pobytów oskarżonego na wybrzeżu, jak sam ustalił Sąd, tylko w okresie wakacji,

39.  naruszenie art.424 § l kpk poprzez brak wszechstronnego rozważenia i odniesienia się oświadczenia oskarżonego z dnia 9.01.2013r. (k.27575), w którym wskazał, że wyjaśnienia A. Ł. pozostają w sprzeczności z udokumentowaną formą i godzinami czasu pracy, co przeczy zeznaniu A. Ł., jakoby świadek miał przyjechać do niego w samo południe (k. 15798 akt głównych), a więc nie mógł, jak to ustalił Sąd brać udziału w napadzie, skoro pracował do godz.15 w piątek w dacie napadu,

40.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez ustalenie sprzeczne z rzeczywistością, iż dniem następnym po dacie zdarzenia miała być sobota, co uzasadniałoby przyjęcie, iż oskarżony nie musiał następnego dnia być w pracy, podczas gdy z samych ustaleń faktycznych Sądu I instancji wynika, że czyn, mimo jego opisu w akcie oskarżenia ze wskazaniem na datę 16 grudnia 1994r., jak wynika z materiału dowodowego sprawy, został popełniony w nocy z 15 na 16 grudnia 1994r., tj. z czwartku na piątek, co wyklucza udział w nim oskarżonego z uwagi na pracę od godz.7 w G. w piątek 16 grudnia 1994r.,

41.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę dowodów i w konsekwencji poczynienie ustaleń odnośnie udziału w przestępstwie przez J. S. (3) wspólnie z oskarżonym, które to ustalenia są sprzeczne z wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 28.05.2010r (sygn. IV K 71/07), na podstawie którego J. S. (3) ps. (...) został prawomocnie uniewinniony od pomówienia A. Ł., konsekwentnie, także po wyroku uniewinniającym twierdzącego, że wśród sprawców był J. S. (3).

42.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę dowodów, i w konsekwencji bezpodstawne uznanie za wiarygodne zeznań świadka A. Ł. odnośnie przebiegu przestępstwa i osób biorących w nim udział:

- w szczególności J. S. (3), ps. (...), poprzez uznanie, że nie stoją one w sprzeczności z zeznaniami świadka K. B. (1), która oświadczyła, że sprawcy posługiwali się pseudonimami – k.16663 - 16665 akt głównych - cyt.: „ (...) , co miało wskazywać zdaniem Sądu na udział w zdarzeniu J. S. (3), mimo wyjaśnienia A. Ł. w czasie eksperymentu śledczego - k.4328 akt głównych, że na niego też wołano (...), a i on używał tego pseudonimu do wszystkich osób biorących udział w zdarzeniu,

- mimo sprzeczności tych zeznań odnośnie kradzieży rzekomej butli z tlenem zabranej z garażu znajdującego się w (...) w R. po południu 15 grudnia 1994r. i wykorzystanej przy włamaniu w nocy, podczas gdy z zeznań świadka M. Z. (3) (k.36789v akt głównych oraz z protokołu rozprawy) wynika, że butla z tlenem, którą znaleziono w kasie widziała już kilka dni przed napadem stojącą przy prywatnym domu w pobliżu budynku Społem; tam też wisiała na sznurku kotara, jak ta, która została w kasie,

- mimo rozbieżności pomiędzy zeznaniami na k.15799 akt głównych, w których A. Ł. pomówił oskarżonego, o dokonanie rozboju na złomowisku, i napad z W. K. (1) na stróża, ogłuszenie go i kradzież specjalistycznego sprzętu na benzynę (petroże), użyty w napadzie na (...), a pismem Komendy Głównej Policji z dnia 14.02.2005r. (...), z którego wynika, że przestępstwa, o takich cechach, o których mówił świadek w podanym czasie nie odnotowano,

- mimo ich sprzeczności z treścią notatki urzędowej z dnia 16.12.1994r., sporządzonej przez funkcjonariusza Policji po rozpytaniu pokrzywdzonej (k.16653 akt głównych), z której wynika, że sprawcy byli w wieku ok.25 lat, (ówczesny wiek oskarżonego 45 lat), co zostało wskazane przez poszkodowaną funkcjonariuszowi, na co wskazywał ich głos,

43.  naruszenie art.424 § 1 kpk poprzez brak rozważenia przez Sąd oświadczenia oskarżonego z dnia 29.04.2012r. (k.24436),

44.  naruszenie art.4 kpk i 7 kpk poprzez bezzasadne zakwestionowanie na k.107 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku wiarygodności notatki urzędowej z dnia 16.12.1994r. (k.16653 akt głównych) sporządzonej przez funkcjonariusza Policji asp. J. B., co do otwarcia sejfu przy pomocy palnika acetylenowego, z uwagi na oświadczenie A. Ł., że był to palnik na benzynę wobec rzekomego braku wiedzy specjalistycznej policjanta, mimo powszechnie znanego faktu, iż skutki korzystania z obu palników wiążą się m. in. z innym zapachem acetylenu i benzyny.

X.  Co do zarzutu opisanego w punkcie X wyroku (65) aktu oskarżenia.

45.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę dowodów i w konsekwencji poczynienie ustaleń na k.112 uzasadnienia na podstawie zeznań A. Ł., że w napadzie brało udział 6 mężczyzn w tym A. Ł., podczas gdy z eksperymentu śledczego przeprowadzonego w dniu 24.06.1999r. (k.4323 - 4330 akt głównych) wynika, że A. Ł. nie brał bezpośredniego udziału, ponieważ stał na czatach rzekomo z oskarżonym, co oznacza, że bezpośrednich sprawców poszkodowani mogli widzieć tylko czterech, co jest sprzeczne z zeznaniami poszkodowanych, którzy twierdzili, że widzieli co najmniej sześciu sprawców,

46.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę dowodów i w konsekwencji uznanie za wiarygodne zeznań świadka A. Ł. co do przebiegu zdarzenia i osób w nim uczestniczących, tj. m.in. braci G., T. M. i M. M. (1):

- mimo, że przeczą one opisowi pokrzywdzonych, zwłaszcza co do opisu osoby, dokonującej bezpośredniej napaści na pokrzywdzonych, poczynienie wadliwych ustaleń odnośnie obecności A. Ł. na terenie nieruchomości, który wskazując że stał na czatach, z drugiej strony wskazał, że cyt. „Widział, jak G. W. trzyma dwie osoby. Mężczyznę i kobietę na schodach”,

- mimo, że są one sprzeczne z zeznaniem świadka B. C. (1) odnośnie wyglądu osoby, która szarpała jej męża i u której po zdjęciu kominiarki zauważyła że ma kręcone w kolorze ciemny blond wpadający w rudy jak również z zeznaniami E. C. (k.1041v - 1042 akt głównych) który, wskazując, że ma pamięć fotograficzną, jednego ze sprawców opisał jako osobę w wieku ok.23 lata, wzrostu ok.185- 187 cm, włosy krótkie kędzierzawe blond wpadający w rudy, mocno kręcone, który to opis z uwagi na zeznania A. Ł. miałby dotyczyć W. G. (1), mimo że poszkodowani wykluczyli udział tej osoby, jak i pozostałych w napadzie,

- mimo, że są one podtrzymywane także w niniejszym postępowaniu, choć przez to sprzeczne z prawomocnym wyrokiem uniewinniającym T. M. i M. M. (1),

- mimo, że są one sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym potwierdzającym obecność J. K. (1) w inkryminowanym czasie na Mszy św. w związku z III rocznicą śmierci jego ojca,

- ich rozbieżności z zeznaniami A. R. związanych z pomówienia oskarżonego przez A. Ł. o przyjęcie i nie oddanie kwoty 300 milionów starych złotych uzyskanych z napadu na otworzenie solarium w G., zwłaszcza w kontekście napadów, w których A. Ł. zabierał mienie o znacząco niskiej wartości, co wskazywałoby niewiarygodność co do rzekomego nieinteresowania się przez niego zwrotem 300 milionów złotych,

- i w konsekwencji rażąco dowolne ustalenie, że sprawcą ze sporządzonego po opisie poszkodowanych czynu był m. in. W. G. (1), mimo że okazano tylko jego wizerunek oraz ustalono jego wzrost 177cm - dowód: k.24244 - Wojskowa Komenda Uzupełnień, i świadkowie ci nie rozpoznali, co wyklucza go również z grona sprawców, a stawia pod znakiem zapytania wiarygodność świadka,

47.  błąd w ustaleniach Sądu polegający na przyjęciu, że E. C. wskazał budynek z adresem ul. (...), podczas gdy z protokołu przesłuchania świadka E. C. (w dniu 9.08.2000r., k.14999 akt głównych) wynika jednoznacznie, że świadek ten wskazał ul. (...) w P., leżącego w zupełnie innej dzielnicy, jako miejsce zamieszkiwania P. M. zwanego (...), co rzekomo miało uzasadniać słuszność pomówień A. Ł. P. M., że ten rzekomo był informatorem oskarżonego,

48.  naruszenie art.424 § l kpk, poprzez niewyjaśnienie dlaczego mimo kolejnych rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadka A. Ł. a zeznaniami P. M. (złożonych dnia 8.04.2010r, protokół rozprawy głównej, sygn. IV K 71/07 ) Sąd uważa A. Ł. za wiarygodnego świadka, podczas gdy sam, słusznie, ustala na k.111 uzasadnienia odnośnie P. M., ps. (...), że osoba ta została wybrana zupełnie przypadkowo, wyłącznie w oparciu o przeświadczenie świadka E. C. i w istocie ze sprawą nie miała nic wspólnego,

49.  naruszenie art.424 § 1 kpk poprzez niewyjaśnienie przez Sąd dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom Ł. z dnia 19.05.2008r., złożonych w postępowaniu IV K 71/07 odnośnie rzekomych relacji oskarżonego z P. M., który miał wziąć 20.000,-zł. łupu osobiście od oskarżonego,

50.  naruszenie art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk poprzez rażąco dowolną a nie swobodną - w rozumieniu art.7 kpk - ocenę dowodów i w konsekwencji rażąco dowolne ustalenie na k.31 wyroku, że oskarżony miał nieustalonego informatora pochodzącego z P., mimo że wiedzę na temat systemu alarmowego w kantorze i obsługi tego alarmu - jak dowiedziono - mieli tylko właściciel kantoru E. C. i kierownik, H. W. - a więc osoby nieznane przez oskarżonego,

51.  naruszenie art.424 § 1 kpk poprzez zaniechanie rozważenia oświadczenia oskarżonego z dnia 8.05.2012r (k.24458) wskazującego na opinię biegłego Sądu Okręgowego w Poznaniu (opinia z dnia 10.03.1997r.) wskazującej, że sprawcy w kantorze rozkręcili czujnik kasowy, a po jego zdjęciu dokręcili do oporu śrubę regulacyjną, aż do otwarcia styków,

52.  naruszenie art.424 § 1 kpk poprzez zaniechanie rozważenia dowodu z zeznań świadka W. W. dopuszczonych dnia 11.04.2013r.

XI.  Co do uznania za winnego czynu opisanego w punkcie części dyspozytywnej wyroku, tj. przestępstwa z art.258 § 1 kk w zb. z art.258 § 2 kk w zw. z art.11 kk, zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych i przyjęcie, że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw oraz że brał udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw o charakterze zbrojnym, mimo wskazanych powyżej zarzutów co do wszystkich czynów objętych oskarżeniem.

Wniosła o:

1.  uzupełnienie przewodu sądowego poprzez przeprowadzenie dowodu z akt sprawy dotyczącej kradzieży samochodu A. i zwrócenie się w tym celu przez Sąd Apelacyjny do Prokuratury Rejonowej P., o nadesłanie znajdujących się w ich Archiwum akt postępowania prowadzonego przez Komisariat Policji P.(sygn. 1 Ds. 4735 / 91 /19), albowiem jak wynika z treści postanowienia SO w Gdańsku w niniejszej sprawie wydanego w dniu 27.09.2012r., wskazanego w uzasadnieniu, Sąd nie mógł przeprowadzić tego dowodu, ustalając iż nie jest on możliwy do przeprowadzenia, natomiast postępowanie zainicjowane przez J. K. (1) w przedmiocie ukrywania akt postępowania prowadzone na podstawie wniosku z dnia zakończyło się już po wydaniu orzeczenia w niniejszej sprawie postanowieniem o umorzeniu postępowania z uwagi na brak zamion przestępstwa. Jak wynika z uzasadnienia orzeczenia, w toku postępowania ustalono, że akta te znajdują się w Archiwum Prokuratury, a zatem winien zostać przeprowadzony z nich dowód. Ponieważ oskarżony konsekwentnie domagał się przeprowadzenia tego dowodu, skoro okazał on się być możliwy do przeprowadzenia, należy o niego uzupełnić postępowanie dowodowe przed Sądem Odwoławczym,

2.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. K. (1) od wszystkich zarzucanych mu czynów, względnie o:

3.  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Oskarżony J. K. (1) złożył do akt pismo zatytułowane „Apelacja” w zasadzie w treści zbieżne ze środkiem odwoławczym wniesionym przez swego obrońcę.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie – wbrew pozbawionym szerszej argumentacji twierdzeniom skarżącej - nie doszło do naruszenia prawa do obrony oskarżonego. Sąd Apelacyjny w pełni podziela argumentację Sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu postanowienia o nieuwzględnieniu wniosku oskarżonego o zmianę obrońcy z urzędu (k.27726 akt sprawy) i nie widząc potrzeby jej powtarzania odwołuje się do niej. Jest ona zgodna z linią orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, w której wskazuje się, że sama deklaracja co do braku zaufania, nawet jeżeli stanowiska oskarżonego i obrońcy w tej materii są zgodne nie jest wystarczającą przesłanką do wyznaczenia innego obrońcy z urzędu a wniosek taki podlega kontroli sądu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18.07.2013r. w sprawie III KK 51/13, Lex nr 1353227; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11.02.1013r. w sprawie II AKa 21/13; Lex nr 1286671).

Przed przystąpieniem do szczegółowego odniesienia się do zarzutów przedstawionych w wywiedzionym środku odwoławczym wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do obrazy art.7 kpk, tj. dokonania dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów przez Sąd I instancji, co stanowi jeden z generalnych zarzutów apelacji. Chybionym też jest zarzut błędów w ustaleniach faktycznych polegających na ustaleniu, że oskarżony J. K. (1) popełnił przypisane mu przestępstwa. Prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego – zgodnego z przepisami postępowania karnego – przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony, ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych do ustalenia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Drugi z podstawowych obowiązków sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań sądu nie mogą pozostawać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy. Podstawę zatem wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy czym w uzasadnieniu wyroku sąd ma obowiązek wskazać, jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na sądzie orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania i uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie co do winy w zakresie przypisanych mu czynów, powinien logicznie i przekonująco uzasadnić. Uzasadnienie więc winno logicznie wskazywać na jakich dowodach oparł sąd orzekający ustalenie każdego istotnego dla sprawy faktu, a także należycie rozważać i oceniać wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi przez sąd ustaleniami faktycznymi lub przeciwnie, wyjaśniać istotne wątpliwości w sprawie i sprzeczności w materiale dowodowym oraz się do nich ustosunkować. Nie ma – zdaniem Sądu Apelacyjnego – jakichkolwiek przesłanek pozwalających uznać, iż Sąd Okręgowy uchybił którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Należy stwierdzić, iż Sąd orzekający po prawidłowym przeprowadzeniu przewodu sądowego, poddał zgromadzony materiał dowodowy wszechstronnej analizie, a tok rozumowania zaprezentował w jasnym, bardzo szczegółowym i przekonującym uzasadnieniu.

Ocena materiału dowodowego zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku – wbrew twierdzeniom skarżącego - dokonana została przez Sąd I instancji z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.7 kpk zgodna jest z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów logicznych lub faktycznych.

Należy również poczynić uwagę natury ogólnej, że skutku oczekiwanego przez skarżącą, tj. podważenia ustaleń Sądu Okręgowego poczynionych w powyższej sprawie nie może przynieść odwoływanie się do jakichkolwiek rozbieżności w zeznaniach świadka A. Ł. i wyciąganie z tego wniosku o jego całkowitej niewiarygodności. Sąd Okręgowy bowiem dostrzegł te rozbieżności, odniósł się do nich i nie uznał całości depozycji A. Ł. za wiarygodne.

Sąd Okręgowy odniósł się również do kwestii motywacji jaką mógł kierować się A. Ł. składając zeznania obciążające oskarżonego J. K. (1), biorąc pod uwagę również opinię biegłego psychologa (str.66 uzasadnienia wyroku). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że motywacja złożenia zeznań określonej treści nie może przesądzać sama w sobie o uznaniu ich za wiarygodne lub niewiarygodne. Ocena wiarygodności bowiem opiera się na wielu innych czynnikach, co również miało miejsce w powyższej sprawie.

I.

Za chybione uznać należy zarzuty odnoszące się do pkt 50 aktu oskarżenia. Przede wszystkim rację należy przyznać Sądowi Okręgowemu twierdzącemu, że kwestia dokładnego miejsca ukrycia samochodu A. po jego kradzieży ma drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie. Nie to bowiem było przedmiotem zarzutu opisanego w pkt 50 aktu oskarżenia a fakt kradzieży tego samochodu, co jest okolicznością bezsporną w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności wobec dopuszczonego przed Sądem II instancji na wniosek skarżącej dowodu w postaci akt sprawy 1 Ds. 4735/91/19 Prokuratury Rejonowej P.. Dowód ten potwierdza zeznania A. Ł. zarówno co do miejsca, jak i sposobu kradzieży samochodu A. opisanego w pkt 50 zarzutów. Nie doszło również do naruszenia art.424 § 1 kpk poprzez istniejącą – w ocenie obrońcy oskarżonego – sprzeczność opisaną w pkt.8 apelacji. Na str.4 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia bowiem znajduje się ustalenie poczynione przez Sąd Okręgowy (skradziony samochód był przechowywany w nieustalonym bliżej garażu na terenie P.), na str. 69 uzasadnienia Sąd Okręgowy przytacza natomiast depozycje A. Ł. oraz zeznania świadków: B. D. (nie zaś D. – jak podaje skarżąca) i H. N. (2) (nie zaś N. – jak podaje skarżąca) nie dokonując oceny ich wiarygodności w tym względzie. Oczywistym jest, że skoro ustalił, że samochód był przechowywany w bliżej nieustalonym garażu to tym samym nie przesądził, że był przechowywany w garażu nr (...) lub(...) nie wykluczając jednakże – wbrew twierdzeniom wskazanych wyżej świadków – że mógł być w jednym z tych garaży przechowywany. Słusznie jednak ocenił, że okoliczność ta ma drugorzędne znaczenie dla rozpoznania zarzutu opisanego w pkt.50 aktu oskarżenia. Chybionym jest zarzut braku wskazania przez A. Ł. miejsca kradzieży A., skoro informacje w tym przedmiocie świadek zawarł w swych depozycjach składanych w toku niniejszego postępowania. Nie ma racji skarżący twierdząc, że Sąd I instancji nie odniósł się do sprzeczności w zeznaniach świadka A. Ł. co do tego, czy brał udział w kradzieży samochodu A.. Sąd ten bowiem dostrzega różnice w zeznaniach świadka na tę okoliczność i odnosi się do nich dając wiarę tym, w których świadek przyznaje się do udziału w tym przestępstwie (str.68-69 uzasadnienia wyroku). Przeprowadzony w toku rozprawy odwoławczej dowód z akt 1 Ds. 4735/91/19 Prokuratury Rejonowej P. bezpodstawnymi czyni wątpliwości skarżącej co do faktu i okoliczności kradzieży samochodu A. na szkodę L. B.. Tym samym wiarygodności zeznań A. Ł. nie może podważyć podnoszona przez apelującą okoliczność braku w aktach sprawy dowodu na przeprowadzenie czynności procesowej w postaci wskazania przez A. Ł. miejsca skąd został skradziony samochód. Żadnego związku z zarzutem opisanym w pkt.50 aktu oskarżenia w niniejszej sprawie nie ma okoliczność uniewinnienia oskarżonego J. K. (1) od zarzutu kradzieży samochodu M., czyn ten nie był bowiem przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Samochód ten został użyty w czasie napadu na kasę (...) w P. (zarzut 62 aktu oskarżenia) a sąd rozpoznający powyższą sprawę ustalił, że doszło do kradzieży tego samochodu nie wskazując na osoby sprawców (str.22 uzasadnienia wyroku). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że samo proste zaprzeczenie przez świadków B. D. i H. N. (2) przechowywaniu skradzionego samochodu nie może skutecznie podważać wiarygodności zeznań świadka A. Ł. co do miejsca przechowywania skradzionego samochodu marki A.. Z całą pewnością o wiarygodności zeznań świadka B. D. nie decyduje okoliczność posiadania wyższego wykształcenia technicznego (inżynier elektryk – str.12 apelacji) lub fakt, że został on przesłuchany na wniosek oskarżonego J. K. (1). Nie jest również tak jak twierdzi skarżący, że Sąd I instancji uznał za niewiarygodne zeznania świadków B. D. i H. N. (2) tylko z powodu ich sprzeczności z zeznaniami świadka A. Ł. (patrz: str.69 uzasadnienia wyroku). Przyjęciu tej okoliczności za drugorzędną w rozpoznaniu przedmiotowej sprawy nie stoi na przeszkodzie fakt wskazania jakiego dokonał świadek A. Ł. w czasie eksperymentu procesowego przeprowadzonego w dniu 23.06.1999r. Skarżący nie wskazuje na związek między oceną tej okoliczności a przeprowadzoną czynnością dowodową a Sąd II instancji takiego związku nie dostrzega. Za całkowicie dowolne, zwłaszcza w odniesieniu do zarzutu opisanego w pkt. 50 wyroku uznać należy stanowisko skarżącej, że A. Ł. ukrywa swoich wspólników, w szczególności S. K.. Całkowicie dowolne jest wnioskowanie przez apelującą o sprawstwie S. K. z tego, że – jak podał E. Ł. – znał się on na samochodach. Określenie to bowiem nie jest jednoznaczne z umiejętnością włamywania się do samochodów i taki kontekst nie wynika z wypowiedzi świadka E. Ł. (k.27727v akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwoływanie się do uzasadnienia uchylonego w tej sprawie wyroku. Podobnie jak wykazywanie, że A. Ł. znał topografię P.. Okoliczność ta nie była przedmiotem ustaleń Sądu Okręgowego, w szczególności w kontekście opisywanego zarzutu. Nadto posiadanie przez A. Ł. numerów telefonów do mieszkańców P. żadną miarą nie stanowi okoliczności ekskulpującej oskarżonego J. K. (1), nawet jeżeli jedna z tych osób mieszka w pobliżu miejsca kradzieży samochodu A.. Wnioskowanie to jest całkowicie dowolne i nie poparte żadną rzeczową argumentacją, nie może zatem zostać uznane za trafne. Za całkowicie chybione uznać należy wskazanie na J. R. (1), którego numer telefonu posiadał A. Ł. a który – w ocenie skarżącej – miał ścisły związek z osobami podejrzanymi o napada na (...). Osoby te bowiem zostały prawomocnie uniewinnione od tego zarzutu przed Sąd Okręgowy w Poznaniu. Apelująca nie wskazuje jaki wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w szczególności w zakresie opisywanego zarzutu miało nieprzesłuchanie B. M., którego adres w swych notatkach posiadał A. Ł.. Sugestia, że to z nim A. Ł. dokonywał przestępstw na terenie P. jest całkowicie dowolna.

W zakresie czynu opisanego w pkt.50 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu.

II.

Rację ma skarżąca – wskazując na zarzut w pkt.51 aktu oskarżenia - że Sąd Okręgowy oddalając wniosek dowodowy o przeprowadzenie badań DNA włosów ujawnionych w kasku i peruce znalezionych w samochodzie A. po napadzie na (...) w P. dokonał błędnego jego uzasadnienia (k.27612 akt sprawy); nie doszło bowiem w istocie do przeprowadzenia tego dowodu. Zarówno na k.9256-9258, jak i 10275-10291 akt sprawy nie znajdują się sprawozdania z badań DNA włosów o jakich mowa we wniosku dowodowym. I choć można by to uchybienie Sądu Okręgowego oceniać jako naruszenie przepisów postępowania, tj. art.170 kpk, to jednak żadną miarą nie sposób uznać aby miało ono wpływ na treść orzeczenia, jak wymaga tego przepis art.438 pkt 2 kpk. Nie ma bowiem racji skarżąca twierdząc, że Sąd Okręgowy przyjął, że oskarżony J. K. (1) posługiwał się przedmiotami zabezpieczonymi w A.. W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia brak jest takich ustaleń. W szczególności brak jest ustalenia, że w czasie napadu opisanego w pkt.51 aktu oskarżenia oskarżony J. K. (1) miał na głowie perukę lub kask znalezione następnie w porzuconym przez sprawców samochodzie A.. Sąd ustalił, że kask miał na głowie W. K. (1) (str.6 uzasadnienia wyroku), natomiast co do posiadacza peruki Sąd Okręgowy nie poczynił żadnych ustaleń stwierdzając jedynie, że peruka została pozostawiona przez sprawców napadu w samochodzie. Sąd I instancji uznał również za wiarygodną relację A. Ł. co do tego, że peruka została zakupiona w B. w czasie wspólnego tam pobytu jego i oskarżonego J. K. (1) niespełna 2 tygodnie przed napadem na Zespół Szkół (str.62 uzasadnienia wyroku). Wskazać jednocześnie godzi się, że w samochodzie – poza A. Ł., W. K. (1) i oskarżonym J. K. (1) znajdowała się jeszcze jedna, nieustalona osoba (str.7 uzasadnienia wyroku). Skoro zatem nie ustalono aby w inkryminowanym czasie oskarżony J. K. (1) miał na sobie perukę lub kask to nieprzeprowadzenie dowodu na okoliczność czy znalezione na tych przedmiotach włosy są włosami oskarżonego nie ma żadnego znaczenia dla ustalenie jego odpowiedzialności karnej w zakresie tego zarzutu (art.170 § 1 pkt 3 kpk).

Nie doszło również do ustalenia, że oskarżony J. K. (1) miał na sobie buty znalezione w samochodzie porzuconym przez sprawców. Zatem rozważania skarżącej co do rozmiarów obuwia znalezionego w A. i numeru obuwia oskarżonego J. K. (1) nie mają żadnego znaczenia dla prawidłowej oceny jego odpowiedzialności prawno – karnej w zakresie omawianego czynu. Odnosząc się natomiast do podnoszonej przez apelującą okoliczności schorzeń na jakie w inkryminowanym czasie cierpiał oskarżony J. K. (1), które – zdaniem skarżącej – uniemożliwiały jego ucieczkę z miejsca kolizji samochodów wskazać należy na opinię biegłego W. M., który – w oparciu o dokumentację medyczną przedstawioną przez oskarżonego – jednoznacznie ocenił, że stwierdzone w niej rozpoznanie nie stanowiło dla oskarżonego przeszkody do biegania, na co słusznie wskazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (str.52-54) a czego zdaje się nie dostrzegać apelująca.

Sąd Apelacyjny nie podziela przedstawionej przez skarżącą oceny wiarygodności zeznań świadka L. C.. Na wstępie wskazać należy, że sprzeczność zeznań tego świadka z depozycjami A. Ł. co do udziału S. K. ps. (...) w napadzie opisanym w pkt.51 aktu oskarżenia nie była jedynym powodem, dla którego Sąd Okręgowy uznał zeznania świadka za niewiarygodne. Sąd ten – w odróżnieniu od apelującej – dokonał oceny całości zeznań świadka L. C. wskazując z jakich powodów uznał je za niewiarygodne (str.74-75 uzasadnienia wyroku). Sąd II instancji odwołuje się do tej oceny w pełni ją podzielając i nie dostrzegając potrzeby powtarzania argumentów przytoczonych przez Sąd Okręgowy. Tym bardziej, że skarżąca wskazuje jedynie na rozmiar buta, jaki – w ocenie świadka – mógł mieć S. K.. Świadek nie podaje jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby uzasadniać jego wiedzę na temat rozmiaru stopy S. K. wskazując jedynie, że mógł mieć rozmiar 46 lub nawet 48. Podkreślenia również wymaga, że Sąd Okręgowy nie ustalił aby sprawcy napadu opisanego w pkt.51 aktu oskarżenia nosili obuwie, które następnie pozostawili w samochodzie i które zostało w nim ujawnione. Na marginesie zatem jedynie wskazać ponownie należy, że w napadzie brał udział jeszcze jeden – nieustalony sprawca i nawet gdyby przyjąć za skarżącą, że w przestępstwie tym brał udział S. K. to żadną miarą nie wpływa to na odpowiedzialność oskarżonego J. K. (1).

Za nietrafny uznać należy zarzut dowolności w ocenie zeznań świadka A. Ł. dotyczących informacji jakie posiadał oskarżony J. K. (1) w związku z napadem na Zespół Szkół w P.. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że Sąd Okręgowy ustalił, że oskarżony miał informację o tym, że do tej instytucji przywożone są pieniądze przeznaczone na wypłaty dla pracowników kilku szkół (str.4 uzasadnienia wyroku), nie zaś – jak twierdzi apelująca (str.3 apelacji) – że informacja ta dotyczyła miejsca zdeponowania tych pieniędzy. Ustalenie takie odpowiada depozycjom A. Ł. (k.361 załącznika nr 2). Rację należy przyznać Sądowi Okręgowemu, który wskazał, że włamanie do innego pomieszczenia niż to, w którym zdeponowane zostały pieniądze świadczyć może o braku informacji w tym zakresie lub o błędnych informacjach, nie zaś o braku wiarygodności świadka A. Ł. (str.73-74 uzasadnienia wyroku).

Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskał zarzut obrazy art.424 § 1 kpk poprzez nieustosunkowanie się w treści orzeczenia do oświadczenia oskarżonego znajdującego się na k.24504 akt sprawy. Na wstępie wskazać należy, że w wyroku (a zatem orzeczeniu o jakim pisze skarżąca) sąd nie ustosunkowuje się do dowodów zgromadzonych w sprawie. Czyni to w uzasadnieniu wyroku, które wszak nie sposób określić mianem „orzeczenia”. Za nielogiczny w kontekście postawionego zarzutu obrazy art.424 § 1 kpk uznać nadto należy zarzut nieustosunkowania się przez sąd orzekający do – jak należy wnioskować z treści całego zarzutu sformułowanego w pkt.13 apelacji – dowodu zaistniałego w sprawie. Uzasadnienie wyroku sporządzane jest bowiem po jego wydaniu a zatem nie sposób uznać aby treść uzasadnienia sporządzanego chronologicznie później miała wpływ na treść wyroku wydanego wcześniej. Jeżeli zatem skarżąca uważa, że sąd orzekający nie ocenił wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie a mających wpływ na jej rozstrzygnięcie winna postawić zarzut mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy art.7 kpk ewentualnie art.410 kpk. Niezależnie jednak od powyższego zarzut nieustosunkowania się do oświadczenia oskarżonego uznać należy za nietrafny. Warto w tym miejscu wskazać, że zarzut ten został sformułowany kilkukrotnie w omawianej apelacji, w odniesieniu do innych jeszcze czynów przypisanych oskarżonemu J. K. (1) w zaskarżonym orzeczeniu. Generalnie zatem stwierdzić należy, że w dużej mierze oświadczenia oskarżonego stanowiły powtórzenie jego wyjaśnień, do którego to dowodu Sąd Okręgowy odnosił się każdorazowo, czego zdaje się nie kwestionować skarżąca nie podnosząc takiego zarzutu. Nadto podkreślenia wymaga, że Sąd I instancji odniósł się do oświadczeń oskarżonego J. K. (1) trafnie wskazując, że dostrzegając jakiekolwiek nieścisłości w depozycjach A. Ł. oskarżony ten forsuje generalną tezę o całkowitej niewiarygodności tego świadka (str.58 uzasadnienia wyroku). Dodać w tym miejscu godzi się, że Sąd Okręgowy dostrzega rozbieżności w depozycjach A. Ł. i odnosi się do nich, czego skutkiem jest uznanie jedynie części z nich za wiarygodne. Nie ma racji zatem skarżąca twierdząc, że Sąd I instancji nie odniósł się do oświadczenia oskarżonego ani – co mogłoby mieć wpływ na treść orzeczenia, gdyby do tego doszło – do stanowiska oskarżonego zawartego w tym oświadczeniu. Jak bowiem wyżej wskazano, Sąd Okręgowy odniósł się do twierdzenia oskarżonego zaprzeczającego jakoby miał informatora w Zespole Szkół (str.73-74 uzasadnienia wyroku).

W zakresie czynu opisanego w pkt.51 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając w zasadzie twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu. Wskazać jedynie należy, że całkowicie dowolnym jest twierdzenie skarżącego jakoby z zeznań świadka A. Ł. wynikało, że w czasie napadu na (...) w P. (zarzut 62 aktu oskarżenia) oskarżony miał na sobie perukę, która została zakupiona w B. w 1991r. i znaleziona w samochodzie A. po napadzie na Zespół Szkół w 1991r. Oczywistym bowiem jest, że skoro od 1991r. peruka znaleziona w A. stanowiła dowód rzeczowy w toczącym się postępowaniu to nie mogła być użyta w przestępstwie popełnionym w 1994r. Takich też ustaleń nie czyni Sąd Okręgowy stwierdzając jedynie – opierając się o zeznania A. Ł. – że w czasie napadu na (...) w P. oskarżony J. K. (1) miał na sobie perukę (str.23 uzasadnienia wyroku), której nie odnaleziono w porzuconym przez sprawców samochodzie (str.27 uzasadnienia wyroku). Zatem peruką, którą przymierzał oskarżony w czasie rozprawy przed Sądem I instancji była ta, którą znaleziono po napadzie na Zespół Szkół (zarzut 51 aktu oskarżenia) ale co do której nie ustalono aby miał ją na sobie oskarżony J. K. (1) w inkryminowanym czasie. Ta zaś, którą miał w czasie napadu na (...) (zarzut 62 aktu oskarżenia) nie została pozyskana jako dowód rzeczowy i nie była przez niego przymierzana na rozprawie.

III.

Nie ma racji skarżąca zarzucając Sądowi Okręgowemu – w odniesieniu do czynu opisanego w pkt.52 aktu oskarżenia - dowolną, sprzeczną z dyrektywami art.7 kpk ocenę zeznań świadków: M. M. (2), K. M. (1), J. K. (3) i B. B.. Na wstępie wskazać należy, że wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd I instancji za wiarygodne uznał zeznania M. M. (2), K. M. (1) (str.80 uzasadnienia wyroku) i J. K. (3) (str.79 uzasadnienia wyroku). Odnośnie zaś zeznań B. B. wskazać należy, że wątpliwości Sądu Okręgowego nie wzbudziła wiarygodność świadka – funkcjonariusza Policji dokonującego wstępnego rozpytania pokrzywdzonej J. K. (2) a wiarygodność relacji pokrzywdzonej, która to relacja znalazła swój wyraz w notatce sporządzonej przez świadka B. B. a następnie jego zeznaniach, w których potwierdził, że notatkę o takiej treści sporządził. Przy czym sąd orzekający zaakcentował rozbieżności w kolejnych zeznaniach pokrzywdzonej dotyczące tego, czy jeden ze sprawców pukał do jej okna (jak podano w notatce) czy też nie (jak zeznała pokrzywdzona w czasie przesłuchania w charakterze świadka - str.79 uzasadnienia wyroku). A zatem poddanie w wątpliwość zeznań świadka B. B. i brak podstaw do uznania ich za podstawę poczynionych ustaleń faktycznych żadną miarą nie jest związane z treścią zeznań A. Ł.. Nadto podkreślenia wymaga, że zeznania świadka A. B. nie dotyczą kwestii przygotowania do napadu i samochodu jakim przyjechali sprawcy o czym mowa w opisywanym zarzucie (pkt 14 apelacji).

Zeznania świadków: M. M. (2) i K. M. (2) żadną miarą nie ekskulpują oskarżonego J. K. (1). Świadkowie Ci zeznawali na okoliczność ewentualnej obserwacji domu pokrzywdzonej J. K. (2) na około 2 tygodnie przed napadem. Przy czym jedynie świadek M. M. (2) widziała jakąś osobę, świadek K. M. (2) natomiast widział jedynie odcisk buta na ławce w pobliżu domu J. K. (2). Sąd Okręgowy, mając na uwadze zeznania A. Ł., dał wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków, że dom pokrzywdzonej był obserwowany (str.80 uzasadnienia wyroku) ale nie ustalił aby osobą dokonującą obserwacji był oskarżony J. K. (1) (str.8 uzasadnienia wyroku). Stąd też powoływanie się w apelacji na różnicę w wyglądzie między oskarżonym a osobą opisaną przez świadka M. M. (2) nie może stanowić skutecznego zarzutu.

Również zeznania świadka J. K. (3) nie podważają trafności poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w tej sprawie i prawidłowości dokonanej przez ten sąd oceny dowodów. Mając na uwadze, że Sąd nie ustalił aby to oskarżony J. K. (1) dokonywał obserwacji domu pokrzywdzonej J. K. (2), za trafną należy uznać ocenę Sądu Okręgowego, że zaobserwowany przez świadka J. K. (3) samochód mógł nie mieć żadnego związku z dokonanym napadem. A nawet gdyby – jak twierdzi skarżąca – był to samochód należący do brata A. Ł. i to A. Ł. obserwowałby dom, nie ma to żadnego wpływu na odpowiedzialność oskarżonego J. K. (1), skoro Sąd nie ustalił aby osobą obserwującą był ten oskarżony. Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść wskazywanie – w kontekście zeznań świadka J. K. (3) – na samochód marki P., o którym zeznawał A. Ł.. Świadek J. K. (3) bowiem mówiąc o samochodzie marki F. (...) wskazywał na czas przed napadem, w czasie napadu bowiem nie widział ani sprawców ani pojazdu, jakim przyjechali; w ogóle nie miał świadomości że doszło do napadu. Nie ma zatem w tym zakresie sprzeczności między jego zeznaniami a zeznaniami świadka A. Ł.. Nadto rację ma Sąd Okręgowy twierdząc (str.54 uzasadnienia wyroku), że świadomość A. Ł. co do właściciela samochodu marki P. nie musiała odpowiadać prawdzie skoro świadek nie weryfikował jej a jedynie powziął takie przypuszczenie wiedząc, że oskarżony porusza się tym pojazdem. Skoro świadek J. K. (3) widział w okolicach domu pokrzywdzonej J. K. (2) F. (...)ok. 2 tygodnie przed napadem, w czasie napadu nie widział żadnego samochodu to dowolnym jest twierdzenie, że A. Ł. jest niewiarygodny twierdząc, że na napad sprawcy przyjechali P..

Nie ma racji skarżąca twierdząc, że Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych polegającym na przyjęciu, że oskarżony J. K. (1) znał kogoś kto pracował w przedsiębiorstwie pokrzywdzonej J. K. (2). Sąd Okręgowy bowiem takiego ustalenia nie poczynił stwierdzając jedynie, że oskarżony posiadał informacje, że jest ona osobą zamożną (str.8 uzasadnienia wyroku). Wprawdzie oceniając wiarygodność dowodów w zakresie omawianego zarzutu aktu oskarżenia Sąd Okręgowy wskazał na twierdzenie A. Ł., że oskarżony znał kogoś zatrudnionego w przedsiębiorstwie pokrzywdzonej (str.78, 81 uzasadnienia wyroku) ale takiego ustalenia nie dokonał. Na marginesie zatem jedynie stwierdzić należy, wskazywanie w kontekście tego zarzutu na nieznajomość oskarżonego przez pokrzywdzoną i jej dwóch współpracowników – K. B. (2) i A. K. nie może skutkować twierdzeniem, że oskarżony nie znał nikogo kto pracował w przedsiębiorstwie pokrzywdzonej.

Chybionym też jest zarzut nieustosunkowania się do notatki urzędowej sporządzonej przez świadka B. B., Sąd Okręgowy bowiem uczynił to (str.79 uzasadnienia wyroku). Wskazać w tym miejscu należy, że skarżąca winna wskazać na zeznania tego świadka odnoszące się oczywiście do sporządzonej notatki urzędowej a nie do samej notatki, która – wobec jednoznacznej treści art.174 kpk - nie może stanowić dowodu w sprawie. Sąd Apelacyjny odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu do zeznań świadka B. B. (str.32) omawiając zarzut 14 apelacji dotyczący obrazy art.7 kpk. Sąd Okręgowy ustosunkował się zarówno do zeznań świadka B. B. dotyczących sporządzonej przez siebie notatki po rozmowie z pokrzywdzoną (str.79 uzasadnienia wyroku), jak i do zeznań samej pokrzywdzonej dotyczących sprawców (str.81 uzasadnienia wyroku). Sąd I instancji wskazał na sygnalizowaną przez pokrzywdzoną różnicę wzrostu obu bezpośrednich sprawców napadu i zgodność tej relacji z niekwestionowaną nawet przez apelującą różnicą wzrostu oskarżonego J. K. (1) i W. K. (1) (str.4 apelacji). Wskazywana przez skarżącą okoliczność, że osoby te nieznacznie różniły się wagą nie może być utożsamiane ze stwierdzeniem, że byli tej samej postury (wszak waga jest wypadkową różnych czynników) lub, że okoliczność ta pozostaje w sprzeczności z relacją pokrzywdzonej przekazanej B. B., że jeden ze sprawców był tęższy od drugiego. W swoich pierwszych zeznaniach pokrzywdzona w ogóle nie opisywała wyglądu sprawców (k.7882v, 7974 akt sprawy). Kwestia wieku, na jaki pokrzywdzona oceniała sprawców napadu (ok.30 lat) nie może być wyznacznikiem wiarygodności A. Ł. a tym samym podważać prawdziwości ustaleń poczynionych przez sąd orzekający co do sprawstwa i roli oskarżonego J. K. (1), gdyż kwestia oceny wieku osoby nieznajomej, której twarz była zasłonięta kominiarką, w czasie tak dynamicznego zdarzenia jakim był napad rabunkowy w środku nocy jest bardzo subiektywna. Tym bardziej, że sprawcy w owym czasie mieli 41 i 42 lata a więc ryzyko błędnej oceny ich wieku przez 70-letnią wówczas pokrzywdzoną w okolicznościach inkryminowanego zdarzenia jest bardzo duże. Za całkowicie dowolne uznać należy stwierdzenie skarżącej, że sprawcy mogli zdjąć kominiarki w czasie zdarzenia. Nie zostało to bowiem potwierdzone żadnym dowodem, na taki nie wskazuje również apelująca prezentując swoje stanowisko w omawianej kwestii (str.5 apelacji). Nadto domniemanie, że po zakryciu głowy pokrzywdzona mogła obserwować sprawców jest pozbawione logiki.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskał zarzut obrazy art.4 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk, w szczególności mający polegać na sprzeczności zeznań A. Ł. z zeznaniami świadka H. R. co do ilości pieniędzy skradzionych J. K. (2). Podkreślenia bowiem wymaga, że świadek H. R. – konkubina oskarżonego J. K. (1) - zaprzeczyła jakoby miała jakąkolwiek wiedzę o przestępstwie popełnionym na szkodę J. K. (2) a zatem - co oczywiste – nie wypowiadała się na temat kwoty jaką zrabowano wówczas pokrzywdzonej. Kwestia natomiast sprzeczności zeznań A. Ł. z zeznaniami świadka H. R. co do pochodzenia środków, za jakie kupiła ona mieszkanie nie może przynieść skutku oczekiwanego przez skarżącą. Okoliczność, że H. R. zakupiła mieszkanie w 1995r. (a zatem 3 lata po zdarzeniu) a nie rok po nim – jak podał A. Ł., nie świadczy sama przez się, że oskarżony J. K. (1) nie brał udziału w napadzie. Również skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwoływanie się do treści aktu notarialnego dotyczącego tej transakcji, gdyż nie ma tam informacji o pochodzeniu środków, za które dokonano zakupu. Okoliczność, że wartość mieszkania przewyższała wartość mienia skradzionego pokrzywdzonej J. K. (2) również nie przesądza o braku wiarygodności zeznań A. Ł.. Po raz kolejny wskazać należy, że A. Ł. nie weryfikował relacji przekazywanych mu przez oskarżonego J. K. (1). Nie sposób dociec jakie znaczenie dla kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego J. K. (1) ma wskazywanie na kwotę 20.000 USD jako wartość szkody wyrządzonej J. K. (2), skoro zarówno w akcie oskarżenia, jak i w wyroku będącym przedmiotem zaskarżenia szkodę tę ustalono na kwotę 22.000,-zł. Z pewnością intencja skarżącej w zakresie omawianego zarzutu byłaby bardziej czytelna gdyby skończyła swoją myśl (str.15 apelacji, akapit 6 od dołu).

Skutku oczekiwanego przez skarżącą, tj. całkowitego podważenia wiarygodności zeznań świadka A. Ł. nie może również przynieść powoływanie się na jego relację co do istnienia w dniu napadu budki strażniczej na posesji pokrzywdzonej J. K. (2). Sąd Okręgowy odniósł się do tej części depozycji A. Ł. (str.81-82 uzasadnienia wyroku), w oparciu o zeznania A. K. i A. C. uznając, że takiej budki w inkryminowanym czasie tam nie było a świadek A. Ł. mógł ją pomylić z budką znajdującą się na sąsiedniej posesji. Wskazać nadto należy na brak związku odpowiedzialności oskarżonego J. K. (1) z kwestią istnienia lub nie budki strażniczej na posesji pokrzywdzonej w dniu zdarzenia. Nie sposób bowiem dostrzec znaczenia jakie miałaby mieć ta kwestia skoro niewątpliwym jest – i to nie tylko w oparciu o zeznania A. Ł. - że do napadu doszło a jego zeznania dotyczące przebiegu zdarzenia pokrywają się z relacją pokrzywdzonej (co do samego zdarzenia) jak i innych świadków (co do przygotowania napadu i czynności podjętych przed jego dokonaniem, w szczególności sposobu wejścia na posesję pokrzywdzonej). Formułowane przez skarżącą zarzuty wydają się poddawać w wątpliwość udział A. Ł. w tym zdarzeniu, co jest po pierwsze absurdalne – choćby wobec prawomocnego orzeczenia skazującego A. Ł. za ten czyn a po wtóre – nie odnoszą się do kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego J. K. (1).

W zakresie czynu opisanego w pkt.52 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu.

IV.

Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu skarżącej o dopuszczeniu się przez Sąd Okręgowy naruszenia art.4 kpk, art.5 kpk i art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk, zwłaszcza wobec rozwinięcia tego zarzutu w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonemu J. K. (1) w pkt. 53 aktu oskarżenia. Wbrew twierdzeniom apelującej, relacja A. Ł. co do jego roli, przebiegu przestępstwa w zasadniczej jego części, ilości napastników, ich wieku nie pozostaje w sprzeczności z zeznaniami S. B.. A. Ł. zeznał bowiem (co zresztą wręcz cytuje skarżąca), że na polecenie W. K. (1) miał udawać pijanego (podkreślenie SA), nie podał jednak, że tak właśnie postąpił. Zeznania jego zatem nie pozostają w sprzeczności z zeznaniami S. B., który podał, że sprawca poprosił go o żetony aby mógł zadzwonić na pogotowie. Takie też ustalenia poczynił Sąd Okręgowy (str.12 uzasadnienia wyroku). Kwestionując fakt, że A. Ł. był tym sprawcą, który zapytał S. B. o żetony skarżąca po raz kolejny zdaje się kwestionować udział A. Ł. w inkryminowanym zdarzeniu. Po raz kolejny zatem stwierdzić należy, że po pierwsze zostało to stwierdzony prawomocnym wyrokiem skazującym, po wtóre skarżąca nie wskazuje jaki to ma mieć wpływ na odpowiedzialność oskarżonego J. K. (1), zwłaszcza, że relacje A. Ł. pokrywają się z zeznaniami S. B.. Świadek ten zeznał bowiem, że sprawców było łącznie trzech – jeden pytał o żetony a pozostałych dwóch w tym czasie weszło do pomieszczenia, w którym się znajdował i skrępowali go kajdankami i taśmą a następnie zamknęli w toalecie (k.8484v akt sprawy). Nie ma również sprzeczności w zeznaniach tego świadka i świadka A. Ł. co do wieku sprawców. Skarżąca podkreślając tę część zeznań S. B., w których podaje, że pukał do niego młody mężczyzna (z czego skarżąca wywodzi, że nie mógł być nim 40 – letni wówczas A. Ł.) całkowicie pomija tę część zeznań świadka, w których podaje powody takiej oceny wieku sprawcy – takie bowiem, że był on niski i szczupły. A jest to okoliczność niezwykle istotna, ponieważ – jak już wcześniej wskazał Sąd Apelacyjny – ocena wieku dokonana jedynie na podstawie wyglądu zewnętrznego może być bardzo subiektywna i odbiegająca od rzeczywistości. Z pewnością zatem nie sposób na niej budować tezy o niewiarygodności zeznań A. Ł., co do tego, że on był tym sprawcą. Podkreślenia wymaga, że S. B. wskazał nadto, że pozostali sprawcy byli wyżsi. Nie budzi tymczasem wątpliwości, nawet biorąc pod uwagę stanowisko skarżącej, że zarówno oskarżony J. K. (1) jak i W. K. (1) byli wyżsi od A. Ł.. Kwestionowanie zeznań A. Ł. co do roli jaką pełnił on w napadzie na Spółdzielnię Mieszkaniową w S. samo w sobie nie ma wpływu na odpowiedzialność karną J. K. (1). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że Sąd Okręgowy przyjął, iż A. Ł. brał udział w obezwładnianiu S. B. (str.84 uzasadnienia wyroku). Niezależnie od powyższego nie sposób dociec z czego – wobec tak postawionych zarzutów apelacji – skarżąca wywodzi wniosek o ukrywaniu przez A. Ł. „rzeczywistych sprawców zdarzenia”, w szczególności S. K. ps. (...). Łączenie napadu dokonanego w S. w kwietniu 1993r. z napadem dokonanym w sierpniu 1994r. w P. jest całkowicie dowolne i niepoparte żadną rzeczową argumentacją. Za taką bowiem nie sposób uznać prezentowanej przez skarżącą tezy o znajomości przez A. Ł. topografii miast P. i mieszkańców P., w szczególności mieszkających w pobliżu wieży telewizyjnej na osiedlu (...).

W zakresie czynu opisanego w pkt.53 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając w zasadzie twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu. Warto jednak podkreślić, że nie ma racji oskarżony twierdząc, że Sąd Okręgowy przyjął udział trzeciego, nieustalonego sprawcy, którym – w przekonaniu oskarżonego – był S. K.. Sąd Okręgowy bowiem uznał, że tym trzecim sprawcą widzianym przez S. B. był A. Ł. (str.84 uzasadnienia wyroku).

V.

Aprobat Sądu Apelacyjnego nie zyskały zarzuty dotyczące czynu zarzucanego oskarżonemu J. K. (1) w pkt.54 aktu oskarżenia. Jakie bowiem znaczenie w powyższej sprawie może mieć kwestia z jakiego miejsca w sklepie została zabrana broń zrabowana przez sprawców: czy z lady sprzedażnej (jak podał A. Ł.) czy z magazynu (jak podali pokrzywdzeni)? Niewątpliwym bowiem jest, że do napadu doszło i był to jedyny napad na sklep z bronią w W. o jakim mowa w pkt. 54 aktu oskarżenia. Po raz kolejny skarżąca buduje tezę o niewiarygodności zeznań A. Ł. na podstawie nie mających pierwszorzędnego znaczenia nieścisłości w jego relacji. Przy czym całkowicie pomija okoliczność, że Sąd Okręgowy te nieścisłości dostrzega ustalając stan faktyczny i dokonując oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym dowodu w postaci zeznań A. Ł.. Nie inaczej było w przypadku zarzutu dotyczącego kradzieży broni w W.. Sąd I instancji bowiem ustalił, że broń została skradziona z magazynu – zbrojowni sklepu (str.14 uzasadnienia wyroku) dając tym samym wiarę zeznaniom świadka Z. Z. (str.84-85 uzasadnienia wyroku) dostrzegając jednocześnie relację A. Ł. w tej kwestii (str.86 uzasadnienia wyroku). Za całkowicie dowolne uznać należy łączenie opisywanego zdarzenia z zeznaniami świadka C. M. dotyczącymi wizyty w jego sklepie nieustalonych młodych mężczyzn. Brak jest bowiem dowodów, że osoby te miały jakikolwiek związek z omawianym przestępstwem, w szczególności mogłyby ekskulpować oskarżonego J. K. (1).

Kwestia tego czy J. S. (3) strzelał w G. z broni skradzionej w W. nie ma żadnego znaczenia dla rozpoznania zarzutu udziału oskarżonego J. K. (1) w kradzieży broni w W.. Z tego też względu depozycje A. Ł., nawet jeżeli nie znalazłyby potwierdzenia nie mogą skutkować uznaniem oskarżonego J. K. (1) za niewinnego. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że nie ma racji skarżąca twierdząc, że Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy oskarżonego mający na celu ustalenie czy do takiej strzelaniny doszło; taki wniosek dowodowy bowiem nie został zgłoszony. Na k.24552 akt sprawy znajduje się jedynie oświadczenie oskarżonego, w którym podaje, że nie miała miejsca strzelanina w G. z udziałem J. S. (3).

Chybionym jest zarzut naruszenia art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk mający polegać na nieustosunkowaniu się przez Sąd Okręgowy do oświadczenia oskarżonego znajdującego się na k.24485 akt sprawy. Sąd Apelacyjny na wstępie odwołuje się do poczynionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia uwag dotyczących charakteru tych oświadczeń i odniesienia się do nich przez Sąd I instancji (str.30). Ustosunkowując się natomiast do wskazanego oświadczenia z k.24485 akt sprawy podkreślenia wymaga, że oskarżony odwołuje się w nim do zeznań świadka C. M., które trafnie zostały ocenione przez Sąd Okręgowy jako nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (str.85 uzasadnienia wyroku).

Zarzut odmowy wiarygodności zeznaniom J. S. (3) w zakresie omawianego czynu jest całkowicie chybiony, gdyż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania A. Ł. nie wskazują na jakikolwiek związek J. S. (3) z kradzieżą broni ze sklepu w W.. Okoliczność zaś o jakiej zeznawał A. Ł. mającej związek z J. S. (3), tj. strzelanina w G. z broni skradzionej w W. – jak już wyżej wskazano – nie ma żadnego znaczenia w rozpoznaniu zarzutu opisanego w pkt.54 aktu oskarżenia.

W zakresie czynu opisanego w pkt.54 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu.

VI.

Nieskuteczna okazała się również apelacja w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu J. K. (1) w pkt. 55 aktu oskarżenia. Odnoszenie się do zeznań J. J. (2) w zakresie w jakim wskazywała na swoje domysły, co tego, że sprawcami byli znajomi J. S. (4) jest całkowicie bezprzedmiotowe, skoro udział tych osób w zdarzeniu nie został procesowo potwierdzony. Nadto podkreślenia wymaga, że świadek J. J. (2) zeznała, że osoby przychodzące do świadka J. S. (4) różniły się znacznie wzrostem, podczas gdy sprawcy jedynie „nieco” (k.1084v, 1085 akt sprawy). Nie ma racji skarżąca twierdząc, że J. J. (2) relacjonując świadkowi M. Z. (1) przebieg zdarzenia podała, że sprawcy różnili się znacznie wzrostem. Będąc słuchanym bowiem po raz pierwszy świadek M. Z. (1) zeznał, że jeden ze sprawców był niższy a drugi wyższy (k.1066 akt sprawy) a poza sporem pozostaje, że W. K. (1) był wyższy od oskarżonego J. K. (1). Na k.1067v akt sprawy znajduje się relacja M. Z. (1), w której mówi o znacznej różnicy we wzroście obu sprawców, podkreślenia jednak wymaga, że świadek ten nie widział sprawców (opis ich zna tylko z relacji świadka J. J. (2)), która – jak również wyżej wskazano – nie mówiła o znacznej różnicy w omawianej kwestii, o czym – jak wyżej wskazano – zeznawał początkowo również świadek M. Z. (1). W taki sam sposób ocenił to Sąd Okręgowy (str.88 uzasadnienia wyroku). Skoro zatem świadek J. J. (2) nie mówiła o znacznej różnicy wzrostu sprawców to bezprzedmiotowym jest odnoszenie się przez skarżącą do R. P. i S. R. - znajomych świadka J. S. (4), których wzrostu świadek J. J. (2) – w ocenie skarżącej – nie mogła porównać gdyż R. P. nie wysiadał z samochodu. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że świadek J. J. (2) nie potwierdziła relacji R. P. zeznając, że wysiadał on z samochodu (k.1084v akt sprawy). Wbrew twierdzeniom skarżącej, relacja J. J. (2) dotycząc wzrostu sprawców jaką przekazała świadkowi K. S. (2) nie potwierdza tezy o udziale innych osób w zdarzeniu. Ponownie bowiem podkreślić fakt bezsporny, że W. K. (1) był wyższy od oskarżonego J. K. (1) a świadek J. J. (2) mówiła o sprawcach wyższym i niższym. Wskazane przez skarżącą określenie „niższego wzrostu” (str.7 apelacji) nie jest jednoznaczne ze „znaczną” różnicą. Argumentem za uznaniem jako mających przełożenie na rzeczywistość domniemań apelującej, że jednym ze sprawców napadu był S. K. nie może być dokonana na wstępnym etapie postepowania przygotowawczego ocena Policji, że sprawca napadu musiał wywodzić się z pracowników Zakładu Usług (...) SA. Ocena ta nie znalazła bowiem procesowego potwierdzenia. Wskazać również należy na sprzeczność w jaką popada skarżąca z jednej strony twierdząc, że sprawcą napadu był S. K. a z drugiej, że byli to znajomi J. S. (4) – R. P.i S. R., nie wskazując jednocześnie na związek między tymi osobami.

Skutecznego argumentu dla poparcia tezy o sprawstwie S. K. nie stanowi powołanie się na zeznania L. C.. Na wstępie Sąd Apelacyjny odwołuje się do poczynionych wcześniej (str.29 niniejszego uzasadnienia) uwag dotyczących zeznań składanych przez świadka L. C. w sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania. Trafnie Sąd I instancji ocenił te zeznania jako niewiarygodne wskazując (str.74 uzasadnienia wyroku) na ich sprzeczność z zeznaniami świadka J. J. (2) (co do tego, czy znała S. K., w szczególności jako pracownika poczty i czy miała z nim zatarg).

Z uwagi na powyższe, za chybiony uznać należy zarzut dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań świadka A. Ł., które – zdaniem apelującej – są sprzeczne z zeznaniami wskazanych wyżej świadków. Z tych samych względów za nietrafny uznać nalży zarzut obrazy art.5 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk.

Chybionym jest zarzut naruszenia art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk mający polegać na nieustosunkowaniu się przez Sąd Okręgowy do oświadczenia oskarżonego znajdującego się na k.27535 i 27549 akt sprawy. Sąd Apelacyjny na wstępie odwołuje się do poczynionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia uwag dotyczących charakteru tych oświadczeń i odniesienia się do nich przez Sąd I instancji (str.30). Oskarżony odwołuje się w nich do zeznań świadków, które zostały ocenione przez Sąd Okręgowy a zatem sąd ten odniósł się do kwestii podnoszonych w oświadczeniach oskarżonego J. K. (1) oceniając zeznania świadków: L. C. (str.74 uzasadnienia wyroku), J. J. (2) (str.74, 87-88 uzasadnienia wyroku) i A. P. (str.88 uzasadnienia wyroku).

W zakresie czynu opisanego w pkt.55 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając w zasadzie twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu. Warto jedynie podnieść, że bezprzedmiotowym jest powoływanie się na ocenę dowodów dokonaną przez inny sąd, zwłaszcza że ocena ta została zakwestionowana przez sąd odwoławczy, wyrok w tym zakresie został uchylony a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania.

VII.

Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskały podnoszone przez skarżącą argumenty dotyczące czynu zarzucanego oskarżonemu J. K. (1) w pkt. 56 aktu oskarżenia. Nie doszło do naruszenia zarówno art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk mającego polegać na dowolnej ocenie materiału dowodowego, ani do niezupełnego jego rozważenia. Wskazać w tym miejscu godzi się, że stawiając ten drugi zarzut skarżąca winna powołać przepis art.410 kpk, gdyż on (nie zaś art.7 kpk lub art.424 kpk) nakłada na sąd orzekający orzekanie w oparciu o całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej.

Na wstępie wskazać należy, że pochodzenie pierwszej żony W. K. (1) nie stanowiło podstawy uznania oskarżonego J. K. (1) winnym popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. 56 aktu oskarżenia. Sąd Okręgowy jedynie wspomniał, że pochodziła ona z C., stąd W. K. (1) znał to miasto. Przedstawiona zaś przez apelującą relacja o stosunkach panujących między W. K. (1) a jego pierwszą żoną – M. K. nie znajduje oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest również podstaw do twierdzenia, że rodzice M. K. nienawidzili W. K. (1). Tezy skarżącej o znacznym konflikcie W. K. (1) z rodziną pierwszej żony datującym się na czas od 1988r. nie potwierdziły zgromadzone w sprawie dowody, w szczególności zeznania M. K.. Podała ona, że W. K. (2) formalnie był jej mężem w latach 1980 – 1993, choć od 1988r. nie byli już razem. Okoliczność, że przez kolejne 5 lat byli jeszcze małżeństwem przeczy tezie o „znacznym” konflikcie między nimi. O istnieniu jakiegokolwiek konfliktu między W. K. (1) a jego pierwszą żoną i jej rodziną nie zeznawała świadek M. K. (k.27503v akt sprawy). Zatem tezę skarżącej o tym, że W. K. (1) był „znienawidzony” przez rodzinę swojej pierwszej żony uznać należy za całkowicie dowolną. Świadek przyznała również, że będąc jeszcze małżeństwem przyjeżdżali do C. a zatem W. K. (1) znał topografię tego miasta; nie jest to jednak okoliczność o pierwszorzędnym znaczeniu dla rozpoznania niniejszej sprawy. Dlatego okoliczność, że świadek A. Ł. również bywał w C. nie może sama przez się świadczyć o niewiarygodności jego zeznań. Za całkowicie chybiony uznać należy zarzut nieustosunkowania się przez Sąd Okręgowy do okoliczności dotyczących czynów zarzucanych A. Ł. (1) a nie objętych postępowaniem zakończonym zaskarżonym orzeczeniem. Podkreślenia wreszcie wymaga, że kwestia znajomości C. przez W. K. (1) w żaden sposób – w ocenie Sądu Apelacyjnego - nie wpływa na kwestię odpowiedzialności oskarżonego J. K. (1) za czyn zarzucony mu w pkt. 56 aktu oskarżenia.

Nie doszło również – wbrew twierdzeniom skarżącej – do sprzeczności zeznań A. Ł. z innymi dowodami zgormadzonymi w sprawie w kwestii poczynionych ustaleń co do miejsca przechowywania skradzionej łodzi. Właściciel posesji – E. Ł. nie widział tej łodzi ale o jej przechowywaniu w G. zeznał świadek Z. S., czemu nie zaprzecza sama skarżąca, odmiennie jedynie niż to uczynił Sąd Okręgowy oceniając zeznania tego świadka. Żadnego znaczenia – wbrew sugestiom apelującej – dla oceny wiarygodności zeznań tego świadka nie ma rodzaj listu w jakim świadek został wezwany na rozprawę (zwykły a nie polecony). Gdyby E. Ł. – co zdaje się sugerować skarżąca – miał wpływ na treść zeznań świadka Z. S. to świadek ten zeznawałby tożsamo ze świadkiem E. Ł.. Tymczasem E. Ł. zaprzeczył faktowi przechowywania łodzi na posesji w G. a Z. S. potwierdził ten fakt. Całkowicie dowolnym jest twierdzenie skarżącej, że z uwagi na zasłonięcie skradzionej łodzi paletami świadek Z. S. nie mógł jej dostrzec.

W zakresie czynu opisanego w pkt.56 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając w zasadzie twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu. Podkreślić jedynie godzi się, że żadnego znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy nie ma opinia o stanie zdrowia psychicznego jaka została wydana w 1973r. w odniesieniu do A. Ł.. Sąd Okręgowy odniósł się do niej oceniając wiarygodność zeznań A. Ł. (str.65 uzasadnienia wyroku) a Sąd Apelacyjny w pełni podziela tę ocenę. Oskarżony nie przedstawił argumentów mogących podważać prawidłowość tej oceny.

VIII.

Nie ma racji skarżąca twierdząc, że w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu J. K. (1) w pkt.62 aktu oskarżenia doszło do dowolnej, sprzecznej z treścią art.7 kpk oceny dowodu w postaci zeznań A. Ł..

Całkowicie chybionym jest powoływanie się na zeznania J. S. (3) skoro został on prawomocnie uniewinniony od popełnienia tego czynu. Podkreślenia wymaga – w kontekście postawionego zarzutu apelacyjnego – że jednym z powodów uniewinnienia J. S. (3) od napadu na (...) w P. były zeznania A. Ł., który poddał w wątpliwość udział J. S. (3) w obserwacji kasy (...) przed napadem. Za dowolne uznać należy stanowisko skarżącej, że osobą obserwującą kasę (...) był S. K.. Po pierwsze skarżąca nie wskazuje jakichkolwiek dowodów na poparcie tezy, że S. K. brał dział w obserwacji kasy (...) powołując się jedynie na zeznania A. Ł. co do tego, że K. jeździł na rozpoznania do P.. Wskazać w tym miejscu należy na zeznania A. Ł., w których podaje, że długo przed napadem ustalano jego przebieg i kilkakrotnie w różnych składach osobowych przyjeżdżano do (...) na „rekonesans” (k.24542v akt sprawy). Również początkowe milczenie A. Ł. o osobie S. K. samo w sobie nie może skutkować uznaniem, że jego zeznania dotyczące oskarżonego J. K. (1) są niewiarygodne. Skutecznym również nie może być zarzut sprzeczności zeznań A. Ł. z zeznaniami J. S. (3) co do opisu sprawców i przebiegu zdarzenia skoro – co podkreśla sama skarżąca – J. S. (3) nie brał udziału w napadzie. Chybiony także jest zarzut sprzeczności zeznań A. Ł. z zeznaniami świadków: M. Z. (2), W. K. (2), I. N., R. W. (1), S. H. i J. W. co do opisu przebiegu zdarzenia i wyglądu sprawców. M. Z. (2), W. K. (2), R. W. (1), S. H. i J. W. nie byli świadkami zdarzenia a zatem ich zeznania w żadnym stopniu nie dotyczyły ani wyglądu sprawców ani opisu przebiegu napadu.

Świadek M. Z. (2) zeznawała na okoliczność obserwacji kasy szpitala w okresie poprzedzającym napad. Sąd Okręgowy nie ustalił aby jednym z obserwujących był oskarżony J. K. (1), z nazwiska wskazując jedynie A. Ł. (str.21 uzasadnienia wyroku). Okoliczność zatem, że świadek nie rozpoznała oskarżonego J. K. (1) nie może skutkować uznaniem jej zeznań za sprzeczne z zeznaniami A. Ł. a w konsekwencji uniewinnieniem oskarżonego. Z uwagi na fakt, że Sąd Okręgowy w ustaleniach faktycznych nie wskazał na oskarżonego J. K. (1) jako osobę obserwującą kasę (...) przed napadem (użył określenia „sprawcy” a tych było przecież łącznie czterech) za trafny nie może zostać uznany zarzut różnic w wyglądzie oskarżonego J. K. (1) i wizerunku osoby stworzonego na podstawie relacji świadka M. Z. (2) oraz braku rozpoznania oskarżonego przez świadka M. Z. (2) na tablicy poglądowej. Skoro oskarżony J. K. (1) – jak ustalił Sąd Okręgowy – stał „na czatach” w czasie napadu to brak rozpoznania go przez świadków przestępstwa nie może skutkować jego uniewinnieniem.

Również świadek W. K. (2) nie zeznawał na okoliczności wyglądu sprawców i przebiegu zdarzenia. Jego zeznania dotyczyły bowiem przecięcia ogrodzenia szpitala mającego miejsce przed napadem. Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd Okręgowy w sposób logiczny i przekonujący uzasadnił dlaczego nie dał wiary świadkowi co do czasu i sposobu przecięcia ogrodzenia (str.102 uzasadnienia wyroku). Nadto podkreślenia wymaga, że okoliczność czasu i sposobu uszkodzenia ogrodzenia ma znaczenie drugorzędne wobec faktu, że ogrodzenie to zostało uszkodzone poprzez podpiłowanie dwóch metalowych przęseł; jest to okoliczność bezsporna.

Wobec powyższego podważenia wiarygodności zeznań A. Ł. nie mogą stanowić zeznania świadka R. W. (1), który wszak nie był pracownikiem ochrony (...) a obiektu AWF a jego zeznania dotyczyły godzin w jakich zamykana była i otwierana brama na ochraniany przez niego obiekt. To, że nie zauważył on nic niepokojącego podczas swojej pracy nie oznacza, że nie doszło do uszkodzenia ogrodzenia (...). To bowiem – jak wyżej wskazano – jest okolicznością bezsporną.

Wiarygodności zeznań świadka A. Ł. nie podważają również – wbrew twierdzeniom skarżącej - zeznania świadka S. H.. Sąd Okręgowy dokonał wnikliwej analizy zeznań tego świadka (str.56-57 uzasadnienia wyroku) i nie widząc potrzeby jej powtarzania, Sąd II instancji odwołuje się do niej. Skarżąca nie przedstawiła bowiem jakiejkolwiek argumentacji mogącej podważyć prawidłowość oceny dokonanej przez Sąd Okręgowy. Na marginesie nadto wskazać należy, że na k.99 i 100 uzasadnienia wyroku nie znajdują się ustalenia faktyczne poczynione przez sąd orzekający a ocena zeznań świadków.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza sprzeczności zeznań A. Ł. z zeznaniami świadka I. N. co do czasu przecięcia kabli telefonicznych na zewnątrz budynku. Poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne w tym zakresie (str.25 uzasadnienia wyroku) są zbieżne z tezą skarżącej, że do przecięcia kabli telefonicznych doszło przed oddaniem strzałów przez sprawców. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że czas przecięcia kabli telefonicznych ma drugorzędne znaczenie wobec bezspornego faktu, że do uszkodzenia kabli doszło.

Wbrew twierdzeniom apelującej nie przeczy logice przyjęcie, że uciekający sprawcy zabrali siekierę służącą do przecięcia kabli porzucając ją za ogrodzeniem a nie pozostawiając w miejscu, gdzie została użyta. Nadto podkreślenia wymaga, że motywacja sprawców w tym zakresie nie ma pierwszorzędnego znaczenia wobec bezspornej okoliczności odnalezienia siekiery w miejscu wskazanym później przez A. Ł., czemu skarżąca nie zaprzecza (str.20 apelacji).

Również zeznania świadka J. W. nie podważają prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego co do sprawstwa oskarżonego J. K. (1) w czynie zarzucanym mu w pkt.62 akt oskarżenia. Uszkodzenie jednych z drzwi prowadzących do szpitala jest bowiem okolicznością bezsporną a zeznania świadka J. W. dotyczące wyglądu osoby, która tego uszkodzenia dokonała nie pozostają w sprzeczności z ustaleniami Sąd Okręgowego w tym zakresie, że dokonali tego „sprawcy”; nie wskazał zatem wprost na oskarżonego J. K. (1). Za całkowicie dowolne natomiast uznać należy twierdzenie apelującej, że świadczy to o ukrywaniu przez A. Ł. rzeczywistego sprawcy napadu.

Zeznania J. S. (3), że to A. Ł. proponował mu udział w napadzie nie stanowią dowodu na to, że to on był pomysłodawcą napadu. Nie pozostają zatem w sprzeczności z poczynionymi przez Sąd I instancji ustaleniami, że pomysłodawcą był oskarżony J. K. (1). Za całkowicie dowolne, nie poparte jakąkolwiek argumentacją jest stwierdzenie skarżącej, że współsprawcą napadu był S. K.. Nie sposób również wywodzić tezy o sprawstwie J. R. (1) tylko na tej podstawie, że numer telefonu do niego znajdował się w notatkach A. Ł.. Również jakiejkolwiek logicznej argumentacji nie przestawiła skarżąca prezentując tezę o udziale w napadzie nieustalonego znajomego A. Ł. z domu dziecka. Okoliczność, że na kominiarce porzuconej przez sprawców nie znaleziono śladów biologicznych oskarżonego J. K. (1) nie przesądza o braku udziału oskarżonego w napadzie. Zwłaszcza, że – jak ustalił Sąd Okręgowy – oskarżony J. K. (1) w czasie napadu pozostał w samochodzie i nie miał na sobie kominiarki a perukę i sztuczne wąsy (str.23 uzasadnienia wyroku). Nie dziwi zatem, że nie było jego śladów biologicznych na kominiarce, której na sobie nie miał. Wobec powyższego powoływanie się na stanowisko Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu co do wartości dowodowej włosa znalezionego na kominiarce jest całkowicie bezprzedmiotowe. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy na przepis art.8 kpk określającą zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądu orzekającego tak w zakresie zagadnień faktycznych, jak i prawnych.

Nie ma racji skarżąca zarzucając Sądowi I instancji dowolne ustalenia w przedmiocie miejsca pozostawienia swoich samochodów i powrotu do nich po napadzie. Cytowane bowiem zeznania A. Ł. rzekomo sprzeczne z ustaleniami sądu dotyczą miejsca pozostawienia samochodów nie w dniu napadu a w czasie poprzedzającym, kiedy dokonano uszkodzenia ogrodzenia w (...). Jedynie na marginesie zatem wskazać należy na brak związku między tym gdzie sprawcy pozostawili swoje samochody a odpowiedzialnością karną oskarżonego J. K. (1).

Kwestionując wiarygodność zeznań świadka A. Ł. skarżąca wskazuje na poczynienie – wbrew jego zeznaniom – ustaleń co do posiadania przez niego w czasie napadu łomu. Jak już wcześniej wskazano w niniejszym uzasadnieniu (str.25) Sąd Okręgowy nie podszedł bezkrytycznie do zeznań tego świadka. Przejawem tego jest m.in. odmowa dania mu wiary co do posiadania przy sobie łomu a oparcia tego ustalenia o zeznania świadka I. N.. I na tych właśnie zeznaniach oparł ustalenie, że A. Ł. posługiwał się łomem.

Brak jest podstaw do uznania za trafne stanowiska skarżącej podważającego wiarygodność informacji uzyskanych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych a dotyczących zatrudnienia oskarżonego J. K. (1). Brak świadectwa pracy za okres od 1.08.1977r. do 28.04.1983r. nie podważa bowiem wiarygodności informacji nadesłanej z ZUS, że w tym czasie oskarżony J. K. (1) pracował w (...) w P.. Wiarygodności tej również nie podważa przedłożona wraz z apelacją kserokopia zaświadczenia dotycząca badania oskarżonego w Instytucie (...) w dniu 27.03.1979r. Wręcz potwierdza tę wiarygodność, skoro skarżąca twierdząc, że jest to dowód na zatrudnienie oskarżonego J. K. (1) w tej placówce jednocześnie stwierdza, że w czasie gdy pracował tam oskarżony nosiła ona nazwę Instytut (...) (str.20 apelacji). Żadnego znaczenia dla kwestii wiarygodności tego dowodu nie ma to czy został on dopuszczony na wniosek oskarżonego czy z urzędu przez sąd. Fakt zatrudnienia oskarżonego w (...) potwierdza prawidłowość wnioskowania Sądu Okręgowego co do wiarygodności zeznań A. Ł. i poczynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych co do wiedzy oskarżonego J. K. (1) o obiekcie, na który dokonano napadu (str.21 uzasadnienia wyroku) oraz znajomości osób pracujących w tej placówce i zasad wypłaty wynagrodzeń (str.62 uzasadnienia wyroku).

Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu skarżącej, że znajomość pracowników (...) przez oskarżonego J. K. (1) przeczy tezie o jego sprawstwie, gdyż jako osoba znana w placówce nie mógłby swobodnie poruszać się po niej chodząc za kasjerką bez ryzyka rozpoznania go. Podkreślenia bowiem ponownie wymaga, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do ustalenia, że to oskarżony J. K. (1) dokonywał obserwacji kasy (...) poprzedzającej napad.

Chybionym jest zarzut naruszenia art.424 § 1 kpk mający polegać na nieustosunkowaniu się przez Sąd Okręgowy do oświadczenia oskarżonego znajdującego się na k.24442 akt sprawy. Sąd Apelacyjny na wstępie odwołuje się do poczynionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia uwag dotyczących charakteru tych oświadczeń i odniesienia się do nich przez Sąd I instancji (str.30). Oskarżony odwołuje się w nim do zeznania świadka I. N., które zostały ocenione przez Sąd Okręgowy a zatem sąd ten odniósł się do kwestii podnoszonych w oświadczeniach oskarżonego J. K. (1) oceniając zeznania tego świadka (str.95 uzasadnienia wyroku).

W zakresie czynu opisanego w pkt.62 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu.

IX.

Również i w zakresie zarzutu opisanego w pkt.63 aktu oskarżenia nie doszło do naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów.

Wbrew twierdzeniom skarżącej, w ustaleniach faktycznych dotyczących zarzutu 63 aktu oskarżenia brak jest tezy, że oskarżony J. K. (1) sporadycznie przebywał na wybrzeżu i to tylko w okresie wakacji. Podobnie jak brak jest ustalenia, że w dniu zdarzenia oskarżony przyjechał do A. Ł. w samo południe, jest jedynie ustalenie, że doszło do ich spotkania w dniu napadu (str.29 uzasadnienia wyroku). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że charakter pracy oskarżonego J. K. (1) (przedstawiciel handlowy) nie wykluczał przyjazdu do T. w południe w dniu 15 grudnia 2014r.

Sąd Okręgowy dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego nie pominął dowodów potwierdzających fakt zatrudnienia oskarżonego J. K. (1) w czasie, który obejmował zdarzenie opisane w pkt.63 aktu oskarżenia (str.49-50 uzasadnienia wyroku). Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, że charakter pracy oskarżonego (przedstawiciel handlowy) nie stanowił przeszkody do tego aby godzinach pracy przyjechać do T. na spotkanie z A. Ł.. Po zakończeniu zaś pracy o godz.15.00 przyjechać ponownie i wziąć udział w napadzie jaki miał miejsce ok.godz.1.00 w nocy z 15 na 16 grudnia 1994r. Wprawdzie rację ma skarżąca wskazując na błędne stwierdzenie Sądu Okręgowego, że dniem następnym po dniu napadu była sobota (str.50 uzasadnienia wyroku), był to bowiem piątek, jednakże nie może to skutkować uznaniem, że oskarżony nie brał udziału w napadzie. W tym samym miejscu bowiem Sąd Okręgowy wskazuje, że po dokonanym napadzie oskarżony J. K. (1) miał dość czasu oby dojechać do miejsca pracy na godz.7.00.

Chybionym jest zarzut dokonania dowolnej oceny dowodów w konsekwencji czego miało dojść do ustalenia, że jednym ze sprawców był J. S. (3). Sąd Okręgowy nie ustalił bowiem aby J. S. (3) brał udział w napadzie, stwierdzając, że sprawca ten nie został ustalony (str.30 uzasadnienia wyroku). Oczywistym zatem jest, że w tym zakresie nie dał wiary zeznaniom A. Ł. a zatem zarzut dowolnej oceny tego dowodu w omawianej kwestii jest całkowicie chybiony. Nie stanowi to jednak o niewiarygodności wszystkich jego zeznań, które zostały ocenione w sposób swobodny. Odwoływanie się przez skarżącą do uzasadnienia innego orzeczenia, jest całkowicie bezprzedmiotowe. Po raz kolejny należy w tym miejscu wskazać na przepis art.8 kpk normujący zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądu orzekającego. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że w zacytowanym fragmencie uzasadnienia w sprawie IV K 71/07 Sąd Okręgowy wskazuje na zgodność opisu sprawców dokonanego przez M. B. z wyglądem oskarżonego J. K. (1) i W. K. (1). Konsekwentne depozycje A. Ł. co do udziału J. S. (3) w napadzie na (...) Społem, mimo prawomocnego uniewinnienia go od tego zarzutu nie może skutkować uznaniem, że zeznania jego w odniesieniu do pozostałych sprawców są również niewiarygodne. Powoływanie się na zeznania A. Ł. dotyczące wyjazdów S. K. na rozpoznania do P. w kontekście omawianego zarzutu jest całkowicie bezprzedmiotowe, gdyż zarzut ten dotyczy napadu na (...) Społem w S..

Za trafny nie może zostać również zarzut dowolnej oceny zeznań A. Ł. w odniesieniu do użytej przez sprawców butli z tlenem. Skarżąca wskazując na to, że A. Ł. zeznawał odmiennie niż to czyniła M. Z. (3) (pierwszy ze wskazanych wyżej świadków zeznał, że zabrano ją z garażu w (...), a druga świadek, że butlę taką widziała w prywatnym domu nieopodal budynku (...)) nie podaje jakie to ma znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy, w szczególności odpowiedzialności J. K. (1). Sąd Apelacyjny takiego związku nie dostrzega.

Za chybiony uznać należy zarzut błędnej oceny wiarygodności zeznań A. Ł. z tego względu, że Policja nie odnotowała kradzieży petrożenu o jakiej zeznawał świadek. Nie jest to bowiem jednoznaczne z uznaniem, że do popełnienia takiego przestępstwa nie doszło a świadczy jedynie o tym, że takie przestępstwo nie zostało zgłoszone organom ścigania.

Chybionym jest również kwestionowanie wiarygodności zeznań A. Ł. a tym samym ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy co do sprawstwa oskarżonego J. K. (1) na tej podstawie, że wiek, na jaki świadek K. B. (1) oceniła sprawców odbiegał od ówczesnego wieku oskarżonego J. K. (1). Po raz kolejny należy wskazać, że subiektywna ocena świadków co do wieku sprawców nie może zostać uznana za decydującą. W przypadku świadka K. B. (1) ocena ta została oparta na głosie sprawców a zatem kryterium bardzo – w ocenie Sądu Apelacyjnego – niepewnym.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskał również zarzut sformułowany w pkt.44 apelacji. Sąd Okręgowy w sposób logiczny i przekonujący wskazał dlaczego nie dał wiary dokonanej przez J. B. oceny rodzaju butli jaką sprawcy otworzyli sejf. Autor notatki (J. B. zmarł i nie został przesłuchany przez sąd orzekający) w żaden sposób nie wskazał na to jakimi kryteriami posługiwał się oceniając, że był to palnik acetylenowy (k.7602 akt sprawy) a nie benzynowy, jak podał A. Ł.. Skarżąca całkowicie dowolnie uznała, że kryterium oceny dokonanej przez J. B. był zapach, nie wynika to bowiem z żadnego dowodu. Argumentacja natomiast przedstawiona przez Sąd Okręgowy (brak specjalistycznej wiedzy) jest przekonująca.

Chybionym jest zarzut naruszenia art.424 § 1 kpk mający polegać na nieustosunkowaniu się przez Sąd Okręgowy do oświadczenia oskarżonego znajdującego się na k.24436 akt sprawy. Sąd Apelacyjny na wstępie odwołuje się do poczynionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia uwag dotyczących charakteru tych oświadczeń i odniesienia się do nich przez Sąd I instancji (str.30). Oskarżony odwołuje się w nim do kwestii – jak wyżej wskazano – nie mającej żadnego znaczenia dla rozpoznania sprawy.

W zakresie czynu opisanego w pkt.63 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając w zasadzie twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu. Warto jedynie podnieść, że Sąd Okręgowy odniósł się do stanowiska oskarżonego zawartego w oświadczeniu na k.27575 oceniając wyjaśnienia oskarżonego. Stanowiska te bowiem: we wspomnianym oświadczeniu i wyjaśnieniach są tożsame.

X.

Nie ma racji skarżąca twierdząc, że w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu J. K. (1) w pkt.65 aktu oskarżenia doszło do obrazy art.7 kpk w zw. z art.424 § 1 kpk w konsekwencji czego nieprawidłowo został ustalony stan faktyczny co do liczby napastników. Na wstępie podkreślenia wymaga, że na str.112 uzasadnienia wyroku zawarta jest ocena materiału dowodowego a nie stan faktyczny, który w omawianym zakresie znajduje się na str.31 uzasadnienia wyroku. Nie zachodzi sprzeczność między zeznaniami A. Ł., E. C. i B. C. (1) a ustaleniami Sądu Okręgowego co do liczby napastników. Sąd określił ją na 6 (str.31 uzasadnienia wyroku) i podał motywy jakimi się w tym kierował (str.12 uzasadnienia wyroku).

Podnoszenie zarzutu niewiarygodności zeznań świadka A. Ł. z powołaniem się na osoby nieobjęte niniejszym postępowaniem (W. G. (1), W. G. (2), T. M., M. M. (1)) nie może być skuteczne. Po raz kolejny wskazać należy na zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądu art.8 kpk. Nadto okoliczność, że w pewnym zakresie zeznania świadka A. Ł. nie zostały uznane za wystarczające do skazania, nie oznacza samo przez się, że są one niewiarygodne w zakresie odpowiedzialności oskarżonego J. K. (1). Skoro pokrzywdzeni zeznali, że widzieli 6 napastników i na tylu też wskazał świadek A. Ł. to ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie uznać należy za trafne. Nie ma również sprzeczności w ustaleniach Sąd Okręgowego i zeznaniach A. Ł. co do tego, że nie wchodził on do mieszkania pokrzywdzonych ale widział co się dzieje przed drzwiami wejściowymi, ponieważ miał noktowizor. Sytuacja taka wydaje się całkowicie zrozumiała i logiczna. Okoliczności zdarzenia i miejsce, w jakim przebywał świadek A. Ł. sprawiają, że mógł on nie widzieć momentu zdejmowania kominiarki jednemu z napastników. Za całkowicie zatem dowolne uznać należy stwierdzenie apelującej, że B. C. (1) przedstawiła inny przebieg tego fragmentu zdarzenia a świadek A. Ł. wskazał, że sprawcą, któremu zdjęta została kominiarka był W. G. (1). Nie jest zatem tak, że A. Ł. wskazał W. G. (1) jako osobę, której została zdjęta kominiarka w początkowej fazie napadu a więc okoliczność, że wygląd W. G. (1) nie odpowiadał opisowi pokrzywdzonych nie może skutkować uznaniem, że zeznania A. Ł. są niewiarygodne. Kwestionowanie wiarygodności zeznań A. Ł. przez pryzmat W. G. (2) i W. G. (1) nie może być uznane za trafne, skoro Sąd Okręgowy nie ustalił aby osoby te brały udział w napadzie na państwa C. (str.31 uzasadnienia wyroku). Nie ma zatem skarżąca twierdząc, że Sąd Okręgowy ustalił sprawstwo W. G. (2) (str.25 apelacji).

Skutku oczekiwanego przez apelującą nie może przynieść odwoływanie się do osoby P. M., skoro Sąd Okręgowy nie ustalił aby to on był informatorem, który „wystawił” pokrzywdzonego E. C. (str.31 uzasadnienia wyroku). Oczywistym jest, że skoro poczynił takie ustalenie to nie uznał za wiarygodne zeznań A. Ł. w tym zakresie. Wskazać w tym miejscu po raz kolejny godzi się, że Sąd Okręgowy dokonał wnikliwej oceny całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań A. Ł. i nie dał im wiary w całości, uzasadniając swoje stanowisko. Okoliczność, że nieustalony informator oskarżonego J. K. (1) miał wiedzę na temat kantoru E. C. nie jest jednoznaczna z tym, że wiedza ta dotyczyła systemu zabezpieczeń kantoru. A zatem teza skarżącej, że wiedzę na temat systemu zabezpieczeń miał tylko właściciel kantoru i kierownik nie pozostaje w sprzeczności z ustaleniem sądu, że informator oskarżonego J. K. (1) miał wiedzę na temat kantoru.

Nie ma racji skarżąca twierdząc, że zeznania świadka A. R. czynią niewiarygodnymi zeznania A. Ł.. Podkreślenia bowiem wymaga, że A. Ł. wiedzę o tym, że oskarżony J. K. (1) miał zamiar otworzyć solarium w G. za pieniądze pożyczone od A. Ł. miał od oskarżonego. Nie weryfikował on zatem ani czy miał on rzeczywiście taki zamiar a jeżeli tak, to czy doszło do jego realizacji (k.295 akt sprawy).

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia odniósł się do kwestii podnoszonej przez oskarżonego J. K. (1) a dotyczącej jego obecności na Mszy św. z okazji rocznicy śmierci jego ojca (str.48-49 uzasadnienia wyroku) oceniając, że odległość jaka dzieliła kościół, w którym odprawiana była msza i dom pokrzywdzonych C. nie była duża i pozwalała na szybkie przemieszczenie się z jednego miejsca w drugie. Z tego względu nie może zostać uznany za trafny zarzut braku odniesienia się przez Sąd Okręgowy do zeznań świadka W. W., który potwierdził – podobnie jak ocenieni przez Sąd Okręgowy świadkowie, członkowie rodziny oskarżonego: R. W. (2) i H. R. – że oskarżony był w dniu 14 lutego 1997r. na mszy.

Chybionym jest zarzut naruszenia art.424 § 1 kpk mający polegać na nieustosunkowaniu się przez Sąd Okręgowy do oświadczenia oskarżonego znajdującego się na k.24458 akt sprawy. Sąd Apelacyjny na wstępie odwołuje się do poczynionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia uwag dotyczących charakteru tych oświadczeń i odniesienia się do nich przez Sąd I instancji (str.30). Oskarżony odwołuje się w nim do opinii biegłego dotyczącej sposobu korzystania z alarmu jaki był zainstalowany w kantorze E. C.. Tymczasem wskazać należy na zeznania świadka H. W., który był jedną z dwóch osób znających zasadę obsługiwania alarmu w kantorze a który zeznał, że przełączał dzień/noc i w ten sposób uruchamiał lub wyłączał alarm (k.24558 akt sprawy). Takie też ustalenie co do sposobu dezaktywacji alarmu przez sprawców napadu poczynił Sąd Okręgowy (str.34 uzasadnienia wyroku).

W zakresie czynu opisanego w pkt.65 aktu oskarżenia oskarżony w swym piśmie ujawnionym w trybie art.453 § 2 kpk w toku rozprawy odwoławczej nie wskazał innych zarzutów powielając twierdzenia zawarte w apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego odnoszenia się do nich w tym miejscu.

XI.

Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskał również zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady in dubio pro reo (str.25 apelacji). Zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z brzmienia przepisu art.5 § 2 kpk, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. W szczególności jest to widoczne w następującym poglądzie Sądu Najwyższego: „Zasada in dubio pro reo odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednak rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.06.1991r. w sprawie WR 107/91, OSNKW 1992/1-2/14). Przede wszystkim należy bowiem podnieść, iż wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, a nie strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych oraz że za nietrafną należy uznać interpretację zasady in dubio pro reo, jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15.07.2010r. w sprawie II AKa 183/10, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku nr 3/2010). Sąd odwoławczy nie podziela poglądu apelującego jakoby Sąd I instancji rozstrzygnął nie dające się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Sąd Okręgowy bowiem całkowicie wyczerpał inicjatywę dowodową aby ustalić fakty zgodnie z rzeczywistym przebiegiem i wyjaśnił nasuwające się w tym zakresie wątpliwości. Znalazło to nadto odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku stanowiącym umotywowanie wyroku – zawiera ono przekonującą analizę wszystkich przeprowadzonych dowodów. Jeżeli z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzeń, to nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art.5 § 2 kpk, bo w takim przypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16.06.2005r. w sprawie KK 257/04, OSNKW 2005/9/86). W sprawie będącej przedmiotem niniejszego postępowania Sąd I instancji dokonał stanowczych ustaleń. Dlatego też zarzut naruszenia przepisu art.5 § 2 kpk należy uznać za bezzasadny.

XII.

Chybionym jest również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przepisu art.258 § 1 kk w zb. z art.258 § 2 kk. Skarżąca nie przedstawiła żadnej argumentacji na poparcie tego zarzutu a Sąd Okręgowy szeroko uzasadnił powody, dla których uznał oskarżonego J. K. (1) winnym działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w tym grupy mającej charakter zbrojny (k.117-119 uzasadnienia wyroku). Wskazać jedynie w tym miejscu należy, że nieco mało precyzyjnie odniósł się do kwestii intertemporalności przepisów ustawy karnej. Wprawdzie prawidłowo wskazał, że przepisy kodeksu z 1997r. są względniejsze dla oskarżonego niż przepis art.276 kk z 1969r. (str.119 uzasadnienia wyroku) lecz winien sprecyzować, że mowa jest o Kodeksie karnym z 1997r. ale w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004r. Tak też – w ocenie Sądu Apelacyjnego – należy rozumieć zapis, że zastosowanie ma ustawa obecnie obowiązująca (str.119 uzasadnienia wyroku).

XIII.

Również kary orzeczone wobec oskarżonego nie rażą surowością, są zgodne z dyrektywami ich wymiaru określonymi w art.53 kk.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie nie stwierdzając zaistnienia okoliczności o jakich mowa w art.439 kpk i art.440 kpk.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 kpk i art.636 § 1 kpk obciążając nimi oskarżonego. Nie znalazł bowiem podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia.