Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w Z. wniósł w dniu 09.08.2010r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od P. M. kwoty 657,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami począwszy od dnia 9 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty oaz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że żądana kwota stanowi koszt za wykonane usługi telekomunikacyjne przez (...) S. A. w W. na rzecz P. M.. Powód na podstawie umowy cesji przejął od (...) S.A. w W. prawa do wierzytelności wobec pozwanego.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w VI Wydziale Cywilnym wydał 27 sierpnia 2010 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

Z uwagi na skuteczne wniesienie przez pozwanego sprzeciwu i wykazanie, że nakaz zapłaty nie został mu prawidłowo doręczony, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w VI Wydziale Cywilnym postanowieniem z dnia 19 marca 2015 r. przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W sprzeciwie pozwany P. M. wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia oraz wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Po przekazaniu sprawy powód podtrzymał żądanie pozwu i przedłożył dokumenty na poparcie twierdzeń pozwu.

Na rozprawie w dniu 19.10.2015r. pełnomocnik pozwanego podtrzymał stanowisko ze sprzeciwu, w tym zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26 maja 2006 r. P. M. zawarł z (...) S. A. w W. umowę świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na mocy tej umowy P. M. otrzymał telefon komórkowy (...).

/bezsporne, a ponadto dowód:

umowa udziału w promocji mixPlus z dnia 26 maja 2006 r. – k. 71 akt/.

P. M. nie wywiązał się z warunków umowy, tj. nie zasilał konta w ustalonych okresach.

Okoliczność bezsporna

Z uwagi na fakt, że P. M. nie wywiązał się z warunków umowy, (...) S. A. w W. wystawił notę obciążeniową na kwotę 480,00 zł, płatną do dnia 20 sierpnia 2007 r. Jednocześnie operator wskazał, że w przypadku zasilenia przez P. M. konta kwotą minimum 30,00 zł brutto do dnia 20 sierpnia 2007 r., wyżej wskazana kara podlegać będzie anulowaniu. Dokumenty zostały wysłane przez operatora na adres, który pozwany podał przy zawieraniu umowy.

/bezsporne, a ponadto dowód:

nota obciążeniowa – k. 72 akt/.

Na mocy umowy cesji z dnia 28 lipca 2010 r. (...) S. A. w W. sprzedała przysługujące jej wierzytelności m.in. wobec P. M., (...) S. A. w Z..

/poza sporem, a ponadto dowód:

Umowa sprzedaży wierzytelności z 28 lipca 2010 r. – k. 67 akt/.

Pismem z sierpnia 2010 r. powód wezwał P. M. do zapłaty kwoty łącznie kwoty 657,66 zł w terminie 5 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Wezwanie do zapłaty z dnia 9 sierpnia 2010 r. – k. 70 akt/.

Do dnia wniesienia pozwu pozwany nie uiścił żądanej przez powoda kwoty.

Okoliczność bezsporna

Sąd zważył, co następuje

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, dołączonych przez stronę powodową. Pozwany nie kwestionował prawdziwości i autentyczności dokumentów. Co do zasady nie było kwestii spornych, pozwany nie kwestionował, zarówno istnienia stosunku prawnego, z którego wynikało przedmiotowe zobowiązanie, wysokości tego zobowiązania, a także faktu zbycia wierzytelności przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda. Spór dotyczył zasadności roszczenia wobec podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia.

Zarzut przedawnienia roszczenia, podniesiony przez stronę pozwaną jest bezzasadny w całości.

Regulacja umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawarta jest obecnie w art. 56 i nast. ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.). Termin przedawnienia tego typu roszczeń określa art. 118 k.c. i wynosi trzy lata (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r., III CZP 20/09, Biul. SN 2009, nr 5, s. 7).

Usługi telekomunikacyjne należą do świadczeń okresowych, czyli powtarzających się, które dłużnik powinien spełniać w z góry określonych terminach. Z zasad doświadczenia życiowego powszechnie wiadomym jest, że w oparciu o umowę, jaka łączyła pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda, pozwany zobowiązany był do zasilania konta w odpowiednich terminach, tj. do zachowania aktywności numeru telefonu, jaki został zgodnie z warunkami umowy pozwanemu przypisany. Jak wynika z treści dołączonej do akt sprawy noty obciążeniowej, pozwany z tego obowiązku się nie wywiązał, stąd został zobowiązany do zapłaty na rzecz poprzednika prawnego powoda kwoty 480,00 zł. Termin wymagalności zapłaty tej kwoty przypadł na dzień 20 sierpnia 2007 r. Jak wynika z treści art. 120 § 1 zd. 1 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Biorąc pod uwagę wskazaną wyżej regulację art. 118 k.c. roszczenie w przedmiotowej sprawie nie uległo przedawnieniu. Pozew w przedmiotowej sprawie został wniesiony 9 sierpnia 2010 r., a więc przed upływem 3 – letniego terminu przedawnienia, co skutkowało przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.). W świetle zebranych dokumentów trudno uznać za zasadny zarzut pozwanego, że nota obciążeniowa została wystawiona zbyt późno. Pozwany zawarł bowiem umowę w 2006r., a nota została wystawiona w sierpniu 2007r., a więc nawet nie po dwóch latach od zawarcia umowy. Nadto z treści noty obciążeniowej wynikało, iż wystarczyło doładować konto kwotą 30 zł, aby anulować karę, a zatem świadczy to o tym, że nota została wystawiona w niedługim czasie po zaprzestaniu doładowywania konta przez pozwanego. Gdyby bowiem upłynął dłuższy czas, do anulowania kary nie byłoby wystarczające zasilenie konta. Nadto trudno byłoby wskazać, jaka powinna być data wystawienia noty, jeżeli miałaby być to inna data niż uczynił to pierwotny wierzyciel. Dlatego też zarzut strony pozwanej w tym zakresie uznano za gołosłowny.

Żądanie pozwu obejmuje świadczenie główne wraz z odsetkami. Odsetki traktowane są jako świadczenie okresowe, przy czym roszczenie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego. Tak więc termin przedawnienia dla odsetek wynosi 3 lata. Tym samym roszczenie obejmujące żądanie odsetek także nie uległo przedawnieniu.

Na marginesie należy dodać, że powód uczynił zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. i udowodnił, że żądana kwota od pozwanego mu się należy, a zarzut przedawnienia roszczenia podniesiony przez powoda należało, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego uznać za bezzasadny w myśl z art. 118 k.c. ( a contrario).

Mając na uwadze powyższe, powództwo okazało się zasadne, o czym orzeczono na mocy art. 56 i nast. ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne, w punkcie I wyroku.

O kosztach Sąd orzekł po myśli art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zawierający zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca proces jest zobowiązana do zwrotu kosztów procesu, niezbędnych do dochodzenia swoich roszczeń. Pozwany przegrał sprawę w całości, stąd zobowiązany jest do zwrotu powodowi poniesionych przez niego kosztów procesu. Koszty te zostały przedstawione przez powoda w spisie kosztów, które powód przedłożył w terminie (art. 109 § 1 zd. 1 k.p.c.). Koszty te Sąd uznał za zasadne w całości.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)