Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016 roku w K.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)we W.

przeciwko W. K.

o zapłatę 6 855 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej (...)we W.na rzecz pozwanego W. K.kwotę 1 217 (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) złotych tytułem kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...)we W.wniósł o zasądzenie od pozwanego W. K.kwoty 6 855 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu w uzasadnieniu podnosząc, że pozwany (...) Bank (...) SA, poprzednio (...) Bank SA, zawarli umowę bankową, na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, a jednocześnie zobowiązał się do jej zwrotu. Strona powodowa wskazała, że obecnie zadłużenie pozwanego nabyte na podstawie umowy przelewu wierzytelności z tytułu należności głównej wynosi 3 097,85 zł, z tytułu skapitalizowanych odsetek 3 757,15 zł. Strona powodowa podniosła, że wezwała pozwanego do zapłaty, jednakże do chwili obecnej zadłużenie nie zostało uregulowane.

Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego

pozwany wniósł sprzeciw w całości go zaskarżając i zarzucił, że dochodzone roszczenie przedawniło się oraz wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu. Pozwany przyznał, że zawarł umowę pożyczki na kwotę 3 500 zł, którą miał spłacać w 36 ratach od 25 listopada 2007 r., zatem termin początkowy 3 – letniego okresu przedawnienia rozpoczął swój bieg 26 października 2010, a pozew został wniesiony 23 października 2015 r., zaś umowa cesji nie ma wpływu na bieg terminu przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2007 r. pozwany W. K. zawarł z (...) Bankiem SA we W. umowę pożyczki gotówkowej o nr (...) w kwocie 3 500 zł. Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki w 36 ratach miesięcznych płatnych do dnia 25 każdego kolejnego miesiąca poczynając od 25 listopada 2007 r.

Dowód:

umowa pożyczki gotówkowej – k.27 - 28

wypłata pożyczki – k.29

W dniu 15 czerwca 2011 r. (...) Bank SA wystąpił z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z dnia 10 sierpnia 2010 r. wystawionemu przeciwko pozwanemu określającemu wysokość jego zobowiązania wynikającego z pożyczki nr (...) z dnia 17 października 2007 r. Postanowieniem z dnia 4 lipca 2011 r. nadano temuż bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności

Dowód:

znajdujący się w aktach tut. Sądu o sygn. I Co 3253/11 wniosek o nadanie klauzuli wykonalności - k.1

bankowy tytuł egzekucyjny – k.45

postanowienie Sądu Rejonowego w K. dnia 04.07.2011 r.- k.48

(...) Bank (...) SA we W. jest następcą prawnym (...) Banku SA.

Okoliczność bezsporna

Wierzyciel (...)SA wniósł do komornika o umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie w/w tytułu wykonawczego w trybie art.825 pkt 1 k.p.c. oraz zwrot tytułu wykonawczego wierzycielowi. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym wK.postanowieniem z dnia 10 stycznia 2013 r. na podstawie przepisu art.825 pkt 1 k.p.c. umorzył postępowanie egzekucyjne co do należności na rzecz wierzyciela.

Dowód: znajdujący się w aktach komornika Km (...)wniosek wierzyciela z dnia 19.12.2012 r. – k.10

postanowienie Komornika Sądowego Z. O. z dnia 01.01.2013 r. - k.50

Strona powodowa nabyła wierzytelność przysługującą (...) Banku (...) SA od pozwanego W. K. z tytułu umowy pożyczki gotówkowej nr (...), na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 14 grudnia 2012 r.

Dowód:

umowa przelewu wierzytelności z dnia 14.12.2012 r. – k.7 – 9

wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji – k.11

wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego – k.6

Strona powodowa sporządziła do pozwanego W. K. wezwanie w dniu 23 września 2015 r.

Dowód:

wezwanie do zapłaty – k.12

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego w oparciu o zawnioskowane dowody, których prawdziwości i autentyczności żadna ze stron nie podważyła. Strony również nie kwestionowały okoliczności wynikających z dowodów, zaś ocenie podlegał zarzut przedawnienia.

W ocenie Sądu, w odniesieniu do obowiązujących przepisów podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia okazał się skuteczny.

Zgodnie z przepisem art.118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Niewątpliwym jest, że roszczenie wynikające z umowy pożyczki gotówkowej zawartej 17 października 2007 r. jako roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, czy to przez bank, czy stronę powodową, podlega 3-letniemu terminowi przedawnienia. Strona powodowa wskazywała jednak, że doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia.

Nie sposób jednak podzielić tej argumentacji przedstawionej piśmie z dnia 7 stycznia 2016 r.

Niewątpliwie został przerwany bieg terminu przedawnienia roszczenia wynikającego z umowy pożyczki gotówkowej poprzez złożenie przez pierwotnego wierzyciela wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z dnia 10 sierpnia 2010 r., a następnie wszczęcie przeciwko pozwanemu egzekucji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w K. Z. O.pod sygn. akt KM (...). Uszło jednak uwadze wierzyciela, że pismem z dnia 19 grudnia 2012 r. wierzyciel wniósł o umorzenie egzekucji zgodnie z przepisem art.825 pkt 1 k.p.c. i Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na tej właśnie podstawie postanowieniem z dnia 10 stycznia 2012 r. Postanowienie doręczono 29 stycznia 2012 r., a więc od tego dnia rozpoczął na nowo swój bieg 3-letni termin przedawnienia i upłynął 29 stycznia 2015 r. Zgodnie z przepisem art.124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo

Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 22 października 2015 r., a zatem w dniu wniesienia pozwu poprzez nadanie na poczcie, roszczenie przeciwko pozwanemu W. K. było przedawnione. Bez znaczenia na bieg terminu przedawnienia pozostaje zawarcie umowy przelewu wierzytelności w dniu 14 grudnia 2014 r., czy też sporządzenie wezwania do zapłaty z 23 września 2015 r. (przy czym strona powodowa nie przedłożyła dowodu doręczenia tego wezwania pozwanemu).

Wskazać należy na uchwałę Sadu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015 r. w sprawie III CZP 103/14, którą sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela - umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela - banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności, niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. Przytoczyć w tym miejscu wypada fragment jej uzasadnienia: „z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, wynika, że głównym argumentem za przyjęciem stanowiska, iż złożenie wniosku klauzulowego przerywa bieg przedawnienia było to, że nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu jest aktem koniecznym, stanowiącym conditio sine qua non wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Idąc tym torem rozumowania, należy konsekwentnie przyjąć, że realizacja tego niezbędnego warunku do wszczęcia egzekucji następuje z chwilą uwzględnienia przez sąd wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, a tym samym, że z chwilą nadania tej klauzuli ustaje zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku i zaczyna biec od nowa. Z tych względów należy przyjąć, że zawieszenie biegu przedawnienia spowodowane wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności kończy się z chwilą uwzględnienie przez sąd tego wniosku, zwłaszcza że postanowienie sądu w tym przedmiocie jest skuteczne z chwilą jego wydania (art. 360 w związku zart. 13 § 2 k.p.c.).” W dalszej części uzasadnienia uchwały SN wskazał, że żądanie przez wierzyciela umorzenia egzekucji jest bezwzględnie wiążące i z tego względu należało rozważyć zakres odpowiedniego stosowania w postępowaniu egzekucyjnym sankcji wynikającej z art.203 § 2 zd. 1 k.p.c. SN dalej wskazał, iż „formuła żądania umorzenia egzekucji podkreśla, że jedynym dysponentem postępowania egzekucyjnego jest wierzyciel, i że zawiera ona w sobie oświadczenie o cofnięciu wniosku egzekucyjnego. Nie może zatem budzić wątpliwości, że oświadczenie wierzyciela o cofnięciu wniosku egzekucyjnego powinno zostać potraktowane jako wiążące żądanie umorzenia egzekucji, niezależnie od stadium postępowania egzekucyjnego. Przewidziane w art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia. Brak tego przepisu prowadziłby do tego, że powód mógłby wielokrotnie składać pozew i cofać go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. Racja przyjęcia takiego rozwiązania i dążenie do przeciwstawienia się możliwym nadużyciom jest tym bardziej uzasadnione na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi o zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu. Prowadzi to do wniosku, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c., co oznacza, iż umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14, "Biuletyn SN" 2015, nr 2, s. 11). Trzeba dodać, że nie ma znaczenia charakter egzekwowanej wierzytelności.”

Zwrócić również należy uwagę, że uwzględnieniu niniejszego żądania sprzeciwia się brak tożsamości podmiotowej i przedmiotowej roszczenia mające wpływ na bieg terminu przedawnienia. W tym zakresie rozstrzygnął SN w wyroku z dnia 30 września 2015 r. I CSK 863/14 wskazując, że określona w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. czynność przerywa bieg terminu przedawnienia tylko w odniesieniu do tego samego roszczenia, którego ona dotyczy, a nie w stosunku do pozostałych roszczeń wynikających z danego stosunku prawnego. Tożsamość roszczenia oznacza natomiast jego tożsamość podmiotową oraz tożsamość przedmiotową. W rozstrzyganej sprawie występuje tożsamość przedmiotowa roszczenia, natomiast brak jest tożsamości podmiotowej. Jak wynika z przeprowadzonych dowodów najpierw wierzycielem był bank ((...) Bank SA, i następnie (...)SA), a obecnie jest powodowy Fundusz.

Skoro pozew niesiony został po upływie terminu przedawnienia, to Sąd uwzględniając zarzut przedawnienia oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art.98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. ustalając je na podstawie przepisu § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych na kwotę 1 200 zł. Ponadto zasądzeniu podlegała uiszczona przez pozwanego opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.