Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant protokolant sądowy zastępujący Agnieszka Wojtyła

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2015 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy Ł. M.

z udziałem zainteresowanego (...) Z. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o prawo do odsetek od zasiłku chorobowego

w związku z odwołaniem Ł. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.

z dnia (...)roku, znak (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia (...)roku, znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu Ł. M. prawo do wypłaty odsetek od wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 września 2009 roku do dnia 21 lutego 2010 roku;

2.  przekazuje sprawę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. w zakresie wniosku Ł. M. o przyznanie na jego rzecz odsetek za okres od dnia 12 czerwca 2010 roku do dnia 22 września 2014 roku w łącznej kwocie 9.954,18 zł.

Sygn. akt VI U 244/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...)roku, znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu Ł. M. prawa do wypłaty odsetek od wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 września 2009 roku do dnia 21 lutego 2010 roku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że opóźnienie w przyznaniu i wypłaceniu zasiłku chorobowego jest następstwem okoliczności, za które ZUS nie podnosi odpowiedzialności.

(decyzja z dnia 19.01.2015r. – k. 15 akt organu rentowego)

Od powyższej decyzji ubezpieczony Ł. M. wniósł dnia 27 lutego 2015 roku odwołanie, w którym wnosił o jej zmianę poprzez orzeczenie, iż przysługują mu odsetki od wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 września 2009 roku do dnia 21 lutego 2010 roku, przy uwzględnieniu iż odsetki te należą się za okres od dnia 1 sierpnia 2009 roku do dnia 24 października 2014 roku. Jednocześnie odwołujący wniósł również o nakazanie ZUS wypłaty na jego rzecz odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia w postaci zasiłku chorobowego w kwocie 10.667,01 zł. Uzasadniając swe stanowisko odwołujący wskazał, że podstawą dla wydania pierwotnej decyzji ZUS odmawiającej mu prawa do zasiłku było uznanie, że nie podlega on ubezpieczeniu. Tymczasem w wyniku postępowania sądowego, wyrokiem zostało ustalone, iż odwołujący ubezpieczeniu podlegał w okresie, gdy powstała jego niezdolność do pracy. Jednocześnie odwołujący wskazał, że ZUS dysponował takim samym materiałem dowodowym, na jakim oparł się Sąd uznając tytuł ubezpieczenia w danym okresie. W ocenie odwołującego nie ma więc podstaw do stwierdzenia, iż doszło do okoliczności, za które ZUS nie ponosi odpowiedzialności przy wydaniu pierwotnej decyzji odmawiającej prawa do zasiłku, a tym samym ZUS powinien w tej sytuacji przyznać odwołującemu również prawo do odsetek, których się domaga.

Pismem procesowym z dnia 2 października 2015 roku odwołujący wskazał, że domaga się też zmiany skarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do odsetek od wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od dnia 12 czerwca 2010 roku do dnia 22 września 2014 roku w kwocie łącznej 9.954,18 zł.

(odwołanie – k. 2 – 6, pismo procesowe z dnia 02.10.2015r. – k. 62 - 63)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając swe stanowisko ZUS wskazał, że ostatnim dokumentem niezbędnym do ustalenia prawa do zasiłku był w rzeczywistości wyrok Sądu Apelacyjnego, który wpłynął do ZUS dnia 22 sierpnia 2014 roku, ZUS zaś wydał decyzję o przyznaniu prawa do zasiłku już dnia 2 września 2014 roku, a więc mieszcząc się w 30-dniowym terminie, liczonym do dnia wpływu wyroku Sądu Apelacyjnego.

(odpowiedź na odwołanie – k. 7 – 8)

Zainteresowany (...) Z. M. nie zajął stanowiska w sprawie.

(k. 41)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia (...)roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił Ł. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 26 września 2009 roku do 16 stycznia 2010 roku. Kolejną decyzją z dnia (...)roku, znak: (...), ZUS odmówił mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 17 stycznia 2010 roku do 13 lutego 2010 roku, zaś decyzją z dnia (...)roku, znak: (...)ZUS odmówił odwołującemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 14 lutego 2010 roku do 13 marca 2010 roku. W uzasadnieniu wszystkich trzech decyzji organ rentowy wskazał, że odmawia przyznania prawa do zasiłku ze względu na ustalenie, iż odwołujący nie podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik zatrudniony u płatnika (...) Z. M. w S..

(dowód: decyzja z dnia 18.01.2010r., decyzja z dnia 28.01.2010r. oraz decyzja z dnia 05.03.2010r. – k. 1, 4 i 7 t. I akt organu rentowego)

Decyzją z dnia (...)roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział G. Inspektorat S. stwierdził, że Ł. M. nie podlega ubezpieczeniom społecznym (tj. ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu oraz wypadkowemu) w okresie od dnia 1 sierpnia 2009 roku do nadal z tytułu zatrudnienia u płatnika (...) Z. M. w S.. Przed wydaniem decyzji nr (...) ZUS przeprowadził postępowanie dotyczące ustalenia, czy Ł. M. podlega ubezpieczeniom społecznym. W ramach tego postępowania ZUS przeprowadził kontrolę doraźną, w toku kontroli przesłuchane zostały następujące osoby: Z. M., R. K., A. P. i T. W..

Z. M. zeznał przed inspektorem kontroli ZUS, że zatrudnił odwołującego, gdyż nie dawał sobie sam rady, wskazał zakres obowiązków odwołującego. Świadek R. K. w toku przesłuchania przed ZUS-em potwierdził zatrudnienie odwołującego w firmie (...), wskazał że widział go w budynku, również świadek A. P. i świadek T. W. zeznali, że potwierdzają zatrudnienie odwołującego. Świadek A. P. zeznała, że widziała odwołującego na szkoleniu w W., a świadek T. W. zeznał, że widział dwa razy odwołującego w towarzystwie Z. M..

W toku postępowania przed ZUS-em przedstawiono również umowę o pracę odwołującego oraz jego akta osobowe.

(dowód: decyzja nr (...) – k. 17 t. I akt organu rentowego, protokoły przesłuchań Z. M., R. K., A. P. i T. W. – t. III akt organu rentowego)

Od decyzji nr (...) ustalającej, że Ł. M. nie podlega ubezpieczeniom społecznym wniesione zostały dwa odwołania – jedno pochodzące od samego Ł. M., a drugie pochodzące od płatnika składek. Sprawa z obu odwołań została zarejestrowana w Sądzie Okręgowym Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygnaturą VII U 1259/10. Wyrokiem z dnia 23 lipca 2012 roku Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu obu odwołań zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 30 grudnia 2009 roku w ten sposób, że stwierdził, iż Ł. M. podlegał ubezpieczeniu społecznemu od dnia 1 sierpnia 2009 roku z tytułu zatrudnienia u płatnika (...) Z. M.. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że ustalając stan faktyczny oparł się na zeznaniach świadków R. K., T. W. i Z. M. oraz na zeznaniach Ł. M., które były ze sobą spójne oraz się wzajemnie uzupełniały. W toku postępowania Sąd przesłuchał też świadków P. S. i P. K., jednak Sąd uznał, iż zeznania tych dwóch świadków nie korespondują z zeznaniami pozostałych świadków. Sąd oparł się również na dokumentach przedstawionych w toku postępowania.

Od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 23 lipca 2012 roku organ rentowy wniósł apelację. W wyniku rozpoznania apelacji Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 12 czerwca 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 3267/12, oddalił apelację. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, iż co do zasady podziela ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie przez Sąd Okręgowy.

(dowód: odwołania od decyzji nr (...) – k. 2 – 12 i k. 17 – 21 akt VII U 1259/10, wyrok Sądu Okręgowego z dnia 23.07.2012r. – k. 258 akt sprawy VII U 1259/10, uzasadnienie wyroku z dnia 23.07.2012r. – k. 267 - 273 akt sprawy VII U 1259/10, apelacja ZUS – k. 277 – 280 akt sprawy VII U 1259/10, wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 12.06.2014r. – k. 372 – 373 akt sprawy VII U 1259/10, uzasadnienie wyroku z dnia 12.06.2014r. – k. 380 – 408 akt sprawy VII U 1259/10)

Decyzją z dnia (...)roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. Inspektorat w G. przyznał odwołującemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 września 2009 roku do dnia 12 maja 2010 roku, jednocześnie uchylając w/w decyzje z dni 18 stycznia 2010 roku, 28 stycznia 2010 roku oraz 5 marca 2010 roku.

(dowód: decyzja z dnia 02.09.2014r. – k. 3 akt organu rentowego, postanowienie o sprostowaniu decyzji – k. 12 akt organu rentowego)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane powyżej dowody z dokumentów zawartych w aktach organu rentowego, a także w oparciu o akta sprawy o sygn. VII U 1259/10. W toku postępowania wiarygodność dokumentów nie została podważona przez strony, strony nie wnosiły również o uzupełnienie postępowania dowodowego w jakimkolwiek zakresie.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest zasadność odwołania Ł. M. od decyzji ZUS w przedmiocie odmowy przyznania prawa do wypłaty odsetek od wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 września 2009 roku do dnia 21 lutego 2010 roku.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity - Dz. U. z 2015 roku, poz. 121; dalej jako: u.s.u.s.) jeżeli ZUS - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Z powyższej regulacji wynika więc, że ZUS powinien przyznać prawo do odsetek od danego świadczenia w przypadku, gdy nie ustalił lub nie wypłacił tego świadczenia w określonym terminie. Zgodnie zaś z art. 64 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity – Dz. U. z 2014 roku, poz. 159, ze zm., dalej jako: ustawa zasiłkowa) zasiłki chorobowe wypłaca się nie później niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków. Oznacza to, iż maksymalny termin do wydania decyzji w przedmiocie prawa do zasiłku wynosi 30 dni od złożenia kompletu dokumentów.

W tym miejscu należy wskazać na pogląd wyrażony w orzecznictwie, zgodnie z którym „zawarte w art. 85 ust. 1 u.s.u.s. określenie: "nie ustalił prawa do świadczenia" oznacza zarówno nie wydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania” (wyrok SN z dnia 15 września 2011 roku, sygn. akt II UK 22/11). Z powyższego wynika więc, że przesłanką dla przyznania ubezpieczonemu odsetek jest również wydanie, co prawda w terminie, ale decyzji o treści niezgodnej z prawem (za taką bowiem należy uznać decyzję o odmowie przyznania prawa do świadczenia, podczas, gdy prawo przewiduje w takiej sytuacji jego przyznanie). W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że podstawą dla wydania pierwotnej decyzji odmawiającej przyznania odwołującemu prawa do zasiłku było ustalenie organu rentowego, iż nie podlega on ubezpieczeniom społecznym. Wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 lipca 2012 roku, wydanym w sprawie VII U 1259/10, który uprawomocnił się w wyniku oddalenia apelacji od niego złożonej, Sąd Okręgowy zmienił decyzję ZUS, która dotyczyła nie podlegania odwołującego ubezpieczeniom społecznym w ten sposób, iż uznał, że odwołujący tym ubezpieczeniom podlegał. To automatycznie wskazuje, że nie były zasadne pierwotne decyzje odmawiające prawa do zasiłku.

W związku z powyższym należy więc pochylić się nad kwestią decyzji nr (...), którą ZUS ustalił, iż odwołujący nie podlegał ubezpieczeniom społecznym. Jak wynika z ustaleń poczynionych przez Sąd w niniejszej sprawie, ZUS dysponował materiałem dowodowym, na podstawie którego mógł dokonać ustaleń, iż w rzeczywistości odwołujący polegał ubezpieczeniom społecznym. Sąd przeanalizował bowiem w toku niniejszego postępowania uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 23 lipca 2012 roku, wydanego w sprawie VII U 1259/10 i doszedł do wniosku, że Sąd Okręgowy zmieniając decyzję ZUS nr (...) opierał się głównie na zeznaniach świadków, którzy byli przesłuchiwani przed ZUS-em, i w toku postępowania kontrolnego ZUS potwierdzili, że odwołujący był zatrudniony w danej firmie, co później potwierdzili również przed Sądem Okręgowym. Opierając się na tych zeznaniach oraz na przedłożonych dokumentach, do których organ rentowy również miał dostęp, Sąd Okręgowy zmienił decyzję, uznając, iż odwołujący podlegał ubezpieczeniom społecznym. To rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego zostało podtrzymane przez Sąd Apelacyjny, który oddalił apelację ZUS-u. Nie jest zasadną argumentacja organu rentowego, jakoby to dopiero w wyniku wyroku Sądu Apelacyjnego powstała przesłanka do wydania decyzji o przyznaniu odwołującemu zasiłku chorobowego. Należy bowiem zauważyć, że w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym również nie doszło do analizy materiałów, czy dokumentów, do których dostępu nie mógłby mieć sam organ rentowy w toku postępowania przed wydaniem decyzji nr (...). Należy bowiem zauważyć, że organ rentowy również mógł się zwrócić o nadesłanie umów zlecenia łączących odwołującego się z (...) w W., ZUS mógł też przeanalizować akta osobowe odwołującego. Poza tymi zaś dokumentami Sąd Apelacyjny nie dopuścił dowodu z przesłuchania żadnego nowego świadka, wskazując jednocześnie w treści uzasadnienia swego wyroku, że ostatecznie podziela ustalenia faktyczne i wnioski poczynione przez Sąd Okręgowy. To z kolei prowadzi do wniosku, że oba Sądy orzekały na tle materiału dowodowego, który był lub mógł być bez trudu dostępny (jak dokumenty z (...) w W.) organowi rentowemu. Należy bowiem podzielić pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 maja 2014 roku, sygn. akt III AUa 2071/13, gdzie Sąd wskazał obszernie, że „przesłanką powstania obowiązku organu rentowego wypłaty odsetek jest opóźnienie tego organu w ustaleniu prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego lub wypłaty tego świadczenia. Błędy organu rentowego rodzące jego odpowiedzialność w postaci zapłaty odsetek można zakwalifikować jako błędy w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędy w ustaleniach faktycznych, będące skutkiem naruszenia przepisów proceduralnych” i dalej: „Możliwa jest bowiem sytuacja, iż przyznanie prawa do świadczenia nastąpi na skutek ustaleń faktycznych sądu. Aby stwierdzić w takiej sytuacji, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za to opóźnienie, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie organ rentowy nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia z uwzględnieniem jednakże tego, czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności za które ponosi on odpowiedzialność”. Z powyższego wynika więc, że należy poddać ocenie również fakt, czy organ rentowy mógł zgromadzić materiał dowodowy, który legł u podstaw rozstrzygnięcia Sądu. W niniejszej sprawie, jak to już wyżej wskazano, w ocenie Sądu ZUS mógł zgromadzić również i dokumentację będącą przedmiotem oceny dopiero w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w sprawie z odwołania od wyroku Sądu Okręgowego wydanego w sprawie o sygn. akt VII U 1259/10. Wobec powyższego nie sposób orzec, jakoby wydanie decyzji błędnie ustalającej, iż odwołujący nie podlegał ubezpieczeniom społecznym, było dokonane bez winy organu rentowego.

Powyższe świadczy, w ocenie Sądu, że organ rentowy dysponował w chwili wydawania decyzji nr (...) wystarczającym materiałem dowodowym - który mógł być przez organ rentowy ewentualnie bez trudu uzupełniony - dla ustalenia, iż odwołujący podlegał ubezpieczeniom społecznym; i taką też decyzję, na bazie zebranego materiału dowodowego i prawidłowego zastosowania przepisów prawa materialnego, organ powinien podjąć. Oznacza to tym samym, że odnośnie decyzji w przedmiocie podlegania ubezpieczeniom społecznym przez odwołującego nie zachodziły żadne okoliczności, za które odpowiedzialności nie ponosi ZUS, które mogłyby usprawiedliwić organ rentowy. Tym samym więc, przy prawidłowym przeprowadzeniu postępowania dowodowego, a następnie prawidłowym rozważeniu sprawy i zastosowaniu przepisów prawa powszechnie obowiązującego, ZUS powinien również w odpowiednim terminie 30-dniowym przyznać prawo do zasiłku chorobowego za okresy od dnia 26 września 2009 roku do 16 stycznia 2010 roku, od dnia 17 stycznia 2010 roku do dnia 13 lutego 2010 roku oraz od dnia 14 lutego 2010 roku do dnia 13 marca 2010 roku. Jak już bowiem wyżej wskazano jedyną podstawą dla odmówienia odwołującemu prawa do zasiłku chorobowego za ten okres było stwierdzenie przez ZUS w odrębnej decyzji, iż nie podlega on ubezpieczeniom społecznym. Jednak ZUS, gdyby prawidłowo rozpoznał sprawę na bazie zebranego materiału dowodowego, powinien ustalić, że odwołujący podlegał ubezpieczeniom społecznym, a tym samym, skoro sam fakt jego niezdolności do pracy, ani okres tej niezdolności nie były kwestionowane, organ rentowy powinien wydać decyzję przyznającą Ł. M. prawo do zasiłku chorobowego. Tym samym decyzje w sprawie przyznania odwołującemu prawa do zasiłku za okresy od dnia 26 września 2009 roku do 16 stycznia 2010 roku, od dnia 17 stycznia 2010 roku do dnia 13 lutego 2010 roku oraz od dnia 14 lutego 2010 roku do dnia 13 marca 2010 roku należy uznać za wydane z przekroczeniem terminu określonego w art. 64 ust. 1 ustawy zasiłkowej. Jednocześnie nie zaistniały żadne okoliczności, które spowodowałyby opóźnienie w wydaniu tych decyzji, a za które organ rentowy nie ponosiłby odpowiedzialności. To z kolei oznacza, że zostały spełnione przesłanki przyznania odsetek odwołującemu na podstawie art. 85 ust. 1 u.s.u.s.

Reasumując powyższe wywody Sąd doszedł w niniejszej sprawie do wniosku, że organ rentowy, w przypadku gdyby prawidłowo została przez niego rozpatrzona sprawa o ustalenie, czy odwołujący podlega ubezpieczeniom jako pracownik zatrudniony u płatnika (...) Z. M. z siedzibą w S., powinien wydać decyzję o podleganiu odwołującego obowiązkowym ubezpieczeniom. Tym samym organ powinien również w odpowiednim 30-dniowym terminie wydać decyzje o przyznaniu odwołującemu zasiłku chorobowego za poszczególne okresy od dnia 26 września 2009 roku do dnia 16 stycznia 2010 roku, od dnia 17 stycznia 2010 roku do dnia 13 lutego 2010 roku oraz od dnia 14 lutego 2010 roku do dnia 13 marca 2010 roku. Oznacza to, iż żądanie odwołującego przyznania mu prawa do odsetek od przyznanego mu ostatecznie zasiłku chorobowego jest zasadne.

Zgodnie więc z powyższym Sąd, na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 KPC, orzekł jak w pkt. 1 wyroku i zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia (...)roku, znak (...)w ten sposób, że przyznał odwołującemu Ł. M. prawo do wypłaty odsetek od wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 września 2009 roku do dnia 21 lutego 2010 roku.

Sąd miał również na uwadze, iż w toku niniejszego postępowania odwołujący wnosił o zasądzenie na jego rzecz od organu rentowego sprecyzowanej kwoty pieniężnej tytułem obliczonych przez niego za wskazany w piśmie procesowym z dnia 2 października 2015 roku okres, jednak należy zauważyć, że Sąd w postępowaniu z odwołania od decyzji organu rentowego orzeka jedynie w granicach określonych treścią tej decyzji (tak też: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 maja 2013 roku, sygn. akt III AUa 1065/12 – „Przed sądem wnioskodawca może żądać jedynie korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy i wykazywać swoją rację, odnosząc się do przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją, natomiast nie może żądać czegoś, o czym organ rentowy nie decydował. Z tego też względu odwołanie wnoszone od decyzji organu rentowego nie może mieć charakteru samodzielnego żądania”, a także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2011 roku, sygn. akt III UZ 17/11 – „Treść decyzji organu rentowego wyznacza zakres i przedmiot rozpoznania sądowego, w którym sąd rozstrzyga o zasadności odwołania w granicach przedmiotu zaskarżonej decyzji. Sąd nie działa w zastępstwie organu rentowego i choć samodzielnie oraz we własnym zakresie rozstrzyga wszelkie kwestie objęte treścią zaskarżonej decyzji, to jego rozstrzygnięcie odnosi się do tejże decyzji”).

Zaskarżona w niniejszym postępowania decyzja z dnia (...)roku, znak: (...), dotyczyła odmowy ubezpieczonemu prawa do wypłaty odsetek od wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od dnia 26 września 2009 roku do dnia 21 lutego 2010 roku.

Oznacza to, że w niniejszej sprawie Sąd orzec może jedynie co do samego faktu przyznania prawa do odsetek, bądź też odmowy przyznania tego prawa. Jednocześnie jednak Sąd nie jest władny samodzielnie obliczać wysokości takich odsetek oraz samodzielnie ustalać za jaki okres one przysługują, o ile nie było to przedmiotem zaskarżonej decyzji. Takie bowiem rozstrzygnięcie powinno znaleźć się w decyzji ZUS, który przyzna prawo do odsetek i odpowiednio je obliczy. W przypadku zaś, gdyby odwołujący nie zgadzał się z nową decyzją ZUS, w której zwarte byłyby stosowane obliczenia, wówczas przysługuje mu prawo do wniesienia odwołania do Sądu, który to Sąd w takim przypadku będzie władny do określenia kwotowo odsetek; takie bowiem rozstrzygnięcie będzie objęte zakresem nowej decyzji ZUS. W związku z powyższym Sąd w pkt. 2 wyroku przekazał sprawę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. w zakresie wniosku Ł. M. o przyznanie na jego rzecz odsetek za okres od dnia 12 czerwca 2010 roku do dnia 22 września 2014 roku w łącznej kwocie 9.954,18 zł.