Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W. w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Garncarz

Protokolant: Dorota Wabnitz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 01 marca 2016 r. we W.

sprawy z odwołania D. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 03 lutego 2015 r. znak: (...)

w sprawie D. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o jednorazowe odszkodowanie

I.  oddala odwołanie;

II.  nie obciąża wnioskodawcy kosztami postępowania.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2015 r. (data stempla pocztowego) wnioskodawca D. N. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 3 lutego 2015 r. znak (...) którą to decyzją strona pozwana odmówiła wnioskodawcy prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r.

We wniesionym od tej decyzji odwołaniu wnioskodawca wskazał, że decyzje komisji orzeczniczych ZUS nie są w ogóle zgodne ze stanem faktycznym pogorszenia się uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy. Jedyną uczciwą i zgodną ze stanem faktycznym decyzję wydał Lekarz Orzecznik ZUS w przedmiocie dotyczącym sprawy rentowej z dnia 17.11.2014 r, gdzie jasno i wyraźnie stwierdzono , że oprócz już orzeczonych uszkodzeń w związku z wypadkiem w pracy, orzeczono: „znaczne upośledzenie nadgarstka, palców ręki lewej z praktyczną jej bezużytecznością”. Decyzja ta w pełni się uprawomocniła, a Prezes ZUS nie wniósł żadnych zastrzeżeń. W związku z faktem, że chociaż jeden uczciwy Lekarz ZUS orzekł prawdziwość uszkodzeń i nie zaniżył ani nie zignorował ich, jak to miało miejsce wielokrotnie, gdzie uszczerbek na początku był zaniżany od 12% do chwili obecnej 30%, to odwołanie jest zasadne. W ocenie wnioskodawcy wystarczy prześledzić orzeczenia od 2004 r. Dokonywano tam ”oszukaństwa za oszukaństwem”, „byle by tylko zaniżać”. ZUS powinien automatycznie orzec dalsze pogorszenie się zdrowia. Wnioskodawca w uzasadnieniu zapytał, „Skoro inny Orzecznik ZUS stwierdził takie fakty, to czemu ich koledzy o takich samych kwalifikacjach, zaprzeczają im?” Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że ZUS również utrudnia mu nadanie sprawie biegu sądowego, więc sprawę kieruję pośrednio do sądu z pominięciem ZUS.

Strona pozwana w udzielonej odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana podniosła, że decyzją z dnia 03.02.2015 r. (strona pozwana sprostowała pomyłkę z odpowiedzi na pozew w zakresie daty decyzji w piśmie procesowym z dnia 18.11.2015 r. k.40), Zakład Ubezpieczeń Społecznych, odmówił przyznania wnioskodawcy odszkodowanie z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11.08.2003r. Do odwołania nie przedłożono żadnych nowych dokumentów. W ocenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 29.05.2013 r., skutki na zdrowiu związane z wypadkiem przy pracy z dnia 11.08.2003 r. wynosiły 30 % uszczerbku. Komisja Lekarska ZUS w swoim orzeczeniu z dnia 29.05.2015 r., określiła, że skutki na zdrowiu związane z wypadkiem przy pracy z dnia 11.08.2003 r. nadal wynoszą 30 % uszczerbku.

Wobec faktu, że nie stwierdzono pogorszenia się stanu zdrowia wnioskodawcy o co najmniej 10% należy uznać decyzję strony pozwanej za prawidłową.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 11 sierpnia 2003 r. uległ wypadkowi przy pracy.

Wnioskodawca wystąpił do strony pozwanej z wnioskiem o przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r.

Decyzją z dnia 13 sierpnia 2004 r. strona pozwana przyznała wnioskodawcy prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu w/w wypadku przy pracy w wysokości 12%.

W związku z tym, że wnioskodawca wniósł odwołanie od w/w decyzji strony pozwanej, na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia -Śródmieście z dnia 26 lipca 2005 r. orzeczono, że u wnioskodawcy miał miejsce dalszy uszczerbek w wysokości 5% w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r.

Wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 2 marca 2006 r. zmieniono wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieście i poprzedzającą go decyzję strony pozwanej łącznie ustalając u wnioskodawcy 20% uszczerbek na zdrowiu.

Dowód: akta odszkodowawcze strony pozwanej.

W dniu 5 marca 2008 r. wnioskodawca złożył wniosek do strony pozwanej o ustalenie uszczerbku na zdrowiu w związku z pogorszeniem się jego stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r.

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 20 października 2008 r. ustalono u wnioskodawcy 25% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r. tj. 20% wg pozycji tabeli 104 i 5% wg pozycji tabeli 119b.

Decyzją z dnia 23 października 2008 r. strona pozwana odmówiła wnioskodawcy prawa do jednorazowego odszkodowania. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 2 marca 2006 r, łącznie ustalono u wnioskodawcy 20% uszczerbek na zdrowiu. Skoro orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 20 października 2008 r ustalono jedynie 25% uszczerbek na zdrowiu, wnioskodawca nie ma prawa do dalszego jednorazowego odszkodowania.

Wnioskodawca złożył odwołanie od w/w decyzji ZUS z dnia 23 października 2008 r.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieście z dnia 10 marca 2009 r. sygn akt IV U 706/08 Sąd zmienił decyzję z dnia 23 października 2008 r i przyznał wnioskodawcy prawo do dalszego jednorazowego odszkodowania za 10% uszczerbku na zdrowiu tym samym ustalając, że u wnioskodawcy łącznie występuje 30% uszczerbek na zdrowiu.

Dowód: akta odszkodowawcze strony pozwanej

Wnioskodawca wystąpił w dniu 26 marca 2013 r. do strony pozwanej z ponownym wnioskiem o przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania w związku z pogorszeniem się stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r.

Na wniosek wnioskodawcy wydane zostało orzeczenie przez Lekarza Orzecznika ZUS, od którego to orzeczenia wnioskodawca wniósł sprzeciw, a następnie Komisja Lekarska ZUS ustaliła ponownie, że u wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy występuje 30% uszczerbek na zdrowiu. (25% wg numeru pozycji 104, i 5% wg numeru pozycji 119b).

Decyzją z dnia 4 czerwca 2013 r. strona pozwana odmówiła wnioskodawcy prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia się stanu zdrowia.

Dowód: akta odszkodowawcze i dokumentacja orzecznicza ZUS.

W związku ze złożeniem przez wnioskodawcę wniosku o rentę w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r., orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS, ustalono, że jest on częściowo niezdolny do pracy do 30 listopada 2017 r. a występująca częściowa niezdolność do pracy pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy.

W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że przy ustaleniach orzeczniczych uwzględniono, że wnioskodawca to 49 letni mężczyzna (z wykształceniem podstawowym, posiada przysposobienie do zawodu piekarza, pracował jako piekarz do wypadku), rencista od 11.2004 - częściowo niezdolny do pracy do w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 11 sierpnia 2003 r. - ubiega się o dalsze świadczenia. Niezdolność do pracy jest orzekana z powodu pourazowej (w czasie pracy) dysfunkcji układu ruchu w zakresie lewej kończyny górnej. Leczony operacyjnie, rehabilitowany bez poprawy funkcjonalnej. W badaniu stwierdzono znaczne upośledzenie ruchomości stawu barkowego, łokciowego, nadgarstka i palców ręki lewej z praktyczną jej bezużytecznością , z zanikami mięśniowymi obręczy barkowej ramienia.

W/w dysfunkcje naruszają sprawność całego organizmu w stopniu średnim i uniemożliwiają wykonywanie pracy zgodnej poziomem posiadanych kwalifikacji, przeciwwskazana praca wymagająca sprawności obu rąk, praca fizyczna, z dźwiganiem - co skutkuje nadal ustaleniem dalszej częściowej niezdolności do pracy. Nie stwierdza się poprawy od ostatnich ustaleń orzeczniczych.

Dowód: akta odszkodowawcze, w szczególności orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2014 r.

Po przebadaniu wnioskodawcy przez Lekarza Orzecznika ZUS i wydaniu orzeczenia z dnia 17 listopada 2014 r. wnioskodawca złożył do strony pozwanej wniosek z dnia 28 listopada 2014 r. o ponowne ustalenie zwiększenia się uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2014 r. W ocenie wnioskodawcy już samo wydanie w/w orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS uprawnia go do zwiększonego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r. W ocenie wnioskodawcy ustalenie, że doszło u wnioskodawcy do „znacznego upośledzenia ruchomości nadgarstka i palców ręki lewej z praktyczną jej bezużytecznością” jest podstawą do przyznania prawa do zwiększonego uszczerbku na zdrowiu.

Dowód: akta odszkodowawcze, w szczególności wniosek wnioskodawcy z dnia 28 listopada 2014 r.

Strona pozwana w wyniku złożenia przez wnioskodawcę wniosku o ponowne dokonanie oceny uszczerbku na zdrowiu z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r. wszczęła podstępowanie i w dniu 19 grudnia 2014 r. zostało wydane orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, w którym ponownie ustalono, że u wnioskodawcy występuje 30% uszczerbek na zdrowiu spowodowany skutkami wypadku przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r. zgodnie z pozycją tabeli 104 – 25%, i zgodnie z pozycją tabeli 119b- 5%. Łącznie 30%. W opisie sprawności organizmu stwierdzono znaczny stopień ograniczenia ruchomości barku i stawu łokciowego lewego, utrudnienie w przykurczu zgięciowym, zaniki mięśniowe obręczy barkowej bolesność ruchowa. Nie stwierdzono pogorszenia się w stosunku do poprzedniego badania. Charakter obrażeń, przebieg leczenia i dokumentacja medyczna nie wskazują, że obecnie zgłaszane ograniczenia sprawności ręki lewej ma związek z przebytym urazem w trakcie wypadku przy pracy z 11 sierpnia 2003 r.

Dowód: akta odszkodowawcze, w szczególności orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 19 grudnia 2014 r.

Decyzją z dnia 9 stycznia 2015 r. strona pozwana po rozpoznaniu wniosku wnioskodawcy z dnia 28 listopada 2014 r. odmówiła wnioskodawcy prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia się stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r.

Po wydaniu przez stronę pozwaną decyzji z dnia 9 stycznia 2015 r. Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie na skutek sprzeciwu wnioskodawcy od Orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2014 r., w którym to orzeczeniu ponownie ustaliła u wnioskodawcy 30% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r. W uzasadnieniu swojego orzeczenia wskazała m. in., że u wnioskodawcy występuje wtórne ograniczenie ruchomości stawu łokciowego lewego, manifestowany stan ruchowy ręki lewej, niediagnozowany, bez podstaw do ustalenia w związku przyczynowym z urazem z 2003 r.

Dowód: akta odszkodowawcze, w szczególności orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 stycznia 2015 r.

W dniu 3 lutego 2015 r. strona pozwana wydała decyzję nr (...)w której wskazała, że po rozpatrzeniu wniosku z dnia 28.11.2014r. odmawia wnioskodawcy prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku wypadkiem przy pracy z dnia 11.08.2003r.

W uzasadnieniu swojej decyzji strona pozwana wskazała, że zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy wypadkowej odszkodowanie ulega proporcjonalnemu zwiększeniu, jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który był podstawą przyznawania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 29.05.2013r. ustalono 30 procent uszczerbku na zdrowiu z tytułu wypadku przy pracy z dnia 11.08.2003r. Na wniosek dotyczący pogorszenia stanu zdrowia z tytułu wypadku przy pracy został wnioskodawca przebadany ponownie. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28.01.2015r. ustalono uszczerbek na zdrowiu z tytułu wypadku przy pracy wynoszący nadal 30 %. Tym samym więc nie stwierdzono pogorszenia stanu zdrowia. W związku z powyższym brak jest podstaw do zwiększenia wysokości jednorazowego odszkodowania.

Decyzją z dnia 3 lutego 2015 r. strona pozwana uchyliła decyzję z dnia 09.01.2015r

Dowód: akta odszkodowawcze, w szczególności decyzja z dnia 3 lutego 2015 r.

U wnioskodawcy rozpoznano w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11.08.2003r stan po leczeniu operacyjnym zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego lewego, wikłanym destabilizacją zespolenia, wygojone z ograniczeniem ruchomości stawu barkowego lewego i z zanikami mięśni obręczy barkowej po lewej. Stan po stłuczeniu łokcia lewego wygojonym z przykurczem zgięciowo-wyprostnym tego stawu.

Trwały uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 1108.2003r wynosi łącznie 30 %, a to za następstwa urazu barku lewego 25% zgodnie z pozycją 104 oraz 5% za następstwa urazu łokcia lewego wedle pozycji 119b. Brak jest przesłanek do uznania wyższego stopnia uszczerbku.

Wnioskodawca po raz kolejny ubiega się o zwiększenie uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 11.08.2003r. Wnioskodawca był już wielokrotnie oceniany orzeczniczo przez lekarzy ZUS jak i biegłych sądowych.

Podstawą twierdzenia wnioskodawcy, że doszło do pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem, poza poprzednio stwierdzonymi przykurczami pourazowymi barku i łokcia lewego jest zgłaszana niesprawność lewej dłoni i demonstrowany podczas badania w grudniu 2014r jej przykurcz spastyczny zgięciowy (opisywano "rękę zaciśniętą w pięść").

Mając na uwadze występujące już wcześniej przykurcze stawów łokciowego i barkowego lewego, porównując opisany zakres ich ruchomości oraz stopień zaników mięśni, brak jest pogorszenia w stosunku do okresu poprzednich orzeczeń, kiedy szacowano uszczerbek na zdrowiu, stąd wynikający uszczerbek należy oszacować na 30%, a to za następstwa urazu barku lewego 25% wedle pozycji 104 oraz 5% za następstwa urazu łokcia lewego wedle pozycji 119b.

Opisywany podczas badania wnioskodawcy przykurcz spastyczny palców ręki lewej jest zapewne czynnościowy, jest zupełnie nie związany z przebytym w 2003r wypadkiem. Żaden z opisów zamieszczonych w poprzednich badaniach nie zawiera takiego znaleziska, a funkcję chwytną dłoni lewej określa się jako prawidłową. Nie wspominają o tym też lekarze rodzinni kierujący wnioskodawcę na kolejne badania orzecznicze. Sama spastyczność jest wynikiem uszkodzenia neuronu centralnego (np. po udarze mózgu), zaś uszkodzenie neuronu obwodowego daje typowe niedowłady wiotkie z zanikami mięśni. Zaników mięśni dłoni w kolejnych badaniach nie stwierdzano. Nie ma żadnych przesłanek by demonstrowane zaciskanie ręki w pięść uznawać za objaw chorobowy związany z wypadkiem przebytym przez wnioskodawcę w dniu 11.08.2003r

Dowód: opinia biegłego sądowego neurologa i ortopedy k. 22-23

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż bezspornym w sprawie pozostawały wystąpienie i ocena zdarzenia z dnia 11 sierpnia 2003 r., jako wypadku przy pracy.

Niespornym było również to, że w wyniku w/w wypadku przy pracy wyrokiem Sądu z dnia 10 marca 2009 r. ustalony zostało u wnioskodawcy procentowy uszczerbek na zdrowiu w wyniku w/w wypadku w wysokości 30%.

Niespornym było również to, że w wyniku ustalenia Komisji Lekarskiej z dnia 29 maja 2013 r. ponownie ustalono u wnioskodawcy uszczerbek na zdrowiu w wysokości 30%.

Niespornym było również to, że w związku z badaniem wnioskodawcy przez Lekarza Orzecznika ZUS w dniu 17 listopada 2014 r. zostało ustalone, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 30 listopada 2017 r., a ta częściowa niezdolność do pracy istnieje w związku z wypadkiem przy pracy.

Wnioskodawca złożył wniosek z dnia 28 listopada 2014 r. o ponowne ustalenie wysokości uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 sierpnia 2011 r. jedynie na podstawie tego, że w uzasadnieniu swojego orzeczenia Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że: „ Niezdolność do pracy jest orzekana z powodu pourazowej (w czasie pracy) dysfunkcji układu ruchu w zakresie lewej kończyny górnej. Leczony operacyjnie, rehabilitowany bez poprawy funkcjonalnej. W badaniu znaczne upośledzenie ruchomości stawu barkowego, łokciowego, nadgarstka i palców ręki lewej z praktyczną jej bezużytecznością , z zanikami mięśniowymi obręczy barkowej ramienia. W/w dysfunkcje naruszają sprawność całego organizmu w stopniu średnim i uniemożliwiają wykonywanie pracy zgodnej poziomem posiadanych kwalifikacji, przeciwwskazana praca wymagająca sprawności obu rąk, praca fizyczna, z dźwiganiem - co skutkuje nadal ustaleniem dalszej częściowej niezdolności do pracy. Nie stwierdza się poprawy od ostatnich ustaleń orzeczniczych”.

W ocenie strony pozwanej, w szczególności w ocenie Komisji Lekarskiej ZUS z orzeczenia z dnia 19 grudnia 2014 r. uszczerbek na zdrowiu spowodowany skutkami wypadku przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r. wynosi zgodnie z pozycją tabeli 104 – 25%, i zgodnie z pozycją tabeli 119b- 5%, łącznie 30%. „ W opisie sprawności organizmu stwierdzono znaczny stopień ograniczenia ruchomości barku i stawu łokciowego lewego, utrudnienie w przykurczu zgięciowym, zaniki mięśniowe obręczy barkowej bolesność ruchowa. Nie stwierdzono pogorszenia się w stosunku do poprzedniego badania. Charakter obrażeń, przebieg leczenia i dokumentacja medyczna nie wskazują, że obecnie zgłaszane ograniczenia sprawności ręki lewej ma związek z przebytym urazem w trakcie wypadku przy pracy z 11 sierpnia 2003 r.”

Zgodnie z art. 11 w związku z art. 16 ustawy z 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych – Dz.U. nr 199, poz.1673; ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 w/w ustawy z 30.10.2002r. odszkodowanie ulega proporcjonalnemu zwiększeniu, jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który był podstawą przyznawania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych.

W wyroku Sądu z dnia 10 marca 2009 r. został ustalony u wnioskodawcy 30 % uszczerbek na zdrowiu, za który to wnioskodawca otrzymał od strony pozwanej należne odszkodowanie. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej z 2013 r. również uznano, że u wnioskodawcy występuje 30% uszczerbek na zdrowiu, nie nastąpiło zatem pogorszenie jego stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy.

Wnioskodawca złożył wniosek o ustalenie ponownie uszczerbku na zdrowiu, gdyż w jego ocenie doszło do tego pogorszenia się stanu zdrowia w roku 2014 r.

Wobec medycznej natury okoliczności spornych, które były istotne dla rozpoznania niniejszej sprawy, ich wyjaśnienie w ocenie Sądu, wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych sądowych.

Wnioskodawca wskazał zarówno w odwołaniu, jak również w swoim piśmie procesowym z dnia 13 maja 2015 r. że nie widzi konieczności dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, a także wskazał, że nie chce być badany przez biegłych sądowych, gdyż: „ nie ma uzasadnionego powodu, by kwestionować orzeczenie ZUS i aby ponownie stawać na bardzo stresujące i poniżające godność, ciągłe komisje. Takich komisji przeszedł już całe dziesiątki i szczerze manifestując, ma ich dość! Jest to aspekt psychiczny, który staje się już dla niego nie do przejścia. Zatem wnosi by Sąd prześledził w jego aktach chorobowych ZUS, jak wiele było tych komisji i jak wiele było celowych zaniżeń właściwych rozmiarów uszkodzeń ciała po wypadku, a co za tym idzie, zaniżeń wypłaty odszkodowań…” a także wskazał, że „jeśli Sąd uzna to za stosowne i celowe, to wnosi by biegli sądowi ocenili orzeczenie z dnia 17.11 2014 r, na podstawie samej dokumentacji medycznej ( co jest dopuszczalne) gdyż jego psychika nie jest w stanie sprostać nie mającym końca komisyjnym badaniom”, dlatego też uwzględniając wniosek wnioskodawcy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy neurologa i ortopedy jedynie na podstawie akt sprawy, bez badania wnioskodawcy na okoliczność ustalenia w jakiej wysokości wnioskodawca doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu - z tytułu pogorszenia stanu zdrowia - spowodowanego wypadkiem przy pracy w dniu 11 sierpnia 2003 r. według oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu określoną w załączniku do rozporządzenia MPiPS z dnia 18.12.2002 r. (Dz. U. 234, póz. 1974), czy orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 stycznia 2015 r. jest zasadne i czy zachodzi konieczność przebadania wnioskodawcy przez innych biegłych sądowych.

Powołani w sprawie biegli sądowi zapoznali się z całością dokumentacji zawartej w aktach sprawy, a zwłaszcza z:

- pismem powoda - data wpłynięcia do Sądu dnia 9.03.2015 (k. 2 akt);

- pismem powoda - data wpłynięcia do Sądu dnia 18.05.2015 (k. 18 akt);

- kartami informacyjnymi z leczenia szpitalnego z dnia 08.09.2003 (k. 111 akt) i 26.11.2003 (k. 119 akt)

- protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 16.02.2004

- protokołem badania i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 05.08.2004r.

- protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 05.04.2005r.

- protokołem badania i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS 27.04.2005r.

- opinią biegłych sądowych z dnia 27.11.2004r

- protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 08.12.2005r.

- protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 25.09.2006r.

- protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 28.07.2008r.

- protokołem badania i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 13.10.2008r. i 12.10.2008

- protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 31.12.2007r.

- protokołem badania i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 25.01.2008r.

- protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 16.07.2012r.

- Opinią biegłych sądowych z dnia 10.01.2006r.

- Opinią biegłego sądowego z dnia 15.05.2007r.

- Opinią biegłych sądowych z dnia 25.11.2008r.

- Opinią biegłego sądowego z dnia 18.02.2013r.

- licznymi zaświadczeniami o stanie zdrowia na drukach N-9 wydanych przez lekarzy rodzinnych

- Protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 15.05.2013r.

- Protokołem badania i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 29.05.2013r.

- Protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 17.11.2014r.

- Protokołem badania i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 19.12.2014r.

- Protokołem badania i orzeczeniem komisji lekarskiej z dnia 28.01.2015r

Biegli zatem zapoznali się z całością dokumentacji leczenia przedstawioną przez stronę pozwaną, jak i wnioskodawcy, w tym również protokołem badania i orzeczeniem Lekarz Orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2014 r, na które to orzeczenie powołuje się wnioskodawca w swoim odwołaniu.

U wnioskodawcy rozpoznano w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11.08.2003r stan po leczeniu operacyjnym zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego lewego, wikłanym destabilizacją zespolenia, wygojone z ograniczeniem ruchomości stawu barkowego lewego i z zanikami mięśni obręczy barkowej po lewej. Stan po stłuczeniu łokcia lewego wygojonym z przykurczem zgięciowo-wyprostnym tego stawu.

Biegli jednoznacznie uznali, że trwały uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 1108.2003r wynosi łącznie 30 %, a to za następstwa urazu barku lewego 25% zgodnie z pozycją 104 oraz 5% za następstwa urazu łokcia lewego wedle pozycji 119b. Brak jest przesłanek do uznania wyższego stopnia uszczerbku. Nie zachodzą okoliczności przebadanie powoda przez biegłych innych specjalności. Biegli też jednoznacznie ocenili, że zgłaszana przez wnioskodawcę niesprawność lewej dłoni i demonstrowany podczas badania w grudniu 2014r jej przykurcz spastyczny zgięciowy (opisywano "rękę zaciśniętą w pięść") nie ma żadnego związku przyczynowego z zaistniałym wypadkiem z 2003 r.

W swojej opinii biegli jednoznacznie również uzasadnili, że „ Występujące już wcześniej przykurcze stawów łokciowego i barkowego lewego, porównując opisany zakres ich ruchomości oraz stopień zaników mięśni brak jest pogorszenia w stosunku do okresu poprzednich orzeczeń kiedy szacowano uszczerbek na zdrowiu stąd wynikający na 30%, a to za następstwa urazu barku lewego 25% wedle pozycji 104 oraz 5% za następstwa urazu łokcia lewego wedle pozycji 119b. Opisywany podczas badania wnioskodawcy przykurcz spastyczny palców ręki lewej jest zapewne czynnościowy, jest zupełnie nie związany z przebytym w 2003r wypadkiem- żaden z opisów zamieszczonych w poprzednich badaniach nie zawiera takiego znaleziska, a funkcję chwytną dłoni lewej określa się jako prawidłową. Nie wspominają o tym też lekarze rodzinni kierujący wnioskodawcę na kolejne badania orzecznicze. Sama spastyczność jest wynikiem uszkodzenia neuronu centralnego (np. po udarze mózgu), zaś uszkodzenie neuronu obwodowego daje typowe niedowłady wiotkie z zanikami mięśni. Zaników mięśni dłoni w kolejnych badaniach nie stwierdzano. Nie ma żadnych przesłanek by demonstrowane zaciskanie ręki w pięść uznawać za objaw chorobowy związany z wypadkiem przebytym przez wnioskodawcę w dniu 11.08.2003r”

W ocenie biegłych zaskarżona decyzja strony pozwanej odzwierciedla stan rzeczywisty i jest zgodne z obowiązującymi przepisami.

Sąd dokonał ustaleń stanu faktycznego na podstawie dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach strony pozwanej i aktach przedmiotowej sprawy, które zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne i uprawnione oraz których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Odnosząc się do opinii biegłych sądowych Sąd uznał za wiarygodne opinie sporządzone przez nich w toku niniejszego postępowania.

W ocenie Sądu, wydana w sprawie opinia biegłych sądowych jest rzetelna, racjonalna, wewnętrznie spójna, logiczna, oparta na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy a Sąd w pełni podzielił dokonane w niej ustalenia.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłych. Tym bardziej, że wydane opinie przez biegłych sądowych zawierają pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia i stopień ich nasilenia po wypadku przy pracy z dnia 11 sierpnia 2003 r.

Biegli sądowi obowiązani są zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem ich pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonym przez biegłych opinii, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że są to specjaliści z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym.

Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron.

Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłych, jak i ich rzetelności przy wydaniu opinii.

Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Sąd podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych, tym bardziej, gdy strony nie zgłosiły do nich żadnych konkretnych zastrzeżeń.

Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu, co jednak w niniejszej sprawie – zważywszy na powyższe okoliczności – nie dało podstaw do jego zastosowania.

Warto zarazem zwrócić uwagę na to, że opinia nie stanowiła jedynej fachowej wypowiedzi na temat stanu zdrowia wnioskodawcy. Jeszcze na etapie postępowania przed organem rentowym wnioskodawca został poddany badaniom przeprowadzonym przez zespoły lekarskie, które także wykluczyły podwyższenie procentowego uszczerbku na zdrowiu z tytułu wypadku przy pracy. Tej zbieżności ocen poszczególnych zespołów lekarskich, wydających swoje opinie niezależnie od siebie, nie można w żaden sposób deprecjonować, lecz trzeba potraktować ją jako dodatkową okoliczność przemawiającą za rzetelnością i prawidłowością opinii sporządzonych przez biegłych.

Podkreślenia wymaga to, iż subiektywne przekonanie wnioskodawcy, że Lekarz Orzecznik ZUS orzekając w dniu 17 listopada 2015 r. w zakresie dotyczącym ustalenia niezdolności do pracy wnioskodawcy jednoznacznie przesądził o tym, że u wnioskodawcy doszło do pogorszenia stanu zdrowia w wyniku wypadku przy pracy nie znajduje odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym. Żaden przepis prawa nie stanowi o tym, aby wydanie orzeczenia przez Lekarza Orzecznika ZUS, czy też przez Komisję Lekarską ZUS orzekającą w zupełnie innym przedmiocie może stać się „prawomocnym” orzeczeniem, na podstawie którego Sąd jest zobowiązany do orzekania w sprawie.

W swoim piśmie procesowym z dnia 10 października 2015 r. wnioskodawca jedynie wskazał, że nie zgadza się z treścią tej opinii z uwagi na fakt, że biegli nie mieli oceniać w swojej opinii, czy zwiększył się uszczerbek na zdrowiu, gdyż w ocenie wnioskodawcy zostało to już stwierdzone prawomocnym orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 listopada 2015 r. lecz biegli mieli nie tylko orzekać, o jaki procent doszło do tego zwiększenia, gdyż w ocenie wnioskodawcy zostało to już przesądzone w uzasadnieniu Komisji Lekarskiej z dnia 17 listopada 2015 r. Wnioskodawca natomiast nie podniósł żadnych merytorycznych zarzutów w zakresie wydanej przez biegłych opinii.

W ocenie Sądu, stanowisko wnioskodawcy w żaden sposób nie może zostać uwzględnione. Podkreślenia wymaga, że Lekarz Orzecznik ZUS w dniu 17 listopada 2015 r orzekał w przedmiocie niezdolności do pracy wnioskodawcy, a nie oceny jego uszczerbku na zdrowiu w związku z prawem do jednorazowego odszkodowania. Wyrwane z kontekstu zdanie z uzasadnienia orzeczenia Komisji Lekarskiej nie może stać się podstawą do zanegowania jednoznacznej i jasnej oceny sytuacji przez biegłych sądowych, w szczególności, że biegli sądowi w sposób szczegółowy uzasadnili swoje stanowisko wyrażone w opinii.

Wnioskodawca nie składał żadnych wniosków dowodowych.

Z powyższych względów Sąd nie widział potrzeby uzupełniania opinii biegłych, a tym bardziej – zlecania sporządzania opinii kolejnemu biegłemu. Stanowisko to jest zgodne z utrwaloną w orzecznictwie Sądu Najwyższego linią orzeczniczą. I tak w wyroku z dnia 15 lutego 1974 r. (sygn. II CR 817/73, nie publ.) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że dowód z opinii biegłego jak i instytutu ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów a w szczególności art. 217 § 1 kpc. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 kpc Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności.

Analogiczny pogląd Sąd Najwyższy wyraził w wyroku z dnia 18 lutego 1974 r. (sygn. II CR 5/74, Biul. Inf. SN 1974/4 poz. 64), wskazując na to, że okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści, odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy wypowiadało się kilka kompetentnych pod względem fachowym zespołów biegłych, nie może uzasadniać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Za nieuzasadnione należy uznać stanowisko, według którego nie wolno zaniechać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych, jeżeli dotychczas opracowane opinie biegłych nie dają podstaw do rozstrzygnięcia sprawy w sensie wskazywanym przez stronę. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona (por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74, nie publ.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAP 2000/22/807; wyrok Sąd Najwyższego z dnia 10 października 1999 r., II UKN 158/99, OSNAP 2001/2/51; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, nie publ.).

W wyroku z dnia 21 listopada 1974 r. (sygn. II CR 638/74, OSPiKA 1975/5/108) Sąd Najwyższy podkreślił, że jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych.

Wnioskodawca nie zgłosił żadnych zastrzeżeń merytorycznych do opinii biegłych, pomimo, że przy doręczeniu mu opinii, był pouczony o prawie złożenia zastrzeżeń.

Mając powyższe na uwadze, iż stan zdrowia wnioskodawcy i dolegliwości jakich doznaje nie daje podstaw do ustalenia wyższego procentowego uszczerbku na zdrowiu, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.

Orzeczenie o kosztach postępowania Sąd oparł o treść art. 98 w zw. z 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 j.t.)