Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Karolina Bąk – Lasota

Protokolant: Barbara Mol

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 czerwca 2015 roku w K.

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej w Ł.

przeciwko Skarbowi Państwa - (...) Wojewódzkiemu Inspektorowi Farmaceutycznemu w K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanego przez (...) Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego powód (...) spółka z.o.o. spółka komandytowa w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 3 444 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej liczonymi od dnia 11 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego żądania powód wskazał, że w związku z prowadzonym postępowaniem o udzielenie powódce zezwolenia na prowadzenie apteki w lokalu przy ul. (...) w S., (...) Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny zlecił powódce zamontowanie w lokalu drzwi z zamkami, aby oddzielić izbę ekspedycyjną od drogerii. W związku z wykonaniem zaleceń pokontrolnych (...) Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego powódka poinformowała organ o zaopatrzeniu lokalu w wymagane zamykane drzwi, przedkładając dokumentację fotograficzną. (...) Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny wezwał powódkę do przesłania dodatkowych informacji np. w formie fotograficznej, zapisu wideo, potwierdzające mechanizm zamykania drzwi. Powódka podniosła, że aby spełnić zobowiązanie zmuszona była sporządzić nagranie i w tym celu zleciła wykonanie nagrania przedsiębiorcy P. N., która za jego realizację wystawiła fakturę na kwotę 3 444 zł. Powódka wskazała, iż działania (...) Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego, tj. żądanie przedłożenia dodatkowych informacji np. w formie fotograficznej, zapisu wideo nie mają podstawy prawnej, gdyż nie mieści się w żadnej z dyrektyw art. 37 am ustawy Prawo farmaceutyczne. Organ, w sytuacji powzięcia wątpliwości co do spełnienia przez przedsiębiorcę warunków do prowadzenia apteki winien bowiem dokonać ponownej lustracji lokalu przeznaczonego na aptekę. Z tego powodu powódka domagała się zapłaty od pozwanego kosztów związanych z nakręceniem filmu.

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – (...) Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny w K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż pozwany w piśmie z dnia 11 czerwca 2014 r. nie wzywał powódki do wykonania zapisu wideo, lecz kierując się zawartą w art. 12 k.p.a. zasadą szybkości i prostoty postępowania zwrócił się z prośbą o nadesłanie przesłanie dodatkowej informacji potwierdzającej fakt zamykania drzwi między apteką, a należącą do powódki drogerią. Powódka nie poinformowała pozwanego, że spełnienie tej prośby będzie wiązało się z ponoszeniem dodatkowych kosztów, a w praktyce, w takich wypadkach, przedsiębiorcy ubiegający się o zezwolenie na prowadzenie apteki przesyłają do Wojewódzkiego Inspektoratu Farmaceutycznego pocztą elektroniczną zdjęcia lub nagrania wykonane bądź aparatem fotograficznym, bądź za pomocą telefonu komórkowego. Pozwany podniósł również, że przesłane do pozwanego nagranie wideo, trwające 36 sekund wykonane zostało za pomocą telefonu iPhone 5. Pozwany podniósł, że żądanie zapłaty kwoty 3 444 zł za sporządzony za pomocą telefonu komórkowego zapis wideo trwający 36 sekund jest bezzasadne /k. 73-76/

W piśmie procesowym powódka zakwestionowała, iż nagranie wykonane zostało telefonem iPhone 5. Wskazała, iż podstawą prawną dochodzonego pozwem roszczenia jest art. 417 § 1 k.c., a powódka poniosła szkodę w postaci konieczności poniesienia kosztów nagrania w kwocie 3 444 zł w związku ze zobowiązaniem organu do udokumentowania mechanizmu domykającego szklane drzwi, znajdujące się pomiędzy apteką, a drogerią, pomimo braku podstaw prawnych do takiego zobowiązania. Jest to zatem szkoda wynikająca niezgodnego z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej. Powódka podniosła, że nie miała obowiązku poinformować pozwanego o ponoszeniu kosztów przy wykonaniu nałożonego na nią zobowiązania, gdyż organ musiał mieć świadomość, że zobowiązując bez podstawy prawnej przedsiębiorcę do przesłania dodatkowych informacji poprzez przedstawienie zapisu video z lokalu przedsiębiorca będzie musiał ponieść dodatkowe koszty. Dodatkowo powódka wskazała, że materiał filmowy nagrany przez P. N. został przejrzany i wyselekcjonowany przez powódkę w zakresie niezbędnym dla wykazania okoliczności dotyczącej mechanizmu samościągającego drzwi szklane, a ilość materiału filmowego przesłanego do organu nie świadczy o ilości materiału faktycznie nagranego przez Partycję N. i działań podjętych w celu obróbki nagranego materiału /k.144-147/.

W trakcie rozprawy pozwany oświadczył, iż nie jest prawdą, że zobowiązał powódkę do przedłożenia nagrania, gdyż jedynie prosił o udokumentowanie faktu oddzielenia apteki od drogerii. Strona mogła wykazać tę okoliczność dowolnymi środkami, a wybrała możliwie najdroższy sposób jej udokumentowania. Podniósł także, iż jego działanie nie było bezprawne, a art. 417 k.c. dla odpowiedzialności wymaga stwierdzenia bezprawności. Podtrzymał stanowisko wyrażone w pismach procesowych /k.130/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 maja 2014 r. (...) sp. z o.o. sp. k. w Ł. złożyła do (...) Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego wniosek o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej zlokalizowanej w S. przy ul. (...).

(dowód: wniosek o udzielenie zezwolenia wraz z załącznikami – k. 17-23)

W dniu 29 maja 2014 r. w ramach prowadzonego postępowania o udzielenie zezwolenia na prowadzenie apteki, w lokalu przy ul. (...) w S. odbyła się kontrola. W wyniku przeprowadzonych oględzin lokalu inspektorzy (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Farmaceutycznego - M. N. i Z. S., ustalili, że pomiędzy izbą ekspedycyjną a inną działalnością (drogeria) są niezamykane drzwi, co powoduje, że izba nie jest trwale funkcjonalnie wydzieloną całością zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2002 r. w sprawie szczegółowych wymogów jakim powinien odpowiadać lokal apteki.

W dniu 29 maja 2014 r. powódka wystosowała do pozwanego pismo, w którym poinformowała, że drugie drzwi wejściowe do sali ekspedycyjnej zostały zaopatrzone w zamki, które umożliwiają zamknięcie drzwi na stałe. Jednocześnie w załącznikach przesłała zdjęcia potwierdzające wykonanie czynności. O wystosowaniu pisma powódka poinformowała pozwanego w wiadomości e-mail, wysyłając jednoczenie w załącznikach wykonane fotografie.

(dowód: protokół z dnia 29 maja 2014 r. – k. 23-28, k. 78-84, pismo z dnia 29 maja 2014 r. wraz z załącznikami – k.29-37, wiadomość e-mail – k.85-87)

Pismem z dnia 2 czerwca 2014 r. (...) Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny zwrócił się do powódki z prośbą o dokładniejsze jednoznaczne wyjaśnienie, dotyczące zamknięcia drzwi na stałe, tj. poinformowania, czy drzwi pomiędzy apteką a drogerią będą zamknięte na stałe w godzinach czynności apteki oraz po godzinach czynności apteki.

(dowód: pismo z dnia 2 czerwca 2014 r. – k. 38)

W dniu 3 czerwca 2014 r. powódka wystosowała do pozwanego pismo z prośbą o udzielenie informacji, czy przesłane wcześniej pismo wraz z dokumentacją zdjęciową jest wystarczające do wydania pozytywnej opinii o lokalu przeznaczonym na aptekę.

W odpowiedzi (...) Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny poinformował, że dokumentacja zdjęciowa nie wyjaśnia jednoznacznie, czy szklane drzwi między apteką a drogerią będą zamknięte na stałe w godzinach czynności apteki oraz po godzinach czynności apteki, w związku z czym pismem z dnia 2 czerwca 2014 r. zwrócono się do powódki w celu uzyskania dokładniejszej odpowiedzi.

(dowód: pismo z dnia 3 czerwca 2014 r. – k. 39, pismo z dnia 4 czerwca 2014 r. – k. 40)

W odpowiedzi na pismo z dnia 2 czerwca 2014 r. powódka poinformowała pozwanego, że drzwi wyposażone są w mechanizm samościągający i mają zamontowane zamki, a poza godzinami czynności jednego z lokali drzwi będą zamykane na stałe.

W dniu 11 czerwca 2014 r. (...) Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny zwrócił się z prośbą o przesłanie dodatkowych informacji (np. w formie fotograficznej, zapisu wideo), które potwierdzają fakty z pisma powódki z dnia 2 czerwca 2014 r., w szczególności informacji dotyczących mechanizmu zamykania szklanych drzwi pomiędzy apteką a drogerią.

(dowód: pismo z dnia 9 czerwca 2014 r. – k. 41, pismo z dnia 11 czerwca 2014 r. – k. 42)

Powódka zleciła wykonanie nagrania P. N., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...). Za realizację nagrania (...) P. N. wystawiła na rzecz (...) sp. z o.o. sp. k. fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 3444 zł brutto. Koszty realizacji filmu poniosła powódka.

(dowód: faktura VAT nr (...) – k. 43, potwierdzenie przelewu – k. 44, płyta CD – k. 56, 88)

W dniu 13 czerwca 2014 r. (...) sp. z o.o. sp. k. wysłała na zewnętrznym nośniku USB (...) Wojewódzkiemu Inspektorowi Farmaceutycznemu film wraz z informacją, że w celu jego wykonania wynajęła zewnętrzną firmę.

(dowód: pismo z dnia 13 czerwca 2014 r. – k. 45)

W dniu 1 lipca 2014 r. powódka wystosowała do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 3 444 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych na sporządzenie filmu wykorzystanego w toku postępowania zawisłego przed (...) Wojewódzkim Inspektorem Farmaceutycznym, uzasadniając swoje stanowisko tym, że działania organu nie miały podstawy prawnej i uzasadnienia faktycznego.

W dniu 1 sierpnia 2014 r. powódka wystosowała do pozwanego kolejne ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 3 444 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych na sporządzenie filmu wykorzystanego w toku postępowania zawisłego przed (...) Wojewódzkim Inspektorem Farmaceutycznym.

W piśmie z dnia 7 sierpnia 2014 r. pozwany odmówił zapłaty kwoty 3444 zł stwierdzając, że nie wzywał powódki a także nie zmuszał jej do podejmowania jakichkolwiek działań pociągających za sobą konieczność poniesienia wydatków.

(dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 1 lipca 2014 r. wraz z dowodem doręczenia – k. 46-50, ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 1 sierpnia 2014 r. wraz z dowodem doręczenia – k. 51-54, pismo z dnia 7 sierpnia 2014 – k. 55)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie przedłożonych przez stronę powodową dokumentów, których autentyczność nie była kwestionowana i które w całości uznane zostały za wiarygodne.

Sąd oddalił wniosek powódki o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka P. N., ponieważ okoliczność sporządzenia filmu przedstawiającego działanie mechanizmu drzwi oddzielających aptekę i drogerię, rodzaj i ilość przygotowanego materiału, który po jego wyselekcjonowaniu został przedstawiony organowi, zakres umowy oraz okoliczność kosztów sporządzenia filmu są okolicznościami nieistotnymi dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Fakt sporządzenia filmu i wysokość poniesionych w związku z tym kosztów nie było między stronami sporna i znajdowała potwierdzenie w nagraniu na płycie CD oraz w fakturze i potwierdzeniu przelewu.

Sąd oddalił także wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadków Z. S. i M. N., gdyż okoliczności, które chciał wykazać pozwany były nieistotne dla rozstrzygnięcia, z uwagi na stwierdzony brak bezprawności działań pozwanego i brak związku przyczynowego między zdarzeniem a powstałą szkodą. Przebieg kontroli w dniu 29 maja 2014 roku i ustalenia wpisane do protokołu nie były między stronami sporne.

Sąd oddalił również wnioski o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze stron R. K. i I. M., gdyż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy, a dowód z przesłuchania stron ma charakter uzupełniający.

Wyjaśnić należy, iż Sąd nie uwzględnił wniosku powoda o odroczenie rozprawy z dnia 1 czerwca 2015 roku przesłanego Sądowi faksem w dniu 28 maja 2015 roku (k. 127-128). Pełnomocnik powódki uzasadnił swój wniosek tym, że w dniu 1 czerwca o godzinach 8 i 10 ma wyznaczone czynności przesłuchania świadków B. L. i B. W. w Prokuraturze kręgowej we W. (sygn. akt: V Ds. 9/15). Wskazał, iż prowadzi jednoosobową kancelarię i jedyną osobą, która mogła stawić się z upoważnienia pełnomocnika powoda była apl. adw. I. J., która jednak odebrała nieprawomocną uchwałę o wpisie jej na listę adwokatów Okręgowej Rady Adwokackiej w W. i została skreślona z listy aplikantów, co uniemożliwia udzielenie jej upoważnienia. Pełnomocnik powoda stwierdził, iż wobec powyższego nie jest w stanie ustanowić substytuta.

W ocenie Sądu wniosek powoda o odroczenie rozprawy nie zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie z art. 214 § 1 k.p.c. rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. Stosownie do treści art. 156 k.p.c. Sąd nawet na zgodny wniosek stron może odroczyć posiedzenie tylko z ważnej przyczyny. Treść pisma powoda z 28 maja 2015 roku oraz fakt, iż zawiadomienie o terminie rozprawy zostało odebrane przez pełnomocnika powoda 27 kwietnia 2014 roku świadczą o tym, iż opisane w piśmie okoliczności uniemożliwiające ustanowienie pełnomocnika substytucyjnego nie zasługują na uwzględnienie. Pełnomocnik powoda wiedział o terminie rozprawy miesiąc przed jej terminem. Nie wykazał przy tym, aby wezwanie na termin przesłuchania do Prokuratury zostało mu doręczone wcześniej. Jeżeli nawet tak było, to nie informując Sądu o niemożności stawiennictwa niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia, widocznie założył, iż zapewni obecność pełnomocnika powoda w inny sposób. Jeżeli wezwanie do Prokuratury zostało przez pełnomocnika odebrane po dniu 27 kwietni 2014 roku, to brak podstaw do stwierdza, iż przesłuchanie w Prokuraturze wyprzedza obowiązki pełnomocnika w niniejszej sprawie. Okoliczności związanych z niemożnością udzielenia upoważnienia aplikantce adwokackiej powód w żaden sposób nie uwiarygodnił. Skoro jednak co najmniej od połowy maja wiedział, iż osoba ta nie będzie mogła go zastępować, to miał wystarczająco dużo czasu na znalezienie pełnomocnika substytucyjnego lub aplikanta, którego mógłby udzielić upoważnienia. Pełnomocnik powoda w ogóle nie wykazał, iż podejmował starania w kierunku ustanowienia pełnomocnika lub udzielenia upoważnienia innemu aplikantowi. Przedstawionych w piśmie z 28 maja 2015 roku okoliczności nie można uznać za nagłe, czy wywołane nadzwyczajnym wydarzeniem, gdyż powód wiedział o nich co najmniej od połowy czerwca 2011 roku. W judykaturze, jako "znane sądowi przeszkody, których nie można przezwyciężyć", wymienia się np. blokadę dróg dojazdowych do siedziby sądu przez protestujących rolników czy chorobę strony wykazaną zaświadczeniem lekarskim i uniemożliwiającą stawienie się w sądzie. Powołane przez powoda okoliczności mogły być z powodzeniem przezwyciężone poprzez ustanowienie pełnomocnika substytucyjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2000 r., sygn. akt: I PKN 546/99, OSNP 2001/15/482; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 maja 2004 r., I ACa 1647/03, (...)).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Dla powstania odpowiedzialności pozwanego konieczne jest bezprawne zachowanie władzy publicznej, szkoda oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą a bezprawnych zachowaniem. Przepis nie wymaga przypisania funkcjonariuszom winy w jakiejkolwiek postaci. Bezprawność jest rozumiana jako niezgodność z prawem, czyli jako sprzeczność z prawem lub zasadami współżycia społecznego. Odwoływanie się do zasad współżycia społecznego wymaga jednak wskazania, jakie zasady współżycia społecznego w konkretnych okolicznościach sprawy zostały naruszone (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 troku, sygn. akt: IV CSK 263/06, Lex nr 257664). Ocena działań funkcjonariusza musi nastąpić na płaszczyźnie legalności tych działań lub zaniechań. Za bezprawne zatem uznane będzie tylko takie działanie lub zaniechanie, które stanowi zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Należy podzielić stanowisko, że wiązanie odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa na podstawie art. 417 k.c. z działaniami bezprawnymi noszącymi wyłącznie znamiona „rażącego naruszenia prawa" nie znajduje przekonującego uzasadnienia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt: IV CSK 406/11, OSNC-ZD 2012/3/68 oraz z dnia 9 września 2011 r., sygn. akt: I CSK 684/10, LEX nr 989122).

Powódka zarzucając pozwanemu działanie bezprawne wskazywała na bezprawność żądania przez pozwanego przedłożenia dodatkowych informacji np. w formie fotograficznej, zapisu wideo, gdyż nie mieści się ono w żadnej z dyrektyw art. 37 am ustawy Prawo farmaceutyczne.

Przepis art. 75 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie określonym w przepisach m.in. ustawy Prawo farmaceutyczne wymaga uzyskania zezwolenia.

Instytucja zezwolenia oznacza dopuszczenie przedsiębiorcy do wykonywania określonej działalności gospodarczej po uprzednim stwierdzeniu, że przedsiębiorca spełnia określone prawem warunki wykonywania działalności. Udzielanie zezwoleń podlega procedurze administracyjnej określonej w k.p.a. w zakresie ogólnym, a w ustawie Prawo farmaceutyczne, w kwestiach szczególnych, dotyczących organów zezwalających, udzielających licencji i udzielających zgody, oraz wszelkich warunków wykonywania działalności objętej zezwoleniami, licencjami oraz zgodami, a także zasad i trybu wydawania decyzji w sprawie zezwoleń.

Zgodnie z przepisem art. 37am ustawy Prawo farmaceutyczne, przed podjęciem decyzji w sprawie wydania zezwolenia organ wydający zezwolenie może: wzywać wnioskodawcę do uzupełnienia, w wyznaczonym terminie, brakującej dokumentacji poświadczającej, że spełnia on warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania określonej działalności gospodarczej (pkt.1); może dokonać kontrolnego sprawdzenia faktów podanych we wniosku o udzielenie zezwolenia w celu stwierdzenia, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej zezwoleniem (pkt. 2).

Z kolei § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2002 r. w sprawie szczegółowych wymogów, jakim powinien odpowiadać lokal apteki (Dz. U. z 2002 r. Nr 171 poz. 1395) stanowi, iż dopuszcza się usytuowanie pozostałych pomieszczeń apteki na innych kondygnacjach, pod warunkiem że lokal apteki stanowić będzie organizacyjnie i funkcjonalnie wydzieloną całość, tak aby każde z pomieszczeń wchodzących w skład apteki było dostępne bez konieczności wychodzenia na zewnątrz.

W niniejszej sprawie, w wyniku przeprowadzonych oględzin lokalu inspektorzy (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Farmaceutycznego ustalili, że pomiędzy izbą ekspedycyjną a inną działalnością (drogeria) są niezamykane drzwi, co powoduje, że izba nie jest trwale funkcjonalnie wydzieloną całością. W związku z tym, że dokumentacja fotograficzna przesłana przez powódkę była niewystarczająca do sprawdzenia, czy zamontowane zostały właściwe drzwi, pozwany wystosował do powódki pismo z prośbą o przesłanie dodatkowych informacji (np. w formie fotograficznej, zapisu wideo), które potwierdzają informację dotyczącą mechanizmu zamykania szklanych drzwi pomiędzy apteką a drogerią /k.42/.

Nie można stwierdzić, iż było to działanie bezprawne. W świetle przytoczonego przepisu art. 37am ustawy Prawo farmaceutyczne organ może bowiem podjąć dwa działania: albo wezwać wnioskodawcę do uzupełnieni brakującej dokumentacji poświadczającej, że spełnia on warunki określone przepisami prawa, albo dokonać kontrolnego sprawdzenia faktów podanych we wniosku o udzielenie zezwolenia w celu stwierdzenia, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej. W niniejszej sprawie pismo organu z 11 czerwca 2014 roku traktować należy jako zwrócenie się o uzupełnienie brakującej dokumentacji, poprzez dołączenie np. fotografii lub zapisu wideo mechanizmu zamykania drzwi. Pozwany działał więc zgodnie z art. 37am pkt 1 ustawy Prawo farmaceutyczne. Nadto, zgodnie z przepisem art. 12 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Niewątpliwie najprostszym środkiem prowadzącym do wydania zezwolenia w niniejszej sprawie było pismo z prośbą o uzupełnienie dokumentacji.

Stanowisko powódki, iż żądanie przedstawienia zdjęć lub zapisów wideo było działaniem bezprawnym nie tylko nie znajduje odzwierciedlenia w powołanych przepisach, ale jest wręcz sprzeczne z działaniem samej powódki, która przy piśmie z 29 maja 2015 roku oraz w mejlu z tej samej daty przesłała organowi szereg zdjęć dokumentując stan pomieszczeń apteki. Skoro w pozwie powódka twierdzi, że weryfikacja stanu apteki po dokonanych modyfikacjach mogła nastąpić wyłącznie w formie oględzin (kontroli), to trudno stwierdzić po co powódka wysyłała pozwanemu zdjęcia, a następnie dopytywała, czy są wytaczające dla podjęcia decyzji.

Dodatkowo wskazać należy, że pozwany w piśmie domagał się od powódki dodatkowych informacji i przykładowo wskazał, w jakiej formie (zdjęcia, wideo) mogą być przesłane. W piśmie tym nie wyartykułowano zobowiązania powódki do przedstawienia zapisu wideo.

Powyższa konstatacja co do braku bezprawności byłaby wystarczająca dla uznania żądania powódki za bezzasadne i oddalenia powództwa. Niemniej jednak wskazać dodatkowo należy, że w niniejszej sprawie między zdarzeniem powodującym szkodę – czyli zachowaniem pozwanego, a powstałą szkodą, nie zachodzi także związek przyczynowo-skutkowy, niezbędny dla powstania odpowiedzialności pozwanego.

Wystąpienie szkody nie zawsze powoduje powstanie obowiązku odszkodowawczego. Kompensacie podlega bowiem wyłącznie szkoda prawnie relewantna, a dla jej określenia podstawowe znaczenia ma instytucja prawna związku przyczynowego, który z jednej strony stanowi przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej, a z drugiej strony stanowi kryterium ograniczające odpowiedzialność. Naprawienie szkody obejmuje bowiem co do zasady, tylko ten uszczerbek, który mieści się w graniach wyznaczonych przez konstrukcję normalnego związku przyczynowego (art. 361 § 1 k.c.).

Przepis art. 361 § 1 k.c. przewiduje, że zobowiązany do odszkodowania ponosi tylko odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Dla teorii adekwatnego związku przyczynowego charakterystyczne jest to, że wśród wszelkich warunków wystąpienia szkody przypisuje ona prawną doniosłość tylko tym, które zwiększają możliwość (prawdopodobieństwo) nastąpienia badanego skutku. Tak rozumiane ujęcie adekwatnego związku przyczynowego pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla danego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Przy czym, istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego jest determinowane określonymi okolicznościami konkretnej sprawy i dlatego istnienie związku przyczynowego bada się w okolicznościach faktycznych określonej sprawy. Podkreślić należy jednocześnie, że tego rodzaju związek pomiędzy zdarzeniami, podlega ocenie przy zastosowaniu zasad doświadczenia życiowego i aktualnej wiedzy.

Postępowanie sprawdzające, czy zachodzi adekwatny związek przyczynowy wykorzystuje natomiast tzw. kwalifikowany, dwuetapowy test condicio sine qua non. W jego ramach najpierw ustala się, czy badany skutek wystąpiłby także wtedy, gdyby nie zaistniało zdarzenie, określane jako przyczyna szkody. Odpowiedź negatywna otwiera etap badania normalności występującego powiązania. Następstwo ma charakter normalny wówczas, gdy pojawienie się przyczyny każdorazowo obiektywnie zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia rozpatrywanego skutku.

Przenosząc powyższe rozważania natury teoretycznej na kanwę niniejszej sprawy stwierdzić należy, że nawet gdyby zachowanie pozwanego uznane zostało za bezprawne, nie można by było przypisać mu odpowiedzialności za powstałą szkodę; między zachowaniem a szkodą nie istnieje bowiem adekwatny związek przyczynowy. Powódka mogła wykazać okoliczność działania mechanizmu drzwi wszelkimi możliwymi sposobami: mogła na przykład wykonać zdjęcia lub samodzielnie nakręcić krótki film telefonem komórkowym. Wynajęcie profesjonalnego podmiotu do realizacji filmu, ukazującego mechanizm otwierania drzwi nie było koniecznie, a taki obowiązek nie wynikał z pisma pozwanego. Koszty związane z wykonaniem nagrania nie pozostają w związku przyczynowym z zobowiązaniem nałożonym przez pozwanego w piśmie z dnia 11 czerwca 2011 roku, ale stanowią wynik autonomicznej decyzji powódki, która zdecydował się ponieść związane z tym koszty. Uszczerbek w majątku powódki nie pozostaje zatem w związku przyczynowym z działaniem pozwanego, ale z działaniem powódki.

Z powyższych względów powództwo uznać należało za bezzasadne.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając powódkę kosztami wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego.