Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Andrzej Dyrda (spr.)

Sędzia SO Marcin Rak

Sędzia SR (del.) Maryla Majewska - Lewadowska

Protokolant Aleksandra Sado-Stach

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko Gminie Z.

o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 27 maja 2015 r., sygn. akt I C 203/15

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża powódki kosztami postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Maryla Majewska-Lewandowska SSO Andrzej Dyrda SSO Marcin Rak

Sygn. akt III Ca 1517/15

UZASADNIENIE

Powódka A. S. domagała się ustalenia wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w Z. przy ul. (...), stanowiącego własność Gminy Z. oraz zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając żądanie pozwu wskazała, że swoje roszczenie wywodzi z art. 30 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2010r. oraz art. 691 k.c. Nadto powołała się na szeroko rozumiane zasady współżycia społecznego argumentując, że w mieszkaniu przeprowadziła remont, spłaciła zadłużenie, a od czterech lat uiszcza należności z tytułu czynszu, które określiła jako „kaucję”.

W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina Z. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Podniosła, że powódka nie kwalifikuje się do wstąpienia w stosunek najmu lokalu gdyż nie spełnia warunków określonych § 22a uchwały nr XXXII/329/04 Rady Miejskiej w Z. z dnia 11 października 2004r. w sprawie wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Z..

Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem z dnia 27 maja 2015r. oddalił powództwo oraz odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że lokal położony w Z. przy ulicy (...) wchodzi obecnie w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Z.. Powódka wprowadziła się do niego z rodzicami i siostrą w grudniu 1990 r.. Była wówczas ośmioletnim dzieckiem. Ojciec powódki, M. H. (1), otrzymał prawo do lokalu w związku z pracą na kopali. W tym czasie lokal znajdował się w tzw. hotelu robotniczym. W kwietniu 1991r. ojciec powódki zginął w wypadku samochodowym, a wyłącznym najemcą lokalu została matka powódki M. H. (2), która dwa lata później wyszła ponownie za mąż, zmieniając nazwisko na G..

Powódka wyprowadziła się z lokalu przy ul. (...) w 2002 r., mając dwadzieścia lat. W 2003 r. wyszła za mąż. Jej siostra P. H. pozostała w mieszkaniu wraz ojczymem i matką, która zmarła w 2004 r. Po śmierci żony najemcą lokalu został I. G. (ojczym powódki), który po roku również wyprowadził się z mieszkania wraz z młodszym bratem A. S.. Od tego czasu lokal zajmowała siostra powódki.

W 2010r. A. S. rozwiodła się i wraz z dziećmi wróciła do „rodzinnego” mieszkania przy ul. (...), w którym ojczym ją zameldował. Mieszkanie jest zadłużone. I. G. utracił tytuł prawny do lokalu. Powódka wzięła kredyt, aby spłacić te zaległości. Za namową powódki i jej siostry ojczym podjął starania, by odzyskać status najemcy lokalu, co było warunkiem, aby w dalszej kolejności pozwana podpisała umowę najmu z siostrą powódki P. H., o co A. S. zabiegała. Ostatecznie okazało się to niemożliwe, albowiem siostra powódki wyszła za mąż i miała zaspokojone potrzeby mieszkaniowe w innym lokalu.

W 2014r. powódka otrzymała od pozwanej wezwanie do dobrowolnego opróżnienia i opuszczenia lokalu przy ul. (...) w Z.. Powódka interweniowała w Jednostce (...) i u wiceprezydenta Z., co skutkowało czasowym wstrzymaniem procedury eksmisyjnej.

Powódka uiszcza na rzecz pozwanej opłaty za korzystanie z lokalu w wysokości ok. 650 zł miesięcznie. Przeprowadziła w nim remont. Obecnie ma troje dzieci w wieku 12, 10 i 3 lata. Poza A. S. i jej dziećmi w lokalu zameldowana jest również siostra powódki P. K..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd wskazał, że podstawę prawną żądania ustalenia wstąpienia w stosunek (prawny) stanowił art. 189 k.p.c., a powódka, wnosząc o ustalenie, że wstąpiła w stosunek najmu na podstawie art. 691 k.c., wykazała interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c., a to wobec faktu wystosowania wobec niej przez pozwaną wezwania do opuszczenia lokalu, w którym zakwestionowano istnienie tytułu prawnego A. S. do lokalu.

Powódka, uzasadniając okoliczność wstąpienia w stosunek najmu lokalu przy ul. (...) w Z., w pierwszej kolejności jako podstawę prawną żądania wskazała przepis art. 30 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2010r. (tekst jednolity: Dz.U. z 2014r., poz. 150 z późniejszymi zmianami). Sąd wskazał, że zgodnie z tym przepisem, osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego do dnia wejścia w życie ustawy przez okres nie krótszy niż 10 lat wstępuje z mocy prawa w stosunek najmu tego lokalu po upływie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli właściciel nie wniesie w tym okresie powództwa o nakazanie tej osobie przez sąd opróżnienia lokalu lub jeżeli w tym samym terminie nie wniesiono powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku najmu.

Sąd wskazał, że powódka wraz z rodzicami wprowadziła się do lokalu przy ul. (...) w Z. w grudniu 1990r. Sąd nie uznał jednak, że powódka jako dziecko, zajmowała mieszkanie bez szereg lat tytułu prawnego w rozumieniu tego przepisu, skoro tytuł taki przysługiwał jej rodzicom (opiekunom prawnym).

Sąd uznał nadto, że powództwo nie znajdowało uzasadnienia w treści art. 691 k.c., zgodnie z którym, w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. Osoby wymienione w § 1 wstępują w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jeżeli stale zamieszkiwały z najemcą w tym lokalu do chwili jego śmierci (art. 691 § 2 k.c.).

Sąd wskazał, że przytoczona norma prawna dotyczy wyłącznie zdarzenia w postaci śmierci najemcy, a nie utraty tytułu prawnego do lokalu na skutek innych okoliczności.

Sąd uznał, że powódka nie mogła skutecznie wstąpić w stosunek najmu po śmierci matki 25 marca 2004r., gdyż nie zamieszkiwała z nią w tej dacie w lokalu przy ul. (...) w Z. wskazując przy tym, że zgodnie z poglądem ukształtowanym w judykaturze Sądu Najwyższego, stałe zamieszkiwanie w lokalu mieszkalnym oznacza, że lokal ten stanowi centrum życiowe określonej osoby.

Sąd Rejonowy rozważał nadto, czy powódka nie wstąpiła w stosunek najmu lokalu po śmierci ojca w kwietniu 1991r. W tej dacie art. 691 k.c. stanowił, że w razie śmierci najemcy mieszkania osoby bliskie najemcy, które stale z nim mieszkały aż do chwili jego śmierci, wstępują w stosunek najmu (…). Definicję osób bliskich zawierał przepis art. 9 prawa lokalowego z 1974r., a powódka, jako zstępna najemcy, do takich osób należała. Sąd Rejonowy wskazał, że na gruncie tych przepisów, w orzecznictwie przyjęto, że jeżeli po śmierci najemcy lokalu mieszkalnego pozostaje po nim kilka osób bliskich, które stale mieszkały z nim aż do chwili śmierci, to każda z nich wstępuje z mocy prawa w stosunek najmu i sąd nie może dokonać wyboru na rzecz jednej z nich, kierując się np. stopniem bliskości czy długością okresu wspólnego zamieszkania. Sąd jednak stwierdził brak podstaw do przyjęcia, że powódka wstąpiła w stosunek najmu lokalu po śmierci ojca w kwietniu 1991r., gdyż art. 691 k.c. nie znajdował zastosowania to tzw. mieszkań zakładowych.

Sąd nadto uznał, że powódka nie spełniała również przesłanek warunkujących przyznanie prawa najmu lokalu wymienionych w § 22a uchwały nr XXXII/329/04 Rady Miejskiej w Z. z dnia 11 października 2004r. w sprawie wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Z.. Bezsprzecznie nie zamieszkiwała ona bowiem w lokalu przy ul. (...) w chwili wejścia w życie uchwały nr XXXIII/436/08 Rady Miejskiej w Z. z dnia 15 grudnia 2008r. w sprawie zmiany uchwały tego organu nr XXXII/329/04 z 11 października 2004r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., uznając, że obciążenie powódki kosztami procesu pozostawałoby w sprzeczności z poczuciem sprawiedliwości.

Apelację od tego orzeczenia wniosła powódka zaskarżając wyrok w całości.

Zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: art. 691 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że powódka nie mogła wstąpić skutecznie w stosunek najmu po śmierci ojca w kwietniu 1991 r. mimo spełnienia ustawowych przesłanek wynikających również z wówczas obowiązujących przepisów; art. 691 k.c. w zw. z art. 4 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe, (Dz. U. z dnia 25 lipca 1987 r.) poprzez niewłaściwą interpretację przepisów obowiązujących w chwili śmierci ojca powódki i przyjęcie, że powódka nie mogła wstąpić w stosunek najmu po śmierci ojca z uwagi na wyłącznie zastosowania art. 691 k.c., podczas gdy matka powódki, a żona ojca powódki wstąpiła w stosunek najmu lokalu po śmierci męża; art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie i oddalenie powództwa, podczas gdy pozwana, sprzeciwiając się wstąpieniu przez powódkę w stosunek najmu, postępowała niezgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, zasadami współżycia społecznego oraz obowiązującymi przepisami prawa, oraz nie realizując postanowień § 22 pkt I Uchwały nr XXXII/329/04 Rady Miejskiej w Z. z dnia 10.2004 r. naruszała zasady współżycia społecznego oraz nadużywała swego prawa.

Nadto zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego, a to: art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia całości zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz sprzeczność ustaleń Sądu z okolicznościami i faktami podawanymi przez powódkę, którym pozwana nie zaprzeczyła, co spowodowało m.in. ograniczenie rozpoznawanej sprawy do dowodów i podstawy prawnej wskazanej przez powódkę; art. 187 §1 k.p.c. w zw. z art. 321 k.p.c. poprzez dokonanie nieprawidłowej wykładni i przyjęcie, że sąd jest związany wskazaną przez powódkę podstawą prawną powództwa (podczas gdy powódka w ogóle nie jest zobowiązana jej wskazywać) oraz nierozważenie w skutek tego wszystkich okoliczności i podstaw uprawniających powódkę do wstąpienia w stosunek najmu lokalu po zmarłym ojcu bądź po ojczymie; art. 212 §1 i 2 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nieuzyskanie od powódki wyjaśnień koniecznych dla zgodnego z prawdą ustalenia podstawy faktycznej dochodzonego przez nią prawa oraz brak wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, które są sporne; art. 216 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji uniemożliwienie powódce dokładniejszego wyjaśnienia stanu sprawy oraz okoliczności faktycznych, które doprowadziłyby do ustalenia, że powódka spełniała przesłanki umożliwiające przyznanie prawa najmu do lokalu na podstawie art. 691 k.c. lub § 22 pkt 1 Uchwały nr XXXII/329/04 Rady Miejskiej w Z. z dnia 11.10.2004 r.; art. 299 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony powodowej, co spowodowało, że nie zostało przez powódkę wyjaśnione i doprecyzowane jej żądanie oraz nie zostały przez Sąd rozważone inne istotne okoliczności mające wpływ na wynik sprawy.

Na tych podstawach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie, że powódka wstąpiła w stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w Z. przy ul. (...) lc/9 oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego oraz opłatą od udzielonego pełnomocnictwa, za obie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania przy pozostawieniu temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powódki przyjmując podstawę prawną swego rozstrzygnięcia przywołane przepisy prawne, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Sad Okręgowy uzupełnił przy tym stan faktyczny o okoliczności ustalone na podstawie dowodów dopuszczonych w postępowaniu odwoławczym, tj. przesłuchania powódki na okoliczność spełnienia przesłanek z art. 691 k.c. w zakresie przedmiotowego lokalu.

Sąd Okręgowy ustalił, że powódka spłaciła zadłużenie w wysokości około 6.000 zł. Powódka zamieszkuje w przedmiotowym lokalu od 3 grudnia 2010r. Umowa najmu lokalu mieszkalnego została wypowiedziana 17 grudnia 2010r. z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, którego termin upływa z dniem 28 lutego 2011r.

Z tym uzupełnieniem, ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji, należy wskazać, że przepis art. 233 k.p.c. odnosi się wprost do oceny dowodów wskazując, według jakich kryteriów winna być ona przeprowadzona. Wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów stanowiąc w § 1, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, które jedynie mogą zostać przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00). Z tego też wynika, że do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Również same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

Powódka stawiając zarzut naruszenia powyższego przepisu przez Sąd I instancji wskazała, nierozważenie w sposób wszechstronny materiału dowodowego zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia, przez sprzeczność ustaleń Sądu z okolicznościami i faktami podawanymi przez powódkę, którym pozwana nie zaprzeczyła, co spowodowało m.in. ograniczenie rozpoznawanej sprawy do dowodów i podstawy prawnej wskazanej przez powódkę.

Sąd Okręgowy nie stwierdził jednakże w tym zakresie naruszenia tej zasady. Powódka w sposób dorozumiany kwestionuje bowiem nieprawidłowe zastosowanie zarówno art. 229 k.p.c. jak również art. 230 k.p.c. Tymczasem zgromadzony materiał dowodowy, rozpatrywany w kontekście uprawnień powódki, w szczególności okoliczności podniesione w odpowiedzi na pozew, nie daje podstaw do zastosowania tych norm prawnych, w sposób wskazany przez powódkę, a zatem w sposób zmierzający do uwzględnienia jej powództwa.

Sąd Rejonowy dokładnie zanalizował stan faktyczny i wbrew, stawianym w apelacji zarzutom, w szczególności naruszeniu art. 187 §1 k.p.c. w zw. z art. 321 k.p.c., dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie podstaw prawnych powództwa. Sąd Rejonowy, na podstawie wskazanych przez powódkę okoliczności (stanu faktycznego), zgodnie z zasadą da mihi factum dabo tibi ius, dokonał prawidłowej analizy zasadność podnoszonych w pozwie uprawnień powódki. Nie sposób zatem uznać, aby sąd ten, w motywach orzeczenia, wskazał, iż związał się podstawą prawną wskazaną w pozwie, przy czym wobec wskazanych przez powódkę w sposób wyczerpujący podstaw prawnych jej powództwa, zbędne było poszukiwanie dodatkowych podstaw prawnych jej roszczenia. W szczególności nie sposób zgodzić się z tezą, iż Sąd Rejonowy nieprawidłowo ustalił, że art. 691 k.c. nie ma zastosowania do mieszkań zakładowych. Podzielając w pełni wywody poczynione przez ten sąd, Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że teza ma swoje umocowanie również w orzecznictwie Sądu Najwyższego (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 1999r., I CKN 1119/97 oraz uchwała Sądu Najwyższego (7 sędziów - zasada prawna) z dnia 5 sierpnia 1987r., III CZP 17/87). Z tych względów nie sposób uznać, aby odmowa zastosowania art. 691 k.c. do ustalonego stanu faktycznego była nieuzasadniona.

Powódka pomija bowiem, że domagając się ustalenia wstąpienia w stosunek najmu winna wykazać, zgodnie z art. 6 k.c., spełnienie przez nią przesłanek do ustalenia takiego prawa. Tymczasem postępowanie dowodowe, w żadnym zakresie nie wykazało aby od 2010r. nawiązała stosunek najmu chociażby w sposób dorozumiany.

Nie sposób nadto uznać, aby postępowanie pozwanej stanowiło nadużycie prawa podmiotowego zgodnie z art. 5 k.c. Wskazać bowiem należy, że przepisy prawa, jak również uchwała nr XXXII/329/04 Rady Miejskiej w Z. z dnia 11 października 2004r. w sprawie wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Z. stanowią doprecyzowanie sposobu postępowania pozwanej w materii objętej przedmiotową sprawą. Powódka tymczasem podnosi, że działanie pozwanej, zgodne z przepisami prawa prowadzi do powstania po stronie powódki stanu bezdomności.

Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że Trybunał Konstytucyjny w wielu orzeczeniach wskazywał na ograniczony charakter „prawa do mieszkania” wynikający z art. 75 ust. 1 Konstytucji RP, a któremu nadto przypisał charakter programowy (określa zadania państwa) a nie źródło praw podmiotowych jednostek (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 29 września 2003r., K 5/03), wskazał także, że art. 75 ust. 2 Konstytucji RP stanowi, że ochrona praw lokatorów określa ustawa, tj. ustawa z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Stanowi ona, wskazaną w art. 64 ust. 3 Konstytucji RP dopuszczalną ingerencję w prawo własności z uwzględnieniem wynikającej z art. 64 Konstytucji RP gwarancji konstytucyjnej ochrony prawa własności oraz innych prawa majątkowych i prawa dziedziczenia. Wszelkie ograniczenia prawa własności nie mogą jednak naruszać istoty tego prawa, którym, zgodnie z art. 140 k.c., jest prawo do korzystania z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 9 września 2003r. (SK 28/03) nakaz przeciwdziałania bezdomności, nie może być rozumiany w ten sposób, że nikt, kto zamieszkał w jakimś lokalu, nie może być z niego usunięty (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 września 2003r., SK 28/03). Na ochronę zasługują jedynie uzasadnione interesy lokatorów, gdyż bezwarunkowa ochrona lokatorów aktualnych stoi w sprzeczności z interesami osób starających się o taki status (lokatorów przyszłych), natomiast nadmierna ingerencja godzi w uprawnienia właścicielskie właścicieli lokali (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 maja 2006r. SK 51/05).

Uwzględniając powyższe, nie można zatem uznać, że odmowa zawarcia przez pozwaną umowy najmu stanowiła nadużycie prawa podmiotowego. Wskazać bowiem należy, że w niniejszym przypadku, również ze względu na uchwałę nr XXXII/329/04 Rady Miejskiej w Z. z dnia 11 października 2004r., pozwana została ograniczona w zasadzie swobody kształtowania stosunku prawnego. Pomimo, iż powódka poniosła określone nakłady na ten lokal, sama ta okoliczność nie może prowadzić do zastosowania w tym zakresie normy z art. 5 k.c., tym bardziej, że przysługują jej roszczenia wskazane w art. 224 i następnych k.c. Uwzględniając przy tym zarówno uprawnienia powódki jak również ograniczenie pozwanej w sferze art. 353 ¹ k.c., nie sposób uznać, aby działanie pozwanej było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 k.p.c.

Wobec przedmiotu postępowania jak również okoliczności spłacenia zadłużenia przedmiotowego lokalu, a także subiektywnego przeświadczenia o zasadności roszczenia wspartymi wywodami poczynionymi w apelacji przez profesjonalnego pełnomocnika, Sąd Okręgowy odstąpił od obciążenia powódki kosztami postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Maryla Majewska - Lewandowska SSO Andrzej Dyrda SSO Marcin Rak