Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Człuchowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Alicja Aubrecht-Prądzyńska

Protokolant: sekr. sąd. Rafał Maszczak

Prokurator: Prok. Rej. Robert Wysocki

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2016 r. sprawy z oskarżenia publicznego

G. J. (J.)

s. J. i K. z domu W.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 10 września 2015 roku około godziny 16:00 w C. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą wdarł się do mieszkania W. M. (1) i A. M. (1) poprzez wypchnięcie szyby w drzwiach wejściowych i otwarciu ich od wewnątrz, gdzie następnie przemocą polegającą na zadawaniu ciosów pięścią oraz otwartą dłonią po twarzy oraz duszeniu oburącz i zastosowaniu chwytu obezwładniającego z tyłu ciała za tułów i ręce, doprowadził W. M. (1) do stanu bezbronności, po czym zabrał mu w celu przywłaszczenia z tylnej kieszeni spodni pieniądze w kwocie 120 złotych, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarcia naskórka na policzku prawym, szyi, brodzie i zadrapań skóry czoła, oraz podbiegnięcia krwawe na szyi po stronie lewej, które nie spowodowały naruszenia narządu czynności ciała ani rozstroju zdrowia, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od dnia 16 maja 2011 roku do dnia 16 maja 2015 roku kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej roku orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 6 października 2011 roku w sprawie II K 294/11 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

II.  w dniu 10 września 2015 r. w C. na ulicy (...), użył groźby bezprawnej wobec A. M. (1) i W. M. (1) działając w celu wywarcia wpływu na nich jako świadków, w ten sposób iż zagroził pozbawieniem ich życia w przypadku powiadomienia Policji o dokonanym przestępstwie rozboju, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 16 maja 2011 roku do dnia 16 maja 2015 roku kary pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 6 października 2011 roku w sprawie II K 294/11 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  oskarżonego G. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, tj. występków z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to:

a)  za czyn opisany w pkt I aktu oskarżenia na mocy art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności,

b)  za czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia na mocy art. 245 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego G. J. solidarnie z współsprawcą obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego W. M. (1) kwoty 120 zł (stu dwudziestu złotych),

IV.  na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia zatrzymania, to jest od dnia 10 września 2015 r. godz. 18:15 do dnia 7 marca 2016 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych 60/100) tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego,

VI.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Alicja Aubrecht-Prądzyńska

(na oryginale właściwy podpis)

Sygn. akt. II K 31/16

UZASADNIENIE

Z uwagi , iż wyrok Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 7 marca 2016r. wydany w sprawie sygn. akt II K 31 / 16 wobec oskarżonego G. J. został wydany w trybie art. 387 kpk , Sąd na mocy art. 424 §3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz zawartych w nim rozstrzygnięć.

G. J. oskarżony został o to, że:

I w dniu 10 września 2015 roku około godziny 16:00 w C. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą wdarł się do mieszkania W. M. (1) i A. M. (1) poprzez wypchnięcie szyby w drzwiach wejściowych i otwarciu ich od wewnątrz, gdzie następnie przemocą polegającą na zadawaniu ciosów pięścią oraz otwartą dłonią po twarzy oraz duszeniu oburącz i zastosowaniu chwytu obezwładniającego z tyłu ciała za tułów i ręce, doprowadził W. M. (1) do stanu bezbronności, po czym zabrał mu w celu przywłaszczenia z tylnej kieszeni spodni pieniądze w kwocie 120 złotych, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarcia naskórka na policzku prawym, szyi, brodzie i zadrapań skóry czoła, oraz podbiegnięcia krwawe na szyi po stronie lewej, które nie spowodowały naruszenia narządu czynności ciała ani rozstroju zdrowia, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od dnia 16 maja 2011 roku do dnia 16 maja 2015 roku kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej roku orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 6 października 2011 roku w sprawie II K 294/11 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. oraz o to, że :

II w dniu 10 września 2015 r. w C. na ulicy (...), użył groźby bezprawnej wobec A. M. (1) i W. M. (1) działając w celu wywarcia wpływu na nich jako świadków, w ten sposób iż zagroził pozbawieniem ich życia w przypadku powiadomienia Policji o dokonanym przestępstwie rozboju, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 16 maja 2011 roku do dnia 16 maja 2015 roku kary pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 6 października 2011 roku w sprawie II K 294/11 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, fakt popełnienia przez oskarżonego G. J. , przypisanych mu w wyroku z dnia 7 marca 2016r. czynów zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości.

Oskarżony G. J. w postępowaniu sądowym w swoich wyjaśnieniach (k.225v) złożonych na rozprawie , przyznał się do ich popełnienia i wyjaśnił , iż poczuwa się do odpowiedzialności za te czyny. Co do zaś samego przebiegu zdarzenia, to oskarżony ostatecznie wyjaśnił , iż faktycznie jak to zdarzenie przebiegało to on do końca nie wie , albowiem w trakcie tego zdarzenia był pod wpływem alkoholu .

Następnie oskarżony G. J. złożył wniosek o wydanie wyroku z trybie art. 387kpk.

Należy w tym miejscu zauważyć , iż oskarżony G. J. był pouczony o treści art. 447 §5 kpk , gdy doręczono mu wezwanie na termin rozprawy ( vide k. 116) oraz jeszcze raz Przewodnicząca na rozprawie ( vide k. 225v) przypomniała mu treść pouczenia z art. 447§5kpk to jest o ewentualnych konsekwencjach wydania wyroku w trybie art. 387 kpk, po to by złożenie przez oskarżonego wniosku było w pełni przemyślane i świadome.

Ponadto oskarżony korzystał z pomocy wyznaczonego z urzędu obrońcy.

W złożonym przez siebie wniosku o wydanie wyroku w trybie art. 387 kpk oskarżony G. J. zaproponował dla siebie za I z zarzucanych my czynów karę w wymiarze 2 lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności , za II z zarzucanych mu czynów karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i w konsekwencji wymierzenie kary łącznej w wysokości 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do naprawienia szkody solidarnie ze współsprawcą to jest D. S. , poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego W. M. (1) kwoty 120 zł.

Oskarżony G. J. na rozprawie przeprosił pokrzywdzonych W. M. (1) i A. M. (1) .

Zarówno uczestniczący w rozprawie prokurator jak i pokrzywdzeni W. M. (1) i A. M. (1) nie sprzeciwili się wnioskowi oskarżonego G. J..

Przystępując do rozpoznania wniosku oskarżonego G. J. Sąd miał na uwadze treść art. 387 §1 i 2 kpk .

Zgodnie z treścią art. 387 §1 i 2 kpk warunkami dobrowolnego poddania się karze są :

- złożenie przez oskarżonego przed zakończeniem pierwszego przesłuchania na rozprawie głównej wniosku ( §1),

- ustalenie , iż okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości( §2) ,

- stwierdzenie , iż cele postępowania zostaną osiągnięte bez przeprowadzania rozprawy w całości (§2) oraz

- prokurator i pokrzywdzony nie zgłosili sprzeciwu wobec uwzględnienia wniosku oskarżonego (§2) .

Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie wyżej wskazane warunki do uwzględnienia wniosku oskarżonego G. J. o wydanie wyroku w trybie art. 387 kpk.

Należy bowiem podkreślić , iż oskarżony G. J. złożył wniosek przed zakończeniem jego przesłuchania na pierwszej rozprawie głównej , ostatecznie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił , iż poczuwa się do odpowiedzialności za nie. Co do zaś samego przebiegu zdarzenia, to oskarżony ostatecznie wyjaśnił , iż faktycznie jak to zdarzenie przebiegało to on do końca nie wie , albowiem w trakcie tego zdarzenia był pod wpływem alkoholu.

Zarówno prokurator jak i pokrzywdzeni nie sprzeciwili się temu wnioskowi , a okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego G. J. zdaniem Sądu nie budzą wątpliwości.

Podstawą dokonania powyższego ustalenia jest dokonana przez Sąd ocena dowodów w postaci zarówno wyjaśnień oskarżonego G. J. jak i dowodów pochodnych to jest zawnioskowych przez prokuratora w akcie oskarżenia dowodów z dokumentów wymienionych na k.8-11 aktu oskarżenia w poz 1-5, 7, 9,10,11,12,13,15,16,17,18 oraz dokumentów przedłożonych przez prokuratora do aktu oskarżenia w postaci protokołów przesłuchania świadków umieszczonych w odrębnym zbiorze dokumentów – zbiorze C , które to dokumenty zgodnie z treścią art. 387 §5 kpk Sąd uznał za ujawnione ( vide k.226) i zgodnie z treścią art. 391 §1 d kpk włączył je w całości do akt sprawy sądowej.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego , które Sąd w całości podziela należy w tym miejscu zauważyć , iż fakt , iż oskarżony G. J. w toku postępowania przygotowawczego oraz początkowych wyjaśnień w postępowaniu sądowym nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów , a uczynił to dopiero w końcowym etapie na rozprawie głównej , nie stoi na przeszkodzie uznaniu przez sąd , iż okoliczności popełnienia zarzucanych mu przestępstw nie budzą wątpliwości w rozumieniu art. 387 §2 kpk.( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 2005r. WA 4/05, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2007r. II KK 275/06) .

Należy bowiem podkreślić , iż oskarżony ma prawo do zmiany stanowiska i przyznania się w ostateczności do winy do czasu zakończenia przesłuchania. Nieprzyznanie się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów na etapie postępowania przygotowawczego , było wynikiem przyjętej przez niego linii obrony, jednakże to zdaniem Sądu nie jest określone w art. 387 kpk jako przesłanka negatywna do uwzględnienia wniosku z art. 387kpk.

Dlatego też zdaniem Sądu , gdy oskarżony ostatecznie na rozprawie głównej zmienia swoje stanowisko i przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów i poczuwa się do odpowiedzialności za nie a znajduje to potwierdzenie w innych ujawnionych przez Sąd dowodach w postaci dokumentów , to należy uznać , iż okoliczności popełnienia przestępstw i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Również zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie został spełniony warunek osiągnięcia celów postępowania karnego mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości , o których mowa w art. 2 §1 kpk w tym w szczególności dążenie do trafnej represji karnej , uwzględnienia prawnie chronionych interesów pokrzywdzonych jak również dążenia do rozstrzygnięcia sprawy , w której oskarżony jest tymczasowo aresztowany w rozsądnym , jak najszybszym terminie.

Z uwagi na powyższe , Sąd uwzględnił wniosek oskarżonego G. J. i wydał w trybie art. 387 kpk wyrok skazujący , uznając, iż w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, fakt popełnienia przez oskarżonego G. J. , zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości.

Oskarżony G. J. ostatecznie na rozprawie głównej ( vide k. 225) przyznał się do ich popełnienia a to przyznanie z uwagi, iż znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym głównie w postaci dowodów z dokumentów to jest protokołów przesłuchania świadków W. M. (1) ( k.190-191, 201-202,205-206 akt sądowych), A. M. (1) ( k. 220-221, 203-204 akt sądowych), A. S. (k.182-183akt sądowych), P. Ł. ( k.188-189 akt sądowych) oraz dowodów w postaci opinii sądowo lekarskiej ( zbiór F k.1-3) , zaświadczenia lekarskiego ( zbiór G k.1) , protokołu oględzin miejsca zdarzenia ( zbiór H k. 2-6) , protokołu oględzin osoby ( zbiór H k. 7-21) oraz opinii sądowo psychiatrycznej (zbiór F k.7-9) w pełni zasługuje na uwzględnienie.

Należy bowiem zauważyć, iż z dowodu w postaci protokołów zeznań pokrzywdzonego W. M. (1) ( k.190-191, 201-202,205-206 akt sądowych) jednoznacznie wynika, iż w dniu 10 września 2015r. przebywał on ze swoją żoną A. M. (1) w swoim mieszkaniu i spożywał wspólnie z A. S. alkohol. W czasie kiedy spożywali alkohol, do mieszkania wdarli się oskarżony G. J. wspólnie z D. S. poprzez wypchnięcie szyby w drzwiach wejściowych i otwarciu ich od wewnątrz. Po wyproszeniu z mieszkania A. S. , oskarżony G. J. podszedł do pokrzywdzonego , który siedział wówczas na łóżku i zaczął uderzać go kilkukrotnie otwartą ręką i pięścią w twarz . Następnie oskarżony zaczął oburącz dusić pokrzywdzonego , przyciskając go do łóżka. Z uwagi , iż pokrzywdzony zaczął „charczeć” oskarżony puścił go na chwilę . W tym czasie pokrzywdzony wstał i wówczas oskarżony G. J. złapał pokrzywdzonego oburącz i zastosował chwyt obezwładniający ,przytrzymując mu obie ręce z tyłu. Wówczas D. S. wyciągnął pokrzywdzonemu W. M. (1) z kieszeni spodni pieniądze w kwocie 120zł.

Opuszczając wspólnie z D. S. mieszkanie oskarżony zagroził małżeństwu M. pozbawieniem ich życia w sytuacji kiedy powiadomią o tym zdarzeniu policję.

Powyższy dowód w pełni koreluje z dowodem w postaci protokołu zeznań w charakterze świadka A. M. (1) ( k. 220-221, 203-204 akt sądowych), A. S. (k.182-183akt sądowych) oraz dowodów w postaci opinii sądowo lekarskiej ( zbiór F k.1-3) , zaświadczenia lekarskiego ( zbiór G k.1) , protokołu oględzin miejsca zdarzenia ( zbiór H k. 2-6) i protokołu oględzin osoby ( zbiór H k. 7-21).

Oceniając powyższy materiał dowodowy, z uwagi na jego wzajemną spójność co do głównych faktów , a przede wszystkim konsekwentność co do znaczących okoliczności, Sąd nie dopatrzył się podstaw do kwestionowania wiarygodności złożonych przez pokrzywdzonych W. M. (1) i A. M. (1) zeznań zawartych w dowodach w postaci dokumentów to jest protokołach ich przesłuchań .

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które miałyby wskazywać, iż pokrzywdzeni W. M. (1) i A. M. (1) fałszywie pomawiają oskarżonego G. J..

Dlatego też, zdaniem Sądu dowody te zasługują na wiarę, albowiem tworzą one logiczny ciąg wydarzeń i w pełni odzwierciedlają rzeczywisty jego przebieg, w pełni potwierdzając sprawstwo oskarżonego G. J. w zakresie obu zarzucanych mu czynów.

Pozostały materiał dowodowy ujawniony na rozprawie nie przyczynił się do rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego G. J..

Reasumując powyższe rozważania, zdaniem Sądu należy stwierdzić, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, jednoznacznie wskazuje, iż oskarżony G. J. dopuścił się popełnienia przypisanych mu przestępstw.

Również wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów, zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości. Oskarżony znajdował się w sytuacji, w której bezprawność jego czynów była rozpoznawalna i nie zachodzą po jego stronie żadne okoliczności, które możliwość tą by wyłączały. Co prawda biegli psychiatrzy w opinii sądowo- psychiatrycznej (zbiór F k.7-9) stwierdzili u oskarżonego uzależnienie od alkoholu jednakże nie stwierdzili u niego żadnych zaburzeń psychicznych wpływających na poczytalność oskarżonego Z uwagi na powyższe, biegli jednoznacznie stwierdzili, iż oskarżony G. J. w chwili popełnienia czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem.

Oskarżony G. J. swoim zachowaniem polegającym na tym, że:

I w dniu 10 września 2015 roku około godziny 16:00 w C. na ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą wdarł się do mieszkania W. M. (1) i A. M. (1) poprzez wypchnięcie szyby w drzwiach wejściowych i otwarciu ich od wewnątrz, gdzie następnie przemocą polegającą na zadawaniu ciosów pięścią oraz otwartą dłonią po twarzy oraz duszeniu oburącz i zastosowaniu chwytu obezwładniającego z tyłu ciała za tułów i ręce, doprowadził W. M. (1) do stanu bezbronności, po czym zabrał mu w celu przywłaszczenia z tylnej kieszeni spodni pieniądze w kwocie 120 złotych, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarcia naskórka na policzku prawym, szyi, brodzie i zadrapań skóry czoła, oraz podbiegnięcia krwawe na szyi po stronie lewej, które nie spowodowały naruszenia narządu czynności ciała ani rozstroju zdrowia, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od dnia 16 maja 2011 roku do dnia 16 maja 2015 roku kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej roku orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 6 października 2011 roku w sprawie II K 294/11 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. oraz

II w dniu 10 września 2015 r. w C. na ulicy (...), użył groźby bezprawnej wobec A. M. (1) i W. M. (1) działając w celu wywarcia wpływu na nich jako świadków, w ten sposób iż zagroził pozbawieniem ich życia w przypadku powiadomienia Policji o dokonanym przestępstwie rozboju, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 16 maja 2011 roku do dnia 16 maja 2015 roku kary pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 6 października 2011 roku w sprawie II K 294/11 za umyślne przestępstwo podobne, wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przystępując do omówienia kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu z art. 280 §1 kk w zw z art. 64§2 kk , Sąd uznał , iż w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do zakwalifikowania tego czynu jako wypadku mniejszej wagi z art. 283 kk .

Należy bowiem przypomnieć , iż o kwalifikowaniu zachowania jako wypadku mniejszej wagi decydować powinny okoliczności , które zaliczane są do znamion typu czynu zabronionego . O przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu . Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności : rodzaj dobra , użyte środki , charakter i rozmiar wyrządzonej szkody , czas i miejsce jego popełnienia.

W przedmiotowej sprawie zdaniem Sądu nie można przyjąć , że zachowanie oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 283kk , albowiem należy zauważyć , iż czyn oskarżonego G. J. łączył się z najściem mieszkania pokrzywdzonego W. M. (1) i naruszeniem miru domowego. Oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z drugą ustaloną osobą, użył wobec pokrzywdzonego , który jest inwalidą I grupy z niedowładem połowicznym lewostronnym ( vide zaświadczenie lekarskie k.1 zbioru G) przemocy powodującej stosunkowo rozległe obrażenia ciała pokrzywdzonego, zabierając kwotę 120 zł , która niewątpliwie dla pokrzywdzonego była dużą kwotą pieniędzy.

Dlatego też suma tych okoliczności zdaniem Sądu absolutnie nie pozwala na przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego należy zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi.

Oskarżony G. J. był wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w C. z dnia 6 października 2011r. w sprawie sygn. akt II K 294/11 za przestępstwo z art. 280 §1 kk w z w z art.64 §2 kk , które jest przestępstwem podobnym zarówno do przestępstwa z art. 280 §1 kk jak i do przestępstwa z art. 245 kk z uwagi na sposób działania z zastosowaniem przemocy i groźby jej użycia, stosownie do treści art. 115 §3 kk ( vide dowód odpis wyroku zbiór E k.1-4, k.49-51 akt sądowych oraz informacje o okresach pobytów w zakładzie karnym zbiór E k.55-58) na karę 4 lat pozbawienia wolności i odbył ją w okresie od 16 maja 2011 r. do 16 maja 2015r.

Dlatego też należało przyjąć , iż oskarżony G. J. w pełni zrealizował wymogi formalne z art. 64 §2 kk w stosunku do I czynu i z art. 64 §1 kk w stosunku do II czynu.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodu z protokołu przesłuchań W. M. (1) ( k.190-191, 201-202,205-206 akt sądowych), A. M. (1) ( k. 220-221, 203-204 akt sądowych), P. Ł. ( k.188-189 akt sądowych) oraz samych wyjaśnień oskarżonego G. J. jednoznacznie wskazuje, iż nie zachodzi żadna wątpliwość co do zasadność zakwalifikowania czynu oskarżonego z art. 280 §1 kk w zw z art. 64 §2 kk a nie z art.191§2 kk , albowiem brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia , iż oskarżonemu G. J. towarzyszył pozytywny zamiar kierunkowy polegający na co najmniej subiektywnym przekonaniu , iż działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności .

Bezprawna windykacja roszczenia pozbawionego elementarnych cech , o których mowa w art. 353 §1 kc nie może korzystać z uprzywilejowanej formy kwalifikowania czyny , jako zmierzającego do egzekwowania wierzytelności , której po prostu nie ma.

Jeżeli zaś chodzi o drugi z przypisanych oskarżonemu czynów z art. 245kk to należy zdaniem Sądu podkreślić , iż obecnie dominuje w doktrynie i orzecznictwie pogląd, który Sąd w całości popiera , iż świadkiem w rozumieniu art. 245kk jest zarówno osoba , która złożyła zeznania , została powołana albo wezwana do ich złożenia , jak również osoba , która była świadkiem czynu i posiada wiadomości potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy.

Dlatego też w przedmiotowej sprawie oskarżony G. J. wypowiadając pod adresem W. i A. M. i używając do tego słów w liczbie mnogiej grożąc im pozbawieniem życia w przypadku powiadomienia o zdarzeniu policji działał w celu wywarcia wpływu na nich jako na świadków w rozumieniu art. 245kk.

Z uwagi , iż czyn ten dotyczył nie tylko pokrzywdzonego W. M. (1) ale również pokrzywdzonej A. M. (1) to zdaniem Sądu , nie można było potraktować tego zachowania jako współukaranego czynu następczego w stosunku do przestępstwa z art. 280 §1 kk, albowiem w doktrynie co prawda przyjmuje się taką konstrukcję jednakże tylko wówczas , gdy czyn z art. 245 kk jest popełniony w stosunku do świadka - pokrzywdzonego przestępstwem bezpośrednio je poprzedzające.

Przystępując do wymierzenia oskarżonemu G. J. kary za popełnione przestępstwa , Sąd bardzo dokładnie rozważył dyrektywy wynikające z art. 53 k.k., a przede wszystkim baczył by jej dolegliwość nie przekroczyła stopnia winy oskarżonego , a także stopnia społecznej szkodliwości czynów przez niego popełnionych .

Uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, na który wpływa m. in. rodzaj i charakter naruszonego dobra a także sposób i okoliczności jego popełnienia , Sąd skazał oskarżonego G. J. zgodnie z jego wnioskiem :

- za czyn przypisany mu w pkt I wyroku na mocy art. 280 §1 kk w zw z art. 64 §2 kk na karę 2 lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności zaś

- za czyn przypisany mu w pkt II wyroku na mocy art. 245 kk na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 85§1kk i art. 86 §1 kk Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności , zaliczając na mocy art. 63 §1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej okres tymczasowego aresztowania od dnia 10 września 2015 r. godz. 18: 15 do dnia 7 marca 2016r. , przyjmując , iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Z uwagi , iż w przedmiotowej sprawie szkoda nie została naprawiona, Sąd na mocy art.46 §1 kk orzekł wobec oskarżonego solidarnie ze współsprawcą obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie kwoty 120zł na rzecz pokrzywdzonego W. M. (1) .

Uwzględniając fakt popełnienia przez oskarżonego kolejnych przestępstw ( vide dane o karalności zbiór E k.29-31), Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności przemawiających za zastosowaniem w stosunku do oskarżonego G. J. nadzwyczajnego złagodzenia kary , o którym mowa w art. 60 a kk.

Przede wszystkim zdaniem Sądu, uwzględniając dotychczasowy sposób życia oskarżonego oraz jego właściwości i warunki osobiste, nie istnieją żadne podstawy do budowania w stosunku do oskarżonego pozytywnych prognoz na przyszłość ( vide wywiad środowiskowy dotyczący oskarżonego K.42-44 zbiór E ) .

Zdaniem Sądu wyłącznie bezwzględna kara pozbawienia wolności jednakże na poziomie minimalnego wymiaru , będzie adekwatna do stopnia winy oskarżonego , stopnia społecznej szkodliwości czynów których się dopuścił oraz spełni swe cele .

Orzeczona wobec oskarżonego kara łączna właśnie tego rodzaju i w takiej wysokości jest zdaniem Sądu współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i ze względu na konieczność realizacji celów kary spełni swe zadanie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i w zakresie wychowawczym oraz zapobiegawczym .

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzeczono zgodnie z treścią §22 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu na podstawie dotychczasowych przepisów to jest §14 ust 2 pkt 3) i §2 ust 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, oz. 1348 z późn zm. )

Kierując się zasadami słuszności oraz uwzględniając fakt , iż oskarżony jest obecnie tymczasowo aresztowany a więc nigdzie nie pracuje , Sąd na mocy art. 624 § 1 kpk zwolnił go od kosztów, obciążając kosztami Skarb Państwa.