Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Dyrda

Sędziowie SO Anna Hajda

SR (del.) Roman Troll (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2016 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w D.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek zażalenia powódki

na postanowienie Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 21 września 2015 r., sygn. akt I C 1803/15

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSR (del.) Roman Troll SSO Andrzej Dyrda SSO Anna Hajda

Sygn. akt III Cz 96/16

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 21 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim stwierdził swą niewłaściwość funkcjonalną do rozpoznania sprawy i przekazał ją Sądowi Rejonowemu
w R. – Wydziałowi Gospodarczemu, albowiem z uwagi na dokonanie cesji wierzytelności ma ona obecnie ma charakter gospodarczy (po obu stronach występują podmioty gospodarcze, a powódka prowadzi działalność gospodarczą polegającą także na wynajmie pojazdów i ocenie ryzyka oraz szacowaniu poniesionych strat). W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej powódka oferuje klientom rozliczenie bezgotówkowe polegające na tym, że mogą oni zawrzeć umowę przelewu wierzytelności przysługujących im jako poszkodowanym względem zakładu ubezpieczeń, dokonując w ten sposób zapłaty za usługę oferowaną przez powódkę. Poszkodowany w wyniku kolizji właściciel pojazdu S. L. poprzez umowę przelewu wierzytelności przysługującej mu od pozwanej przeniósł na powódkę wierzytelność o zapłatę kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Orzeczenie to zapadło na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z 24 maja 1989 roku o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych (Dz.U. z 1989 r., Nr 33, poz. 175 ze zm.) w związku z § 2 pkt 7 b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 7 października 2014 roku w sprawie przekazania niektórym sądom okręgowym i sądom rejonowym rozpoznawania spraw gospodarczych z obszarów właściwości innych sądów okręgowych i sądów rejonowych (Dz.U. z 2014 roku, poz. 1397 ze zm.) i art. 200 §1 k.p.c. =

Zażalenie na to postanowienia złożyła powódka wnosząc o jego uchylenie, rozpoznanie sprawy przez Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim oraz przyznanie jej kosztów postępowania zażaleniowego. W uzasadnieniu wskazała, że dochodzi od pozwanej zapłaty odszkodowania z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, które nabyła w drodze cesji od poszkodowanego będącego osobą fizyczną. Dochodzenie zapłaty należności na podstawie umowy cesji nie zmienia faktu, że poszkodowanym od początku był S. L., a powódka wstąpiła dokładnie w te same prawa, które jemu przysługiwały, dlatego to też ten wydział sądu, który byłby właściwy do rozpoznania sprawy z powództwa osoby fizycznej jest właściwym do rozpoznania obecnie złożonego powództwa, czyli wydział cywilny, a nie sąd gospodarczy. Zdaniem powódki o związku dochodzonego roszczenia z działalnością gospodarczą decydują okoliczności istniejące w chwili jego powstania, a nie późniejsze zmiany w tym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z 24 maja 1989 roku o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych (t.j. Dz. U. z 2015 roku, poz. 127 ze zm.) sprawami gospodarczymi są sprawy ze stosunków cywilnych między przedsiębiorcami w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Obie strony są podmiotami prawa handlowego – przedsiębiorcami, co nie jest kwestionowane.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z 16 listopada 2012 roku (sygn. akt III CZP 69/12, LEX 1284757), dokonując analizy zakresu pojęcia „sprawy gospodarczej” oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego poświęconego temu zagadnieniu, a także wskazując na rozbieżności w ujmowaniu zakresu tego pojęcia, uznał mimo to, że dominujący nurt wykładni elementu funkcjonalnego definicji sprawy gospodarczej opowiada się za szeroką jego interpretacją. W uzasadnieniu tego orzeczenia podkreślił przy tym, że za stwierdzeniem zaistnienia elementu funkcjonalnego przemawia to, że powód prowadzi działalność gospodarczą w zakresie naprawy powypadkowej samochodów, w ramach której oferuje swoim klientom kompleksową usługę polegającą na naprawie uszkodzonego pojazdu jak również najmu pojazdu zastępczego, a dokonując rozliczeń, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, powód oferuje klientom rozliczenie bezgotówkowe polegające na tym, że mogą oni zawrzeć umowę przelewu wierzytelności przysługujących im jako poszkodowanym, względem zakładu ubezpieczeń, dokonując w ten sposób zapłaty za usługę oferowaną przez powoda.

W postanowieniu z 22 kwietnia 2015 roku (sygn. akt III CZP 12/15, LEX 1711614), Sąd Najwyższy również stwierdził, że sprawa dotycząca wierzytelności firmy, która zajmuje się najmem pojazdów poszkodowanym w zamian za cesję ich wierzytelności z tytułu poniesionej szkody to sprawa gospodarcza. Podkreślił wówczas, powołując się także na postanowienie Sądu Najwyższego z 16 listopada 2012 roku, konieczność oceny czy sprawa dotyczy zachowań przedsiębiorcy stanowiących przejaw wykonywania działalności gospodarczej i obejmuje czynności związane z uczestnictwem w obrocie gospodarczym, wytwarzaniem dóbr materialnych lub świadczeniem usług nakierowanych na osiągnięcie zysku, które pozostają w normalnym, funkcjonalnym, bezpośrednim lub pośrednim związku z powstaniem roszczenia stanowiącego przedmiot sporu i nie muszą być związane z stosunkami kontraktowymi przedsiębiorcy.

Sąd Okręgowy w obecnym składzie w pełni podziela przedstawione poglądy Sądu Najwyższego.

Podobna sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, co jednoznacznie wynika z umowy cesji wierzytelności z 6 maja 2015 roku (cesja odszkodowania, bez wskazania konkretnej kwoty), jak również przedmiotu działalności gospodarczej powódki wskazanej dziale 3 informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców (wynajem i dzierżawa samochodów, usługi wspomagające transport lądowy, ocena ryzyka i szacowanie poniesionych start, działalność finansowa). Prowadzi to do wniosku, że powódka w ramach działalności gospodarczej zajmuje się także sprawami związanymi z dochodzeniem nabytych od poszkodowanych wierzytelności z tytułu szkód w pojazdach mechanicznych. Inaczej też trudno byłoby wytłumaczyć jej zainteresowanie materią sprawy, a co za tym idzie cesję wierzytelności.

Dodatkowo należy podkreślić, że powódka w żaden sposób nie kwestionowała ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy, a związanych z tym, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej oferuje klientom rozliczenie bezgotówkowe polegające na tym, iż mogą oni zawrzeć umowę przelewu wierzytelności przysługujących im jako poszkodowanym względem zakładu ubezpieczeń, dokonując w ten sposób zapłaty za usługę oferowaną przez powódkę. To dodatkowo wskazuje na prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i powiązanie cesji wierzytelności z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powódkę.

Sąd Rejonowy zastosował prawidłową regulację prawną.

Dlatego też podniesione w zażaleniu zarzuty są bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 1 i 2 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.

SSR (del.) Roman Troll SSO Andrzej Dyrda SSO Anna Hajda