Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 października 2014 r. skierowanym przeciwko Dyrektorowi Aresztu Śledczego w Ł., Dyrektorowi Zakładu Karnego Nr (...) w Ł., uzupełnionym pismem z dnia 21 października 2014 r., powód A. C. domagał się od Skarbu Państwa zadośćuczynienia /odszkodowania/ za szkody niematerialne wyrządzone mu przez funkcjonariuszy służby więziennej polegające na niezapewnieniu prawidłowej opieki medycznej w zakresie schorzeń pulmonologicznych /gruźlicy płuc/ oraz bezpodstawnym izolowaniu powoda od innych osadzonych w związku z podejrzeniem wystąpienia u powoda gruźlicy. Wskazał również na fakt, że warunki osadzenia w pozwanych jednostkach nie odpowiadały obowiązującym w tym zakresie normom.

/pozew – k. 2 - 3/

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa, zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa według norm przepisanych.

/od powiedź na pozew – k. 44 – 53/

Pismem z dnia 8 stycznia 2015r. powód sprecyzował, że domaga się od pozwanego odszkodowania w kwocie 100.000 zł.

/pismo powoda z dnia 08.01.2015 r. – k. 23- 24/.

W piśmie z dnia 4 maja 2015 r. pełnomocnik powoda z urzędu doprecyzował, że powód domaga się od pozwanego kwoty 100.000 zł jako zadośćuczynienia za krzywdę z tytułu naruszenia dóbr osobistych powoda poprzez nie zapewnienie przez pozwanego odpowiednich warunków odbywania kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 448 § 1 w zw. z art. 23 i 24 w zw. z art. 417 § 1 k.c. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wyroku do dnia zapłaty.

/pismo przygotowawcze pełnomocnika powoda z dnia 04.05.2015 r. – k. 86 – 90/.

Na rozprawie w dniu 16 marca 2016 r. pełnomocnik powoda z urzędu wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz powoda oświadczając, że koszty te koszty te nie zostały pokryte ani w całości, ani w części.

/protokół k. 201, adnotacje 00:02:04/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód przebywał w Areszcie Śledczym w Ł. od dnia 5 czerwca 2013 r., w tym w okresie od 12 maja do 26 listopada 2014 r. hospitalizowany był w Oddziale (...) ZOZ (...)w Ł. z rozpoznaniem gruźlicy naciekowej płuc potwierdzonej bakteriologicznie w rozmazie, posiewie /leczenie zakończono/ oraz zaburzeń osobowości.

/karta informacyjna leczenia szpitalnego za okres od 12.05. do 26.11.2014 r. - k. 76 – 77/.

Oddział (...) przy Szpitalu (...) w Ł. przyjmuje pacjentów z potwierdzoną bakteriologicznie gruźlicą. Powód podczas pobytu w Areszcie Śledczym w Ł. nie zgłaszał dolegliwości ze strony układu oddechowego. U powoda wykonano (profilaktyczne) rtg klatki piersiowej w dniu 25 czerwca 2013 r. Po wykonaniu prześwietlenia płuc, powód w dniu 4 lipca 2013 r. był konsultowany pulmonologicznie, w obrazie radiologicznym płuc stwierdzono zmiany w płucu lewym o różnym stopniu wysycenia, wymagające różnicowania w pierwszej kolejności z procesem gruźliczym toczącym się w obrębie klatki piersiowej. Jednocześnie nie można było wykluczyć choroby rozrostowej płuc. Wówczas podjęto decyzję o izolowaniu osadzonego oraz wykonaniu badania plwociny na obecność prątków. Nie stwierdzono obecności prątków w rozmazie ani w otrzymanych po ponad dwóch miesiącach wynikach hodowli prątków w posiewach.

Po kolejnej konsultacji pulmonologicznej w dniu 25 listopada 2013 r. zlecono ponowienie badań plwociny w kierunku obecności prątków w plwocinie rozszerzając panel badań o badanie plwociny metodą BACTEC. Wobec braku prątków w badanym materiale izolację osadzonego utrzymano. Stan ogólny powoda był dobry. Kolejna konsultacja pulmonologiczna miała miejsce w dniu 31 stycznia 2014 r., po której zlecono badanie CT klatki piersiowej, oczekiwano na posiewy wcześniejszych wyników badań plwociny na BK.

W dniu 10 lutego 2014 r. odbyła się następna konsultacja pulmonologiczna. Wobec braku dodatnich wyników dotychczas wykonanych badań plwociny rozszerzono diagnostykę o badanie genetyczne na obecność prątków. Izolacja powoda została podtrzymana. Kolejna konsultacja pulmonologiczna miała miejsce w dniu 11 marca 2014 r., z ujemnymi dotychczasowymi wynikami badań w kierunku stwierdzenia obecności prątków. Zlecono wykonanie bronchoskopii z pobraniem materiału z okolicy położonej najbliżej zmienionego radiologicznie miejsca w płucach. Izolacja powoda została utrzymana.

Po otrzymaniu informacji o potwierdzeniu obecności prątków w badanym materiale, w dniu 12 maja 2014 r. powoda przyjęto do Oddziału (...) przy szpitalu (...) w Ł., gdzie wdrożono pełne leczenie p/prątkowe, by zakończyć terapię gruźlicy płuc w dniu 20 listopada 2014 r. z uwzględnieniem odmowy przyjmowania leków przeciwprątkowvch w trakcie hospitalizacji. Powód w trakcie obchodów lekarskich był informowany o negatywnych skutkach nie przyjmowania leków i posiłków.

Po zakończeniu leczenia i zgłoszeniu do wytransportowania z Oddziału (...) powód w dniu 26 listopada 2014 r. powrócił do jednostki macierzystej.

Osoby, z którymi stykał się powód, w trakcie leczenia w OLG ze strony służby zdrowia w Szpitalu (...) w Ł., w tym lekarze konsultujący go ( stomatolog i okulista) stosowali środki ochrony osobistej i nie zachorowali na gruźlicę płuc.

Do czasu uzyskania informacji o obecności prątków w plwocinie, powód nie wymagał leczenia przeciwprątkowego a jedynie izolacji, co było realizowane.

/sprawozdanie – k. 70, karta informacyjna leczenia szpitalnego za okres od 12 maja do 26 listopada 2014 r. – k. 76 – 81 odw. , oświadczenia lekarzy – k. 57 – 57 odw., wyjaśnienie z dnia 15.09.2014 r. – k. 63/

W dniu przyjęcia do Oddziału (...) tj. 12 maja 2014 r. powodowi zostały wydane buty będące własnością Zakładu Karnego, ponieważ powód nie posiadał własnego obuwia. Po przetransportowaniu do ZK nr (...) w Ł. posiadał tylko klapki. Powodowi umożliwiano wyjścia na spacery lecz kilkukrotnie odmówił. Powodem odmowy miało być to, że na spacery chce wychodzić w klapkach, co jest zabronione ze względów bezpieczeństwa.

/notatka służbowa z dnia 08.09.2014 r. – k. 62/.

Kwestia prawidłowości zapewnienia powodowi prawidłowej opieki medycznej była przedmiotem postępowania wyjaśniającego prowadzonego ze skargi powoda złożonej pismem z dnia 8 stycznia 2015 r. W wyniku przeprowadzonego postępowania nie stwierdzono jakichkolwiek uchybień w tym zakresie.

/ skarga z dnia 08.01.2015 r. – k. 75 – 75 odw., sprawozdanie z postępowania wyjaśniającego – k. 59 – 59 odw. , k. 70 /

Podczas pobytu w Zakładzie Karnym Nr (...) w Ł. powód nie był karany dyscyplinarnie umieszczeniem w celi izolacyjnej. Za dokonanie samouszkodzenia poprzez pocięcie powłok skórnych lewego przedramienia, w dniu 12 listopada 2014 r. wymierzono powodowi karę dyscyplinarną nagany. W opinii psychologa czyn autoagresywny miał charakter demonstracyjny, manipulacyjny, instrumentalny – miał na celu ukazanie swojego niezadowolenia z ogólnie pojętej działalności służby więziennej, w szczególności stanowił próbę wymuszenia dodatkowych, bardziej przez siebie pożądanych leków. Podczas pobytu w Zakładzie Karnym Nr (...) w Ł. powód nie podejmował prób samobójczych.

/pismo - wyjaśnienie ZK nr (...) Ł. z dnia 10.03.2015 r. – k. 54/.

Posiłki wydawane osadzonym w Zakładzie Karnym nr (...)w Ł. są zgodne z Zarządzeniem Nr(...) Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 6 września 2010 r. w sprawie gospodarki żywnościowej w jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej z dnia 6 lutego 2013 r. w sprawie realizacji uprawnień do wyżywienia osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. Zgodnie z ww zarządzeniem osadzony w dniu transportu powód, po przetransportowaniu z Aresztu Śledczego w Ł. do Zakładu Karnego nr (...) w Ł., po przyjęciu do jednostki, w dniu następnym otrzymał śniadanie w postaci suchego prowiantu, a następnie wyżywienie na czas pobytu w jednostce w formie posiłków.

/pismo starszego inspektora D. Kwatermistrzowskiego ZK nr (...) w Ł. z dnia 12.03.2015 r. – k. 54 odw./.

Podczas pobytu w Zakładzie Karnym nr (...) w Ł. powoda odwiedzała siostra; spotkania odbywały się w sali widzeń, powód nie przebywał w izolacji. Administracja ww jednostki penitencjarnej nie utrudniała w jakikolwiek sposób kontaktów powoda z siostrą.

/zeznania świadka J. C. – protokół k. 177, adnotacje 00:08:52/.

Aktualnie powód, od ok. roku, pozostaje na wolności . Utrzymuje się z prac dorywczych /roznoszenie ulotek, sprzątanie/. Powód nie ma wyuczonego zawodu, ukończył szkołę podstawową. Korzysta z pomocy finansowej i rzeczowej ze strony siostry, która niekiedy opłaca mu rachunki.

/zeznania świadka J. C. – protokół k. 177, adnotacje 00:08:52 , 00:16:20 /.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody, z których żaden nie był kwestionowany w toku postępowania. Sąd na podstawie art. 207 §6 k.p.c. pominął wnioski dowodowe pełnomocnika powoda zgłoszone w piśmie procesowym z dnia 1 czerwca 2015 r. o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków R. N., M. C. i M. D., jako znacznie spóźnione. Zarządzeniem z dnia 1 kwietnia 2015 roku, Przewodniczący zarządził doręczenie pełnomocnikowi powoda odpisu odpowiedzi na pozew i zakreślił 21 – dniowy termin do zgłoszenia wszelkich wniosków dowodowych pod rygorem ich późniejszego pominięcia. W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik powoda zastrzegając zgłoszenie dowodu z zeznań świadków, wniósł o przedłużenie terminu do wskazania ich danych personalnych i adresów. Zarządzeniem z dnia 11 maja 2015 r. termin ów został przedłużony o 14 dni , z tym zastrzeżeniem, że nie zgłoszenie danych w.w terminie spowoduje pominięcie tychże wniosków dowodowych. W piśmie procesowym z dnia 3 czerwca 2015 roku pełnomocnik powoda wniósł o przesłuchanie świadka J. C. (2)- wskazując jej adres oraz świadków R. N., M. C. i M. D. wnosząc o zobowiązanie strony pozwanej do wskazania ich adresów. Świadek J. C. (2) została przesłuchana , zaś pozostali świadkowie nie. Oprócz tego, że pełnomocnik był pouczony o skutkach nie wskazania adresów w terminie, podnieść należy, iż przerzucanie ciężaru dowodu na stronę przeciwną , nie może zostać zaakceptowane. Powód zamierzając wystąpić z pozwem winien przygotować się do tego i zgromadzić niezbędne dowody. Było na to wystarczająco dużo czasu. Działanie zatem polegające na poszukiwaniu adresów świadków w toku postępowania, po znacznym przekroczeniu terminu do tego wyznaczonego, uznać należy za działanie zmierzające do przedłużenia postępowania.

( zarządzania k- 83, 86, potwierdzenie odbioru k- 92, pismo procesowe k- 93-94)

Ponadto Sąd pominął dowód z zeznań powoda, gdyż nie stawił się na rozprawę wyznaczoną w tym celu bez usprawiedliwienia. Dodatkowo Sąd pominął dowód z dokumentacji medycznej powoda z okresu sprzed osadzenia jako, że dokumentacja ta, mimo zobowiązania Sądu nie została złożona. Podkreślić należy, że powód po opuszczeniu Aresztu Śledczego przestał kontaktować się ze swoim pełnomocnikiem, tym samym uniemożliwiając mu podjęcie niektórych działań procesowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlega oddaleniu jako nieudowodnione.

Roszczenie powoda należy analizować w świetle przesłanek wynikających z art. 23 k.c. i 24 k.c. w związku z art. 448 k.c.

Wspomniany art. 23 k.c. zawiera katalog dóbr osobistych. Powyższy przepis nie stanowi zamkniętego katalogu tych dóbr, ale wymienia w szczególności: zdrowie, wolność, cześć, swobodę sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnicę korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukową, artystyczną, wynalazczą i racjonalizatorską. Orzecznictwo dodatkowo wskazuje inne przykłady dóbr osobistych /orzeczenie Sądu Najwyższego z 28.02.2003r., VCK 308/02, OSN 2004, Nr 5, poz. 82/.

W przypadku naruszenia dóbr osobistych, uprawnionemu przysługują roszczenia przewidziane w art. 24 k.c. zgodnie z którym ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne, a w razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Uprawniony może także żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny na podstawie art. 448 k.c.

Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie przyjmuje się dwie podstawowe przesłanki ochrony dóbr osobistych: naruszenie lub zagrożenie dobra osobistego i bezprawność tego naruszenia lub zagrożenia. Rozpoznając sprawę w przedmiocie ochrony dóbr osobistych Sąd powinien w pierwszej kolejności ustalić, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, a dopiero w przypadku pozytywnej odpowiedzi ustalić, czy działanie pozwanego było bezprawne. Dowód, że dobro osobiste zostało zagrożone lub naruszone, ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej na podstawie art. 24 k.c. W wyroku z dnia 17.04.2008 r. sygn. akt I CSK 492/07 Sąd Najwyższy stwierdził: „Ponieważ dobra osobiste wypływające z godności osoby są ściśle związane z jej sferą życia wewnętrznego, dlatego zakres ich ochrony pozostaje w gestii pokrzywdzonego. Jeżeli powód upatruje naruszenie swej godności w przedstawionej postaci, to dla udzielenia ochrony jest obowiązany wykazać najpierw skonkretyzowane zdarzenie przypisane pozwanemu.” Natomiast na tym, kto podjął działanie zagrażające dobru osobistemu innej osoby lub naruszające to dobro, spoczywa ciężar dowodu, że działanie nie było bezprawne /por. wyrok SN z dnia 17.06.2004r., V CK 609/03/. Z art. 24 k.c. wynika bowiem domniemanie bezprawności działania, a zatem broniący się przed zarzutem naruszenia cudzego dobra osobistego musi wykazać bezprawność swego działania. Bezprawność - w myśl obiektywnego pojęcia kodeksowego - to działanie sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego bez względu na winę sprawcy. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je, do których zalicza się: działanie w ramach porządku prawnego, wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego, działanie w obronie uzasadnionego interesu (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1989 roku, II CR 419/89, OSP 11-12/1990, poz. 377, z dnia 26 października 2001 roku V CKN 195/01 opublikowane w bazie LEX nr 53107).

W niniejszej sprawie rozważenia wymagało zatem to, czy zachowanie pozwanego stanowiło naruszenie dóbr osobistych powoda, a jeżeli tak, to czy mieściło się ono w ramach porządku prawnego, czy też dotknięte było cechą bezprawności. Niewątpliwym jest zatem, że to powód powinien udowodnić zaistnienie po jego stronie krzywdy wynikającej z naruszenia przez pozwanego dobra osobistego powoda oraz związek przyczynowy między krzywdą niemajątkową a działaniem lub zaniechaniem sprawcy krzywdy niemajątkowej.

Jednocześnie, nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego z dnia 1 marca 1996 roku przywróciła do postępowania cywilnego zasadę iudex secundum allegata et probata partium iudicare debet (łac. sędzia powinien orzekać na podstawie twierdzeń i dowodów przedłożonych przez strony). Stosownie bowiem do treści przepisu art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Wprawdzie sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę (zdanie drugie art. 232 k.p.c.), jednak rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. To na strony ustawodawca w myśl art. 3 k.p.c. nałożył obowiązek przedstawiania dowodów i to na stronie – zgodnie z przepisem art. 6 k.c. – ciąży ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi ona skutki prawne. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie zachodziła żadna z okoliczności nakładająca na sąd obowiązek przejęcia inicjatywy dowodowej – ciążącej na stronie powodowej. Należy bowiem w pełni podzielić pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 19 maja 2000 r. w sprawie o sygnaturze akt III CZP 4/00, opublikowanej w OSNC 2000/11/195, iż potrzeba wyjątkowego stosowania przepisu art. 232 zdanie drugie k.p.c., pojawia się w razie rażącej nieporadności strony działającej bez adwokata lub radcy prawnego, której wobec niepodjęcia przez nią właściwych czynności, mimo stosownych pouczeń sądu – grozi naruszenie interesu podlegającego szczególnej ochronie, bądź w razie stwierdzenia, iż strony w procesie zmierzają do obejścia prawa lub zachodzi podejrzenie prowadzenia przez strony fikcyjnego procesu. W przedmiotowej sprawie - w ocenie Sądu - nie zachodziła żadna z okoliczności nakładająca na Sąd obowiązek dopuszczania dowodów z urzędu. Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienia zadań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że, strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Rzeczą powoda było przedstawienie dowodów na okoliczność naruszenia przez pozwanego jego dóbr osobistych. Powód tymczasem, w kontradyktoryjnym postępowaniu przez sądem nie wykazał praktycznie żadnej inicjatywy dowodowej ani aktywności procesowej. Opuściwszy jednostkę penitencjarną, nie kontaktował się ze swym pełnomocnikiem z urzędu, nie stawiał się na terminy rozpraw, zaś wnioski dowodowe zgłoszone przez pełnomocnika powoda z urzędu podlegały oddaleniu jako spóźnione. Powód nie przytoczył żadnych konkretnych zdarzeń i faktów mogących być podstawą powództwa, poprzestając na bardzo ogólnikowych twierdzeniach. Tymczasem samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Skoro powód uważał, że jego dobra osobiste były naruszane, powinien był, nosząc się z zamiarem wystąpienia na drogę sądową, odpowiednio przygotować się do procesu gromadząc niezbędne dane do dochodzenia roszczenia. Powszechnie znany jest też fakt, że osadzeni w sprawach o podobnym do niniejszego stanie faktycznym, nie mają kłopotów z samodzielnym ustaleniem tych danych i przeprowadzeniem dowodu z zeznań np. świadków (współosadzonych). W ramach inicjatywy dowodowej strona powodowa zaprezentowała jedynie dowód z opinii świadka J. C. (2), z zeznań której wynika, iż w czasie pobytu powoda w Zakładzie Karnym nr 2 w Ł. świadek bez jakichkolwiek utrudnień ze strony funkcjonariuszy pozwanego mogła spotykać się z powodem, spotkania odbywały się w sali widzeń, powód nie przebywał w izolacji. Administracja ww jednostki penitencjarnej nie utrudniała w jakikolwiek sposób kontaktów powoda z siostrą. Ponadto, z zeznań ww świadka wynika, że powód „wyglądał dobrze, był dobrze odżywiony”, zaś przyczyną wszystkich problemów powoda było jego uzależnienie od alkoholu.

W świetle poczynionych przez Sąd ustaleń potwierdzenia nie znalazł w szczególności stawiany pozwanemu zarzut, polegający na niezapewnieniu powodowi prawidłowej opieki medycznej w zakresie schorzeń pulmonologicznych /gruźlicy płuc/ oraz bezpodstawnym izolowaniu powoda od innych osadzonych w związku z podejrzeniem wystąpienia u powoda gruźlicy oraz zarzut nie podawania mu żadnych leków.

Nie można mieć wątpliwości, że realizacja spoczywających na administracji Aresztu Śledczego obowiązków w zakresie opieki medycznej nad osobami pozbawionymi wolności należy do działań władczych i mieści się w pojęciu wykonywania zadań z zakresu władzy publicznej zawartym w dyspozycji art. 417 § 1 k.c. W tym zakresie zatem nie można jednak dopatrywać się jakichkolwiek nieprawidłowości w funkcjonowaniu pozwanej jednostki. Stosownie do przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi /tj. Dz.U. 2013.847/, jedną z form zapobiegania rozszerzaniu się gruźlicy jest izolowanie osób, u których stwierdzono podejrzenie wystąpienia tego schorzenia. Stosownie do zapisu art. 2 pkt 11 przywołanej ustawy – izolacja jest to odosobnienie osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną, w celu uniemożliwienia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby. Stosownie do zapisu art. 28 pkt 1 ustawy lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą zagrożenie dla zdrowia publicznego, lub stwierdza zgon w wyniku takiej choroby, podejmuje działania zapobiegające szerzeniu się zachorowań, w tym: kieruje osobę podejrzaną o zakażenie lub zachorowanie oraz zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną do szpitala specjalistycznego zapewniającego izolację i leczenie tej osoby oraz niezwłocznie informuje szpital o tym fakcie.

Mając na uwadze powyższe, izolowanie powoda od innych współosadzonych w związku z podejrzeniem o chorobę zakaźna było zgodne z prawem. Dodać należy, że zgodnie z art. 40 ust. 1 pkt 1 ww ustawy osoby chore na gruźlicę płuc podlegają obowiązkowemu leczeniu. Obowiązkowej hospitalizacji zgodnie z art. 34 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegają osoby chore na gruźlicę w okresie prątkowania oraz osoby z uzasadnionym podejrzeniem o prątkowanie. Wskazać należy również, że wbrew twierdzeniom powoda, jego izolacja związana z podejrzeniem występowania choroby płuc nie miała charakteru działań dyscyplinarnych podjętych stosunku do jego osoby. Powód nie był podczas osadzenia w pozwanych jednostkach karany umieszczeniem w celi izolacyjnej a jedynie karą dyscyplinarną nagany.

Odnosząc się kwestii zapewnienia powodowi prawidłowej opieki medycznej warto też wskazać, że obowiązkiem więziennej służby zdrowia jest jedynie zachowanie osób pozbawionych wolności przy życiu i w niepogorszonym zdrowiu /w zakresie w jakim pozwany może mieć na to wpływ/. Zadaniem tej służby nie jest natomiast spełnianie wygórowanych oczekiwań osób pozbawionych wolności co do technik leczniczych, rehabilitacji oraz stosowanych leków. Powód w czasie pobytu w jednostce miał zapewnioną właściwą, zgodną z przepisami i zasadami sztuki medycznej opiekę lekarską, w tym konsultacje specjalistyczne.

Reasumując stwierdzić należy, że ustalone przez Sąd fakty nie dają podstawy do przypisania pozwanemu naruszenia dóbr osobistych powoda. Także pozostałe dolegliwości, jakich doznawać miał powód w pozwanych jednostkach penitencjarnych, nie naruszały jego godności. W każdym razie, powód nie zdołał wykazać, iżby do takiego naruszenia ze strony pozwanego miało dojść. Ubocznie już tylko wskazać należy, iż przy ocenie przestrzegania przez pozwanego minimalnych norm w zakresie standardów wykonywania kary pozbawienia wolności i ewentualnego naruszenia dóbr osobistych osadzonych, nie można abstrahować od realnej sytuacji i kondycji finansowej państwa, ogólnej sytuacji gospodarczej, w tym poziomu życia ogółu obywateli - także tych, którzy nie mają zapewnionego minimum socjalnego nie będąc karanym karą pozbawienia wolności. W tym kontekście należało stwierdzić, że pozwany nie naruszył żadnego dobra osobistego powoda.

Powyższe skutkuje uznaniem, iż brak jest w niniejszej sprawie podstaw do uwzględnienia żądania pozwu i orzec o oddaleniu powództwa w całości.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej – Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prokuratorię Generalną kwotę 120 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz.U. 2005.169.1417), dodanego ustawą z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz.U. Nr 79, poz. 660), w myśl którego koszty zastępstwa procesowego zasądzone lub przyznane Skarbowi Państwa w sprawie, w której zastępstwo procesowe wykonuje Prokuratoria Generalna przysługują Skarbowi Państwa – Prokuratorii Generalnej.

Z uwagi na to, że powód był reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, a koszty z tym związane nie zostały przez powoda uiszczone, ani w całości, ani w części, Sąd nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi tytułem świadczonej z urzędu pomocy prawnej na rzecz adw. A. R. kwotę 147,60 zł, przy czym rozstrzygnięcie w przedmiocie wysokości kosztów zastępstwa procesowego zapadło w oparciu o §10 pkt 25 w zw. z §2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. 2013 r., poz. 461 ze zm.).

z/ odpisy wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron, pełnomocnikowi pozwanego wraz z CD i skróconym protokołem ostatniej rozprawy.