Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Łańcucie I Wydział Cywilny w składzie :

Przewodniczący: SSR Beata Faff

Protokolant: Beata Młynek

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2015 r. w Łańcucie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę 22 tys. zł (zadośćuczynienie)

I./ zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powódki B. P. kwotę 22.000,00 zł (dwadzieścia dwa tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6.11.2012 r. do dnia zapłaty,

II./ zasądza od pozwanego (...) S.A.
w W. na rzecz powódki B. P. kwotę 1.100,00 zł (jeden tysiąc sto złotych) tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwotę 687,17 zł (sześćset osiemdziesiąt siedem złotych 17/100) tytułem zwrotu wydatków związanych z opiniami biegłych oraz kwotę 2.417,00 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 54/14

UZASADNIENIE WYROKU

Sądu Rejonowego w Łańcucie z dnia 9.06.2015 r.

Pozwem z dnia 12.02.2014r. powódka B. P., reprezentowana przez pełnomocnika adwokata J. J., domagała się zasądzenia od pozwanego (...) SA w W. kwoty 22.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6.11.2012r. do dnia zapłaty, a nadto zasądzenia od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez radcę prawnego

R. S., wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zajętego stanowiska pełnomocnik pozwanego towarzystwa ubezpieczeniowego wskazał, iż kwota 28.000 złotych przyznana powódce w toku postępowania likwidacyjnego jest w pełni adekwatna do zrekompensowania jej rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych, będących następstwem wypadku komunikacyjnego spowodowanego przez sprawcę, za którego odpowiedzialność ponosi ubezpieczyciel.

Sąd ustalił, co następuje :

W dniu 24.02.2011r. w miejscowości A. doszło do wypadku drogowego, spowodowanego przez kierowcę pojazdu marki S. (...), który, na skutek niedostosowania prędkości do warunków ruchu, doprowadził do czołowego zderzenia z pojazdem marki R. (...), którym podróżowała powódka, jej mąż, siostra i dziecko.

/ akta szkody – k. 66, zeznania powódki – k. 69, 118/

Pojazd sprawcy tego zdarzenia był ubezpieczony u ubezpieczyciela (...) SA w W. na podstawie polisy ubezpieczeniowej (...).

Sprawca wypadku został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 177 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Łańcucie z dnia 5.11.2012r Sygn akt IIK 566/12.

W wyniku zdarzenia z dnia 24.02.2011r. powódka B. P. doznała obrażeń ciała w postaci złamania kompresyjnego trzonu kręgu L5 / piątego kręgu lędźwiowego/, złamania kłykcia przyśrodkowego i bocznego kości piszczelowej prawej kończyny dolnej, czyli kości tworzącej staw kolanowy, naciągnięcia więzadła krzyżowego w kolanie prawej nogi. Przytomności nie utraciła.

Z powodu doznanych urazów u powódki wystąpił trwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie 17 % z powodu złamania kręgu L5 oraz 5% z powodu uszkodzenia stawu kolanowego.

Bezpośrednio po wypadku powódka została przewieziona do Szpitala Wojewódzkiego nr (...) w R. na oddział (...), gdzie przebywała do dnia 5.03.2011r.

W dniu 3.03.2011r. powódka przeszła operację dotyczącą wprowadzenia śrub pedikularnych do kręgów L4 i L5 oraz wykonania dystrakcji złamania i stabilizacji kręgów.

Przy wypisie ze szpitala założono powódce na prawą nogę ortezę, którą nosiła sześć miesięcy.

Przez okres czterech tygodni B. P. nosiła gorset J.. Nie mogła wykonywać żadnych prac fizycznych. Ponadto odczuwała bóle uszkodzonego kolana. Miała trudności z poruszaniem się. Ze względu na ograniczenia ruchowe nie mogła zajmować się dziećmi w wieku 2 i 3 lat.

W lutym 2014r. B. P. przeszła zabieg artroskopii kolana.

Przed wypadkiem powódka pracowała jako pielęgniarka na oddziale noworodków. Po wypadku przez okres sześciu miesięcy przebywała na zwolnieniu lekarskim, a następnie pobierała zasiłek rehabilitacyjny.

W pierwszym okresie pourazowym od dnia wypadku do całkowitego wygojenia się rany pooperacyjnej, tj. do dnia 24.03.2011r. powódka odczuwała silne i uporczywe dolegliwości bólowe spowodowane raną pooperacyjną. W tym okresie wymagała pomocy osób trzecich. Przez okres hospitalizacji / 24.02.2011r. – 5.03.2011r. / miała zapewnioną całodobową opiekę ze strony personelu szpitala. Następnie przez okres rehabilitacji pooperacyjnej, czyli przez okres kolejnych sześciu tygodni, wymagała okresowej opieki ze strony innych osób, np. przy zmianie opatrunków, pomocy przy poruszaniu się, wykonywaniu zakupów, czy sporządzaniu posiłków. Przez okres następnych sześciu miesięcy odczuwała okresowo, pojawiające się podczas wysiłku, dolegliwości bólowe w okolicy kręgosłupa lędźwiowego i kolana. Po tym okresie dolegliwości stopniowo się zmniejszały. Pomimo przebytego leczenia i intensywnej rehabilitacji powódka w dalszym ciągu okresowo uskarża się na pojawiające się podczas zmiany warunków atmosferycznych lub zwiększonego wysiłku dolegliwości bólowe w zakresie stawu kolanowego i kręgosłupa lędźwiowego.

Przez długi czas po wypadku powódka miała poczucie bezradności i obawy o przyszłość zawodową ze względu na niekorzystne dla jej stanu zdrowia konsekwencje wypadku komunikacyjnego.

B. P. wykazuje zaburzenia stanu zdrowia psychicznego o charakterze nerwicowym, które są skutkiem przebytego wypadku z dnia 24.02.2011r. W aktualnym obrazie klinicznym dominują objawy depresyjne oraz histeryczno- psychopatyczne, które są odwracalne, ale wymagają podjęcia leczenia – psychoterapii w najbliższym czasie na okres co najmniej 3 miesięcy. W przeciwnym wypadku mogą być przyczyną poważnych chorób cywilizacyjnych lub załamań psychicznych uniemożliwiających pełnienie ról społecznych i zawodowych.

/ akta szkody – k. 66, dokumentacja medyczna – k. 10-16, 67, opinia sądowo –psychologiczna biegłej B. S.– k. 87-90, opinia sądowo – lekarska biegłego W. O.- k. 97-98, zeznania powódki – k. 69, 118 /

Aktualnie powódka legitymuje się orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności, będącym konsekwencją uszkodzenia ciała podczas wypadku komunikacyjnego z dnia 24.02.2011r. Przed wypadkiem była osobą w pełni zdrową. W dalszym ciągu ze względu na dolegliwości bólowe przyjmuje leki przeciwbólowe, typowe dla schorzenia chrząstki kolanowej. Nie wolno jej dźwigać. Ze względu na uszkodzenie kolana ogranicza spacery i chodzenie.

/ orzeczenie o stopniu niepełnosprawności- k. 68, zeznania powódki – k. 69, 118/

W piśmie z dnia 14.04.2011r., które zostało doręczone stronie pozwanej w dniu 29.04.2011r., pełnomocnik powódki B. P. domagał się przyznania na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 40.000 złotych.

Następnie za pośrednictwem swojego pełnomocnika pismem z dnia 10.08.2011r. powódka zgłosiła roszczenie odszkodowawcze, domagając się zadośćuczynienia w kwocie 20.000 złotych, zwrotu kosztów leczenia w kwocie 150 zł oraz szkody poniesionej w następstwie utarty części dochodów w trakcie leczenia w kwocie 3.000 złotych.

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwana spółka ubezpieczeniowa przyznała na rzecz powódki w dniu 6.11.2012r. łącznie kwotę 28.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Lekarz orzecznik (...) SA orzekł 20 % trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki.

/ akta szkody – k. 66, odpisy pism pozwanej – k. 17-19, zeznania powódki – k. 69/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów z akt szkody, opinii biegłych oraz korespondujących z nimi zeznań powódki. Sąd uznał przedmiotowe dowody za wiarygodne w całości. Moc dowodowa zgromadzonych w toku postępowania dokumentów nie była przez żadną ze stron kwestionowana i nie budziła żadnych wątpliwości. Z kolei opinie zostały sporządzone w oparciu o wiedzę specjalistyczną i doświadczenie zawodowe biegłych, a zawarte w nich wnioski końcowe są logiczną konsekwencją przeprowadzonej analizy dokumentacji medycznej oraz osobistego badania powódki, a zarazem zostały poparte odpowiednią argumentacją. Sąd uznał za wiarygodny również osobowy materiał dowodowy w postaci zeznań powódki, albowiem przedmiotowy dowód w pełni harmonizuje z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo w przedmiotowej sprawie zostało oparte na treści art. 822§1 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Świadczenie pieniężne, które wypłaca ubezpieczyciel, jest ustalane według reguł rządzących cywilnym prawem odszkodowawczym, a więc o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od ubezpieczyciela decydują przepisy kodeksu cywilnego. Nie ma zatem wątpliwości, że pojęcie szkody rozumie się szeroko, jako obejmujące wszelkie uszczerbki - zarówno majątkowe, jak i niemajątkowe - i że krzywdę uważa się za niemajątkową postać szkody; konsekwentnie, w skład odszkodowania przypadającego z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej wchodzi zarówno odszkodowanie za szkody majątkowe na osobie i mieniu, jak i zadośćuczynienie za krzywdę / wyrok SA w Łodzi z dnia 24 lipca 2014 r., I ACa 134/14, LEX nr 1498945/.

Na podstawie art. 445§1 kc Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Określenie "sumy odpowiedniej" powinno być dokonane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, a zwłaszcza rodzaju i rozmiaru doznanych obrażeń, czasokresu, uciążliwości procesu leczenia i dostosowawczej rehabilitacji, długotrwałości nasilenia dolegliwości bólowych, konieczności korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, trwałych następstw tych obrażeń w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, zmiany charakteru zatrudnienia, trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Należy nadto podkreślić, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość ( wyrok SA w Łodzi z dnia 11.06.2014r., I ACa 1593/13, LEX nr 1480479).

Zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c., stanowi rekompensatę pieniężną za krzywdę niemajątkową, a związaną z ujemnymi przeżyciami związanymi z cierpieniem fizycznym i psychicznym, wynikającym m.in. z uszkodzenia ciała. W tym przypadku podstawę ustalenia odpowiedniego zadośćuczynienia stanowią przede wszystkim konsekwencje uszkodzenia ciała, a więc rozmiar krzywdy jakiej poszkodowany doznał. Odnosi się to w szczególności do nasilenia cierpień i ich długotrwałości, stanu ogólnego poszkodowanego oraz do trwałości następstw wypadku. Decydujące znaczenie dla określenia sumy pieniężnej zadośćuczynienia ma tu rozmiar doznanej krzywdy, skoro zadośćuczynienie ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych ( wyrok SA w Katowicach z dnia 23.05.2013r., V ACa 125/13, V ACa 125/13, LEX nr 1322477). Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. W związku z tym winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne, jak i psychiczne ( wyrok SA w Łodzi z dnia 12 kwietnia 2013 r., I ACa 1382/12, LEX nr 1313327). Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, a więc musi być utrzymana w rozsądnych granicach. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia powinien decydować rozmiar doznanej krzywdy, tj. stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i inne okoliczności, których nie sposób wymienić wyczerpująco, a które w każdym wypadku mają charakter indywidualny ( wyrok SA w Białymstoku z dnia 17.05.2013r., I ACa 153/13, LEX nr 1321902).

Mając na uwadze powyższe w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał za odpowiednią dla zrekompensowania krzywdy powódki kwotę 50.000 złotych zadośćuczynienia pieniężnego. W ocenie Sądu będzie ona odpowiednia dla wyrównania B. P. szkody niemajątkowej przy uwzględnieniu takich czynników jak: rodzaj i charakter uszkodzeń ciała, długotrwałość ujemnych przeżyć związanych z doznanymi urazami, czasokres trwania i natężenie dolegliwości bólowych, stopień cierpień psychicznych, ich intensywność oraz długotrwałość, czas leczenia i rehabilitacji, trwałe następstwa doznanego urazu, negatywne skutki wypadku dla funkcjonowania powódki w życiu codziennym. Uwzględniając przyznaną przez pozwanego kwotę 28.000 złotych Sąd zasądził więc tytułem dodatkowego zadośćuczynienia kwotę 22.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6.11.2012 r. / data przyznania powódce kwoty 28.000 złotych/.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481§1 kc.

Zasadą jest, że jeżeli dłużnik nie płaci odszkodowania czy zadośćuczynienia w terminie, wierzyciel nie ma możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego. Doznany przez niego z tego powodu uszczerbek powinien być pokryty przez przyznanie mu odsetek za opóźnienie. Chodzi bowiem o to, by zadośćuczynienie w rozmiarze, w jakim ono należy się wierzycielowi w dniu, w którym dłużnik ma je zapłacić, było oprocentowane od tego dnia. Stąd ocenny charakter roszczenia o zadośćuczynienie nie przesądza sam przez się, że odsetki należy naliczać dopiero od uprawomocnienia się wyroku stwierdzającego obowiązek zapłaty zadośćuczynienia w oznaczonej kwocie. Wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma bowiem charakteru orzeczenia kształtującego treść stosunku prawnego (konstytutywnego) lecz ma charakter orzeczenia deklaratoryjnego / vide wyrok SA w Lublinie z dnia 14.08.2014r., I ACa 264/14, LEX nr 1506714/.

Z wyżej przytoczonych względów orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku na podstawie powołanych w części dotyczącej rozważań prawnych przepisów.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z jego wynikiem na podstawie art. 98§1 i 3 kpc oraz w zw. z §8 pkt.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu / tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 461/ i art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Na koszty postępowania, którymi Sąd obciążył stronę pozwaną złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 1100 złotych, koszt opinii biegłych w łącznej kwocie 687,17 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego powódki w kwocie 2.417,00 złotych obliczone według norm przepisanych.