Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 23-03-2016 r.

Sąd Rejonowy w Koninie V Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Szczepańska

Protokolant: p.o. sekretarz sądowy Malwina Lisowska

po rozpoznaniu w dniu 15-03-2016 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w K.

przeciwko H. R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.291,50 zł (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt jeden złotych 50/100) z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 18.11.2015r. do dnia 31.12.2015r., a za okres od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty – z ustawowymi odsetkami w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 227,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Iwona Szczepańska

Sygn. akt V GC 841/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 14.12.2015r., powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w K. zażądała zasądzenia od pozwanego H. R. kwoty 1.291,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31.10.2015r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w tym zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 227 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwany prowadzi działalność gospodarczą – Kancelarię Adwokacką i w związku z nią umieścił tablicę informacyjną na elewacji zewnętrznej budynku nr (...) przy ul. (...) w K., tj. na ścianach przednich balkonów mieszkań nr (...) stanowiących nieruchomość wspólną, w rozumieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 07.03.2008r., III CZP 10/08. Wobec powyższego, że pozwany odmówił w tym celu zawarcia stosownej umowy z powódką, zalega więc z opłatą za bezumowne jej umieszczenie za okres od 01.04.2015r. do 31.10.2015r., bowiem będąc wezwanym do zapłaty, tego nie uczynił.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu w kwocie 197 zł. W uzasadnieniu przyznał bezspornie, że prowadzi Kancelarię pod wskazanym w pozwie adresem, że proponowano mu zawarcie umowy w związku z umieszczeniem tablic informacyjnych, lecz odmówił wyjaśniając motywy odmowy w piśmie z dnia 16.02.2015r. Pozwany powołując się również na wspomnianą wyżej Uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 07.03.2008r., wskazał, że balkony są tymi częściami budynku, które służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali, co wyłącza możliwość uznania ich za elementy nieruchomości wspólnej.

W toku procesu pełnomocnik strony powodowej podkreślił, iż stan faktyczny jest bezsporny, spornym pozostaje jedynie stan prawny ( k. 34 i 40), z czym zgodził się pozwany.

Strony nie zgłosiły też żadnych wniosków dowodowych wycofując się z początkowo podniesionych, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie. Nadto pozwany potwierdził status prawny mieszkań, umieszczenie tablic informacyjnych na zewnątrz, otrzymanie projektu umowy oraz jej niepodpisanie z całą stanowczością podkreślając, że balkony są jego wyłączną własnością, zaprzeczając roszczeniu pozwu jedynie co do zasady. (k. 40).

Sąd ustalił, co następuje:

Strony są przedsiębiorcami.

Dowód: okoliczność bezsporna, odpis z KRS powódki k. 10-17, (...) pozwanego k. 18,

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą H. R. Kancelaria Adwokacka głównie w K. przy ulicy (...) w lokalach (...). Lokal nr (...) jest spółdzielczym prawem do lokalu, a lokal nr (...) stanowi odrębną własność lokalu. Działalność pozwanego prowadzona jest w dwóch lokalach. Pozwany w związku z prowadzoną działalnością na elewacji zewnętrznej balkonów lokali mieszkalnych (...) zamieścił plakaty informacyjne odnoście prowadzenia kancelarii. Wobec powyższego powódka przesłała pozwanemu do podpisu umowę na cele reklamowe nr (...) z miesięczną opłatą ustaloną przez Radę Spółdzielni w kwocie 15 zł za 1 m ² przy przyjęciu 10m ². Pozwany odmówił jej podpisania. Wcześniej pismem z dnia 16.02.2015r. pozwany wyraził co najwyżej zgodę na odpłatność za 1m ² , ale za szyld nad wejściem do budynku przy ul. (...). Powódka w dniu 23.10.2015r. wystawiła fakturę VAT o nr (...) na kwotę 1.291,50 zł z terminem płatności w formie przelewu do 30.10.2015r. tytułem bezumownego umieszczenia tablicy informacyjnej za okres od 01.04.2015r. do 30.10.2015r. Powódka pismem z dnia 6.11.2015r. ostatecznie wezwała pozwanego do zapłaty w/w kwoty.

Dowód: faktura VAT k. 7, wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania k. 8 – 9, odpowiedź pozwanego k. 33, w/w umowa k. 35 – 37,

Pozwany nie zapłacił powódce dochodzonej kwoty.

Dowód: okoliczność bezsporna

Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne wszystkie dokumenty, które posłużyły do dokonania w sprawie ustaleń faktycznych, gdyż nie były kwestionowane przez strony a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Nadmienić też należy, że strony nie zgłaszały żadnych wniosków dowodowych wycofując się z początkowo podniesionych, według powódki stan faktyczny był bezsporny, został on również potwierdzony przez pozwanego.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podnieść w tym miejscu wypada, że stan faktyczny był bezsporny a sprawa ograniczała się do wyjaśnienia jego stanu prawnego. Obie bowiem strony potwierdziły, że w związku prowadzoną przez pozwanego działalnością gospodarczą wywiesił on na przedniej ścianie balkonów dwóch lokali tablice informacyjne o jej prowadzeniu oraz, że otrzymał projekt umowy do podpisu sporządzony przez powódkę, jednakże odmówił jego podpisania kwestionując co do zasady wynikającą z niego opłatność. Obie strony dla wyjaśnienia sporu powołały się na treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 07.03.2008r. odmiennie ją interpretując. Według pozwanego balkony nie są nieruchomościami wspólnymi, przeciwnego zdania jest natomiast strona powodowa podkreślając, że pozwany ma rację ale nie dotyczy to przedniej ściany tychże balkonów (k. 34), co skutkuje zastosowaniem art. 4 ust 2 ustawy z dnia 15.12.2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych oraz § 71 statutu spółdzielni.

Z uzasadnienia przytoczonej uchwały wynika, że ustawa z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali nie posługuje się pojęciem "balkon". Sąd Najwyższy podkreślił jednak, że nie można mieć wątpliwości, że balkon jest częścią budynku, a w tej sytuacji ustawową przesłanką uznania go za element nieruchomości wspólnej jest ustalenie, iż nie służy on wyłącznie do użytku właściciela lokalu. W przeciwnym razie, a więc w sytuacji, w której będący częścią budynku balkon służy do wyłącznego użytku właściciela lokalu, nie można go uznać za element nieruchomości wspólnej, więc pozostaje wówczas jedynie możliwość kwalifikowania go jako części składowej lokalu mieszkalnego. W dalszej części uzasadnienia tenże Sąd odniósł się do scharakteryzowania podwójnej kwalifikacji statusu prawnorzeczowego balkonu ostatecznie podkreślając, że ani ustawa o własności lokali, ani Prawo budowlane nie zawierają ustawowej definicji pojęcia "balkon", a doświadczenie życiowe dowodzi, iż pojęciem tym określa się zróżnicowane pod względem konstrukcyjnym, architektonicznym i wizualnym części budynku. W tej sytuacji, wobec braku jurydycznych kryteriów pozwalających na dookreślenie tego pojęcia, należy przyjąć, że pod pojęciem "balkonu" jako części budynku stanowiącej zarazem część składową lokalu mieszkalnego rozumieć należy tę tylko jego część, która służy wyłącznie do użytku właściciela lokalu i osób z nim zamieszkałych. Jest nią przestrzeń wewnętrzna, z reguły wyodrębniona podłogą i balustradą, a niekiedy także ścianami bocznymi i sufitem, z wyłączeniem zawsze ściany przedniej, której brak pozwala na uznanie tej części budynku za balkon i umożliwia zarazem korzystanie z niego zgodnie z przeznaczeniem. Wobec tego elementy architektonicznej konstrukcji balkonu trwale połączone z bryłą budynku i na ogół usytuowane na zewnątrz w stosunku do przestrzeni wykorzystywanej do wyłącznego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych przez osoby zamieszkałe w lokalu uznać należy za takie części budynku, które nie służą wyłącznie do użytku właściciela lokalu, zatem - na podstawie art. 3 ust. 2 u.w.l. - powinny być kwalifikowane jako stanowiące nieruchomość wspólną.”

Za takim stanowiskiem opowiedział się też niniejszy Sąd uznając, że ściana przednia balkonów nie służy wyłącznie do użytku właściciela lokalu, lecz do użytku wspólnego. Zaś wykorzystanie zewnętrznych ścian budynku, w niniejszej sprawie ściany zewnętrznej balkonów pozwanego, należących do wspólnoty mieszkaniowej / spółdzielni pod umieszczenie tablic informacyjnych odnośnie rodzaju prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej nie może być uznane za normalne przeznaczenie nieruchomości wspólnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18.10.2012r. w sprawie I ACa 544/12). Wspólnota ma prawo pobierać pożytki z nieruchomości wspólnej, w tym od członków wspólnoty mieszkaniowej, jeżeli korzystanie przez nich wykracza poza normalne przeznaczenie nieruchomości wspólnej.( por. j/w I ACa 544/12). W niniejszej sprawie umieszczenie tablicy informacyjnej o prowadzonej działalności gospodarczej- kancelarii adwokackiej służy wyłącznie interesom pozwanego, a nie interesom wspólnoty mieszkaniowej jako całości.

W związku z powyższym, w szczególności uznaniem że ściana przednia balkonów stanowi nieruchomość wspólną, stosownie do treści art. 4 ust 1 i 2 ustawy z dnia 15.12.2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych a także § 71 statutu spółdzielni, pozwany ma obowiązek uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej.

Skoro pozwany kwestionował roszczenie pozwu jedynie co do zasady, a ta została rozstrzygnięta na jego niekorzyść, stawka najmu wynika zaś z Uchwały Rady Spółdzielni, Sąd uznał, że zasadnym było dochodzenie przez powódkę kwoty 1.291,50 zł, czemu Sąd dał wyraz w pkt. I wyroku zasądzając powyższą kwotę od pozwanego na rzecz powódki tytułem bezumownego umieszczenia tablic informacyjnych przez pozwanego na przednich ścianach balkonów lokali nr (...) przy ulicy (...) w K.. Żądanie powódki znajduje ochronę prawną w treści art. 4 ust 1 i 2 ustawy z dnia 15.12.2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych a także § 71 statutu spółdzielni.

Co do odsetek Sąd przyjął za uzasadnione ich żądanie od kwoty 1.291,50 zł za okres od dnia 18.11.2015r. do dnia zapłaty mając na uwadze treść art. 455 k.c, bowiem przedmiotem sporu jest bezumowne korzystanie z rzeczy, a w wezwaniu do zapłaty z dnia 06.11.2015r., określono termin zapłaty do dnia 17.11.2015r.

Podkreślić należy, że podstawą prawną zasądzenia odsetek był art. 481§ 1 k.c., i art. 359 k.c., przy czym zastosowanie w/w artykułów i rozbicie terminów płatności wg stanu sprzed 1 stycznia 2016r. i po tej dacie miało uzasadnienie w zmienionym ich brzmieniu od 1 stycznia 2016r, wprowadzonym w artykule 2 ustawy z dnia 9.10.2015r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015.1830) w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.)

Mając powyższe na uwadze oddalono powództwo odsetkowe w pozostałym zakresie jako niezasadne, o czym orzeczono w pkt II.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Pozwany bowiem przegrał proces w całości co do kwoty głównej a w nieznacznej części powódka tj. w zakresie roszczenia odsetkowego za okres 18 dni. Tym samym w ocenie Sądu pozwany winien zgodnie wyrażoną w tym artykule zasadą zwrócić powodowi w całości poniesione przez nią koszty procesu. Na koszty te złożyła się opłata sądowa o pozwu w kwocie 30 zł, koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł. i koszty zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł, łącznie 227 zł o czym orzeczono w pkt III wyroku.

SSR Iwona Szczepańska