Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Siedlcach VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Banasiuk

Protokolant: st.sekr.sąd. Beata Grochowska

w obecności Prokuratora : Tomasza Pniewskiego

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach : 28.05.2015 r., 31.07.2015 r., 10.11.2015 r., 29.12.2015 r.,, 18.02.2016 r., 24.03.2016 r.

sprawy Z. W.

syna H. i H. z domu Śledź

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 2 stycznia 2012 roku w S. działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Gryf I. w ten sposób, że zbył W. O. samochód marki V. (...) nr rej. (...) wiedząc o tym, że wymieniony pojazd był zagrożony zajęciem

tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 kk

II.  w dniu 2 stycznia 2012 roku w Ż. gm .S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Gryf I. w ten sposób, że zbył firmie (...) sp z o.o we W. suszarkę bębnową M-843 nr ser. (...) oraz ładowarkę teleskopową (...) nr ser (...) fakturą VAT nr (...) wiedząc o tym, że wymienione urządzenia były zagrożone zajęciem

tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 kk

III.  w dniu 12 listopada 2013 roku w S., działając w celu udaremnienia wykonania Nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie sygn. akt IX Gnc 276/11 z dnia 28 grudnia 2011 roku uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela Ł. S. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Gryf I., pozornie obciążając składniki swojego majątku w ten sposób ,że w toku rozprawy III RC 487/13 przed Sądem Rejonowym w Siedlcach uznał w całości powództwo o alimenty na rzecz jego żony i dzieci w następstwie czego Sąd wydal wyrok zasadzający świadczenie alimentacyjne w łącznej kwocie 3500 zł wiedząc, że wymienione kwoty alimentacyjne zagrożone był zajęciem i których w rzeczywistości nie miał zamiaru przekazywać wierzycielom alimentacyjnym

tj. o przestępstwo z art. 300 § 2 kk

ORZEKA:

I.  oskarżonego Z. W. uznaje za winnego dokonania zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I i II a/o i wyczerpujący każdy z nich dyspozycję art.300 § 2 kk, przy czym ustala, iż oskarżony popełnił je w podobnych sposób, działając w krótkich odstępach czasu i za to na podstawie art. 300 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art.4 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art.4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3(trzy) lata,

III.  na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art.4 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych,

IV.  oskarżonego Z. W. uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt III a/o z art.300 § 2 kk i w tym zakresie koszty procesu ponosi Skarb Państwa,

V.  zasądza od oskarżonego Z. W. na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. S. (1) kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru,

VI.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty zwalnia od uiszczenia pozostałych kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VII K 181/15

UZASADNIENIE

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

Z. W. od sierpnia 2011 roku do 31 stycznia 2013 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) produkcja wyrobów z drewna, korka, słomy i materiałów używanych do wyplatania (odpis z REGON k.35 akt). Przez kilka lat współpracował z M. D., z którym wspólnie prowadził działalność gospodarczą. Od 2011 roku Z. W. popadał w coraz większe zadłużenie wobec swego wspólnika.

W dniu 16 listopada 2011 roku Ł. S. (1) zawarł z M. D., prowadzącym przedsiębiorstwo (...) w S. umowę cesji wierzytelności na kwotę 101.778 złotych. Wierzytelność ta wynikała z faktury nr (...) z dnia 31 grudnia 2008 roku (umowa cesji - k.43 akt), jaką miał do zapłaty Z. W..

Ł. S. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w S. uzyskał przeciwko Z. W. tytuł egzekucyjny w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 28 grudnia 2011 roku wydanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie IX Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt. IX Gnc 276/11. Został on utrzymany w mocy w całości wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 29 października 2012 roku w sprawie IX GC 93/12. Od wyroku tego apelację wniósł Z. W.. Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2013 roku sygn. akt. IACa 7/13 oddalił apelacje w całości. Wyrok ten został opatrzony klauzulą wykonalności z dnia 17 maja 2013 roku.

Na podstawie tego tytułu wykonawczego Ł. S. (1) wystąpił przeciwko Z. W. w dniu 24 maja 2013 roku z wnioskiem egzekucyjnym do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Siedlcach H. D.. Wcześniej, bo w dniu 16 stycznia 2012 roku Ł. S. (1) złożył do komornika wniosek o wszczęcie postępowania zabezpieczającego.

Z. W. co najmniej od dnia 21 listopada 2011 roku wiedział o tym, że wierzyciel Ł. S. (1) skieruje wobec niego żądanie zapłaty, bowiem w dniu 21 listopada 2011 roku żona dłużnika I. W. odebrała korespondencję kierowaną do jej męża Z. W..

Z. W. w piśmie z dnia 29 listopada 2011 roku składał Ł. S. (1) deklarację zapłaty powyższej kwoty w ratach, oferował 5 tysięcy złotych do 10 stycznia 2012 roku, lecz to spotkało się z odmową wierzyciela. Pismo informujące o takiej odmowie Z. W. otrzymał w dniu 13 grudnia 2011 roku.

Z. W., mając świadomość zbliżającej się egzekucji komorniczej lub co najmniej postępowania zabezpieczającego, działając z zamiarem bezpośrednim, umyślnie wyzbywał się składników swego majątku, w pierwszej kolejności w dniu 2 stycznia 2012 roku zbył swój samochód V. (...). Zgodnie bowiem z umową sprzedał go swojej znajomej W. O. za kwotę 35 tysięcy złotych. Jednocześnie podał do protokołu prowadzącemu egzekucje komornikowi, że samochód został zbyty już w grudniu 2011 roku. Tego samego dnia została zawarta przez oskarżonego umowa kupna sprzedaży jego ruchomości tj. suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej firmie (...) z W..

Żona oskarżonego I. W. w dniu 10 czerwca 2012 roku wystąpiła do Sądu Rejonowego w Siedlcach Wydział Cywilny z wnioskiem o podział majątku dorobkowego. Wniosek dotyczył tylko nieruchomości w Ż. przy ulicy (...). Zgodnie z wolą wnioskodawczyni i jej męża wyrażoną w ugodzie zawartej na rozprawie, nieruchomość ta została przyznana małżonce ze spłatą na rzecz męża w kwocie 150 tysięcy złotych. Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2012 roku sąd w sprawie I Ns 674/12 wydał postanowienie o podziale majątku wspólnego małżonków.

Wcześniej, bo w dniu 23 listopada 2011 roku małżonkowie W. zawarli przed notariuszem umowę majątkową małżeńską i ustanowili rozdzielność majątkową (odpis aktu notarialnego k.140).

Na skutek wniosku Ł. S. (1) postępowanie o podział majątku wspólnego małżonków W. zostało wznowione i sprawa pod sygn. akt I Ns 817/13 toczy się w I Wydziale Cywilnym Sądu Rejonowego w Siedlcach.

W dniu 12.09.2013 roku I. W. w sprawie III RC 487/13 wystąpiła do Sądu Rodzinnego w Siedlcach z pozwem przeciwko Z. W. o ustanowienie alimentów na rzecz ich czworga dzieci. Podczas rozprawy w dniu 12 listopada 2013 roku Z. W. uznał w całości powództwo i sąd orzekł od niego na rzecz żony alimenty w kwocie 500 zł oraz na rzecz czworga ich dzieci w łącznej kwocie 3 tysięcy złotych (odpisy ze sprawy III RC 487/13 k164-173).

W dniu 2 października 2013 roku w sprawie I Co 1796/13 oskarżony Z. W. wystąpił do Sądu Rejonowego w Siedlcach ze skargą na czynności komornicze, jakie prowadziła komornik H. D. na wniosek Ł. S. (1). W skardze tej podał po raz pierwszy do wiadomości pokrzywdzonego, że w dniu 2 stycznia 2012 roku sprzedał suszarkę bębnową i ładowarkę teleskopową za kwotę 307 500 zł, na co przedstawił kopię faktury VAT nr (...) z dnia 2 stycznia 2012 roku , gdzie wskazano, że od kupującego firmy (...) Sp. z o. o. z siedzibą we W. miał otrzymać przelewem zapłatę kwoty 307.500 zł na rachunek w Banku (...) do dnia 15 lutego 2012 roku. Gdyby takie środki pieniężne Z. W. uzyskał, to przynajmniej w części Ł. S. (1) byłby zaspokojony w swoich roszczeniach. Postanowieniem z dnia 31 października 2013 roku sąd oddalił skargę Z. W. (odpisy w sprawie I Co 1796/13 k 174- 179).

Postanowieniem z dnia 6 lutego 2014 roku Komornik Sądowy uchylił dotychczasowe zajęcie ruchomości w postaci suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej znajdującej się w S. tj. zajętych w miejscu działalności gospodarczej dłużnika Z. W., a ujętych w protokole zajęcia z dnia 18 września 2013 roku w sprawach egzekucyjnych KM 676/13 i Km 1259/13 zgodnie z wnioskiem wierzyciela Ł. S. (1). Komornik uznał, że przesłane przez firmę (...) z W. pismo z kopią faktury oraz kopia spisu środków trwałych są wystarczającym dowodem na to, że firma (...) nabyła te przedmioty w dniu 2 stycznia 2013 roku, a więc przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego. W sprawie I Co 282/14 wierzyciel Ł. S. (1) złożył skargę na taką decyzję komornika, ale postanowieniem z dnia 6 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Siedlcach oddalił tę skargę (akta I Co 282/14 dołączone do akt głównych).

Powyższe ustalenia faktyczne poczyniono w oparciu o : częściowe wyjaśnienia Z. W. (k.542v-543, 277-279v, 282v,185-187), zeznania Ł. S. (1) (k.588v-589, 40-42,280v-283), K. O. (k.589v, 320-321), W. O. (k.589v-590, 280, 76-77), E. K. (k.590-590v, 41v-42), H. D. (k.608v-609, 107-109, 318-320), M. S. (k.589-589v, 321-322), A. R. (k.609-609v, 412-413), J. K. (k.609v, 431-434) S. M. (k.457 i M. Z. k.457-457v ze sprawy II Ko 1480/14 oraz 24 i 25 ze sprawy II Ko 826/15) oraz dowody z dokumentów w postaci: zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa wraz z załącznikami (k.1-29), wydruk firmy (...) (k.34-35), dokumenty złożone przez pokrzywdzonego do protokołu przesłuchań (k.43-63, 65-74), kopia umowa sprzedaży samochodu (k.78), informacja z ZUS O/S. (k.79), informacja z Urzędu Skarbowego w S. (k.83-96), odpis postanowienia Komornika Sądowego (k.99), fotokopia postanowienia I Ns 674/12 (k.132-133), wniosek o podział majątku dorobkowego (k.139), odpis aktu notarialnego (k.140), odpis księgi wieczystej (k.141-144), odpis postanowienia I Ns 674/12 (k.146), pozew o alimenty (k.164-170), odpis wyroku III RC 487/13 (k.173), skarga dłużnika na czynności komornika sądowego (k.174-179), kserokopia faktury (k.197-198), pismo (k.199), odpis wyroku IX GC 93/12 wraz z uzasadnieniem (k.200-205), kopia umowy przelewu wierzytelności (k.206),odpis postanowienia I NS 817/13 (k.209), pozew o zapłatę (k.212-214), nakaz zapłaty IX GNc 276/11 (k.217), zarzuty pozwanego od nakazu zapłaty (k.219-222), zawiadomienie o wszczęciu postępowania zabezpieczającego (k.223), zawiadomienie wierzyciela o stanie postępowania zabezpieczającego (k.224), postanowienie IX GC 93/12 (k.219-222), zawiadomienie o wszczęciu postępowania zabezpieczającego (k.223), zawiadomienie wierzyciela o stanie postępowania zabezpieczającego (k.224), postanowienie IX GC 93/12 (k.225-227, 242, 243), odpis wyroku I ACa 7/13 (k.241), karta karna (k.247a, 610), wydruk z KRS (k.290-294), kserokopia dowodu rejestracyjnego (k.295), deklaracja dla podatku od towarów i usług (k.296-316), opinia o wartości rynkowej nieruchomości (k.317, 483), treść księgi wieczystej (k.382-388), pismo pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego wraz z załącznikami (k.325-404, 459-482, 460-466), postanowienie V Cz 438/14 wraz z uzasadnieniem (k.426-429), postanowienie 1 Ds. 705/14 (k.484-485), akta sprawy I Co 282/14. Pośród dokumentów znajdują się protokoły z rozpraw: w sprawie I Ns 817/13 (k.128-131), I Ns 674/12 (k.145), III RC 487/13 (k.171-172), IX GC 93/12 (k.228-234). Sąd pominął zawarte w tych protokołach zeznania świadków i stron i nie wziął ich pod uwagę ustalając stan faktyczny. Protokoły te stanowią dowód tylko co do przeprowadzonych czynności przez tamtejszy sąd orzekający oraz składanych oświadczeń na rozprawach.

Oskarżony Z. W. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Nie ustosunkował się do zarzutu I a/o. Odnośnie czynu II a/o wyjaśnił, że przedmiotową suszarkę i ładowarkę zakupił w styczniu 2010 roku. Wymagała ona licznych nakładów finansowych, więc postanowił ją sprzedać. Nie wiedział wówczas, że ma jakieś zobowiązanie wobec Ł. S. (1). Za pozyskane pieniądze ze sprzedaży tych sprzętów zaspokoił swoich prywatnych wierzycieli – M. S. z W., któremu był winien 150 tysięcy złotych i J. K., któremu zapłacił kwotę 58 tysięcy złotych. Z uzyskanej sumy pieniężnej nie wpłacił żadnej kwoty Ł. S. (1). Ponadto wyjaśnił, że spłacił on M. D. w całości już w maju 2011 roku. To M. D. „dołożył sobie na fakturze, żeby grało mu w papierach, a on to nieświadomie zaakceptował”. M. D. część wierzytelności sprzedał Ł. S. (1). Oskarżony twierdzi, że sam poszedł do Ł. S. (1) i tłumaczył mu, że on nie jest winien M. D. już żadnej kwoty. Zgodził się jednak za namową Ł. S. (1) napisać oświadczenie, że uznaje roszczenie i zobowiązuje się spłacić swoje zadłużenie Ł. S. (1), co ten wykorzystał potem w sądzie gospodarczym, wnosząc o wydanie nakazu zapłaty. Jednym słowem, zdaniem oskarżonego, wierzytelność dochodzona przez Ł. S. (1) wobec niego jest wierzytelnością pozorną.

Odnośnie czynu III a/o oskarżony wyjaśnił, że uznając powództwo o alimenty, nie chciał pokrzywdzić wierzyciela, ale jedynie chciał zapewnić środki na utrzymanie żony i dzieci. Gdy żona dowiedziała się o jego długach, zagroziła mu rozwodem.

Na rozprawie nadal nie przyznawał się do winy i wyjaśnił, iż M. D., pod koniec 2008 roku wycofał się ze wspólnej działalności i poprosił oskarżonego, by ten „pozornie kupił” towar w postaci niemieckiego sprzętu AGD. Pieniądze oskarżony miał mu oddawać w miarę sprzedaży towaru. Gdy popadał w coraz większe zadłużenie, wziął prywatną pożyczkę w kwocie 200 tysięcy złotych od swego znajomego M. S.. Za pożyczone pieniądze zakupił w 2010 roku od J. K. suszarnię do produkcji biomasy. Ze względu na to, że ta produkcja była nierentowna, sprzedał suszarnię na początku 2012 roku firmie (...) z W.. Za pozyskane pieniądze oddał częściowo dług M. S. w kwocie 170 tysięcy.

Dodał, że pod koniec 2011 roku Ł. S. (1) poinformował go, że kupił dług od M. D.. Oskarżony napisał mu oświadczenie, w treści której wskazał, że jest w stanie spłacać w ratach zadłużenie. Nie przypuszczał, że on wystąpi o wydanie nakazu zapłaty. Zdaniem oskarżonego „to przypadek, że w tym samym czasie dostał nakaz zapłaty i sprzedał samochód oraz suszarnię. W konkluzji wyjaśnił, że Ł. S. (1) nie nalezą się od niego żadne pieniądze. Na potwierdzenie swych wyjaśnień przedstawił wyciąg z rachunku bankowego, z którego wynika, że w 2010 roku M. S. przekazał na jego konto 200 tysięcy złotych, zaś w styczniu 2012 roku on oddał M. S. 150 tysięcy złotych.

Dodał też, że maszyny zakupione przez (...) być może nadal stoją na nieruchomości w S., bo tam mieli kontynuować działalność. Obecnie nie posiada samochodu, zaś porusza się samochodem F. (...), który stanowi własność fundacji katolickiej (...). Zresztą jego żona jest prezesem tej fundacji, chociaż pracuje dorywczo w kuchni przy K. Sióstr Bernardynek w S.. Jego dochody obecnie stanowią wynagrodzenie, które pobiera, ucząc w szkole katechezy. Potwierdzeniem tych okoliczności są dokumenty złożone przez oskarżonego w postaci odpisów z KRS (k.290-317).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i wyjaśnił, iż w momencie, gdy sprzedawał przedmioty objęte czynem I i II a/o, miał jeszcze swoją część domu i na pewno nie toczyło się stosunku do niej postępowanie komornicze. Poza tą częścią domu nie posiadał żadnego majątku. Wyjaśnił, iż rozdzielność majątkowa miała miejsce w 2011 r. lub 2012 r. i na jej skutek miał połowę domu. Pan S. wniósł o chylenie podziału majątku i był nowy podział. Podał, iż żona miała mu spłacić 60.000 zł, za połowę domu. Wyjaśnił, iż samochód został sprzedany 2 stycznia 2012 r. i w tym samym dniu został zabrany przez M. O.. Podobnie było w przypadku suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne w tej części, w której potwierdza fakt prowadzonej działalności gospodarczej oraz twierdzenia oskarżonego, iż sprzedany samochód, jak i suszarka bębnowa i ładowarka teleskopowa zostały odebrane w dniu zawarcia umowy sprzedaży, bowiem fakt ten potwierdzają nabywcy w/w przedmiotów. Za niewiarygodne uznał Sąd twierdzenia oskarżonego, że nie wiedział o roszczeniach Ł. S. (1), bowiem jak wynika z zebranego materiału dowodowego, już od listopada 2011 roku prowadził rozmowy z pokrzywdzonym na temat możliwości spłaty i wiedział, że kolejnym krokiem będzie wystąpienie wierzyciela na drogę postępowania sądowego, gdyż otrzymał przedsądowe wezwana do zapłaty. Za nieprawdziwe uznał Sąd wyjaśnienia oskarżonego, iż został „zmuszony” do napisania oświadczenia o zobowiązaniu spłaty, by w przyszłości nie mógł podnosić zarzutu przedawnienia, jako sprzecznych w tym zakresie z zeznaniami pokrzywdzonego.

Linia obrony osakrżonego, w której chce wykazać, że nie był on winien M. D. żadnych pieniędzy jest gołosłowna, bowiem kwestia ta była już przez niego podnoszona w postępowaniu odwoławczym od nakazu zapłaty i nie znalazła akceptacji sądów orzekających w tej sprawie.

Podnoszona przez oskarżonego okoliczność, że Ł. S. (1) na skutek zachowania oskarżonego nie poniósł żadnej szkody jest bez znaczenia dla oceny jego zachowania prawno- karnego. Bez znaczenia jest bowiem ta okoliczność czy Ł. S. (1) zawierając umowę cesji z M. D. poniósł z tego tytułu jakiekolwiek koszty. Ł. S. (1) zasłania się w tym względzie tajemnicą handlową i ma do tego pełne prawo. Zeznania M. D. nic tu nie wniosą do sprawy ponieważ zbył on dług na drodze cesji i nie ma on żadnej wiedzy na temat działań podjętych przez oskarżonego, a objętych aktem oskarżenia. Istotne dla sprawy jest to, że Ł. S. (1) nabywając dług stał się wierzycielem oskarżonego, a w związku z tym oskarżony Z. W. podejmując działania zmierzające do udaremnienia wykonania orzeczenia i zaspokojenia wierzyciela, dopuścił się przestępstwa z art. 300 § 2 kk.

Podstawą do ustalenia prawidłowego stanu faktycznego są zeznania Ł. S. (1), który nie kwestionuje że, gdy Z. W. dowiedział się o umowie cesji, początkowo próbował pertraktować z nim na temat możliwości spłaty swojego zadłużenia w ratach. Świadek potwierdził, że w lipcu 2012 roku pojechał ze swoim pracownikiem oraz panią komornik do S., gdzie zobaczyli samochód V. (...). Komornik był przekonany, że jest to samochód oskarżonego, bowiem zgadzały się numery rejestracyjne pojazdu, lecz bez asysty policji nie mogli dokonać jego zajęcia, gdyż nie zostali wpuszczenia teren posesji. Świadek w toku dalszych zeznań przedstawia przebieg prowadzonej egzekucji komorniczej, co znajduje potwierdzenie w odpisach dokumentów z postępowania egzekucyjnego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Ł. S. (1) zeznał, iż nakaz zapłaty uprawniał go tylko do zabezpieczenia na nieruchomościach. W S. zastał tylko maszyny, które następnie zostały zbyte. Jak podał, w sumie udało mu się ściągnąć około 20.000 zł. Z uwagi na alimenty oskarżonego przekraczające jego dochody, nie było dalej z czego ściągać należności.

Zeznania powyższe Sąd uznał za prawdziwe, bowiem znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego oraz załączonych dokumentach.

Komornik sądowy H. D. w sposób systematyczny przedstawiła w swych zeznaniach przebieg postępowania egzekucyjnego przeciwko Z. W..

W postępowaniu wszczętym na skutek wniosku wierzyciela Ł. S. (1) komornik dokonał zajęcia rachunków bankowych dłużnika na łączną kwotę 24.917,67 zł.

Podczas czynności w dniu 20 stycznia 2012 roku W. oświadczył, że posiada tylko drobny sprzęt AGD, który przechowuje w Ł. w magazynie, zaś samochód V. (...) został przez niego sprzedany w grudniu 2011 roku. Podczas oględzin w dniu 1 lutego 2012 roku stwierdzono, że sprzęt ten nie przedstawia żadnej wartości handlowej. W dniu 16 lipca 2012 roku komornik ustalił, że samochód V. (...) znajduje się na posesji w S. przy ulicy (...), jednak wierzyciel wraz z asesorem komorniczym nie zostali wpuszczeni na teren posesji.

Komornik dalej wskazuje, że w toku postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela, w dniu 18 września 2013 roku dokonano zajęcia ruchomości w postaci suszarki bębnowej i ładowarki teleskopowej. Zajęcie odbyło się bez udziału dłużnika, gdyż magazyn był otwarty i nikogo nie było. Protokół zajęcia ruchomości dłużnik otrzymał w dniu 20 września 2013 roku i nie poinformować komornika, czy komukolwiek sprzedał te przedmioty.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy H. D. wskazała, iż komornik nigdy nie wszczynał postępowania egzekucyjnego z nieruchomości w Ż. na wniosek pana S.. Świadek wskazała, iż nieruchomość w Ż. była własnością żony oskarżonego, co wynika z akt sprawy o alimenty, gdzie żona wniosła o zajęcie wierzytelności z tytułu spłaty zaległych alimentów z wierzytelności przysługującej oskarżonemu z tytułu spłaty z majątku wspólnego. Jak wskazała, małżonka oskarżonego miała do spłaty oskarżonemu ponad 59.000 zł i wobec faktu, iż była ona zaspokajana w dwóch ratach na zaległości alimentacyjne, po zaspokojeniu tej wierzytelności, nic nie zostało dla Ł. S..

Asesor komorniczy A. R. potwierdzi, że podczas kolejnych czynności w toku postępowania egzekucyjnego na posesji w S. stwierdził, że stoi tam samochód V. (...), należący do Z. W.. Zgadzały się numery rejestracyjne samochodu, które były mu znane i potwierdzone przez Urząd Skarbowy. Wyszło do niego dwóch mężczyzn, którzy kazali mu opuścić posesję.

Zeznania H. D. i A. R. Sąd uznał za wiarygodne, bowiem korespondują ze sobą i znajdują potwierdzenie w załączonych aktach komorniczych.

W. O. - nabywca samochodu V. (...) zeznała, że w dniu 2 stycznia 2012 roku nabyła od Z. W. w/w samochód. Ogłoszenie o jego sprzedaży przeczytała w (...). Umowę podpisała w budynku Urzędu Skarbowego i wypłaciła mu gotówką 32 tysiące zł. Na rozprawie zeznała, że ogłoszenie o sprzedaży samochodu znalazła na tablicy ogłoszeń w (...). Umowę z oskarżonym spisywali w domu u jej siostry E. K.. Być może samochodem tym syn był w S. na początku 2012 roku, miał bowiem zmienić tam opony. Świadek potwierdza, że ani ona ani jej syn K. nie znali dotychczas Z. W..

Przy ponowny rozpoznaniu sprawy dodała, iż nie pamięta czy ogłoszenie o sprzedaży samochodu zobaczyła w Tygodniku (...) czy w sklepie (...). Jak podała, zarobiła pieniądze w Niemczech i chciała kupić samochód. Potwierdziła, iż umowa została sporządzona w domu jej siostry, zapłaciła 32.000 zł i w tym samym dniu zabrała samochód, który był przechowywany w M. i N S., gdzie mieszka, a z samochodu korzystał jej syn oraz siostry syn.

Zeznania powyższe potwierdził świadek K. O., który zeznał, że samochód V. (...) jego matka zakupiła od Z. W. w dniu 2 stycznia 2012 roku. Spotkali się w mieszkaniu ciotki E. K.. Podał świadek, że on głównie porusza się tym samochodem, gdyż matka nie posiada prawa jazdy. Poza tym raz był tym samochodem w S., gdyż Z. W. miał tam przechowywać opony na zmianę do tegoż samochodu.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy K. O. dodał, iż po kupieniu samochodu został on zabrany tego samego dnia i trzymany był pod blokiem. Jak podał na pewno były przekazywane pieniądze za ten samochód w kwocie 32.000 zł, ale fizycznie on przy tym nie był.

Powyższe potwierdził świadek E. K. - siostra W. O., która podała, iż wiedziała, że siostra chce kupić samochód i znalazła ogłoszenie o sprzedaży samochodu w jednym z supermarketów. Jak podała siostra przyjechała do niej razem z oskarżonym, miała przy sobie 35 tysięcy złotych i kupiła samochód „na złość swemu mężowi”, z którym była w separacji. Jak podała nie pamięta, czy tego samego dnia, czy następnego siostra zabrała samochód, Jak podała samochód ten był w M., gdzie mieszkała siostra, a jak się przeprowadziła do S., to stał w S..

Świadek J. K. zeznał, że to oskarżony podjął z nim współpracę. Miał on dokonać zestawienia maszyny do produkcji biomasy i zaprzeczył wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, jakoby sprzedał oskarżonemu ten drogi sprzęt. Jak podał oskarżony za tę usługę zapłacił mu 55.000 zł. Ostatecznie Z. W. sprzedał maszyny do produkcji biomasy w 2011 roku, ale stoją one nadal w S.. Odnośnie samochodu V. (...) zeznał, że nie wiedział, iż kupiła go jego szwagierka W. O.. Transakcja odbyła się u nich w domu, W. O. zapłaciła około 34 tysięcy złotych, a pieniądze miała przy sobie.

Zeznania powyższe Sąd uznał za prawdziwe.

Przesłuchana w drodze pomocy prawnej świadek S. M. zeznała, że firma (...) zakupiła sprzęt w postaci suszarni i ładowarki, ale ona jako księgowa nie zna szczegółów transakcji i stwierdza jedynie, że faktura została zapłacona w terminie. Podała, iż wspólnik wcześniej rozmawiał z oskarżonym, a znał go bo wcześniej pracował w firmie, w której kupowali włókno szklane. Podała, iż w styczniu 2012 r. nastąpiło fizyczne przekazanie kupionego sprzętu.

Prezes firmy (...) potwierdził fakt zakupienia od firmy (...) suszarki i ładowarki. Potwierdził również, że zapłata nastąpiła „wg faktury”, a przekazanie sprzętu miało miejsce na przełomie stycznia i lutego 2012 r.. Świadek stwierdza, że w momencie sprzedaży przez Z. W. tych przedmiotów on wiedział, że firma oskarżonego utraciła tzw. płynność finansową, chociaż nie pamięta, czy były wymagalne nakazy zapłaty na firmę (...).

Świadek M. S. zeznał, że pod koniec 2010 roku na prośbę oskarżonego pożyczył mu 200.000 złotych i w tym celu sporządzona była umowa i odprowadzony podatek do Urzędu Skarbowego W styczniu 2012 roku oskarżony oddał mu 150.000 zł i powiedział mu, że posiada pieniądze, gdyż sprzedał udziały w firmie, która miała produkować biomasę. Jak wskazał kwota 150.000 zł została wpłacona po roku od zawarcia umowy pożyczki. Obecnie spłata jest na poziomie 175.000 zł. Podał, iż żadne postępowanie egzekucyjne w tym zakresie nie toczyło się. M. S. nie potwierdził, by oskarżony był mu winien 700.000 zł, jak to wskazał oskarżony. Świadek zeznał, że nie miał orientacji co do sytuacji majątkowej oskarżonego, nie był w jego miejscu zamieszkania, nie wiedział o zawartej umowie dotyczącej rozdzielności majątkowej. Sąd zobowiązał świadka do przedstawienia umowy pożyczki, jaką zawarł z oskarżonym, jednak świadek na żądanie sądu nie przedstawił jej. Oskarżony złożył do akt tylko dwa wyciągi z konta, z których wynikają przelewy od M. S. i zwrot kwoty 150 tysięcy.

Zdaniem Sądu wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, a czyny których się dopuścił z pkt I i II a/o, każdy z nich wypełnia dyspozycję art. 300 § 2 kk.

Przepis art.300 § 2 kk chroni dwa różne dobra prawne: prawidłowość (pewność) obrotu gospodarczego oraz powagę orzeczeń organów państwowych (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2003 r. w sprawie I KZP 32/03, OSNKW 2004 r. nr 1, poz.3). Powyższy przepis chroni zasady uczciwego obrotu tak w aspekcie indywidualnych interesów majątkowych poszczególnych uczestników obrotu gospodarczego, jak i w aspekcie ponadindywidualnych interesów gospodarczych całego społeczeństwa. W szczególności chodzi o zapewnienie realizacji roszczeń wierzycieli, usankcjonowanych przez orzeczenia organów państwowych, w normalnym czasie i trybie. Art.300 § 2 kk chroni zarazem powagę rozstrzygnięć dokonywanych w sprawach indywidualnych przez organy państwowe. Każde bowiem zachowanie się skierowane przeciwko wykonaniu orzeczenia sądu lub innego organu państwowego – jako akt samowoli – godzi zawsze w porządek prawny.

Reasumując Sąd w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie VI KK 226/11, w której stwierdził, iż „przestępstwa z art.300 § 2 kk można dopuścić się również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie gdy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej na drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć”.

W odniesieniu do powyższego, oskarżony rozporządzając swoim majątkiem poprzez sprzedaż samochodu, ładowarki i suszarki, był w pełni świadomy pokrzywdzenia swojego wierzyciela Ł. S. (1) i wyzbył się majątku, czym udaremnił wykonanie orzeczeń sądowych opisanych wyżej.

Zauważyć należy, iż w dniu 2 stycznia 2012 r., kiedy oskarżony zbywał składniki swojego majątku, był współwłaścicielem na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości położonej w Ż.. Jednakże co istotne, w toku postępowania zabezpieczającego nie było możliwości prowadzenia egzekucji z tej nieruchomości, a gdy wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne, oskarżony nie był już współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości, bowiem w wyniku podziału majątku wspólnego, jedynym jej właścicielem została jego żona Mimo, iż Sąd Rejonowy w Siedlcach w sprawie I Ns 817/13 przyznał żonie oskarżonego przedmiotową nieruchomość na własność, a oskarżonemu służebność mieszkania, zaś oskarżonemu od żony spłatę w kwocie 59.271,55 z, to jak wynika z zeznań komornika H. D., nic dla Ł. S. (1) nie zostało, o czym mowa była wyżej.

Wymierzając oskarżonemu karę za czyn z pkt I i II a/o, i uznając, iż czynów tych dopuścił się w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok, a więc w warunkach ciągu przestępstw określonych w art. 91 § 1 kk, Sąd uwzględnił wysoki stopień winy oskarżonego wynikający z braku poszanowania orzeczeń wydanych przez Sąd, wziął pod uwagę także dotychczasową jego niekaralność, a także jego stan rodzinny –utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę w kwocie 2500 zł, żonaty ojciec 4 dzieci, na które w sumie ma zasądzone alimenty w kwocie 3500 zł i brak innego majątku.

Dlatego też Sąd wymierzył karę jednego roku pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd uznał, iż wobec niego zachodzą wszelkie przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk do skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia tejże kary. Trzyletni okres próby określony na podstawie art.70 § 1 pkt 1 kk będzie dla oskarżonego wystarczający, aby mógł przemyśleć swoje postępowanie i wysnuć wnioski co do swego zachowania w przyszłości, przez co całokształt rozstrzygnięcia o karze spełni zakładane cele w zakresie prewencji indywidualnej, skutecznie zniechęcając oskarżonego do popełniania przestępstw przeciwko mieniu i przeciwko obrotowi gospodarczemu w przyszłości i uświadomi mu, że popełnianie przestępstw jest nieopłacalne i pociąga za sobą również dotkliwe konsekwencje finansowe.

Dla odczucia dolegliwości kary Sąd na mocy art.71 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych, w kwocie po 10 zł każda. Ilość stawek Sąd ustalił mając na względzie stopień szkodliwości czynu oskarżonego, zaś wysokość stawki - sytuację materialną oskarżonego i uznał, iż orzeczona kara grzywny mieści się w możliwościach zarobkowych i majątkowych oskarżonego.

Zdaniem Sądu w/w kary są adekwatne i współmierne do wagi przestępstw, których dopuścił się oskarżony. Sąd określając rozmiar orzeczonej kary pozbawienia wolności miał na uwadze znaczny stopień zawinienia oskarżonego, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów oraz rodzaj naruszonego przez oskarżonego dobra jakim jest pewność obrotu gospodarczego.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do tego, aby uznać oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt III a/o.

W tym zakresie Sąd I instancji nie może kwestionować materialno-prawnej postawy do wytoczenia powództwa o alimenty, skoro Sąd Rejonowy w Siedlcach w tym zakresie wydał wyrok zasądzający alimenty zgodnie z żądaniem pozwu, nie dopatrując się w uznaniu powództwa działania sprzecznego z prawem, mającego na celu obejście prawa lub zachowania sprzecznego z zasadami współżycia społecznego.

Mimo wytycznych Sądu Okręgowego, by ustalić przy ponownym rozpoznaniu sprawy, czy żona oskarżonego informowała oskarżonego o planowanym złożeniu pozwu, czy zostało to między nimi uzgodnione i jaką odegrała ona rolę przy składaniu pozwu o alimenty, Sąd I instancji nie mógł powyższych informacji uzyskać, wobec odmowy złożenia zeznań przez małżonkę oskarżonego.

Tym samym wobec powyższego Sąd uznał, iż oskarżony nie popełnił przestępstwa z art.300 §2 kk opisanego w pkt III a/o, co skutkuje jego uniewinnieniem od popełnienia zarzucanego mu czynu.

W związku z tym, że Ł. S. (1) wniósł o zwrot wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru, Sąd z tego tytułu zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 840 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w wyroku, o kosztach rozstrzygając na podstawie art.632 pkt 2 kpk w części uniewinniającej oraz 624 § 1 kpk i art.627 kpk oraz art.2 ust.1 pkt 3 i art.3 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późn.zm.). Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia pozostałych kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa, z uwagi na fakt, iż uiszczenie ich stanowiłoby dla oskarżonego zbyt duże obciążenie, biorąc pod uwagę konieczność uiszczenia grzywny.