Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Sędziowie: SSO Ludmiła Tułaczko (spr.)

SSO Anita Jarząbek - Bocian

Protokolant p.o. protokolant sądowy Monika Suwalska

przy udziale Prokuratora Teresy Pakieły

po rozpoznaniu dnia 22 marca 2016 r.

sprawy K. W. syna J. i D. z domu (...) ur. (...)
w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 279§1kk, art. 286§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 9 stycznia 2015 r. sygn. akt IV K 760/13

Przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1.  uchyla rozstrzygnięcie o karze łącznej z art. 85 k.k. i art., 86 § 1 k.k.

2.  w ramach czynów przypisanych oskarżonemu K. W. w punktach I i II uznaje go za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem w dniu 11 czerwca 2013r. w W. na ul. (...), po uprzednim otwarciu posiadanym kluczem drzwi i uruchomieniu pojazdu wbrew woli jego właściciela J. H. zabrał samochód osobowy marki M. (...) nr rej. (...) A, nr VIN: (...) o wartości 8.000 zł w celu ukrycia go, a w dniu 12 czerwca 2013r. w W., w zamian za zwrot bezprawnie zabranej rzeczy, żądał korzyści majątkowej od pokrzywdzonego J. H. informując go, że odnalazł jego skradziony samochód osobowy marki M. (...) nr rej. (...) A ale musi zapłacić za ten samochód nieznanym sprawcom kradzieży 2.000 zł mając przy tym świadomość, że jest to nieprawda, w wyniku czego pokrzywdzony za pośrednictwem swojej matki K. H. przekazał mu kwotę 2.000 zł przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne podobne przestępstwo umyślne tj. czynu wyczerpującego dyspozycje art. 286 § 2 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 286 §2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. wymierza mu karę 1 /jednego/ roku i 6 / sześciu / miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach 20.06.2013r. i 21.06.2013r. uznając w ten sposób dwa dni kary pozbawienia wolności za odbyte;

4.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

5.  zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w sprawie przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa;

6.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. F. M. kwotę 723,24 złotych obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w drugiej instancji oraz podatek VAT.

SSO Maciej Schulz SSO Ludmiła Tułaczko SSO Anita Jarząbek - Bocian

Sygn. akt VI Ka 823/15

UZASADNIENIE

K. W. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 10/11 czerwca 2013 r. w W. na ul. (...) dokonał, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamków w drzwiach kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki M. (...) nr rej. (...) nr VIN: (...) o wartości 8 000 zł na szkodę J. H.

tj. o czyn art. 279 § 1 k.k.

1.  W dniu 12 czerwca 2013 r. w W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. H. w ten sposób, że poinformował go, że odnalazł jego skradziony samochód osobowy marki M. (...) nr rej. (...) ale musi zapłacić za ten samochód nieznanym sprawom kradzieży kwotę 2 000 zł, mając przy tym świadomość, że jest to nieprawda, w wyniku czego pokrzywdzony za pośrednictwem swojej matki K. H. przekazał mu kwotę 2 000 zł.

tj. o czyn art. 286 § 1 k.k

Po rozpoznaniu sprawy IV K 760/13 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 9 stycznia 2015r. orzekł:

I.  oskarżonego K. W. w ramach zarzucanego mu w pkt 1 czynu uznał za winnego tego, że w dniu 11 czerwca 2013 r. w W. na ul. (...) po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamków w drzwiach pojazdu i zamka stacyjki poprzez otwarcie ich posiadanych kluczem i uruchomienie pojazdu wbrew woli właściciela dokonał kradzieży z włamaniem samochodu osobowego marki M. (...) nr rej. (...) nr VIN: (...) o wartości 8 000 zł na szkodę J. H. przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne podobne przestępstwo umyślne tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 k.k w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego K. W. w ramach zarzucanego mu czynu w pkt. 2 aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego że w dniu 12 czerwca 2013 r. w W., w zamian za zwrot bezprawnie zabranej rzeczy żądał korzyści majątkowej od pokrzywdzonego J. H. w ten sposób, że poinformował go, że odnalazł jego skradziony samochód osobowy marki M. (...) nr rej. (...) ale musi zapłacić za ten samochód nieznanym sprawom kradzieży kwotę 2 000 zł, mając przy tym świadomość, że jest to nieprawda, w wyniku czego pokrzywdzony za pośrednictwem swojej matki K. H. przekazał mu kwotę 2 000 zł., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne podobne przestępstwo umyślne tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 2 k.k w zw. z art. 64 § 1 kk i za na podstawie art. 286 § 2 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §1 k.k. orzeczone w pkt I i II kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na postawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego w pkt. III kary łącznej zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach od 20.06.2013 r. do dnia 21.06.2013 r., uznając w ten sposób dwa dni kary pozbawienia wolności za odbyte;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego K. W. do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. H. kwoty 2000 (dwóch tysięcy) złotych;

VI.  na podstawie art. 624 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty i ponoszenia pozostałych kosztów sądowych, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony K. W.. Wskazał w apelacji, że w dniu 9.01.2015r. został zatrzymany przez policję do innej sprawy, dlatego też nie mógł stawić się na rozprawie w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi – Południe w W., na której zapadł wobec niego wyrok zaoczny. Na rozprawie apelacyjnej w dniu 22 marca 2016r. podniósł, iż wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Apelację oskarżonego poparł również jego obrońca, który wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego K. W. nie zasługuje na uwzględnienie. Zawarty w niej zarzut naruszenia prawa do obrony poprzez prowadzenie rozprawy w sytuacji gdy oskarżony nie mógł brać w niej udziału, okazał się bezzasadny. Zatrzymanie K. W. przez policję w dniu 9 stycznia 2014r. nie miało żadnego wpływu na jego obecność na rozprawie. Do takiego wniosku należy dojść analizując dane zawarte w protokołach rozpraw. W dniu 9 stycznia 2014r. rozprawa przez Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie rozpoczęła się, jak wynika z protokołu, o godzinie 14:13 a zakończyła się o godzinie 14.45. Tego dnia oskarżony został zatrzymany do innej sprawy karnej, prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy- Śródmieścia w Warszawie sygn. II K 570/15 /2 Ds. 1903/14/, lecz o godzinie 20.10. Do zatrzymania, na które powołuje się oskarżony w apelacji, doszło więc pięć godzin po zakończeniu rozprawy w niniejszej sprawie. K. W. został zwolniony w dniu 10.01.2015r. o godzinie 14.00 /k- 222/. Analiza powyższych okoliczności wskazuje na to, że oskarżony nie stawił się na rozprawę w dniu 9 stycznia 2014r. powiadomiony prawidłowo /k-135/ z własnej woli nie zaś w wyniku zatrzymania. Apelacja oskarżonego jest więc niezasadna a wskazany w niej zarzut nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonych dowodach. Wniesienie apelacji przez oskarżonego spowodowało jednak zmianę zaskarżonego wyroku na jego korzyść na podstawie art. 440 k.p.k. K. W. wyjaśnił, że samochód M. nr rej. (...) A „ zabrał dlatego, że chciał później powiedzieć J. H., że pojazd odnalazł się ale sprawcy chcą pieniędzy za to, że oddali ten samochód”./ k- 40/ To zdanie świadczy o tym, że oskarżony w chwili uruchomienia samochodu oryginalnym kluczykiem, lecz bez wiedzy i zgody pokrzywdzonego, miał skrystalizowany zamiar oszustwa. Zabrał samochód ale nie w celu przywłaszczenia, tylko po to aby wyłudzić od J. H. pieniądze za zwrot pojazdu. Dlatego należy uznać, że popełnił tylko jeden czyn z art. 286 §2 k.k. w zw. art. 64 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Sąd odwoławczy oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego, /k- 40-41/ który przyznał się do winy i przedstawił przebieg zdarzenia w swoich obszernych wyjaśnieniach. Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie lecz ocena prawna zachowania oskarżonego wymagała korekty. W tym zakresie sąd odwoławczy powołuje się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2014r. II KK 14/14 o następującej treści: „Nie można dokonać zaboru cudzej rzeczy jednocześnie w celu jej przywłaszczenia i w celu żądania w przyszłości korzyści majątkowej za jej zwrot, zarazem dopuszczając sytuację, że sprawcą przestępstwa z art. 286 § 2 k.k. będzie ten, który rzecz wcześniej ukradł”. Sąd odwoławczy przypisał oskarżonemu popełnienie tylko jednego czynu z art. 286 § 2 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Opis tego przestępstwa uwzględnia wszystkie elementy zachowania przypisane mu przez sąd I instancji oprócz zamiaru działania w celu przywłaszczenia samochodu. Z tego też względu orzekając nową karę należało uwzględnić te okoliczności, które zadecydowały w myśl art. 53 § 1 i 2 k.k. o wymiarze kar jednostkowych przez sąd I instancji. Były to następujące okoliczności: uprzednia karalność za przestępstwa przeciwko mieniu, działanie w ramach powrotu do przestępstwa, wysokość szkody, działanie z premedytacją oraz popełnienie przestępstwa na szkodę kolegi, który obdarzył oskarżonego zaufaniem, które ten tak mocno nadużył. Pozostałe rozstrzygnięcia sądu I instancji są prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 624 § 1 k.p.k. Oskarżony przebywa w warunkach izolacji i nie będzie w stanie ich zapłacić. O kosztach obrony z urzędu sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 618 §1 pkt 11 k.p.k. w zw. z §14 ust. 2 pkt 4, § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. / tekst jednolity Dz.U z 2013r. poz. 461 zm. Dz.U. z 2015r. poz. 616/

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Maciej Schulz SSO Anita Jarząbek - Bocian